Απλά μαθήματα Αυτονομίας

Προνοητικότητα και εξάσκηση: Για να μάθουν να είναι υπεύθυνα και ικανά να αντιμετωπίζουν σιγά-σιγά τους κινδύνους μόνα τους.

Επιστημονική επίβλεψη της Ελένη Βασιλείου, παιδοψυχολόγος

Ακόμα και όταν το επιθυμείτε, δεν μπορείτε να βρίσκεστε συνεχώς κοντά στα παιδιά σας και να αποτρέπετε όλους τους κινδύνους. Μπορείτε, όμως, να μάθετε στα παιδιά σας να προστατεύουν τον εαυτό τους και να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες.

Από έρευνες σχετικές με τη συμπεριφορά του παιδιού γνωρίζουμε ότι η θετική «ενθάρρυνση», η οποία δείχνει τον τρόπο με τον οποίο γίνονται σωστά τα πράγματα (π.χ., «Κρατήσου από εδώ καλά και με τα δύο χέρια και θα τα καταφέρεις»), έχει πολύ μεγαλύτερο αποτέλεσμα από ότι η νουθεσία για το τι δεν πρέπει να κάνει το παιδί (π.χ., «Μην πας από εκεί»).

Είναι καλό, λοιπόν, να θέτουμε στα παιδιά ξεκάθαρους κανόνες προκειμένου να αναπτύξουν τον αυτοέλεγχό τους και να αποκτήσουν σταθερές αξίες. Πρέπει να δίνουμε έμφαση στην υπομονή και το χιούμορ αντί να δείχνουμε αγχωμένοι για τις ελλείψεις τους. Δεν χρειάζεται να πηγαίνουν πάντα όλα καλά. Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να κάνουν λάθη. Έτσι μαθαίνουν να είναι τα ίδια υπεύθυνα για τις συνέπειες των πράξεών τους και, κάθε μέρα που περνάει, να προσέχουν περισσότερο τον εαυτό τους.

Α. Πώς θα προφυλαχθούν από τους κινδύνους των σπορ

Τρέξιμο, χοροπηδητά, σκαρφάλωμα, ασκήσεις ισορροπίας: Τίποτα δεν ανεβάζει περισσότερο την αυτοπεποίθηση των παιδιών από την πρόοδό τους στον έλεγχο των κινήσεων. Τα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό λειτουργούν με περισσότερη υπευθυνότητα από αυτά που το μόνο που μετακινούν είναι το mouse του υπολογιστή τους!

Παρ όλα αυτά: Ακόμα και στον αθλητισμό, τα παιδιά πρέπει να μάθουν να αποφεύγουν τους κινδύνους. Αυτό ισχύει πάνω απ όλα για τα αγόρια, καθώς τους αρέσει ο κίνδυνος και είναι παρορμητικά. Επίσης, μέσα στην ομάδα επιδεικνύουν λιγότερη αυτοσυγκράτηση από τα κορίτσια, με αποτέλεσμα να τραυματίζονται συχνότερα. Τα αγόρια δεν πρέπει να τα ενθαρρύνουμε συνεχώς («Εμπρός, θα τα καταφέρεις!»)· το μόνο που πετυχαίνουμε έτσι είναι να αυξάνουμε την τάση τους προς τον κίνδυνο. Ακόμα καλύτερα είναι να συζητήσουμε με το γιο μας για τον πόνο. Αυτό θα τον βοηθήσει να αναπτύξει τη συνείδηση ότι μπορεί να χτυπήσει.

Αντίθετα με τα αγόρια, τα κορίτσια πρέπει να τα ενθαρρύνουμε και να τους δείχνουμε εμπιστοσύνη. Καλό είναι να αποφεύγουμε να συνοδεύουμε κάθε ενθάρρυνση με μία προειδοποίηση («Πρόσεχε!») ή να τρέχουμε αμέσως να τα πιάσουμε για να μην πέσουν. Με αυτόν τον τρόπο, τα κορίτσια αναπτύσσουν το αίσθημα ότι δεν είναι ικανά.

Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης για την πρόληψη των ατυχημάτων που εφαρμόζεται στα δημοτικά σχολεία του Καναδά. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, τα παιδιά πρέπει να προσπαθούν να κάνουν καθημερινά πράγματα μόνο με το ένα χέρι, να δένουν τα κορδόνια τους, να κλείνουν το φερμουάρ στο μπουφάν τους ή να αλείφουν μια φέτα ψωμί με βούτυρο. Με αυτόν τον τρόπο, αποκτούν μία εικόνα των δυσκολιών της ζωής ενός αναπήρου ή ενός παράλυτου. Ένας δεξιόχειρας πρέπει να κάνει τα πάντα με το αριστερό του χέρι και έτσι συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί ουσιαστικά να το ελέγξει: Όλες του οι κινήσεις έχουν τη διπλάσια διάρκεια, ενώ, μερικές φορές, δεν έχουν καν αποτέλεσμα.

Με αυτές και με άλλες γνώσεις που αποκτά το παιδί, στο μέλλον ξέρει ότι πρέπει να φοράει κράνος όταν κάνει ποδήλατο, σκι, σνόουμπορντ ή σκέιτ και ότι δεν πρέπει να βουτάει με το κεφάλι σε βαθιά νερά.

Τα πειράματα αυτά, βέβαια, δεν έχουν στόχο να καλλιεργήσουν το φόβο γιατί η άθληση είναι πολύ σημαντική. Τα παιδιά πρέπει να αθλούνται δύο με τρεις φορές την εβδομάδα.

Β. Πώς θα είναι ασφαλή μόνα τους στο δρόμο

Οι δρόμοι, οι ανοιχτές παιδικές χαρές και τα πάρκα είναι από τα μέρη που μας κάνουν να ανησυχούμε περισσότερο για την ασφάλεια των παιδιών μας. Καθώς δεν ξέρουμε πώς μπορεί να αντιδράσει το παιδί, θα πρέπει να του έχουμε διδάξει σαφείς κανόνες συμπεριφοράς. Ο καλύτερος τρόπος, όμως, να το κάνουμε αυτό είναι με ηρεμία και χωρίς να μπούμε σε τρομακτικές λεπτομέρειες. Οι βασικές αρχές που πρέπει να περάσουμε στους μικρούς μας είναι οι ακόλουθες:

1. Καμία επαφή με ξένους

Πρέπει να προφυλάξουμε τα παιδιά μας από κινδύνους που μπορεί να επιφυλάσσει η επαφή με αγνώστους:

• Δεν επιτρέπεται να παίρνει κανείς το παιδί από το σχολείο ή από φιλικά σπίτια, επειδή μας έτυχε κάτι ξαφνικό. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο από την αρχή ποιος θα αναλάβει να φέρνει το παιδί σπίτι αν εμείς δεν μπορούμε. Αν αυτό δεν γίνεται, το παιδί θα πρέπει να περιμένει μέχρι η δασκάλα να επικοινωνήσει μαζί μας.
• Το παιδί δεν επιτρέπεται να μπαίνει σε ξένα αυτοκίνητα για να δώσει τυχόν πληροφορίες, ούτε να πηγαίνει μαζί με ξένους για να τους δείξει, για παράδειγμα, κάποιο δρόμο. Χρειάζεται να του ξεκαθαρίσουμε ότι οι μεγάλοι ρωτάνε άλλους μεγάλους για πληροφορίες και όχι παιδιά. Αν του μιλήσει κάποιος, να προχωρήσει προς το σπίτι χωρίς να απαντήσει. Δεν επιτρέπεται να πηγαίνει με κανέναν, αν δεν το γνωρίζουμε εμείς, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για άντρα ή γυναίκα.
• Πρέπει να «φανταστούμε» μαζί του κάποιες καταστάσεις: Πώς θα συμπεριφερθεί αν του μιλήσει κάποιος άγνωστος, ή αν τσακωθεί με τους φίλους του και φύγουν, τι θα κάνει;

2. Προσοχή στην κυκλοφορία στο δρόμο

Παιδιά ηλικίας έξι και εφτά χρονών δεν είναι ακόμα σε θέση να συντονίζουν πάνω από μία κινήσεις. Εκτός αυτού, τα παιδιά, λόγω της σωματικής τους διάπλασης, δεν μπορούν να δουν ακριβώς τι συμβαίνει στο δρόμο. Έτσι, πρέπει να τα «εξασκήσουμε». Συγκεκριμένα:

• Δίνουμε μεγαλύτερη βάση στην ακοή, καθώς το οπτικό πεδίο τους δεν είναι ακόμα πλήρως ανεπτυγμένο και δεν υπάρχει δυνατότητα εκτίμησης της ταχύτητας του οχήματος και της απόστασης.
• Είναι απαραίτητο να κάνουμε συνεχείς επαναλήψεις, κοιτάμε αριστερά, κοιτάμε δεξιά και πάλι αριστερά, και μετά έχουμε στο οπτικό μας πεδίο το φανάρι και τους οδηγούς.
• Η καλύτερη συμβουλή για να κάνουμε το παιδί μας προσεκτικό στο δρόμο είναι: Περπάτημα, περπάτημα, περπάτημα μαζί με το παιδί. Όσες περισσότερες διαδρομές κάνουμε με τα πόδια, τόσο το καλύτερο. Μερικές φορές μπορούμε και να αλλάζουμε ρόλους. Εμείς θα κάνουμε το παιδί και το παιδί θα παίζει το ρόλο της μητέρας ή του πατέρα και θα πρέπει να μας οδηγήσει στο σπίτι ή στο σχολείο.
• Ακόμα και αν μεταφέρουμε το παιδί συνεχώς με το αυτοκίνητο, πρέπει, παρ όλα αυτά, να του επιστήσουμε την προσοχή όσον αφορά την κυκλοφορία στο δρόμο. Παρκάρουμε, λοιπόν, σε κάποια απόσταση από το σχολείο και κάνουμε εξάσκηση σε αυτήν τη διαδρομή, πάντα από τη μεριά που βρίσκονται τα σπίτια, προσέχοντας τα φανάρια και τις κλειστές γωνίες. Δίνουμε έμφαση στα αυτοκίνητα που έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση.
• Τα παιδιά που κάνουν ποδήλατο πρέπει να οδηγούν στο πεζοδρόμιο και πάντα φορώντας κράνος. Επιβάλλεται να είμαστε αυστηροί μέχρι το σημείο να τους πάρουμε το ποδήλατο, σε περίπτωση που δεν συμμορφώνονται με αυτούς τους κανόνες.

Γ. Πώς να ξοδεύουν χρήματα με σύνεση

Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο πειρασμούς. Παλιότερα, πολλά πράγματα, όπως γλυκά, ρούχα και παιχνίδια, ήταν πολύ ακριβά για τα παιδιά. Σήμερα, το χαρτζιλίκι του παιδιού, τις περισσότερες φορές, είναι αρκετό για την αγορά τους! Συνεπώς, είναι ακόμα σημαντικότερο τα παιδιά να μάθουν να ξοδεύουν τα χρήματά τους με σύνεση!

Στην αρχή, τα παιδιά θέλουν να δουν πώς είναι να έχουν χρήματα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό σημαίνει ότι τους δίνουμε το χαρτζιλίκι τους στην αρχή του μήνα. Κάτι τέτοιο είναι αποδεκτό, αρκεί να μη δίνουμε καθόλου χρήματα νωρίτερα. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν τη διαφορά ανάμεσα στο να έχουν και να μην έχουν χρήματα. Γι αυτό, είναι απαραίτητο να «διδάξουμε» στα παιδιά μας σωστούς κανόνες και να ασκήσουμε την κριτική τους ικανότητα ώστε να μπορούν από μόνα τους να κρίνουν ορθά τις ανάγκες τους. Έτσι πρέπει:

• Να λέμε πιο συχνά «όχι» σε γλυκά, φαστ φουντ, ακριβά ρούχα. Αντίθετα, πρέπει να βοηθούμε τα παιδιά μας να επιλέξουν τι είναι αυτό που θα τους δώσει τη μεγαλύτερη χαρά.
• Να βλέπουμε μαζί με τα παιδιά μας τις διαφημίσεις και να συζητάμε γι αυτές και, κυρίως, για τον τρόπο που εκμεταλλεύονται την ανασφάλεια των μεγάλων, προκειμένου να «βουτήξουν» στο πορτοφόλι τους.
• Λέμε στα παιδιά κάποιες «αλήθειες» για την αγορά. Αγοράζουμε ένα πακέτο φθηνά και ένα πακέτο ακριβά δημητριακά. Αφήνουμε το παιδί να διαλέξει ποιο προτιμάει χωρίς να ξέρει μάρκα και τιμή. Το ρωτάμε αν θεωρεί ότι αξίζει να ξοδεύει λίγο περισσότερα χρήματα γι αυτό. Στη συνέχεια, το βάζουμε να υπολογίσει το ετήσιο ποσό των παραπάνω χρημάτων που θα ξοδέψει. Παρακινούμε το μικρό να ρωτήσει κάποιο συμμαθητή του γιατί τα δικά του δημητριακά είναι δήθεν τόσο καλά.
• Αφήνουμε το παιδί να υπολογίσει πόσο ακριβά είναι, στην ουσία, τα γλυκά, τα πατατάκια και το φαστ φουντ (π.χ., «Πόσο σε χορταίνει ένα πακετάκι πατατάκια; Πόσα μήλα αγοράζουμε με τα ίδια λεφτά;»).
• Πηγαίνουμε μαζί στη λαϊκή αγορά. Εκεί μπορούμε να συγκρίνουμε την ποιότητα και τις τιμές των προϊόντων («εδώ οι πατάτες έχουν E1 το κιλό, ενώ πιο κάτω E1,25»).
• Συζητάμε για τις επιθυμίες του. Είναι ανάγκη τα αθλητικά παπούτσια να κοστίζουν E120; Αν ναι, τότε κάποιες φορές, τέτοιες επιθυμίες μπορούν να ικανοποιούνται. Το «κάποιες φορές» είναι το σημαντικό εδώ.

Τα παιδιά μπορούν να νιώσουν ένα αίσθημα «εσωτερικής ελευθερίας» όταν αποκτούν πράγματα που δεν είναι και τόσο αυτονόητα ή συνηθισμένα, όπως τα κοινά καταναλωτικά αγαθά που τις περισσότερες φορές νομίζουμε ότι θέλουν τα παιδιά. Μιλάμε, βέβαια, για βιβλία, για επισκέψεις σε θέατρο ή για ταξίδια που είναι πιο «πολύτιμα», σε πολλά επίπεδα. Και αυτό, επειδή τέτοιες εμπειρίες θα χαραχτούν στη μνήμη τους ως όμορφες αναμνήσεις!

Δ. Πώς να αντιμετωπίζουν προβλήματα στο σχολείο

Αν θέλαμε να δώσουμε μια σχηματική περιγραφή, η κατάσταση για το παιδί μας στο σχολείο έχει ως εξής: Τα άλλα παιδιά στέκονται δίπλα στο παιδί σας, οι δάσκαλοι μπροστά του και εσείς από πίσω του. Πρέπει, λοιπόν, να μάθει να συνυπάρχει αρμονικά με τα άλλα παιδιά και με τους δασκάλους. Για να πετύχει κάτι τέτοιο, το παιδί σας χρειάζεται, οπωσδήποτε, τη βοήθειά μας. Τι μπορούμε να κάνουμε; Καταρχήν, μπορούμε να ακολουθήσουμε τις παρακάτω συμβουλές:

• Να πηγαίνουμε στις συναντήσεις γονέων και στις σχολικές συνελεύσεις. Το σχολείο δεν πρέπει να μάς είναι ξένο, να το γνωρίζει μόνο το παιδί μας.
• Να επιτρέπουμε σε συμμαθητές του παιδιού να συμμετέχουν στην οικογενειακή μας ζωή. Όταν γνωρίζουμε πού και με ποιους περνάει το παιδί μας πολλές και σημαντικές ώρες της μέρας του, μπορούμε να το συμβουλεύσουμε καλύτερα για να λύσουμε τυχόν προβλήματα.
• Να μην ρωτάμε μόνο για τους βαθμούς, αλλά και για το πώς τα πάει μέσα στην τάξη, αν τα πάει καλά με τους συμμαθητές του. Όσο πιο άνετα νιώθουν τα παιδιά στο σχολείο, τόσο καλύτερα μαθαίνουν.

Τι πρέπει να κάνουμε με τους «καυγάδες» στο σχολείο;

Μερικά παιδιά στα πρώτα τους σχολικά χρόνια δεν έχουν ακόμα αναπτύξει πλήρως την κοινωνικότητά τους, γεγονός που συχνά οδηγεί σε διαπληκτισμούς. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πολλές φορές περιμένουν από τους γονείς να μεσολαβήσουν για την επίλυση της διαφωνίας. Αν και σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό μπορεί να είναι αναγκαίο, χρειάζεται, παρ όλα αυτά, να παρακινούμε το παιδί μας να παίρνει ενεργό μέρος στην επίλυση του προβλήματος. Πολλές φορές, αρκεί απλά να ακούμε ή να ρωτάμε: «Έχεις καμία ιδέα για το πώς μπορείς να συνυπάρξεις με αυτό το παιδί καλύτερα;» Αρκετά συχνά, η αφορμή του καβγά είναι αρκετά ασήμαντη. Πρέπει τότε να συζητήσουμε μαζί του το πώς μπορεί κάποιος να συνυπάρξει καλύτερα με τους συνανθρώπους του.

Πώς μπορούν να συμμετέχουν καλύτερα στο μάθημα;

Τα παιδιά, πολύ συχνά, μένουν πίσω στα μαθήματα απλά γιατί δεν ξέρουν τον τρόπο για να δείξουν το ενδιαφέρον τους, τη συμμετοχή τους ή την απορία τους, όταν δεν καταλαβαίνουν κάτι. Σ αυτήν την περίπτωση, είναι απαραίτητο να κάνουμε ασκήσεις με το παιδί για σαφή και σύντομη διατύπωση ερωτήσεων και απαντήσεων, και για την ορθή και καθαρή προφορά του.

Αν, παρ όλα αυτά, δεν υπάρξει βελτίωση, θα πρέπει να ανακαλύψουμε τους λόγους στους οποίους οφείλεται το πρόβλημα και χρειάζεται να συζητήσουμε με τους δασκάλους για τον τρόπο αντιμετώπισής του. Μερικά παιδιά θέλουν να είναι μπροστά όταν συζητάνε οι γονείς με τους δασκάλους. Αυτό είναι μία καλή προετοιμασία για το παιδί, για να μπορέσει στο μέλλον να διεξάγει μία συζήτηση με τους δασκάλους χωρίς την παρουσία μας.

Τι μπορούμε να κάνουμε με τους μικρούς «ξεχασιάρηδες»;

Καταρχήν, παροτρύνουμε το παιδί να μελετάει και να ετοιμάζει την τσάντα του στην ώρα του. Του ζητάμε να ετοιμάζει αυτό την τσάντα του, αντί να την φτιάχνουμε εμείς. Πρέπει να μάθει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του.

Οι συνεχείς επιπλήξεις το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι να δημιουργούν στο παιδί ένα αίσθημα ανικανότητας. Είναι καλύτερο να το ρωτήσουμε: «Τι μπορείς να κάνεις για να μην ξεχνάς τα πράγματά σου;»

Μπορούμε επίσης να ακολουθήσουμε τις παρακάτω απλές «τεχνικές»:

• Κολλάμε στην τσάντα του ένα χαρτί με τα πράγματα που πρέπει να βάλει μόλις τελειώσει το μάθημα.

• Το βοηθάμε να βρει έναν τρόπο ταξινόμησης που να το αντιπροσωπεύει. Σ’ αυτό θα μας βοηθήσει το να παρατηρήσουμε πώς συμπεριφέρεται το παιδί μας με τους «θησαυρούς» του, πώς τοποθετεί τα κουκλάκια του, πώς φυλάει τα lego του και τα άλλα του παιχνίδια.

Και κάτι ακόμα: Από την πρώτη κιόλας σχολική μέρα το παιδί πρέπει να μάθει να διαχωρίζει το παιχνίδι από το διάβασμα. Είναι καλό το παιδί να έχει ένα μέρος στο οποίο να διαβάζει. Πολλά παιδιά διαβάζουν πιο συγκεντρωμένα και ευκολότερα όταν στον ίδιο χώρο κάποιος άλλος εργάζεται εξίσου συγκεντρωμένα.

10 κανόνες για μεγαλύτερη ασφάλεια

Παρακάτω, συγκεντρώσαμε μερικούς χρήσιμους κανόνες που τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν ν ακολουθούν πιστά όταν βρίσκονται μακριά από το σπίτι και την επίβλεψή μας:

• Ποτέ δεν βουτάμε σε νερά που δεν γνωρίζουμε. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να υπάρχει μέσα στο νερό και αν υπάρχει η πιθανότητα να τραυματιστούμε.

• Φωτιά μπορούμε να ανάβουμε μόνο σε ξέφωτα και σε έδαφος που δεν είναι εύφλεκτο, δηλαδή σε χώμα, πέτρες και λαμαρίνες. Επειδή πετάγονται σπίθες και μπορεί να πιάσουν φωτιά ξερά φύλλα, απαγορεύεται να ανάβουμε φωτιά αν φυσάει. Θα πρέπει πάντα να υπάρχει και ένας ενήλικας κοντά. Στο σπίτι επιτρέπεται να ανάψουμε κάτι μόνο παρουσία ενήλικα.

• Στο δρόμο τα παιδιά πρέπει να κυκλοφορούν το λιγότερο σε τριάδες. Έτσι, το ένα μπορεί να πάει να φέρει βοήθεια αν συμβεί κάτι, ενώ το άλλο να μείνει μαζί με το τραυματισμένο παιδί. Ο κανόνας είναι: «Μαζί φεύγουμε και μαζί γυρνάμε». Ακόμα και αν έχει μεσολαβήσει τσακωμός.

• Κατά τη διάρκεια περιπάτων και πεζοπορίας, τα παιδιά δεν κάνει να κόβουν απολύτως τίποτα και να το τρώνε ή έστω απλά να το βάζουν στο στόμα τους. Υπάρχει κίνδυνος δηλητηρίασης και μόλυνσης.

• Τα παιδιά του δημοτικού πρέπει να είναι σπίτι πριν από το σούρουπο, στην ώρα τους. Καλύτερα δέκα λεπτά νωρίτερα, παρά δέκα λεπτά αργότερα.

• Τα μυτερά αντικείμενα (βέλη, ραβδιά, κ.ά.) δεν πρέπει να τα πετάμε ποτέ στην κατεύθυνση κάποιου άλλου.

• Όταν σκαρφαλώνουμε σε χοντρά κλαδιά, να μένουμε κοντά στον κορμό του δέντρου. Μόνο το ένα χέρι (ή πόδι) μπορεί να μην φτάνει να λειτουργήσει ως στήριγμα. Για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα πέσουμε, πρέπει να κρατιόμαστε καλά από τρία σημεία.

• Στο σκι, δεν φεύγουμε ποτέ από την πίστα και δεν παίρνουμε ποτέ το τελευταίο λιφτ για να ανέβουμε. Σε περίπτωση ομίχλης, περιορισμένης ορατότητας ή καταιγίδας, βρίσκουμε καταφύγιο στην πρώτη καλύβα.

• Στη διάρκεια άθλησης και παιχνιδιού δεν επιτρέπονται τα κοσμήματα. Τα ρούχα δεν επιτρέπεται να είναι

μακριά. Σε αντίθετη περίπτωση, υπάρχει ο κίνδυνος να μπερδευτούμε μ αυτά.

Τι μπορεί να κάνει ένα παιδί μόνο του και από πότε;

Σε ηλικία 6 ετών:

Να προσέχει μικρότερα αδέρφια για περίπου μισή ώρα, αρκεί να μπορεί να έχει επαφή με κάποιον ενήλικα.

Σε ηλικία 6-7 ετών:

Να πηγαίνει με τα πόδια σχολείο μόνο του, αρκεί η απόσταση να είναι μικρή.

Σε ηλικία 7 ετών:

Να πηγαίνει για ψώνια και άλλες δουλειές σε κοντινή απόσταση.

Να βλέπει μόνο του τηλεόραση (το πολύ έξι ώρες την εβδομάδα και, πάντα, κατόπιν συζήτησης με τους γονείς).

Να μαγειρέψει κάτι εύκολο ή να ζεστάνει γάλα, αρκεί να είναι κοντά κάποιος ενήλικας.

Να δώσει και να σημειώσει πληροφορίες από το τηλέφωνο.

Από 8 ετών:

Να μένει τα απογεύματα μισή ώρα μόνο του.

Σε ηλικία 7-9:

Να επιλέγει και να φοράει μόνο του τα ρούχα του.

Να κρατάει την ντουλάπα του τακτοποιημένη.

Να σιδερώνει μικρά και απλά ρούχα.

Σε ηλικία7-10:

Να ελέγχει μεγαλύτερα χρηματικά ποσά, της τάξεως των E10, αλλά για να τα ξοδεύει θα πρέπει να υπάρχει γονική συναίνεση.

Από 10 ετών:

Να χρησιμοποιεί μόνο του τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Από 12 ετών:

Να μένει μόνο του το βράδυ, αρκεί να μπορεί να επικοινωνήσει με κάποιον ενήλικα.

kids.in.gr

Αγάπη σε μέγεθος XL

Κόκκινη κάρτα δίνουν οι ειδικοί στους γονείς που με λάθη στοργής και παράλογη αγάπη τραυματίζουν τη μακροπρόθεσμη εξέλιξη του παιδιού τους.

Κόκκινη κάρτα δίνουν οι ειδικοί στους γονείς που με λάθη στοργής και παράλογη αγάπη τραυματίζουν τη μακροπρόθεσμη εξέλιξη του παιδιού τους.

Κάθε πρωί οι γείτονες από το απέναντι μπαλκόνι βλέπουν την 40χρονη Αννα να παίρνει αγκαλιά την τετράχρονη κόρη της, τη σχολική τσάντα και το παιδικό μπουφάν και να κατεβαίνει τρικλίζοντας τα εξωτερικά σκαλιά του σπιτιού της από το δεύτερο όροφο στο ισόγειο! Για εκείνους που ίσως σκεφτούν πως το παιδί μπορεί να έχει κάποιο πρόβλημα, να πούμε πως έτσι και του πετάξεις μια μπάλα θα πάρουν φωτιά τα ποδαράκια του και θα φτερουγίσει για να την φτάσει! Απλά, η Αννα φοβάται μήπως η μικρή της πριγκίπισσα κουραστεί ή κουτρουβαλήσει τα σκαλοπάτια! Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως, όταν το παιδί στηρίζεται στη δύναμη της μαμάς, είναι επόμενο σε κάθε του εξόρμηση στη ζωή να νιώθει ανασφάλεια, ανημποριά, φόβο και αδυναμία. Η μητρική υπερπροστατευτικότητα σύμφωνα με τους ειδικούς, το μαθαίνει πως για να τα καταφέρει πρέπει πάντα κάπου να στηρίζεται. Έτσι σιγά-σιγά από τα πρώτα χρόνια της ζωής του το παιδί ολοένα και απομακρύνεται από τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται να ενεργοποιηθεί, να ανεξαρτητοποιηθεί και κάπως έτσι να θωρακιστεί απέναντι στις δυσκολίες της ζωής, να σφυρηλατήσει αντοχές και χαρακτήρα, και πάνω από όλα να συνειδητοποιήσει πως είναι μια ξεχωριστή ισχυρή και αυτόνομη προσωπικότητα.
Τους ζητάμε λίγα, τους προσφέρουμε πολλά. Γιατί;Αγωνιζόμαστε να προστατέψουμε τα παιδιά μας από αντιξοότητες και αναποδιές, να φανούμε ευαίσθητοι στις ανάγκες τους, να συντονίσουμε τις κεραίες μας σε κάθε τι που τα αφορά, να τους προσφέρουμε πάντοτε το καλύτερο. Μήπως όμως το παρακάνουμε; Και αν ναι, πού πρέπει να... τραβήξουμε τη γραμμή;

Οι παιδοψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι τελικά κάνουμε κακό στα παιδιά όταν τους ζητάμε λίγα και τους προσφέρουμε πολλά: Πολλά παιχνίδια, πολλά ρούχα, πολλή βοήθεια... Προσπαθώντας να τα προστατεύουμε από τις αντιξοότητες της ζωής, τους στερούμε τις δυνατότητες να μάθουν. Φοβούμενοι να τους βάλουμε όρια, δυναμιτίζουμε την ανάπτυξη του χαρακτήρα τους. Αποφεύγοντας να τους πούμε όχι, από τον φόβο ότι θα πάψουν να μας συμπαθούν, τα κάνουμε να ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους. Γιατί όμως οι σύγχρονοι γονείς είναι πιο ενδοτικοί από τις προηγούμενες γενιές;

• Ένας λόγος, υποστηρίζουν οι ειδικοί είναι ότι οι γυναίκες σήμερα, γίνονται μητέρες σε μεγαλύτερη ηλικία σε σχέση με τις γυναίκες της προηγούμενης γενιάς.
• Ένας δεύτερος λόγος είναι ότι κάνουν λιγότερα παιδιά. Οι οικογένειες είναι μικρότερες και έτσι αναλογεί στα παιδιά μεγαλύτερο μερίδιο "παραχαϊδέματος". Παλαιότερα, απλά, δεν είχαν την πολυτέλεια να τα κακομάθουν. Εξάλλου, τώρα που δουλεύουν και οι δυο γονείς, κατακλύζονται από ενοχές επειδή λείπουν από το σπίτι όλη μέρα.

Εκτός από τους παραπάνω κοινωνικούς λόγους, υπάρχουν κι άλλοι πολλοί και διαφορετικοί που ένας γονιός μπορεί να είναι υπερπροστατευτικός με το παιδί του, δημιουργώντας μαζί του μια οδυνηρή σχέση εξάρτησης, όπου δεν κατανέμονται σωστά ούτε οι ρόλοι, ούτε οι συμπεριφορές και τα συναισθήματα.

• Αν, οι γονείς μας υπήρξαν υπερπροστατευτικοί απέναντί μας, το ίδιο μπορεί να γίνουμε κι εμείς απέναντι στα δικά μας παιδιά.
• Υπάρχει επίσης και η περίπτωση να είμαστε υπερπροστατευτικοί γονείς όταν στη δική μας παιδική ηλικία έχουμε στερηθεί την απαιτούμενη γονική φροντίδα, οπότε ο φόβος της επανάληψης του λάθους και η ανησυχία μήπως το παιδί μας αισθανθεί την ίδια έλλειψη, μπορεί να μας οδηγήσει στην υπερβολή και στην απώλεια του μέτρου.
• Ένας ακόμα λόγος που οι γονείς τείνουν να γίνονται υπερπροστατευτικοί είναι όταν φοβούνται πως ίσως δεν θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα με τα γονεϊκά τους καθήκοντα υποφέροντας από ανασφάλεια, έλλειψη εμπιστοσύνης στις ικανότητες τους, αλλά και έλλειψη σωστής πληροφόρησης.

Ανησυχητικές συμπεριφορές μικρών παιδιών

• Αν το παιδί σας έχει πρόβλημα να κάνει φιλίες και να παίζει με τα άλλα παιδιά. Αυτό μπορεί να είναι σημάδι ενός παιδιού εγωκεντρικού το οποίο παραβλέπει τα αισθήματα των άλλων ανθρώπων και έτσι γίνεται αντιπαθητικό. Μετά τα τρία χρόνια, παρατηρήστε πώς τα πάει τα παιδί σας με τα άλλα παιδιά, αν έχει μάθει να περιμένει τη σειρά του και να μοιράζεται τα παιχνίδια τους.
• Αν το σπίτι είναι γεμάτο με παιχνίδια, αλλά το παιδί ζητά περισσότερα. Το παιδί που έχει μάθει να αποκτά ό, τι θέλει, μεγαλώνοντας θα έχει μεγάλο πρόβλημα να προσαρμοστεί σε κοινωνικές ομάδες εκτός οικογενείας.
• Αν είναι πιο παχουλό από το φυσιολογικό λόγω των γλυκών και των ανθυγιεινών φαγητών που τρώει. Αυτό σημαίνει ότι στο σπίτι επιτρέπονται περισσότερα απ όσα πρέπει.
• Αν το παιδί σας έχει την απαίτηση να κάνετε εσείς διάφορα πράγματα για αυτό, ενώ μπορεί να τα καταφέρει μόνο του. Αναρωτηθείτε αν είναι αναπτυξιακά έτοιμο να τα καταφέρει πριν σπεύσετε σε βοήθεια, γιατί συχνά οι γονείς δεν εκτιμούν πόσα πολλά πράγματα μπορεί να κάνει το παιδί τους.

6 λάθη που δυστυχώς δεν... αποφεύγουμε
Μήπως ανήκετε και εσείς στην τεράστια πλειοψηφία των γονιών που πέφτουν στη παγίδα της υπερπροστασίας υποκύπτοντας σε παράλογες απαιτήσεις; Διαβάστε ποια είναι τα 6 πιο συχνά λάθη που κάνουμε... παραδεχτείτε τα και διορθώστε τα.

• Δεν αντέχετε να βλέπετε το παιδί να κλαίει. Όταν αρχίζει να ουρλιάζει μέσα στο μαγαζί ότι θέλει παγωτό, ενδίδετε στις απαιτήσεις του προκειμένου να μη γίνετε ρεζίλι. Αρνηθείτε σθεναρά γιατί αν ενδώσετε μια φορά, ξεκινά ένας φαύλος κύκλος χωρίς τελειωμό.
• Αγνοείτε την κακή συμπεριφορά. Προκειμένου να χαλάσετε τις (ελάχιστες) στιγμές που είστε οι δυο σας, αναβάλετε για αργότερα το μάλωμα. Κάντε πέτρα την καρδιά σας και μην αναβάλετε κάτι το οποίο πρέπει να γίνει άμεσα.
• Παρακαλάτε δεν... απαιτείτε. Κάθε φορά που πρέπει να συνεργαστεί του λέτε "παρακαλώ" και έτσι νομίζει ότι αυτό ελέγχει την κατάσταση. Είναι προτιμότερο να εξηγείτε στο παιδί με ηρεμία, αυστηρότητα και σαφήνεια τι πρέπει να κάνει.
• Ανταμείβετε το παιδί όταν δεν πρέπει. Όταν του προσφέρετε μια καραμέλα κάθε φορά που δέχεται να καθίσει στο καρεκλάκι του αυτοκινήτου για να πάτε κάπου, του δείχνετε ότι έχει το δικαίωμα επιλογής - κάτι σαν παιχνίδι - και όχι ότι είναι σοβαρό θέμα ασφάλειας. Ποτέ μην ανταμείβετε καμιά συμπεριφορά που πρέπει να είναι μη διαπραγματεύσιμη. Το παιδί πρέπει να καταλάβει πόσο σημαντικοί είναι οι κανόνες.
• Του επιτρέπεται να σας διακόπτει. Έτσι του μαθαίνετε ότι είναι το κέντρο του κόσμου και δεν δίνει σημασία στις ανάγκες ή τα αισθήματα των άλλων ανθρώπων. Ζητά την άμεση προσοχή από όλους - κάτι το οποίο θα του δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα όταν πάει στο σχολείο.
• Δεν αντέχετε να το απογοητεύετε. Όταν πάτε στο σινεμά, αφού έχει ήδη πάρει ποπκόρν και πορτοκαλάδα, σας ζητά και μια σακούλα καραμέλες. Προκειμένου να χαλάσετε μια όμορφη έξοδο, του κάνετε όλα τα χατίρια. Κι όμως τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι η ζωή έχει μικρές απογοητεύσεις. Επειδή ζητάνε κάτι, δε σημαίνει ότι πρέπει και να το αποκτήσουν. Κάποια στιγμή θα τραβήξετε τη γραμμή και θα εκπλαγείτε με το πόσο γρήγορα το παιδί ξεχνά και... προχωρά παρακάτω.

Της Κατερίνας Παπαγεωργίου, με τη συνεργασία της ψυχολόγου Χρυσούλα Μαυράκη και της κλινικής ψυχολόγου Αννας Ντουντουλάκη.

Γιατί το παιδί δεν πρέπει να κοιμάται στο δωμάτιο των γονιών

Ως συνήθεια πλέον εδώ και πολύ καιρό το παιδί αρνείται να κοιμηθεί μόνο του στο παιδικό δωμάτιο.

Επιδιώκει να κοιμάται στο διπλό κρεβάτι με τη μαμά ενώ ο μπαμπάς έχοντας παραχωρήσει τη θέση του, καταφεύγει για ύπνο ή στο παιδικό μονό κρεβάτι ή στον καναπέ. Η μαμά δείχνει να ενοχλείται από την πίεση αυτή του παιδιού και ενώ έχει δοκιμάσει διάφορους τρόπους δεν έχει καταφέρει να «διώξει» το παιδί από το κρεβάτι της.

Γιατί το κάνει αυτό το παιδί;
Αναπτυξιακά τα παιδιά περνάνε τη φάση με τους εφιάλτες και τις φοβίες. Υπάρχουν παιδιά που το βράδυ νιώθουν ανησυχία όταν είναι μόνα τους στο δωμάτιο και επιζητούν την ασφαλή αγκαλιά της μαμάς για να αισθάνονται προστατευμένα. Επίσης, υπάρχουν οι περιπτώσεις εκείνες όπου ένα τραυματικό γεγονός, μπορεί να ανακινήσει διάφορους φόβους στο παιδί, οι οποίοι ειδικά το βράδυ μεγαλώνουν και οδηγούν πάλι στην κρεβατοκάμαρα των γονιών. Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις, είναι η ίδια η ανάγκη του γονέα που ωθεί το παιδί στο να κοιμάται μαζί του. Ο ίδιος ο γονιός, στη μεγάλη πλειοψηφία η μητέρα, έχει ανάγκη το παιδί δίπλα της κατά τη διάρκεια του ύπνου. Το παιδί καλύπτει συναισθηματικά τα δικά της κενά τα οποία μπορεί να συνοδεύονται ή και να προέρχονται από δυσκολίες στη σχέση της με το σύζυγο της.

Το παιδί που κοιμάται στο συζυγικό κρεβάτι στην ουσία αντικαθιστά τον σύζυγο που λείπει, ο οποίος επίσης πολύ πρόθυμα παραχωρεί τη θέση του και «εξορίζεται» σε άλλο δωμάτιο. Οι σχέσεις του ζευγαριού σε αυτές τις περιπτώσεις πολύ συχνά βρίσκονται σε δυσαρμονία ή είναι ανύπαρκτες. Το παιδί λοιπόν γίνεται η παρέα, το στήριγμα, το συναισθηματικό αποκούμπι αλλά και ο σύμμαχος της μαμάς. Από την άλλη δεν είναι λίγες οι φορές που το άγχος και η υπερπροστασία των γονέων εμποδίζουν το παιδί να απομακρυνθεί από αυτούς και να αυτονομηθεί στο δικό του δωμάτιο. Γονείς οι οποίοι ανησυχούν υπερβολικά μήπως πάθει κάτι το παιδί και νιώθουν πιο σίγουροι όταν εκείνο κοιμάται μαζί τους, δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο. Το παιδί καταλαβαίνοντας την ανησυχία τους αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως απειλητικό, το δωμάτιο του το βράδυ ως επικίνδυνο και αρχίζει να αναπτύσσει φοβίες. Έτσι στα μάτια των γονιών είναι ένα ευάλωτο παιδί που χρειάζεται αυξημένη προστασία, η οποία με τη σειρά της δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες φοβίες.

Γιατί δεν πρέπει το παιδί να κοιμάται στο κρεβάτι των γονιών;
Όποια ηλικία ή φύλο και να έχει το παιδί, δε μπορεί να δομήσει την προσωπικότητα του και να αυτονομηθεί αν δεν υπάρχουν συγκεκριμένη τάξη και όρια. Το παιδί που κοιμάται στο κρεβάτι των γονιών βιώνει μια σύγχυση ρόλων και δεν μπορεί να ξεχωρίσει ποια είναι η θέση του καθενός μέσα στο σπίτι. Συμβολικά τοποθετείται στη θέση του συντρόφου του γονέα και παρεμποδίζεται η ομαλή ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη. Και για τους ίδιους τους γονείς όμως η παρουσία του παιδιού στο δωμάτιο τους το βράδυ δημιουργεί προβλήματα. Η προσωπική ζωή του ζευγαριού επηρεάζεται και κλονίζεται σημαντικά. Οι δύο σύζυγοι θυσιάζουν τον προσωπικό τους χώρο και τις ιδιωτικές τους στιγμές στο βωμό της γονεϊκής αγάπης, με αποτέλεσμα να λειτουργούν μόνο ως γονείς και λιγότερο ως και καθόλου ως σύντροφοι.
Για να υπάρχει ισορροπία μέσα στην οικογένεια θα πρέπει οι ρόλοι να είναι ξεκάθαροι. Τα μέλη της οικογένειας θα πρέπει να σέβονται τον ιδιωτικό χώρο του καθενός και να μπορούν να λειτουργούν και μαζί αλλά και αυτόνομα. Οι πόρτες των δωματίων καλό είναι να κλείνουν – ειδικά καθώς το παιδί οδεύει προς την εφηβεία – για να διαχωρίζονται έτσι και τα όρια των χώρων και να προστατεύεται η προσωπική ζωή του καθενός. Όπως το παιδί για να μπει στο δωμάτιο των γονιών θα πρέπει να χτυπήσει την πόρτα, το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και οι γονείς, μπαίνοντας στο δωμάτιο του παιδιού, δείχνοντας έτσι σεβασμό προς εκείνο.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς ώστε το παιδί να επιστρέψει στο κρεβάτι του;
Καμία αλλαγή δεν έρχεται χωρίς αντιδράσεις. Αυτό σημαίνει ότι στις πρώτες προσπάθειες οι γονείς θα έρθουν αντιμέτωποι με το κλάμα, τις φωνές και την ένταση από την πλευρά του παιδιού. Καλό είναι να παραμείνουν ψύχραιμοι και να μην υποχωρήσουν. Θα πρέπει να εξηγήσουν στο παιδί ότι ο καθένας έχει το δωμάτιο του και ότι πρέπει να κοιμάται στο κρεβάτι του. Κάθε βράδυ θα το ενθαρρύνουν να πάει στο δωμάτιο του για ύπνο και αν εκείνο καταφεύγει μέσα στη νύχτα στο δικό τους δωμάτιο, καλό είναι το ρωτάνε τι έχει συμβεί και να το οδηγούν πάλι στο δικό του κρεβάτι. Μπορούν να μείνουν λίγο μαζί του συζητώντας το τι έχει συμβεί: «μήπως είδες κάποιον εφιάλτη; μήπως φοβάσαι κάτι; είναι λογικό αλλά θα μιλήσουμε γι αυτό το πρωί. Είμαι μαζί σου και δεν κινδυνεύεις.» , χωρίς όμως να προβούν σε μεγαλύτερη ανάλυση του θέματος. Μπορούν επίσης να ρωτήσουν το παιδί τι θα το έκανε να νιώσει ασφάλεια μέσα στο δωμάτιο του, ώστε να μπορέσει να κοιμηθεί ήσυχα εκεί. Ένα αναμμένο φωτάκι, ένα αρκουδάκι στο κρεβάτι του ή δίπλα στο κομοδίνο ίσως είναι αρκετά βοηθητικά. Επίσης σημαντικό είναι να επιβραβεύουν το παιδί όταν τελικά καταφέρει και κοιμηθεί στο δωμάτιο μόνο του, χωρίς να υπάρχει ένταση κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Το πιο σημαντικό όμως απ' όλα είναι οι ίδιοι οι γονείς να αναρωτηθούν τι υπάρχει στη δική τους στάση που εμποδίζει το παιδί να απομακρυνθεί από εκείνους. Ποιο είναι το δικό τους όφελος από την παρουσία του παιδιού στο κρεβάτι τους. Για ποιον τελικά είναι πιο δύσκολο να κοιμούνται χώρια. Για τους ίδιους ή για το παιδί; Σε περίπτωση που το πρόβλημα εμμένει και δεν υποχωρεί παρά τις συστηματικές προσπάθειες των γονέων, καλό είναι να αναζητήσουν τη συμβουλή ενός ειδικού, ο οποίος θα μπορέσει να παρέμβει ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα και θα συμβάλλει στην ομαλή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού.

Για οποιαδήποτε ερώτηση ή συμβουλή μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου στο  ddamtsa@gmail.com ή να επισκεφτείτε το blog μου www.counsellingedu.blogspot.gr !

Δάμτσα Δήμητρα,
Εκπαιδευτική Ψυχολόγος

Πηγή: http://www.mothersblog.gr/o-kosmos-toy-paidioy/item/18835-giati-to-paidi-den-prepei-na-koimatai-sto-domatio-ton-gonion#ixzz3dxqK7XaK

20 παιδικές χαρές στα όρια της ακολασίας Τα παιχνίδια που μάλλον είναι ακατάλληλα για ανηλίκους

Χώροι που κανονικά προορίζονταν για παιδικό παιχνίδι, προκαλούν πονηρούς συνειρμούς...                                                  












































                                 Πηγή: www.lifo.gr

ΣΟΚ!!!! Γαλάζιος καρχαρίας βγήκε στα ρηχά παραλίας στην Ψάθα Μεγάρων!!!

Μπροστά σε ένα απρόσμενο θέαμα βρέθηκαν νεαροί όταν στα ρηχά της παραλίας στην Ψάθα Μεγάρων αντίκρισαν έναν μεγάλο γαλάζιο καρχαρία. Ένας αγαθός γίγαντας στην κυριολεξία που δεν βλάπτει τους ανθρώπους.

Μόλις μπήκαν στο νερό και από βάθος περίπου 1,5 μέτρου τράβηξαν τον καρχαρία στην παραλία, όπου τους περίμενε μια ακόμη έκπληξη. Μόλις το μεγάλο ψάρι ανασύρθηκε στη στεριά γέννησε μικρούς καρχαρίες που είχε μέσα του!

Ένας 18χρονος, ειδοποίησε τον θείο του, ερασιτέχνη ψαρά, ο οποίος έσπευσε στην παραλία. Όπως είπε ο κ. Γιάννης Σακελλάριος, πρόκειται για έναν θηλυκό γαλάζιό καρχαρία, βάρους 320 κιλών, ο οποίος είναι ένα είδος ακίνδυνο και με σπάνιες εμφανίσεις στις ελληνικές θάλασσες.

Ο καρχαρίας είχε αγκίστρια από παραγάδι στο στόμα του και όπως φαίνεται, στην προσπάθειά του να απελευθερωθεί από τα παραγάδια και σε κατάσταση εγκυμοσύνης, εξαντλήθηκε με αποτέλεσμα να παρασυρθεί στα ρηχά, όπου και τον βρήκαν οι νεαροί.

«Απορώ με το θάρρος τους να μπουν στην θάλασσα και να τον τραβήξουν έξω», μας είπε ο κ.Σακελλάριος, ο οποίος με γερανό ανέσυρε τον καρχαρία που θα καταλήξει στο τραπέζι καλοφαγάδων.

Κλείνοντας να τονίσουμε και πάλι πως οι γαλάζιοι καρχαρίας είναι τελείως ακίνδυνοι και άκακοι καθώς και πώς ο καρχαρίας γένους θηλυκού ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ την ώρα που γεννούσε και γι’αυτό δεν προέβαλε καμία αντίσταση.

Πηγή

«Αγαπώ πιο πολύ τον μπαμπά από εσένα, μαμά…»

Αν είστε γονιός, πρέπει να ξέρετε ότι κάποια στιγμή θα συμβεί να σε εσάς η παρακάτω σκηνή.Απλά περιμένετε να συμβεί. Όλα ξεκινούν κάπως έτσι: Θα έρθει κάποια στιγμή το παιδάκι σας και θα πει ότι έχει ένα μυστικό να σας πει. Ποιο είναι το μυστικό; Ότι αγαπάει τον μπαμπά πιο πολύ από εσάς!

Ναι καλά ακούσατε! Τι σκέφτεστε εκείνη την στιγμή; Αυτό που θα σκεφτόντουσαν όλες οι μαμάδες.Πως τολμάει να μου το λέει αυτό ενώ εγώ το φροντίζω από την μέρα που γεννήθηκε; Που κάθε μέρα του κάνω μπάνιο, του μαγειρεύω και περνάω όλο τον χρόνο μου μαζί του;

Εντάξει μπορεί να σκεφτήκατε για 2 δευτερόλεπτα τα παραπάνω αλλά σε καμία περίπτωση μην πείτε αυτό που σκέφτεστε! Ξεκινήστε απαντώντας κάπως έτσι:» Και εγώ σ” αγαπώ πολύ!»

Τώρα ας μιλήσουμε σοβαρά. Ο λόγος που σας το είπε αυτό είναι γιατί ο μπαμπάς μπορεί να είναι πιο χαλαρός με το παιδί σας και μπορεί να μην το μαλώνει όσο εσείς. Για αυτό βοηθήστε το παιδί σας να καταλάβει ότι κάποιες φορές χρειάζεται να το μαλώνετε και να είστε πιο αυστηροί μαζί του.

Ακόμη μπορεί να λέει ότι αγαπάει τον μπαμπά πιο πολύ γιατί θέλει να ζητήσει κάτι από τον μπαμπά για το οποίο ξέρει ότι εσείς δεν θα το αφήσετε να το κάνει. Αφού μάθετε τι είναι αυτό που θέλει το παιδί σας δείξτε του πως θα αποφασίσετε και οι δυο γονείς για το αν του επιτρέπετε να κάνει κάτι. Η απόφαση πρέπει να είναι κοινή και όχι απόφαση του γονιού που το παιδί θεωρεί ότι είναι πιο ελαστικός.

Ακόμη ένα παιδί μπορεί να θεωρεί ότι αγαπάει περισσότερο έναν από τους δυο γονείς γιατί μπορεί να περνά περισσότερο χρονικό διάστημα με τον συγκεκριμένο γονιό. Η” μπορεί να περνά το χρόνο του πιο διασκεδαστικά με τον άλλο γονιό. Εξηγήστε στο παιδί σας ότι κάποιες φορές η μαμά χρειάζεται να κάνει κάποιες δουλειές που δεν είναι ευχάριστες για το παιδί ( όπως καθάρισμα, σκούπισμα, μαγείρεμα η την κανονική σας δουλειά) αλλά η μαμά πρέπει να τις κάνει.

Όπως και να αντιδράσετε η αλήθεια είναι πως τα παιδιά είναι παιδιά και τέτοιες εκδηλώσεις αγάπης είναι συνηθισμένες . Την επομένη ημέρα μπορεί να πει ότι αγαπάει πιο πολύ εσάς. Κάντε του μια αγκαλιά και πείτε του ξανά ότι το αγαπάτε πολύ….

babyradio.gr- Γκαλίτσιου Μαριάννα

Χαρίζουν σπίτια στη Σικελία -Τα δίνουν δωρεάν, με έναν μόνο όρο!

Το τελευταίο διάστημα, μία μικρή πόλη στη Σικελία, έχει αρχίσει να γεμίζει επισκέπτες. Ολοι φτάνουν εκεί, γιατί ο δήμος κάνει μία προσφορά που δύσκολα την απορρίπτει κανείς. Χαρίζει σπίτια.

Πρόκειται για οικίες διαλυμένες βέβαια, εγκαταλελειμμένες εδώ και δεκαετίες κάποιες από αυτές. Ακόμη κι έτσι όμως, το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να αποκτήσει σπίτι χωρίς να το πληρώσει, είναι άκρως δελεαστικό.

Ο μόνος όρος που βάζει η πόλη Γκάντζι στους νέους ιδιοκτήτες είναι να έχουν ανακατασκευάσει τα σπίτια μέσα σε τέσσερα χρόνια και να τα έχουν κάνει ξανά κατοικήσιμα. Αυτή η προσφορά ήδη έχει προσελκύσει δεκάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο, τονώνοντας τον τουρισμό σε μία πόλη στα βουνά και μακριά από τη θάλασσα, που δεν θα μπορούσε με διαφορετικό τρόπο να αποτελέσει πόλο έλξης. Και βέβαια όλο αυτό «ανοίγει» τις δουλειές.

Το Γκάντζι είχε περίπου 16.000 κατοίκους τη δεκαετία του ’50. Σήμερα ζουν εκεί περίπου 7.000 άτομα. Το κύμα μετανάστευσης ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα, εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών. Οι κάτοικοι της πόλης έφευγαν αρχικά για τις ΗΠΑ και μετά για την Αργεντινή, με αποτέλεσμα πολλά σπίτια να εγκαταλειφθούν.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μία πόλη στη Σικελία επιχειρεί κάτι τέτοιο. Πριν από μερικά χρόνια, το Σαλέμι ανακοίνωσε με μεγαλοπρεπές τρόπο ότι θα έδινε σπίτια- κατεστραμμένα από το σεισμό του 1968- για ένα ευρώ το ένα. Δεν τήρησε όμως τη δέσμευση. Σε άλλη πόλη, το πρόβλημα ήταν η γραφειοκρατία. Μόλις ο δήμος αποκτήσει ένα σπίτι, μπορεί να το πουλήσει μόνο σε τιμές αγοράς.

Για αυτό στο Γκάντζι έκαναν κάτι διαφορετικό. Δεν απόκτησαν την κυριότητα των σπιτιών από τους ιδιοκτήτες. Απλά ο δήμος λειτουργεί ως μεσίτης. Πάνω από 100 οικίες έχουν αλλάξει χέρια έως τώρα, άλλες δωρεάν και άλλες αντί ενός τυπικού ποσού. Εκείνοι που αποφασίζουν είναι οι ιδιοκτήτες.

Αυτό έφερε στην πόλη Ιταλούς από διάφορα μέρη της χώρας, Ευρωπαίους αλλά και έναν ιδιοκτήτη από το Αμπου Ντάμπι. Το γεγονός ότι υπάρχει μεγάλη λίστα αναμονής για τα 200 σπίτια που προσφέρονται ακόμη σημαίνει ότι ο δήμος μπορεί να είναι και εκλεκτικός.

«Δεν τους θέλουμε απλά για τα λεφτά τους. Θέλουμε να ξέρουμε τι θα κάνουν με τα σπίτια», εξηγεί ο δήμαρχος, Τζουζέπε Φεραρέλο, μιλώντας στους New York Times. Ετσι, δίνουν προτεραιότητα σε όσους θέλουν να δημιουργήσουν μία επιχείρηση στην πόλη. Οπως για παράδειγμα σε μία εταιρεία από τη Φλωρεντία, που μετέτρεψε δύο σπίτια τα οποία πήρε δωρεάν σε ξενοδοχείο με 22 σουίτες.

«Το κάναμε γιατί αγαπάμε τον τόπο μας. Και για να μείνουν εδώ τα παιδιά μας, να μην αναγκαστούν να φύγουν», εξηγεί ο Φεραρέλο.

Πηγή

δια χειρος Κικης Δημουλα........Υ.Γ...οτι και να κανει μην ξεχνατε να χαμογελατε.....οπως τραγουδουσε καποτε ο μεγαλος Δημητρης Χορν.....μια ζωη την εχουμε....καλημερα σε ολα τα παιδια της παρεας.......

Αγγίζουν τις 23.000 τα απειλούμενα είδη

EPA/JULIAN STRATENSCHULTE

Ο αριθμός των λυγκών ανέβηκε από 52 ενήλικες το 2002 σε 156 μία δεκαετία μετά.

Λιοντάρια, τίγρεις, λύγκες, ιπποπόταμοι και θαλάσσιοι λέοντες βρίσκονται ανάμεσα στα σχεδόν 23.000 είδη οργανισμών που απειλούνται με εξαφάνιση, σύμφωνα με την ανανεωμένη «Κόκκινη Λίστα» της Διεθνούς Ένωσης για τη Διατήρηση της Φύσης.

Η έκθεση του οργανισμού αναφέρει επίσης κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις όπου οι προσπάθειες διάσωσης κάποιων απειλουμένων ειδών σημείωσαν σημαντική πρόοδο, όπως στην περίπτωση του ιβηρικού λύγκα.

Ωστόσο αυτές οι λίγες επιτυχίες έχουν επισκιαστεί από την πληθυσμιακή πτώση σε μία πληθώρα ειδών, με 22.784 είδη ζώων και φυτών να απειλούνται πλέον με εξαφάνιση.

«Ο φυσικός μας κόσμος γίνεται ολοένα και πιο ευάλωτος», προειδοποίησε η Ίνγκερ Άντερσεν, επικεφαλής του οργανισμού, καλώντας κάθε υπεύθυνο να εντείνει τις προσπάθειες προστασίας και διάσωσης των απειλουμένων ειδών.

«Οι περιπτώσεις του ιβηρικού λύγκα και της φώκιας της Γουαδελούπης δείχνουν ότι οι συντονισμένες προσπάθειες μπορούν να αποφέρουν εξαιρετικά αποτελέσματα», πρόσθεσε.

Ο αριθμός των λυγκών ανέβηκε από 52 ενήλικες το 2002 σε 156 μία δεκαετία μετά, ενώ οι φώκιες της Γουαδελούπης ανακάμπτουν επίσης, παρά το ότι δύο φορές στο παρελθόν θεωρήθηκε ότι εξαφανίστηκαν λόγω εκτεταμένου κυνηγιού.

Ωστόσο η κατάσταση πολλών άλλων θηλαστικών επιδεινώθηκε, κυρίως λόγω κυνηγιού και καταστροφής των φυσικών βιοτόπων τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα λιοντάρια, και ειδικά ο πληθυσμός της δυτικής Αφρικής, η Αφρικανική «χρυσή» γάτα Profelis aurata, και οι θαλάσσιοι λέοντες της Νέας Ζηλανδίας, που μαστίζονται από ασθένειες και αλλαγές στα ενδιαιτήματά τους λόγω αλιείας.

Η έκθεση αναφέρει επίσης την περίπτωση δύο εξαιρετικά σπάνιων ειδών καβουριών, των Karstama balicum και Karstama emdi, που βρίσκονται σε μία μόνο σπηλιά στο νησί Μπαλί της Ινδονησίας, και χαρακτηρίζονται ως «κριτικά απειλούμενα» λόγω του αυξανόμενου τουρισμού και των πολυάριθμων θρησκευτικών τελετών που λαμβάνουν χώρα στη σπηλιά.

Θα πάθετε πλάκα μόλις ΔΕΙΤΕ πως φεύγει η κιτρινίλα από τα λευκά ρουχα! -

Πόσες φορές, βλέπεις τα λευκά ρούχα σου, μετά από καιρό, τα κοιτάς και αντί για την φρεσκάδα που είχαν όταν τα πήρες, βλέπεις ότι το χρώμα τους άλλαξε και έχουν πάρει μια παλ απόχρωση του κίτρινου;...

Πριν το πετάξεις και αρχίσεις να ψάχνεις τι θα ψωνίσεις, να σου πούμε πως έχουμε τη λύση!

Αρχικά να σε ενημερώσουμε, ότι το έπαθες γιατί τα ξέχασες, στον ήλιο για ώρες, ή γιατί δεν τα πλένεις στις σωστές θερμοκρασίες.
Τι μπορείς όμως να κάνεις, για να τα αλλάξεις;

Μέχρι χτες, έτρεχες στο κοντινότερο supermarket, να προμηθευτείς όλα τα απαραίτητα λευκαντικά, μπας και τους αλλάξει το χρώμα! Αλλά ο κόπος, αποδεικνύονταν μάταιος...

Μην απελπίζεσαι, ήρθε η ώρα να σου πούμε και εμείς έναν απλό τρόπο, που τον κάναμε και αποδείχθηκε πως πετυχαίνει, για να σε βγάλουμε, από τη δύσκολη θέση!

Πως θα κάνεις τα λευκά σου... να είναι λευκά!

Γέμισε μία λεκάνη με ζεστό νερό, πρόσθεσε απορρυπαντικό και άφησε τα μέσα να μουλιάσουν για ώρα.

Ξέπλυνε τα καλά και άπλωσε τα, να στεγνώσουν.

Βράσε αυγά, καθάρισε τα και κράτα τα τσόφλια!

Σπάσε τα τσόφλια σε μικρά κομματάκια και βάλε τα χύμα σ ένα ντουλάπι.

Τοποθέτησε μες στο ντουλάπι τα ρούχα σου και άστα όλη τη νύχτα.

Το επόμενο πρωί θα είναι άσπρα όπως όταν τα αγόρασες!

Σημείωση: Το κόλπο είναι δοκιμασμένο και όσο περίεργο και να σου ακούγεται πιάνει!

masternews.gr

- See more at: http://www.redder.gr/redder-web/41108/tha-pathete-plaka-molis-deite-pos-feygei-i-kitrinila-apo-ta-lefka-rouxa#sthash.Fl6VazBa.dpuf

Το πολύ καθισιό… φέρνει άγχος

Μπορεί το καθισιό να ταυτίζεται συνήθως με την ηρεμία και την ξεκούραση, ωστόσο όμως μια νέα αυστραλιανή επιστημονική έρευνα δείχνει ότι είναι δυνατό να συμβεί και το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή να προκαλέσει αυξημένο άγχος.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη Μέγκαν Τέιχεν του Πανεπιστημίου Ντίκιν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα δημόσιας υγείας «BMC Public Health», διαπίστωσαν ότι όσοι άνθρωποι περνούν πάρα πολύ χρόνο καθισμένοι μπροστά από την τηλεόραση, τον υπολογιστή ή το τιμόνι του αυτοκινήτου, ενδέχεται να αγχώνονται περισσότερο.

Οι επιστήμονες αξιολόγησαν (μετα-ανάλυση) εννέα μελέτες που συσχετίζουν την καθιστική συμπεριφορά με το επίπεδο άγχους σε παιδιά, εφήβους και ενηλίκους, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι το πολύ καθισιό δεν αυξάνει μόνο τον κίνδυνο μόνο για σωματικά προβλήματα (παχυσαρκία, καρδιοπάθεια, διαβήτη, οστεοπόρωση κ.α.), αλλά επίσης για ψυχικές διαταραχές.

Το άγχος πλήττει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Στις ανεπτυγμένες χώρες, κάθε χρόνο περίπου ένας στους πέντε ανθρώπους υποφέρει από κάποια αγχωτική διαταραχή. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν ταχυκαρδία, δυσκολία αναπνοής, πονοκεφάλους, στομαχόπονους, μυϊκή ένταση, εφίδρωση, τάση λιποθυμίας κ.α.

Δεν είναι σαφές, σύμφωνα με τους ερευνητές, πώς και γιατί η καθιστική ζωή σχετίζεται με το άγχος. Μεταξύ των πιθανών αιτίων είναι ότι το καθισιό κάνει πιο δύσκολο τον ύπνο, χειροτερεύει τον μεταβολισμό και εντείνει την κοινωνική απομόνωση, παράγοντες που ευνοούν την εκδήλωση άγχους.

Πηγή: ΑΜΠΕ