Γράφει η Ζωή Αργύρη
Στο άκουσμα της λέξης «ήρωας» πιθανόν αυτόματα να θέτετε τη λέξη «σούπερ» μπροστά και ένας τέλειος εμφανισιακά υπερήρωας ντυμένος με μία φανταχτερή μπέρτα να έρχεται στο μυαλό σας.
Οι δικοί μου ήρωες όμως δεν φοράνε στολή, ούτε είναι τέλειοι.
Είναι φτιαγμένοι από τα μονοπάτια που έχουν διαλέξει και όχι από υπερφυσικές δυνάμεις.
Οι δικοί μου ήρωες είναι ανώνυμοι.
Η μεγαλειότητά τους περνά απαρατήρητη γιατί είναι κι αυτό κομμάτι της μοναδικής τους ύπαρξης.
Είναι όλοι εκείνοι οι ονειροπόλοι που παραμένουν για πάντα παιδιά στις ψυχές τους.
Όλοι εκείνοι που έβαλαν το λιθαράκι τους να αναπνεύσουν κάποιοι άνθρωποι γύρω τους που το είχαν πραγματικά ανάγκη.
Είναι ταπεινοί, ευάλωτοι, πληγωμένοι και κάνουν τα πάντα για να απαρνηθούν το γεγονός ότι είναι ήρωες
Οι δικοί μου ήρωες είναι τρελοί, παθιασμένοι, τολμηροί.
Ρισκάρουν για όσα πιστεύουν.. δεν φοβούνται το θάνατο
Όταν χάνουν την ελπίδα τους, δεν ψάχνουν για θεούς και ανώτερες δυνάμεις αλλά αναζητούν την αλήθεια μέσα τους
Έχουν ερωτήματα..αμφισβητούν..αναζητούν.. δεν επαναπαύονται
Δεν κυνηγούν το μέγιστο, δεν ψάχνουν την προσοχή σου αλλά εκείνες τις μικρές, αδιόρατες στιγμές όπου το αδύνατο γίνεται δυνατό και η Αλήθεια των συναισθημάτων γκρεμίζει τα κάλπικα και φανταχτερα περιτυλίγματα της κοινωνίας..
Τριγυρνάνε ανάμεσά μας αθόρυβα και για να τους δεις, πρέπει να εκπαιδεύσεις τα μάτια σου να ακούνε την καρδιά..
Οι δικοί μου ήρωες δεν είναι ηχηροί όπως οι βαρύγδουποι τίτλοι των ειδήσεων μα ξεχωρίζουν με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο μέσα στην ομογενοποίηση του κόσμου
Είναι εκείνοι που έχουν ελαττώματα,αδυναμίες, φόβους και ανησυχίες μα που όταν πέφτουν , σηκώνονται αναγεννημένοι από τις ίδιες τους τις στάχτες
Οι δικοί μου ήρωες δεν νικούν τους «κακούς» του κόσμου αλλά τους δικούς τους δαίμονες.
Κάποιοι από αυτούς είναι αυτοκαταστροφικοί αλλά έμαθαν να αγαπούν τη «σκοτεινή» τους πλευρά και να χρησιμοποιούν τις μαύρες τους περιόδους ως ευκαιρία για ταξίδια αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης.
Για κάθε αθώα παιδική ψυχή που παλεύει με την επάρατη νόσο σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου αλλά δεν χάνει το γλυκό του χαμόγελο,
για κάθε γονιό που στερείται τα πάντα για να μεγαλώσει τα παιδιά του με αξιοπρέπεια,
για κάθε άνθρωπο που χάνει τη δουλειά του και παραπαίει στη λαίλαπα της ανεργίας αλλά συνεχίζει να προσπαθεί,
για κάθε καλλιτέχνη που μέσα από την Τέχνη του δίνει πνοή αισιοδοξίας,
για κάθε απλό, καθημερινό άνθρωπο που βοηθάει αυτούς που έχουν ανάγκη,
για κάθε Άνθρωπο,
για όλους αυτούς τους δικούς μου ήρωες..
Την επομένη φορά που θα αντικρύσεις ένα τέτοιο ήρωα, φαντάσου να είσαι εκείνος για μια στιγμή, νιώσε τη δύναμη ψυχής του, αφουκράσου την θετική αύρα που αποπνέει όχι γιατί όλα είναι καλά στη ζωή του αλλά γιατί ξέρει να αγαπάει και να εκτιμάει
..και μετά συνέχισε το δρόμο σου.
Facebook: Zoe Argiri
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου