Γράφει η Ζωή Αργύρη
Σήμερα το πρωί ξύπνησα με μία ενδόμυχη ανάγκη να γράψω,
καθώς τα δάχτυλά μου αυτόματα βρήκαν τη φωνή τους έξω από το σώμα μου
και άρχισαν να σχηματίζουν τις πρώτες λέξεις..
Στον εικοσιτριάχρονο εαυτό μου
που ανυπομονεί να γνωρίσει τον άνθρωπο της ζωής του.
Σε ένα από τα πολυσύχναστα μπαρ της παραλιακής
με άσχημη μουσική και ακριβά ποτά..
Στην υπέροχη μητέρα μου.
Στους αυτοκαταστροφικούς φίλους μου..
Στην κοπέλα που όλοι θέλουν να βγουν μαζί της
αλλά κανείς δεν τολμάει να της το ζητήσει
γιατί μία εικόνα λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις
και λιγότερο από ένα εκατομμύριο πιθανότητες για απόρριψη..
Στον άγνωστο που πολλοί θεωρούν σνομπ γιατί δεν μπορεί να μοιραστεί όσα νιώθει..
Στον Άνθρωπο που αγάπησα και πότισε τα τείχη της καρδιάς μου
με ανέξαντλητη αγάπη κι ας με πλήγωσε..
Στη μελωδία του Frank Sinatra που άγγιξε την πυρακτωμένη μου ψυχή..
Σε εκείνο τον άγνωστο άντρα που με φλέρταρε με τον πιο αινιγματικό τρόπο..
Στην κοπέλα που είδα να βγαίνει από το απέναντι ανθοπωλείο κρατώντας τουλίπες, κρασί και ελπίδες..
Στους δύο ερωτευμένους που φιλιόντουσαν με πάθος στην πλατφόρμα
του τρένου στο σταθμό Λαρίσης σαν ο χρόνος να είχε σταματήσει για εκείνους..
Στην πρώτη μου ασπρόμαυρη Polaroid φωτογραφία..
Στη γυναίκα που είδα να πουλά τα τελευταία της υπάρχοντα μέσα στο χιόνι
και τη θαύμασα γιατί ήταν ο γενναιότερος άνθρωπος που αντιμέτωπισε την περηφάνια καλύτερα από το κρύο..
Στη φίλη μου που γέννησε το πρώτο της μωράκι
και με έκανε να λυγίσω από τον τρόπο που έλαμπαν τα μάτια της όταν το αντίκρισε..
Στον ταξιτζή στη Σουηδία που μιλούσε τη γλώσσα μου
και μου χάρισε το πιο απρόσμενο χαμόγελο σε μία πραγματικά κουραστική μέρα..
Στους φίλους που αγαπώ και είμαι δίπλα τους σε κάθε τους βήμα..
Σε όλα αυτά που ποθώ
και με δύναμη ψυχής διεκδικώ στη ζωή μου,
σε αυτό το ατέρμονο ταξίδι για αυτό που ονομάζω Ευτυχία…
Facebook: Zoe Argiri
CoverPhoto: @Laura Makabresku
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου