Mια συνάδελφος είχε πει ότι «τα μεγαλύτερα παιδιά είναι οι αφανείς ήρωες των γονιών» και κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με αυτή την κουβέντα. Έρχονται στη ζωή μας, δέχονται την απειρία μας και μας μαθαίνουν να είμαστε γονείς από το μηδέν. Όσα «ευχαριστώ» και να τους πούμε ποτέ δεν θα είναι αρκετά για να εκφράσουμε την εκτίμηση, την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας. Παρόλα’ αυτά αξίζει μια προσπάθεια… Στο μεγάλο μας παιδί λοιπόν...
Σ' ευχαριστώ γιατί:
Μου έμαθες ότι η λέξη ανιδιοτέλεια δεν υπάρχει μόνο στα βιβλία: η αγάπη μιας μάνας δεν έχει όρια, είναι απέραντη, συγκλονιστική και πηγάζει από ένα αρχέγονο ένστικτό.
Με αγάπησες όχι για το είδος μαμάς που είμαι, αλλά μόνο και μόνο επειδή είμαι η μαμά σου.
Μου έμαθες να είμαι μαμά: όσο μεγάλωνες εσύ, άλλο τόσο μεγάλωνα και εγώ μαζί σου. Μου έμαθες να είμαι μαμά και μαζί χτίσαμε καθημερινότητά μας, έτσι ώστε όταν ήρθε το αδερφάκι σου, μου φάνηκαν όλα πιο εύκολα. Και αυτό το χρωστάω σε σένα.
Μου έμαθες να ζω στο τώρα: Είναι πολύ εύκολο να κοιτάς το παρελθόν και άλλοτε να το αναπολείς και άλλοτε να μετανιώνεις. Είναι ακόμη πιο εύκολο να κοιτάζεις το μέλλον, να κάνεις σχέδια και υπολογισμούς, να φαντάζεσαι πώς θα είναι ο μελλοντικός σου εαυτός. Είναι δύσκολο, όμως, να ζεις στο τώρα! Και με τον ερχομό σου με έκανες να απολαμβάνω την κάθε στιγμή σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί τόσο πολύ γεμίζεις τη ζωή μου.
Έκανα τα πρώτα μου βήματα σαν μητέρα μαζί σου: Η πρώτη φορά που φόρεσα τα ρούχα εγκυμοσύνης, η πρώτη φορά που είδα τόσες συγκλονιστικές αλλαγές στο σώμα μου, η πρώτη φορά που έζησα τον γλυκό πόνο της γέννας, η πρώτη φορά που τάισα ένα μωρό, η πρώτη φορά που οργάνωσα ένα παιδικό πάρτι. Όλες οι «πρωτιές» μου ανήκουν σε εσένα.
Μου έδωσες την ευκαιρία να κάνω λάθη και να μάθω από αυτά: Λάθη μικρά, όπως να σου βάλω λάθος την πάνα και μεγάλα, όπως να σου φωνάξω λίγο παραπάνω… και να έχω τύψεις μετά.
Μου δίδαξες τι θα πει να συγχωρείς: μέχρι να έρθεις στη ζωή μου, η ανοχή μου στα σφάλματα των ανθρώπων ήταν μικρή. Στο παιδί σου, όμως, συγχωρείς τα πάντα, οπότε έμαθα να δίνω δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες… Να μπαίνω στην θέση κάποιου άλλου και να συμπονώ.
Ποτέ δεν ένιωσα μεγαλύτερη περηφάνια για τον εαυτό μου, μέχρι που σε κράτησα πρώτη φορά στην αγκαλιά μου. Ήσουν το μεγαλύτερο και το πιο όμορφο επίτευγμά μου.
Φροντίζεις το μικρό σου αδερφάκι με τέτοια στοργή που με συγκινεί και με κάνει να νιώθω πως έχω τον μεγαλύτερο σύμμαχο στη ζωή μου.
Ξύπνησες τη «μαχήτρια» που έκρυβα μέσα μου: με έκανες να πιστέψω στον εαυτό μου και στις δυνατότητές μου, γιατί πολύ απλά για εσένα και την οικογένειά μας θα έκανα τα πάντα.
Χάρη σε σένα έμαθα να κάνω δεύτερες και τρίτες σκέψεις: ο παρορμητισμός δεν έχει πλέον θέση στη ζωή μου και έτσι μπορώ να κάνω καλύτερες επιλογές για εμάς.
Είσαι η μεγαλύτερη φαν μου: και με κάνεις να νιώθω όμορφη, ακόμη και όταν είμαι κουρασμένη και έχω τα…χάλια μου.
Μου μοιάζεις: και στον μπαμπά σου, αλλά κυρίως σε εμένα. Στις εκφράσεις, στο γέλιο και όταν φοράς τα ψηλοτάκουνά μου και τα φουλάρια μου σε καμαρώνω και σε λατρεύω ακόμη πιο πολύ.
Με κάνεις να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη: γιατί είμαι το πρότυπό σου και δεν θέλω ποτέ να το μετανιώσεις.
Μου φτιάχνεις την διάθεση: όταν νομίζω ότι τα κάνω όλα λάθος ή ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει, μια αγκαλιά σου αλλάζει όλη μου την πραγματικότητα.
Μπορώ να συνεχίσω να μακρηγορώ και να σου λέω «ευχαριστώ», όμως, ποτέ δεν θα είναι αρκετά. Και αυτό ισχύει για όλες τις μαμάδες που ξέρουν τι θα πει «η πρώτη αγάπη και παντοτινή». Εσείς, για ποιους λόγους θέλετε να ευχαριστήσετε το πρώτο σας παιδί;
https://www.mama365.gr/35018/ta-eyharisto-poy-thelo-na-po-sto-proto-moy-paidi-.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου