Οδυσσέα Ελύτη, Το Μονόγραμμα (αποσπάσματα) ΙΙΙ Έτσι μιλώ για σένα και για μένα Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω Να μπαίνω σαν Πανσέληνος Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή σεντόνια Να μαδάω γιασεμιά — κι έχω τη δύναμη Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω Μες από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουμε Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς Πώς λες ψιθυριστά το «τί» και το «έ» Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο Πάντα εμείς το φώς κι η σκιά Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει: Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου Να μιλώ για σένα και για μένα.   VII Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μιαν ηχώ Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο. Από τη συλλογή Το Μονόγραμμα (1971) [πηγή: Οδυσσέας Ελύτης, Ποίηση, Ίκαρος, Αθήνα 2002, σ. 254-255, 259]

Θα πενθώ πάντα – μ’ ακούς; – για σένα,

μόνος, στον Παράδεισο.

 

Ι.

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές

Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

 

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

 

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας

Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα

Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

 

ΙΙ.

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται

Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ’ άλλα που πέρασαν

Εάν είναι αλήθεια

 

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά

Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά

Τα “πίστεψέ με” και τα “μη”

Μια στον αέρα, μια στη μουσική

Τα δυό μικρά ζώα, τα χέρια μας

Που γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο

Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες

Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί

Πάνω απ’ τις ξερολιθιές, πίσω απ’ τους φράχτες

Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου

Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ  τρεις μέρες πάνω από τους καταρράχτες

 

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ

Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό

Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά

 

Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά

Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό

Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο

Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

 

IΙΙ.

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή
σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά – κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ’ από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το “τι” και το “ε”
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει:

Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μεσ’ στους τέσσερεις τοίχους , το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μεσ’ στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μεσ’ στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς

Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς

Μαχαίρι

Σαν κριάρι που τρέχει μεσ’ στους ουρανούς

Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς

Είμ’ εγώ, μ’ ακούς

Σ’ αγαπώ, μ΄ακούς

Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ

Το λευκό νυφικο της Οφηλίας, και μ’ ακούς

Πού μ’ αφήνεις, πού πας και ποιός, μ’ ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ’ τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες

Θά’  ρθει μέρα, μ’ ακούς

Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα  χρόνοι, μ’ ακούς

Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ’ ακούς

Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ’ ακούς

Των ανθρώπων

Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει, μ’ ακούς

 

Στα νερά ένα-ένα, μ’ ακούς

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς

Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς

Όπου κάποτε οι φιγούρες, μ’ ακούς

Των Αγίων

Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς

Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς

Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς

Ή κανείς ή κι δυο μαζί, μ΄ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ’ ακούς

Της αγάπης

Μια για πάντα το κόψαμε, μ’ ακούς

Και δε γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς

Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας

Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς

Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς

Μεσ’ στη μέση της θάλασσας

Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς

Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

Άκου, άκου

Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει – ακούς;

Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιός φωνάζει – ακούς;

Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς

Σ΄αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (1911-1996)

 

(Απόσπασμα από το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ – Κεφ. Ι – IV,  Σελ.11-19)

Τέταρτη Έκδοση ΙΚΑΡΟΣ – Φεβρουάριος 1982

 

Αν σε ελκύει μια γυναίκα

από το μέγεθος του στήθους της,

από τη μέση της ή από τους γοφούς της,

Κάνεις λάθος.

Αν αυτό που εκτιμάς περισσότερο σε αυτήν είναι τα χαρακτηριστικά του προσώπου της,

το χρώμα των ματιών της, το μήκος των ποδιών της,

ή πως την βλέπεις με μίνι φούστα

Κάνεις λάθος.

Μια γυναίκα είναι η συμπεριφορά της,

ο τρόπος που βλέπεις στα μάτια της ποιός είσαι , 

ο τρόπος που σου συμπεριφέρεται και σε κοιτάζει,

το γέλιο της και οι σιωπές της...

Γυναίκα είναι η εξυπνάδα της, η εξέγερση της

το μέσα της, η γενναιοδωρία της, η ικανότητά της να κάνει αρκετά πράγματα ταυτόχρονα, η μανία σου.

Το καλύτερο πράγμα σε μια γυναίκα δεν είναι το περιτύλιγμά της, είναι αυτό που υπάρχει μέσα της:

Το χιούμορ της, οι εκφάνσεις της, η γενναιότητα της, ο τρόπος σκέψης της...

Ένας πραγματικός άντρας,

ένας έξυπνος άνθρωπος,

ερωτεύεται αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν να δουν...

Ο αληθινός άντρας μπορεί να δει πραγματικά, αυτό που οι άλλοι δεν φαντάζονται καν ότι υπάρχει

και για αυτό τα ζευγάρια που είναι πρώτα απ'όλα φίλοι και πραγματικοί συντρόφοι παίρνουν ένα βραβείο,  και αυτο

λέγεται ΕΥΤΥΧΙΑ..

Μα όμως ΤΗΝ ΧΑΝΕΙΣ...

Πρέπει να είσαι τόσο ανόητος για να καταφεύγεις σε κάποιαν άλλη που σου χάρισε ένα ομορφότερο χαμόγελο.

Και αναρωτιέσαι γιατί την χάνεις; 

Την χάνεις, όταν σου δίνει ξημέρωμα στα μάτια της και συ της κάνεις τις μέρες γκρίζες.

Την χάνεις, όταν μετατρέπεται σε ουράνια τόξα απλά βάφοντας τον κόσμο σου και 'συ της δίνεις την αδιαφορία ως αντάλλαγμα.

Την χάνεις, όταν ακόμα σε γεμίζει με λεπτομέρειες και συ της λες ψέματα ως αντάλλαγμα.

Την χάνεις, όταν περιμένει ένα τηλεφώνημα ή ένα μήνυμα από εσένα, και εσύ γράφεις σε κάποιον άλλον.

Την χάνεις, όταν ψάχνει να την αγκαλιάσεις και συ την χρησιμοποιείς σωματικά.

Την χάνεις, όταν σε βλέπει ακόμα με θαυμασμό και συ την βλέπεις σαν αυτή που απαγορεύει την ελευθερία σου.

Την χάνεις... γιατί μόνο εσύ, δεν αξίζεις κάποια σαν αυτήν. Την χανεις... .

 ✨️ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ... ✨️

"Καλώς ήρθατε στον 21ο αιώνα. "

Εδώ το σεξ είναι δωρεάν και ο έρωτας έχει γίνει μια τσέπη γεμάτη εισιτήρια.

Εκεί που το να χάσεις το τηλέφωνό σου είναι χειρότερο από το να χάσεις τις αξίες σου.

Εκεί που το μπάνιο έγινε φωτογραφικό στούντιο , το ιδανικό μέρος για εγγραφή.

21ος αιώνας όπου άνδρες και γυναίκες φοβούνται την εγκυμοσύνη πολύ περισσότερο από τον HIV.

Εκεί που η πίτσα έρχεται πιο γρήγορα από ασθενοφόρο.

Εκεί που τα ρούχα καθορίζουν την αξία ενός ατόμου και το να έχεις χρήματα είναι πιο σημαντικό από το να έχεις φίλους ή ακόμα και οικογένεια.

21ος αιώνας, όπου τα παιδιά μπορούν να αρνηθούν τους γονείς τους για εικονική αγάπη.

Εκεί όπου οι γονείς ξεχνούν να μαζέψουν την οικογένειά τους γύρω από το τραπέζι για ένα αρμονικό δείπνο, μιλώντας για την καθημερινότητα ενώ διασκεδάζουν στη δουλειά ή στο τηλέφωνό τους

Εκεί όπου άντρες και γυναίκες συχνά θέλουν σχέσεις χωρίς δέσμευση και η μόνη τους "δέσμευση" είναι να ποζάρουν για φωτογραφίες και να αναρτούν στα social media ορκίζοντας αιώνια αγάπη.

Όπου η αγάπη έγινε δημόσια έργο.

Εκεί που οι άνθρωποι ξεχνούν να φροντίσουν το πνεύμα τους...

Εκεί που κοστίζει περισσότερο να έχεις το επιθυμητό σώμα του «κόσμου της τέχνης» παρά ένα πτυχίο κολεγίου.

Όπου μια φωτογραφία γυμναστηρίου παίρνει πολύ περισσότερα likes από μια φωτογραφία μελέτης ή κάνοντας καλό.

21ος αιώνας, εδώ επιβιώνεις μόνο αν παίζεις με τον "λόγο" 

και καταστρέφεσαι αν ενεργείς με τη "καρδιά. " 

ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ !!!

 Φέτος έμαθα πολλά. 

Έμαθα ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα όπως τα σχεδιάζεις ή όπως νομίζεις ότι θα έπρεπε να γίνουν.

Έμαθα ότι κάποιες καταστάσεις που εξελίσσονται στραβά, τελικά ίσως και να μη διορθωθούν ποτέ. 

Έμαθα ότι κάποια πράγματα που σπάνε, μένουν σπασμένα.

Εμαθα επίσης ότι μπορείς να περάσεις δύσκολες στιγμές και να συνεχίσεις να ψάχνεις για καλύτερες, αρκεί να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπούν.

💬Εκπαιδευτική Μολθυβοθήκη

 Γυναίκα: 👩   

● αλλάζει σπίτι.

● εγκαταλείπει την οικογένειά της.

● μετακομίζει μαζί σου.

● χτίζει ένα σπίτι μαζί σου.

● μένει έγκυος, η εγκυμοσύνη αλλάζει το σώμα της.

● παίρνει βάρος

● ακόμα και τα παιδιά που γεννάει φέρουν το όνομά σου.

Μέχρι την ημέρα που θα πεθάνει... ό,τι κάνει... μαγειρεύει, καθαρίζει το σπίτι σου, φροντίζει τους γονείς σου, μεγαλώνει τα παιδιά σου, σε συμβουλεύει, διασφαλίζει ότι μπορείς να είσαι χαλαρός, διατηρεί όλες τις οικογενειακές σχέσεις, Σε φροντίζει μερικές φορές εις βάρος της υγείας, των χόμπι και της ομορφιάς της.

Λοιπόν, ποιος πραγματικά κάνει τη χάρη;

Αγαπητοί άντρες, εκτιμάτε πάντα τις γυναίκες στη ζωή σας, γιατί δεν είναι εύκολο να είσαι γυναίκα.

Το να είσαι γυναίκα είναι ανεκτίμητο.

💔 Σε έναν κόσμο που ξεχνά να είναι άνθρωπος

 Και αναρωτιέμαι…

Σε έναν κόσμο που φαίνεται να πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο,
σε μια κοινωνία που αλλοιώνεται μέρα με τη μέρα,
πώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με σεβασμό, αξιοπρέπεια, τρόπους, ευγένεια και καλοσύνη;

Ζούμε ανάμεσα σε φωνές, σε θόρυβο, σε σκληρές συμπεριφορές.
Γεμίσαμε νταήδες, εγωιστές, ψώνια και δήθεν.
Ανθρώπους που θεωρούν τη φωνή δύναμη, την ειρωνεία εξυπνάδα και την ευγένεια αδυναμία.
Ο κόσμος έγινε πεδίο επίδειξης, όχι αληθινής ύπαρξης.

Το bullying δεν υπάρχει μόνο στα σχολεία.
Υπάρχει στις δουλειές, στις σχέσεις, στους δρόμους, ακόμα και στα social.
Υπάρχει σε κάθε “έλα μωρέ, μη δίνεις σημασία”,
σε κάθε βλέμμα που κρίνει, σε κάθε ψυχή που πληγώνει χωρίς να το σκέφτεται.
Υπάρχει όταν γελούν με τη διαφορετικότητα,
όταν κοροϊδεύουν τη σιωπή, όταν πατούν πάνω στην καλοσύνη των άλλων.

Πόσο πάτο να πιάσει πια ο άνθρωπος;
Πόση σκληρότητα να αντέξει η ψυχή πριν γίνει κι αυτή πέτρα;
Ζούμε σε μια εποχή που το “είμαι άνθρωπος” δεν είναι δεδομένο.
Που το να είσαι ευγενικός θεωρείται “αφελές”,
και το να νοιάζεσαι μοιάζει “ξεπερασμένο”.

Κι όμως — μέσα σε όλη αυτή τη σαπίλα,
υπάρχουν ακόμα εκείνοι που δεν έμαθαν να πληγώνουν για να φανούν δυνατοί.
Που προτιμούν να σωπαίνουν παρά να προσβάλουν.
Που προσφέρουν χωρίς να περιμένουν.
Άνθρωποι που πιστεύουν ακόμα στο καλό,
που χαμογελούν χωρίς λόγο,
που αντιστέκονται με ευγένεια.

Ίσως αυτοί να είναι η αληθινή “επανάσταση”.
Όχι οι φωνές, αλλά οι ψίθυροι της καλοσύνης.
Όχι οι δυνατοί, αλλά οι ευαίσθητοι.
Όχι οι τέλειοι, αλλά οι αληθινοί.

Γιατί όσο υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που δεν σταματά να πιστεύει στο φως,
τότε δεν χάθηκαν όλα.
Και ίσως, τελικά, το πιο γενναίο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς σήμερα,
είναι να παραμείνει άνθρωπος.

---

✨
#ανθρωπιά #ευγένεια #σεβασμός #καλοσύνη #αξίες #bullying #κοινωνία #ψυχή #ζωή #σκέψεις #blogpost #inspiration #ανθρώπινεςσχέσεις #καρδιά #φως #πραγματικοίάνθρωποι #σεκαιρούςδύσκολους #ναπαραμείνειςάνθρωπος #ΕυαγγελίαΚαρατζά

 

 

Η ζωή όντως μοιάζει 

με ένα ατέλειωτο ταξίδι 

σε δρόμους που αλλάζουν συνεχώς. 

Κάθε άνθρωπος που συναντάμε είναι σαν 

μια στάση: 

μερικές είναι σύντομες, 

άλλες διαρκούν, 

αλλά όλες αφήνουν 

ένα ίχνος μέσα μας. 

Κάποιοι μας διδάσκουν, 

άλλοι μας αναστατώνουν, μερικοί απλώς περνούν, 

αλλά όλοι συμβάλλουν 

στο χάρτη της ψυχής μας. 

Και ίσως το πιο όμορφο 

δεν είναι μόνο οι προορισμοί που φτάνουμε, 

αλλά οι στιγμές 

που μοιραζόμαστε με εκείνους που καθιστούν την διαδρομή πιο φωτεινή, 

πιο βατή και πιο ουσιαστική.

Η ζωή είναι ένα ταξίδι 

όχι μόνο μέσα στον χώρο, αλλά και μέσα στον χρόνο 

και την ψυχή. 

Κάθε άνθρωπος που συναντάμε γίνεται μια στάση στον εσωτερικό μας χάρτη, μια ευκαιρία να δούμε 

τον κόσμο μέσα 

από νέα μάτια. 

Οι σχέσεις μας δεν είναι απλώς παρενθέσεις, 

αλλά καθρέφτες που μας δείχνουν ποιοι είμαστε 

και ποιοι μπορούμε 

να γίνουμε.

Κάποιες στάσεις είναι σύντομες και αθόρυβες αφήνουν μόνο ψιχία εμπειριών και συναισθημάτων. 

Άλλες μένουν βαθιά χαραγμένες, 

σαν φάροι που φωτίζουν 

τις σκοτεινές μας διαδρομές και μας καθοδηγούν 

όταν χάσουμε τον δρόμο μας.

 Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι μόνο συνοδοιπόροι, 

είναι η ίδια η ουσία 

του ταξιδιού, 

γιατί χωρίς τις συναντήσεις, 

οι χάρτες μας θα ήταν άδειοι, και οι δρόμοι μας χωρίς βάθος.

Και ίσως η πιο φιλοσοφική αλήθεια είναι ότι, 

όσο περισσότερο ανοίγουμε την καρδιά μας στις στάσεις αυτές, 

τόσο περισσότερο ανακαλύπτουμε ότι 

το ταξίδι δεν έχει προορισμό, οι προορισμοί είναι στιγμές και οι στιγμές είναι άνθρωποι. 

Κάθε βλέμμα, 

κάθε λέξη, 

κάθε χειρονομία 

γίνεται ένας δρόμος 

που μας οδηγεί πιο κοντά 

στο να καταλάβουμε 

όχι μόνο τη ζωή, 

αλλά και τον ίδιο μας 

τον εαυτό.

Άγγιγμα Ψυχής