Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι πράγματι δωρεάν

Αν σας λέγαμε ότι είστε οι πιο τυχεροί άνθρωποι στον κόσμο, θα μας πιστεύατε; Μάλλον όχι… Πριν αρχίσετε να αναρωτιέστε και να ξύνετε το κεφάλι σας με απορία, σκεφτείτε όλα εκείνα τα αγαθά που δεν αγοράζονται με χρήματα, αλλά χωρίς αυτά δεν θα μπορούσατε να ζήσετε. Εμείς βρήκαμε τα 7 πιο σημαντικά, που κανένας «φουσκωμένος» τραπεζικός λογαριασμός δεν μπορεί να σας εξασφαλίσει και σας τα παρουσιάζουμε.

Αγκαλιές
Ας παραδεχτούμε ότι τίποτα δεν συγκρίνεται με μία ζεστή αγκαλιά από κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Οι αγκαλιές, όμως, προσφέρουν πολλά παραπάνω από αυτό το όμορφο συναίσθημα, αφού σύμφωνα με έρευνες συμβάλλουν στη μείωση της αρτηριακής πίεσης και ενισχύουν την καλή λειτουργία της καρδιάς. Δεν είναι και λίγα, αν αναλογιστείτε ότι είναι μία μικρή και δωρεάν χειρονομία!

Φίλοι και οικογένεια

Τα αγαπημένα πρόσωπα έχουν ανεκτίμητη αξία και δεν κοστίζουν τίποτε, εκτός αν χρειαστεί να τους κεράσετε που και που κανέναν καφέ, αλλά και πάλι είναι μικρό το τίμημα σε σχέση με αυτά που προσφέρουν, αφού σύμφωνα με έρευνες η φιλία αυξάνει το προσδόκιμο ζωής και βελτιώνει τη διάθεση.

Χαμόγελα

Λένε ότι όσο περισσότερο χαμογελάς, τόσο μεγαλύτερη χαρά νιώθεις και όχι άδικα, αφού σε έρευνα που έγινε το 2012, παρατηρήθηκε ότι άνθρωποι που λάμβαναν χαμόγελα από αγνώστους ένιωθαν αυξημένη κοινωνική σύνδεση με τους γύρω τους. Και ποιος δεν θα ένιωθε ότι «ανήκει» αν έμπαινε σε ένα δωμάτιο με χαμόγελα, άλλωστε;

Ύπνος

Η ευτυχία κρύβεται σε μία καλή σιέστα ή σε έναν καλό βραδινό ύπνο. Φαντάζομαι έχετε νιώσει κι εσείς αυτό το υπέροχο συναίσθημα όταν ανεβαίνετε στο άνετο κρεβάτι σας και βυθίζεστε στον ύπνο. Οι επιπτώσεις μπορεί να είναι σοβαρές στο σώμα και το μυαλό, εάν δε λαμβάνει το σωστό ύπνο.

Γέλιο

Πώς γίνεται να μη νιώσει κανείς υπέροχα όταν γελάει με την ψυχή του; Πέρα από τα ψυχολογικά οφέλη του γέλιου, έχει και πολλά θετικά στην υγεία. Οι έρευνες δείχνουν ότι το γέλιο ενισχύει τη μνήμη και μειώνει το στρες.

Χαρούμενες αναμνήσεις

Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, οι άνθρωποι συνηθίζουν να θυμούνται όλες τις ευχάριστες αναμνήσεις του παρελθόντος. Η νοσταλγία είναι μία διαδικασία του μυαλού που όλοι οι άνθρωποι καλό θα ήταν να αποδεχτούν, μιας και έρευνες έχουν δείξει ότι μειώνει τη μοναξιά και ρίχνει τα επίπεδα άγχους.

Αγάπη

Το να νιώθει κανείς ότι είναι αποδεκτός και ότι οι γύρω του τον αγαπούν είναι σημαντικό για τη συναισθηματική του υγεία. Η αγάπη μας κάνει πιο χαρούμενος, ενισχύει το ανοσοποιητικό μας σύστημα και βελτιώνουν την υγεία της καρδιάς.

Huffington Post (Here’s Proof The Best Things In Life Are Free)

Η διαφορά των δύο φύλων. Είναι τόσο μεγάλη;

Το 19^ο αιώνα, η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου κίνησε το επιστημονικό ενδιαφέρον για τις διαφορές φύλου. Αυτή η θεωρία προώθησε την άποψη πως οι άνδρες και οι γυναίκες ανέπτυξαν σωματικές και ψυχολογικές διαφορές, οι οποίες τους βοηθούν να λειτουργούν σε συγκεκριμένους ρόλους.  Στις μέρες μας η διαφορά των δύο φύλων είναι εξίσου επιστημονικό και πολιτικό θέμα. 

Με τον όρο «φύλο» αναφερόμαστε στα δύο γένη, το αρσενικό και το θηλυκό και χαρακτηρίζουμε με αυτόν τον όρο τις βιολογικές – σωματικές τους ιδιαιτερότητες.  Στη διαφοροποίηση του αρσενικού και του θηλυκού φύλου επιδρούν οι ενδοκρινείς αδένες. Όμως, τα τελευταία χρόνια φάνηκε πως οι βιολογικές διαφορές είναι ελάχιστες και περιορίζονται σε μορφολογικά και λειτουργικά στοιχεία. Από την άποψη της φυσιολογίας φαίνεται πως σε καθένα από τα δύο φύλα συνυπάρχει η γενετήσια ορμόνη του άλλου φύλου, είναι επομένως σεξουαλικά διφυή.

Κάποιοι άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν πως η διαφορά των δύο φύλων δεν είναι παρά μόνο αποτέλεσμα περιβαλλοντικών και κοινωνικοπολιτισμικών επιδράσεων της αγωγής.  Το άτομο δέχεται διάφορες επιδράσεις από το περιβάλλον του και καλείται να «παίξει» το ρόλο του θηλυκού ή του αρσενικού.

Κρίσιμες ηλικίες για την κατανόηση της έννοιας του φύλου είναι η πρώτη παιδική ηλικία (2-6 ετών) καθώς και η εφηβική ηλικία. Η αναγνώριση του φύλου είναι  αποτέλεσμα αντίστοιχης επιλογής (μάθησης) τρόπων συμπεριφοράς. Επομένως, τα αγόρια συμπεριφέρονται διαφορετικά από τα κορίτσια, κι αυτό δεν οφείλεται μόνο σε γενετικούς παράγοντες, αλλά στο γεγονός ότι εμείς τους συμπεριφερόμαστε διαφορετικά. Συγκεκριμένα, οι γονείς επιλέγουν το μπλε χρώμα για τα αγόρια, το ροζ για τα κορίτσια, παντελόνι για τα αγόρια και φούστα για τα κορίτσια αντίστοιχα.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, τα κορίτσια να λατρεύουν το ροζ, να παίζουν με κούκλες και να νιώθουν μικρές πριγκίπισσες, ενώ τα αγόρια να παίζουν με σπαθιά.  Αυτό όμως είναι κάτι φυσιολογικό και δεν θα πρέπει να ανησυχεί τους γονείς, εφόσον σε αυτή την ηλικία τα παιδιά προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν το φύλο τους. 

Οι βασικές θεωρίες

Όπως έχει εξηγήσει ο Bandura (διάσημος ψυχολόγος) στη  θεωρία της κοινωνικής μάθησης του ρόλου, η μάθηση του ρόλου γίνεται μέσω της κοινωνικής ενίσχυσης, της ενθάρρυνσης και των αμοιβών  που αρχίζει να δέχεται το παιδί για ανάλογη ή μη  προς το φύλο του συμπεριφορά.  Η ταύτιση και η μάθηση μέσα από την πρότυπη συμπεριφορά   ενηλίκων και παιδιών του ίδιου φύλου, βασίζεται στην κατανόηση από τα παιδιά πως ο κόσμος είναι χωρισμένος σε δύο φύλλα και τα ίδια ανήκουν σε ένα από αυτά.

Η παλαιότερη και περισσότερο γνωστή ψυχαναλυτική θεωρία του Freud ερμηνεύει τη συμπεριφορά του άνδρα και της γυναίκας ως αποτέλεσμα της ταύτισης του ατόμου με τον ομόφυλο του γονέα και της υιοθέτησης των χαρακτηριστικών για το ρόλο συμπεριφορών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το «οιδιπόδειο σύμπλεγμα» για τα αγόρια και το «σύμπλεγμα της Ηλέκτρας» για τα κορίτσια.  Τα κορίτσια αγαπούν τον πατέρα τους και τον θεωρούν ως τον άνδρα της ζωής τους «τον μελλοντικό σύζυγό τους», ενώ τα αγόρια πρέπει να απαγκιστρωθούν από τη μητέρα τους και να ταυτιστούν με τον ρόλο του πατέρα.

Με το ρόλο των φύλων σχετίζεται και το θέμα «στερεότυπα των φύλων» που θεωρούνται αυτονόητα σε κάθε κοινωνία. Για παράδειγμα τα αγόρια θεωρούνται ζωηρά, επιθετικά, φωνακλάδικα, ανεξάρτητα και ικανά, ενώ τα κορίτσια θεωρούνται ήσυχα, στοργικά υπάκουα και συναισθηματικά. Το ότι όμως, δεν είναι αυτονόητα για κάθε κοινωνία το έδειξαν έρευνες που έγιναν από ανθρωπολόγους και εθνοψυχολόγους.  Για παράδειγμα, στη Νέα Γουϊνέα υπάρχουν τρεις φυλές που ζουν ακόμη σε πρωτόγονη κατάσταση.  Οι ρόλοι των φύλων διαφέρουν από τον δικό μας κόσμο. Οι γυναίκες εξέφραζαν επιθετικότητα και βίαιη συμπεριφορά, ενώ οι άνδρες ενδιαφέρονταν για τα οικιακά και ήταν στοργικοί και ευαίσθητοι.

Μετά από πολλά χρόνια εντατικής έρευνας, δεν έχουν εντοπιστεί διαφορές φύλου τόσο σημαντικές ώστε να μπορούν να προβλέψουν με σιγουριά τις ιδιαίτερες συμπεριφορέςανδρών και γυναικών. Αυτό σημαίνει πως η καταλληλότητα ενός αρσενικού ή θηλυκού δε θα πρέπει να επηρεάζεται από τις γνωστικές και κοινωνικές διαφορές. Δε θα πρέπει να εξετάζουμε τις γυναίκες ως σύνολο και τους άνδρες ως σύνολο, αλλά θα πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στις ατομικές διαφορές που είναι πιο σημαντικές από τις ομαδικές.  Από την άλλη πλευρά, οι νέες επιστημονικές διαπιστώσεις και τα γνωστά κινήματα για την εδραίωση της ισοτιμίας οδήγησαν στην αλληλοαναγνώριση και στην αλληλοεκτίμηση μεταξύ των δύο φύλων.  

Οι γονείς

Ο ρόλος των γονέων παίζει σημαντικό ρόλο στην κατανόηση του φύλου τους από μέρους των παιδιών. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν τα αγόρια να μαγειρεύουν, να ασχολούνται με τις δουλειές του σπιτιού, να εκφράζουν τα συναισθήματά τους ελεύθερα και να είναι υποστηρικτικοί προς τα άλλα μέλη της οικογένειας.  Ακόμη, σε ότι αφορά στα κορίτσια, οι γονείς πρέπει να ενισχύουν την ενασχόληση τους με τις πολεμικές τέχνες, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, την οδήγηση και να τα διαβεβαιώσουν πως το φύλο τους δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην καριέρα τους.  Μόνο όταν τα παιδιά μάθουν να προσαρμόζονται και αποκτήσουν αυτοπεποίθηση θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής.

Νίνα Καραμολέγκου, MSc Ψυχοθεραπεύτρια-Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

flowmagazine.gr

Ψυχοσωματικά συμπτώματα

Οι ψυχοσωματικές ασθένειες δεν είναι λιγότερο αληθινές από τις κοινές ασθένειες. Τα συμπτώματά τους έχουν ‘σάρκα και οστά’ και μπορεί να κλιμακωθούν και να έχουν δυσάρεστη κατάληξη. Δεν είναι λοιπόν ‘φαντάσματα’, αλλά υπαρκτές σωματικές διαταραχές. Η ειδοποιός διαφορά εντοπίζεται κυρίως στο αίτιο που υποκινεί το ψυχοσωματικό σύμπτωμα σε αντίθεση με την κοινή ασθένεια. Σίγουρα δεν είναι πάντα εύκολο να ξεχωρίσουμε αν μια δερματίτιδα, ένας κολικός στομάχου, ένα αυχενικό σύνδρομο και άλλες ενοχλήσεις είναι αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα ανέκφραστων ψυχικών συγκρούσεων και δυσκολιών.

Το πιθανότερο είναι τα αίτια πίσω από ένα σωματικό σύμπτωμα να είναι πολυπαραγοντικά.

Συμβαίνουν πολλά πράγματα στη ζωή που είναι σε θέση να διαταράξουν τη συναισθηματική μας κατάσταση και να δημιουργήσουν έντονα συναισθήματα στρες, λύπης ή άγχους.

Ακόμη και αλλαγές προς το καλύτερο, μπορούν να δημιουργήσουν νέες έντονες και δυσάρεστες συναισθηματικές καταστάσεις. Για παράδειγμα ένας υπάλληλος που λαμβάνει μια προαγωγή, ενώ αυτό είναι θετικό, όταν βρεθεί στη νέα πιο ψηλή του θέση πιθανό να είναι χειρότερα από ψυχολογικής άποψης λόγω των νέων, δύσκολων και ίσως ανυπέρβλητων προκλήσεων που θα συναντά.

Δυστυχώς τα δυσάρεστα που μπορούν να συμβούν στη ζωή και να διαταράξουν τη συναισθηματική μας ηρεμία είναι πολλά. Μια ασθένεια, ένας τραυματισμός, ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, το διαζύγιο, είναι μεταξύ των γεγονότων που επηρεάζουν την ψυχολογική μας κατάσταση.

Επίσης την ίδια ή ανάλογη επίδραση, μπορούν να έχουν η απόλυση από την εργασία, η αποχώρηση ενός παιδιού από την οικογενειακή εστία, η προαγωγή σε μια ψηλότερη θέση, τα οικονομικά προβλήματα, η γέννηση ενός παιδιού.

Η κακή συναισθηματική υγεία αδυνατίζει το ανοσοποιητικό σύστημα. Μας καθιστά ευπαθείς στο κρυολόγημα, στη γρίπη και σε άλλες μολύνσεις. Παράλληλα, οι καταστάσεις άγχους και στρες, δεν μας αφήνουν να φροντίζουμε την υγεία μας όσο θα έπρεπε.

Εκτός από το γεγονός ότι αμελούμε την υγεία μας σε καταστάσεις άσχημης ψυχολογικής κατάστασης, υπάρχει σε ορισμένους ανθρώπους ο κίνδυνος κατάχρησης αλκοόλ, του καπνίσματος και χρήσης απαγορευμένων ουσιών ή ναρκωτικών.

Οι περισσότεροι από εμάς, κάποιες στιγμές στη ζωή μας, ανατρέξαμε σε γιατρούς για ένα απλό ενόχλημα, κι ενώ κάναμε ένα σωρό εξετάσεις και αποκλείσαμε όλες τις εκδοχές, τελικά ακούσαμε το γιατρό μας να μας λέει ότι “είναι ψυχολογικό”. Η άμεση απάντηση του ασθενούς είναι «…μα τι λέτε γιατρέ μου, τρελός είμαι;» Είναι γεγονός ότι, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμα πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο ψυχολογικός παράγοντας στη ζωή μας. Οι άνθρωποι, ακόμα και σήμερα, φοβούνται να εκφράσουν φόβους ή αδυναμίες τους σε ειδικούς, ενώ ξέρουν ότι αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι της γιατρειάς τους.

Τα σωματικά συμπτώματα, λοιπόν, που δεν προκαλούνται από οργανικά ή παθολογικά αίτια ονομάζονται ψυχοσωματικά. Είναι πολύ σημαντικό πριν προβούμε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ψυχοσωματικό σύμπτωμα, θα πρέπει να είμαστε, με την καθοδήγηση του γιατρού, απολύτως σίγουροι ότι δεν υπάρχει καμία οργανική αιτία.

Τα συμπτώματα αυτά, αποτελούν την σωματοποιημένη εξωτερίκευση συναισθημάτων ή ψυχολογικών συγκρούσεων του ατόμου.

Μια περίπτωση τέτοιων συγκρούσεων, σχετίζεται με όσα θέλει να κάνει κάποιος, αλλά δεν μπορεί ή δεν πρέπει για διάφορους λόγους. Νιώθει καταπίεση, άγχος και στην προσπάθειά του να καταπολεμήσει την θέλησή του την καταπνίγει, την «ξεχνάει», ή πείθει τον εαυτό του πως την έχει ξεπεράσει. Τότε έρχεται το σύμπτωμα και χτυπάει συναγερμό. Μπορεί να συναίσθημα να μην το ακούμε, αλλά το σώμα το ακούμε. Έτσι, λοιπόν το σύμπτωμα, μας υπενθυμίζει ότι υπάρχει κάποια «εκκρεμότητα» που την έχουμε ξεχάσει, κάνει φανερό το συναίσθημά μας. Έτσι, δεν μπορούμε να το «ξεχάσουμε» πάλι. Είναι εκεί, το βλέπουμε, εξωτερικεύεται στο σώμα μας.

Ένα πολύ απλό παράδειγμα: έχουμε θυμώσει με τον καλύτερο φίλο μας για την επιπόλαια συμπεριφορά του στην σχέση μας, συμπεριφορά που μας υποβαθμίζει και καταπιέζει. Νιώθουμε ανήμποροι να του κάνουμε παρατήρηση και κάθε φορά που συναντιόμαστε βιώνουμε άγχος, δυσαρέσκεια. Έχουμε πειστεί πως δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε συζητώντας μαζί του. ‘Αφού δεν μπορώ να του μιλήσω, ας το ξεχάσω, ίσως είναι και στην φαντασία μου, θα περάσει’, σκεφτόμαστε και όντως το ξεχνάμε. Όμως, κάθε φορά που βρισκόμαστε με το φίλο μας μας πονάει πολύ το κεφάλι, το στομάχι κλπ. Αναρωτιόμαστε για την έντονη σωματική ενόχληση και πηγαίνουμε στον γιατρό. Το μυαλό μας μπορεί να ξέχασε τα αρνητικά συναισθήματα που βιώναμε, το σώμα μας όχι. Χτυπάει καμπανάκια για να μας το θυμίζει, για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας.

Επίσης , το ψυχοσωματικό σύμπτωμα μπορεί, να εξυπηρετεί ένα σκοπό, να διευκολύνει. Για παράδειγμα, μια γυναίκα εμφανίζει πολύ συχνά συμπτώματα πονοκεφάλου, για να αποφύγει τη σεξουαλική επαφή με τον άντρα της ή ένας υποψήφιος φοιτητής μπορεί να πεθαίνει συχνές κρίσεις πανικού, γιατί δυσκολεύεται (εκείνος ή η οικογένεια) να φύγει από το πατρικό σπίτι.

Οι ψυχολογικές συγκρούσεις πραγματώνονται συνήθως στο ασυνείδητο του ατόμου με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να τις ελέγξουμε, να τις χειριστούμε. Γι’ αυτό άλλωστε είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουμε τις ψυχοσωματικές ενοχλήσεις μας. Ας σκεφτούμε πως η εκδήλωσή τους είναι μια ‘φωνή βοήθειας’ που κραυγάζει η ψυχή μας. Μόνο έτσι, θα την ακούγαμε.

Τα σημεία και συμπτώματα που δυνατόν να συνοδεύουν κακές συναισθηματικές καταστάσεις περιλαμβάνουν τα ακόλουθα: Πόνος στην πλάτη Αλλαγές της όρεξης (ανορεξία ή βουλιμία) Πόνος στο στήθος Δυσκοιλιότητα ή διάρροια Ξηρότητα στο στόμα Υπερβολική κούραση Γενικευμένοι πόνοι Πονοκέφαλοι Ψηλή πίεση Αϋπνία Ταχυπαλμία Προβλήματα σεξ Δύσπνοια Δυσκαμψία του αυχένα Εφίδρωση Ενοχλήσεις στο στομάχι Απώλεια βάρους ή λήψη περιττών κιλών Υπερθερμία Νυκτερινή ενούρηση σε παιδιά και εφήβους Δυσκαταποσία (δυσκολία στην κατάποση Δερματοπάθειες (ακμή, έκζεμα, ψωρίαση κλπ Σύνδρομο χρόνιας κοπώσεως Σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου (αέρια στο έντερο, συχνά δυσκοιλιότητα ή διάρροια και επιτακτική ανάγκη προς αφόδευση)

Τα επτά στάδια του πένθους

Το πένθος είναι οι συναισθηματικές και σωματικές αντιδράσεις και επιπτώσεις που αισθάνονται οι άνθρωποι λόγω θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου. Περιλαμβάνει ένα μεγάλο φάσμα συναισθημάτων όπως λύπη, θυμό, απελπισία, ενοχές, φόβο. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να παρουσιάσει ένα διαφορετικό συνδυασμό συναισθημάτων και σωματικών ενοχλήσεων.

Ο θάνατος ενός παιδιού δημιουργεί ένα ανυπόφορο αίσθημα αδικίας. Η απώλεια του μέλλοντος του παιδιού, τα ανεκπλήρωτα όνειρα και το παράλογο της συμφοράς, καθιστούν το χαμό ενός παιδιού από τις πλέον οδυνηρές ανθρώπινες εμπειρίες. Οι γονείς μπορεί να αισθάνονται υπεύθυνοι για το θάνατο του παιδιού όσο παράλογο και εάν αυτό φαίνεται. Οι γονείς παράλληλα νιώθουν ότι έχουν χάσει ένα σημαντικό μέρος του ίδιου του εαυτού τους.

Ο θάνατος ενός συζύγου, είναι μια εξαιρετικά οδυνηρή εμπειρία. Εκτός από το σοβαρό συναισθηματικό σοκ, προκαλούνται νέα δύσκολα προβλήματα όπως αποδιοργάνωση της οικογένειας, ανάγκη αλλαγής τρόπου ζωής, απώλεια εισοδήματος, κοινωνικές επιπτώσεις.

Στους ηλικιωμένους ανθρώπους, ο θάνατος συζύγου σημαίνει απώλεια του ή της συντρόφου με τον οποίο πέρασε μια ολόκληρη ζωή αυτός ή αυτή που μένει πίσω. Στις προχωρημένες ηλικίες, η απώλεια συζύγου και τα αισθήματα μοναξιάς που ακολουθούν μπορεί να επιδεινωθούν και από την απώλεια λόγω θανάτου άλλων φίλων.

Ο θάνατος αγαπημένου προσώπου λόγω αυτοκτονίας είναι από τις δυσκολότερες καταστάσεις. Οι άνθρωποι του περιβάλλοντος, της οικογένειας και οι φίλοι δυσκολεύονται πολύ να δεχτούν και να ξεπεράσουν το δράμα που τους συμβαίνει. Νιώθουν ένα τεράστιο βάρος ευθύνης, ενοχών, θυμού και ντροπής. Μπορεί ακόμη να αισθάνονται σαν υπεύθυνοι για το θάνατο του αγαπημένου τους προσώπου.

Ο ψυχικός πόνος του πένθους είναι τόσο μεγάλος που μερικές φορές οι άνθρωποι αναζητούν τρόπους να τον αποφύγουν παρά να περάσουν από τα στάδια του. Δυστυχώς ο τρόπος αυτός δεν επιτρέπει την ανάρρωση από την ψυχική και σωματική οδύνη του πένθους.

Οι άνθρωποι για να μπορέσουν να ξεπεράσουν την τραυματική αυτή εμπειρία, πρέπει να περάσουν από τα στάδια του πένθους. Χρειάζονται τη βοήθεια της οικογένειας τους, των συγγενών και των φίλων τους. Ακόμη η βοήθεια εξειδικευμένων επαγγελματιών ψυχολόγων από τα πρώτα στάδια του πένθους, μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμη.

Είναι σημαντικό να διακρίνουμε κάποια στάδια από τα οποία οι άνθρωποι που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα θα περάσουν κατά τη διάρκεια του πένθους τους.

Το αρχικό σοκ, χαρακτηρίζεται από την κρίση που ακολουθεί το δυστυχές συμβάν. Το στάδιο αυτό μπορεί να διαρκέσει μέρες ή εβδομάδες μετά από το θάνατο του αγαπημένου προσώπου. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από πολλές αντιδράσεις σωματικές, συναισθηματικές, συμπεριφορικές και γνωσιακές.

Η δεύτερη κρίση, μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τους πρώτους μερικούς μήνες. Το αρχικό μούδιασμα που παρατηρείται κατά το πρώτο στάδιο που ως ένα σημείο βοηθά τον άνθρωπο που πενθεί, εξαφανίζεται. Ο πόνος μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερος και η κατάσταση δυσκολότερη από ότι αρχικά το άτομο που πενθεί, νόμιζε ότι θα μπορούσε να είναι. Είναι σημαντικό στο στάδιο αυτό, να μην αποκρύβεται ο πόνος. Αυτός που πενθεί πρέπει να αναζητά βοήθεια από τα άτομα του περιβάλλοντος του, τα οποία μπορούν να το στηρίζουν.

Στο τρίτο στάδιο των αναμνήσεων, το άτομο που πενθεί ξαναθυμάται, αναπολεί πάρα πολύ και συνεχώς, το αγαπημένο του πρόσωπο που πέθανε. Πολλοί που πενθούν, εκπλήσσονται για το μεγάλο αριθμό πραγμάτων που ξαναθυμούνται και των εμπειριών που είχαν μαζί με τα χαμένα αγαπημένα τους πρόσωπα, τις οποίες βιώνουν ξανά νοητικά.

Στο τέταρτο στάδιο της προσαρμογής, το άτομο που πενθεί προσπαθεί να αντεπεξέλθει και να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση πραγμάτων που διαμορφώθηκε μετά την απώλεια του αγαπημένου προσώπου. Η ζωή χωρίς αυτό, είναι μια αδυσώπητη πραγματικότητα και στο τέταρτο στάδιο αρχίζει η επανεκτίμηση της ζωής. Η πορεία προς τα πάνω μπορεί τώρα να αρχίσει.

Στο πέμπτο στάδιο της παράδοσης, το άτομο που πενθεί, κερδίζει απόσταση από τις παλιές καταστάσεις και τους παλιούς ρόλους που είχε όταν ζούσε το αγαπημένο του πρόσωπο.

Στο έκτο στάδιο της μνήμης, με το αγαπημένο πρόσωπο που πέθανε δημιουργείται περισσότερο μια νέα σχέση μνήμης.

Στο έβδομο στάδιο της ολοκλήρωσης, οι σκέψεις για το αγαπημένο πρόσωπο που χάθηκε, γίνονται με λιγότερο ή και καθόλου πόνο. Υπάρχει πάντοτε το αίσθημα της λύπης αλλά όχι ο σπαρακτικός πόνος των πρώτων σταδίων.

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που πενθούν που θα περάσουν απαραίτητα από όλα τα πιο πάνω στάδια ή με τη συγκεκριμένη χρονολογική σειρά. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να παρουσιάσει διαφοροποιήσεις όσον αφορά στη σειρά των σταδίων του πένθους που θα διέλθει και όσον αφορά στην ένταση και χρονική διάρκεια τους.

Συνήθως χρειάζονται δύο χρόνια για να ξεπεράσει κάποιος το θάνατο αγαπημένου του προσώπου. Όταν πρόκειται για ξαφνικό τραυματικό θάνατο, ο χρόνος μπορεί να είναι μεγαλύτερος. Υπάρχουν και περιπτώσεις που η φυσιολογική διαδικασία του πένθους μπορεί να μην εξελιχθεί κανονικά.

Είναι δυνατόν να παρατηρηθούν επιπλοκές του πένθους όπως παρατεταμένη περίοδος θλίψης, μη αποδοχή της απώλειας, επίμονες ιδέες για το θάνατο του αγαπημένου προσώπου, κατάθλιψη σοβαρού βαθμού, ψυχοκινητικά προβλήματα και σύνδρομο μετατραυματικού στρες.

Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αναγκαία η βοήθεια και παρακολούθηση από ειδικό ψυχολόγο με εμπειρία στα θέματα σχετικά με την απώλεια αγαπημένων προσώπων λόγω θανάτου και το πένθος.

Με υπομονή, υποστήριξη, βοήθεια από τους συγγενείς και φίλους, οι περισσότεροι άνθρωποι με την πάροδο του χρόνου καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν το πλήγμα του θανάτου του αγαπημένου τους προσώπου. Ο πόνος μειώνεται και παραμένουν οι προσφιλείς αναμνήσεις.

Γρηγόρης Βασιλειάδης

Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου

Όταν έρχεται η απώλεια ενός σημαντικού αγαπημένου προσώπου,  οι λέξεις συχνά είναι δύσκολο να απομακρύνουν τον πόνο και το αίσθημα του κενού που απομένει. Οι θεωρητικές, επιστημονικές προσεγγίσεις και νουθεσίες αποδεικνύονται εκνευριστικά ανεπαρκείς.  Στόχος δεν είναι να δοθούν προτάσεις ή έτοιμες λύσεις, που ούτως ή άλλως ακούγονται ανούσιες, αλλά το ειλικρινές μοίρασμα της βαθιάς αλλαγής στο «ποιος είμαι», που μπορεί να συμβεί μετά από μια σημαντική απώλεια.

Το κενό της ύπαρξης

Σε τέτοια περίπτωση, κανένα από τα προηγούμενα ψυχικά αποθέματα του ατόμου δε φαίνεται πλέον να αποδίδει: η οικογένεια, οι γνωστοί, τα χόμπι, η εργασία,  η ίδια η κοσμοθεωρία του,  συχνά χάνουν το νόημά τους, φαίνονται να καταρρέουν στα μάτια του, μπρος στο συθέμελο ταρακούνημα που προκαλεί η σημαντική απώλεια. Φάρμακα, εναλλακτικές θεραπείες, δημιουργικές ασχολίες, επαφή με τη φύση, προσευχή, παρέα με άλλους, κλάμα, διασκέδαση, όλα μπορούν να προσθέσουν το λιθαράκι τους να βοηθήσουν, ανάλογα με το τι ταιριάζει στον καθένα. Όμως, το κενό κάποιες φορές φαίνεται αγεφύρωτο. Το άτομο, μετά από κάθε καλώς εννοούμενη απόπειρα των γύρω του να τον ενθαρρύνουν, παραμένει ξανά και ξανά μόνο, με τον εαυτό του, αντιμέτωπο με το βασικό κενό της ύπαρξής του- ερώτημα από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει πια.

Η σχέση με το χρόνο

Τότε- άλλαξε τη σχέση με το χρόνο: Ζήσε κάθε μέρα σαν να είναι η μοναδική ημέρα που έχεις ευθύνη να ζήσεις. Δεν λέω «ζήσε κάθε μέρα σαν αν είναι η τελευταία», γιατί ίσως ακουστεί σαν γλυκανάλατο χιλιοειπωμένο κλισέ. Απλά η ευθύνη σου για τη συναισθηματική ισορροπία, η προσπάθειά σου θα είναι για τη σημερινή ημέρα. Βρες τι μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις τον εαυτό σου και να περάσεις όσο καλύτερα γίνεται σήμερα. Μη σκέφτεσαι τα επόμενα 40 χρόνια, που τρέμεις πώς θα περάσεις μόνος. Στα επόμενα 40 χρόνια μπορεί να έχουν αλλάξει όλα τόσο, με τρόπο που εσύ δεν μπορείς να προβλέψεις. Και, ίσως βρεις ότι στο τέλος της ημέρας, η μέρα έφυγε. Ίσως με κάποιες διακυμάνσεις, ίσως με στιγμές έντονης θλίψης, και άλλες κούρασης, αφηρημάδας ή κάποιας ευχάριστης δραστηριότητας. Η μέρα βγήκε. Την επόμενη μέρα θα προσπαθήσεις ξανά για την ημέρα, τι είναι πιο εύκολο, πιο ευχάριστο να κάνεις για εκείνην την ημέρα.. Όχι για να ευτυχήσεις για τα επόμενα 40 χρόνια, αλλά για να είσαι γαλήνιος σήμερα.. Έτσι είναι πιο εύκολο. Ίσως βρεις ότι ξαφνικά ανακαλύπτεις πράγματα που σου αρέσουν ή που ήθελες καιρό να κάνεις. Και τώρα που έχεις το χρονικό περιθώριο, την άνεση, μιας ολόκληρης ημέρας, κι όχι το ασφυκτικό βιάσιμο των 40 χρόνων, τώρα ίσως βρεις ότι κάνεις επιτέλους πράγματα ευχάριστα, με ουσία…

Το νόημα των απλών πραγμάτων

Μετά  την απώλεια του προσώπου, έρχεται κάποιες φορές κα η απώλεια κάθε νοήματος στη ζωή.. Ό,τι κι αν κάνουμε φαίνεται λίγο, ανούσιο, χάνουμε ελπίδα, τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει.. Νιώθουμε κενοί, άδειοι.. Ας βρούμε όμως το κομματάκι εκείνο, τη σπίθα εκείνη μέσα μας, που ακόμη αγαπά.. Ακόμη κι όταν νιώθουμε τόσο άδειοι και πονεμένοι, όταν μόνο πόνος και φθόνος βγαίνει προς τους άλλους, γιατί εκείνοι έχουν εκείνο που εμείς δεν έχουμε, ακόμη και τότε, ας ψάξουμε για εκείνη τη χαραμάδα φωτός στην ψυχή μας, που ακόμη αγαπά.. Ακόμη κι αν είναι ένα αφελές χαμόγελο στην γκάφα ενός μωρού με το φαγητό του. Ακόμη κι αν είναι η αυθόρμητη αντίδρασή μας να κρατήσουμε ένα παιδάκι να μην το χτυπήσει το κύμα. Ακόμη και αν  είναι να ταϊσουμε μια γάτα της γειτονιάς. Ακόμη κι αν είναι να θαυμάσουμε, έστω και για λίγο, το γεμάτο φεγγάρι του καλοκαιριού, πριν ξαναπιάσουμε το πένθος μας. Αυτές οι στιγμές δείχνουν πως είμαστε ζωντανοί, γιατί ακόμη αγαπούμε. Κι από τη στιγμή που είμαστε ζωντανοί, όλα μπορούν να συμβούν κι όλα μπορούν να αλλάξουν.

Εκείνος που έφυγε

Μίλησε σε εκείνον που «έφυγε».. Στείλε του γράμματα, μίλησέ του στην προσευχή σου… Ακούει. Μίλησέ του και θα δεις σιγά σιγά ότι είναι το ίδιο ζωντανός, όπως το κύμα, οι άγγελοι και το φεγγάρι. Θα δεις σιγά σιγά, ότι θα πάρει τη θέση του δίπλα τους και τότε δε θα έχει πια σημασία αν είχε ζήσει μερικά χρόνια περισσότερο ή λιγότερο, γιατί η αγάπη είναι άχρονη και γιατί το αγαπημένο πρόσωπο είναι πάντα εκεί. Μέρος του εαυτού μας, μέρος της καρδιάς μας. Τότε το πένθος, έχοντας εκπληρώσει το σκοπό του, εξαφανίζεται, μαζί με την ψευδαίσθηση του χρόνου…

της Πρεκατέ Βικτωρίας

Το μυστικό της ευτυχίας είναι να αγαπάς τους ανθρώπους

Το μυστικό της ευτυχίας είναι να αγαπάς τους ανθρώπους – Γιατί η ύλη, η δόξα και το σεξ δεν αρκούν για να σε κάνουν ευτυχισμένο.

Ευτυχία δεν είναι να προσποιείσαι ότι όλα είναι καλά μέσω των social media

Η ευτυχία, λένε, είναι μια πεταλούδα που όσο την κυνηγάς σου ξεφεύγει. Και με το που θα ηρεμήσεις, θα έρθει και θα καθήσει πάνω σου. Οι ψυχολόγοι την ονομάζουν «χαμένη Ατλαντίδα των συναισθημάτων», αφού όλοι λένε ότι υπάρχει, αλλά κανείς δεν ξέρει πού ακριβώς να ψάξει για να τη βρει.

Και οι οικονομολόγοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το χρήμα μπορεί να τη δελεάσει, αλλά δεν είναι ικανό να την κατακτήσει. Η αναζήτηση της ευτυχίας, ένα πρακτικό πρόβλημα με εκατομμύρια θεωρητικές λύσεις, ακόμη περισσότερες έρευνες σχετικά με το αχαρτογράφητο ανθρώπινο συναίσθημα και καμία χειροπιαστή απόδειξη, εξακολουθεί να βρίσκεται στο επίκεντρο των αιτημάτων της εποχής. Προτού την αναζητήσουμε, όμως, καλό θα είναι να την ορίσουμε.

Το πρόβλημα με την αναζήτηση της ευτυχίας πηγάζει από την ίδια την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης: ας υποθέσουμε ότι η ευτυχία δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο. Πόσοι πραγματικά είναι σε θέση να την αναγνωρίσουν και να την εκτιμήσουν τη στιγμή ακριβώς που τους χτυπάει την πόρτα; Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν ευτυχισμένοι με κάτι πολύ απλό, επειδή έμειναν ξάγρυπνοι ώσπου να δουν τα φώτα του δρόμου να σβήνουν και να ξημερώνει – νιώθουν ευγνώμονες με το δώρο της ζωής σε κάθε επίγειο βήμα τους. Αλλοι, πάλι, ό,τι και να τους δώσεις, τον ουρανό με τ’ άστρα να τους κατεβάσεις, θα γυρίσουν με εξωφρενική απάθεια και θα σου πουν: «Αυτό είν’ όλο;». Προτού, λοιπόν, αναρωτηθεί κανείς γιατί δεν είναι ευτυχισμένος, καλό είναι να σκεφτεί τι ακριβώς θέλει από τη ζωή του. Και τι ακριβώς ορίζει ως ευτυχία.

Τα γονίδια της χαράς

Οι Αμερικανοί επιδίδονται μέσω ερευνών επί δεκαετίες στο κυνήγι της ευτυχίας. Το Πανεπιστήμιο του Σικάγου, για παράδειγμα, από το 1972 ως τις μέρες μας, παρατηρούσε άνδρες και γυναίκες για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ευτυχία εξαρτάται από τρεις βασικούς παράγοντες: γονίδια, γεγονότα και αξίες.

Τα γονίδια, μάλιστα, καθορίζουν το 48% της ικανότητας ενός ανθρώπου να ευτυχήσει ή να δυστυχήσει στη ζωή του και αυτό έχει αποδειχτεί με την παρακολούθηση της παράλληλης ζωής ομοζυγωτικών διδύμων, οι οποίοι, αν και δεν είχαν μεγαλώσει στο ίδιο περιβάλλον, η ψυχοσύνθεσή τους έμοιαζε σαν δυο σταγόνες νερό.

Το 40% της ευτυχίας οφείλεται σε σημαντικά γεγονότα της ζωής σου, όπως το να κερδίσεις την εργασιακή θέση των ονείρων σου, να έχεις έναν ευτυχή γάμο, να γίνεις γονιός, να έχεις μια οικονομική άνεση κ.τ.λ. Και πάλι, όμως, αυτό το πολυπόθητο συναίσθημα έχει τον τρόπο να ξεγλιστρά ακόμη και μέσα από τους προσωπικούς σου θριάμβους – δεν έχει να κάνει απόλυτα με τους μεγάλους στόχους της ζωής σου, οι οποίοι θα σου πάρουν χρόνο, θα σε «κουρδίσουν» προς μία κατεύθυνση, αλλά, όταν τα καύσιμα τελειώσουν, και πάλι κάτι θα σου λείπει.

Μένει, λοιπόν, ένα κρίσιμο 12%, το οποίο εξαρτάται από εσένα, από τη δουλειά που κάνεις με τον εαυτό σου, «είναι στο χέρι σου», όπως λέει το συχνά ενοχλητικό κλισέ.

Αυτό το ποσοστό καλείσαι να το γεμίσεις με τις προσωπικές σου αξίες: την πίστη σου σε κάτι, την οικογένεια όπως εσύ την αντιλαμβάνεσαι, την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, αν το επιθυμείς, και τον βαθμό στον οποίο σε γεμίζει η δουλειά που κάνεις. Η έρευνα συμπεραίνει ότι όσοι δηλώνουν ικανοποιημένοι – ηθικά, όχι χρηματικά – με τη δουλειά και την καθημερινότητά τους είναι ευτυχισμένοι και στην προσωπική τους ζωή.

Και οι οικονομολόγοι έρχονται να συμπληρώσουν ότι τα χρήματα είναι σε θέση να κάνουν ευτυχισμένους μόνο όσους ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και ξαφνικά μπορούν να τραφούν σωστά, να πληρώσουν λογαριασμούς, να πάνε τα παιδιά τους στον γιατρό. Αλλά για όσους παίρνουν έναν ικανοποιητικό μισθό, τα χρήματα αυτά καθαυτά δεν έχουν κάτι να προσφέρουν στο αίσθημα του ανικανοποίητου που όλο και εξαπλώνεται μέσα τους σαν επιθετικός μύκητας.

Η χαρά ως δακτυλικό αποτύπωμα

Το νόημα της ζωής συχνά παρουσιάζεται ως συνώνυμο της ευτυχίας. Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς έχουν γράψει αμέτρητες σελίδες αναζητώντας τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να αγγίξει την πολυπόθητη προσωπική ολοκλήρωση. Κατά τη διάρκεια της σύντομης ή μακράς ζωής του καθένας συναντά έναν αριθμό μικρών και μεγάλων απογοητεύσεων που τον οδηγούν σε διάφορους αφορισμούς: το χρήμα δεν είναι το παν, ο έρωτας δεν είναι το παν, η μητρότητα δεν είναι το παν. Ουσιαστικά, λοιπόν, θα λέγαμε ότι η ευτυχία είναι το ψαχνό που μένει όταν ξεκοκαλίσεις όλες τις υπόλοιπες πιθανότητες της ζωής σου που αποδείχτηκαν προβληματικές. Και διά τής εις άτοπον απαγωγής φτάνεις σε εκείνο που κάνει εσένα ευτυχισμένο και είναι τόσο προσωπικό όσο και το δακτυλικό σου αποτύπωμα.

Η ενοχή της ευτυχίας

Ενας από τους βασικότερους εχθρούς της ευτυχίας είναι τα διάφορα ενοχικά σύνδρομα. Πίσω από την ελληνικότατη φράση «μπα, σε καλό να μας βγει», όταν μια παρέα ξεκαρδίζεται, ελλοχεύει μια σχεδόν οργανική ενοχή απέναντι στο πηγαίο γέλιο και, κατ’ επέκταση, στην ευτυχία. Αντιθέτως, όταν ξεσπάς στο κλάμα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, σου φαίνεται πιο φυσιολογικό.

Αδυνατώντας, λοιπόν, να ορίσουμε με σαφήνεια τι είναι ευτυχία, φαντάζει πολύ ευκολότερο να πούμε τι δεν είναι ευτυχία. Ευτυχία δεν είναι να προσποιείσαι ότι όλα είναι καλά μέσω των social media. Οι περισσότερες έρευνες που έχουν διεξαχθεί αποδεικνύουν ότι ο υπ’ αριθμόν ένα λόγος δυστυχίας είναι η μοναξιά και, δυστυχώς, το Facebook, ενώ υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε για να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά, τους αποξενώνει ακόμη περισσότερο μέσα από όλη αυτή την υπερέκθεση της προσποιητής ευτυχίας. Με τις γυναίκες να κρατούν τα ηνία στην online σκηνοθεσία της τέλειας ζωής τους, καθημερινά περνούν χιλιάδες φωτογραφίες μπροστά από τα μάτια μας: περνάω τέλεια στο νησί, περνώ και μόνη μου καλά Σάββατο βράδυ παρέα με τον σκύλο μου, ο άντρας μου με λατρεύει και με φιλάει στο στόμα και κάνει και like στη φωτογραφία που μας δείχνει να με φιλάει στο στόμα κ.τ.λ., κ.τ.λ. 

 Αναρτήσεις-κραυγές για βοήθεια, με κάθε like να λειτουργεί σαν ένα αόρατο χάδι στην καλά εδραιωμένη μοναξιά σου. Στο Facebook δεν θα ποστάρεις φωτογραφίες που σε δείχνουν να μαλώνεις τα παιδιά σου, να χτυπάς τον σκύλο σου ή να είσαι ένα αμακιγιάριστο κουρέλι που μόλις έκλαψε γοερά μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου. Οι λιγότερο φωτογενείς στιγμές σου έχουν κοπεί στο μοντάζ. Σκαρώνεις μια ψεύτικη, ή, έστω, ελλιπή ζωή και την κοινοποιείς. Και, το χειρότερο, οι φίλοι σου κάνουν ακριβώς το ίδιο. Δεν υπάρχει κάτι πιο ψυχοφθόρο από το να διαλαλείς ότι είσαι πιο ευτυχισμένος απ’ ό,τι πραγματικά είσαι. Μέσα σε αυτό το παράξενο σύμπαν, πάντως, οι άνθρωποι που τολμούν να πουν τι πραγματικά αισθάνονται, ότι για παράδειγμα είχαν μια πολύ κακή ημέρα ή ότι νιώθουν πολύ μόνοι όταν μένουν στο σπίτι βράδυ Σαββάτου, καταφέρνουν να βρουν ο ένας τον άλλον και να συνεννοηθούν, επειδή ακριβώς διαφέρουν από τη μάζα.

Η εμμονή και η αποτυχία

Το κυνήγι της ευτυχίας με τον τρόπο που γίνεται σήμερα οδηγεί σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια στην αποτυχία. Με τόσα βιβλία και τόσα προγράμματα αυτοβοήθειας για την ευτυχία ανά τον κόσμο τα τελευταία 20 χρόνια (αν και υπήρχαν από τη δεκαετία του ’60), θα περίμενε κανείς ότι το μυστικό για την ευτυχία θα είχε βρεθεί και το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα ήταν πια ευτυχισμένοι. Προσδοκούν την ευτυχία με λάθος τρόπο. Υπάρχουν πλέον έρευνες που δείχνουν ότι ο άνθρωπος πρέπει να συμβάλει με γνώση των δυνατών χαρακτηριστικών του (character strengths) και των αξιών του ώστε να δημιουργεί κατ’ επανάληψη τις συνθήκες οι οποίες θα του γεννούν το αίσθημα της ευδαιμονίας και της ευτυχίας.

Οι άντρες θεωρούν ευτυχία ό,τι ικανοποιεί αξίες και ανάγκες – για άλλους επιφανειακές και για άλλους βαθύτερες. Οι γυναίκες, δυστυχώς, αναζητούν την ευτυχία σε κλισέ και τετριμμένες εσωτερικές ανησυχίες, όπως, π.χ., να αποκατασταθούν μέσω γάμου, να βελτιώσουν μανιωδώς την εξωτερική τους εμφάνιση, σε βαθμό που τελικά χάνουν το δάσος βλέποντας μόνο το δέντρο. Λένε για παράδειγμα πολύ συχνά, "ψάχνω να βρω τον χαμένο μου εαυτό και το νόημα της ζωής", ενώ λειτουργούν σε καθημερινή βάση χωρίς να ξέρουν πού οδεύουν και χωρίς να σταθούν για να αφουγκραστούν την πραγματική ουσία Ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος είναι ο εσωτερικός σαμποτέρ που μας βάζει τρικλοποδιές. Βρίσκει πρόσφορο έδαφος όταν ένα άτομο δεν έχει την ικανότητα να στηρίζει τις επιλογές του. Από τους μεγαλύτερους σαμποτέρ είναι οι κοινωνικές απαιτήσεις, η μάστιγα του "τι θα πει ο κόσμος", καθώς και η έλλειψη της πραγματικής αξίας του καθενός. Αν κάτι πάει στραβά, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να θέσουμε σε λειτουργία τον μηχανισμό επιβίωσης που έχει ο καθένας μέσα του, ώστε να ανακάμψει τάχιστα και να προσπαθήσει ξανά.

Το περιοδικό «Psychology Today» πρόσφατα ασχολήθηκε με μια φράση Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Ο μεγάλος ζωγράφος είχε κάποτε πει «Θα αρχίσω από τα μικρά πράγματα» και ζωγράφιζε σκιές ζωής, σκηνές καθημερινότητας, αόρατες στο γυμνό ή κοντόφθαλμο μάτι.

Η μακροβιότερη έρευνα που πραγματοποιήθηκε ποτέ σε σχέση με την αναζήτηση της ευτυχίας ξεκίνησε το 1938 από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και επί 75 συναπτά έτη ακολουθούσε τη ζωή 268 απoφοίτων του. Ο Τζορτζ Βάιλαντ, επικεφαλής της έρευνας για περισσότερα από 30 χρόνια, δημοσίευσε πρόσφατα τα συμπεράσματά του, υπό τον τίτλο «Οι θρίαμβοι της εμπειρίας».

Τα αποτελέσματα, βέβαια, δεν ήταν πάντα θριαμβευτικά: ο αλκοολισμός αποδείχτηκε το βασικότερο χρόνιο πρόβλημα των συμμετεχόντων στην έρευνα, κύρια αιτία διαζυγίου και στενά συνδεδεμένος με νευρώσεις και κατάθλιψη που προκλήθηκαν και δεν προέκυψαν από το ποτό και τελικά οδήγησε στον θάνατο πολλών από τους άλλοτε πολλά υποσχόμενους απόφοιτους του Χάρβαρντ. Ούτε ο δείκτης ευφυΐας αποδείχτηκε κριτήριο επιτυχίας και επαγγελματικής ανέλιξης, καθώς κι εκείνοι που δεν είχαν σκοράρει πολύ ψηλά στο σχετικό τεστ, τα πήγαν εξίσου καλά με τις υποτιθέμενες διάνοιες. Το σεξ αποδεικνύεται καλύτερος φίλων όσων έχουν φιλελεύθερες, παρά συντηρητικές πεποιθήσεις: όσοι ψήφιζαν συντηρητικά κόμματα σταμάτησαν τις ερωτικές επαφές γύρω στα 68 τους, ενώ οι φιλελεύθεροι ήταν ενεργοί μέχρι τα 80 τους.«Οσους ανδρολόγους κι αν ρώτησα, σαφή εξήγηση δεν πήρα» σχολιάζει χαρακτηριστικά ο Βάιλαντ. Επίσης, παρά το πικάντικο στερεότυπο, οι πιο ευτυχισμένοι άνδρες αποδείχτηκαν οι μονογαμικοί, καθώς εκείνοι που άλλαζαν πολύ συχνά ερωτικές συντρόφους έμεναν πιο συχνά με μια αίσθηση ματαιότητας.

Και μετά, έρχεται το τελικό συμπέρασμα: «Χρειάστηκαν 75 χρόνια και ξοδεύτηκαν 20 εκατ. δολάρια για να ολοκληρωθεί μια τόσο μεγάλη έρευνα, η οποία μας οδηγεί σε ένα ξεκάθαρο πόρισμα πέντε λέξεων: "Ευτυχία σημαίνει αγάπη. Τίποτε άλλο"».

Σας φαίνεται υπερβολικό να ξοδευτούν τόσα χρήματα για να φτάσει κανείς σε ένα τόσο απλουστευμένο συμπέρασμα; Μη βιαστείτε να απαντήσετε καταφατικά. Σκεφτείτε πόσες ζωές ξοδεύονται άσκοπα, κυνηγώντας χίμαιρες, χρήμα, δόξα, αφήνοντας την αγάπη να περνά απαρατήρητη, τους ανθρώπους να φεύγουν από κοντά μας εξαιτίας του τρόμου να τους κρατήσουμε, για να καταλήξουμε, χρόνια αργότερα, να σκεφτούμε ότι το μόνο που έχει πραγματικά σημασία είναι ένας συμβατός δότης συναισθημάτων. 

Λαζαρίδου Αστερόπη BHmagazino

7 πληγές που δεν θα κλείσουν όταν βρεις άντρα

Μάθε ν’ αναγνωρίζεις ποια πράγματα ΔΕΝ πρόκειται ν’ αλλάξει μια σχέση στη ζωή σου, ώστε να μπορείς ν’ αποφασίσεις πότε και με ποιον να φλερτάρεις για τους σωστούς λόγους κι όχι μόνο για να λες ότι είσαι ζευγαρωμενη.

1. Οι ανασφάλειες σου

Τα κομπλιμέντα του μπορεί να τονώνουν τον εγωισμό σου όμως δεν είναι αρκετά για να βελτιώσουν την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου.Με ταίρι ή χωρίς θα είσαι πάντα ο ίδιος άνθρωπος κι αν αυτό δεν σου αρέσει, κανένας -ούτε ο Εκείνος- μπορεί να σε βοηθήσει ν’ αλλάξεις, αν δεν βοηθήσεις μόνη σου τον εαυτό σου.

2. Η κατάθλιψη σου

Οπωσδήποτε είναι πιο ευχάριστο να μιλάς με κάποιον και να γελάτε παρέα, ιδιαίτερα όταν έχεις ακεφιές. Αλλά κανένας άντρας δεν θα μπορέσει να διώξει το μαύρο σύννεφο που έχει εγκατασταθεί πάνω από το κεφάλι σου και να σου χαρίσει την ευτυχία. Η ευθύνη της ζωής σου είναι στα δικά σου χέρια και αν δεν το ξέρεις ήδη, πρέπει να μάθεις να χαμογελάς, είτε μόνη είτε με παρέα. Άλλωστε, κανένας δεν μπορεί κλάψει ή να γελάσει αντί για σένα.

3. Η μοναξιά σου

Αν βγαίνεις με τον λάθος άνθρωπο θα εξακολουθείς να νιώθεις μόνη σου, είτε είσαι μαζί του είτε όχι, γι’ αυτό δεν πρέπει να δημιουργείς σχέσεις μόνο από τον φόβο της μοναξιάς. Αντίθετα, αν μάθεις να περνάς καλά με τον εαυτό σου, θα είσαι πιο εκλεκτική όταν διαλέγεις ποιον θέλεις κοντά σου. Ούτως ή άλλως, ακόμη κι αν παντρευτείς, θα υπάρχουν πολλές φορές που θα είσαι μακριά από τον άντρα σου, καθώς είναι πρακτικά ανέφικτο να βρίσκεστε μαζί 24/7.

4. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση

Μόνη ή με ταίρι, αυτό που νιώθεις ότι αξίζεις παραμένει σταθερό, αφού εξαρτάται αποκλειστικά από την εικόνα που έχεις εσύ η ίδια για τον εαυτό σου κι όχι από την αξία που έχει κάποιος άλλος.Αν νομίζεις ότι κάποιος άλλος μπορεί να δώσει αξία στην ύπαρξη σου, τότε αυτή η αξία θα είναι ψεύτικη και δεν θα σε γεμίζει. Αντίθετα, η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση σε συντροφεύουν πάντα ακόμα κι όταν είσαι μόνη σου, αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει μόνο όταν συμφιλιωθείς μ’ αυτό που είσαι και αγαπήσεις τον εαυτό σου.

5. Οι αφραγκίες σου

Αν βλέπεις τους άντρες σαν χρυσούς χορηγούς κι όχι ως συντρόφους, μπορεί να απολαύσεις πολλά ακριβά γεύματα, ταξίδια και πλουσιοπάροχα δώρα, αλλά θα τα χάσεις όλα τη στιγμή που εκείνος θα σου γυρίσει την πλάτη. Καλύτερα λοιπόν να στέκεσαι στα δικά σου πόδια ώστε να μπορείς να στηρίξεις οικονομικά τον εαυτό σου χωρίς να εξαρτάσαι από τη γενναιοδωρία και τη διάθεση κάποιου άλλου. Έτσι, οποιαδήποτε επιπλέον προσφορά θα είναι καλοδεχούμενη ως πολυτέλεια που μπορείς να χαρείς πραγματικά κι όχι σαν λύση επιβίωσης που είσαι αναγκασμένη να δεχτείς.

6. Τα ψυχολογικά σου

Η παθολογική ζήλια, ο φόβος της οικειότητας, ή οι κάθε είδους νευρώσεις σου δεν πρόκειται να διορθωθούν αυτομάτως με το που θα βρεις άντρα. Μάλιστα, κάποια από αυτά τα προσωπικά προβλήματα μπορεί να χειροτερέψουν, καθώς η συναισθηματική ισορροπία σου θα επηρεάζεται από έναν ακόμη απρόβλεπτο παράγοντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να σταματήσεις να βγαίνεις μέχρι να ξεπεράσεις όλα σου τα ψυχολογικά, αλλά καλό είναι να ξέρεις τι μπορεί να βρεις μπροστά σου και ποιος ευθύνεται για τη μιζέρια σου: εσύ και μόνο εσύ.

7. Η πλήξη σου

Αν βγαίνεις με τον πρώτο τυχόντα μόνο και μόνο από βαρεμάρα, ή γιατί σε κουράζει η ιδέα να ψάξεις κάτι καλύτερο, πολύ σύντομα θα αρχίσεις να πλήττεις κοντά του και θα τον πληγώσεις. Αντί λοιπόν να διαλέγεις άτομα που δεν σε συγκινούν επειδή η ζωή σου σού φαίνεται άδεια, καλύτερα να βρεις ένα καινούργιο χόμπι που να σε γεμίζει, παρά να θρηνήσουμε περισσότερα θύματα.

Με άλλα λόγια, όταν ψάχνεις για ταίρι φρόντισε να βρεις κάποιον που σου αρέσει πραγματικά γι’ αυτό που είναι εκείνος σαν άνθρωπος, όπως είναι ακριβώς κι όχι γι’ αυτό που μπορεί ή που ελπίζεις να σου προσφέρει. Μόνο τότε έχεις ελπίδα να τον αγαπήσεις και να δημιουργήσεις μια ευτυχισμένη σχέση που να διαρκέσει στον χρόνο.

womenonly.gr

Η ευτυχία δεν βρίσκεται στις συγκρίσεις

Το κλειδί της ευτυχίας

Βγαίνεις στην αυλή σου και θαυμάζεις το σούπερ αμάξι σου. Ανοίγεις την ντουλάπα σου και πιάνεις το φτιαγμένο κατά παραγγελία Tom Ford κοστούμι σου. Είσαι ευτυχισμένος; Έρευνες σου λένε πως όχι. «Νομίζεις ότι τα προβλήματα σου θα λύνονταν αν μπορούσες να αποκτήσεις μία Φεράρι ή μία βίλα» σου διευκρινίζει ο Raj Persaud, ψυχίατρος του Νοσοκομείου MaudsLey του Λονδίνου. «Ψυχολογικές έρευνες έχουν αποδείξει ξανά και ξανά ότι η ευτυχία δεν συνδέεται με αυτά που έχεις».

Το όριο σου

Κανείς φυσικά δεν σου λέει ότι τα χρήματα δεν είναι σημαντικά. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι ευτυχισμένος όταν περνάς τις ημέρες σου στον ΟΑΕΔ Ή ακόμα χειρότερα, στο παιδικό σου δωμάτιο, στο οποίο επέστρεψες όταν σε απέλυσαν. «Χρειάζεσαι κάποια χρήματα για να αμυνθείς απέναντι στη δυστυχία: σπίτι, φαγητό και ασφάλεια για σένα και την οικογένεια σου είναι απαραίτητα» σου λέει ο Persaud. Από εκεί και πέρα,έχουν δείξει οι έρευνες, η ευτυχία σου έχει να κάνει με το πώς βλέπεις τον εαυτό σου και όχι με τον αριθμό στην οθόνη του ATM.

H επίδραση του περιβάλλοντος

Κάθε απόκτημα σου δυστυχώς δεν έχει απόλυτη αξία, αλλά συγκρίνεται με τα επιτεύγματα του περιβάλλοντος σου. Αν όλοι οι γείτονες σου έχουν Μπουγκάτι κι εσύ έχεις Τζάγκουαρ, προφανώς δεν θα αισθάνεσαι και πολύ καλά. Αν είχαν όμως ένα Νταϊχάτσου Κουόρε του ’82, θα αισθανόσουν θεός. «Οι έρευνες δείχνουν ότι σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι την πρόοδο στη ζωή, όσον αφορά στην ικανοποίηση που λαμβάνεις από αυτήν» σου λέει ο Persaud.

Κόψε τις συγκρίσεις

Μπορεί να πιστεύεις ότι σε βοηθά στην επίτευξη των στόχων σου, αλλά το να συγκρίνεσαι πάντα με αυτούς που βρίσκονται ψηλότερα στην ιεραρχία και την εισοδηματική κατάσταση θα σε οδηγήσει στον καναπέ του ψυχοθεραπευτή. Και στη δυστυχία φυσικά. Ούτε, όμως, η αντίθετη προσέγγιση φαίνεται να δουλεύει.

«Πιστεύαμε ότι η ευτυχία βρίσκεται στο να συγκρίνεις τον εαυτό σου με αυτούς που βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση, έτσι ώστε να εκτιμάς ρεαλιστικά αυτά που έχεις πετύχει» σου λέει ο Persaud.

Πλέον, όμως, αυτή η άποψη έχει αλλάξει. «Νέες έρευνες έχουν δείξει ότι όσο πιο δυστυχισμένος είσαι τόσο περισσότερο συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους, ασχέτως εάν τα πάνε καλύτερα ή χειρότερα» σου λέει ο Persaud. Άρα το κλειδί της ευτυχίας είναι να πετάξεις το χάρακα στα σκουπίδια, να εγκαταλείψεις τις συγκρίσεις και να εκτιμήσεις αυτό που σε κάνει ξεχωριστό. Σημαντικό είναι επίσης να επαναπροσδιορίζεις τους στόχους σου όταν Βλέπεις ότι έχεις «κολλήσει».

Γιώτης Ανδρέου

Τρία συναισθήματα που μοιάζουν με αγάπη, αλλά δεν ειναι…

Όταν ξεκινά κανείς μια σχέση αισθάνεται έντονα συναισθήματα, τα οποία δεν είναι πάντα απαραιτήτως αγάπη. Ωστόσο, το ερωτευμένο άτομο συχνά δεν αναγνωρίζει ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, και μπερδεύει αυτά τα συναισθήματα με την αληθινή αγάπη. Το αποτέλεσμα είναι ότι καταλήγει να βρίσκεται μπερδεμένο, απογοητευμένο, ή ακόμα και προδομένο από τον/τη σύντροφό του, γιατί έγινε παρεξήγηση και ο άλλος δεν εννοούσε αυτά που ο ερωτευμένος πίστεψε ότι άκουσε.

Πόθος/Ερωτική Έλξη

Αυτό το έντονο συναίσθημα που τόσοι άνθρωποι έχουν νιώσει και σε τόσες πολλές περιπτώσεις το έχουν μπερδέψει με την αγάπη. Πρόκειται περισσότερο για έντονη «χημεία», οι φερομόνες (χημικά στοιχεία που έχει κάθε άνθρωπος) του ενός ατόμου που ταιριάζουν όπως το κλειδί στην κλειδαριά με τις φερομόνες ενός άλλου ατόμου και δημιουργούν τη σπίθα του σωματικού πάθους. Αυτό το συναίσθημα της έντονης ερωτικής έλξης συχνά το αποκαλούμε «έρωτας με την πρώτη ματιά» ή «κεραυνοβόλος έρωτας», αφού πράγματι η ένταση του συναισθήματος είναι τέτοια, που συγκλονίζει αυτόν που το αισθάνεται.

Τρεις λόγοι που μπερδεύει κανείς τον πόθο με την αγάπη

Όταν κάποιος αισθάνεται πόθο για κάποιο άλλο άτομο, συνήθως μπερδεύει αυτό το συναίσθημα με την αγάπη για τρεις λόγους:

- η έλξη είναι ακαριαία και εντονότατη, επομένως μοιάζει να είναι «μοιραίο γεγονός».

- Κατά δεύτερο λόγο, το ότι πρόκειται για δύο αγνώστους σημαίνει ότι κανείς μπορεί να φανταστεί ό,τι επιθυμεί για το άλλο άτομο (άρα δε βασίζεται στην πραγματικότητα του ποιος είναι ο άλλος, αλλά στο τι θα ήθελε να είναι ο άλλος) και, βέβαια, οι φαντασιώσεις είναι πάντα τέλειες!

- Τέλος, ο ερωτοχτυπημένος δεν έχει αντικρίσει το ποιος στ’ αλήθεια είναι ο σύντροφός του, γιατί είναι παγιδευμένος στη δίνη της σεξουαλικής έντασης και του πάθους, οπότε βλέπει αυτό που θέλει να δει. Αν ο έρωτας είναι τυφλός, τότε το πάθος από μόνο του βγάζει τα μάτια αυτού που το αισθάνεται και δεν αφήνει χώρο για λογικές σκέψεις.

Είναι φυσιολογικό;

Είναι λοιπόν φυσιολογικό να αισθάνεται κανείς πόθο και έντονη ερωτική έλξη; Η απάντηση είναι: βεβαιότατα! Όμως, θα πρέπει κανείς να γνωρίζει τη διαφορά ανάμεσα στον πόθο και την αγάπη, ώστε να μην τα μπερδέψει.

Τον πρώτο καιρό μιας σχέσης είναι φυσιολογικό να αισθάνεται κανείς έντονο ερωτικό πόθο και να μην μπορεί να «ξεκολλήσει» από τον άλλον, όμως, καθώς η γνωριμία προχωράει και βλέπει κανείς τον χαρακτήρα και τα ελαττώματα του άλλου, αποφασίζει αν πρόκειται για αγάπη ή για πάθος.

Συχνά, όταν κανείς «δει» το αντικείμενο του πόθου του στο φως της ημέρας, συνειδητοποιεί ότι δεν του αρέσει όσο νόμιζε ή φανταζόταν, με αποτέλεσμα η σχέση να πάρει τέλος. Η αγάπη δεν είναι ταυτόσημε με την σκέτη σωματική έλξη (παρόλο που η ερωτική έλξη είναι σημαντικό στοιχείο της), αλλά χρειάζεται και άλλα συστατικά, και, κυρίως χρόνο και υπομονή για να καλλιεργηθεί.

Και βέβαια, πολλές φορές το ξεκίνημα της αγάπης και μιας βαθιάς, ουσιαστικής σχέσης ξεκινάει από έντονο σεξουαλικό πάθος (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το σεξουαλικό πάθος από μόνο του οδηγεί κάθε φορά στην αγάπη).

Έμμονη Ιδέα

Όταν το άλλο άτομο γίνει έμμονη ιδέα στον ερωτευμένο, συνήθως αυτός το εκλογικεύει λέγοντας «αφού δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν άλλον, άρα είμαι ερωτευμένος/η με και αγαπάω αυτό το άτομο». Η εμμονή είναι παρόμοια με το πάθος, αλλά είναι ακόμα πιο παραπλανητική και καταστροφική. Ενώ ο πόθος είναι περαστικός και ξεθωριάζει όταν οι ερωτευμένοι γνωριστούν καλύτερα και διαπιστώσουν τις διαφορές τους, η έμμονη ιδέα παραμένει, ακόμα και όταν ο ερωτευμένος δει τα ελαττώματα του άλλου. Και ενώ το σεξουαλικό πάθος μπορεί να οδηγήσει σε μια ουσιαστική ερωτική σχέση, η εμμονή σκοτώνει την αγάπη.

Η εμμονή σκοτώνει την αγάπη

Όσο περισσότερο χρόνο και προσπάθεια επενδύσει κανείς σε μια άρρωστη εμμονή για ένα πρόσωπο ή μια σχέση, τόσο πιο σίγουρο είναι ότι τα πράγματα θα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Οι άνθρωποι που είναι σε κατάσταση έμμονης ιδέας με κάποιον άλλον, λόγω του ότι σκέφτονται μόνο σχετικά με τον άλλο και τη σχέση τους, συχνά χάνουν την επαφή με τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτή η απώλεια του εαυτού και της ατομικότητας δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο συμπεριφοράς όπου το άτομο με την εμμονή γίνεται όλο και πιο εξαρτημένο από το αντικείμενο του έρωτά του και από τη σχέση.

Έρωτας χωρίς ανταπόκριση

Ακόμα και η αγάπη χωρίς ανταπόκριση (όπου ο ένας είναι μόνος ερωτευμένος και του έχει γίνει έμμονη ιδέα ο άλλος, ο οποίος δεν είναι ερωτευμένος) μπορεί να γίνει έμμονη ιδέα με καταστροφικές ψυχολογικές συνέπειες.

Όταν το ένα άτομο είναι ερωτευμένο φουλ και το άλλο δεν είναι, όταν πιστεύει ότι έχει μια σχέση και το άλλο άτομο δεν το πιστεύει, όταν το ένα άτομο είναι αφοσιωμένο και το άλλο δεν το έχει πάρει στα σοβαρά, τότε υπάρχει η βάση για να δημιουργηθεί εμμονή.

Τα σημάδια της εμμονής

• Αν όλος ο χρόνος και κόπος σας πηγαίνει σε ένα άτομο (που δεν ανταποκρίνεται)
• Αν διαρκώς προσπαθείτε να ευχαριστήσετε τον/τη σύντροφό σας
• Αν η σχέση σας δεν έχει αμοιβαιότητα (από άποψη σεβασμού, βαθμό αφοσίωσης) και διαρκώς κάνετε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις,

τότε, πιθανότατα η σχέση σας βασίζεται σε έμμονα συναισθήματα και όχι σε αληθινή αγάπη.

Ριμπάουντ (Rebound)

Όπως ο γνωστός όρος στο μπάσκετ, έτσι και στις σχέσεις: όταν μια σχέση ξεκινά ξαφνικά, πριν καλά-καλά τελειώσει η προηγούμενη. Αυτές οι σχέσεις σπάνια βασίζονται στην αγάπη και αποτελούν έναν τρόπο για να τονώσει το άτομο -του οποίου τελείωσε η σχέση- την αυτοπεποίθησή του και να νιώσει όμορφα και συντροφικά. Πολλές φορές το συναίσθημα μοιάζει με αγάπη, γιατί οι άνθρωποι που τελειώνουν μια σχέση θέλουν να ξαναγαπήσουν, όμως όταν αυτό γίνεται πολύ σύντομα, δεν προλαβαίνει να τελειώσει μέσα του η συναισθηματική αναταραχή της προηγούμενης σχέσης για να επενδύσουν στην επόμενη.

Το άτομο που βγαίνει από την προηγούμενη σχέση και αμέσως κάνει μια νέα, έχει συνηθίσει να είναι ερωτευμένο, θέλει να έχει μια σχέση και, χωρίς πολλή σκέψη, επιλέγει κάποιο νέο πρόσωπο για να είναι μαζί του, πείθοντας τον εαυτό του ότι έχει ερωτευτεί ξανά. Συχνά το άτομο αυτό επιθυμεί και αναπολεί ακόμα την προηγούμενή του σχέση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θέλει πίσω τον παλιό του σύντροφο, απλώς θέλει μια σχέση. Σε μια τέτοια ριμπάουντ φάση, το άτομο θέλει απλώς κάποιον, οποιονδήποτε σύντροφο και δεν είναι έτοιμο να επενδύσει πραγματικά σε μια νέα σχέση. Έτσι, πρόκειται για σχέση-ψυχολογικό τραυμαπλάστ, αφού οι παλιές πληγές δεν έχουν ακόμα επουλωθεί.

Σημάδια της ριμπάουντ σχέσης

• Όταν η παλιά σχέση με κάποιον τρόπο μπερδεύεται με τη νέα
• Το άτομο φέρνει τα προβλήματα της προηγούμενης στη νέα σχέση
• Υπάρχουν εκκρεμότητες από την προηγούμενη σχέση
• Ο/η σύντροφος από την προηγούμενη σχέση επανεμφανίζεται (είτε ως φυσικό πρόσωπο είτε ως παράδειγμα)

Είναι λοιπόν σημαντικό να μπορεί κανείς να αξιολογήσει αν τα συναισθήματά του εμπίπτουν σε μία από τις τρεις κατηγορίες της έντονης ερωτικής έλξης, της εμμονής, ή της ριμπάουντ σχέσης, ώστε να ξέρει που βρίσκεται, τι ζητάει, και -κυρίως- τι μπορεί να πάρει από τη σχέση του.

Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

Οι άνδρες παρερμηνεύουν τα μηνύματα των γυναικών προσδίδοντάς τους σεξουαλικό νόημα

Το έργο το έχουμε δει αλλεπάλληλες φορές: η γυναίκα χαμογελάει και ο άνδρας πιστεύει ότι της αρέσει και προσπαθεί να την προσεγγίσει. Η γυναίκα, πάλι, μεταφράζει τις κινήσεις του ως φιλικές και η παρερμηνεία πάει λέγοντας.

Νορβηγοί επιστήμονες αποφάσισαν να μελετήσουν τις συμπεριφορές των δύο φύλων, με σκοπό να καταλήξουν στη ρίζα του προβλήματος. Βάσει των ευρημάτων τους, όλα ξεκινούν από τη δικτύωση του ανδρικού εγκεφάλου ο οποίος είναι φτιαγμένος για να λαμβάνει τα λάθος μηνύματα.

Ενα χαμόγελο και ένα αστείο από την πλευρά των γυναικών δεν αποτελούν δείγμα ερωτικού ενδιαφέροντος, υποστηρίζουν οι επιστήμονες

Εξελικτική η σεξουαλική «ερμηνεία»

Σύμφωνα με τους ειδικούς του Νορβηγικού Πανεπιστημίου Επιστήμης και Τεχνολογίας (NTNU) στο Τροντχάιμ, από εξελικτική άποψη και με στόχο τη διαιώνιση του είδους τα αρσενικά αναζητούν ευκαιρίες σεξουαλικής συνεύρεσης. Προκειμένου να προσελκύσει μια γυναίκα, ο σύγχρονος άνδρας καλείται να επενδύσει χρόνο και χρήμα, γεγονός που μπορεί να μην οδηγήσει στο… κρεβάτι. Το κόστος όμως σε περίπτωση που δεν προσπαθήσει να «κυνηγήσει» μια γυναίκα είναι ακόμη μεγαλύτερο, κατά τους ειδικούς, καθώς σε αυτή την περίπτωση δεν θα καταφέρει ποτέ να φτάσει στην πολυπόθητη αναπαραγωγή.

«Το αναπαραγωγικό «fitness» ενός άνδρα, δηλαδή το πόσους απογόνους θα αποκτήσει, εξαρτάται από τον αριθμό των γυναικών με τις οποίες θα καταφέρει να τεκνοποιήσει.Ωστόσο η συγκεκριμένη συνταγή δεν είναι αποτελεσματική στην περίπτωση των γυναικών» λέει ο ερευνητής δρ Μονς Μπεντίξεν. Αυτό, όπως εξηγεί ο ίδιος, συμβαίνει ακριβώς επειδή η γυναίκα-μητέρα, εξελικτικά, έχει θέσει τον πήχη πολύ ψηλά για την εξεύρεση του ιδανικού συντρόφου και πατέρα των παιδιών της. Κάτι τέτοιο μεταφράζεται στο ότι οι γυναίκες έχουν αναπτύξει ένα σύστημα επικοινωνίας όπου τα σεξουαλικά μηνύματα είναι ξεκάθαρα.

«Παρά το γεγονός ότι οι συγκεκριμένες διεργασίες λαμβάνουν χώρα ασυνείδητα, είμαστε σε θέση να μετρήσουμε τα αποτελέσματα από εμπειρική άποψη» αναφέρει ο ειδικός.

Φίλοι με… προνόμια;

Στο πλαίσιο της μελέτης των νορβηγών επιστημόνων, έλαβαν μέρος συνολικά 308 ετεροφυλόφιλοι εθελοντές ηλικίας 18-30 ετών. Οι ερευνητές ζήτησαν από τις γυναίκες (που άγγιζαν το 59% των εθελοντών) να αναφερθούν σε αντίστοιχες εμπειρίες που είχαν κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους.

Οι μεμονωμένες εμπειρίες όπου η φιλική συμπεριφορά απέναντι σε έναν άνδρα είχε παρερμηνευθεί ως σεξουαλικό ενδιαφέρον άγγιζαν τις 3,5 ανά εθελόντρια. Στην περίπτωση των ανδρών πάλι, οι αντίστοιχες περιορίζονταν σημαντικά αριθμητικά.

«Τα αποτελέσματα της μελέτης είναι απόλυτα φυσιολογικά από εξελικτική πλευρά» υπογραμμίζει ο δρ Μπεντίξεν. «Αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι τα αποτελέσματα της μελέτης μας είναι πανομοιότυπα με εκείνα μιας αμερικανικής μελέτης του 2003 – αν αναλογιστεί κανείς ότι η Νορβηγία είναι μια από τις χώρες με τη μεγαλύτερη ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα».

«Το γεγονός ότι η υπόθεση της εξελικτικής ψυχολογίας προκύπτει ακόμη και όταν μια τέτοια μελέτη πραγματοποιείται σε μια κοινωνία με ισχυρή ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα αποδυναμώνει την πεποίθηση πως οι κοινωνικοί ρόλοι ανδρών και γυναικών καθορίζουν την ψυχολογία τους σε τέτοιες καταστάσεις» ξεκαθαρίζει ο ίδιος.

Σε επόμενη φάση, οι ερευνητές σκοπεύουν να συλλέξουν δεδομένα από μαθητές και φοιτητές ηλικίας 16-19 ετών, για να δουν κατά πόσο τα ευρήματά τους ισχύουν και στην περίπτωση της συγκεκριμένης ηλικιακής κατηγορίας ή κατά πόσο οποιεσδήποτε διαφοροποιήσεις θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κρούσματα σεξουαλικής παρενόχλησης.

«Αν και η εξελικτική ψυχολογία και τα ευρήματά μας αποκαλύπτουν ότι η ανάρμοστη συμπεριφορά των ανδρών είναι υπαρκτή, αυτό δεν σημαίνει πως οι επιστήμονες του κλάδου επευφημούν κάτι τέτοιο. Μπορούν να ληφθούν πολύτιμα μέτρα κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης. Θα βοηθούσε αν διδάσκαμε τους άνδρες ότι μια γυναίκα που γελάει, αστειεύεται, στέκεται κοντά ή ακουμπάει έναν άνδρα στο μπράτσο δεν σημαίνει πως εκφράζει σεξουαλικό ενδιαφέρον» καταλήγει ο δρ Μπεντίξεν.

Βενιού Ειρήνη  tovima.gr

Γυναίκες: πιο πιστές και μονογαμικές…

Στο αιώνιο δίλημμα «να μείνω ή να φύγω» (με άλλα λόγια «να μείνω πιστός ή να απιστήσω»), οι γυναίκες στην πλειονότητά τους και σε μεγαλύτερο ποσοστό από τους άνδρες «ψηφίζουν» τη μονογαμικότητα, ενώ οι άνδρες είναι πιο επιρρεπείς στην απιστία. Αυτό επιβεβαιώνει μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα – και μάλλον δεν λέει κάτι καινούριο.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, με επικεφαλής τον διακεκριμένο καθηγητή ανθρωπολογίας Ρόμπιν Ντένμπαρ, ανέλυσαν στοιχεία για περίπου 2.000 άτομα.

Αφενός, 585 άνθρωποι ηλικίας 18 έως 63 ετών κλήθηκαν να απαντήσουν αναλυτικά για τις σεξουαλικές συνήθειές τους. Αφετέρου, οι επιστήμονες ανέλυσαν δεδομένα από 1.314 άνδρες και γυναίκες, τα οποία αφορούσαν το μήκος του παράμεσου (το μήκος αυτού του δάχτυλου δείχνει το επίπεδο της τεστοστερόνης και όσο μεγαλύτερο είναι σε σχέση με τον δείκτη, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα απιστίας).

Η μελέτη διαπίστωσε ότι το 57% των ανδρών τείνουν στην απιστία, ενώ το 43% προτιμούν να μείνουν πιστοί.

Η τάση είναι αντίστροφη στις γυναίκες, μεταξύ των οποίων το 53% θέλουν να είναι πιστές και το 47% τείνουν στην απιστία. Λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα στοιχεία σχετικά με το μεγάλο μήκος του παράμεσου, αυξάνονται τα ποσοστά απιστίας τόσο για τους άνδρες (62%), όσο και για τις γυναίκες (50%).

Η έρευνα, σύμφωνα με τους επιστήμονες, επιβεβαιώνει ότι και τα δύο φύλα εμφανίζουν στο εσωτερικό τους ένα βασικό διαχωρισμό ανάμεσα στους «πιστούς – μονογαμικούς» και στους «άπιστους – πολυγαμικούς». Αυτό διακρίνει τους ανθρώπους από τα άλλα ζώα, τα οποία είναι είτε μονογαμικά, είτε πολυγαμικά, αλλά δεν εμφανίζουν τέτοιο διχασμό.

Από δαρβινική άποψη, σύμφωνα με τους επιστήμονες, φαίνεται πως εξ αρχής οι άνθρωποι είχαν χωριστεί σε δύο «στρατόπεδα», που ακολουθούσαν δύο διακριτές εξελικτικές στρατηγικές στο θέμα του σεξ και των σχέσεων.

Η μια ανθρώπινη ομάδα – τάση προτιμά τους πολλαπλούς και σύντομης διάρκειας σεξουαλικούς συντρόφους, επειδή έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες να έχει κάποιος περισσότερους απογόνους και να περάσει σε αυτούς τα γονίδιά του.

Η δεύτερη ομάδα – τάση προτιμά να επενδύει προσωπικά σε μια μακρόχρονη σεξουαλική σχέση, θεωρώντας ότι έτσι έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης ο απόγονος που θα προκύψει.

Πηγή: ΑΠΕ/ΜΠΕ -