Ο άντρας που θέλω να γίνεις

Είμαστε όλοι κατασκευές που δημιουργηθήκαμε πάνω σε μιά στιγμή πάθους. Με τη σειρά μας έφτασε η ώρα να δημιουργήσουμε κι εμείς. Και φτιάξαμε. Και νομίζουμε ότι φτιάχνουμε κάτι που μας μοιάζει. Όχι, εγώ δεν θέλω να μου μοιάσεις. Σε θέλω πρωτότυπη κατασκευή, δίχως κατάλοιπα και δίχως δογματισμούς. Ο καμβάς ο δικός σου είναι κατάλευκος κι έχεις στα χέρια σου όλων των ειδών τα χρώματα. Να ‘ξέρες πόσο σε ζηλεύω και πόσο σε φοβάμαι. Οφείλω να σου πω μόνο πως τα έντονα χρώματα επισκιάζουν πάντα τα πιο απαλά. Γι’αυτό σε συμβουλεύω να χρησιμοποιείς έντονα χρώματα. Σου ζητώ συγνώμη για τον κόσμο που σε έφερα, μιας και δεν είναι ο κόσμος που ονειρευόμουν για σένα. Δεν απέχει πολύ από τα παραμύθια που σου διαβάζω. Είναι γεμάτος μάγισσες, δράκους, νεράιδες, δυνατούς κι αδυνάτους. Αλλά εδώ δεν θριαμβεύει πάντα το καλό. Οι άνθρωποι τρέχουν με έγνοιες πολλές. Βιάζονται τόσο που δεν γνωρίζουν ούτε τον εαυτό τους, ούτε τον προορισμό τους. Δεν παίζουν, δεν τραγουδάνε, δεν χορεύουν, δεν γελάνε με την καρδιά τους, δεν νιώθουν. Οι άνθρωποι φοβούνται. Κι εγώ προσπαθώ να σου μάθω να μη φοβάσαι. Οι άνθρωποι κουβαλάμε αποσκευές. Μνήμες, εμπειρίες, χρόνια. Θα έπρεπε να εστιάζουμε στη στιγμή, στην αγάπη και στον έρωτα κι εστιάζουμε στον φόβο. Η δική σου βαλίτσα τώρα αρχίζει να γεμίζει. Θυμήσου να μην την πολυγεμίζεις γιατί το ταξίδι είναι μακρύ και δεν θέλω να κουραστείς. Οφείλω να σου πω όμως, πως κάποια στιγμή θα χρειαστεί να κουβαλήσεις και την βαλίτσα κάποιου άλλου και τότε δεν θα πρέπει να φοβηθείς το βάρος, αλλά περήφανα και δυνατά να το σηκώσεις. Πρέπει να ξέρεις πως τα βάρη όταν μοιράζονται γίνονται ελαφρύτερα. Γι' αυτό υποσχέσου μου να μη φοβηθείς στιγμή την αγάπη. Σου εγγυώμαι πως όσο σε τρομάξει, άλλο τόσο θα σε ανταμοίψει. Θέλω να ρισκάρεις, να τολμάς και να μην ακούς κανέναν πέρα απο τις εσωτερικές σου φωνές. Να θυμάσαι εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε όταν ήσουν μικρός. Κάθε φορά που είσαι σε δίλημμα για το τι πρέπει να κάνεις θα κλείνεις τα μάτια, θα χαλαρώνεις και θα παίρνεις την απάντηση που χρειάζεσαι. Όσο πιο πολύ σε τρομάζει, τόσο πιο σωστή είναι. Μην ακούσεις τους πολλούς που θα σου μιλούν με λογικά επιχειρήματα, σου έχω μάθει καλύτερα από αυτό. Η απάντησεις πάντα στην καρδιά σου θα βρίσκονται. Και κάνε μου μιά χάρη. Σου έμαθα να περπατάς. Αυτό το συνήθειο που έχεις να περπατάς πάνω στις γραμμές σταμάτα το. Βγές έξω από τις γραμμές παιδί μου. Έξω, εκεί είναι η αλήθεια της ζωής, πέρα από τα όρια που εμείς οι ίδιοι βάζουμε στον εαυτό μας. Σπάσε τα όρια και ζήσε! Αφιερωμένο στο γιό μου Β.

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/istories_tou_allou/item1585/Ο_άντρας_που_θέλω_να_γίνεις
Copyright © pillowfights.gr

Οι δύσκολες μέρες μιας γυναίκας

«Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος», λέει το άσμα, αλλά για τον παράδεισο θα μιλήσουμε άλλη μέρα. Σήμερα θα προσπαθήσουμε να κάνουμε λίγο πιο κατανοητή την κόλαση που περνάει κάθε γυναίκα μια φορά το μήνα. Ναι, μιλάω για την έμμηνο ρύση, την περίοδο. Αυτή που περιμένουμε πώς και πώς σαν κοριτσάκια θεωρώντας, ορθά, ότι θα είναι η αρχή της γυναικείας μας πορείας. Το πιο σύνηθες είναι να εμφανίζεται στις ηλικίες 12-14, χωρίς αυτό να αποκλείει την εμφάνιση της και λίγο αργότερα, πιθανόν μέχρι τα 16. Μαζί με τη χαρά, όμως, πως έγινες γυναίκα έρχεται και η πίκρα. Οι ορμόνες ξυπνάν μια και καλή και σε ακολουθούν σε όλη την ενήλικη ζωή σου κάνοντας το μηνιαίο τους πάρτι στο σώμα και την ψυχολογία σου. Ολίγον επιστημονικά, τα οιστρογόνα αυξάνονται κατά τη διάρκεια της ωορρηξίας, περίπου δηλαδή στη μέση του κύκλου της γυναίκας και στη συνέχεια εάν δεν υπάρξει γονιμοποίηση αρχίζουν σταδιακά να «πέφτουν». Πλησιάζοντας προς την ημερομηνία της περιόδου «πέφτουν» όλο και περισσότερο και μαζί με αυτά «πέφτει» και η διάθεση μας. Είναι το γνωστό ΠΜΣ (Προεμμηνορρυσιακό Σύνδρομο). Εμφανίζεται περίπου 5-10 μέρες πριν την περίοδο και τα κάνει όλα άνω κάτω. Νεύρα, μελαγχολία, κλάματα χωρίς λόγο, κράμπες στην κοιλιά, πόνος και πρήξιμο στο στήθος, ψυχολογικές μεταπτώσεις, σεξουαλική διάθεση ή το αντίθετο έχουν την τιμητική τους. Για να καταλάβουμε πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι ορμόνες και πόσο μπορεί να επηρεάσουν την ψυχολογία, θα αναφέρω ότι υπάρχει το προεμμηνορρυσιακό δυσφορικό σύνδρομο (μια μορφή καταθλιπτικής διαταραχής), το οποίο είναι σπάνιο και εμφανίζεται στο 3-8% των γυναικών. Σε αυτή τη περίπτωση η δυσφορία είναι πολύ μεγαλύτερη και οι αρνητικές σκέψεις μπορούν να φτάσουν μέχρι και την αυτοκτονία. Εδώ φυσικά, μιλάμε πλέον για περιπτώσεις που χρήζουν επαγγελματικής βοήθειας. Είναι μέρες δύσκολες. Για εμάς κυρίως, αλλά κακά τα ψέματα, και για όσους βρίσκονται γύρω μας και βασικά για τους συντρόφους μας, όπου γίνονται άθελα τους «σάκος του μπόξ» σε ένα ρινγκ που αδυνατούν να καταλάβουν. Κι εδώ που τα λέμε έχουν τα δίκια τους, αφού κι εμείς οι ίδιες που το ζούμε, το έχουμε χιλιοδιαβάσει και αναλύσει, αδυνατούμε να το καταλάβουμε και να το διαχειριστούμε επαρκώς. Έλα παραδέξου το, κοπέλα μου. Πάλι θα κλάψεις με καμιά ρομαντική ταινιούλα όπου ο πρωταγωνιστής έχει άπειρη αγάπη και κατανόηση για την πρωταγωνίστρια και το δικό σου το γουρούνι σε κοιτάει με το βλέμμα της αγελάδας. Πάλι θα φας σοκολάτες με το κιλό κι αμέσως μετά μια πίτσα μόνη σου. Πάλι θα μαλώσετε χωρίς λόγο, απλά και μόνο επειδή χαμογέλασε ευγενικά στη σερβιτόρα που σας έφερε τα ποτά. Το ξέρεις πως είσαι υπερβολική και άδικη μαζί του, απλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά γι’αυτό. Εγώ σε καταλαβαίνω και σε συμπονώ. Κι εσύ παλικάρι μου κι ας μη καταλαβαίνεις, λίγες μέρες τον μήνα είναι. Κάνε λίγο υπομονή κι έστω προσποιήσου κατανόηση. Εκείνες τις μέρες δεν είναι η καλή, η γλυκιά η κοπέλα σου. Μεταμορφώνεται σε ένα τερατάκι, όπως ακριβώς οι λυκάνθρωποι στη πανσέληνο, που όμως είναι πολύ πολύ ευάλωτο. Στο τέλος αν πας με τα νερά της χαμένος δεν θα βγεις. Αν πάλι όχι, δεν μπορώ να σου εγγυηθώ τίποτα. Θα σου πω, όμως, ένα μυστικό κι ας με κράξει όλο το γυναικείο φύλλο. Δεν θέλει τον ρομαντικό πρωταγωνιστή. Εσένα με το βλέμμα της αγελάδας θέλει, που απλά εκείνες τις μέρες θα της πάρεις μια σοκολάτα και θα της κάνεις μια αγκαλιά.

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/istories_tou_allou/item2328/Οι_δύσκολες_μέρες_μιας_γυναίκας
Copyright © pillowfights.gr

Οι εγκεφαλικά ανοργασμικές γκόμενες

Έρευνες επί ερευνών δείχνουν πως πολλές είναι οι γυναίκες που διαμαρτύρονται οτι δεν φτάνουν ποτέ σε οργασμό. Οργασμός είναι η ηδονή που βιώνει ο άνθρωπος στην κορύφωση της σεξουαλικής επαφής. Το να μην μπορεί μία γυναίκα ή αντιστοίχως ένας άντρας να φτάσει σε αυτήν την κορύφωση, θεωρείται πλέον ασθένεια, θεωρείται κάτι κακό για το οποίο πλέον αναζητείται θεραπεία. Η απουσία οργασμού συνδέεται άμεσα με τα συναισθήματα του ανθρώπου κατά τη στιγμή της σεξουαλικής επαφής. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων τους οποίους αποκαλούμε ανοργασμικούς, μη έχοντας όμως καμία ιδέα για το τι τρέχει στο κρεβάτι αυτών των ανθρώπων. Πολλές φορές η συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων, ο τρόπος με τον οποίο περιφέρονται στο χώρο, το πώς μιλάνε, το πώς κοιτάζουν, «κερδίζει» αυτό το χαρακτηρισμό.Του ανοργασμικού. Οι γυναίκες είναι συνήθως θύματα της αδυναμίας του να έρθουν σε οργασμό, και επίσης θύματα του να ακουστούν για αυτές,αυτός ο γλυκός όρος αμοργασμικιά. Γιατί γίνεται αυτό; Οι άνθρωποι συνδέουν συχνά τον οργασμό με τη χαρά,την ευτυχία,τα γενικότερα όμορφα συναισθήματα και την όμορφη συμπεριφορά. Όταν βλέπουν μία γυναίκα, σε ηλικία από 20 έως 35 (γιατί, ας μην κρυβόμαστε,πολλές φορές μετά τα 35 η έλλειψη οργασμού και σεξουαλικής διάθεσης αποτελεί στάση ζωής για πολλούς ανθρώπους και όχι κάτι κακό) να μην λάμπει, να φέρεται άσχημα, να είναι σνομπ, την κακοχαρακτηρίζουν. Και πολλές φορές δεν έχουν και άδικο. Υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που δεν καταδέχονται να κοιτάξουν δεξιά και αριστερά τους. Όλος τους ο κόσμος είναι ο εαυτός τους. Και εννοείται πως ποτέ δεν θα σου μιλήσουν, δεν θα σου δώσουν το λόγο. Φοβάσαι να τους μιλήσεις γιατί ξέρεις πως παρ’ όλο που δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, θα σε μειώσουν με τη συμπεριφορά τους. Θα σε κάνουν να νιώσεις πως δεν υπάρχεις. Γυναίκες που τις βλέπεις και ξέρεις πως περιμένουν τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο και το Ralph Lauren μπλουζάκι. Που μέχρι να βρουν αυτό που ονειρεύονται και που έχουν σαν ιδεατό στο κεφάλι τους, δε θα κάνουν τίποτα, με κανέναν. Το προφανές αντεπιχείρημα σε όλα αυτά είναι «άρα μας θέλετε πουτανάκια». Και η -άλλο τόσο- προφανής απάντηση είναι πως δεν υπάρχουν μόνο δύο είδη γυναικών, η ψιλομύτα παρθενοπιπίτσα και η όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω. Υπάρχουν και ενδιάμεσα, λατρεμένα και πολυπόθητα είδη. Δεν είναι κακό να παίζει το μάτι σου. Δεν είναι κακό να φλερτάρεις. Δεν είναι κακό το να ξέρεις τι σου συμβαίνει, να πατάς στα πόδια σου και τα πόδια σου στη γη και όχι στο φεγγάρι. Δεν είναι αμαρτία να χαμογελάσεις σε κάποιον, να πεις μια καλημέρα και στο δευτερόλεπτο να φτιάξεις τη μέρα ενός άλλου ανθρώπου. Πόσο ωραιότερη πρόκληση μπορεί να υπάρχει από το να δοκιμάζεις πράγματα, να μπεις σε μία σχέση κι ας κάνεις και λάθος. Τα λάθη σε κάνουν πιο ανθεκτικό στη φωτιά, δεν σε καίνε. Συζητήσεις γίνονται για το πώς αυτές οι μη μου άπτου γυναίκες θα καταλήξουν στη ζωή τους. Σε κάθε αντρική παρέα θα ακουστεί τουλάχιστον μία εκδοχή για τουλάχιστον μια κοπέλα αυτού του συναφιού. Κακοπαντρεμένη με έναν άσχημο στα 40 της, κακογαμημένη και δυστυχισμένη, θα αποφανθούν οι περισσότεροι. Το πόρισμα βγήκε.Είναι άραγε λάθος; Πέφτει πολύ έξω από την πραγματικότητα; Ο οργασμός στο σεξ σε κάνει να απογειώνεσαι, να νιώθεις θεός, σε κάνει να τρέμεις, να χαμογελάς χωρίς τέλος, να νιώθεις το πιο τέλειο δημιούργημα της φύσης. Ο οργασμός στη ζωή τι είναι; Ένα απρόσμενο χαμόγελο από μια άγνωστη, μια καλημέρα που δεν την περίμενες, ένα βλέμμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι, να καίγεσαι μέσα σου «αυτή γύρισε να κοιτάξει εμένα;». Οργασμός στη ζωή είναι να μοιράζεις απλόχερα τη χαρά χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, είτε υλικό, είτε πνευματικό, είτε σαρκικό. Και όλα αυτά τα στερούν οι γυναίκες που σε κάνουν να τις φοβάσαι, που σε κάνουν να νιώθεις σκουπίδι, που σε βλέπουν και δε σου μιλάνε χωρίς να ξέρουν και οι ίδιες το γιατί, που έχουν κλείσει τα συναισθήματά τους και το χαμόγελό τους σε ένα σεντούκι και το έχουν ρίξει στον πιο βαθύ ωκεανό. Ευτυχώς αυτή η κατηγορία των γυναικών είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό,σε σχέση με την πλειονότητα,η οποία μας βασανίζει, μας τρώει, μας καίει, μας αγαπά, μας εξυμνεί, μας ρίχνει στα Τάρταρα και μας κάνει θεούς. Και όλα αυτά με διαφορά λίγων δευτερολέπτων το ένα με το άλλο.

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/erwtas_einai_o_giannis/item2161/Οι_εγκεφαλικά_ανοργασμικές_γκόμενες
Copyright © pillowfights.gr

Ο άντρας ο ρομαντικός έχει άλλη χάρη

Η εποχή που ζούμε τα κάνει όλα πιο εύκολα για εμάς. Σαφέστατα η τεχνολογία έχει κάνει τέτοια άλματα που μας δίνει πολλά πράγματα στο χέρι. Ακόμα και τις σχέσεις. Ακόμα και το φλερτ. Βρισκόμαστε στην εποχή που μπορεί να σου αρέσει κάποιος, να τον έχεις δίπλα σου και να προτιμήσεις να μην του ρίξεις καν ένα βλέμμα, έχοντας στο πονηρό μυαλό σου πως θα πάς σπίτι να τον ταράξεις στα like. Το Facebook, το Instagram, το Tinder είναι μόνο λίγα από αυτά τα βοηθήματα για να αποφύγεις την άμεση επαφή, το τρέμουλο στη φωνή, το κοκκίνισμα στα μάγουλα. Με λίγα λόγια, έχουν βρεθεί πολλοί τρόποι που σου λύνουν τα χέρια και αντικαθιστούν τις παλιές πατροπαράδοτες μεθόδους πεσίματος με ανούσια και μηδενικού ρίσκου κλικ, τα οποία υπάγονται στη λογική του, «Της αρέσω; Τέλεια. Δεν της αρέσω; Έχω άλλες 254 φίλες να τις κάνω poke». Η δυσκολία μεγαλώνει όσο πηγαίνουμε από τα «προκαταρκτικά» της σχέσης, όλο και στα πιο ενδότερα αυτής. Η δυσκολία του να υπάρξει ρομάντζο σε μια σχέση είναι πλέον τεράστια. Εδώ οι άνθρωποι πλέον δεν ερωτεύονται, θα γίνουν και ρομαντικοί; Άνθρωποι που αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι το eye contact και το φλερτ, ντρέπονται να βγούνε από το καβούκι τους, πώς να μπορέσουν να γίνουν ρομαντικοί; Οι σχέσεις στο μεγαλύτερο τους ποσοστό έχουν καταντήσει επιφανειακές, ρηχές. Οι άνθρωποι προσπαθούν πρώτα να διαφυλάξουν τα δικά τους συναισθήματα, να τα έχουν καλά κλεισμένα, έτσι ώστε να μην πληγωθούν και έπειτα κοιτάζουν να κάνουν κάτι για να ευχαριστήσουν το σύντροφό τους. Τα συναισθήματα κλεισμένα σε μια φυλακή πολύ καλά φρουρούμενη, για να μην τα πειράξει κανένας. Το ρομάντζο θέλει, όμως, θυσίες. Όπως και ο ίδιος ο έρωτας, άλλωστε. Μπορεί πλέον πολλοί να είναι του δόγματος, «ξερνάω πεταλούδες», με πιο απλά λόγια, «δε θέλω ρομάντζο στη ζωή μου». Αν αναλογιστεί κανείς το πόσο σημαντικό ήταν στο παρελθόν να είναι κανείς ρομαντικός, ίσως και να άλλαζε άποψη. Πόσοι έρωτες ξεκίνησαν με ένα «Κοίταξε τα αστέρια!». Με ένα ποίημα κακογραμμένο, που το έγραφε ο ίδιος ο άντρας, το οποίο προσπαθούσε και φώναζε από μακριά «σ’αγαπάω». Κι ας ήταν ένα τετράστιχο με απαίσια ομοιοκαταληξία, χωρίς ρυθμό. Ήταν μια προσπάθεια. Η προσπάθεια πλέον δεν είναι εδώ. Οι άνθρωποι τα περιμένουν όλα έτοιμα. Ένα μαγικό κουμπί, θαρρείς, είναι ο έρωτας και είτε κάποια στιγμή το πατάς και μοιράζεις απλόχερα τα «σ’αγαπώ» σου, είτε λες «sorry, next» και ψάχνεις τον επόμενο υποψήφιο που θα προσπαθήσει να σε κάνει να νιώσεις κάτι. Στην εφηβεία έχουν όλο προσπαθήσει. Σημαντικό ρήμα αυτό. Έχουν προσπαθήσει να κλέψουν ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια κατάθεση αγάπης. Είτε το κερδίσουν είτε όχι, η προσπάθεια ήταν εκεί. Το ρομάντζο είναι αυτή ακριβώς η προσπάθεια, το να μειώσεις τον εαυτό σου για να εξυψώσεις τον άνθρωπο που νιώθεις πράγματα και αγωνιάς να νιώσει και αυτός. Το ρομάντζο είναι όλα εκείνα τα πράγματα που τώρα ακούς και σε πιάνει και μια τάση προς έμετο, αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις πως θα ήθελες κι εσύ, είτε να θυσιάσεις το εγώ σου για κάποια ύπαρξη, είτε κάποιου άλλου ο εγωισμός να ριχτεί στα τάρταρα για ‘σένα. Συνήθεια έχει γίνει το επιφανειακό, το ρηχό, το μονότονο, το «κοιτάω μονάχα την πάρτη μου». Αναγκαιότητα είναι να βρει ο άντρας την παλιά του ταυτότητα. Την ταυτότητα του κυνηγού, όχι με την έννοια του «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω», αλλά με το σκεπτικό πως εάν κάτι το θέλεις πολύ, θα κάνεις ό,τι είναι απαραίτητο για να το κατακτήσεις. Η γυναίκα τη θέλει, την αποζητά αυτή την ανύψωση. Αυτή τη θέωση. Θέλει να νιώθει μοναδική, πως μέσα στις τόσες εκεί έξω, εσύ έχεις μάτια μόνο για αυτήν. Ο ρομαντισμός, ναι, είναι και το δείπνο με κρασί υπό το φως τον κεριών, είναι το να κοιτάξεις τ’ άστρα, είναι το να κοιτάς τον άνθρωπό σου βαθιά μέσα στα μάτια, λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο παρά μόνο εσύ και εκείνος. Δεν είναι δεδομένο πλέον στον κόσμο ολόκληρο ο ρομαντικός άντρας. Είναι ζητούμενο. Ζητούμενο είναι ένας άντρας ο οποίος να στέκεται στα πόδια του, να ξέρει τι ζητάει και να γνωρίζει το πώς θα το αποκτήσει. Ένας άντρας που θα σε κάνει να λιώσεις, που θα κάνει την καρδιά σου να χτυπάει πολύ δυνατότερα από το κανονικό, που όντως θα σε κάνει να νιώσεις μοναδική. Γίνεται αναφορά στους ρομαντικούς άντρες περισσότερο από οτι στις ρομαντικές γυναίκες, διότι αυτές είναι περισσότερες, μόνο που για να βγάλουν αυτό το ρομαντισμό από μέσα τους πρέπει να τους τον ξυπνήσει ο κατάλληλος. Ο ρομαντισμός, άλλωστε, είναι ένα παιχνίδι μεταξύ των δύο φύλων. Μια εναλλαγή μεταξύ του ποιος είναι ο Θεός και ποιος ο θνητός, ποιος ο θύτης και ποιο το θύμα.  Ποιος είναι ο δυνατός και ποιος ζητάει βοήθεια.

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/erwtas_einai_o_giannis/item2244/Ο_άντρας_ο_ρομαντικός_έχει_άλλη_χάρη
Copyright © pillowfights.gr

Κι ο μαλάκας μπορεί να πονάει

Δεν ξέρω αν αυτό που με πονάει περισσότερο είναι το ότι μου λείπεις ή το ότι δεν έχω δικαίωμα να σου το πω. Πόσο αδηφάγα μπορεί να γίνει η ανθρώπινη ψυχή έχοντας το ακαταλόγιστο των ανεξέλεγκτων συναισθημάτων. Γιατί πώς να ελέγξεις ένα συναίσθημα αλήθεια; Στο όνομα ποιας ωριμότητας να διατάξεις την καρδιά σου να μη νιώθει; Όταν σου λείπει κάποιος που εσύ ο ίδιος προτίμησες να βγάλεις από τη ζωή σου βίαια, είτε επειδή τάραζε όσα θεωρούσες δεδομένα, είτε επειδή αποτέλεσε μέρος διλήμματος κι έπρεπε να διαλέξεις, ο πόνος δεν είναι λιγότερο δυνατός. Κάνοντας το δικηγόρο του διαβόλου, θα τολμήσω να ισχυριστώ πως σε πολλές περιπτώσεις είναι εξίσου επώδυνο το να αποτελεί επιλογή του εγωισμού σου μια απουσία. Έχεις ξαφνικά να αντιμετωπίσεις το κενό του ανθρώπου που απομάκρυνες, ενδεχομένως τις τύψεις σου εφόσον έχεις φερθεί παράλληλα σα μαλάκας καθώς και τον ίδιο τον φοβητσιάρη εαυτό σου. Αυτόν που νόμιζες πως είχες αφήσει πίσω σου και ότι δε θα σε ξαναενοχλούσε ποτέ. Να όμως που επέστρεψε κι αποφάσισε πάλι αντί για ‘σενα. Έχεις να αντιμετωπίσεις το τέρας της αμετάκλητης κατάστασης που εσύ ο ίδιος προκάλεσες και το γεγονός ότι με την αυθαίρετη απόφασή σου πλήγωσες εκτός από ‘σενα κι άλλους ανθρώπους, τους οποίους άντε να πείσεις τελικά πως αγάπησες παρ’όλα αυτά. Μα είναι κι ο εγωισμός σου. Που παραμονεύει και σου τρίβει στη μούρη άλλη μια νίκη του, μία από αυτές τις λαμπρές που καταφέρνει εναντίον σου κάθε φορά που σου ξεφεύγει απ’ το κλουβί και αποφασίζει να τα κάνει όλα λίμπα. Για να μην αναφέρω καν εκείνο το κλισέ μα πάντα αμείωτα τυραννικό «what if», ή αν προτιμάτε «τι θα γινόταν αν…». Ακόμη κι αν είσαι ο μαλάκας της υπόθεσης, λοιπόν, δε σημαίνει ότι βιώνεις λιγότερο έντονα την απώλεια. Δε σημαίνει πως την ώρα που εμφανίζεις στον άλλον τον χειρότερό σου εαυτό δε σκοτώνεις ταυτόχρονα κι ένα δικό σου κομμάτι. Όχι, δεν προσπαθώ να «χρυσώσω το χάπι» ούτε να δικαιολογήσω τ’ αδικαιολόγητα. Όταν κάποιος κάνει μαλακία ως τέτοια πρέπει να αναγνωρίζεται αυτή και ο ίδιος ν’ αναλαμβάνει τις ευθύνες που αναλογούν στην απόφασή του. Θέλω όμως να μιλήσω για εκείνες τις στιγμές που ακόμη κι ο φταίχτης αισθάνεται κάθε μη ειπωμένο συναίσθημα να τον πνίγει. Τότε που νιώθει το βάρος της επιλογής του ν’ ανεβαίνει στο λαιμό του σα λυγμός, κυνικός ωστόσο. Μιας και ξέροντας ο ίδιος πως κανείς δε θα του έδινε το δικαίωμα να πονάει, αυτοσαρκάζεται, σαρκάζει και υψώνει τοίχους γύρω του πάνω στους οποίους αύριο μεθαύριο θα φάει πάλι τα μούτρα του κάποιος αν δεν τους γκρεμίσει εγκαίρως και θα μείνει μόνος του. Έρχονται στιγμές που όσες απώλειες προκάλεσε στη ζωή του τον επισκέπτονται τα βράδια μία μία και του ζητάν το λόγο. Όχι πια για να δικαιωθούν οι ίδιες, μα γιατί ξέρει πως καθεμιά τους κρατάει ένα κομμάτι του που απαιτεί να επιστρέψει στη θέση του. Ακόμη, όμως, φοβάται ο μαλάκας εγωιστής και προτιμά να κάθεται στα σκοτάδια παρέα με τα ζόμπι των ερώτων που σκότωσε προσπαθώντας να επαναπαυτεί στη σκέψη ότι είναι πια αργά. Πότε άραγε θα μάθει; Δεν του αρκεί εκείνος ο πόνος ο οξύς, ο λαθραίος, ο θρασύδειλος κι ανήμπορος να εξωτερικευθεί που κατατρώει τα σωθικά του, για να βάλει επιτέλους μυαλό; Ώσπου έρχεται μια νύχτα που ο πόνος του πνίγει τον εγωισμό κι ανώνυμα δημιουργεί διόδους έκφρασης για να μην τρελαθεί απέναντι στον εαυτό του. Όπως απόψε… Μα θα μου πείτε…ας πρόσεχε…έτσι δεν είναι;

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/devil_angel/item2351/Κι_ο_μαλάκας_μπορεί_να_πονάει
Copyright © pillowfights.gr

Γνωστικές προκαταλήψεις: δεν είσαι αυτός που νομίζεις πως είσαι!

Το έχεις λιγότερο απο ότι νομίζεις

(To Zyklon B γράφει τη στήλη Sci-Zophrenia στο Fridge.gr)

Πρωτοχρονιά πάλι, ξαναρχίζει το καρναβάλι, μετά τις δώδεκα "παραδοσιακά"  τα χείλια στο μπουκάλι! Πιο πριν από αυτό, φυσικά, πουλί στο στόμα και χόρευες το οικογενειακό "πεντοζάλι" - γαλοπούλα μπρε παρέα με την γιαγιά, στον AB Βασιλόπουλο πήγε το μυαλό σου; Όπως και να έχει δεν θα κολλήσουμε εκεί, θα μείνουμε όμως στον ίδιο ρυθμό, αν θες στα φτύνω και με yardie προφορά όπως η Rihanna προτού τραβήξει το 22άρι, στον ρυθμό του "παραδοσιακού" ξενόφερτου έθιμου που πλέον αποτελεί μέρος της παγκόσμιας κουλτούρας σου.

Πρόλαβες σουλτάνα μου να κάνεις το "new year resolution" σου, αυτή τη λίστα με "αλλαγές που θα κάνεις στην ζωή σου", με τα μάτια πλέον ανοιχτά από τη μη-χέσω-σοφία που σε πότισε ο γέρος χρόνος; Τι έβαλες μέσα; Να κόψεις το τσιγάρο; Να αρχίσεις γυμναστική; Να μη σε βρίσκει 5 η ώρα τα χαράματα στο Facebook; Να τρως πιο υγιεινά; Μήπως να μην ψηφίσεις το κόμμα που ψήφιζες τόσο καιρό και να πας στο "απέναντι" μεγάλο μπας και την επόμενη χρονιά δεις γαλοπούλα στο τραπέζι σου και smartphone στην τσέπη σου;

Στην προσωπική μου λίστα το νούμερο ένα θα το είχε βαρβάτα το "λιγότερες γνωστικές προκαταλήψεις" και θα σε συμβούλευα να πετάξεις όλες τις αχρηστίλες από την λίστα σου και να το βάλεις και εσύ νούμερο ένα και μοναδικό! Είναι αρκετή δουλειά από μόνο του και πιθανότατα θα σου πάρει το υπόλοιπο της ζωής σου για να το γραντζουνίσεις λίγο. Ουσιαστικά -με κίνδυνο να χαρακτηριστεί το ζαϊκλόνι "ανθρωπιστικό"- το συγκεκριμένο θα μπορούσε να αποτελέσει και στερεότυπη ευχή για όλα τα χρόνια που θα έρθουν: "Καλή Χρονιά και λιγότερες γνωστικές προκαταλήψεις".

Βλέπεις, ο εγκέφαλός μας είναι πολύ ισχυρό μαραφέτι αλλά παραμένει μαραφέτι. Που σημαίνει πως το hardware του μπορεί να χαλάσει ή να έχει "ιδιαιτερότητες" που εισαγάγουν θόρυβο και τεχνουργήματα (artifacts) στο "σήμα" - αλλά τι γίνεται με το software του που φοράει; Και αυτό μπορεί να έχει τέτοια, και εδώ αν σκεφτείς πως ο εγκέφαλος είναι μάλλον wetware τότε αρχίζει να γίνεται αρκετά δύσκολο να βρεις από που προέκυψε το... εγκεφαλοκλανίδι! Οι γνωστικές προκαταλήψεις (cognitive bias) είναι τέτοια "εγκεφαλοκλανίδια" στις οποίες πιθανότατα οφείλονται όλα τα "λογικά σφάλματα" (logical fallacy) που μπορείς να ακούσεις να επιστρατεύονται σε μια συζήτηση ως "διαλεκτική", ως "μέθοδος επιχειρηματολόγησης" ενώ ουδεμία σχέση έχουν με αυτή - δεν "ακολουθούν" λογικά, κάνουν όμως κεφαλάκια να κουνιούνται πάνω-κάτω σε πλήρη συμφωνία. Προτού βιαστείς να πάρεις τηλέφωνο ή να τσατάρεις με τον κογκνιταρά φίλο σου για να σου ξηγήσει τα παραπάνω, ρίξε μια ματιά και στο σημερινό αρθράκι. Θα πιάσουμε "κοινές" πεποιθήσεις, και θα τις τινάξουμε λίγο ανάποδα, για να δούμε αν θα πέσει κάτω καμία γνωστική προκατάληψη. Αν θες μια σχετική πλήρη λίστα των γνωστικών προκαταλήψεων που σε δέρνουν καθημερινά, κάνε κλικ εδώ και φρίξε!

"Με χαρακτηρίζει η ατομικότητα, οι διαφημίσεις με επηρεάζουν λίγο. Δεν μασάω κουτόχορτο σαν μερικούς άλλους".

 
Έλα, μην ψαρώνεις, αυτό το "λίγο" το βάλαμε διότι η μετριοφροσύνη -όταν συμφέρει να την θυμηθείς- θεωρείται αρετή, συν τοις άλλοις... ας μην δείχνουμε και απόλυτοι! Φυσικά και είναι αλήθεια η παραπάνω δήλωση, την νιώθεις τόσο έντονα αληθινή, ασχέτως που δεν την δηλώνεις ακριβώς έτσι - μη σε πούνε και ψώνιο. Αυτό επίσης πιστεύουν και άλλα τόσα δισεκατομμύρια συνάνθρωποί σου, πράγμα που θα έπρεπε να σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιοι είναι τελικά αυτοί οι "μερικοί άλλοι" - κανείς δεν μας έχει πει ποιοι είναι αυτοί ως τώρα, πιθανότατα είναι άτομα πουμασάνε κουτόχορτο αλλά νομίζουν πως τους χαρακτηρίζει η ατομικότητα ε; Ναι, ακριβώς σαν εσένα ξετσερβελιασμένε αναγνώστη μου!

Μη μου αγχώνεσαι και μη μου συγχύζεσαι! Είναι στο εξελικτικό σου συμφέρον να μην κακολογείς τον εαυτό σου (υπάρχουν άλλοι έτοιμοι να το κάνουν αυτό) και να τον θεωρείς "ιδιαίτερο άτομο": έτσι αυτοπροστατεύεσαι και βοηθάς πολλές γενιές να διασπείρουν τα γονίδιά τους αντί να κάτσουν σε μια γωνιά και να βάλουν τα κλάμματα συνειδητοποιώντας ότι είναι "χάλιες", "πιονάκια" και "κοινότοποι". Ούτε στους πιο "mainstream" τύπους με τα πιο κοινά ενδιαφέροντα δεν αρέσει να τους λένε συνηθισμένους - δοκίμασε να τους αποκαλέσεις έτσι και κράτα τεφτέρι για το γιουχάρισμα που θα ακούσεις και τα επιχειρήματά τους (αν ασχοληθούν μαζί σου) - πόσο μάλλον εσύ, ο "alt" τυπάς που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του.

Η αλήθεια (με μικρό άλφα) είναι πως πιθανότατα η διαφήμιση και η προπαγάνδα σε επηρεάζει τόσο όσο τον καθένα. Πράμα που το γνωρίζουν καλά οι πολιτικοί, οι εταιρείες και η κουτσή Μαρία, γι' αυτό και η διαφήμιση είναι χοντρή και ακριβή μπίζνα: σκας το πόσο και βλέπεις τα νουμεράκια να ανεβαίνουν σε άμεση συνάρτηση, πουλάς αγαπούλα! Εδώ πολύ μεγάλο ρόλο παίζει το φαινόμενο της "αγκυροβόλησης" (anchoring effect) κατά το οποίο αποφασίζοντας "ασυναίσθητα" ρίχνεις βάρος συνήθως μόνο σε ένα χαρακτηριστικό της επιλογής σου ανά φορά, πιθανότατα το πιο "έντονο"/"έξυπνο"/"συναισθηματικό".

Αργότερα, ανακαλώντας τις επιλογές/αγορές σου βρίσκεις και άλλους λόγους να τις δικαιολογήσεις και λόγο του... "endowment effect" νιώθεις την αξία του μεγαλύτερη από ότι είναι (πολύ win κατάσταση για κάθε εταιρία-πολιτικό!). Ανάτρεξε επίσης στο παλαιότερο άρθρο περί προπαγάνδας να δεις πώς δουλεύει αυτή και πώς εκμεταλλεύεται βασικές ανθρώπινες "ανάγκες" και "εγκεφαλοκλανίδια" για να σε κατακτήσει. Όσο είσαι εκεί ρίξε και μια ματιά στην "ταύτιση και συνοχή": την ανάγκη του να ανήκεις!

Homework για το σπίτι: έχει ένα όριο η ατομικότητα πέραν του οποίου δεν μπορείς να "ταυτιστείς" ή να "ανήκεις" σε ένα γκρουπ; Πιθανότατα ναι, και αυτό ο εγκέφαλός σου το γνωρίζει - η  "ατομικότητα" μέσα σου συγκρούεται με την τάση του να "ανήκεις" και έρχεσαι σε αυτό που πολλοί κογκνιταράδες θα λέγαν "γνωστική ασυμφωνία" (cognitive dissonance). Ο εγκέφαλός σου συνήθως απαντάει σε κάτι τέτοιο εφευρίσκοντας "δικαιολογίες" σαν εκείνη την αλεπού με τα ξινά σταφύλια και σε αυτή την περίπτωση αυτό που πιθανότατα θα κάνεις είναι να ακολουθήσεις ένα ατομικό... ρεύμα, ανήκοντας χωρίς όμως να (θεωρείς πως) "ανήκεις". Αυτό το τελευταίο έχει μεγάλη εφαρμογή στον... καπιταλισμό, και αν θες κάποιο πιο προκλητικό statement θα μπορούσα να σου πω πως η "ατομικότητα" ή ακόμα καλύτερα η αντικουλτούρα/υποκουλτούρα σου (έτσι για τους επαναστάτες της στήλης μου) τον τρέφει - ο καπιταλισμός αναγνωρίζει την ύπαρξή τους και δημιουργεί alternative θωκούς για να βολευτεί μαζικά η ατομικότητά σου.

Αν κάπου εδώ ξύνεις την καραφλή λωρίδα της αντίστροφης μοϊκάνας σου με δυσπιστία και χτυπάς νευρικά τις κονκάρδες του "δεν-τους-ξέρει-ούτε-η-μάνα-τους" συγκροτήματος του τζάκετ σου, άνοιξε λίγο το "ήδη ανοιχτόμυαλο" μυαλουδάκι σου μπας και πιάσεις τον εξής κερδοφόρο κύκλο. Τα άτομα αγαπάν την συνοχή και το "ανήκειν" αλλά θέλουν να ξεχωρίσουν, τους πολύ "ξεχωριστούς" mainstream τους "πιάνεις" εμπορικά (και... ψηφοφορικά) με μικρές παραλλαγές αυτών που ήδη αγοράζουν, ώστε να νιώσουν τον "νεωτερισμό" και να τσιμπήσουν.

Τι γίνεται όμως με τους αντιρρησίες, τι γίνεται με το έμφυτο γνωστικό νευροκλανίδι της "αντίδρασης"; Πολύ απλά κάθε κουλτούρα δημιουργεί μια "αντίκουλτούρα" αντιδραστικών μικρή σε αριθμό, η οποία θα μεγαλώσει ως το σημείο στο οποίο δεν θα θεωρείται πλέον "αντιδραστική" ή "cool". Θα γίνει σούπα που λένε και οι hipster φίλοι μας, που σταματούν να ακούν ένα συγκρότημα μόλις πιάσει κοινό χιλίων ατόμων και "ξεπουληθεί" και τότε θα εγκαταλειφθεί για μια άλλη η οποία θα ακολουθήσει την ίδια πορεία.

Εδώ έρχεται ο "καπιταλισμός" και διαθέτει τα όλα "αξεσουάρ", "απαραίτητα" και "σύμβολα" (...status symbols!) της κάθε αντικουλτούρας στην οποία ανήκεις φροντίζοντας να "πιάσει" εγκαίρως τον "νέο" παλμό ώστε να την εκμεταλλευτεί όσο είναι στα ντουζένια της, όλα αυτά φυσικά για κάποια τιμή! Κοίτα το πανκιό στο παγκάκι. Α) Σπόταρε τι από όσα φοράει ή στυλάρει πάνω του εμπλέκουν την αγορά, από το τζέλ ή το σαπούνι της μοϊκάνας και τις κονκάρδες. Β) Θυμήσου πως... και η Βίσση "σήκωσε μοϊκάνα" όταν αυτή έγινε pop! Αυτό φυσικά εξηγεί και την αλλεργία που σε έπιασε και χρειάστηκε να σε λιώσουν στα αντισταμινικά και τις αδρεναλίνες για να σιάξεις όταν πρωτοφόρεσες εκείνο το μπλουζάκι Dead Kennedys: δεν ήταν λόγο βρώμας και ακάρεων, ήταν διότι το εργοστάσιο στην ίδια γραμμή παραγωγής Δευτέρα-Τρίτη τυπώνει punk στάμπες και από Τετάρτη ως Παρασκευή Justin Bieber!

"Γνωρίζω από πιθανότητες, έχω βασική αντίληψη της στατιστικής"!

Χμ, εντάξει, δεν θα το πεις έτσι καθημερινά, αλλά στο ρεζουμέ αυτό εννοείς. Θα το πεις χαρακτηρίζοντας ένα γεγονός ως "τυχαίο/ με τίποτα τυχαίο" ή θα συνεχίσεις να παίζεις στην ρουλέτα του Καζίνο διότι "τόσες φορές έχασες, δεν γίνεται να συνεχίσεις να χάνεις, θα σου γυρίσει". Θα δεις και άλλους γύρω σου έτσι, π.χ., τον γείτονά σου να κάνει το πέμπτο του παιδί -για να βγει αγόρι- σίγουρος πως θα βγει αγόρι, διότι τα προηγούμενα 4 ήταν κορίτσια και ως γνωστόν θα του κάτσει: 50% είναι η πιθανότητα για να έρθει αγόρι ή κορίτσι!, εξάντλησε τις πιθανότητες για μονάκι! Κι όμως δεν έχεις ιδέα από πιθανότητες - μπορεί μάλιστα να τελείωσες μαθηματικό και να έκανες το μεταπτυχιακό σου στη Στατιστική αλλά καθημερινά να τις κλάνεις χυδαία στα μούτρα!

Για αρχή, και για να αποκλείσουμε λανθασμένες ερμηνείες μιας στατιστικής έκβασης οι οποίες οφείλονται σε άλλου τύπου εγκεφαλοκλανίδια (λογικά σφάλματα), ρίξε μια ματιά στο "πως μπορώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου και να νιώσω σπουδαίος/ξεχωριστός". Άπαξ και το βγάλαμε αυτό από την μέση, πάμε για μια δήλωση βαρύγδουπη: αν και ο εγκέφαλός σου μπορεί να κάνει "γρήγορα" πολλούς υπολογισμούς και προσεγγιστικά να "ζυγίσει" πολλά πράματα, τα σκατώνει οικτρά στο θέμα των πιθανοτήτων!

Ναι, δεν έχουμε "διαίσθηση" των πιθανοτήτων με τον ίδιο τρόπο που έχουμε "διαίσθηση" άλλων πραγμάτων (διαίσθηση εδώ ως ασυνείδητη επεξεργασία δεδομένων). Το παράδειγμα με την ρουλέτα του Καζίνο που "θα σου γυρίσει γιατί έχασες πολλές φορές" είναι το κλασικό πλέον γνωστικό σφάλμα: "η πλάνη του τζογαδόρου" (gambler's fallacy). Αν τα γεγονότα είναι "ανεξάρτητα" (στατιστικώς μιλώντας) μεταξύ τους, όπως η ρίψη ενός κέρματος ή το γύρισμα της ρουλέτας -δηλαδή αν τα προηγούμενα αποτελέσματα δεν επηρρεάζουν τα επόμενα- τότε η πιθανότητα παραμένη η ίδια, ασχέτως αν είχες σερί νίκες ή χασούρα. Αυτό δεν ισχύει σε εξαρτημένα γεγονότα όπως μέσα σε μια παρτίδα τράπουλας (τα φύλλα που "παίζουν" σε χέρια και τραπέζι αλλάζουν την πιθανότητα να σου έρθει συγκεκριμένο φύλλο από τον "κλειστό" πάκο) αλλά θα ίσχυε μεταξύ δυο παρτίδων, διότι το αν κέρδισες στην προηγούμενη ή όχι δεν τροποποιεί την πιθανότητα νίκης επόμενη. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ένας αριθμομνήμονας θα επέλεγε να παίξει παιχνίδι με τράπουλα παρά φρουτάκια ή ρουλέτα - μπορεί να μην έχει "διαίσθηση" της πιθανότητας αλλά η μνήμη του τον βοηθάει σε εξαρτημένα γεγονότα.

Ένα πιο "τραγικά ανθρώπινο" φαινόμενο είναι αυτό που ονομάζεται "παράβλεψη της πιθανότητας" (neglect of propability). Με απλά λογάκια οι άνθρωποι τείνουν να παραβλέπουν τι είναι πιο πιθανό ή πιο απίθανο όταν παίρνουν αποφάσεις, ιδίως όταν αυτές είναι βιαστικές: μπορεί να μην φορέσουν ζώνη στο αμάξι διότι η πιθανότητα του να πάθουν ατύχημα τους φαίνεται "πιο απίθανη" από όσο πραγματικά είναι ή από όσο μπορεί να τους διαβεβαιώσει ο τυπάς χωρίς κεφάλι δυο μνήματα αριστέρα από τα δικά τους. Αντίστοιχα, οι άνθρωποι συχνά υπερεκτιμούν την πιθανότητα ενός γεγονότος να συμβεί, αν αυτό είναι συναισθηματικά φορτισμένο, π.χ. αν τους μιλήσεις για μια μεγάλη φρικαλέα καταστροφή η οποία έχει πιθανότητα να συμβεί μόλις μια στο δισεκατομμύριο θα τους φανεί πιο πιθανό από το να γλυστρίσουν περπατώντας ή να αφαιρεθούν καθώς οδηγούν. Υπέροχο έδαφος εκμετάλλευσης από συναισθηματικά φορτισμένη προπαγάνδα, δεν νομίζεις;

"Οι απόψεις μου βασίζονται σε δεδομένα, σε αληθείς πληροφορίες. Έχω κριτική σκέψη και δεν καταπίνω αμάσητα"! 

Φυσικά! Όπως όλων άλλωστε, που έχω ρωτήσει ή που έχω δει να υποστηρίζουν μια ιδέα, πλην των παραπλανημένων ή αυτών που έχουν κάποιο συμφέρον - και σε αυτές τις δυο κατηγορίεςουδέποτε ανήκουμε εμείς! Αν κάποιος σου έρθει με δεδομένα αντίθετα με αυτά που γνωρίζεις, θα τα ψάξεις, θα τσεκάρεις την εγγυρότητά τους και αν ισχύουν τότε θα τροποποιήσεις ανάλογα την άποψή σου, ευχαριστώντας το άτομο που σου τα έφερε. Και ύστερα ήρθαν οι ρόζ μονόκεροι... Το παραπάνω σενάριο θα ήταν πιθανό αν η συζήτηση αφορούσε ένα θέμα για το οποίο κανένας από τους δυο συζητητές δεν ένιωθε έντονα ή δεν είχε άποψη, π.χ., για το πόση πρωτεΐνη περιέχει ένα αβοκάντο (εδώ φυσικά αν οι συζητητές δεν είναι διατροφολόγοι ένθερμοι με την διατροφική αξία των αβοκάντο!).

Όχι, η αλήθεια είναι πως πολλές απόψεις σου δεν βασίζονται σε δεδομένα και το να αλλάξεις μια ήδη διαμορφωμένη σου άποψη είναι πιο απίθανο από το να σε χτυπήσει αεροπλάνο καθώς κάνεις scuba diving σε υπόγεια λίμνη! Εδώ ο εγκέφαλός σου εξαντλεί πλήρως την λίστα με τις γνωστικές προκαταλήψεις, είναι δύσκολο να βρεις μια από αυτές που να μην εμπλέκεται σε αυτό το φαινόμενο. Οι απόψεις μας πολλές φορές βασίζονται σε ένα κάρο "στοιχεία" που ουδεμία σχέση έχουν ούτε με το "λογικά ορθό" ούτε με αυτό που συμβαίνει πραγματικά.

Μια εύκολα αναγνωρίσιμη "πηγή" που ξεπηδάν πολλές απόψεις είναι το συναίσθημα και η πρώτερη εμπειρία (ακόμα και ένα μόνο γεγονός, αν αυτό είναι συναισθηματικά φορτισμένο, ξάφνου μας φαίνεται κανόνας). Μια λιγότερο αναγνωρίσιμη, ή μάλλον πιο δύσκολο να την παραδεχθείς, πηγή είναι αυτή που θα ταίριαζε καλύτερα στα περί "ατομικότητας": απόψεις "σωστές" λόγω... πλειοψηφίας, μόδας ή κοινωνικού υποσυνόλου στο οποίο ανήκεις (άρα και μειοψηφίας, αρκεί να εναρμονίζονται με τις κυρίαρχες πεποιθήσεις του γκρουπ στο οποίο ανήκουν). Μετά από αυτό το γεγονός συνήθως ο ανθρώπινος εγκέφαλος επενδύει αυτή την άποψη με "δεδομένα" και "δικαιολογίες για τον ενστερνισμό της": αρχίζει και εκλογικεύει, συνήθως διαλέγοντας δεδομένα που υποστηρίζουν την ήδη διαμορφωμένη άποψη και απορρίπτοντας με οποιαδήποτε δικαιολογία δεδομένα που διαφωνούν - ένα φαινόμενο γνωστό και ως "σφάλμα επιβεβαίωσης" (confirmation bias).

Aν θες πες το "cherry picking" ή και επιλεκτική προσοχή/ανάγνωση. Εδώ τα "δεδομένα" που χρησιμοποιούνται για την επένδυση της δεν χρειάζεται να "ακολουθούν λογικά", δεν χρειάζεται καν να έχουν οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα (βλέπε μύθους και θρησκείες): αν ακολουθούσαν λογικά θα έβλεπες τόσους ανθρώπους με παράλογες πεποιθήσεις να κόβουν το πουλί τους πως είναι σωστοί και πως δεν τους έχει περάσει ποτέ από το μυαλό η πιθανότητα πως η αγαπημένη τους θεωρεία μπορεί να κουτσαίνει κάπου; Θεωρούν τις θεωρίες τους τόσο σωστές όσο εσύ θεωρείς τις δικές σου!

Το ενδιαφέρον είναι τι συμβαίνει όταν σε κάποιον παρουσιαστούν δεδομένα που αντικρούουν τις απόψεις του είτε αν τους τα σερβίρει κάποιος στο πιάτο σε μια διαφωνία είτε με το να τα βρει το ίδιο το άτομο, συνήθως ψάχνοντας πχ στο διαδύκτιο να βρει δεδομένα που υποστηρίζουν την θέση του. Εν συντομία, ο εγκέφαλος στρίβει δια του αρραβώνος, κάνει την παλαβή! Πάλι εδώ κινητοποιούνται όλα τα λογικά σφάλματα και όλες οι γνωστικές προκαταλήψεις που υπάρχουν! Τα πάντα αρκεί να μην αλλάξουμε άποψη, πόσο μάλλον να παραδεχθούμε στον άλλον ότι τα γυαλάκια που μας φόρεσε μας ήρθαν κούτι, πέτυχε τσακαμπάμ τους βαθμούς μυωπίας μας!

Το σφάλμα επιβεβαίωσης δίνει και παίρνει, η "αντίπαλη" πλευρά αντιμετωπίζεται σαν να έχει de facto συμφέρον ή να είναι παραπλανημένη "γι' αυτό λέει αυτά που λέει" και οποιοδήποτε αντίθετο δεδομένο παρουσιαστεί, ως δια μαγείας κάπως καταργείται, είτε έξυπνα (με περίτεχνες δικαιολογίες), είτε άτσαλα (απλά αγνοώντας το). Ιδίως στην περίπτωση που μια άποψη είναι "χρόνια", δηλαδή που το... θύμα την φέρει καιρό, τότε είναι πολύ πιο δύσκολο να την αλλάξει, λόγω αυτού που ονομάζεται "sunk cost": είναι πολύ δύσκολο να απαγκιστρωθείς από κάτι στ' οποίο έχεις επενδύσει πολύ (χρόνο, χρήμα) ασχέτως αν το βλέπεις κι εσύ ότι το να παραμένεις σε βλάπτει - κλασικά τα "sunk cost" στις αποτυχημένες επιχειρήσεις.

Το όμορφο σε όλα τα παραπάνω; Το άτομο που τα κάνει όλα αυτά τις περισσότερες φορές δεν τα κάνει "επίτηδες", πραγματικά δεν μπορεί να δει το ότι "είναι λάθος" ή πως το δεδομένο που του παρουσιάστηκε ανατρέπει την θεωρία του. Συνεχίζει να πιστεύει αυθεντικά αυτά που δηλώνει, θα περνούσε τεστ πολύγραφου με πλήρη επιτυχία στην ερώτηση "τα δεδομένα της άλλης πλευράς έχουν κάποια βάση;" όταν αυθεντικά απαντούσε  "φυσικά και όχι!".

Μια πιθανή νευροβιολογική-εξελικτική εξήγηση για όλα τα παραπάνω, για αυτή την πεισματώδη άρνηση του εγκέφαλου να ξεκαβαλήσει, είναι πως ίσως... πότε δεν συζητούσαμε "προς εύρεση της αλήθειας" αλλά επειδή η συζήτηση και η προστασία των απόψεών μας (και γιατί όχι και η επιβολή τους!) είναι θέμα... κυριαρχίας! Μένοντας στις απόψεις σου και επιβάλλοντάς αυτές, αποκτάς "κύρος" και "μετράς". Επίσης αποτελεί και μια δικλείδα ασφαλείας: φαντάζεσαι να κατέρεε ο κόσμος οποιουδήποτε (χριστιανού, δημοκράτη, φασίστα, ουφολόγου) επειδή... κάποιος έφερε ένα επιχείρημα που καλεί τον "ενδιαφερόμενο" να ξανασκεφτεί βαθιά πιστεύω του;

Οπότε με λίγα λόγια, σταμάτα το, δεν πείθεις κανέναν, ούτε και τον ίδιο σου τον εγκέφαλο που με κάθε τέχνασμα προσπαθεί να σε κρατήσει "σταθερό" στις απόψεις σου: δεν "την ψάχνεις", έχεις ήδη προαποφασίσει που θα καταλήξεις!

"Υπέροχα τα παραπάνω αλλά είμαι αρκετά έξυπνος, έμπειρος και μορφωμένος για να την πατήσω"

You are not so smart! Κανονικά και με τον νόμο αυτά θα μπορούσαν να είναι επικήδεια "famous last words"! Αυτό είναι ένα τελευταίο απέλπιδο άλμα να προστατεύσεις τον εαυτό σου από όλα τα παραπάνω, διότι οι καμπάνες που χτυπάνε δεν ακούγονται ωραία και αν ισχύουν σίγουρα είσαι λιγότερο "άτομο", λιγότερο "έξυπνος", λιγότερο "ψαγμένος" και γενικά πολύ "λιγότερος" απ' όσο θα ήθελες. Εδώ έρχεται να σε σώσει η ευφυΐα σου και η μόρφωσή σου - αλίμονο, άλλωστε όλοι γνωρίζουμε πως είσαι πρώτης τάξης μυαλό και δεν μασάς από τέτοια "παιχνιδάκια του δημοτικού". Ακόμα και αν αγρόν ηγόραζες επί του θέματος, τώρα που τα διάβασες τα ξέρεις, οπότε τουλάχιστου σου αφαιρείται το δικαιολογητικό της άγνοιας.

Ωραία λοιπόν, έχεις έναν τετραπύρηνο υπολογιστή στα 5 terahertz με 800 GB μνήμη και όχι έναν Pentium από τους πρώτους που βγήκαν! Άρα εννοείται πως μόλις αναβαθμίσεις τον υπολογιστή σου σε αυτό το μοντέλο ξάφνου θα σταματήσεις να χαζεύεις YouPorn και να ξεχνιέσαι με τις ώρες στο Facebook και μονίμως στην οθόνη σου θα τρέχουν "υψηλές ασχολίες", από ανάλυση δεδομένων του CERN και πάνω! Πίπες! Θα συνεχίσεις "μια απ' τα ίδια" στο πιο γρήγορο!

Τα άσχημα νέα εδώ είναι πως η μόρφωση, η εμπειρία και η εξυπνάδα δρουν μόνο "εν δυνάμει": σου δίνουν την δυνατότητα να δοκιμάσεις να χαλιναγωγήσεις τα παραπάνω, δεν εγγυώνται όμως πως θα το κάνεις. Σου δίνουν περισσότερες ευκαιρίες να "πιάσεις τον εαυτό σου στα πράσα" και να του σιάξεις λίγο την γραβάτα, δεν υπογράφουν όμως κανένα χαρτί πως θα το κάνεις. Η ανθρώπινη φύση για μια ακόμα φορά δίνει ρέστα: πιθανότατα θα χρησιμοποιήσεις τον "τετραπύρηνό" σου για να κάνεις όλα τα παραπάνω που είπαμε, γρηγορότερα, καλύτερα και εξυπνότερα!

Όσον αφορά την υπεράσπιση των απόψεών σου, εκεί θα τα σπας: παίζει να εφαρμόσεις λογικά σφάλματα και γνωστικές προκαταλήψεις με τέτοια μαεστρία και ευστροφία που να πείσεις ακόμα και τον πιο ένθερμο "αντίπαλό" σου για την "ορθότητα" των θέσεών σου και το λάθος των δικών του. Τον εαυτό σου, θα τον έχεις πείσει προ πολλού και με έναν πυρήνα μόνο. Ίσως πολλές φορές η εξυπνάδα "σε βλάπτει", διότι εκεί που κάποιος θα παραδεχόταν πως "τόσο του κόβει, ίσως και να είναι λάθος" εσύ θα συνεχίσεις να επιμένεις!

Καλή χρονιά με λιγότερες γνωστικές προκαταλήψεις και λιγότερα λογικά σφάλματα!

Το αυθεντικό άρθρο μπορεί να βρεθεί ΕΔΩ

Η ευφυΐα είναι ασθένεια

Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Στο δημοτικό, η πιο απαίσια βρισιά είναι το να σε αποκαλέσουν διανοούμενο. Αργότερα, το να είσαι διανοούμενος γίνεται σχεδόν προτέρημα. Όμως αυτό είναι ψέμα: το να είσαι διανοούμενος είναι κουσούρι.

Όπως οι ζωντανοί γνωρίζουνε πως θα πεθάνουν, ενώ οι νεκροί δε γνωρίζουνε τίποτα, πιστεύω πως το να είναι κανείς έξυπνος είναι χειρότερο από το να είναι βλάκας, γιατί ένας βλάκας δεν αντιλαμβάνεται τη βλακεία του, ενώ ένας έξυπνος, ακόμα κι αν είναι ταπεινός και μετριόφρων, ξέρει πως είναι έξυπνος, έτσι κι αλλιώς.

Λέει κάπου ο Εκκλησιαστής: όστις προσθέτει γνώσιν, προσθέτει πόνον. Μην έχοντας όμως ποτέ τη τύχη να πάω στο κατηχητικό μαζί με τα άλλα παιδιά, δε προειδοποιήθηκα έγκαιρα για τους κινδύνους που ενέχει η μελέτη.

Είναι πολύ τυχεροί οι χριστιανοί που τόσο νέοι έχουν ήδη μάθει να φυλάγονται από τους κινδύνους της ευφυΐας. Θα ξέρουν έτσι για όλη τους τη ζωή πως να την αποφεύγουν. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...

Η ευφυΐα είναι μια αποτυχία της εξέλιξης. Εύκολα μπορώ να φανταστώ, στην εποχή των πρώτων προϊστορικών ανθρώπων, σε μια μικρή φυλή, όλα τα παιδιά να τρέχουν μέσα στη πυκνή βλάστηση, να κυνηγούν τις σαύρες, να μαζεύουν φρούτα του δάσους για το βραδινό φαγητό και μετά, σιγά-σιγά, ερχόμενα σ' επαφή με τους μεγάλους, να γίνονται τέλειοι άντρες ή γυναίκες: κυνηγοί, κουβαλητές, ψαράδες, βυρσοδέψες...

Όμως, αν παρατηρήσουμε πιο προσεκτικά τη ζωή τούτης της φυλής, θ' αντιληφτούμε πως ορισμένα παιδιά δε συμμετέχουν στις ομαδικές δραστηριότητες: παραμένουν καθιστά δίπλα στη φωτιά, ασφαλή μέσα στα σπήλαια.....

Το ό,τι περνούν τις μέρες τους δίχως να κάνουν τίποτα, δεν οφείλεται στη τεμπελιά τους, όχι, θα ήθελαν κι αυτά να χοροπηδούν με τους φίλους τους, αλλά δεν μπορούν. Φέρνοντάς τα στο κόσμο, η φύση έκανε το στραβοπάτημά της.

Στη φυλή αυτή, υπάρχει ένα κοριτσάκι που είναι τυφλό, ένα αγοράκι που κουτσαίνει, ένα άλλο παιδί που είναι αδέξιο κι αφηρημένο... Έτσι λοιπόν, τα παιδιά αυτά μένουν στον καταυλισμό και, καθώς δεν έχουν τίποτα να κάνουν και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια δεν έχουν ακόμη εφευρεθεί, δεν έχουν άλλη λύση από το να σκέπτονται και ν' αφήνουν το νου τους ν' αλωνίζει λεύτερος. Περνούν λοιπόν το καιρό τους με σκέψεις, προσπαθούν ν' αποκρυπτογραφήσουν τον κόσμο, σκαρφίζονται ιστορίες κι εφευρίσκουν πράματα.

Κατ' αυτό τον τρόπο γεννήθηκε ο πολιτισμός: επειδή κάποια παιδιά μ' ατέλειες δεν είχανε τίποτ' άλλο να κάνουν. Αν η φύση δε σακάτευε κανέναν, αν το καλούπι ήταν πάντα αψεγάδιαστο, η ανθρωπότητα θα είχε παραμείνει ένα είδος πρωτόγονων ανθρώπων, ευτυχισμένων, που δε θα σκέφτονταν διόλου τη πρόοδο ...

Με κατατρέχει η κατάρα της λογικής. ... Μήνες τώρα αναλογίζομαι την ασθένεια που με κάνει να σκέφτομαι υπερβολικά κι έχω συμπεράνει με βεβαιότητα πως υπάρχει μια άμεση σχέση ανάμεσα στη δυστυχία μου και την ακράτεια της λογικής μου. Το να σκέφτομαι, να προσπαθώ να καταλάβω, δε μου απέφερε ποτέ τίποτα, αλλ' αντιθέτως στρεφόταν πάντα εναντίον μου. ...

Το να προσπαθεί κανείς να καταλάβει, είναι κοινωνική αυτοκτονία, αυτό σημαίνει πως δε μπορείς πια να γευτείς τη ζωή χωρίς να νιώσεις, άθελά σου, τόσο σαν αρπακτικό όσο και σαν ανατόμος που διαμελίζει το αντικείμενο της μελέτης του. Πολύ συχνά, σκοτώνουμε αυτό που προσπαθούμε να καταλάβουμε, επειδή, όπως συμβαίνει και με τον μαθητευόμενο γιατρό, η πραγματική γνώση δε μπορεί ν' αποκτηθεί χωρίς ανατομή ...

Οι άνθρωποι απλουστεύουν τον κόσμο χρησιμοποιώντας τη γλώσσα και τη σκέψη, έτσι λοιπόν αποκτούν βεβαιότητες. Και το να έχεις βεβαιότητες, είναι η πιο ισχυρή απόλαυση σε τούτο τον κόσμο, πολύ ισχυρότερη κι από το χρήμα, το σεξ και την εξουσία μαζί. Το ν' αποποιηθεί κανείς τη πραγματική ευφυΐα, είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για τις βεβαιότητές του κι είναι πάντοτε το αόρατο έξοδο για τον τραπεζιτικό λογαριασμό της συνείδησης μας. ...

Κάτι που μπορούμε να παραδεχτούμε, είναι πως το να έρχεται κανείς συχνά σ' επαφή με τα μεγάλα έργα, το να χρησιμοποιεί το πνεύμα του, το να διαβάζει συγγράμματα μεγαλοφυών ανθρώπων, ίσως να μη τον κάνει απαραίτητα ευφυή, καθιστά όμως τον κίνδυνο αυτό, ακόμη περισσότερο.

Υπάρχουν άνθρωποι φυσικά, που μπορεί να έχουν διαβάσει Φρόϋντ, Πλάτωνα, μπορεί να παίζουν στα δάχτυλα τα κουόρκ και να ξέρουν να ξεχωρίσουν ένα κυνηγετικό γεράκι από ένα τσιχλογέρακα, αλλά να είναι εντούτοις ανόητοι.

Παρ' όλ' αυτά, δυνητικά, η ευφυΐα, ερχόμενη σ' επαφή με πολλαπλά ερεθίσματα κι αφήνοντας το πνεύμα όλο και πιο συχνά να βυθίζεται σε μιαν ατμόσφαιρα εμπλουτιστική, βρίσκει κατάλληλο έδαφος για ν' αναπτυχθεί, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αναπτύσσεται μια ασθένεια.

Διότι η ευφυΐα είναι ασθένεια.

Martin Page, Πως Έγινα Βλάκας*

(Εκδόσεις ΑΣΤΑΡΤΗ, 2004)

*Το «Πώς έγινα βλάκας» είναι ένα βιβλίο του Martin Page το οποίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2004 από τις εκδόσεις Αστάρτη.

Ο ήρωας του βιβλίου, ο Αντουάν, αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα. Υποφέρει από υπερβολική ευφυΐα. Μελετά πολύ και σκέφτεται ακόμα περισσότερο. Πριν από κάθε πράξη του, εξετάζει όλες τις παραμέτρους και όλες τις επιπτώσεις που αυτή πιθανόν να έχει. Αυτό τον κάνει να συμπεριφέρεται πολύ διαφορετικά από τους γύρω του και να αισθάνεται δυστυχισμένος. Έτσι αποφασίζει να αλλάξει, να γίνει πιο βλάκας και άρα πιο ευτυχισμένος!

Αρχικά προσπαθεί να γίνει αλκοολικός πιστεύοντας ότι το πιοτό θα του δώσει τη λύση. Αποτυγχάνει όμως παταγωδώς και καταλήγει στο νοσοκομείο. Μετά αποφασίζει να αυτοκτονήσει, αλλά μελετώντας όλα τα σχετικά περί αυτοχειρίας αλλάζει γνώμη και αποφασίζει να απομακρυνθεί απ' οτιδήποτε του διεγείρει το πνεύμα (πνευματώδεις συζητήσεις, βιβλία κλπ). Αποφασίζει, λοιπόν, να γίνει κρετίνος!

Πρόκειται για ένα πολύ ευχάριστο βιβλίο με χιούμορ αλλά και με κοινωνικό προβληματισμό.

«Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον Πάολο Κοέλο από την ανάποδη, που βάζει τον ήρωα του σε μια πνευματική αναζήτηση της χαμένης βλακείας» (Πασκάλ Μπρυκνέρ)

Πηγή: axia-logou

Ο Martin Page γεννήθηκε το 1975. Πέρασε τα νεανικά του χρόνια στα νότια προάστια και σήμερα ζει στη συνοικία Σατώ-Ρουζ του Παρισιού. Προτού δημοσιεύσει το πρώτο του μυθιστόρημα, Πώς έγινα βλάκας, περιπλανήθηκε για μερικά χρόνια στο Πανεπιστήμιο. Ήταν ένας ντιλετάντε φοιτητής που, κάθε χρόνο, άλλαζε σχολή. Έτσι σπούδασε νομικά, ψυχολογία, γλωσσολογία, ιστορία τέχνης και ανθρωπολογία. Δούλεψε σαν νυχτοφύλακας, άνθρωπος γενικών καθηκόντων σε φεστιβάλ και επιτηρητής σε κολέγια και λύκεια. Έχει μια ήρεμη ζωή που του επιτρέπει να γράφει μυθιστορήματα. Πότε πότε, γράφει και προλόγους βιβλίων. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε 29 γλώσσες. Του αρέσει πολύ η βροχή, οι περίπατοι στο Παρίσι, ο κινηματογράφος, η τζαζ, η μαγειρική και ο Γούντι Άλλεν.

Social Bookmarks

9

Όλες οι ασθένειες προέρχονται από το έντερο έλεγε ο Ιπποκράτης. ΔΕΙΤΕ πώς να το καθαρίσετε!

Όλες οι ασθένειες προέρχονται από το έντερο έλεγε ο Ιπποκράτης, γι αυτό πρέπει να είναι καθαρό και πλήρως λειτουργικό. Δείτε με ποιό τρόπο μπορείτε να καθαρίσετε το έντερό σας.

Ο καθαρισμός του εντέρου πρέπει να γίνεται τουλάχιστον μία φορά στους 6 μήνες, με νηστεία, με φυσικά συμπληρώματα διατροφής και με βότανα.

Τα παθογόνα βακτήρια υπάρχουν σε αφθονία στο περιβάλλον και η είσοδός τους στο σώμα είναι αναπόφευκτη. Εισέρχονται μέσα σε αυτό με τις τροφές, τον αέρα, το νερό και την επαφή με διάφορα αντικείμενα, προκαλώντας σημαντικές επιπλοκές και ασθένειες εξαιτίας των τοξικών, αλλεργιογόνων και καρκινογόνων ουσιών που εκκρίνουν. Η εγκατάσταση και η ανάπτυξη τους εξαρτάται από την αντίσταση των φιλικών βακτηρίων και του αμυντικού συστήματος.

Λόγω του εξαιρετικά τοξικού περιβάλλοντος που ζούμε είναι αναγκαία η καθημερινή κατανάλωση τροφών που έχουν υποστεί φυσική ζύμωση (πχ λάχανο τουρσί, γιαούρτι,κεφίρ) και περιέχουν προβιοτικά, καθώς και η λήψη φυσικών συμπληρωμάτων που έχουν υψηλές συγκεντρώσεις ζωντανών μικρο-οργανισμών (προβιοτικά σε υγρή μορφή, όχι σε χάπια ή σκόνες είναι νεκρά).

Υπάρχουν διάφορα βότανα που είναι πολύ αποτελεσματικά για τον καθαρισμό του παχέος εντέρου. Μπορείτε να έχετε αυτά τα βότανα σε μορφή σκόνης, σε τσάι ή να τα λάβετε ως συμπληρώματα.

Βότανα που καθαρίζουν το έντερο

Λιναρόσπορος: Μουσκεύετε 2 κουταλιές της σούπας σε 1,5 λίτρο νερό και το αφήνετε για όλη τη νύχτα. Το πρωί, το σουρώνετε και το πίνετε κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Προσοχή: Ο λιναρόσπορος δεν πρέπει να χρησιμοποιείται συχνά και για μεγάλα χρονικά διαστήματα από άτομα που υποφέρουν από διαταραχές της λειτουργίας του θυρεοειδούς αδένα. Αντένδειξη: Ο λιναρόσπορος είναι απαγορευτικός στα εγκολπώματα και στις φλεγμονώδεις κολίτιδες.

Ψύλλιο: Οι σπόροι του φυτού αυτού, προστατεύουν το γαστρεντερικό σύστημα λόγω της ποσότητας των φυτικών ινών και το θεραπευτικών στοιχείων που περιέχουν. Οι σπόροι του ψύλλιου απορροφούν το νερό και σχηματίζουν μία μεγάλη μάζα. Η μάζα αυτή (σε άτομα με δυσκοιλιότητα) διεγείρει το έντερο και το αναγκάζει να κινηθεί. Το ψύλλιο πρέπει να συνοδεύεται από μεγάλη ποσότητα νερού.

Ιβίσκος: Ο ιβίσκος συμβάλλει στην καλή λειτουργία του πεπτικού συστήματος και στον καλύτερο μεταβολισμό των υδατανθράκων, των πρωτεϊνών και των λιπιδίων. O ιβίσκος ενδείκνυται για τους υπέρβαρους με πρόβλημα δυσκοιλιότητας και αυξημένων λιπιδίων. Ετοιμάζετε έγχυμα με 1 κουταλάκι ιβίσκου σε 1 φλιτζάνι νερό.

Πασιφλόρα, Ρολογιά: Είναι ένα πολύ καλό ηρεμιστικό φυτό που καταπολεμά τη σπαστικότητα του εντέρου.

Δυόσμος: Το έγχυμά του φέρνει ανακούφιση σε όσους πάσχουν από σπαστική κολίτιδα…

Θυμάρι: Το έγχυμά του είναι για δυσεντερίες. Ανακούφιση στο πεπτικό. Είναι αντιδιαρροϊκό. Ανακουφίζει από κολικούς.

Αχίλλεα: Το έγχυμά της είναι για κολίτιδα, αντιφυσητικό δηλ αποβάλλει τα αέρια.

Δενδρολίβανο: Το έγχυμά του είναι αντιφυσητικό και αντισυπτικό.

Μάραθος: Το έγχυμά του είναι γαστροκινητικό και για τυμπανισμό.

Κορίανδρος: Το έγχυμά του είναι γαστροκινητικό και βοηθάει στη δυσπεψία.

Αγριοκύμινο: Το έγχυμά του είναι γαστροκινητικό και για τυμπανισμό. Μειώνει τη σήψη των τροφών, στο τελευταίο τμήμα του παχέος εντέρου.

Γλυκάνισο: Το έγχυμά του ρυθμίζει τη λειτουργία των εντέρων. Για τυμπανισμό μαζί με δυόσμο.

Κρεμμύδι: Για τις αιμορροΐδες πίνουμε το χυμό από 1 κουταλάκι γλυκού πριν το φαγητό (λαϊκή συνταγή).

Αλόη: Ενισχύει τον περισταλτισμό του εντέρου. Χορηγείται συνήθως μαζί με σπασμολυτικά και άφυσσα βότανα, γιατί μπορεί να γίνουν επίπονες οι κενώσεις. Αντένδειξη: Σε κολίτιδα, Νόσο του CROHN, Εγκολπώματα.

Ροδιά (φλοιός): Είναι στυπτικό ρόφημα και βοηθά στις διάρροιες και στις δυσεντερίες. Καθαρίζει το έντερο ως αποτοξινωτικό ρόφημα.

Ερχόμαστε τώρα στα ισχυρά «Υπακτικά» τα οποία είναι:

Η Σέννα (τα γνωστά μας φύλλα Αιγύπτου) και η Συναμική. Είναι από τα βότανα που φημίζονται για την υπακτική τους δράση, αλλά δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται για διάστημα μεγαλύτερο των 10 ημερών, καθώς προκαλούν εθισμό. Διατροφή

Βέβαια μέσα σε όλα αυτά δεν ξεχνάμε το Λάδι και το Μέλι, τα οποία πρέπει να βρίσκονται παρόντα στην καθημερινή μας διατροφή. Επίσης Ακτινίδια και αποξηραμένα Δαμάσκηνα και Σύκα. Τα μήλα και τα αχλάδια περιέχουν πηκτίνη, μία διαλυτή φυτική ίνα που καθαρίζει το έντερο, ενώνεται με τα κόπρανα και βοηθάει στην αποβολή τους από το σώμα.

Το καστανό ρύζι είναι πλούσιο σε φυτικές ίνες και ενισχύει την υγεία του εντέρου και τις περισταλτικές του κινήσεις. Για να «δουλέψουν» οι φυτικές ίνες μην ξεχνάτε να πίνετε νερό, διαφορετικά οι φυτικές ίνες μπορεί να επιβαρύνουν την δυσκοιλιότητα και το φούσκωμα.

Σημείωση: Το άρθρο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, για οποιοδήποτε πρόβλημα συμβουλεύεστε το γιατρό σας.

ΤΕΛΕΙΑ & ΠΑΥΛΑ..

ΕΝΑΣ ΠΕΛΩΡΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ..

!!!!!!!!

ΟΤΑΝ ΠΑΨΕΙΣ Ν ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΛΑ!!!!

....