Αυτό ακριβώς!

Όλη η ουσία σε λίγες μόνο γραμμές...

Τι κάνουν οι γονείς που μεγαλώνουν «καλά» παιδιά σύμφωνα με ψυχολόγους του Harvard

Οι επιστήμονες του Harvard μας παρέχουν τις πληροφορίες και τις γνώσεις που χρειαζόμαστε για να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα παιδιά.

THE MAMAGERS TEAM

Οι επιστήμονες του Harvard μας παρέχουν τις πληροφορίες και τις γνώσεις που χρειαζόμαστε για να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα παιδιά.

Παρακάτω δίνεται ένας οδηγός των 5 βασικών στόχων μας ως γονείς.

1. Ποιοτικός χρόνος

Όταν μιλάμε για ποιοτικό χρόνο, δεν αναφερόμαστε σε δραστηριότητες όπως τα ψώνια, η τηλεόραση ή τα βιντεοπαιχνίδια. Αντιθέτως, χρειάζεται να περνάμε το χρόνο μας μαζί τους με τρόπο που θα μας δέσει περισσότερο συναισθηματικά, θα εγκαθιδρύσει μια πιο ανοιχτή επικοινωνία και θα γεννήσει λύσεις για προβλήματα ή απαντήσεις σε ερωτήματα.

2. Ηθικό πρότυπο μίμησης

Τα παιδιά μας λειτουργούν σαν σφουγγάρια και μιμούνται- ταυτίζονται εύκολα- γι’ αυτό να επιλέγετε τις λέξεις και τις πράξεις σας σοφά. Ρίξτε το βάρος στους τρόπους, στη μετριοφροσύνη, τη δικαιοσύνη, την ειλικρίνεια και τη θετικότητα. Αν κερδίσετε την εμπιστοσύνη και το σεβασμό των παιδιών σας, τότε το πιο πιθανό είναι και εκείνα να σέβονται τον εαυτό τους, αλλά να γίνουν και έμπιστοι ενήλικες.

3. Ενσυναίσθηση και ηθικές αξίες

Βεβαιωθείτε ότι παρέχετε στα παιδιά σας το περιβάλλον που χρειάζονται για να κοινωνικοποιηθούν και να δεθούν σωστά με τους συνομηλίκους τους. Επιπλέον, δείξτε ότι δεν είστε εγωιστές και τα παιδιά θα δείτε πως θα υιοθετήσουν την ίδια στάση στη ζωή τους. Σύμφωνα με τις έρευνες του Harvard, «είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να ακούνε από τους γονείς και φροντιστές τους ότι το ενδιαφέρον και η φροντίδα προς τους άλλους είναι μια από τις κύριες προτεραιότητες στη ζωή και είναι τόσο σημαντικό για τους άλλους, όσο και για τη δική τους ευτυχία. Παρόλο που οι περισσότεροι γονείς λένε ότι είναι δική τους προτεραιότητα, τα παιδιά συχνά δεν παίρνουν το μήνυμα, επειδή δεν βλέπουν πράξεις».

4. Εκτίμηση και ευγνωμοσύνη

Χρειάζεται να αποφύγετε να κακομαθαίνετε τα παιδιά σας, ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια να αναγνωρίσουν τους ρόλους των άλλων με υγιείς τρόπους· πρέπει να εκτιμήσουν τα άτομα που συνεισφέρουν στην ευτυχία τους και αυτό δεν θα το καταφέρουν, αν είναι υπερβολικά κακομαθημένα.

Πιο συγκεκριμένα, τα παιδιά πιθανότατα να καταλήξουν να είναι πιο υγιή, πιο χαρούμενα και πιο φροντιστικά, αν μάθουν να εκτιμούν τους άλλους και την ίδια την ύπαρξη της ευτυχίας.

Σύμφωνα με την έρευνα του Harvard, «τα παιδιά είναι καλό να βοηθούν τακτικά, για παράδειγμα, στις δουλειές του σπιτιού και να επαινούνται για μη συνηθισμένες πράξεις καλοσύνης. Όταν αυτές οι πράξεις της καθημερινότητας απλά αναμένονται και δεν επιβραβεύονται συνεχώς σαν κάτι περίεργο, είναι πιο πιθανό να ενσωματωθούν και στην υπόλοιπη ζωή των παιδιών.

5. Ευρύτερη οπτική

Για να το θέσουμε αλλιώς, χρειάζεται να διδάξετε τα παιδιά σας πώς να βλέπουν την ευρύτερη εικόνα- και πώς να αξιολογούν τη σημασία της. Πιο συγκεκριμένα, τα περισσότερα παιδιά χρειάζονται βοήθεια στο να επεκτείνουν τον κύκλο των φίλων και γνωριμιών τους, ώστε να αναπτύξουν πλήρως την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα τους.

Οι ερευνητές του Harvard υποστηρίζουν ότι είναι σημαντικό τα παιδιά να μάθουν να εστιάζουν, να ακούνε προσεκτικά και να διατηρούν τον άμεσο κύκλο τους, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να βλέπουν και την μεγάλη εικόνα, να υπολογίζουν και τα άτομα με τα οποία αλληλεπιδρούν κάθε μέρα».

enallaktikidrasi.com

Μαμά, εγώ γιατί δεν πήρα τα μάτια σου;

Μαμά, εγώ γιατί δεν πήρα τα μάτια σου;

ΚΛΑΙΡΗ ΤΖΩΡΤΖΑΚη

– Μαμά, εγώ γιατί δεν πήρα τα μάτια σου;

Καθόμουν στον καναπέ και η κόρη μου, γύρω στα εννέα, είχε γονατίσει μπροστά μου και με κοίταζε κατευθείαν στα μάτια.

– Γιατί εγώ να έχω τόσο συνηθισμένα μάτια;

Ποτέ δεν κατάλαβα αυτό που έλεγαν διάφοροι για τον ανταγωνισμό μεταξύ μητέρας και κόρης και έλεγα, μα πώς είναι δυνατόν μια μητέρα να φτάνει στο σημείο να ανταγωνίζεται την κόρη της; Την ομορφιά της; Την εξυπνάδα; Τα νιάτα της;

Ευτυχώς, στη ζωή μου συνάντησα πολύ λίγες γυναίκες (μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού) που προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να παρατείνουν τη νεότητά τους σε βάρος των ανυποψίαστων θυγατέρων τους. Γυναίκες όμορφες, γυναίκες μορφωμένες, γυναίκες βυθισμένες, χωρίς προφανείς λόγους, σε βαθύτατα κόμπλεξ που μάλλον άθελά τους έβγαζαν στις κόρες τους ή ακόμα πιο έξω. Έβλεπα, στο σχολείο κυρίως ή σε πάρτι παιδικά, μητέρες αυστηρές, ντυμένες με την τελευταία λέξη της μόδας (της μόδας για δεκαοκτάχρονα όμως) να συνοδεύουν δεκατετράχρονες κόρες χωμένες σε ρούχα μεσοπολέμου (!) και να κοιτάνε με μισό μάτι τα κολάν και τα κοντά μπλουζάκια που φορούσαν οι συμμαθήτριες.

Και μου έκανε τρομερή εντύπωση.

Για ποιο λόγο μια μάνα να θέλει να ζει, η ίδια και όχι η κόρη της, στην εποχή της άλλης γενιάς; Είναι ζήλια; Ανασφάλεια; Ο χρόνος που περνάει; Ο χρόνος που δεν πέρασε τόσο καλά στην αντίστοιχη ηλικία;

Είναι υπέρμετρος εγωισμός;

Πάντως δυστυχία είναι σίγουρα. Και φυλακή. Φυλακή για μικρές και μεγάλες γιατί οι μικρές δε μεγαλώνουν ποτέ και οι μεγάλες θέλουν να μείνουν για πάντα μικρές.

Δε σου τέλειωσα, όμως, την ιστορία.

– Γιατί, μαμά, εγώ δεν πήρα τα μάτια σου;

– Θα σου πω αγάπη μου. Κοίτα με ξανά. Εγώ έχω αυτά τα ξεπλυμένα, σχεδόν κίτρινα μάτια. Η αδελφή μου έχει γαλαζοπράσινα. Ο αδελφός μου πράσινα και η μαμά μου λαδί. Ο πατέρας μου μπλε και του παππού μου ήταν, σχεδόν, γαλάζια. Τα είχα βαρεθεί όλα αυτά τα χρώματα και έτσι μόλις έμεινα έγκυος, προσευχήθηκα με όλη μου τη δύναμη να γεννηθεί το παιδί μου με φωτεινά, λαμπερά, υπέροχα καστανά μάτια! Όπως τα δικά σου. Κατάλαβες τώρα;

– Αλήθεια, μαμά; Εσύ ζήτησες να γεννηθώ έτσι;

– Εγώ, αγάπη μου. Και βλέποντάς σε σήμερα, ξέρω ότι είχα απόλυτο δίκιο.

Ένα κείμενο γροθιά, για όλους εκείνους τους γονείς που υποτίμησαν τη νοημοσύνη και την αντίληψη των παιδιών τους…

Ένα κείμενο γροθιά, για όλους εκείνους τους γονείς που υποτίμησαν τη νοημοσύνη και την αντίληψη των παιδιών τους…

Πρόλογος…

Ένα κείμενο γροθιά, για όλους εκείνους τους γονείς που υποτιμώντας τη νοημοσύνη και την  αντίληψη των παιδιών τους, συγχωρούν όλα εκείνα τα λάθη που χαράσσονται με ανεξίτηλα σκούρα χρώματα στις παιδικές ψυχές τους, στον βωμό του «τα παιδιά είναι μικρά» και «δεν ακούν ή δεν καταλαβαίνουν»…

Όταν νόμιζες πως δεν καταλαβαίνω…

Γιατί ήμουν μικρή.. Και σύντομα θα ξεχνούσα όλα εκείνα που ήσουν σίγουρη πως δεν άκουγα, γιατί έπαιζα σε έναν δικό μου κόσμο…
Γιατί ήμουν μικρή… και σύντομα θα ξεχνούσα όλους εκείνους τους τσακωμούς και τις φωνές που μετά σε έκαναν πάντα να κλαις..
Γιατί ήμουν μικρή.. Και σύντομα θα έσβηνε με κάποιον μαγικό τρόπο η δακρυσμένη σου εικόνα από τη μνήμη μου…
Γιατί ήμουν μικρή… Και δεν ήξερα ακόμη τη σημασία της λέξης «πονάω»,  «ματώνω» και «άδειασα»…

Μαμά… Όταν νόμιζες πως δεν καταλαβαίνω όλη μου η προσοχή ήταν επάνω σου στραμμένη, γιατί σε είχα έγνοια που δεν χαμογελούσες… Ήθελα βλέπεις πάντα να σε βλέπω να γελάς μαμά…

Όταν νόμιζες πως δεν καταλαβαίνω, έκανα τον κλόουν ώστε να σου αποσπάσω την προσοχή και να τραβήξω λίγο τη σκέψη σου από όλα εκείνα που σε βασάνιζαν… Και ίσως αν ήμουν τυχερή, να μου χάριζες ένα σου χαμόγελο…

Όταν νόμιζες πως δεν καταλαβαίνω, εγώ προσπαθούσα να σε καταλάβω μαμά… Το μυαλουδάκι μου όμως ήταν πολύ πολύ μικρό, και νόμιζα πως έφταιγα εγώ για όλο αυτό…

Θυμάμαι μαμά… Θυμάμαι να τραβάω το πρόσωπο σου ώστε για λίγο να με κοιτάξεις και να σε δεις μέσα από τα δικά μου μάτια, μαμά… Πόσο όμορφη και πόσο μοναδικά τέλεια ήσουν… Πόσο ήθελα να μπορούσες να σε δεις μέσα από εμένα μαμά…

Θυμάμαι μαμά… Θυμάμαι… Δυστυχώς…
Θυμάμαι όλες εκείνες τις φωνές, το άδειασμα, το μηδένισμα… 
Θυμάμαι όλη εκείνη την ανασφάλεια, την απορία, την ενοχή.. Την άρνηση, το «γιατί»… Θυμάμαι όλα εκείνα τα «εγώ ποτέ» που ορκίστηκα στον εαυτό μου…
Θυμάμαι μαμά… Θυμάμαι… Δυστυχώς…
Θυμάμαι τα πάντα… Και πιο πολύ εκείνα που ήσουν σίγουρη πως δεν καταλαβαίνω… 

Για το babyradio: AVRA FOUKOU