Άγκαθα Κρίστι: Η Βασίλισσα του Εγκλήματος

Για τους φίλους του αστυνομικού μυθιστορήματος οι συστάσεις είναι μάλλον περιττές, καθώς η βιβλιοθήκη τους είναι γεμάτη από βιβλία της συγγραφέως. Το πιο πιθανό, βέβαια, είναι ότι οι περισσότεροι μάλλον δεν έχουν καταφέρει να διαβάσουν το σύνολο της συγγραφικού της έργου καθώς η Αγκάθα Κρίστι υπήρξε πολυγραφότατη.

Η πιο σημαντική συγγραφέας του είδους, Αγκάθα Κρίστι, γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1890 στο Ντέβον της Αγγλίας. Ο πατέρας της ήταν ένας γοητευτικός Αμερικανός, ο οποίος κατασπατάλησε όλη την περιουσία της οικογένειας. Έτσι το 1901 η εντεκάχρονη τότε Αγκάθα βρέθηκε φτωχή και υπό την προστασία μιας μάνας καταθλιπτικής αλλά και υπερβολικά κτητικής, που πίεζε την κόρη της να γράφει ποιήματα και ιστορίες προκειμένου να ξεπεράσει την έμφυτη ντροπαλοσύνη της.

Ένα καλοκαίρι όταν η Αγκάθα παραθέριζε με τη μητέρα της και τα δύο αδέρφια της στη Γαλλία, ένας ξεναγός καρφίτσωσε στο καπέλο της μία όμορφη πεταλούδα, η οποία δεν σταμάτησε να χτυπάει απελπισμένα τα φτερά της καθ' όλη τη διάρκεια του περιπάτου τους, μέχρι να ξεψυχήσει. Το συμβάν αυτό, όπως αναφέρει πολλά χρόνια αργότερα στην αυτοβιογραφία της, σημάδεψε την παιδική ηλικία της καθώς ήταν η πρώτη της επαφή με το «έγκλημα».

Το 1914 παντρεύτηκε με τον αξιωματικό της βασιλικής αεροπορίας Άρτσιμπαλντ Κρίστι, το όνομα του οποίου κράτησε έως το τέλος της ζωής της, παρά το γεγονός ότι χώρισαν λίγα χρόνια αργότερα. Μαζί του θέλησε να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο. Όμως, ο Άρτσιμπαλντ, μετά τα πρώτα όμορφα έγγαμα χρόνια, προτίμησε τις παρτίδες γκολφ και το κυριότερο την αγκαλιά της Νάνσι Νιλ από την αγκαλιά της συζύγου του, η οποία είχε αρχίσει να παίρνει βάρος.

O Άρτσιμπαλντ ζήτησε διαζύγιο λίγες μόνο ημέρες μετά το θάνατο της αγαπημένης μητέρας της Αγκάθα, Κλάρα. Η Αγκάθα αντέδρασε με μια εξαφάνιση, η οποία δεν λύθηκε μέχρι σήμερα, σαράντα χρόνια μετά το θάνατό της. Στις 3 Δεκεμβρίου 1926 εξαφανίστηκε με το διθέσιο αυτοκίνητό της, το οποίο βρέθηκε άδειο ένα χιλιόμετρο μακριά από το σπίτι της. Για έντεκα ημέρες οι εφημερίδες και το ραδιόφωνο βοούσαν. Στις 14 Δεκεμβρίου ο ρεσεψιονίστ του Hydropathic Hotel Harrotage τηλεφώνησε στην αστυνομία πώς μια κυρία που μοιάζει με την εξαφανισμένη πίνει τον καφέ της στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Όταν ο Άρτσιμπαλντ Κρίστι εμφανίστηκε μπροστά της, η σύζυγός του του έδωσε το χέρι της και συστήθηκε: «Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Τερέζα Νιλ!» Κανείς δεν πίστεψε την εξήγηση της οικογένειας, ότι η Αγκάθα Κρίστι έπαθε μερική αμνησία. Ήταν και το επώνυμο της ερωμένης του άνδρα της που υιοθέτησε για να «κρυφτεί», γεγονός που έκανε γνωστή την απιστία του σε όλη την Αγγλία. Η Αγκάθα Κρίστι ήξερε συνειδητά ή ασυνείδητα να εκδικείται.

Το 1928 παντρεύεται για δεύτερη και τελευταία φορά με τον κατά 14 χρόνια νεότερό της αρχαιολόγο Μαξ Μαλόουν. Τα ταξίδια της μαζί του στη Μέση Ανατολή θα της έδιναν υλικό για πολλές ιστορίες στο μέλλον, όπως το διάσημο Έγκλημα στο Νείλο. Η Αγκάθα απαντούσε αστειευόμενη στους δημοσιογράφους για το γάμο της: «Ένας αρχαιολόγος είναι ο καλύτερος σύζυγος που θα μπορούσε να έχει μια γυναίκα. Όσο περισσότερο μεγαλώνει αυτή, τόσο περισσότερο ενδιαφέρεται εκείνος γι' αυτήν».

Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε εθελοντικά στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού, όπου και απέκτησε μια γνώση γύρω από τα δηλητήρια, κάτι που της φαινόταν ιδιαίτερα χρήσιμο όταν θα ξεκινούσε να γράφει μυστήρια. Το 1920 γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Η μυστηριώδης υπόθεση στο Στάιλς», στο οποίο παρουσιάζεται για πρώτη φορά ο διάσημος και κεντρικός ήρωας των έργων της Ηρακλής Πουαρό. Ο Ηρακλής Πουαρό θα επανεμφανιστεί σε περίπου 40 έργα της, μέχρι το 1975, οπότε λύνει και το τελευταίο μυστήριό του στο «Αυλαία».

Η ηλικιωμένη συμπαθής γεροντοκόρη Τζέην Μάρπλ, η άλλη διάσημη ηρωίδα της, εμφανίζεται σε 17 βιβλία, η οποία εκεί όπου ο Πουαρό χρησιμοποιεί λογικές μεθόδους για να λύσει ένα μυστήριο, η δεσποινίς Μαρπλ χρησιμοποιεί το γυναικείο ένστικτό της και πονηριά. Η Μις Μαρπλ εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1930 στο «Ο Παραβάτης Της Έβδομης Εντολής» και κλείνει την καριέρα της το 1977, στο «Ρετρό Στην Ομίχλη».

Μπορεί να έγραψε 79 αστυνομικά μυθιστορήματα, 19 θεατρικά έργα και 6 νουβέλες με ψευδώνυμο, ωστόσο οι γνώμες διίστανται για το μέγεθος της διανοητικής της ικανότητας. Άλλοι συμφωνούν ότι επρόκειτο για μια γυναίκα διανοούμενη που μιλούσε για τις θεωρίες του Βίντγκενσταϊν και του Φρόιντ και άλλοι ότι επρόκειτο απλώς για μια πανούργα γυναίκα. Εκτιμάται ότι τα βιβλία της έχουν πουλήσει 1 δισεκατομμύριο αντίτυπα στα αγγλικά, και ένα ακόμη δισεκατομμύριο σε 103 άλλες γλώσσες.

Το 1955 η Αγκάθα είχε πλέον δημιουργήσει ανώνυμη εταιρεία στο όνομά της, την οποία αγόρασε η Booker Books στα τέλη της δεκαετίας του '60 (πρόκειται για την ίδια εκδοτική που είχε αγοράσει και τα δικαιώματα του Ian Fleming, δημιουργού του James Bond). Το 1971 η Βασίλισσα της Αγγλίας θα της απονείμει τον τίτλο της Μεγάλης Κυρίας (Dome Commander) της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και το 1976 έγινε πρόεδρος του Βρετανικού Κλαμπ Εξιχνίασης Εγκλημάτων. Τον Ιανουάριο του 1976 θα πεθάνει σε ηλικία 85 ετών στο Γουόλιγκφορντ της Οξφόρδης.

Η Αγκάθα Κρίστι υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει για πολλά χρόνια ακόμη γιατί τα βιβλία της είναι εδώ και ξέρουν πολύ καλά να συντηρούν το μύθος της...

 Δέκα πράγματα για τη ζωή της

1. Ξεκίνησε να γράφει μυθιστορήματα όταν η μεγαλύτερη αδερφή της τής είπε ότι δε μπορούσε, επειδή η πλοκή ήταν πολύ μπερδεμένη και δεν πίστευε ότι η Αγκάθα θα κατάφερνε να την «υφάνει».

2. Η Αγκάθα Κρίστι εμπνεόταν τις ιστορίες της ενώ απολάμβανε το μπάνιο της στην βικτοριανή της μπανιέρα, μασουλώντας μήλα. Σταμάτησε αυτή τη συνήθεια όταν δεν της άρεσαν πια οι μπανιέρες που έφτιαχναν.

3. Μιλώντας κάποτε για το πώς κατάφερνε να βγάζει τόσα πολλά βιβλία, η Αγκάθα είχε αποκαλέσει τον εαυτό της «μια τέλεια μηχανή που φτιάχνει λουκάνικα». Επί πολλά χρόνια έβγαζε δύο βιβλία το χρόνο, συν ένα ακόμη που κυκλοφορούσε πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων.

4. Βοήθησε στη διαλέκαυνση ενός εγκλήματος μετά το θάνατό της. Ένα παιδί πέθαινε από μια ασθένεια που κανείς δε μπορούσε να προσδιορίσει, μέχρι που μία από τις νοσοκόμες θυμήθηκε το μυθιστόρημα της «The Pale Horse».

Ένας από τους χαρακτήρες του βιβλίου της Αγκάθα Κρίστι είχε πέσει θύμα δηλητηρίασης από θάλλιο και είχε τα ίδια συμπτώματα με αυτά του παιδιού που πέθαινε. Σε μια τελευταία προσπάθεια να ανακαλύψει τι συμβαίνει η νοσοκόμα εξέτασε τα επίπεδα θαλλίου στον οργανισμό του παιδιού και βρήκε ότι ήταν 10 φορές παραπάνω από το φυσιολογικό. Του χορηγήθηκε η κατάλληλη θεραπεία και ανάρρωσε πλήρως. Αργότερα βρέθηκε ότι κοντά στο σπίτι του γινόταν χρήση εντομοκτόνων, τα οποία περιείχαν τη συγκεκριμένη ουσία.

5. Μια φορά η Αγκάθα Κρίστι είχε εξαφανιστεί για 11 συνεχόμενες μέρες. Αυτό είχε συμβεί το 1926. Είχε πεθάνει πρόσφατα η μητέρα της και σαν να μην της έφτανε αυτό, ανακάλυψε και ότι ο άντρας της την απατούσε. Στις 3 Δεκεμβρίου του 1926 η Αγκάθα φίλησε την κόρη της για καληνύχτα, μπήκε στο αυτοκίνητό της και έφυγε. Το αυτοκίνητό της βρέθηκε μερικά μίλια μακριά, όμως εκείνη δεν ήταν πουθενά.

Έψαξαν στο βυθό των κοντινών λιμνών ενώ 15.000 εθελοντές «χτένισαν» την περιοχή. Όσοι είχαν πιστέψει ότι ο άντρας της ήταν ένοχος, εξεπλάγησαν όταν εκείνη εντοπίστηκε σώα και αβλαβής περίπου 10 ημέρες μετά σε ένα ξενοδοχείο με σπα στο Harrogate.

Η Αγκάθα Κρίστι ποτέ δεν αποκάλυψε το λόγο της εξαφάνισής της, κάτι που έκανε τις φήμες να οργιάσουν. Είχε πάθει αμνησία λόγω κάποιου ατυχήματος; Ήταν διαφήμιση για το επόμενό της βιβλίο; Προσπάθησε να εμπλέξει το σύζυγό της σε ανθρωποκτονία; Κανείς δε γνωρίζει. Πάντως ένα είναι σίγουρο. Ότι έκλεισε το δωμάτιο του ξενοδοχείου στο όνομα της ερωμένης του συζύγου της.

6. Η Αγκάθα και ο σύζυγός της Άρτσι ήταν από τους πρώτους Βρετανούς που δοκίμασαν να κάνουν σερφ.

Αυτό συνέβη στη Χαβάη το 1922. Ένας ερευνητής από το Βρετανικό Μουσείο για το Σερφ είχε πει ότι μόνο ένας άλλος Βρετανός είχε κάνει σερφ πριν από το ζεύγος Κρίστι: ο πρίγκιπας Εδουάρδος.

7. Εκτός από 66 μυθιστορήματα και άλλες 15 συλλογές διηγημάτων η Αγκάθα Κρίστι έγραψε έξι ακόμη ρομαντικά μυθιστορήματα με το όνομα Mary Westmacott. Αυτό όμως δεν ήταν το μοναδικό της ψευδώνυμο: αρχικά είχε υποβάλλει τα έργα της με το ψευδώνυμο «Monosyllaba».

8. Ένα από τα βιβλία της περιείχε τόσο αληθοφανή στοιχεία, που η βρετανική υπηρεσία πληροφοριών (MI5) ξεκίνησε έρευνα. Στο μυθιστόρημα «N or M» που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας χαρακτήρας με το όνομα Major Bletchley ισχυρίζεται ότι γνωρίζει απόρρητα μυστικά της Μ. Βρετανίας για τον πόλεμο.

Ένας πολύ καλός φίλος της Αγκάθα Κρίστι, ο Dilly Knox, εργαζόταν σε κυβερνητική υπηρεσία στο Bletchley Park.

Έτσι τα μέλη της MI5 αναρωτήθηκαν αν τα πολεμικά μυστικά που γνώριζε ο χαρακτήρας του βιβλίου ήταν πραγματικά στοιχεία που είχε διαρρεύσει ο Knox.

Ο Knox τα αρνήθηκε όλα, όμως η μυστική υπηρεσία δεν πείστηκε. Αν η συγγραφέας δε γνώριζε τίποτα, γιατί είχε δώσει αυτό το όνομα το χαρακτήρα της; Ο Knox δέχτηκε να τη ρωτήσει και τελικά η MI5 ικανοποιήθηκε από την απάντησή της: «Bletchley; Αγαπητέ μου, είχε κολλήσει εκεί το τρένο μου από την Οξφόρδη στο Λονδίνο και πήρα την εκδίκησή μου δίνοντας το συγκεκριμένο όνομα σε έναν από τους λιγότερο αγαπητούς μου χαρακτήρες».

9. Ο διάσημος χαρακτήρας της Αγκάθα Κρίστι, ο ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό, είναι ο μοναδικός που... τού έγραψαν νεκρολογία στους New York Times.

10. Ο δεύτερός της σύζυγος, ο Max Mallowan, ήταν ένας διακεκριμμένος βρετανός αρχαιολόγος. Της άρεσε να τον συνοδεύει στις ανασκαφές του και να τον βοηθά καθαρίζοντας αντικείμενα, να ταιριάζει τα θραύσματα με τα πήλινα αγγεία και να τα εισάγει σε καταλόγους.

 

Πηγές: arive.gr, newsbeast.gr

Σοπενχάουερ: Αυτές είναι οι 3 δυνάμεις κι αυτά τα 3 είδη απολαύσεων

Στους κυρίους αυτούς, όσο είναι νέοι, την λύση δίνουν η μυϊκή δύναμη και η γενετήσια ορμή. Αργότερα, όμως, δεν απομένουν παρά οι πνευματικές δυνάμεις· εάν τούτες δεν υπάρχουν η δεν έχουν καλλιεργηθεί η δεν έχει συσσωρευτεί το απαιτούμενο για την δραστηριότητά τους υλικό, τότε ό θρήνος είναι μέγας.

Όντας η μοναδική ανεξάντλητη δύναμη, η βούληση υποβάλλεται τώρα σ’ ερεθισμό μέσω της διέγερσης των παθών, μέσω λ.χ. ριψοκίνδυνων τυχερών παιχνιδιών, του αναξιοπρεπούς αυτού αμαρτήματος. Γενικά δε, το κάθε άεργο άτομο θα επιλέξει ένα παιχνίδι για ν’ απασχολείται ανάλογα με τις δυνάμεις που δεσπόζουν μέσα του: λ.χ. μπόουλινγκ ή σκάκι, κυνηγεσία ή ζωγραφική, ιπποδρομίες ή μουσική, χαρτοπαιξία ή ποίηση, εραλδική ή φιλοσοφία κ.ο.κ.

Μπορούμε, μάλιστα, να διερευνήσουμε το θέμα κατά τρόπο μεθοδικό, ανατρέχοντας στις ρίζες όλων των εκδηλώσεων της ανθρώπινης δυνάμεως, δηλ. στις τρεις βασικές δυνάμεις της ανθρώπινης φυσιολογίας τούτες, επομένως, πρέπει να τις εξετάσουμε ως προς το χωρίς σκοπό παιχνίδι τους, κατά το όποιο εμφανίζονται ως οι πηγές τριών ειδών ενδεχομένων απολαύσεων, από τα όποια αυτά ειδή ό κάθε άνθρωπος, ανάλογα με το ποιά δύναμη κυριαρχεί μέσα του, θα επιλέξει εκείνο πού του ταιριάζει.

 

Κατ’ αρχάς, λοιπόν, έχουμε τις απολαύσεις της αναπαραγωγικής δυνάμεως, εκείνες δηλ. της βρώσεως, πόσεως, πέψεως, αναπαύσεως και του ύπνου. Τούτες, μάλιστα, ολόκληρα έθνη φέρονται να τις έχουν κάνει εθνικές απολαύσεις και να δοξάζονται γι’ αυτές.

 

Κατόπιν, έχουμε τις απολαύσεις της διεγερσιμότητας, εκείνες δηλ. της πεζοπορίας, του άλματος, της πάλης, του χορού, της ξιφασκίας, της ιππασίας και των αθλητικών παιχνιδιών κάθε είδους, καθώς επίσης και της κυνηγεσίας, της μάχης και του πολέμου.

Τέλος, έχουμε και τις απολαύσεις της αισθαντικότητας, εκείνες δηλ. της θέασης, της νόησης, του συναισθήματος, της ποίησης, της γλυπτικής, της μουσικής, της μάθησης, της μελέτης, του διαλογισμού, της εφεύρεσης, τού φιλοσοφείν κ.ο.κ.

Σχετικά με την αξία, την ένταση, την διάρκεια καθενός απ’ αυτά τα είδη των απολαύσεων, μπορούν να γίνουν ποικίλες επισημάνσεις, τις όποιες αφήνω στην κρίση του αναγνώστη. Σ’ όλους, όμως, είναι ευνόητο πώς ή απόλαυσή μας (ή όποια εξαρτάται πάντοτε από την χρήση των δικών μας δυνάμεων) και, συνεπώς, και ή ευτυχία μας (ή όποια συνίσταται στην συχνή ύπαρξη της απόλαυσης) θα είναι τόσο μεγαλύτερες όσο ευγενέστερου είδους είναι ή δύναμη πού τις παράγει. ’Επίσης, κανείς δεν θ’ αμφισβητήσει τα πρωτεία πού κατέχει απ’ αυτήν την άποψη η αισθαντικότητα – η ουσιαστική υπεροχή της οποίας συνιστά το διακριτικό γνώρισμα του ανθρώπου έναντι των άλλων ειδών του ζωικού βασιλείου- σε σχέση με τις δύο άλλες βασικές φυσιολογικές δυνάμεις, οι όποιες απαντούν στον ίδιο ή σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό και στα άλλα ζώα. Στην σφαίρα της αισθαντικότητας ανήκουν οι γνωστικές μας δυνάμεις, ώστε ή υπεροχή αυτής να μας καθιστά δεκτικούς για τις απολαύσεως της γνώσης, τις καλούμενες δηλ. πνευματικές απολαύσεις, οι όποιες, μάλιστα, είναι τόσο πιο έντονες όσο μεγαλύτερη είναι ή υπεροχή της αισθαντικότητας.>

 

Ό κοινός, ό συνηθισμένος άνθρωπος αναπτύσσει ζωηρό ενδιαφέρον για κάτι μόνον όταν τούτο διεγείρει την βούλησή του, όταν δηλ. παρουσιάζει προσωπικό ενδιαφέρον γι’ αυτόν. Τώρα βέβαια, κάθε διαρκής διέγερση της βούλησης έχει έναν μικτό τουλάχιστον χαρακτήρα, είναι δηλ. συνδεδεμένη με πόνο. Ένα μέσο για την εκούσια διέγερσή της, και συγκεκριμένα μέσα) ενδιαφερόντων τόσο μικρών ώστε να προκαλούν στιγμιαίους μόνο κι ελαφρούς, όχι επίμονους και βαρείς πόνους, ενδιαφερόντων, άρα, που μπορούν να θεωρηθούν απλό γαργάλημα της βούλησης, είναι ή χαρτοπαιξία, η διαρκής αυτή απασχόληση της «καλής κοινωνίας» όλων των χωρών.

Ό άνθρωπος, αντίθετα, στον όποιον υπερτερούν οι πνευματικές δυνάμεις έχει την ικανότητα, μάλιστα την ανάγκη ν’ αναπτύσσει το πλέον ζωηρό ενδιαφέρον διά της οδού της αμιγούς γνώσης, εκείνης δηλ. χωρίς την παραμικρή πρόσμειξη της βούλησης. Χάρη δε σ’ αυτό το ενδιαφέρον, μεταβαίνει κατόπιν σε μία επικράτεια στην όποια ό πόνος δεν έχει πρόσβαση, στους αιθέρες, ούτως ειπείν, των ευκόλως διαβιούντων θεών, θεώνρεία ζωόντων* [Ίλ., Ζ, 138].

………..

Συνεπώς, ενώ ή ζωή των υπολοίπων ρέει και παρέρχεται μέσα σε πνευματική ατονία -καθώς ή διάνοια και ή καρδιά τους είναι ολοκληρωτικά εστραμμένες στα ευτελή ενδιαφέροντα της προσωπικής ευμάρειας κι έτσι σε δυστυχίες κάθε είδους, ώστε οι άνθρωποι αυτοί, μόλις ή ενασχόληση με τούτα μειωθεί και οι ’ίδιοι παραπεμφθούν πίσω στον εαυτό τους, να πλήττονται από αφόρητη ανία, αφού μόνο τα φλογερά πάθη καταφέρνουν να επιφέρουν μία κάποια κίνηση στην αδρανή μάζα-, ό άνθρωπος, αντίθετα, ό προικισμένος με δεσπόζουσες πνευματικές δυνάμεις χαίρει υπάρξεως πλούσιας σε σκέψεις, διαρκώς ζωογονούμενης και σπουδαίας, ασχολείται με αντικείμενα αξιόλογα κι ενδιαφέροντα, μόλις του επιτραπεί ν’ αφιερωθεί σ’ αυτά, και φέρει εντός του τις πηγές των ευγενέστερων απολαύσεων. Παρακίνηση έξωθεν του προσφέρουν τα δημιουργήματα της φύσης και ή όψη των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, κατόπιν οι τόσο διαφορετικές επιδόσεις των υπερπροικισμένων ανθρώπων όλων των εποχών και όλων των λαών, τις όποιες αυτές επιδόσεις, στην πραγματικότητα, μόνον αυτός μπορεί ν’ απολαύσει ουσιαστικά, καθώς μόνον αυτός μπορεί να τις κατανοήσει και να τις νιώσει. Για χάρη δική του, άρα, έζησαν οι υπερπροικισμένοι εκείνοι, σ’ αυτόν ουσιαστικά απευθύνθηκαν, ενώ οι λοιποί, ως εκ συμπτώσεως και μόνον ακροατές, ημικατανοούν τα όσα σκόρπια τύχει να γνωρίσουν.

 

’Εντούτοις, ό άνθρωπος αυτός έχει μία ανάγκη επιπλέον σε σχέση με τους άλλους, την ανάγκη να μαθαίνει, να βλέπει, να μελετά, να διαλογίζεται, να εξασκείται, άρα και την ανάγκη για ελεύθερη σχόλη· όμως, ακριβώς επειδή -όπως ορθά επισημαίνει ό Βολταίρος- «δεν υπάρχουν πραγματικές απολαύσεις παρά μόνο με πραγματικές ανάγκες» , η ανάγκη αυτή είναι ή προϋπόθεση για να έχει πρόσβαση στις απολαύσεως εκείνες -όπως το κάλλος στην φύση και στην τέχνη, καθώς και τα πνευματικά έργα κάθε είδους- που δεν είναι ποτέ προσβάσιμες στους λοιπούς, για τους οποίους τέτοιου είδους πράγματα, ακόμη και όταν υπάρχουν γύρω τους σε αφθονία, δεν είναι παρά ότι είναι και οι εταίρες για τον γέρο άνδρα.

Ως συνέπεια τούτου, ένας τόσο ευνοημένος άνθρωπος ζει, παράλληλα με τον προσωπικό του βίο, κι έναν δεύτερο, συγκεκριμένα έναν πνευματικό βίο, τον όποιον αντιμετωπίζει βαθμιαία ως τον ουσιαστικό σκοπό της ύπαρξης, εκλαμβάνοντας τον πρώτο ως απλό μέσο γι’ αυτόν οι λοιποί, αντίθετα, είναι αναγκασμένοι να θεωρούν την άνοστη, κενή και θλιβερή επιβίωση ως σκοπό. Ό πνευματικός βίος είναι εκείνος που πρωτίστως τον απασχολεί και ό όποιος, με την διαρκή αύξηση της κατανόησης και της γνώσης, προσλαμβάνει μία εσωτερική αλληλουχία κι έναν χαρακτήρα όλο και πιο εντατικό, μία όλο και περισσότερο πληρούμενη ολότητα και τελειότητα, όπως ένα έργο τέχνης κατά την δημιουργία του. Σε σχέση με τον βίο αυτόν, ή πρακτική ζωή των λοιπών -ή όποια είναι προσανατολισμένη στην προσωπική ευμάρεια κι επιδέχεται αύξηση μόνον ως προς την διάρκεια, όχι όμως και ως προς το βάθος- δημιουργεί ζωηρή και θλιβερή αντίθεση, ισχύει, όμως, κατ’ ανάγκη ως αυτοσκοπός για τούς ανθρώπους αυτούς, ενώ, για εκείνον, ως απλό μέσο.

Ή πρακτική, πραγματική ζωή μας, όταν δεν την κινούν τα πάθη, είναι άνοστη και πληκτική· όταν δε την κινούν, τότε γίνεται σύντομα οδυνηρή. Να γιατί είναι ευτυχείς όσοι έλαβαν ένα οποιοδήποτε πλεόνασμα νοός, πέραν δηλ. τού απαιτούμενου για την εξυπηρέτηση της βούλησης: διότι μ’ αυτό διάγουν, παράλληλα με τον πραγματικό, κι έναν πνευματικό επιπλέον βίο, ό όποιος τούς απασχολεί και τούς ψυχαγωγεί διαρκώς κατά τρόπο μη οδυνηρό, και όμως έντονο. Σκέτη σχόλη, νοός δηλ. μη απασχολούμενος προς εξυπηρέτηση της βούλησης, δεν επαρκεί γι’ αυτό· απαιτείται κι ένα πλεόνασμα δυνάμεως, καθώς μόνο τούτο καθιστά κάποιον ικανό για μία απασχόληση πού δεν εξυπηρετεί την βούληση, αμιγώς πνευματική· αντίθετα, «σχόλη χωρίς πνευματική ενασχόληση είναι θάνατος και ταφή ζωντανού ανθρώπου»  (Σενέκας)

Ανάλογα δε τώρα με το μικρότερο η μεγαλύτερο μέγεθος του πλεονάσματος αυτού, υπάρχουν και αναρίθμητες διαβαθμίσεις του πνευματικού εκείνου βίου πού μπορεί κανείς να διάγει παράλληλα με τον πραγματικό: από την συλλογή και περιγραφή μετάλλων, εντόμων, πτηνών ή νομισμάτων μέχρι τις ύψιστες επιδόσεις στην ποίηση και την φιλοσοφία. Ως παρεπόμενο, ένας τέτοιος πνευματικός βίος αποτελεί προμαχώνα κατά των πολλών εκείνων κινδύνων, συμφορών, απωλειών και σπαταλών έναντι των οποίων είναι κανείς εκτεθειμένος όσο αναζητεί την ευτυχία του στον πραγματικό κόσμο…; Σ’ εμένα λ.χ. ή φιλοσοφία μου δεν έχει ποτέ αποδώσει το παραμικρό, μ’ έχει όμως γλυτώσει από πάρα πολλά.

Ό κοινός άνθρωπος, αντίθετα, εξαρτάται για τις απολαύσεις της ζωής του από πράγματα πού βρίσκονται έκτος του. από την ιδιοκτησία, τούς βαθμούς, από γυναίκα και παιδιά, φίλους, συντροφιά κ.λπ.· σ’ αυτά στηρίζεται ή ευτυχία της ζωής του, ή όποια, για τον λόγο αυτόν, καταρρέει μόλις διαπιστώσει ότι τα έχασε ή ότι εξαπατήθηκε ως προς αυτά. Για να εκφράσουμε την σχέση αυτή, μπορούμε να πούμε πώς το κέντρο βάρους του βρίσκεται εκτός του. Για τον λόγο ακριβώς αυτόν, έχει διαρκώς μεταβαλλόμενες επιθυμίες και ιδιοτροπίες: εάν ή οικονομική του κατάσταση το επιτρέπει, την μία θ’ αγοράζει εξοχικά και άλογα, την άλλη θα διοργανώνει δεξιώσεις, την άλλη θα πραγματοποιεί ταξίδια, συνολικά δε θα ζει σε μεγάλη πολυτέλεια, επειδή ακριβώς αναζητεί ικανοποίηση έξωθεν με κάθε είδους πράγματα, ενεργώντας, έτσι, όπως ό εξασθενημένος πού ελπίζει με δυναμωτικά και φάρμακα ν’ ανακτήσει την υγεία και την ρώμη του, ή πραγματική πηγή των οποίων δεν είναι παρά ή ζωτική ενέργεια εντός του.

Από το βιβλίο του Arthur Schopenhauer, Αφορισμοί – για την πρακτική σοφία της ζωής

Πηγή: antikleidi

Ο δεκάλογος της θεωρίας της Maria Montessori

Η Maria Montessori είναι η γυναίκα που δίδαξε στα παιδιά την αγάπη για τη μάθηση και στους μεγάλους την αγάπη για το κάθε παιδί.
Η Maria Montessori (1870-1952) σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης και έγινε η πρώτη γυναίκα γιατρός στην Ιταλία! Κατά τη διάρκεια της πρακτικής της στην Ιατρική, οι κλινικές παρατηρήσεις της την οδήγησαν στο να αναλύσει τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά μαθαίνουν.

Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά κατασκευάζουν αυτά που θα μάθουν από ότι υπάρχει στο περιβάλλον τους.

Το 1902 ξεκίνησε τις σπουδές της στην παιδαγωγική, την πειραματική ψυχολογία και την ανθρωπολογία.Έδωσε διαλέξεις για εκπαιδευτικές μεθόδους που αφορούν σε παιδιά που πάσχουν από ψυχικές ασθένειες.

Το 1907 εγκαινιάστηκε το "Casa de Bambini". Ήταν το πρώτο σπίτι στη συνοικία San Lorenzo της Ρώμης και έγινε η πηγή της μεθόδου Montessori για τους εκπαιδευτικούς.

Το 1911 φεύγει από τον κλάδο της Ιατρικής και ασχολείται με το εκπαιδευτικό έργο. Το 1913 ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ και η σύζυγός του Mαμπέλ εγκαινίασαν τoν Μορφωτικό Σύλλογο Μontessori (Montessori Educational Association) στην Ουάσινγκτον.

Εισέρχεται στον κόσμο της Παιδαγωγικής μια νέα μέθοδος, στην οποία τα υλικά είναι κύρια πηγή μάθησης κατά την προσχολική περίοδο. Η μέθοδος αυτή βασίζεται στην προώθηση της πρωτοβουλίας και την ανταπόκριση του παιδιού με τη χρήση ενός ειδικά σχεδιασμένο εκπαιδευτικό υλικό. Το παιδί πρέπει να μαθαίνει σύμφωνα με το δικό του ρυθμό και έτσι να ανακαλύπτει τη γνώση.

Ο Δεκάλογος

1. Μην αγγίζετε ένα παιδί παρά τη θέληση του.

2. Μην μιλάτε με άσχημο τρόπο σε ένα παιδί και μην χρησιμοποιείτε άσχημα λόγια όταν αναφέρεστε σε αυτό κατά την απουσία του.

3. Επικεντρωθείτε στο να ενισχύσετε και να βοηθήσετε να αναπτυχθούν τα θετικά στοιχεία και οι υπάρχουσες ικανότητες του παιδιού ώστε να μην αφήνουν χώρο για το "κακό".

4. Βοηθήστε το να συμμετέχει ενεργά στην προετοιμασία του περιβάλλοντος μάθησης. Αφιερώστε σχολαστική και συνεχή φροντίδα σε αυτό. Βοηθήστε το παιδί να συνάψει εποικοδομητική σχέση με το περιβάλλον του. Δείξτε του το περιβάλλον μέσα στο οποίο κρύβονται τα μέσα που θα βοηθήσουν την ανάπτυξη του και υποδείξετε του την κατάλληλη χρήση τους.

5. Να είστε πάντα έτοιμοι να ανταποκριθείτε στο κάλεσμα ενός παιδιού που έχει την ανάγκη σας και πάντα να ακούτε και να απαντάτε στο παιδί που σας απευθύνεται.

6. Σεβαστείτε το παιδί που κάνει κάτι λάθος και μπορεί αργότερα να εντοπίσει μόνο του το λάθος και να διορθωθεί, αλλά να διακόψετε άμεσα και ρητά κάθε καταχρηστική χρήση του περιβάλλοντος και κάθε κίνηση που μπορεί να θέτει σε κίνδυνο το παιδί,το περιβάλλον του ή τους άλλους.

7. Σεβαστείτε το παιδί τη στιγμή που ξεκουράζεται ή τη στιγμή που παρακολουθεί άλλους να εργάζονται ή όταν συλλογίζεται τι έχει κάνει ή τι θέλει να κάνει. Μην το κατευθύνετε ούτε να το αναγκάζετε σε άλλες μορφές δραστηριοτήτων.

8. Βοηθήστε το παιδί που βρίσκεται σε αναζήτηση κάποιας δραστηριότητας και δεν μπορεί να βρει τι θέλει να κάνει.

9. Να είστε ακούραστοι στο να επαναλαμβάνετε αυτό που θέλετε στο παιδί που αρνήθηκε λίγο νωρίτερα να σας ακούσει, να βοηθάτε το παιδί να αποκτήσει ό, τι δεν έχει ακόμη κατακτήσει και να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες του. Κάνετε το δημιουργώντας το μαθησιακό περιβάλλον με φροντίδα, εξοπλισμένοι με αυτοσυγκράτηση και σιωπή, χρησιμοποιώντας ήπια λόγια και γεμάτη αγάπη παρουσία. Κάνετε αισθητή την παρουσία σας στο παιδί που βρίσκεται σε αναζήτηση και αποστασιοποιηθείτε από το παιδί που έχει βρει τις απαντήσεις του.

10. Πάντα να συμπεριφέρεστε στο παιδί χρησιμοποιώντας τους καλύτερους τρόπους σας και να του προσφέρετε τον καλύτερο εαυτό σας .

Πηγή: tvxs.gr

Σύστημα Μοντεσσόρι: Τι είναι και τι διδάσκει

Ανεξαρτησία, ελευθερία με όρια και σεβασμός για την φυσική ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού είναι το τρίπτυχο που αποτελεί την ουσία του Μοντεσσοριανού συστήματος εκπαίδευσης, το οποίο συνεχίζει, αν και με αρκετές παραλλαγές, να εφαρμόζεται σε χιλιάδες σχολεία ανά τον κόσμο, ενώ έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό και τις καθημερινές συνήθειες τόσο της οικογένειας όσο και της κοινωνίας.

Η αρχή μιας ιδέας

Το Μοντεσσοριανό σύστημα εκπαίδευσης προέρχεται από την Μαρία Μοντεσσόρι, η οποία γεννήθηκε το 1870 στην Ιταλία, σπούδασε Ιατρική και στην συνέχεια Παιδαγωγικά, Φιλοσοφία και Ψυχολογία, στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Στην ψυχιατρική κλινική του Πανεπιστημίου ασχολήθηκε με παιδιά με νοητική υστέρηση και διαπίστωσε ότι η Παιδαγωγική πρέπει να συνεργαστεί με την Ιατρική για την θεραπεία αυτών των παιδιών. «Ακόμα και αυτά τα άτυχα παιδιά, όταν ενθαρρύνονται κατάλληλα, αποκτούν ένα αυθόρμητο ενδιαφέρον στη μάθηση και μία αυθόρμητη αυτοπειθαρχία», είχε πει χαρακτηριστικά.
Την μέθοδό της στην συνέχεια εφάρμοσε και στα ομαλώς αναπτυσσόμενα παιδιά, τα οποία παρατήρησε ότι «έμεναν πίσω» σε σχέση με τις δυνατότητές τους εξαιτίας των εκπαιδευτικών αρχών που ακολουθούνταν μέχρι τότε στην Ιταλία. Σαν υφηγήτρια του Πανεπιστημίου του Ρώμης ίδρυσε και οργάνωσε κέντρα προσχολικής αγωγής, «σπίτια του παιδιού». Εκεί τα παιδιά λάμβαναν «την αγωγή των αισθήσεων, την αγωγή των μυών, την αγωγή της ευφυΐας, την αγωγή των κοινωνικών συναισθημάτων και την ηθική της βούλησης», όπως η ίδια γράφει.

Η φιλοσοφική και ψυχολογική βάση της μεθόδου της, η οποία είναι το άτομο, σαν πυρήνας της κοινωνίας, και η ελευθερία του, επεκτάθηκε με την πάροδο των ετών πέρα από τα όρια του εκπαιδευτικού συστήματος και έφερε αλλαγές τόσο στο πλαίσιο της οικογένειας όσο και στο πλαίσιο της κοινωνίας.

Οι θεωρίες του Μοντεσσοριανού συστήματος

Η βάση του Μοντεσσοριανού συστήματος είναι η βαθιά εμπιστοσύνη στο παιδί και ο απεριόριστος σεβασμός στις ικανότητές του να αναπτυχθεί από μόνο του. Μότο δε της μεθόδου αποτελεί το «βοήθησέ με να το κάνω μόνος μου» και γι'αυτό η αγωγή του παιδιού πρέπει να είναι τέτοια ώστε να σέβεται την ανάγκη του για προσωπική ελευθερία, τον ατομικό του ρυθμό και τα ενδιαφέροντά του. Όσο για το ζήτημα της πειθαρχίας, αυτή, σύμφωνα με την Μοντεσσόρι, βρίσκεται εν δυνάμει στο βαθύτερο «είναι» το παιδιού.

Μοντεσσοριανά κέντρα εκπαίδευσης

Το μοντεσσοριανό σύστημα εκπαίδευσης εφαρμόζεται σήμερα σε περίπου 20.000 σχολεία παγκοσμίως, στα οποία συμμετέχουν παιδιά από την γέννησή της έως τα δεκαοκτώ τους έτη.

Κάτω από την ταμπέλα «Μοντεσσόρι» έχουν με την πάροδο των χρόνων εξελιχθεί διάφορες εκπαιδευτικές πρακτικές. Ωστόσο, σύμφωνα τουλάχιστον με τον Διεθνή Μοντεσσοριανό Σύνδεσμο και την Αμερικανική Μοντεσσοριανή Κοινότητα, τα ουσιαστικά στοιχεία που πρέπει να χαρακτηρίζουν τα σχολεία αυτά είναι:

-Μεικτές ηλικιακές τάξεις, συνήθως με παιδιά από 2 ½ έως 9 ετών.

-Επιλογή δραστηριοτήτων από τους ίδιους τους μαθητές, από μία γκάμα προκαθορισμένων επιλογών.

-Αδιάλειπτοι χρονικοί «κύκλοι» εργασίας.

-Εποικοδομητικό ή «εξερευνητικό» μοντέλο, στο οποίο οι μαθητές μαθαίνουν την έννοια της εργασίας μέσω υλικών και όχι μέσω απευθείας καθοδήγησης.

-Εξειδικευμένα εκπαιδευτικά υλικά, δημιουργημένα από την Μοντεσσόρι και τους συνεργάτες της.

Το Παιδαγωγικό Σύστημα Μοντεσσόρι σήμερα εφαρμόζεται κυρίως στην προσχολική αγωγή (από τα 3 έως τα 6 έτη) και ανήκει ολοκληρωτικά στον ιδιωτικό τομέα εκπαίδευσης.

Διαφορές κλασικής και μοντεσσοριανής εκπαίδευσης

Πολλοί είναι αυτοί σήμερα που θεωρούν το σύστημα Μοντεσσόρι ξεπερασμένο, με την έννοια ότι αυτά που πρεσβεύει έχουν εν πολλοίς γίνει αυτονόητες διαδικασίες στο μεγάλωμα ενός παιδιού. Ο μόνος τομέας τον οποίον δεν επηρέασε σε τόσο μεγάλο βαθμό, παραδόξως, είναι η εκπαίδευση: Η κλασική εκπαίδευση παραμένει επικρατούσα και παρόλο που πολλά έχουν αλλάξει τα τελευταία 50 χρόνια, οι αρχές της παραμένουν ίδιες: Ο εκπαιδευτικός παραμένει το κεντρικό πρόσωπο στην τάξη, είναι αυτός που θα επιβάλλει την πειθαρχία, ενώ οι γνώσεις που μεταλαμπαδεύονται είναι συγκεκριμένες και τυποποιημένες.

Αντίθετα, στη μοντεσσοριανή εκπαίδευση κυρίαρχο ρόλο στην τάξη έχει το παιδί, το οποίο μαθαίνει να αυτοπειθαρχεί μέσα από το περιβάλλον και την μέθοδο που του διδάσκεται. Επιπλέον, η γνώση αναπτύσσεται σύμφωνα με τα ενδιαφέροντα και τον προσωπικό ρυθμό του κάθε παιδιού, ενώ οι τάξεις-ομάδες αποτελούνται από παιδιά διαφόρων ηλικιών που συνεργάζονται και βοηθούν το ένα το άλλο.

Πέρα από την εκπαίδευση

Στο πλαίσιο της μεθόδου Μοντεσσόρι περιλαμβάνονται δραστηριότητες της πρακτικής ζωής, όπως φροντίδα του σώματος που οδηγεί το παιδί στην αυτοπαρατήρηση και γνωριμία με το σώμα του, φροντίδα ζώων και φυτών, δραστηριότητες ευγένειας (π.χ. χαιρετισμός), συζητήσεις όπου το παιδί μαθαίνει να ρωτά και να απαντά, δραστηριότητες φυσικής και ψυχοκινητικής αγωγής, εικαστικές δραστηριότητες κ.λ.π.

Για τις διδασκαλία αυτών των δραστηριοτήτων έχει δημιουργηθεί κατάλληλη υλικό (αισθητηριακό, λογικομαθηματικό, γλωσσικό και υλικό χώρου), δηλαδή παιχνίδια και αντικείμενα που είτε υπάρχουν στο περιβάλλον του παιδιού είτε μπορεί κανείς να βρει εύκολα σήμερα στο εμπόριο .

Ενδεικτικά:

-Παιχνίδια κατάλληλα για την ανάπτυξη των αισθήσεων. Για παράδειγμα, υλικό για χρώματα, σχήματα, μεγέθη. Ήχοι φυσικών και τεχνητών αντικειμένων. Υλικά που πλάθονται, τρίβονται, κόβονται. Υλικά που βοηθούν στην διάκριση των γεύσεων.

-Παιχνίδια λογικομαθηματικών δραστηριοτήτων, π.χ. ταξινόμησης, αντιστοίχησης, σειροθέτησης, σύγκρισης, απαρίθμησης κ.λ.π. Πιο συγκεκριμένα, ιδιαίτερη παιδαγωγική αξία έχουν τα δομημένα ανεικονικά υλικά, όπως τα χρωματιστά ραβδάκια, οι κύβοι, τα αβάκια, τα αριθμητήρια, καρτέλες με γράμματα και εικόνες, εικονογραφημένα κείμενα κ.λ.π.

-Υλικό αντίληψης του χώρου: Ο χώρος στον οποίον κινούνται τα παιδιά είναι εξίσου σημαντικός στην ομαλή ανάπτυξή τους. Υλικά που μπορούν να βοηθήσουν στην καλύτερη αντίληψη του χώρου είναι διάφορα χαρτόνια που αναπαριστάνουν επίπεδα σχήματα (τρίγωνα, τετράγωνα κ.λ.π.), στέρεα αντικείμενα (έπιπλα, κιβώτια) που αναπαριστάνουν στέρεα σώματα (κύβους, κυλίνδρους, πυραμίδες).

mama365

Κοτόπιτα με φρέσκο τυρί-κρέμα

Υλικά

• 400 γρ, κοτόπουλο ψητό ή βραστό
• 1 1/2 κουταλιά της σούπας βούτυρο και λίγο ακόμη για το φύλλο
• 1 κρεμμύδι ξερό, ψιλοκομμένο
• 2 πράσα, κομμένα σε ροδέλες
• 1 κουταλιά της σούπας αλεύρι
• 1 ποτηράκι λευκό κρασί
• 1 φλιτζάνι ζωμός κοτόπουλου (έτοιμος ή σπιτικός)
• 150 γρ, φρέσκο τυρί-κρέμα
• 2 φύλλα ζύμης σφολιάτα
• αλάτι,πιπέρι

Εκτέλεση

1. Σοτάρετε για 5' σε αντικολλητικό σκεύος το κοτόπουλο κομμένο σε κομματάκια με μια κουταλιά βούτυρο. Το βγάζετε και προσθέτε στο σκεύος το κρεμμύδι και το πράσο, συμπληρώνετε με το υπόλοιπο βούτυρο και τα σοτάρετε κι αυτά.
2. Ρίχνετε το αλεύρι, ανακατεύοντας συνεχώς, το κρασί και το ζωμό κοτόπουλου. Σιγοβράζετε για 5' περίπου μέχρι να απορροφηθούν τα πολλά υγρά και να ομογενοποιηθούν τα υλικά. Ρίχνετε και το φρέσκο τυρί-κρέμα, αλάτι, πιπέρι και το κοτόπουλο και ανακατεύετε το μείγμα καλά. Το αφήνετε να κρυώσει.
3. Αλείφετε μια ταρτιέρα ή ένα στρογγυλό ταψί με βούτυρο, πασπαλίζετε με λίγο αλεύρι και στρώνετε το ένα φύλλο ζύμης, καλύπτοντας και τα τοιχώματα. Απλώνετε τη γέμιση ομοιόμορφα και καλύπτετε με το δεύτερο φύλλο ζύμης. Αλείφετε την επιφάνεια με λίγο βούτυρο και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180° C για 40' περίπου, μέχρι να ροδίσει.

Δείτε την πιο όμορφη βιβλιοθήκη του κόσμου που έχει πάνω από 20.000 βιβλία! (Photos)

Η βιβλιοθήκη «Klementinum» στην Τσεχία ψηφίστηκε ως η πιο όμορφη και μαγευτική βιβλιοθήκη του κόσμου από τους αναγνώστες του boredpanda.com.

Το κτίριο της βιβλιοθήκης αποτελεί ένα χαρακτηριστικό πρότυπο της μπαρόκ αρχιτεκτονικής. Η βιβλιοθήκη λειτούργησε για πρώτη φορά το 1722 ως μέρος του πανεπιστημίου Ιησουιτών και στεγάζει περισσότερα από 20.000 βιβλία.

Διαδικασία γήρανσης στην ευαίσθητη περιοχή

Είναι πιθανό να παρατηρήσατε στο σώμα σας μερικές από τις επιπτώσεις της γήρανσης, όπως ρυτίδες, μειωμένο μεταβολισμό και απώλεια μνήμης. Όσον αφορά τη γήρανση του κόλπου σας έχετε ασχοληθεί; Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από αλλαγές που συμβαίνουν εκεί κάτω ξεκινώντας στην ηλικία των 40 ετών. Από αύξηση της ξηρότητας του κόλπου, ακράτεια έως στένωση του κόλπου.

Πρόπτωση

Μια κατάσταση σχετιζόμενη με την ηλικία που μπορεί να προκύψει στην περιοχή είναι η πρόπτωση (η ουροδόχος κύστη, είτε το παχύ έντερο είτε η μήτρα, είτε συνδυασμός των παραπάνω πέφτουν» μέσα στον κόλπο) λέει ο γυναικολόγος Timothy Ryntz από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Για τις γυναίκες με ήπια πρόπτωση, οιασκήσεις Kegel μπορεί να είναι χρήσιμες. Παράλληλα με την υγεία του ασθενούς, μπορεί να εισαχθεί μια αφαιρούμενη συσκευή στον κόλπο για να κρατήσει τα πράγματα στη θέση τους. Μια άλλη επιλογή είναι η χειρουργική επέμβαση, συμπεριλαμβανομένων της επισκευής της κυστεοκήλης, ορθοκήλης και η υστερεκτομή (αφαίρεση της μήτρας και, ενδεχομένως, τον τράχηλο της μήτρας), επισημαίνει η γυναικολόγος Alyssa Dweck, MD.

Ο κόλπος σας αρχίζει πραγματικά να γερνά

Καθώς μεγαλώνετε, το δέρμα σας χάνει την ελαστικότητά του και οι ρυτίδες γίνονται πιο έντονες. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον κόλπο σας. Τα οιστρογόνα βοηθούν να διατηρηθεί το δέρμα πιο ελαστικό. Κατά συνέπεια, τα χαμηλά επίπεδα ορμονών ως αποτέλεσμα της γήρανσης σημαίνει μια απώλεια ελαστικότητας του κόλπου. Αυτό είναι γνωστό ως κολπική ατροφία. Οι ασκήσεις Kegel κατά πάσα πιθανότητα δεν θα βοηθήσουν, αλλά κάθε είδους δραστηριότητα που αναζωογονεί την περιοχή θα μπορούσε να είναι σημαντική, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής διέγερσης. Ένας γιατρός μπορεί να συστήσει ακόμη και μια κολπική κρέμα ή να συνταγογραφήσει οιστρογόνα.

Η μήτρα σας και η είσοδος στον κόλπο σας μπορεί να συρρικνωθεί

Σε απάντηση στην πτώση των επιπέδων των οιστρογόνων, η μήτρα μπορεί πραγματικά να αλλάξει μέγεθος. «Καθώς οι γυναίκες μεγαλώνουν, η ίδια η μήτρα τείνει να γίνεται μικρότερη» λέει ο γυναικολόγος May Hsieh Blanchard από το Πανεπιστήμιο του Maryland School of Medicine. Έχει νόημα από τη στιγμή που δεν είστε πλέον σε αναπαραγωγική ηλικία.

Ομοίως, η κολπική είσοδος μπορεί να μειωθεί με την ηλικία. Σύμφωνα με μια έκθεση από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, αυτή η στένωση μπορεί να οδηγήσει σε ερεθισμό, ξηρότητα και μερικές φορές φλεγμονή του κολπικού τοιχώματος, μια κατάσταση που ονομάζεται ατροφική κολπίτιδα. Εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία, η ατροφική κολπίτιδα μπορεί να προκαλέσει αιμορραγία και επώδυνη σεξουαλική ζωή και πυελική εξέταση. Τούτου λεχθέντος, διατηρώντας ένα ορισμένο επίπεδο της σεξουαλικής δραστηριότητας μπορεί να αντισταθμίσει κάποια στένωση.

Μπορεί να μην είστε σε θέση να ελέγξετε την κύστη σας

Όσο περνά ο καιρός, οι μύες που υποστηρίζουν το πυελικό έδαφος αρχίζουν να χαλαρώνουν. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ουρήθρα μπορεί στην πραγματικότητα να κινείται σε σχέση με την ουροδόχο κύστη, η οποία μπορεί να προκαλέσει διαρροή. Η ακράτεια ούρων μετά τον βήχα ή το φτέρνισμα κάνουν τη χειρουργική θεραπεία απαραίτητη. Υπάρχουν όμως και άλλες, μη χειρουργικές θεραπείες, όπως οι ασκήσεις οι Kegel.

Εμφανίζονται περισσότερες λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος

Οι ουρολοιμώξεις μπορεί να γίνονται πιο συχνές καθώς μεγαλώνετε, ενώ μια μη αναγνωρισμένη ουρολοίμωξη μπορεί να εξελιχθεί σε μια λοίμωξη των νεφρών και στη συνέχεια να εξελιχθεί σε συστηματική λοίμωξη. Αυτό μπορεί πραγματικά να προκαλέσει αλλαγές στη συμπεριφορά, όπως σύγχυση. Τι βοηθάει; Ο χυμός cranberry ή ένα κολπικό προβιοτικό. Εν τω μεταξύ, οι γυναίκες μπορεί να εμφανίσουν συμπτώματα ουρολοίμωξης (ερεθισμός, αυξημένη συχνότητα ούρησης, κάψιμο κατά την ούρηση) απλά λόγω των μειωμένων επιπέδων ορμονών και ανελαστικότητας, χωρίς να υπάρχει μια πραγματική μόλυνση. Σε αυτή την περίπτωση, η θεραπεία με οιστρογόνα είναι μια επιλογή.

...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ!

Σαν σήμερα το 1928 ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ ανακάλυψε την πενικιλίνη

Share Tweet 0 Σχόλια e-mail

Ο βιολόγος Αλεξάντερ Φλέμινγκ (Alexander Fleming) γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου του 1881, σ’ ένα μικρό αγρόκτημα του Λόκφιλντ της Σκοτίας. Ήταν το τρίτο από τα επτά παιδιά της οικογένειας.

Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο του Λονδίνου το 1897, βρήκε μια δουλειά γραφείου, όπου παρέμεινε ως το 1901, οπότε αποφάσισε να σπουδάσει Ιατρική στο Νοσοκομείο «St. Mary». Τα επόμενα χρόνια εργάστηκε ως βοηθός στην ερευνητική ομάδα του Άλμροθ Ράιτ, δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη βακτηριολογία.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος μεταξύ της Μ. Βρετανίας και της Αγγλίας, ο Φλέμιγκ κατατάχθηκε στο ιατρικό σώμα του βασιλικού στρατού. Εργάστηκε για την ανάπτυξη μιας θεραπείας που θα μείωνε τους θανάτους στρατιωτών από τις διάφορες μολύνσεις, υποστηρίζοντας ότι τα αντισηπτικά δεν ήταν αρκετά αποτελεσματικά. Ωστόσο, το εγχείρημά του απορρίφθηκε, κυρίως λόγω έλλειψης κονδυλίων.

Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Φλέμινγκ επέστρεψε στο νοσοκομείο «St. Mary» και στις 15 Σεπτεμβρίου του 1928 έκανε τυχαία τη μεγάλη ανακάλυψη. Λίγο πριν καταστρέψει έναν δοκιμαστικό σωλήνα με την καλλιέργεια κάποιων βακτηριδίων, παρατήρησε ότι είχε αναπτυχθεί ένα είδος μπλε μούχλας, που φάνηκε να είναι σε θέση να σκοτώσει τους επιβλαβείς μικροοργανισμούς. Μια σειρά πειραμάτων απέδειξε αργότερα τα συμπεράσματά του και οδήγησε στην ανακάλυψη της πενικιλίνης. Δυστυχώς, η έρευνά του έπρεπε να σταματήσει, καθώς δεν κατόρθωσε να προσελκύσει το ενδιαφέρον της ιατρικής κοινότητας.

Το έργο του ολοκλήρωσαν άλλοι επιστήμονες στα τέλη της δεκαετίας του ’30, οπότε αμερικανικές και βρετανικές φαρμακοβιομηχανίες άρχισαν τη μαζική παραγωγή πενικιλίνης. Το νέο φάρμακο χρησιμοποιήθηκε ευρέως στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για την αντιμετώπιση πολλών μολύνσεων.

Όταν ο Φλέμινγκ βραβεύτηκε το 1945 με το Νόμπελ Ιατρικής δήλωσε ταπεινά: «Η φύση δημιούργησε την πενικιλίνη. Εγώ απλώς τη βρήκα». Στην πραγματικότητα, η ανακάλυψή του έφερε τα πάνω κάτω στη σύγχρονη ιατρική, αφού άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία πολλών αντιβιοτικών και την αντιμετώπιση δεκάδων ασθενειών.

Πέθανε, από καρδιακή προσβολή, στις 11 Μαρτίου του 1955.

Πηγή: sansimera

Read more: http://www.newsbomb.gr/kosmos/news/story/624291/san-simera-to-1928-o-alexanter-flemingk-anakalypse-tin-penikilini#ixzz3ltSrwxrU

Συνταγή για λουκουμάδες της μαμάς με 3 μόνο υλικά

Υπάρχει κανένας που να μη λατρεύει τους λουκουμάδες; Μία γλυκιά λιχουδιά για πρωινό, για επιδόρπιο και για κάθε ώρα της ημέρα που θα κάνει τους πάντες να γλείφουν τα δάχτυλά τους!

Μια πανεύκολη συνταγή για λουκουμάδες με τρία μόνο υλικά που βρίσκονται σε κάθε κουζίνα. Το σπίτι θα μοσχομυρίσει, τα παιδιά θα τους λατρέψουν και εμείς οι μεγαλύτεροι θα θυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια!

ΥΛΙΚΑ:
1 και 1/2 ποτήρι του νερού αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 ποτήρι του νερού γάλα χλιαρό
1 και 1/2 κ.σ λάδι
λάδι για το τηγάνισμα

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ:
Βάλτε σε ένα μπολ το γάλα και το λάδι και ανακατέψτε τα με ένα κουτάλι. Στη συνέχεια προσθέστε σιγά σιγά το αλεύρι ενώ ταυτόχρονα ανακατεύετε το μείγμα σας, μέχρι να γίνει πηχτό.

Σκεπάστε το μπολ με μια πετσέτα και αφήστε το για περίπου μία ώρα μέχρι να φουσκώσει το μείγμα σας. Έπειτα, ρίξτε αρκετό λάδι σε ένα βαθύ τηγάνι ή σε μία κατσαρόλα και αφήστε το να ζεσταθεί.

Πάρτε ένα κουτάλι της σούπας και αφού το βρέξετε, πάρτε μία κουταλιά από το μείγμα σας και ρίξε το στο τηγάνι με τη βοήθεια ενός ακόμα βρεγμένου κουταλιού.

Συνεχίστε μέχρι να τελειώσει το μείγμα σας και μόλις οι λουκουμάδες αποκτήσουν ένα χρυσαφί χρώμα, βγάλτε τους με μία τρυπητή κουτάλα και αφήστε τους σε απορροφητικό χαρτί αν στραγγίξουν το λάδι.

Μπορείτε να τους σερβίρετε με μέλι και κανέλα, σοκολάτα ή ό,τι άλλο θέλετε! Τόσο απλά!

Πηγή: http://www.mothersblog.gr/fae-paidi-moy/item/30262-syntagi-gia-loukoumades-tis-mamas-me-3-mono-ylika#ixzz3ljTCVTku

Η μοντέρνα ανατροφή των παιδιών δυσχεραίνει τη συναισθηματική τους ανάπτυξη

Ας δούμε μερικά ιδιόμορφα (και ενοχλητικά) γεγονότα για την κοινωνία μας:

-Τα παιδιά είναι περισσότερο υπέρβαρα από κάθε άλλη φορά στην ιστορία.

-Παίζουν περισσότερα βιντεοπαιχνίδια και βλέπουν περισσότερη τηλεόραση από ποτέ.

-Βρίσκονται σε υπερδιέγερση από τα αναψυκτικά και τα κινούμενα σχέδια και, στη συνέχεια, τα γεμίζουμε με φάρμακα, όταν δεν μπορούν να εστιάσουν τη προσοχή τους μέσα στη τάξη.

-Οι γονείς παίρνουν διαζύγιο σε υψηλότερο ποσοστό από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία, γεγονός το οποίο επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση της αξίας ενός παιδιού και την προσωπική ανάπτυξη.

Και για να μην ξεχάσουμε, υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από ψευδείς γονεϊκές και πολιτισμικές πεποιθήσεις που έχουν αποδειχθεί να προκαλούν πνευματικά και συναισθηματικά προβλήματα υγείας στα παιδιά:

«Απερίσκεπτες πρακτικές και πεποιθήσεις έχουν γίνει κοινότοπες στον πολιτισμό μας, όπως η χρήση παρασκευασμάτων για βρέφη, η απομόνωση των βρεφών στα δωμάτιά τους ή η πεποίθηση ότι η πολύ γρήγορη ανταπόκριση στο κλάμα ενός μωρού θα ‘το κακομάθει’», λέει η Ντάρσια Ναρβάεζ, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Notre Dame αναφερόμενη σε μια πρόσφατη μελέτη.

Πόσο βαθιά πάνε οι επιπτώσεις της κακής ανατροφής;

Εκτός από τις προφανείς μορφές της κακοποίησης των παιδιών, υπάρχουν κάποιες πιο βαθιές και λεπτές μορφές κακοποίησης που βρίσκονται στο επίκεντρο της κατάθλιψης και των αισθημάτων ανεπάρκειας: όταν λένε στα έφηβα αγόρια να “μεγαλώσουν” και ότι οι άνδρες δεν κλαίνε και στα κορίτσια ότι πρέπει να φαίνονται και να ενεργούν με έναν ορισμένο τρόπο, σαν “κυρίες”.

Ο ορισμός του «άνδρα» και της «γυναίκας» είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου κοινωνικά κατασκευασμένες έννοιες που ενισχύονται σε πολύ νεαρή ηλικία. Με άλλα λόγια, διδασκόμαστε ότι ο πυρήνας της φυσικής έκφρασης και της συμπεριφοράς μας είναι εσφαλμένος και ότι υπάρχει κάτι ελαττωματικό σε εμάς λόγω του τρόπου που τα συναισθήματα παρουσιάζονται μέσα μας. Έχετε ακούσει ποτέ τη μαμά ή τον μπαμπά σας να σας λένε γίνε «άντρας» ή άρχισε να συμπεριφέρεσαι σαν μια «κυρία»; Τι σημαίνει αυτό άραγε για την αίσθηση της επάρκειας και της ικανότητας σας και τί ρόλο παίζει στην ανάπτυξη της συνείδησής σας;

Είναι δυνατόν να υπάρχουν και άλλα βαθιά ριζωμένα συστήματα πεποίθησης μέσα σε παλαιότερες γενιές που έχουν επηρεάσει αρνητικά την συναισθηματική και πνευματική ανάπτυξη των νέων;

Τα παιδιά διδάσκονται ότι κλαίγοντας πολύ στους γονείς τους, σημαίνει ότι είναι ανώριμα ή αδύναμα και ότι η ανάγκη να είναι γύρω από τη μαμά και το μπαμπά, τους κάνει να φαίνονται περισσότερο σαν ένα «μεγάλο παιδί» ή ένα «μεγάλο κορίτσι». Το «αγόρι της Μαμάς» είναι το παιδί που γίνεται αντικείμενο κοροϊδίας και εμπαιγμού από τα υπόλοιπα παιδιά ως ένα σημάδι αδυναμίας και η ανάγκη να το αγκαλιάζουν συνεχώς ή να του δείχνουν την αγάπη τους οι δύο γονείς, είναι ένα σημάδι αδύναμης θέλησης ή αδύναμης ανάγκης. Στην πραγματικότητα όμως, η κοινωνία είναι που το σκέφτεται λάθος:

«Ο θηλασμός των βρεφών, η ανταπόκριση στο κλάμα, η σχεδόν συνεχής επαφή και η υπάρξη πολλαπλών ενήλικων φροντιστών είναι μερικές από τις πατροπαράδοτες πρακτικές ανατροφής των παιδιών που έχουν αποδειχθεί να επηρεάζουν θετικά την ανάπτυξη του εγκεφάλου, η οποία διαμορφώνει όχι μόνο την προσωπικότητα, αλλά βοηθά επίσης τη σωματική υγεία και την ηθική ανάπτυξη», λέει η Ναρβάεζ.

Οι γονείς όμως επιλέγουν το σύντομο δρόμο

Μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι η ανταπόκριση στις συναισθηματικές ανάγκες των βρεφών όταν κλαίνε, συμβάλλει στην ικανότητά τους να συμπάσχουν με τους άλλους ανθρώπους και έχει ακόμη συσχετιστεί με υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης. Αλλά τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, όταν ένα μωρό ή ένα μικρό παιδί, αρχίζει να κλαίει;

Λοιπόν για να ξεκινήσουμε, τα παιδιά περνούν περισσότερο χρόνο από ποτέ στα καρεκλάκια, στα καθίσματα αυτοκινήτου και στα καροτσάκια βρεφών. Και όταν τα παιδιά αρχίζουν να κλαίνε ή να τα πιάνει υστερία, οι γονείς τους δίνουν ηλεκτρονικά και τους δείχνουν περιοδικά με κόμικ στα πρόσωπά τους για να τα απασχολήσουν και να τους παρέχουν μια ψευδή αίσθηση ανακούφισης.

Σήμερα, υπάρχει λιγότερη άμεση επαφή, λιγότερος θηλασμός (ειδικά όταν τα μωρά είναι σε δημόσιο χώρο) και λιγότερη συναισθηματική υπομονή από ό,τι χρειάζονται εκείνη τη στιγμή στη ζωή τους. Τα παιδιά δεν χρειάζεται να παρακολουθούν 4 ώρες τηλεόραση την ημέρα. Θα πρέπει να περνούν τον χρόνο με τους τους γονείς τους και να αναπτύσουν το αριστερό και δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου τους με την υποστήριξή τους.

Τι κάνει αυτή η ανατροφή στην ψυχολογία ενός παιδιού;

Διδάσκει στα παιδιά ότι τα συναισθήματά τους δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά μια ενόχληση για τους μεγαλύτερους, ότι υπάρχει κάτι λάθος στις συναισθηματικές αντιδράσεις τους, ότι η διασκέδαση είναι προτιμότερη από τη συναισθηματική διαθεσιμότητα και ότι οι ανησυχίες τους δεν αξίζουν αρκετά για να ληφθούν σοβαρά υπόψη από τους γονείς τους (πράγμα που τα κάνει να αισθάνονται αντιπαθή ή σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά με αυτά).

Αυτό μπορεί να συνοψιστεί στα εξής δύο σημεία: Ο πήχυς στη σωστή ανατροφή των παιδιών έχει πέσει και οι γονείς επιλέγουν όλο και περισσότερες εκπτώσεις στην ανατροφή των παιδιών τους. Έχετε ακούσει ποτέ τους γονείς να καυχιούνται για το πώς αγνοούν τα παιδιά τους όταν κλαίνε, πώς τα χτυπάνε ή πώς τα κάνουν να κλείνουν το στόμα τους βάζοντας μία ταινία στην τηλεόραση; Γιατί αυτές οι μορφές ανατροφής είναι ακόμα αποδεκτές;

Η σωστή ανατροφή των παιδιών γελοιοποιείται

Οι μητέρες και οι πατέρες που φροντίζουν περισσότερο τα παιδιά τους συνήθως εμπαίζονται από τους άλλους γονείς επειδή είναι υπερβολικά μαλακοί ή κακομαθαίνουν πάρα πολύ το παιδί τους. Αν δεν τους φωνάζουν αρκετά, τα αντιμετωπίζουν πάρα πολύ χαλαρά. Αν δεν τα χτυπούν, τα αντιμετωπίζουν πάρα πολύ χαλαρά. Ακόμη και να ξοδεύουν πολύ χρόνο με τα παιδιά τους γελοιοποιούνται από άλλους γονείς σαν να μην δίνουν στα παιδιά αρκετό χώρο ή να μην τους επιτρέπουν χώρο για να αναπτυχθούν και να εξερευνήσουν τη ζωή μόνα τους. «Δεν θα μεγαλώσουν για να γίνουν άντρες. Δεν θα μεγαλώσουν για να γίνουν ανεξάρτητοι».

Να θυμάστε, ότι η γενιά των γονέων που γελοιοποιεί τη σωστή ανατροφή των παιδιών ενθαρρύνει επίσης να γεμίζει το μυαλό των παιδιών τους με αντιπερισπασμούς και ηλεκτρονικά gadgets, να δίνει φαρμάκα στα παιδιά τους όταν δεν μπορούν να εστιάσουν στο σχολείο, να αστειεύεται για το ό,τι χτυπούν τα παιδιά τους και να περνά περισσότερο χρόνο καταγράφοντας τις σχολικές παραστάσεις των παιδιών με τα iPads τους από ό,τι πραγματικά χρειάζονται, δηλαδή το χειροκρότημα και την επευφημία εκείνων που τα αγαπούν περισσότερο.

Το αποτέλεσμα; Συναισθηματική παραμέληση, με συνέπεια το υψηλότερο ποσοστό των αυτοκτονιών των νέων στο Δυτικό κόσμο, η οποία αυτοκτονία είναι η τρίτη κατά σειρά αιτία θανάτου σε άτομα μεταξύ των ηλικιών 15 και 24 ετών. Αλλά υπάρχει κάποια ελπίδα εδώ. Η καθηγήτρια Ναρβάεζ υποστηρίζει ότι υπάρχουν τρόποι που μπορούν να βοηθήσουν στη βελτίωση και την αναστροφή των αποτελέσματων της συναισθηματικά αμελούς ανατροφής:

«Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, το οποίο ρυθμίζει ένα μεγάλο μέρος της αυτορρύθμισης, της δημιουργικότητας και της ενσυναίσθηση μας, μπορεί να αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου αναπτύσσεται αν η εμπειρία αφορά όλο το σώμα όπως τα σκληρά παιχνίδια, ο χορός ή η ελεύθερη καλλιτεχνική δημιουργία. Έτσι, οποιοδήποτε χρονική στιγμή ο γονέας μπορεί να αναλάβει μια δημιουργική δραστηριότητα με ένα παιδί και μπορούν να αναπτυχθούν μαζί».

Ο γονέας φτάνει τελικά στο σημείο να γνωρίζει ότι υποστηρίζει και μεγαλώνει το παιδί του με τον τρόπο που θα ήθελε να ανατραφεί όταν θα ήταν ακόμη εκείνος παιδί. Ο κοινωνικός αυτοματισμός έχει κάνει τους γονείς πιο ανεύθυνους και υπάκουους, κάτι που εμποδίζει τη σωστή ανάπτυξη του εγκεφάλου και τη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, αλλά με το κατάλληλο αφυπνιστικό ερέθισμα και ένα χρονικό διάστημα επούλωσης μαζί με τα παιδιά τους, οι γονείς μπορούν να αρχίσουν να ανταποκρίνονται στις συναισθηματικές ανάγκες τους, πριν αυτές εξελιχθούν σε μορφές κατάθλιψης ή εθισμών.

www.psychologynow.gr

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/09/i-monterna-anatrofi-twn-paidiwn/#ixzz3ljSX6QC5