Αν εσύ, ήμουν εγώ!

Έχεις προσπαθήσει ποτέ να φανταστείς πως θα ήταν αν στη θέση του συνανθρώπου σου ή του συνομιλητή σου ήσουν εσύ ;; Αν όσα σκεφτόσουν και εξέφραζες τον επηρέαζαν ή τον προσέβαλαν;

Ο Όττο Φον Μπίσμαρκ, σπουδαίος Γερμανός πολιτικός του 19ου αιώνα, είπε ότι "η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει του άλλου". Η ελευθερία συμπορεύεται με τα δικαιώματα του άλλου, διότι είναι μέρος αυτών. Πριν διατυπώσεις την παρατήρηση σου ή εκφράσεις το θυμό σου σκέψου.

Αν αυτά που θα πεις, τα άκουγες για τον εαυτό σου τι θα σκεφτόσουν ;; Εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα έχανες τη δική σου ελευθερία να κάνεις λάθη, να ζήσεις όπως εσύ επέλεξες. Μάθαμε να ακολουθούμε κανόνες και να χτίζουμε κάστρα-άμυνας γύρω μας γιατί φοβόμαστε μήπως εκτεθούμε. Πολλές φορές και σε λάθος στιγμές σκεφτόμαστε πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Πρόκειται για στιγμές που το μόνο που μπορεί να απαιτούσαν ήταν ηρεμία, σκέψη και πλώρη για την αληθινή αγάπη.

Όλοι έχουμε κάτι να πούμε για τον "άλλον". Αν δε το πούμε, θα το σκεφτούμε και ίσως ο εγκλωβισμός της σκέψης να συσσωρεύσει περισσότερο θυμό και κακία. Ελάχιστοι είναι αυτοί που κάνουν προσπάθειες να προσεγγίσουν τους άλλους αγνοώντας τις φήμες και τα στερεότυπα. Μόνο ο Μικρός Πρίγκιπας είχε το θάρρος να πλησιάσει μια αλεπού και να συνάψει μια τόσο "παράξενη", αλλά και αληθινή φιλία! Είσαι υπεύθυνος για το τι λες, πως συμπεριφέρεσαι και πως επηρεάζεις τη ζωή του "άλλου" με τις επιλογές σου. Ακόμα και αν φτάσεις στα όρια, είσαι υποχρεωμένος να μη τα ξεπεράσεις. Να θυμάσαι πως ο "άλλος", ο καθρέφτης του "εσύ" μπορεί να πει πως δεν αντέχει άλλο, αλλά πάντα θα αντέχει λίγο ακόμα.

Μπορεί να μη τον συμπαθείς τον "άλλον, πρέπει όμως να τον σέβεσαι. Είναι και αυτός άνθρωπος, όπως και εσύ! Γιατί εσύ να μιλάς και εκείνος όχι ;; Καμία οικονομική και κοινωνική κατάσταση, κανένα φύλο και καμία πολιτική πεποίθηση δε τον διακρίνουν από εσένα. Κοίτα τον στα μάτια και δες τι όμοιο μπορεί να δεις σ' εκείνον. Αν δε βρεις κάτι προσπάθησε να χτίσεις μια γέφυρα, όμως μη γυρνάς την πλάτη! Αν δε τα καταφέρεις, απομακρύνσου αλλά μη γυρνάς την πλάτη!

Ξέρεις η Γη είναι σφαιρική και κάπου, κάπως κάποτε θα ξαναβρεθείτε ακόμα και αν δεν πιστεύεις σε συμπτώσεις.

Είσαι αυτός που πρέπει να ανοίξεις πανιά για να πλησιάσεις τον "άλλον". Να γνωρίσεις την αληθινή ουσία των πραγμάτων με τη ψυχή, να καθρεφτίσεις το πρόσωπο σου στο πρόσωπο του "άλλου" όσο και αν διαφέρετε, να γίνεις "εκείνος" μέσα από το "εγώ" σου

Είναι ρατσισμός

Ρατσισμός είναι ο διαχωρισμός και στοχοποίηση μιας πληθυσμιακής ομάδας, με βάση κάποιο κοινό χαρακτηριστικό των μελών της. Αυτό που συμβαίνει με τους ανέργους, που κανείς εκ του κυβερνητικού συνασπισμού δεν ασχολείται μαζί τους και με τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, σαν να μην υπάρχουν, είναι ρατσισμός!

Αυτό που συμβαίνει εις βάρος των μελών της παραγωγικής οικονομίας, υπέρ της νομενκλατούρας και των βολεμένων του κομματικού κράτους, είναι ρατσισμός! 

Αυτό που συμβαίνει με τους ελεύθερους επαγγελματίες είναι ρατσισμός. Χωρίς προστασία νόμου Κατσέλη εν μέσω εσωτερικής υποτίμησης 25%+ και χωρίς δικαίωμα ακατάσχετου λογαριασμού, χωρίς ασφάλιση, χωρίς δικαίωμα επιδόματος ανεργίας και χωρίς εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο, είναι ρατσισμός!

Ναι, ξέρω τι είναι ρατσισμός. Είναι αυτό που ζούμε!

Η ιδέα να πληρώνει +3% ΦΠΑ όποιος χρησιμοποιεί μετρητά είναι στη βάση της ρατσιστική: Διαχωρίζει τους ανθρώπους σε "εντός συστήματος" και "εκτός συστήματος".

Προέρχεται προφανώς από συμβούλους που στερούνται επαφής με την κοινωνία και την πραγματική οικονομία, και είναι πρωτίστως αντι-αριστερό μέτρο που πλήττει κυρίως τους οικονομικά αδύναμους. 

Ρατσιστικά!

Εξηγώ: 

- με 3.000.000 Έλληνες χωρίς φορολογική ενημερότητα λόγω υπερφορολόγησης,

- με 1.000.000 λογαριασμούς τραπέζης μπλοκαρισμένους,

- με 1.000.000 νέους χωρίς δουλειά που ζουν με χαρτζιλίκι μιας και το Κράτος δεν πληρώνει επίδομα ανεργίας σε αυτούς,

- με το 50% των πιστωτικών καρτών στο κόκκινο και ακυρωμένες απο τις τράπεζες,

- με τους μίσους Έλληνες στον Τειρεσία,

- με μόνο 4 τράπεζες να έχουν απομείνει δημιουργώντας ολιγοπώλιο εκεί που η Αυστρία με μικρότερο πληθυσμό έχει 600 τράπεζες, να σου ζητάνε πιστοποιητικά μέχρι 10 χρόνια πίσω για να σου ανοίξουν έναν απλό λογαριασμό,

- με 1.000.000 ελεύθερους επαγγελματίες χωρίς προστασία "ακατάσχετου" λογαριασμού και χωρίς δυνατότητα υπαγωγής στον νόμο Κατσέλη. 

Πόσο άσχετοι μπορεί να είναι;

Θέλανε να μειώσουν την αγοραστική δύναμη των αδύναμων της ελληνικής κοινωνίας, για να δώσουν έκπτωση 3% στους πλούσιους τουρίστες που πληρώνουν με πιστωτική κάρτα το 3% παραπάνω αγόγγυστα;

Ευτυχώς στην Ευρώπη δεν έχουν την ίδια αδιαφορία για τους αδύναμους, και το κόψανε πριν γίνει, φαινομενικά για άλλους λόγους. 

Παρ' όλα αυτά, στις κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης είναι η διατήρηση των συντάξεων των 45άρηδων μαζί με εκείνες των 75άχρονων. 

Αυτή η κόκκινη γραμμή σημαίνει την συνέχιση της ίδιας πολιτικής που μας έκανε να ξοδέψουμε σχεδόν €200 δισ. από τον προϋπολογισμό (δηλαδή από φόρους και δανεικά), από το 2000 ως σήμερα. Αυτή η κόκκινη γραμμή είναι ρατσισμός ενάντια στους άνεργους, τους νέους, την παραγωγική οικονομία. 

Αυτό πρέπει να τελειώνει.

ΥΓ1: μια πλήρης καταγραφή του σημερινού Ασφαλιστικού προβλήματος https://www.youtube.com/watch?v=k2zkH-jBbzA&feature=youtu.be

ΥΓ2: ο πίνακας των πληρωμών του κράτους για συντάξεις από το 2000 ως το 2014.

Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter:@Agissilaos
agissilaos@gmail.com

Έξυπνα γκράφιτι που αλληλεπιδρούν με το αστικό περιβάλλον

Η Ιταλίδα street artist Caiffa Cosimo, επίσης γνωστή ως Cheone, δημιουργεί εντυπωσιακά γκραφίτι που δημιουργούν στους περαστικούς οπτικές ψευδαισθήσεις. Τα σχέδια αλληλεπιδρούν έξυπνα με το περιβάλλον ολόγυρα με έναν άκρως διασκεδαστικό τρόπο. Κάθε σκηνή είναι απόλυτα διαδραστική με το αστικό περιβάλλον και μοιάζει απόλυτα ταιριαστή σε κάθε γειτονιά όπου δημιουργείται.

"Ήθελα οι φιγούρες να μοιάζουν ότι ζουν εκεί, στο δρόμο, δίπλα μας και ότι λειτουργούν πάνω στον καμβά σαν να είναι ο δικός τους προσωπικός χώρος", λέει η ίδια και οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους...

Πηγή: perierga.gr

Η επανάσταση της κοινής λογικής

Η ζωή δεν είναι αυτό που θέλεις αλλά αυτό που έχεις. Το θέμα είναι ότι με αυτό που έχεις και με πολύ πείσμα μπορείς να κατακτήσεις σταδιακά και αυτό που θέλεις. Αυτό που έχεις να το χρησιμοποιήσεις ως πρώτη ύλη για δημιουργία. Στην Ελλάδα σίγουρα πλέον δεν έχουμε αυτό που θέλουμε. Άρα πρέπει να αποδεχθούμε αυτό που έχουμε και με στοχευμένο τρόπο να πράξουμε αναλόγως.

Τι χρειάζεται η χώρα για να πετύχει πραγματική και όχι πλασματική ανάπτυξη και εν συνεχεία ευημερία; Οι λέξεις κλειδιά είναι γνωστές. Πολιτική και οικονομική σταθερότητα, βαθιές μεταρρυθμίσεις, δίκαιο και μόνιμο φορολογικό σύστημα, βελτίωση του συστήματος απονομής δικαιοσύνης και κυριότερο όλων εξάλειψη του τέρατος της γραφειοκρατίας.

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τη θλιβερή πραγματικότητα την οποία πάντα κάποιος θέλει να αλλάξει αλλά τελικά (ω τι έκπληξη) δε τα καταφέρνει.

Πάντα σκεφτόμαστε ότι αν δεν αλλάξει αυτό το κακό οικονομικό/πολιτικό περιβάλλον που προωθεί τη διαφθορά ''για να κάνεις τη δουλειά σου'' ενάντια στην κοινή λογική, δε πρόκειται να ορθοποδήσει αυτός ο τόπος. Αλλά κάθε φορά ο συνδυασμός ανθρώπων που τοποθετούμε δια της ψήφου μας στη Βουλή δεν δείχνει ότι επιθυμούμε το καλό της χώρας. Στην πραγματικότητα το ψευτοσυμφέρον του καθενός πάντοτε επικρατεί έναντι της κοινής λογικής.
Η πελατειακές σχέσεις εξακολουθούν να παράγουν πολιτική ακόμη και τώρα. Όλα στο βωμό του προσωπικού βολέματος. Η κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα ήταν και είναι ο πελατειακός λαϊκισμός. Από πολίτες γίναμε πελάτες. Όποιος τολμήσει να βάλει φρένο στη συναλλαγή πολιτικού/ψηφοφόρου διαγράφεται από τη λίστα και κάποιος καινούργιος έρχεται που υποσχέθηκε να μας ''βολέψει''. Στις μέρες μας ο μηχανισμός βολέματος μετακόμισε από ένα κόμμα σε ένα άλλο. Οι πολιτικοί αυτό το βάφτισαν ''πολιτική αλλαγή'' αλλά στην πραγματικότητα είναι αλλαγή στο όνομα και όχι στη χάρη.

Αυτός ο λαός ποτέ δε θα μπορέσει να αντιληφθεί την πολιτική ως μέσο αλλαγής και ευημερίας του τόπου παρά μόνον ως μέσω συναλλαγής και ο τόπος ας πάει στο διάολο.

Ο τόπος όμως πήγε στο διάολο και αδυνατεί να βρει το δρόμο της επιστροφής οδηγώντας μέρα τη μέρα σε απόγνωση τους Έλληνες. Ούτε αυτό ενδιαφέρει όπως είδαμε παραδόξως το εκλογικό σώμα. Στη χώρα των ανθρώπων που πολιτική σημαίνει αποκλειστικά μόνο συναλλαγή, τις εκλογές τις κερδίζει αυτός που λέει ότι ακριβώς θέλει να ακούσει η μάζα των πελατών. Δεν υπάρχει πολιτική παιδεία ούτε επαφή με την πραγματικότητα. Ακόμη και στις μέρες μας, στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 δεν είχαμε πολιτική αλλαγή αλλά επιβράβευση του λόγου του βολέματος. Ειπώθηκε ευθέως ότι ήθελαν να ακούσουν οι πελάτες ψηφοφόροι. Υπάρχουν ακόμη Έλληνες πολίτες οι οποίοι πιστεύουν ότι τα δεινά που περνάει η χώρα οφείλονται απλώς και μόνον σε κακές πολιτικές αποφάσεις και όχι επειδή η χώρα χρεοκόπησε και αδυνατεί να υπάρξει χωρίς τη βοήθεια ξένου παράγοντα. Είμαστε μια χώρα που εξευτελίζεται σε καθημερινή βάση ως μαύρη τρύπα δανεικών που δείχνει με κάθε τρόπο ότι δε θέλει να αλλάξει. Γι αυτό έχουν γίνει τόσες αδικίες τα τελευταία χρόνια στη χώρα. Γιατί δε θέλουμε να αλλάξουμε και αντιστεκόμαστε λυσσαλέα.

Τα πελατάκια όλοι γνωρίζουμε ότι βρίσκονται κατά 90% στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Από επαγγελματίες εργατοπατέρες έως τον τελευταίο δημόσιο υπάλληλο. Αυτό το ξέρουμε όλοι. Αλλά το θεωρούμε νορμάλ και δεδομένο. Βεβαίως την πληρώνουν και δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι δουλεύουν κανονικά και αδικούνται από το στρατό των ανίκανων και αντιπαραγωγικών πελατών που δεν αγγίζονται από κανένα. Να με συγχωρέσουν όμως αλλά και αυτοί είναι συνένοχοι στο έγκλημα. Ξέρουν ποιοι δημιουργούν πρόβλημα στη λειτουργία του κράτους, μαζί δουλεύουν, αλλά δεν οργανώνονται ώστε να βρεθεί τρόπος να φύγουν. Δεν οργανώθηκαν ποτέ να διαμαρτυρηθούν για την κακή λειτουργία της κρατικής μηχανής παρά μόνο όταν άγγιξαν το μισθό τους.

Το υπόλοιπο 10% από τα πελατάκια βρίσκεται στον ιδιωτικό τομέα και συναλλάσσεται με τους πολιτικούς και τους χαμηλόβαθμους η υψηλόβαθους δημοσίους υπαλλήλους. Αυτό έχει ως συνέπεια ο υπόλοιπος ιδιωτικός τομέας να βρίσκεται όμηρος των μόνιμων πελατών οι οποίοι παραμένουν αντιπαραγωγικοί προκαλώντας πρόβλημα στο υγιές κομμάτι των πολιτών.

Είναι όμως ώρα να γίνουμε κανονική χώρα και να θέσουμε τις προτεραιότητές μας. Πρώτη θα πρέπει να είναι η πραγματική οικονομία. Η αγορά που γονάτισε από φόρους και συρρικνώνεται μέρα τη μέρα. Αυτή είναι η προτεραιότητα. Η ελεύθερη πτώση των επιχειρήσεων που κλείνουν με αμείωτο ρυθμό αφήνοντας στρατούς ανέργων. Αυτή είναι η προτεραιότητα. Η διακοπή της μετανάστευσης των νέων στο εξωτερικό. Αυτή είναι η προτεραιότητα. Πότε θα αντιληφθούμε ότι δεν αποτελεί βασική προτεραιότητα το βόλεμα του νέου κομματικού στρατού; Ότι δεν είναι βασική προτεραιότητα το άνοιγμα της κάθε ΕΡΤ την ώρα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και δεν έχει σταθεροποιηθεί ούτε στο ελάχιστο;

Έως πότε λοιπόν θα ανεχόμαστε ευχολόγια και αόριστες προτάσεις περί μεταρρυθμίσεων οι οποίες ποτέ δε γίνονται; Πότε θα αντιληφθούμε ότι διαλύθηκε ο ιδιωτικός τομέας για να διασωθεί ο δημόσιος και ότι αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο πολιτικό έγκλημα (φυσικά όχι το μοναδικό) της τελευταίας πενταετίας; Πως άραγε θα αναπτυχθεί ο τόπος όταν αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα;

Η χώρα χρειάζεται ηγεσία και σχέδιο ανάπτυξης. Μόνον με σχέδιο ανάπτυξης και όχι με σχέδιο διάσωσης θα ορθοποδήσουμε. Πρέπει να παράγουμε πλούτο για να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας. Πρέπει να αυξήσουμε το ΑΕΠ μας για να εξυπηρετούμε εις το διηνεκές το χρέος μας.
Η Ελλάδα είναι ένα θαύμα που περιμένει υπομονετικά να συμβεί. Χρειάζεται σοβαρό υπερκομματικό εθνικό σχέδιο. Με σοβαρότητα, ρεαλισμό και σκληρή δουλειά θέλουμε και κυρίως μπορούμε να φέρουμε εις πέρας όποιο στόχο και να βάλουμε. Έχουμε μυαλό, μορφωτικό επίπεδο, διάθεση, ικανότητες, λιμάνια, θάλασσες, σθένος. Έχουμε πείσμα να αποτινάξουμε αυτή την εθνική ντροπή και να κάνουμε την Ελλάδα από χώρα επαίτη σε πρότυπο υγιούς επιχειρηματικότητας και ανάπτυξης νέων θέσεων εργασίας σε βάθος δεκαετίας. Θέλουμε να σταματήσει η φράση ''εδώ είναι Ελλάδα''. Αυτό θα συμβεί όταν αντικρίσουμε επιτέλους την αλήθεια γυρνώντας την πλάτη στους λαϊκιστές λαοπλάνους οι οποίοι εξακολουθούν να δηλητηριάζουν με ευχολόγια το μέλλον μας οικοδομώντας παράλληλα το δικό τους πολιτικό μέλλον πάντα εις βάρος της χώρας. Πρέπει να επιβληθεί η επανάσταση της κοινής λογικής.

Ο φόβος φυλάει τα έρμα

Αυτό που φοβόμουν πάντα πιο πολύ ήταν οι φόβοι μου. Φοβάμαι να φοβάμαι τους φόβους μου, μην τους φοβηθώ τόσο που μου που κλέψουν την ελευθερία μου, μην μου κλέψουν στιγμές και ανάσες από την ζωή μου.

Και ενώ μια σκέψη μπορεί να τους ηρεμήσει, μια ψύχραιμη σκέψη που χωράει σε ένα «ε και;» και ένα «Για όλα υπάρχει λύση αν προκύψει κάτι» ή ένα «αφού μπόρεσαν άλλοι, μπορώ να προσπαθήσω και εγώ», υπάρχουν φορές που οι φόβοι με φοβίζουν. Με ακινητοποιούν.

Αυτούς τους φόβους κάθε μέρα προσπαθώ να νικήσω. Αυτούς που θα σε φέρουν πιο κοντά στην πραγματικότητα, στην ουσία.

Αυτό που δεν φοβάσαι μην χαθείς, γιατί θα βρεθείς κάπου αλλού.

Δεν φοβάσαι να περάσεις τα όρια, θα ανακαλύψεις νέα εδάφη.

Δεν φοβάσαι να μείνεις ακούνητος, θα απολαύσεις την σταθερότητα.

Δεν φοβάσαι τα βράδια, γιατί έχεις τα αστέρια ταβάνι.

Το γκρίζο πάντα με φόβιζε, όλες οι φωτογραφίες μου είναι με έντονα χρώματα. Με μελαγχολούσε.

Όμως ξέρεις κάπου διάβαζα τις προάλλες ότι και αυτό το κακόμοιρο χρώμα είναι. Και είναι αλήθεια το γκρίζο έχει την ομορφιά του. Να βλέπεις πάλι το φοβάμαι. Μα γιατί αποφεύγω να αγαπήσω τους φόβους μου; Ναι! Πρέπει να τους αγαπήσω.

Αν θες να ελευθερωθείς πρέπει να αγαπήσεις τους φόβους σου.

Γιατί ασκείς τόσο έντονη κριτική στον εαυτό σου; Οι φόβοι είναι δικοί μας, είναι κομμάτια μας και αν τους αγαπήσεις θα γίνουν τα δημιουργικά σου κομμάτια.

Κάποιοι θα είναι εκεί κάθε μέρα, κάποιους θα τους αγκαλιάζεις και κάποιοι θα περπατούν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Αλλά θα είναι εκεί. Αγάπησε τους.

Στο κάτω κάτω οι φόβοι είναι οι εμπειρίες αυτές που είχες από τότε που θύμασαι και από τότε που δεν υπήρχες.

Οι φόβοι είναι δικοί σου. Μην προσπαθείς να φτάσεις χωρίς αυτούς πουθενά. Σε κανένα όριο, σε κανένα σημείο ή στόχο. Φτάσε με αυτούς και απλά στο τέλος χαμογέλασε τους. Ακόμα μαζί σου θα είναι, στο απέναντι πεζοδρόμιο, μπορείς να τους βλέπεις μπορεί και όχι. Ότι επιλέξεις. Στο ίδιο ταξίδι θα είναι συντροφιά σου, όμως πια θα το ξέρεις.

Θα ξέρεις ότι έχουν όνομα. Το όνομα που τους έχεις δώσει εσύ. Θα ξέρεις ότι σε ακολουθούν για να σε προστατέψουν γιατί εσύ τους το έχεις ζητήσει, εσύ τους το επιτρέπεις για όσο θες.

Στο τέλος της ιστορίας οι φοβοι μας είναι στο βαλιτσάκι μας μέσα και είναι στο χέρι μας πόσο χώρο θα τους δώσουμε.

Αν μαζί τους θα ανοίγουμε νέους δρόμους και θα ανακαλύπτουμε νέους ορίζοντες ή αν θα επιτρέπουμε να μας κλείνουν μέσα σε στενά όρια και θα μαζί θα μεγαλώνουμε μέσα σε στεγανά.

Find more in www.maroverli.com

Μαρία Πολυδούρη: «Να ζήσετε παράλογα»

Μαρία Πολυδούρη: «Να ζήσετε παράλογα»
Μια γυναίκα μελαχρινή, μελαγχολική, συχνά μαυροντυμένη... Υπήρξαν ποιητές, που λίγοι τους θυμούνται πια. Ποιητές του μεσοπολέμου, μιας εποχής ρευστότητας και αβεβαιότητας όπου οι μεγάλες εθνικές προσδοκίες, που γεννήθηκαν στους Βαλκανικούς Πολέμους, τσακίστηκαν στην μέγγενη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της ακόλουθης Μικρασιατικής Καταστροφής.

Οι ποιητές αυτής της Νεορομαντικής Σχολής δε μπόρεσαν παρά να εκφράσουν τον πόνο και την απαισιοδοξία, που ο καιρός στάλαξε στην ψυχή τους. «Εποχές στοιχειωμένες, καιροί που η ψυχή τους αλαφιάστηκε», εξηγεί ο Άγγελος Τερζάκης.

Ανάμεσά τους ξεχωρίζει μια γυναικεία μορφή, μελαχρινή, μελαγχολική, συχνά μαυροντυμένη: Η Μαρία Πολυδούρη.

Γεννήθηκε στην Καλαμάτα τον Απρίλη του 1902. Κόρη του προοδευτικού φιλολόγου Ευγένιου Πολυδούρη, ανατράφηκε σε ένα κλίμα προχωρημένου φιλελευθερισμού και πήρε τις βάσεις μιας βαθιάς καλλιέργειας.

Φύση ρομαντική και ευαίσθητη, εξέπεμπε από παιδί μια αύρα μεταφυσική.

Η μοίρα φρόντισε να τη φέρει από νωρίς σε επαφή με το θάνατο, καθώς έχασε δύο από τα αδέρφια της σε νηπιακή ηλικία. Στο Γύθειο, όπου φοίτησε στο Δημοτικό και στο Σχολαρχείο, ανακάλυψε τη συγκίνηση που της προκαλούσαν τα μανιάτικα μοιρολόγια.

Χανόταν για ώρες παρακολουθώντας τις κηδείες συμπολιτών της και γύριζε σπίτι με μάτια κόκκινα από το κλάμα. Ο θάνατος είχε γίνει ο πρώτος σύντροφος της ζωής της.

Μεγαλώνοντας, πέρα από τις άριστες επιδόσεις της στα γράμματα, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κοινωνικά γεγονότα της εποχής, καθώς και για τη γυναικεία χειραφέτηση.

Αναγνώστρια της «Εφημερίδας των κυριών» της Καλλιρόης Παρρέν, δημοσιεύει το πρώτο της ποίημα (Ο πόνος της μάνας) σε ηλικία 14 ετών στο περιοδικό «Οικογενειακός Αστήρ». Αφορμή ένα τραγικό γεγονός, ο πνιγμός ενός ναυτικού.

Σε ηλικία μόλις 16 ετών διορίζεται μετά από επιτυχείς εξετάσεις στη Νομαρχία Μεσσηνίας. Οι αναφορές των προϊσταμένων της κάνουν λόγο για μια υποδειγματική υπάλληλο ανώτερης αξίας.

Την ίδια περίοδο στέλνει συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον βουλευτή του κόμματος των Φιλελευθέρων Κωστή Μπαστιά, που εισηγείται με νομοσχέδιο στην Ελληνική Βουλή τη γυναικεία ψήφο.

Το 1920 η μοίρα χτυπά το νεαρό κορίτσι ξανά, καθώς χάνει και τους δύο της γονείς μέσα σε διάστημα σαράντα ημερών. Ιδίως ο χαμός της μητέρας της θα της αφήσει ανεξίτηλα τραύματα.

«Μητέρα μου...
Δε σ' ένοιωσα πριν να σε χωριστώ
Μα η θύμησή σου ακέρηα που μου μένει,
Μού δείχνει εμένα,
εκεί να εξιλαστώ
Για πάντα θλιβερή μετανοιωμένη».

Το 1921 μετατίθεται στη Νομαρχία Αθηνών και γράφεται στην Νομική Σχολή.

Ένθερμη φεμινίστρια γίνεται μία από τις ελάχιστες γυναίκες που φοιτούν στο Πανεπιστήμιο. Οι συμφοιτητές της την υποδέχονται με χειροκροτήματα. «‘Ο,τι μου δίνει μια ευχαρίστηση πραγματική είναι το Πανεπιστήμιο και μόνο αυτό!.... Παρακολουθώ μ΄ ανοιγμένη όλη την ψυχή μου τη διδασκαλία των καθηγητών μου.»

Στη Νομαρχία, όμως, γνωρίζει την απογοήτευση. Βρίσκει την κατάσταση που επικρατεί εκεί θλιβερή και απογοητευτική. Η εργατική της συνείδηση εξεγείρεται. «Να εργάζεσαι σαν το χειρότερο εργάτη, να μελετάς, να αξιούν να είσαι ευπαρουσίαστος και να περνάς μισό μήνα με ένα δεκάρικο! Και εκείνο δανειστό! Θεέ, παντοδύναμε! Και έπειτα να μην είσαι μπολσεβίκος!».

Από τις καταχωρίσεις στο ημερολόγιό της μαθαίνουμε ότι είχε πολλούς θαυμαστές. Ο Σπύρος, ο Νίκος, ο Μενέλαος, ο Χριστόφορος, ένας νεαρός αξιωματικός του Ναυτικού. Όλοι έλκονται από την ομορφιά της και την τριγυρίζουν, όπως οι πεταλούδες το φως.

Μα εκείνη, παρ' όλη τη λαχτάρα να ερωτευτεί βαθιά, χάνει γρήγορα το όποιο ενδιαφέρον έχει γι' αυτούς και τους βλέπει μόνο σαν φίλους. Ενοχλείται μάλιστα από το διαρκές ερωτικό τους ενδιαφέρον.

«Οι φίλοι μου είναι άξιοι φίλοι, αλήθεια, αλλά εγώ είμαι ο συνδετήρ της παρέας. Όταν εγώ λείψω, η παρέα διαλύεται πίσω μου. Γίνεται ότι εγώ θελήσω. Φροντίζουν για τις εντυπώσεις μου από αυτούς. Αυτό με κάνει να λυπάμαι αληθινά, γιατί έτσι μου δείχνουν ότι εγώ μέσα σ΄αυτούς δεν είμαι ότι και αυτοί μεταξύ των.»

Ο έρωτας της ζωής της καταλαμβάνει ένα αντικρινό γραφείο στη Νομαρχία. Είναι ο συνάδελφος της Κώστας Καρυωτάκης, πολλά υποσχόμενος ποιητής, που έχει ήδη εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές. Κάτι διάβασε στα «άστατα μάτια» του βραχύσωμου και βαρύθυμου αυτού νεαρού η μελαχρινή καλλονή, που τον έκανε να ξεχωρίσει αμέσως από τους συνήθεις θαυμαστές της.

«Τον αγαπώ... τον αγαπώ, καμιά αμφιβολία πια... Απελπισμένε μου ποιητή, θα σε αγαπώ άραγε όσο θέλω να σ’ αγαπήσω, όσο σου πρέπει;».

«Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι άνεμοι.
Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.
Κοντά σου όλα γλυκά και όλα σα χνούδι, σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.».

Εκείνο τον καιρό η Μαρία δημοσιεύει ποιήματά της σε διάφορα έντυπα. Οι στίχοι της αποτυπώνουν ανάγλυφη την ψυχή της και την σύγκρουση που επικρατεί μέσα της.

Η χαρά και η διάθεση για ζωή της νέας κοπέλας συνυπάρχουν με μια έντονη αίσθηση θλίψης και ματαιότητας. Ούτε, όμως, η προσωπική της ευτυχία της δόθηκε για πολύ.

Το καλοκαίρι του 1922 ο Καρυωτάκης μαθαίνει ότι πάσχει από σύφιλη. Το θεωρεί άδικο για τη Μαρία να είναι δεμένη με έναν καταδικασμένο και της ζητά να χωρίσουν. Εκείνη, ξένη προς τις κοινωνικές συμβάσεις τις εποχής, του προτείνει να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά.

Ο Καρυωτάκης, βυθισμένος στη δική του απαισιοδοξία και θλίψη, αλλά και βαθύτατα υπερήφανος, δεν δέχτηκε τη θυσία. Βλέποντας τα όνειρά της να συντρίβονται η Μαρία δεν τον πίστεψε. Θεώρησε πως προφασίστηκε την αρρώστια για να διαλύσει το δεσμό τους.  

«Και ήρθες στην πλούσια μου γιορτή
Με χέρια σταυρωμένα...
Εσύ!
Για σένα!
Όχι για με, ω, τίποτε για μένα.»

Οι δυο τους χωρίζουν οριστικά το 1923, αλλά συνεχίζουν να συναντιούνται για λίγο καιρό σαν φίλοι...

Πικραμένη από το ναυάγιο του έρωτά της, αρραβωνιάζεται τον πλούσιο δικηγόρο Αριστοτέλη Γεωργίου, που την πολιορκεί. Ήθελε, ίσως, να πληγώσει τον Καρυωτάκη. Στο λαιμό της, όμως, κρέμεται πάντα ένα μενταγιόν με τη φωτογραφία του.

Είναι η περίοδος που χάνει τη δουλειά στη Νομαρχία και εγκαταλείπει τις σπουδές της στη Νομική. Βρίσκεται σε μεγάλη συναισθηματική σύγχυση και στην αναζήτησή της φοιτά στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Κουνελάκη, χωρίς όμως να καταφέρει να βρει στην ηθοποιία αυτό που ψάχνει.

Όταν μαθαίνει από κοινούς γνωστούς ότι ο Καρυωτάκης είναι στ’ αλήθεια άρρωστος, οι τύψεις την πλημμυρίζουν. Εκείνος, θυμωμένος μαζί της από τον επιπόλαιο αρραβώνα της, κόβει και τις λίγες φιλικές συναντήσεις που έχουν.

«Δε θαρθης πια, τα χέρια μου να σμίξης τα παγωμένα, τα εχθρικά μου χέρια;
Δε θαρθης!...
Πώς αργά περνούν οι μέρες.
Κι όσο συ φεύγεις, τόσο με σιμώνει η γνώριμή μου μοίρα.
Τόσο μόνη, τόσον καιρό με τον καημό κρυφό.»

Το 1926 εγκαταλείπει τον αρραβωνιαστικό της και αναχωρεί για το Παρίσι για να σπουδάσει υψηλή ραπτική στο Ecole Pigier. Η πόλη του φωτός τη μαγεύει. Αλλά η γοητεία της γαλλικής πρωτεύουσας δεν είναι ικανή να διαλύσει τα σκοτάδια της ψυχής της.

Η κατάθλιψη την ακολουθεί κατά πόδας.

«Ούτε κι εδώ στην ξενιτιά που μ’ έχει ρίξει
Καθώς με συγκαλά, της δυστυχίας το κύμα
Βρήκα την ταφική του ναυαγίου γαλήνη.»

Εκεί, η μοίρα θα της χτυπήσει ακόμη μια φορά την πόρτα. Προσβάλλεται από φυματίωση.

«Στα στήθη μου βαθιά η πληγή ματώνει
Σα νέο λουλούδι, νοιώθω την ορμή της
Που μου ρουφά τα νειάτα και με λύνει. Το είναι όλο τώρα η δύναμή της
Και θα δουλεύει ανύποπτα για κείνη.», γράφει από το νοσοκομείο του Παρισιού, όπου νοσηλεύεται.

Επιστρέφει για να εισαχθεί στο σανατόριο «Σωτηρία», σε ένα δωμάτιο απομονωμένο από τους θαλάμους των άλλων ασθενών.

«Τώρα δεν έχω κάπου πια
Να στρέψω τη θολή ματιά.
Τίποτα δεν προσμένω.
Μόνο το Θάνατο ξανά
Είδα εδώ κάπου να γυρνά
Για κάτι υποσχεμένο.»

Εκεί στο σανατόριο θα πάει να τη βρει ο Καρυωτάκης λίγο πριν αναχωρήσει για την Πρέβεζα, ύστερα από δυσμενή μετάθεση, λόγω των πολιτικών του φρονημάτων και της προσωπικής του προστριβής με τον Υπουργό Πρόνοιας Κύρκο. Εκείνη αναθαρρεύει και ελπίζει.

«Ήρθες!
Ήρθες!
Πλημμύρισε η χαρά μου και η λαχτάρα με σφίγγει να με πνίξη.»

Στην Πρέβεζα, όμως, ο Καρυωτάκης πάει για να εκτελέσει την τελευταία πράξη του δικού του δράματος. Αφού της στείλει μια τελευταία επιστολή στην οποία τη συμβουλεύει να ακολουθεί τις οδηγίες των γιατρών και να προσέχει τη διατροφή της, αν θέλει να νικήσει την αρρώστια, αυτοκτονεί στις 21 Ιουλίου 1928.

Ο πεισιθάνατος ποιητής είχε αντέξει 32 μόλις μέρες στην εξορία του. Η σφαίρα δίνει τέλος και στη διάθεση της Πολυδούρη να παλέψει την αρρώστια. Θέλει μόνο να ζήσει έντονα τον καιρό που της απομένει. Βγαίνει συχνά από το νοσοκομείο, πίνει, καπνίζει και παραμελεί τη διατροφή της.

Παράλληλα, όμως, ο πόνος της ωριμάζει μέσα της δύο ποιητικές συλλογές, τις «Τρίλιες που σβήνουν», που εκδίδεται το 1928 και την «Ηχώ στο χάος», που κυκλοφορεί το 1929. Στην πρώτη της συλλογή θα γράψει για τον μοιραίο ποιητή της:

«Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ΄αγάπησες στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
Και σε βροχή, σε χιόνια, δεν τραγουδώ παρά γιατί μ΄αγάπησες….»

Έρχεται σε επαφή με μεγάλες προσωπικότητες της διανόησης της εποχής και απολαμβάνει την φιλία και την εκτίμηση του Άγγελου Σικελιανού, της Μυρτιώτισσας, του Γιάννη Ρίτσου, του Κώστα Ουράνη.

Η φθίση, όμως, δεν συγχωρεί την άστατη ζωή που διάγει.

Χειροτερεύει και μεταφέρεται στην κλινική Χρηστομάνου στα Πατήσια, όπου αφήνει την τελευταία της πνοή το ξημέρωμα της 29ης Απριλίου 1930.

«Θα πεθάνω μίαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη,

όταν αντικρὺ θανοίγη μες στη γλάστρα μου δειλά ένα ρόδο - μία ζωούλα.

Και θα μου κλειστούν τα χείλη

 και θα μου κλειστούν τα μάτια μοναχά τους, σιωπηλά.»

Σύμφωνα με μαρτυρίες αυτοκτόνησε με ενέσεις μορφίνης, που της πέρασε μυστικά ένας φίλος της, διατηρώντας εκείνη την ύστατη πρωτοβουλία έναντι του «αόρατου αρχαγγελικού θανάτου», που παράστεκε στο προσκέφαλό της, όπως θα γράψει το 1945 ο Άγγελος Σικελιανός.

Σε μια ιδιόχειρη επιστολή, που βρέθηκε στα πράγματά της, έγραφε για τον εαυτό της πως ήταν «μαύρο ξωτικό, που έχασε το δρόμο του και αντί να ταξιδέψει στον ονειρόκοσμό του, ξέπεσε σε τούτη δω τη γη.»

Συμβούλευε:

«Μείνετε πάντα παιδιά…..Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική που΄ ναι ο φονιάς της χαράς και της ζωής.».

Και η απογοήτευση πάντα παρούσα:

«Αγαπούσα τη ζωή, μα πάντα αυτή μου ΄παιρνε ότι άλλο αγαπούσα. Και ζωή και Χάρος ήμουν…..»


Γράφει Κάτια Κατιμερτζή

Πηγή: pressworkers.com

Ο Bukowski, η ζωή και τα πρέπει...

Η ζωή είναι περίεργη καθώς την ζεις μονάχα μία φορά και την πληρώνεις δέκα.

Έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να βρεις την ιδανική συνταγή, μα αν την πετύχεις μία φορά σου είναι αρκετή.

Για να μπορείς λοιπόν να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει..

Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.

Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου.

Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.

Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.

Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.

Πρέπει να χάσεις το πτυχίο γαλλικών, την θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ.

Πρέπει να πληγωθείς μα πρέπει και να πληγώσεις.

Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου.

Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς.

Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.

Πρέπει να διαφωνήσεις με τους γονείς σου και να επιμείνεις στην θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες.

Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, την θέση parking ή έστω τη σειρά στο ταμείο.

Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα.

Να παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου.

Πρέπει να πιεις για να ξεχαστείς και αντ' αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.

Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση.

Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.

Πρέπει να επιλέξεις το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και την λάθος κίνηση στο σκάκι.

Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη.

Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.

Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη.

Να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο.

Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στην γραμμή του τερματισμού.

Πρέπει να δεις το τελευταίο λεωφορείο για την θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού.

Πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ.

Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή άλλου, σε εκείνο το "εκεί" που τόσο σου έχει λείψει.

Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.

Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δε θα καταφέρεις να τα έχεις όλα.

Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις.

Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις.

Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.

Αγγελική Μαυρομμάτη

"You have to die a few times before you can really live" C. Bukowski

Πηγή: dubiumn.com

Αγάπα το τέλος

Ο κόσμος λέει κάθε τέλος ισοδυναμεί με μία αρχή. Δε θα διαφωνήσω, θα συμπληρώσω όμως πως και κάθε αρχή ισοδυναμεί μ' ένα τέλος. Τίποτα δεν κρατάει παντοτινά και λυπάμαι αν σας απογοητεύω αλλά αυτή είναι και η πεμπτουσία της ίδιας της ύπαρξης μας· η προσωρινότητα, η αλλαγή και βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα το τέλος.

Είμαστε πάντα ενθουσιασμένοι (ίσως και λίγο τρομαγμένοι αλλά αναμφίβολα ενθουσιασμένοι) για κάθε αρχή. Ανυπομονούμε, την περιμένουμε, ευχόμαστε για αυτήν, μας συναρπάζει στο άκουσμά της. Είναι πάντα καλοδεχούμενη.

Πώς γίνεται όμως να μην είμαστε ποτέ έτοιμοι για ένα τέλος;

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το σκηνικό επαναλαμβάνεται. Άνθρωποι ενθουσιασμένοι, σχεδόν εκστασιασμένοι, περιμένουν ανυπόμονα τη νέα χρονιά· θέτουν στόχους, ανταλλάσσουν ευχές, θεοποιούν το επικείμενο έτος και του ζητούν όσα κρυφά και φανερά επιθυμούν.

Στο άκουσμα της αλλαγής σκορπούν χαμόγελα-πυροτεχνήματα.

Είναι οι ίδιοι που αφορίζουν και καταριούνται το έτος που φεύγει. Το κατηγορούν για όσα στερήθηκαν και του ρίχνουν την ευθύνη για κάθε κακοτοπιά κι αναποδιά. Του κρατάνε πεισματικά μούτρα για όσα ζήτησαν μα τελικά δεν απέκτησαν.

Έτσι είναι πάντα οι άνθρωποι, δεν το αγαπούν το τέλος. Ούτε καν το συμπαθούν. Αφήνουν τόση θετική ενέργεια να εξατμίζεται χωρίς να τη διοχετεύσουν στη μηχανή επιθυμιών τους· τη σκορπούν μονάχα σε προσευχές κι ευχολόγια.

Σχέσεις αρχίζουν απ' το πουθενά· από ένα τυχαίο κοίταγμα, ένα αμήχανο χαμόγελο. Οι σχέσεις συνεχίζονται και εμείς εξελισσόμαστε μέσα σ' αυτές. Μας χαρίζουν ευτυχισμένες στιγμές κι άλλες όχι και τόσο ευχάριστες, μας προσφέρουν, μας πληγώνουν, μας διδάσκουν.

Μας μαθαίνουν να αγαπάμε, να γελάμε, να μισούμε, να κλαίμε. Μας μαθαίνουν να αισθανόμαστε. Και έρχεται κάποια στιγμή μετά από πολύ ή λίγο καιρό που δεν κάνουν τίποτα απ' όλα αυτά ή ίσως μόνο ένα· σε πληγώνουν.

Φτάνει το σημείο που καμία εξέλιξη δεν είναι πλέον δυνατή, το σκηνικό επαναλαμβάνεται καθημερινά, η σχέση έχει βαλτώσει και δεν υπάρχει πλέον τίποτα νέο να σου προσφέρει.

Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ να είσαι εκεί μόνο όσο παίρνεις, δεν μιλάμε για υλική, ούτε καν συναισθηματική προσφορά αλλά ηθική· και βλέπεις η ζωή είναι πολύ μικρή για να μένεις δίπλα σε ανθρώπους που δεν σε κάνουν πια ευτυχισμένο.

Δεν θα σου πω πως δεν σ' αγαπούν, γιατί δεν αποκλείεται και να σ' αγαπούν, έπαψαν όμως να στο δείχνουν ή απλά δεν σου αρκεί πια. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου, μη σου δημιουργείς ενοχές. Δεν είσαι αχάριστος. Η εικόνα έχει πλέον παγώσει κι η σχέση έχει γίνει ένα επαναλαμβανόμενο βαρετό μοτίβο.

Πόσο ευτυχισμένο μπορεί να σε κάνει μια ακίνητη, παγωμένη εικόνα που δεν έχει πουθενά αλλού πια να πάει και τίποτα άλλο να σου προσφέρει; Καμιά καινούργια συγκίνηση, κανένα νέο συναίσθημα.

Μη βιαστείς να κάνεις τη σύνδεση αυτή με ερωτικές μόνο σχέσεις. Το ίδιο ισχύει και για τις φιλικές, ίσως και περισσότερο για αυτές, μιας κι οι φίλοι είναι αυτοί που πρέπει να σε βοηθάνε να εξελίσσεσαι, να προχωράς, να βελτιώνεσαι, να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.

Μην μένεις στα σίγουρα λοιπόν απλά και μόνο γιατί φοβάσαι να χάσεις ανθρώπους απ' τη ζωή σου. Αν το σκεφτείς, αυτό που σου λείπει δεν είναι τα άτομα αλλά τα συναισθήματα που σου γεννούσαν και αν έχουν πλέον σταματήσει να στα γεννούν, ποιος ο λόγος να είναι στη ζωή σου; Ποιος ο λόγος να μένεις ακίνητος; Ο χρόνος κι η ζωή πάντα τρέχουν, εσύ θα μείνεις άπραγος και θα τα αφήσεις να σε προσπεράσουν;

Βγάλε απ' τη ζωή σου τους φίλους που συναντάς μια φορά το μήνα, που δεν έχουν τίποτα καινούργιο να σου πουν και στην ουσία δε σου λείπουν. Διέγραψε τις σχέσεις ασφάλειας, μοναξιάς και συμφέροντος. Κράτα λίγους, ελάχιστους, αληθινούς!

Χώρισε τον άνθρωπο που δεν ακούς καμπανάκια όταν τον φιλάς, που δεν υποφέρεις μακριά του, που δεν πονάει το σώμα σου όταν περνάνε ώρες χωρίς το χάδι του, που δε θες συνέχεια δίπλα σου.

Κόψε κάθε επαφή αν δεν είναι αυτός που ανατριχιάζεις όταν σ' αγγίζει, αν δεν είναι αυτός που αναζητάς σαν εθισμένος το ναρκωτικό του. Σκότωσε τα μέτρια, πριν σε σκοτώσουν!

Κράτα μόνο ότι σε κρατάει ζωντανό. Μάθε να βάζεις μόνος σου το τέλος, μην περιμένεις απλά αυτό να έρθει. Τότε θα έχεις πραγματικά ωριμάσει. Τότε θα δώσεις την ευκαιρία στην αρχή που πάντα περίμενες.

Μην ξεχνάς πως η ζωή μας δεν είναι παρά ένα σύνολο ομόκεντρων κύκλων με πυρήνα τον ίδιο μας τον εαυτό. Κύκλοι συνεχώς ανοίγουν και κλείνουν. Κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος όσο μικρός κι αν ήταν, πάντα θα πονάει, είναι φυσιολογικό, είναι κομμάτι σου. Αν όμως αφήσεις τον κύκλο ανοιχτό και βάλεις τον διαβήτη της ζωή σου στην άκρη, δε θα σχεδιάσεις ποτέ νέους κύκλους.

Αγάπα το τέλος, μάθε να το επιλέγεις.

Πωλίνα Πανέρη

Πηγή: pillowfights.gr

Έρωτας - Η απομυθοποίηση

Έχουν τόσα γραφτεί για τον έρωτα και όμως παραμένει ένα θέμα ανεξάντλητο. Το άκουσμά του και μόνο μας γεννά πλήθος συναισθημάτων: χαρά, αισιοδοξία, προσδοκία, προσμονή, επιθυμία, αλλά και θλίψη, νοσταλγία, ματαίωση, πόνο και τόσα άλλα...

Μεγαλώνουμε με ιστορίες έρωτα. Στα παραμύθια, τη μυθολογία, την ιστορία, την καθημερινότητά μας συναντάμε άπειρες ιστορίες αγάπης και έρωτα.

Έτσι κάποια στιγμή εμείς οι ίδιοι κυνηγάμε το άλλο μας μισο, τον άλλο που θα φέρει χαρά και πληρότητα στη ζωή μας.

Πολλές φορές τα καταφέρνουμε. Ο έρωτας μας χτυπά την πόρτα και εκτοξευόμαστε στον ουρανό. Τα πάντα παίρνουν άλλη μορφή, άλλη διάσταση. Τα άλλοτε σημαντικά γίνονται ασήμαντα και ο άλλος, ο Ιδανικός άλλος, είναι το κέντρο του κόσμου. Ένας άλλος που κρατά κάτι από τον εαυτό μας, που φαίνεται ικανός να προσφέρει όλα όσα επιθυμούμε, να διώξει μακριά καθετί κακό. Ένας άλλος που φαίνεται να διαβάζει το μυαλό μας και να μας καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα.

Ο έρωτας γεννά προσδοκίες, επιθυμίες, φαντασιώσεις, πόθο. Τα δύο άτομα εμπλέκονται σε ένα παιχνίδι που δεν υπάρχει ατομικότητα, ζουν για το «εμείς», ο ένας δεν υπάρχει χωρίς τον άλλο και ο ένας ταυτίζεται με τις προσδοκίες του άλλου.

Τι συμβαίνει όμως όταν ο έρωτας ημερέψει; Τι συμβαίνει όταν αυτός ο Ιδανικός άλλος αρχίζει να μοιάζει περισσότερο γήινος;

Τότε πια το μυστήριο που κρύβεται πίσω από τον ερωτικό σύντροφο, μυστήριο στο οποίο βασίζεται η φαντασία και οι προσδοκίες, λύνεται και ξαφνικά βρισκόμαστε ενώπιον κάποιου άλλου, ξένου προσώπου. Αυτό που ερωτευόμαστε συνήθως δεν είναι το ίδιο το άτομο, αλλά την εικόνα που προβάλλουμε πάνω σ' αυτό, αυτό που ποθούμε να δούμε βάσει των δικών μας προσωπικών προσδοκιών και βιωμάτων.
Η απομυθοποίηση συνήθως χρησιμοποιείται αρνητικά σε μια σχέση και συγχέεται με την απόρριψη, μπορεί όμως να σημαίνει και αποφόρτιση ή και επαναπροσδιορισμό.

Για να γίνω πιο κατανοητή, μεγαλώνοντας μαθαίνουμε πως ο έρωτας δεν είναι ένα συναίσθημα που μπορεί να κρατήσει για πάντα, αυτό όμως δε σημαίνει και το τέλος της σχέσης. Το πώς θα χειριστείς την μετάβαση του συντρόφου σου από Ιδανικός σε μη Ιδανικός, η απομυθοποίηση, είναι το κλειδί για μια καλή σχέση.

Έχοντας αφήσει τον έρωτα λίγο παράμερα και βλέποντας πλέον τον άλλον στις πραγματικές του διαστάσεις έρχεσαι αντιμέτωπος με τη σχέση. Είναι αυτό που στην ουσία θες; Είναι αυτός ο άνθρωπος ο,τι ονειρεύτηκες; Τελικά το γεγονός πως ο άλλος μπορεί να μην είναι και τόσο ιδανικός τι συναισθήματα σου προκαλεί;

Αν το ζευγάρι είναι συναισθηματικά ώριμο και μοιράζονται κοινές επιθυμίες η απομυθοποίηση μπορει να είναι αυτή που θα τους φέρει πιο κοντά, θα διώξει το άγχος της απόδοσης και την ανασφάλεια που συνοδεύει ένας μύθος. Θα δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες οικειότητας και θα δώσει ώθηση στο ζευγάρι να εμπλακεί συνασθηματικα και ψυχικά με μεγαλύτερη θέρμη. Το ζευγάρι θα ξαναγνωριστεί αλλά απέναντι του ο καθένας δε θα έχει έναν ξένο αλλά τον οικείο του στον οποίο θα προσθέτει επιπλέον χαρακτηριστικά. Θα είναι ένα ζευγάρι που θα έχει κρατήσει ξεκάθαρες τις γραμμές του Εγώ και του Μαζί, ένα ζευγάρι που θα μπορεί να αποδεχτεί ο ένας τον άλλον.

Αν τα εμπλεκόμενα άτομα, λόγω προσωπικών τους βιωμάτων και μαθημένων συμπεριφορών, κυνηγούν πάντα το Ιδανικό, το άφταστο, το τέλειο, δυστυχώς δεν θα μπορέσουν εύκολα να δουν τον άλλον σαν μια οντότητα διαφορετική από τους ίδιους απογυμνωμένο από το μανδύα του Μύθου. Ο άλλος παύει να είναι ελκυστικός όταν παύει να είναι Ιδανικός και τότε η απομυθοποίηση έχει την έννοια της απόρριψης. Αν ο άλλος μπαίνει στο παιχνίδι προσποιούμενος τον Ιδανικό και σιγά σιγά ξεγυμνώνει έναν χαρακτήρα ατελή τότε και πάλι η απομυθοποίηση παίρνει τη μορφή απόρριψης.

Με άλλα λόγια όταν είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε τον άλλο-έναν άλλον συμβατό στα θέλω μας και στις ανάγκες μας-, όταν ο έρωτας μετουσιώνεται σε αγάπη είναι μια συνθήκη μαγική.

Το πόσο έτοιμος είναι ο καθένας να το νιώσει εξαρτάται από την θέληση του να εμπλακεί σε μια συναισθηματική σχεση και στην σχέση που χτίζει με τον εαυτό του.

Κάτι τέτοιο θέλει δουλειά με τους άλλους, αλλα και με εσάς τους ίδιους-κυρίως με εσας- και η ανταμοιβή είναι η καλύτερη που θα μπορούσατε να ζητήσετε. Αγάπη.

Αγγελικη Κατσαμα, Κλινική Ψυχολόγος. Απόφοιτος του Παντείου Πανεπιστημίου, Τμήματος Ψυχολογίας και μεταπτυχιακών σπουδών του Πανεπιστημίου του Leiden της Ολλανδίας, με ειδίκευση στην Κλινική Ψυχολογία.

Πηγή: psycho-drasi

«Λίγα πράγματα που έμαθα για τα αγόρια…»

Έγινα μητέρα για πρώτη φορά πριν εφτά χρόνια και το πρώτο μου μωρό ήταν αγόρι. Τα υπόλοιπα δυο που ακολούθησαν είναι και αυτά αγόρια.Μετά από εφτά χρόνια και τρία αγόρια έμαθα κάποια πράγματα που ίσως φανούν χρήσιμα στους γονείς που έχουν αγόρια και ή σε αυτούς που θα αποκτήσουν αγόρια:

• Κινούνται συνεχώς.

Όλα τα αγόρια ανεξαρτήτως ηλικίας παλεύουν μεταξύ τους , τρέχουν γύρω γύρω και χοροπηδάνε. Από την στιγμή πού θα μάθουν να στέκονται στα πόδια τους θα θέλουν να τρέχουν να σκαρφαλώνουν στους καναπέδες και μην αφήσουν τίποτα όρθιο στο πέρασμά τους. Αφού δεν μπορείτε να το αποφύγετε απλά αφαιρέστε το τραπέζι του σαλονιού, μαζέψτε τα γυαλικά σας και τις πορσελάνες και αφήστε τα να τρέχουν ανενόχλητα. Ακόμη πρέπει να ξέρετε πως σύμφωνα με τους ειδικούς το παιχνίδι και η κίνηση ενισχύουν την εξυπνάδα και τις υγιείς σχέσεις.

• Και τα αγόρια είναι ευαίσθητα.

Μπορεί να λένε ότι οι άνδρες δεν είναι ευαίσθητοι αλλά πιστέψτε με κάνουν λάθος. Έχει τύχει πολλές φορές να κλάψει ο ένας μου γιος και τα αδερφάκια του να προσπαθούν να τον ανακουφίσουν και να τον κάνουν να νιώσει καλύτερα. Για αυτό όταν στεναχωριουνται μην τους λέτε » Έλα σήκω μία χαρά είσαι» ή » Καλά να πάθεις.» Παρηγορήστε τους γιατί το χρειάζονται γιατί σε ότι αφορά τα συναισθήματά τους τα αγόρια δεν αστειεύονται.

• Τα αγόρια δεν ανοίγονται τόσο εύκολα.

Είναι γνωστό πως τα αγόρια δεν μιλάνε τόσο εύκολα σε σύγκριση με τα κορίτσια. Για αυτό όταν θέλω να συζητήσω κάτι σοβαρό με τους γιους μου τους το λέω ενώ πηγαίνουμε μια βόλτα ή ενώ παίζουμε έτσι ώστε να ανοιχτούν πιο εύκολα ενώ κάνουν κάτι πού τους ευχαριστεί.
Μερικές φορές η λύση είναι μία αγκαλιά.

• Μια αγκαλιά τα λύνει όλα.

Δεν χρειάζεται επιστημονικές γνώσεις για αυτό μια σφιχτή αγκαλιά μπορεί να διώξει και τα πιο άσχημα συναισθήματα. Αφού τα αγόρια δεν θέλουν να μιλάνε πολύ η λύση τους σε όλα είναι η αγκαλιά.Για αυτό αφήστε να σας αγκαλιάζουν όσες φορές θέλουν και συνεχίστε να τα αγκαλιάζετε όσο πιο συχνά μπορείτε ακόμη και αν μεγαλώσουν.Τα μικρά αγόρια δεν ντρέπονται να ζητήσουν την αγκαλιά ενώ όσο μεγαλώνουν νιώθουν πιο ανασφαλή και ντρέπονται να ζητήσουν την αγκαλιά ενώ την χρειάζονται. Για αυτό κάντε το συνήθεια.

• Δώστε τους λίγο χώρο.

Σαν γονείς έχουμε την τάση να τονίζουμε τα λάθη που κάνουν τα παιδιά μας και να το κάνουμε θέμα. Δεν χρειάζεται να τους υποδεικνύουμε συνεχώς τα λάθη τους γιατί είναι φυσικό όπως και εμείς, να κάνουν λάθη. Αφήστε τα να κάνουν λάθη και να μάθουν από αυτά. Έτσι θα αρχίζουν να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και να νιώθουν πιο ανεξάρτητα. Όπως είπαμε τα αγόρια έχουν την τάση να μαλώνουν και να παλεύουν. Αν λοιπόν δείτε κάποιο άλλο παιδί να σπρώχνει λίγο το δικό σας μην τρέχετε κατευθείαν να το μαλώσετε αλλά δώστε του λίγο χρόνο να υπερασπιστεί τον εαυτό του.Θα εκπλαγείτε με τον τρόπο που θα υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Μετά από άλλα 7 χρόνια ελπίζω να μάθω λίγα ακόμη πράγματα για τα αγόρια…

babyradio.gr- Άννα Λ.

13 πράγματα που πρέπει να ξέρει όποιος αγαπάει έναν πολύ ευαίσθητο άνθρωπο

Περίπου ένας στους πέντε ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, μπορούν να χαρακτηριστούν ως υπερευαίσθητοι ή ως εξαιρετικά ευαίσθητοι άνθρωποι, σύμφωνα με την ερευνήτρια και ψυχολόγο Elaine Aron Ph.D. Αυτό καθιστά πολύ πιθανό να γνωρίζετε και να αγαπάτε κάποιον με αυτό το χαρακτηριστικό.

1. Θα κλάψουν

Όταν είναι χαρούμενοι, όταν είναι στεναχωρημένοι και όταν είναι θυμωμένοι. Αυτό συμβαίνει γιατί οι υπερευαίσθητοι άνθρωποι αισθάνονται από τη φύση τους πιο βαθιά και αντιδρούν αναλόγως.

2. Δεν είναι όλοι εσωστρεφείς

Η εσωστρέφεια δεν ισούται με την ευαισθησία. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την έρευνα της Aron, περίπου το 30% των ευαίσθητων ανθρώπων είναι εξωστρεφείς.

3. Οι αποφάσεις τούς κάνουν νευρικούς

Τα ευαίσθητα άτομα δεν είναι καλοί στο να παίρνουν αποφάσεις, ακόμα και αν πρόκειται να αποφασίσουν απλά που να πάνε για φαγητό. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί αγωνιούν για την πιθανότητα να μην αποφασίσουν σωστά.

4. Παρατηρούν την ανεπαίσθητη αλλαγή στον τόνο της φωνής σας

Αν συνήθως στα μηνύματά σας βάζετε θαυμαστικό στο τέλος των προτάσεων, ενώ τον τελευταίο καιρό βάζετε τελεία, να είστε σίγουροι ότι θα το παρατηρήσουν και θα σας το αναφέρουν. Οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι γενικά πιο διαισθητικοί όταν πρόκειται για τις μικρές αλλαγές στο περιβάλλον τους και επηρεάζονται περισσότερο από τις μεταβολές στη διάθεση των άλλων ανθρώπων.

5. Είναι πάντα πρόθυμοι να σας ακούσουν όταν θέλετε να ξεσπάσετε

Μην διστάσετε να τους πλησιάσετε και να τους «χρησιμοποιήσετε» όταν θα χρειαστείτε έναν ώμο για να ακουμπήσετε. Η υπερβολική κατανόηση που έχουν εκ φύσεως τούς επιτρέπει να είναι εξαιρετικά καλοί ακροατές όταν το χρειάζεστε, νιώθουν τον πόνο σας και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να σας κάνουν να νιώσετε άνετα.

6. Οι επαναλαμβανόμενοι και δυνατοί θόρυβοι είναι ό, τι χειρότερο για αυτούς

Στο δυνατό μάσημα, στα θορυβώδη τρένα, στους ενοχλητικούς συναδέλφους και οτιδήποτε παρόμοιο μπορείτε να σκεφτείτε είναι ευαίσθητοι. Αυτό συμβαίνει γιατί τα υπερδιεγερτικά περιβάλλοντα έχουν επιρροή στα ευαίσθητα άτομα, σύμφωνα με την Aron.

7. Οι συνήθειές τους στον χώρο εργασίας είναι διαφορετικές

Η εργασία από το σπίτι ή σε ένα ήσυχο μέρος είναι ένα όνειρο για τους ευαίσθητους ανθρώπους, κυρίως επειδή τους επιτρέπει να συγκεντρωθούν πιο εύκολα. Ωστόσο μην σας ξεγελά η προτίμηση τους στην ατομική δουλειά. «Οι ευαίσθητοι άνθρωποι χρησιμοποιούν την παρατηρητικότητά τους ως πλεονέκτημα, για να ανέβουν στην κορυφή» σύμφωνα με την Aron. «Ξέρουν πώς να ανακοινώσουν τις ιδέες τους χωρίς να γελοιοποιηθούν ή να περιφρονηθούν.» Οι ευαίσθητοι άνθρωποι κάνουν επίσης εξαιρετική δουλειά ως ομαδικοί παίκτες λόγω της αναλυτικής τους φύσης και γιατί λαμβάνουν σοβαρά τις ιδέες των άλλων. Απλά μην τους πιέσετε να πάρουν την τελική απόφαση σχετικά με τη δουλειά.

8. Μην τους ζητήσετε να δείτε μαζί τη νέα ταινία τρόμου

Η συμπάθεια που νιώθουν για τους άλλους σε συνδυασμό με την υπερδιέγερση κάνει τις βίαιες ταινίες τρόμου πραγματικά τραγικές για τους ευαίσθητους ανθρώπους.

9. Η κριτική είναι απίστευτα οδυνηρή

Οι ευαίσθητοι άνθρωποι έχουν την τάση να αποφεύγουν οτιδήποτε μπορεί να τους προκαλέσει συναισθήματα ντροπής. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι προσπαθούν να ευχαριστήσουν τους άλλους ή αυτο-αποδοκιμάζονται περισσότερο απ’ όσο οι άλλοι άνθρωποι.

10. Συνεχώς τους λένε ότι τα παίρνουν όλα πολύ προσωπικά

Ένα αστείο εις βάρος τους, μερικές φορές απλά δεν είναι αστείο για αυτούς. Γνωρίζουν μεν ότι είναι λίγο ανόητο να στεναχωριούνται για ένα αστείο, αλλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

11. Έχουν μικρή αντοχή στον πόνο

Φέρτε πάγο, παρακαλώ. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για σπασμένο χέρι ή ένα απλό στραμπούληγμα, το κάθε χτύπημα τους πονάει πολύ. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα ιδιαίτερα ευαίσθητα άτομα επηρεάζονται περισσότερο από τον πόνο σε σύγκριση με τους άλλους ανθρώπους, σύμφωνα με την έρευνα της Aaron.

12. Ποθούν αληθινές σχέσεις

Σύμφωνα με την έρευνα της Aaron, οι ευαίσθητοι άνθρωποι τείνουν να βαριούνται πιο εύκολα σε έναν γάμο από έναν μη ευαίσθητο άνθρωπο, κυρίως λόγω της έλλειψης ουσιαστικής αλληλεπίδρασης που εμφανίζεται με την πάροδο του χρόνου. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι δυσαρεστημένοι με τη σχέση τους, απλά θέλουν να βρίσκουν τρόπους για να έχουν πιο ουσιαστικές σχέσεις.

13. Δεν μπορούν να σταματήσουν να είναι ευαίσθητοι έτσι απλά

Μία μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2014 στο περιοδικό Brain and Behaviorδιαπίστωσε ότι οι ευαίσθητοι άνθρωποι εμφάνισαν μεγαλύτερη δραστηριότητα σε περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με συμπάθεια και ευαισθησία όταν εκτίθενται σε φωτογραφίες συναισθηματικών ατόμων, σε σύγκριση με τον μέσο άνθρωπο. Με άλλα λόγια είναι νευρολογικά προγραμματισμένοι να συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται.

Με όλα αυτά κατά νου, λοιπόν, ο καλύτερος τρόπος να αγαπήσετε ένα πολύ ευαίσθητο άτομο είναι να το στηρίξετε. Προσπαθήστε να μην τους κάνετε να ντρέπονται για την ευαισθησία τους. Πείστε τους ότι είναι εντάξει να νιώθουν όπως νιώθουν.

Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που ξοδεύουν χρήματα σε εμπειρίες ζωής ...

Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που ξοδεύουν χρήματα σε εμπειρίες ζωής και όχι αντικείμενα. Υπάρχουν άνθρωποι που ξοδεύουν χρήματα για καινούργια ρούχα, μοδάτα παπούτσια και ακριβά κοσμήματα σε σημείο εθισμού. Αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε τη σημασία του να επενδύουμε σε εμπειρίες ζωής περισσότερο από ένα κομμάτι διάσημου σχεδιαστή. Τα λεφτά δεν αγοράζουν την ευτυχία!

Φαίνεται ότι οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι στον κόσμο είναι αυτοί που κρατούν αποστάσεις από την αλόγιστη σπατάλη σε άχρηστα πολλές φορές αντικείμενα.

Αντίθετα, ξοδεύουν τα χρήματά τους σε ταξίδια, εμπειρίες και αναμνήσεις. Αν όλοι επενδύαμε στο μέλλον μας παρά στα παπούτσια μας, η ζωές μας θα ήταν πιο όμορφες από ό,τιδήποτε άλλο που μπορούν να αγοράσουν τα χρήματα.

Η ζωή είναι αναμνήσεις, όχι διαμάντια.

Απλά σκεφτείτε το: στο τέλος της ζωής σας θα αναπολείτε το γεγονός ότι είχατε ένα τελευταίας τεχνολογίας τηλέφωνο και παπούτσια διάσημου σχεδιαστή ή ανθρώπους που σας καθόρισαν;

Ερευνητές του San Francisco State University, διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουμε ότι ζωή είναι οι αναμνήσεις που δημιουργούμε αλλά πέφτουμε στην παγίδα της υπερκατανάλωσης, την οποία στο τέλος μετανιώνουμε.

ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΣΟΥ ΣΕ Ο,ΤΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ Ο,ΤΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Έρευνα του Cornell University πολλοί θα ήθελαν για κοινωνικό status να αγοράσουν ακριβά ρολόγια και κοσμήματα. Ζούμε σε μια κοινωνία της διαφήμισης και ό,τι αγοράζουμε είναι με κίνητρο την προβολή μας.

Ο Δρ. Thomas Gilovich είναι καθηγητής του Cornell University:

«Αγοράζουμε πράγματα για να μας κάνουν χαρούμενους, και το πετυχαίνουμε. Αλλά για λίγο, τα καινούργια αντικείμενα μας ενθουσιάζουν αλλά μετά τα συνηθίζουμε».

Και συνεχίζει:

«Δεν υποστηρίζω ότι δεν πρέπει να ανταμείψουμε τον εαυτό μας μετά από σκληρή δουλειά με ένα νέο ρούχο ή μια έξοδο, αλλά να επενδύουμε περισσότερα από εμπειρίες που δημιουργούν αναμνήσεις παρά σε αντικείμενα που δε θα έχουν ενδιαφέρον σε σύντομο διάστημα. Οι εμπειρίες είναι το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού μας από τα αντικείμενα. Μπορεί να θεωρείτε ότι η σας συνδέεται με αυτά τα αντικείμενα, αλλά είναι έξω από εσάς. Αντίθετα, οι εμπειρίες σας είναι μέρος σας και αυτοί που είσαστε τελικά.»

ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΚΑΡΤΕΛΑΚΙ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΥΡΩ ΣΟΥ

Η κατανάλωση σίγουρα ανοίγει πολλές θέσεις εργασίας. Αλλά, πολλοί άνθρωποι καταλαβαίνουν πια τα ανεκτίμητα οφέλη ενός ταξιδιού, της εκπαίδευσης και των δημιουργικών δράσεων.

Αυτά συμβάλλουν στην προσωπική μας ευτυχία, σε μια θετική στάση ζωής.

Γιατί να αγοράσεις το τηλέφωνο τελευταίας τεχνολογίας όταν μπορείς με τα λεφτά αυτά να πας σε μια χώρα για πρώτη φορά;

Είναι καιρός να σταματήσετε να ξοδεύετε σε αντικείμενα και σκεφτείτε τις αναμνήσεις που μπορείτε να φτιάξετε με λίγη αποταμίευση και ένα χάρτη!

Πηγή: juniorsclub.gr