Η ασφάλεια του αεροδρομίου έκανε ρεζίλι 12χρονο κορίτσι με ατελή οστεογένεση....

Η δωδεκάχρονη Shelbi Wasler που πάσχει από ατελή οστεογένεση, έπεσε την περασμένη εβδομάδα θύμα απάνθρωπης μεταχείρισης από τους...

υπευθύνους ασφαλείας του διεθνούς αεροδρομίου Dallas-Fort Worth στο Τέξας, όταν τα χέρια της βρέθηκαν θετικά σε εκρηκτικές ουσίες.

Όπως αναφέρει το Medicalnewstoday, η τρομοκρατημένη Shelbi αναγκάστηκε να περιμένει μία ώρα πριν φτάσει στο σημείο η ομάδα ελέγχου εκρηκτικών μηχανισμών, ενώ σε όλη τη διάρκεια του περιστατικού, που εξελίχθηκε μπροστά στα μάτια δεκάδων ταξιδιωτών, δεν επιτρεπόταν στη μητέρα της να την πλησιάσει ώστε να την παρηγορήσει.

Το κορίτσι που βρισκόταν σε αναπηρικό καροτσάκι, έλεγε συνεχώς στη μητέρα του ότι ήθελε να επιστρέψει στο σπίτι, ενώ ρωτούσε με απορία το λόγο για τον οποίο οι υπεύθυνοι ασφαλείας δεν εξέταζαν τις ρόδες.

Η Shelbi Daniels, μητέρα του κοριτσιού υποστήριξε ότι η υποτιθέμενη εκρηκτική ουσία ήταν στην πραγματικότητα κάποια λιπαντική ουσία που μεταφέρθηκε στο χέρια της Shelbi, από τις ρόδες του αναπηρικού της καροτσιού.

Τελικά, μάνα και κόρη αφέθηκαν ελεύθερες χωρίς όμως να τους δοθεί κάποια εξήγηση για την ταλαιπωρία και τον εξευτελισμό. Κατά τη διάρκεια του περιστατικού, οι εξοργισμένοι μάρτυρες πήραν το μέρος του κοριτσιού και έλεγαν στους υπεύθυνους να μεταφέρουν τη Shelbi σε ένα μέρος όπου δεν θα μπορεί να τη βλέπει όλος ο κόσμος.

Σοκ – Αφαίρεσαν με ολονύκτια εγχείρηση χέλι 51 εκατοστών που έβαλε άντρας στον πρωκτό του

Η πιο αηδιαστική είδηση του μήνα έρχεται από την Κίνα και αφορά την «περιπέτεια» ενός «άντρα» με ένα χέλι.

Αξιοσημείωτο είναι ότι, με το που βγει από το νοσοκομείο, κινδυνεύει με πρόστιμο για κακοποίηση ζώου.

Ολα ξεκίνησαν -σύμφωνα με την εφημερίδα Sun και τη Huffington Post- όταν ο «άντρας» από την επαρχία Guangdong αποφάσισε να πάρει ένα χέλι μήκους 51 εκατοστών και να το εισάγει στον πρωκτό του. Οπως ακριβώς είχε δει να γίνεται σε μια ερωτική ταινία.

Κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα το χέλι να εισχωρήσει στο έντερό του, να το μασήσει, να το τρυπήσει και μετά να βρεθεί σφηνωμένο στο στομάχι του.

Ο άτυχος «άντρας» μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο και υποβλήθηκε σε ολονύκτια εγχείρηση, με τους γιατρούς να δηλώνουν πως «το χέλι έψαχνε απλά ένα τρόπο να ξεφύγει».
Αυτή τη στιγμή ο «άντρας» αναρρώνει στο νοσοκομείο. Ενώ είναι πολύ πιθανόν με το που πάρει εξιτήριο να βρεθεί κατηγορούμενος για κακοποίηση ζώου.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ: Δείτε με τι ζούσε μεσα στο μάτι της για 23 χρόνια!

Άφωνους έχει αφήσει τους γιατρούς η περίπτωση μιας  Ινδής γυναίκας, η οποία επεβλήθη σε χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση όγκου από το αριστερό της μάτι.

Κατά τη διάρκεια της επέμβασης, οι χειρουργοί αντίκρισαν έκπληκτοι δύο πλήρως διαμορφωμένα δόντια μέσα στο όγκο που αφαίρεσαν από το μάτι της γυναίκας!

“Γεννήθηκα με ένα μη φυσιολογικό μάτι και η κατάσταση επιδεινωνόταν με το πέρασμα τον χρόνων”, δήλωσε η ασθενής, Nagabhushanam Siva, τονίζοντας ότι οι γονείς της φοβόντουσαν να την στείλουν σε γιατρό με αποτέλεσμα να φτάσει σε σημείο να μην βλέπει καλά. Τότε μόνο αποφάσισε να συμβουλευτεί γιατρό.

Όπως αναφέρει η Mirror, η ζημιά που είχε γίνει πριν το χειρουργείο ήταν ήδη μεγάλη με αποτέλεσμα η 23χρονη Ινδή να μείνει τυφλή από το ένα μάτι μετά την αφαίρεση του τερατώματος.
“Το τεράτωμα είναι μία μάζα ιστών που περιέχει κύστες και κάποιες φορές σκληρούς ιστούς. Ωστόσο, η πλήρης ανάπτυξη δοντιού μέσα σε ένα τεράτωμα είναι εξαιρετικά σπάνια”,δήλωσε ένας εκ των θεράποντων ιατρών στο νοσοκομείο του Chennai στη Νότια Ινδία.

ΤΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΡΕ...

Ε ΝΑΙ ΓΑΜΩΤΟ...

....

ΧΑΜΟΣ ΡΕ!!!!!!!!!!

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ...

ΕΤΣΙ ΡΕ ΚΟΜΜΑΤΙΑΣΤΕ ΤΟ...

ΕΤΣΙ ΠΑΙΔΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑΣΤΕ ΤΟ...ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ...ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΤΕΤΟ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ...ΠΙΣΩ ΔΛΔ..ΠΕΡΑΣΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΑΝΑ ΓΥΡΝΑ...ΕΓΩ ΞΕΡΩ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΟΤΑΝ ΚΑΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ...ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΑΠΛΑ ΤΟ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΙΡΝΑΜΕ...ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ..ΚΑΙ ΑΝ ΠΙΑ ΤΟΣΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΞΕΚΟΛΛΗΣΕΤΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ ΣΤΟ ΕΠΑΚΡΟ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΟΤΕ ΓΥΡΙΣΤΕ ΣΤΟ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΑΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΜΗΝ ΒΑΣΑΝΙΖΕΤΕ & ΠΛΗΓΩΝΕΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ...ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΤΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΤΕ ΟΤΙ ΣΑΣ ΚΑΝΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ...ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ...ΝΑ ΣΤΕ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ..ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ!!!!

ΟΛΑ ΟΜΩΣ...

ΘΕΛΩ...

ΓΙΑ ΣΕΝΑ...

ETΣΙ ΠΑΙΔΙΑ!!!!!!

NOMOΣ ... ΤΕΛΟΣ!!!!!! ΤΗΡΗΣΤΕΤΟΝ ΟΛΟΙ!!!!!!

Μόνος είχα ξεκινήσει κι είμαι πάλι μόνος...

Μες τα σκοτεινά σου μάτια, 
τρέμουνε τ’ αστέρια.
Ήσουν νύχτα και γυναίκα
και μ’ αγκάλιασες.
Έπαιξα στον έρωτά σου, 
με δεμένα χέρια.
Κι όταν ήμουν πια δικός σου, 
με κομμάτιασες...

Μόνος μου το πέρασα κι αυτό
και στο τέλος με γονάτισε, 
δεν υπάρχει λάθος και σωστό
για τον άντρα που αγάπησε.

Μες τα σκοτεινά σου μάτια, 
χάθηκε ο χρόνος.
Η αγάπη πάντα ελπίζει 
κι ονειρεύεται.
Μόνος είχα ξεκινήσει
κι είμαι πάλι μόνος.
Και η νύχτα μακρυά σου, 
δεν παλεύεται...

Μόνος μου το πέρασα κι αυτό
και στο τέλος με γονάτισε, 
δεν υπάρχει λάθος και σωστό
για τον άντρα που αγάπησε.

Μόνος μου το πέρασα κι αυτό
με βαρύ τσιγάρο σέρτικο.
Μόνος μες τη νύχτα ακροβατώ, 
στης ζωής μου το ζεϊμπέκικο.

Το Ζάλογγο, ο Ματθαίος και ο κ. Παπακωνσταντίνου

Η πραγματική αξία των εθνικών μας αφηγήσεων. 

Ιστορικός δεν είμαι και αδυνατώ να κρίνω κατά πόσον εθνικές αφηγήσεις, όπως εκείνη περί του Χορού του Ζαλόγγου, του Μυστικού Σχολειού κ.λπ., ανταποκρίνονται σε πραγματικά, ιστορικά γεγονότα. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να αξιολογήσω την σημασία των εθνικών αφηγήσεων για μένα προσωπικά, και απολύτως ανεξάρτητα από τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας.   Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα, όταν ήμουν ακόμα στο σχολείο, με τον αγαπητό μου δάσκαλο, τον ποιητή Ματθαίο Μουντέ, που κάποιοι από εμάς είχαμε την τύχη να μας διδάσκει το μάθημα των Θρησκευτικών για τέσσερα συναπτά χρόνια (1974-78). Η γενναιοδωρία του Μουντέ απέναντι σε ανόητα παιδιά όπως ο υπογράφων ήταν μοναδική. Αφιέρωνε ώρες ολόκληρες στο διαμέρισμά του πίσω από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός ώστε να συζητάμε τα Σαββατοκύριακα περί φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, ποίησης, μουσικής, και ό,τι άλλο έφερνε η κουβέντα. Σεβόταν απόλυτα τη δεδηλωμένη (από τότε) αθεΐα μου και μου έμαθε (σε συνδυασμό με τον άθεο πατέρα μου) να υποκλίνομαι μπροστά στα θρησκευτικά αισθήματα των άλλων.   Σε συζήτηση περί της ιστορικής ακρίβειας των Ευαγγελίων, ο Ματθαίος με σόκαρε, λέγοντάς μου ότι δεν τον ενδιέφερε αν, τελικά, ο Ιησούς περπάτησε ποτέ στους Αγίους Τόπους, αν περπάτησε στο νερό, αν σταυρώθηκε, αν αναστήθηκε. «Ακόμα κι αν εφευρεθεί μια μηχανή του χρόνου», μου είπε, «που θα μας επιτρέπει να πάμε στο Όρος των Ελαιών, στον Γολγοθά, στη Βηθλεέμ, και δεν βρούμε ίχνος του Ιησού την εποχή εκείνη, και παρά το γεγονός ότι θα παραδεχτώ πως ο ιστορικός Ιησούς τελικά δεν υπήρξε, εμένα δεν με νοιάζει καθόλου. Τα λόγια που αποδίδονται στον Χριστό, η ιστορία της δράσης του, ο τρόπος με τον οποίο επηρέασε τον κόσμο ολόκληρο για αιώνες μετά, αναδεικνύοντας την πολιτική και κοινωνική σημασία της άνευ όρων αγάπης, αυτά είναι και παραμένουν πέρα για πέρα αληθινά για μένα. Τα ιστορικά γεγονότα τα αφήνω στους ιστορικούς. Ο Ιησούς για μένα είναι μέρος της ζωής μου, ίσως το πιο αληθινό, ανεξάρτητα αν ιστορικά τα Ευαγγέλια στέκουν ως ιστορικά κείμενα».   Όταν διαβάζω, τις μέρες αυτές, τα όλο μίσος, θυμό και απαξίωση άρθρα για το θέμα της ιστορικής αλήθειας του Χορού του Ζαλόγγου, η ανάμνηση της γαλήνιας μορφής του Ματθαίου Μουντέ, τα γενναιόδωρα και όλο αγάπη λόγια του, κατακλύζουν τις σκέψεις μου και μου δίνουν δύναμη να προσπεράσω όλη αυτή την κακοφωνία. Με βοηθούν να αποφανθώ ότι ούτε εμένα ενδιαφέρει εντέλει αν ο Χορός του Ζαλόγγου έλαβε χώρα, όπως μας αφηγούνταν τα ιστορικά βιβλία του ΟΕΔΒ, ή όχι. Αν, πράγματι, υπήρχε η μηχανή του χρόνου που ανέφερε ο Ματθαίος και με αυτή αποδεικνυόταν πως, όντως, οι Σουλιώτισσες τελικά δεν πήδηξαν από τον βράχο, για μένα δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό που με ενδιαφέρει, και για το οποίο νιώθω περήφανος, είναι ότι ανήκω σε μια κοινωνία που «αποφάσισε», μέσα στον ιστορικό ρου, να οικοδομήσει την ταυτότητά της σε μια αφήγηση σαν αυτή του Χορού του Ζαλόγγου. Σε μια αφήγηση που αναδεικνύει την ιδέα πως κάποια πράγματα δεν έχουν τιμή. Ότι, όσες υποχωρήσεις και να κάνουμε υπό το βάρος της ανάγκης και της καθημερινότητας, υπάρχουν κόκκινες γραμμές που οι ενάρετοι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, δεν περνούν – όποιο κι αν είναι το κόστος της άρνησης. Ακόμα κι ο θάνατος. Αυτή η κοινή μας αφήγηση είναι ανεκτίμητη και, μιλώντας προσωπικά, η αξία της δεν κινδυνεύει από την ιστορική μελέτη, ακόμα κι αν η ιστορική μελέτη κάποια στιγμή αμφισβητήσει την ιστορική αλήθεια του «γεγονότος».   Αν πραγματικά μας ενδιαφέρει να προστατέψουμε την κοινή μας αφήγηση από τους κακόβουλους, αν θέλουμε να διατηρήσουμε την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια ως υπέρτατα αγαθα, είναι ανεπίτρεπτη η ανασφάλεια απέναντι στην ιστορική έρευνα. Ο Ματθαίος Μουντές ήταν αυθεντικά χριστιανός επειδή δεν βάσιζε την πίστη του στην ιστορική μελέτη. Η πίστη του δεν κινδύνευε ό,τι και να έβγαζε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη, οι αρχαίοι πάπυροι, η μηχανή του χρόνου ακόμη. Έτσι κι όσοι εξ ημών πιστεύουμε στις αξίες του Ζαλόγγου, του Σαμουήλ που τίναξε το Κούγκι στον αέρα, του «Ελευθερία ή Θάνατος», δεν δικαιούμαστε να βασίζουμε αυτή την πίστη σε ιστορικά γεγονότα τα οποία, ίσως, κάποια στιγμή αποδειχτεί πως δεν συνέβησαν, τουλάχιστον όχι όπως νομίζαμε. Συνέβησαν - δεν συνέβησαν, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι με αυτές τις αφηγήσεις κατορθώσαμε να σφυρηλατήσουμε αυτή την πίστη.   Εικονογράφηση: David Shrigley   Εν κατακλείδι, ο εχθρός δεν είναι ο ιστορικός που ανακαλύπτει ότι, ίσως, οι Σουλιώτισσες κατάφεραν να διαφύγουν ή ότι ο Σαμουήλ σκοτώθηκε από σφαίρα Τουρκαλβανού πριν προλάβει να βάλει φωτιά στην πυρίτιδα. Όχι, εχθροί αυτών των αξιών με τις οποίες γαλουχηθήκαμε είναι κάποιοι όπως ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος, σε ντιμπέιτ που είχαμε πριν από τις περασμένες εκλογές, για να ασκήσει κριτική στην άποψή μου ότι το 2010 έπρεπε η κυβέρνηση να έχει προχωρήσει μονομερώς σε «κούρεμα» του χρέους, προσπάθησε να με αποστομώσει με τις εξής λέξεις: «Τέτοιες πολιτικές (σ.σ. αναφερόταν στην πρότασή μου για μονομερή στάση πληρωμών) θυμίζουν Ζάλογγο και Κούγκι, στιγμές που πλήρωσε ακριβά ο ελληνισμός». Να ένα παράδειγμα πραγματικού εχθρού των αξιών που μας μεταφέρει ο Χορός του Ζαλόγγου ή η ηρωική πράξη του Σαμουήλ. Και δεν είναι μόνο ο κ. Παπακωνσταντίνου. Είναι όλοι εκείνοι οι δήθεν μεταρρυθμιστές που ντρέπονται για τις Σουλιώτισσες και τον Σαμουήλ. Που θεωρούν ότι ήταν αιθεροβάμονες οι οποίοι έβλαψαν την Ελλάδα. Που πιστεύουν ότι η υποταγή στους ισχυρούς ταυτίζεται με τον ορθολογισμό και η αντίσταση είναι εξ ορισμού ανόητη. Πηγή: www.lifo.gr

Η υποχθόνια γοητεία των συλλογικών τύψεων

Όπως και την περίοδο της Μεγάλης Πανώλης, έτσι και τώρα, την περίοδο της κρίσης, οι συλλογικές τύψεις υπονομεύουν την αλήθεια.



Σε πρόσφατη πανευρωπαϊκή δημοσκόπηση, οι Ευρωπαίοι πολίτες ερωτήθηκαν αν, κατά τη γνώμη τους, για την κρίση του 2008 ευθύνεται το ότι ο μέσος Ευρωπαίος κατανάλωνε περισσότερα απ' όσα παρήγαγε (το «μαζί τα φάγαμε» του κ. Πάγκαλου σε πανευρωπαϊκή έκδοση). Κατόπιν ερωτήθηκαν αν πιστεύουν ότι η επιβαλλόμενη λιτότητα ευθύνεται για την ύφεση που πλήττει σήμερα, πέντε χρόνια μετά το 2008, την ευρωπαϊκή οικονομία. Τέλος, τους ζητήθηκε να επιλέξουν μεταξύ συνέχισης της λιτότητας ή μιας πολιτικής αυξημένων δημόσιων δαπανών. Και στα τρία ερωτήματα, στην πλειονότητά τους οι Ευρωπαίοι απάντησαν θετικά. Με άλλα λόγια, η «κοινή γνώμη» της Ευρώπης κρίνει (α) ότι για την κρίση φταίγαμε λίγο-πολύ όλοι, (β) ότι η επιβαλλόμενη λιτότητα βαθαίνει την κρίση και μεγεθύνει το κοινωνικό κόστος και, τέλος, (γ) ότι χρειαζόμαστε κι άλλη τέτοια «καθαρτική» τιμωρία.   Φανταστείτε ότι στη μεσαιωνική Ευρώπη υπήρχαν εταιρείες δημοσκοπήσεων και πως έθεσαν, εν μέσω Μεγάλης Πανώλης, το εξής ερώτημα στους Ευρωπαίους: «Πιστεύετε ότι για την πανούκλα που μας θερίζει φταίμε εμείς και η αμαρτωλή μας ζωή;», «Νομίζετε ότι μας αξίζει ή όχι η τρομερή αυτή αρρώστια;», «Κρίνετε ότι είναι δίκαιο και πρέπον να τιμωρούμαστε από τον Θεό με αυτό τον τρόπο για καιρό ακόμα;». Οι ιστορικές πηγές φαίνεται να δείχνουν πως η μεγάλη πλειονότητα των Ευρωπαίων θα απαντούσε καταφατικά και στα τρία ερωτήματα. Άλλωστε, τόσο ο Απόστολος Παύλος όσο και ο Άγιος Αυγουστίνος είχαν καλλιεργήσει με μεγάλη επιτυχία το σύνδρομο μαζικών τύψεων που βασιζόταν στο προπατορικό αμάρτημα και το οποίο προσέδωσε γιγάντια εξουσία στην οργανωμένη Εκκλησία (ιδίως την παπική) πάνω στους λαούς της Ευρώπης. Διαβάζοντας τα ημερολόγια, τα φυλλάδια, τους λόγους των λογίων της εποχής, είναι ξεκάθαρο ότι το μεσαιωνικό κατεστημένο διέδιδε ακατάσχετα, και επιτυχώς, την άποψη πως η δυστυχία που απλόχερα μοίραζε το βακτήριο της πανώλης ήταν θέλημα Θεού και δίκαιη τιμωρία εκατομμυρίων αμαρτωλών.   Κάτι αντίστοιχο μας λένε οι ψυχολόγοι ότι ισχύει με τα θύματα βιασμού και ενδοσυζυγικής κακοποίησης. Όσο και να τους εξηγούν ότι δεν φέρουν καμία ευθύνη γι' αυτό που τους συνέβη, ότι η ευθύνη ανήκει ακέραια στον θύτη, στο βάθος της ψυχής τους, ακόμα κι αν γνωρίζουν τι συνέβη, νιώθουν τύψεις που συνθλίβουν τον ψυχισμό τους. Μένουν άγρυπνες τις νύχτες διερωτώμενες τι λάθος έκαναν, αν φταίνε εκείνες που φόρεσαν ένα πιο αποκαλυπτικό «απ' όσο έπρεπε» φόρεμα, που δεν ετοίμασαν το δείπνο του συζύγου «όπως έπρεπε», που δεν υποτάχθηκαν με μεγαλύτερη ετοιμότητα στις ορέξεις του θύτη. Και εδώ οι τύψεις αποκρύπτουν την αλήθεια, επιβεβαιώνοντας αυτό που είχε πει ο μεγάλος στοχαστής Nicolas de Condorcet, ότι το μυστικό της εξουσίας δεν βρίσκεται στο μυαλό του εξουσιαστή αλλά του εξουσιαζόμενου.   Η μόνη διαφορά με την περίπτωση της Μεγάλης Πανώλης είναι ότι, αντίθετα με τα θύματα ατομικής βίας, η παραγωγή τύψεων προέκυψε, όπως και τώρα, σε «βιομηχανικό» επίπεδο, μαζικά, πλημμυρίζοντας μάζες ανθρώπων με τύψεις που αποκρύπτουν τι πραγματικά συνέβη.   Πάνω απ' όλα, για τέτοιου είδους συναισθηματικές κλίσεις προς το αυτομαστίγωμα ευθύνεται η ισοπεδωτική τάση προς τη γενίκευση και την εξεύρεση εξιλαστήριων θυμάτων. Την περίοδο που η Μεγάλη Πανώλη σκότωνε το 60% του ευρωπαϊκού πληθυσμού εκτελέστηκαν χιλιάδες Εβραίοι, Ρομά, ταξιδιώτες, ανύπαντρες γυναίκες, σπανοί, λόγιοι κ.λπ. Όσο φως έριξαν στα αίτια της πανούκλας κατά τον 14ο αιώνα οι μισανθρωπικές θεωρίες που οδήγησαν σε εκείνα τα στυγερά εγκλήματα κατά των εξιλαστήριων θυμάτων, τόσο φως ρίχνουν σήμερα στα αίτια της κρίσης του ευρώ οι εικασίες ότι για την κατάσταση που αντιμετωπίζει ολόκληρη η Ευρώπη φταίνε οι τεμπέληδες της Μεσογείου.   Στην Ιρλανδία, στην πλειονότητά τους οι άνθρωποι του μεροκάματου έχουν πειστεί ότι είναι υπεύθυνοι για τις ζημίες των τραπεζιτών τους και πως έχουν ιερή υποχρέωση να συνθλιβούν οι ίδιοι ώστε να αποπληρωθούν τα χρέη των τραπεζιτών τους σε άλλους (ως επί το πλείστον Γερμανούς) τραπεζίτες – παρόλο που όταν οι ίδιοι τραπεζίτες κέρδιζαν αμύθητα ποσά, ούτε που σκέφτηκαν ποτέ να τα μοιραστούν με τους Ιρλανδούς μεροκαματιάρηδες πελάτες τους. Κάτι αντίστοιχο παρατήρησα στις ΗΠΑ: φτωχοί άνθρωποι που καταστράφηκαν οικονομικά (αυτοί και οι οικογένειές τους), όταν αρρώστησαν χωρίς να έχουν ασφάλεια υγείας, τίθενται στην πλειονότητά τους εναντίον της ίδρυσης κρατικής πρόνοιας για την υγεία. Κι όταν τους ρωτώ γιατί, μου απαντούν ότι τους «άξιζε» η τιμωρία.   Εικονογράφηση: David Shrigley   Το να είναι έτοιμος κάποιος να κοιτάξει την αλήθεια στα μάτια και να παραδεχτεί ότι έσφαλε και πως του άξιζε η τιμωρία η οποία ακολούθησε είναι έντιμο, συγκινητικό και ενάρετο. Αν, για παράδειγμα, έπραττε κάτι τέτοιο ένας τραπεζίτης της Wall Street, θα τον χειροκροτούσα. Το ίδιο και με τους σχεδιαστές της Ευρωζώνης, που δημιούργησαν μια νομισματική ένωση η οποία δεν είχε τη δυνατότητα να αντέξει τον παγκόσμιο οικονομικό σεισμό του 2008 (και την οποία είναι απαραίτητο να επανασχεδιάσουμε υπό το βάρος της κρίσης).   Το να αποδεχτεί όμως ευθύνες που δεν έχει και να συναινέσει σε τιμωρία που δεν του έπρεπε αποτελεί το άκρον άωτον της δουλικότητας. Τον εναγκαλισμό με το ψέμα. Την υποταγή σε προκαταλήψεις εναντίον της αλήθειας. Κανείς δεν διαφωνεί ότι στην Πομπηία συνέβαιναν σκάνδαλα, κυβερνούσε ένα φαύλο καθεστώς, γινόντουσαν εγκλήματα από τους ισχυρούς εναντίον ανίσχυρων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι αμαρτίες της κοινωνίας εκείνης ευθύνονται για (ή εξηγούν) τη λάβα που κατέκαψε όλους. Το ίδιο ισχύει και με τη δική μας κρίση. Η ελληνική κοινωνία ήταν, και παραμένει, βαθιά βουτηγμένη στη διαφθορά, αθεράπευτα δεσμευμένη με ένα φαύλο κράτος, εξαρτώμενη από έναν εξίσου φαύλο ιδιωτικό τομέα. Όμως, τίποτε από όλα αυτά δεν εξηγεί το βάθος και τη διάρκεια της κρίσης που περνάει η χώρα. Όπως και στην περίπτωση της Μεγάλης Πανώλης, η εξήγηση της τραγωδίας απαιτεί ψυχρή αναλυτική έρευνα που για να αποδώσει απαιτείται να αποφύγουμε την αυτομαστίγωση και τις συλλογικές τύψεις. Πηγή: www.lifo.gr

Αποκηρύξτε τον!

Τι λες σε γονέα που ανησυχεί ότι ο γιος του ενθουσιάστηκε με οικονομικές θεωρίες που θεωρείς τοξικές;



Στις 19 Μαΐου, συνάδελφός μου στο Πανεπιστήμιο του Τέξας έλαβε το εξής e-mail ευκατάστατου γονέα φοιτητή μας:   Αγαπητέ καθηγητά, Ο γιος μου σπουδάζει Oικονομικά στο πανεπιστήμιό σας. Έμαθα ότι πριν από μερικές εβδομάδες βρέθηκε στα χέρια του, σε μορφή pdf, επιστημονικό άρθρο του Victor Aguilar, το οποίο διαδίδεται από φοιτητή σε φοιτητή μετά από προτροπή κάποιου συναδέλφου σας. Αποτέλεσμα αυτής της δραστηριότητας ήταν ότι ο γιος μου άρχισε να ενδιαφέρεται για την αξιωματική μέθοδο και τώρα απειλεί ότι θα παρακολουθήσει μάθημα Τοπολογίας το επόμενο εξάμηνο. Είμαι απελπισμένος. Θέλω πάση θυσία να τον σώσω από μια καταστροφική στροφή στην καριέρα του. Προσπάθησα να τον πείσω ότι, όπως έχετε αποδείξει σε πρόσφατα βιβλία σας εσείς και ένας άλλος συνάδελφός σας (σ.σ. αναφέρεται στον υπογράφοντα), αυτού του είδους η αξιωματική μέθοδος οικονομικής θεωρίας είναι υπεύθυνη για τις πολιτικές που οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση (σ.σ. εννοεί το φθινόπωρο του 2008). Η συγκεκριμένη αξιωματική μέθοδος οικοδόμησε "τοξικά οικονομικά εγχειρίδια"! Κανένας πρόεδρος τμήματος Οικονομικών δεν δικαιούται να υπογράφει πτυχίο οποιουδήποτε φοιτητή έχει απορροφηθεί από τέτοιες τοπολογικές θεωρίες. Θα έπρεπε τέτοιοι φοιτητές να θεωρούνται επικίνδυνοι, καθώς επιδεικνύουν συμπεριφορά επιρρεπή στα αξιώματα (σ.σ. στο αγγλικό κείμενο χρησιμοποιείται η έκφραση axiom-happy behavior που παραπέμπει στην έκφραση trigger-happy behavior, όπου trigger η σκανδάλη). Δυστυχώς, ο γιος μου επιμένει. Και μου λέει ότι θα σταματήσει μόνο αν δει μια μαθηματική απόδειξη ότι η θεωρία του Aguilar δεν ισχύει. Πώς μπορώ να τον πείσω ότι τέτοιες θεωρίες δεν μπορούν να αποδειχτούν εσφαλμένες για τον ίδιο λόγο που είναι αδύνατον να αποδειχτεί η μη ύπαρξη γουρουνιών που πετούν μόνο όταν δεν τα παρατηρεί κανείς; Με τιμή (Υπογραφή γονέα)     Την ίδια μέρα, 19 Μαΐου, ο συνάδελφός μου απάντησε στον αγωνιώντα γονιό τα εξής:   Αγαπητέ κ. (επίθετο γονέα), Ως γονέας, αισθάνομαι τον πόνο σας. Πολύ φοβάμαι όμως ότι ο γιος σας έχει ήδη εγκλωβιστεί σε αυτή την αίρεση (sect) και ότι δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα πλέον. Σας συμβουλεύω να τον αποκηρύξετε αμέσως, και βεβαίως να τον βγάλετε από τη διαθήκη σας. Αν, πράγματι, πιστεύει στην αρχή της μεγιστοποίησης του κέρδους, θα αναγκαστεί να ξανασκεφτεί τις επιλογές του. Αν όχι, τότε θα είστε σε θέση να του υποδείξετε ότι οι ίδιες του οι επιλογές αναιρούν το βασικότερο των αξιωμάτων που τον έχουν εγκλωβίσει. Αυτή η τακτική μπορεί να μην επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Θα σας δώσει όμως μια μικρή ικανοποίηση. Με τις ευχές μου, καλή τύχη (υπογραφή συναδέλφου)     Στις 31 Μαΐου ο εν λόγω γονέας έστειλε το εξής e-mail στον γιο του:   Μπράντλεϊ, Γνωρίζεις καλά ότι δεν εγκρίνω την απόφασή σου να ακολουθήσεις στις σπουδές σου την κατεύθυνση της νεοκλασικής, αξιωματικής, τοπολογικής μεθόδου. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθείς να παραβλέπεις τις ενστάσεις μου. Πολύ φοβάμαι ότι δεν μου μένει άλλη εναλλακτική, παρά να ακολουθήσω τη συμβουλή του καθηγητή (επώνυμο συναδέλφου) να σε αποκηρύξω μια για πάντα. Δεν θα ανεχτώ ο γιος μου να είναι ένας από εκείνους που θα συνεισφέρουν στην επόμενη οικονομική καταστροφή. Γεια σου! Ο πατέρας σου   Εικονογράφηση: David Shrigley   Στις 8 Ιουνίου ο γιος έστειλε το εξής σύντομο e-mail στον... κοσμήτορά μας:   Αγαπητέ κ. κοσμήτορα, Σας γράφω για ν σας υποβάλω ένα απλό ερώτημα: υποστηρίζετε την απόφαση του συναδέλφου σας καθηγητή (επώνυμο του καθηγητή) να εξωθήσει τον πατέρα μου να με αποκηρύξει επειδή αποφάσισα να παρακολουθήσω το μάθημα της Τοπολογίας; Με τιμή Μπράντλεϊ (επώνυμο)   Στις 10 Ιουνίου ο κοσμήτορας απάντησε στον φοιτητή μας ως εξής:   Αγαπητέ κ. (επώνυμο), Η σχέση αιτίου-αιτιατού είναι ιδιαιτέρως δυσδιάκριτη. Έχοντας εντρυφήσει τόσο στα μαθηματικά όσο και στη λογική, δεν μπορώ να διακρίνω σχέση αιτίου-αιτιατού μεταξύ (α) της συμβουλής του συναδέλφου καθηγητή προς τον πατέρα σας και (β) της απόφασης του πατέρα σας (τον οποίο θεωρώ, όπως και εσάς, ορθολογιστή) να σας αποκηρύξει. Καθώς ο πατέρας είναι ένας άνθρωπος που, όπως φάνηκε, ξέρει να δέχεται συμβουλές, θα είχα το εξής να προτείνω: η επιλογή σας να αψηφήσετε τον πατέρα σας, παρακολουθώντας το μάθημα της Τοπολογίας, ανοίγει το πεδίο στην ενδιαφέρουσα σκέψη μιας μεγάλης δωρεάς από τον πατέρα σας στη σχολή μας, δωρεά ίση σε αξία με την περιουσία την οποία εσείς δεν θα κληρονομήσετε. Με αυτό τον τρόπο όλοι βγαίνουν κερδισμένοι! Εσείς θα παρακολουθήστε το μάθημα της επιλογής σας, ο πατέρας σας θα λάβει την ικανοποίηση που προσφέρει η αίσθηση ότι διατήρησε την πρωτοκαθεδρία εντός της οικογένειάς σας, οι συμβουλές του συναδέλφου-καθηγητή προς τον πατέρα σας θα καταγραφούν ως σοφές, η σχολή μας θα εισπράξει νέο εισόδημα που θα μας επιτρέψει να επενδύσουμε κι άλλο στη γνώση και, το σημαντικότερο, τόσο εσείς όσο και ο πατέρας θα γευτείτε την χαρά να έχετε συνεισφέρει σε έναν σκοπό ανώτερο του εαυτού σας. Φιλικά Κοσμήτορας (ονοματεπώνυμο) Πηγή: www.lifo.gr

Χαράματα Κυριακής η πιο μεγάλη πανσέληνος του 2013

Τις πρώτες πρωϊνές ώρες θα φτάσει στο πιό κοντινό της σημείο με τη γή ΣΧΟΛΙΑ (8) 9403 4 Ένα εντυπωσιακό φαινόμενο που σηματοδοτεί επίσημα την έλευση του καλοκαιριού αναμένεται αυτή την εβδομάδα.    Τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής, 23 Ιουνίου, η Σελήνη θα φτάσει επισήμως στην πλήρη φάση της και ταυτόχρονα στο πιο κοντινό της σημείο στη Γη (μόλις 356.990 χιλιόμετρα) δημιουργώντας τη μεγαλύτερη πανσέληνο του χρόνου.   Η τροχιά του φεγγαριού είναι σε σχήμα αυγού, και υπάρχουν φορές που είναι στο περίγειο, δηλαδή στη μικρότερη απόσταση της από τη Γη, ή στο απόγειο, δηλαδή στην πιο μακρινή απόσταση της από τη Γη. Εάν ωστόσο το περίγειο συμβαίνει ταυτόχρονα με την πανσέληνο, τότε στη Γη έχουμε την ευκαιρία να δούμε τη μεγαλύτερη πανσέληνο της χρονιάς.     Πηγή: www.lifo.gr

Ο Σουν Τζου και ο κ. Σαμαράς

Η τακτική του κλεισίματος της ΕΡΤ έχει πολλές ομοιότητες με αυτήν του Κινέζου στρατηγού. Πηγή: www.lifo.gr



Στην Τέχνη του Πολέμου ο Σουν Τζου προέτρεπε τον στρατηγό επιτιθέμενου στρατού, αφού περάσει τον ποταμό που τον χωρίζει από τα στρατεύματα στα οποία επιτίθεται, να κάψει στο διάβα του τη γέφυρα που μόλις χρησιμοποίησε. Καίγοντάς την, ο επιτιθέμενος στρατηγός δείχνει τόσο στους στρατιώτες του όσο και στον εχθρό ότι επιλέγει να στερήσει από τον στρατό του, και τον εαυτό του, το δικαίωμα της υποχώρησης – της φυγής. Βλέποντας τις φλόγες να καταπίνουν τη γέφυρα, οι στρατιώτες του καταλαβαίνουν με τρόμο ότι έχουν απολέσει τη δυνατότητα οπισθοχώρησης. Ότι η μόνη επιλογή που τους έμεινε είναι η μάχη μέχρι τελικής πτώσεως. Από την άλλη, ο εχθρός βλέπει την ίδια ακριβώς εικόνα και συνειδητοποιεί ότι οι επιτιθέμενοι θα πολεμήσουν λυσσαλέα, καθώς αυτο-στερήθηκαν τη διέξοδο διαφυγής. Έτσι, χάνουν το ηθικό τους και είναι πολύ πιθανόν να τραπούν σε φυγή.   Η πεμπτουσία της συμβουλής του Τζου βασίζεται σε ένα παράδοξο, το οποίο όμως, όσο περισσότερο το αναλύουμε, αποκαλύπτεται πως δεν είναι καθόλου, μα καθόλου παράδοξο: καλεί τον στρατηγό να καταστρέψει κάτι που έχει τεράστια αξία γι' αυτόν και τον στρατό του – μια γέφυρα που μπορεί να αποδειχτεί σωτήρια στην περίπτωση που η επίθεσή τους απωθηθεί. Γιατί; Επειδή αυτή η καταστροφική πράξη, το κάψιμο της γέφυρας, (α) τρομοκρατεί τον αντίπαλο και (β) δίνει κίνητρο στους δικούς του στρατιώτες να παλέψουν σκληρότερα απ' ό,τι αν γνώριζαν ότι η γέφυρα είναι «εκεί», έτοιμη να τους «φυγαδέψει».   Γυρνώντας στις «δικές» μας μάχες, πολλοί αναρωτιούνται τι μύγα τσίμπησε τον κ. Σαμαρά και προέβη στο αυταρχικό κλείσιμο της ΕΡΤ. «Δεν γνώριζε ότι θα είχε μεγάλο κόστος;» αναρωτιούνται φίλοι και αντίπαλοι του πρωθυπουργού. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα τα περί λουκέτου στην ΕΡΤ μου ήρθε στον νου η τακτική της «καμένης γέφυρας» του Σουν Τζου. Αρνούμενος να αποδεχτώ την ερμηνεία ότι ο κ. Σαμαράς απλώς δεν φαντάστηκε τις αντιδράσεις που θα έχει η κίνησή του αυτή, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κάποιος στενός του συνεργάτης, επηρεασμένος (έμμεσα ή άμεσα) από τον Σουν Τζου, του πρότεινε να χρησιμοποιήσει την ΕΡΤ ως τη γέφυρα που έπρεπε να καεί. Και εκείνος δέχτηκε τη λογική της συμβουλής.   Υπό αυτό το πρίσμα, ο κ. Σαμαράς γνώριζε πολύ καλά το τεράστιο πολιτικό κόστος του κλεισίματος της ΕΡΤ, τόσο για εκείνον όσο και για το κόμμα του. Όμως, ακριβώς όπως το κάψιμο της γέφυρας, οι μαύρες οθόνες πέτυχαν δύο πράγματα. Πρώτον, έβαλαν τον ίδιο και την περί αυτόν ομάδα νεοδημοκρατών σε θέση τέτοια ώστε να μην μπορούν να κάνουν πίσω – να είναι αδύνατον να υποχωρήσουν χωρίς να ηττηθούν κατά κράτος στον στίβο τόσο της κοινής γνώμης όσο και των εσωκομματικών αντιπαραθέσεων. Δεύτερον, έδωσαν στον κ. Κουβέλη και στον κ. Βενιζέλο να καταλάβουν ότι, με τη γέφυρα καμένη, ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να κάνει πίσω πια – οπότε εκείνοι να πανικοβληθούν (όπως ο αμυνόμενος στρατός που βλέπει να καίγεται η γέφυρα) και, υπό το καθεστώς αυτού του πανικού, να αποφασίσουν, με το πιστόλι στον κρόταφο, είτε να υποκύψουν στο κλείσιμο της ΕΡΤ (καταστρέφοντας όποιο ποσοστό της αξιοπιστίας τους απέναντι στους οπαδούς τους έχει επιβιώσει) είτε να τον ανατρέψουν, δίνοντάς του τη δυνατότητα να κατέβει στις εκλογές ως ο ισχυρός άνδρας που τόλμησε και τον οποίον ανέτρεψαν «άτολμοι» εταίροι.   Ο Σουν Τζου δεν μπορούσε βέβαια να εξασφαλίσει τη νίκη του επιτιθέμενου στρατηγού, καθώς οι αμυνόμενοι κάλλιστα μπορούσαν να επικρατήσουν την ώρα της μάχης, είτε η γέφυρα καιγόταν είτε όχι. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ο θεωρητικός της στρατηγικής ήταν να αυξήσει τις πιθανότητες νίκης του επιτιθέμενου στρατηγού, βοηθώντας τον να σπείρει τον πανικό στις γραμμές του εχθρού. Έτσι και στην περίπτωση του κ. Σαμαρά: το κλείσιμο της ΕΡΤ έσπειρε τον πανικό στα επιτελεία ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ., τους έσπασε το ηθικό, αυξάνοντας τις πιθανότητες να υποχωρήσουν άτακτα. Όπερ και εγένετο.   #img#   Και μετά; Με τη γέφυρα καμένη, ο κ. Σαμαράς γνώριζε ότι θα αυτο-εγκλωβιζόταν σε μια επιθετική «στάση» που θα κατέληγε είτε σε εκλογές, είτε σε πλήρη σύνθλιψη των κ.κ. Βενιζέλου και Κουβέλη. Αντίθετα με την περίπτωση του στρατηγού, ο κ. Σαμαράς έπρεπε να υπολογίσει και μια σειρά άλλων, αστάθμητων παραγόντων. Ένας εξ αυτών ήταν το Συμβούλιο της Επικρατείας. Η απόφασή του μπορεί να θεωρηθεί, κατά μία άποψη, ένας από μηχανής θεός που ξαναχτίζει την καμένη γέφυρα. Δεν είναι η δική μου άποψη. Η γέφυρα μπορεί να αναδύθηκε, αλλά δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός κ. Σαμαρά που υποχωρεί. Αν το κάνει, και τη χρησιμοποιήσει για να υποχωρήσει, απλώς θα έχει υπογράψει το πολιτικό του τέλος. Οι εταίροι του, ΔΗΜ.ΑΡ. και ΠΑΣΟΚ, θα βρουν την ευκαιρία να τον κυνηγήσουν, εγκλωβίζοντάς τον στο αδιέξοδο που βίωσε ο κ. Γιώργος Παπανδρέου τον Νοέμβριο του 2011.   Κλείνοντας, από τη μεριά όσων εξ ημών ενδιαφέρονται για την ουσία των πραγμάτων (και όχι για τους τακτικισμούς των πολιτικών μας), όλα αυτά αποδεικνύουν ένα: το σκάσιμο της φούσκας του greek success story!Με μία κίνηση, που μπορεί να του «βγει» πολιτικά, ο πρωθυπουργός δήλωσε ευθαρσώς ότι η εδώ και μήνες προβαλλόμενη αισιοδοξία δεν ήταν παρά ένα επικοινωνιακό παίγνιο το οποίο θα διαλυόταν, όπως η φθινοπωρινή ομίχλη στον μεσημεριανό ήλιο. Γι' αυτό, πριν διαλυθεί αυτό το προπέτασμα ομιχλώδους αισιοδοξίας, και με στόχο να επεκτείνει τη θητεία του στο Μαξίμου, ο κ. Σαμαράς επέλεξε μια άλλη τακτική, αρχικώς εμπνευσμένη από έναν τετραπέρατο Κινέζο: τις μαύρες οθόνες στη δημόσια τηλεόραση.   Πηγή: www.lifo.gr