Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Εδέσματα και γαστριμαργικές συνταγές των Αρχαίων Ελλήνων


Στα γεύματα και στα δείπνα τα τραπέζια ήταν γεμάτα με ψωμί, με κρέατα και χορταρικά, κι ακόμη με ελιές, πίτες, γλυκίσματα και φρούτα. Φυσικά και με άφθονο κρασί. Από τα όσπρια, γνωστά στους αρχαίους ήταν τα φασόλια, οι φακές, τα ρεβίθια (που τα προτιμούσανε ψημένα), τα μπιζέλια και τα κουκιά, που τα ‘τρωγαν, συνήθως, σε πουρέ (έτνος). Για το έτνος, δηλαδή τη σημερινή φάβα, ξετρελαινόταν ο Ηρακλής, και ο Αριστοφάνης δεν χάνει την ευκαιρία να τον σατιρίσει:
Ήρθες, αγαπητέ Ηρακλή; Πέρασε μέσα.
Η Περσεφόνη μόλις έμαθε ότι έφτασες,
αμέσως βάλθηκε να ζυμώνει καρβέλια,
έβαλε δυο τρεις χύτρες στη φωτιά
με όσπρια τριμμένα και φάβα, και στη θράκα
ένα ολάκερο βόδι • ψήνει ακόμη
γλυκά και πίτες. Μα πέρασε μέσα.
(«Βάτραχοι» 503-507)
Μια γενική όμως ιδέα για τις γνωστές στους αρχαίους τροφές παίρνουμε απ’ τους Δειπνοσοφιστές του Αθήναιου (Δ , 7):
Γιατί, τι λείπει απ’το σπίτι μας, ποία καλά, δεν είναι γεμάτο οσμές συριακής σμύρνας κι από ευχάριστο καπνό λιβανιού, δεν σε ευφραίνει να βλέπεις μάζες ψωμιού από λεπτό αλεύρι, τρυφερά χταπόδια, λουκάνικα, ώς και πάχος, φούσκες, βραστά σέσκλα και φύλλα, φάβα και σκόρδα, μαρίδες, σκουμπριά, ενθρυμματίδες, φάρο καιχόνδρο, κουκιά, λαθούρια, αρακά, ρόβη, μέλι, τυρί, γεμιστά άντερα ως και σιτάρια, καρύδια, πληγούρι, ψητές καραβίδες, ψητά καλαμάρια, βραστό κέφαλο, σουπιές βραστές, βραστή σμέρνα, κωβιούς βραστούς, ψητές παλαμίδες, ψητές φυκίδες, βατράχους, πέρκες, συνόδια, γάδους, ρίνες, ψησσιά, γαλέον, κούκον, φίσσες και νάρκες, κομμάτια σελάχι, κηρήθρες, σταφύλια, σύκα, γλυκίσματα, μήλα, ακράνεια, ρόδια, ρίγανη, μήκωνα, αχλάδια, κνήκον, ελιές, τσίπουρα, γαλατόπιτες, πράσα, αμπελόπρασα, κρεμμύδια, φνστή, βολβούς, γουλιά, σίλφιον, ξύδι, μάραθο, αυγά, φακή και τα τζιτζίκια, χυμούς, κάρδαμο, σουσάμι, κουαλούς, αλάτι, πίννες, πεταλίδες, μύδια, στρείδια και χτένια, μεγάλους τόνους. Και κοντά σ’ αυτά αμέτρητο πλήθος από πουλιά, πάπιες, φάσσες, χήνες και σπουργίτια, τσίχλες, κορυδαλούς, κίσσες και κύκνους και ελεκάνους, σουσουράδα, μια γερανό. Για ‘σένα θα είν’ εκεί κρασιά λευκά, γλυκό εγχώριο, ευχάριστο, ο καπνίας.
Ένα σπίτι όμως με τόσα αγαθά θα ξεπερνούσε και τα σημερινά σούπερ μάρκετ.
Από τα απαραίτητα, στο τραπέζι, ήταν και το λάδι. Κάτι που, όπως σημειώσαμε, ήταν απαραίτητο και στις παλαίστρες, για ν’ αλείφουν οι αθλητές τα κορμιά τους. Ο Παυσανίας, ο μεγάλος περιηγητής της αρχαιότητας, επαινεί, στα «Φωκικά», το λάδι της Τιθορέας:
Το λάδι που βγάζει η χώρα των Τιθορέων είναι λιγότερο σε ποιότητα, απ’ εκείνο που βγάζει η περιοχή της Αττικής και της Σικυώνας. Στη χροιά του όμως και στη γεύση, είναι ανώτερο από το λάδι της Ιβηρίας και της νήσου της Ιστρίας.
Φημισμένα ήταν τα λάδια της Σάμου και της Ικαρίας. Οι αρχαίοι συνήθιζαν να βγάζουν λάδι από άγουρες ελιές, που το προτιμούσανε στις σαλάτες τους. Επίσης από τα αμύγδαλα και τα καρύδια έβγαζαν ένα είδος λαδιού, καλό για τα γλυκίσματα τους. Από τα απαραίτητα επίσης στο καθημερινό τραπέζι ήταν το γάλα και το τυρί, που όμως ήταν στις πόλεις από τα σπάνια αγαθά. Μάλιστα οι διαιτολόγοι συνιστούσαν, για τους αθλητές, το μαλακό τυρί. Πολλές φορές, για να πήξει καλά το τυρί, έβαζαν μέσα στο γάλα, που ‘βραζε, ένα κωναροειδές φυτό, κνήκον ή οκνήκος. Φυσικά, τα σκόρδα και τα κρεμμύδια ήταν στο καθημερινό μενού. Ορισμένοι όμως έβρισκαν αυτό το είδος της διατροφής χωριάτικο (όπως και σήμερα). Από τα εκλεκτότερα εδέσματα ήταν οι κοχλιοί, τα σαλιγκάρια, που τα ‘τρωγαν οι Κρητικοί από την εποχή του Μίνωα.
Τα μικρά πουλιά, σπίνους, τσίχλες, ακόμη και τους λαγούς, αφού τα ψήνανε, τα διατηρούσανε μέσα σ’ ευωδιαστό λάδι. Μάλιστα, τα παραγεμίζανε με διάφορα καρυκεύματα, κάτι που συνηθίζεται και σήμερα στα χωριά της Μάνης. Για τη φτωχολογιά οι σούπες ήταν το πιο συνηθισμένο καθημερινό φαγητό. Έτρωγαν βέβαια και ψαρόσουπες, που η πλούσια όμως τάξη τις απέφευγε! Ένας ζωμός που ευχαριστούσε ιδιαίτερα τον Ηρακλή (οι αρχαίοι είχαν να λένε για τη λαιμαργία του) ήταν από μπιζέλια. Στα χορταρικά έριχναν μια σάλτσα φτιαγμένη από λάδι, δριμύ ξύδι, διάφορα καρυκεύματα, ακόμη και μέλι.
Ας ακούσουμε όμως μερικά «διαφημιστικά εδέσματα» του Αριστοφάνη:
ΛΑΜΑΧΟΣ: Φέρε μου παστό μες σ’ ένα φύλλο.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ: Πιάσε μου φύλλα• εκεί ψήνω τα ψάρια.
(«Αχαρνής», 1198-1199)
Γυναίκα, βράσε μπόλικα φασόλια, ρίξε και στάρι,
φέρε μας λίγα σύκα (…)
Ας φέρει κάποιος απ’ το σπιτικό μου
την τσίχλα και δυο σπίνους• είχε κι ανθόγαλο
και τέσσερα κομμάτια λαγού.
(«Ειρήνη», 1144-1145, 1149-1150)
Κι αλλού στο ίδιο έργο:
Η κότα ψήθηκε
το παστέλι του σουσαμιού ζυμώθηκε
Τις τσαπέλες με τα σύκα
και τις θρούμπες τις ελιές.
Τα κρέατα ήταν πανάκριβα, παρά τις πολλές θυσίες που γίνονταν για τους θεούς. Φθηνότερο, συγκριτικά, ήταν το χοιρινό, που για τους φτωχούς όμως ήταν κι αυτόαπλησίαστο. Στην ύπαιθρο βέβαια έτρωγαν συχνότερα κρέας, αφού μπορούσαν να θρέψουν στις αυλές τους και τους κήπους πουλερικά, γουρουνόπουλα, κατσίκια κι αρνιά. Απέφευγαν να τρώνε χοιρινά μυαλά, γιατί τους το απαγόρευαν οι φιλόσοφοι (Αθήναιος, Β 72), σχυριζόμενοι ότι «όποιοι τρώνε απ’ αυτά είναι σαν να τρώγουν κουκιά στις κεφαλές όχι μόνο των γονέων αλλά και των άλλων απαγορευμένων πραγμάτων».
Οι Αθηναίοι, πλούσιοι και φτωχοί, είχαν μεγάλη αδυναμία στα θαλασσινά και στα όστρακα. Μεγάλη ζήτηση είχαν στην αθηναϊκή αγορά παστά ψάρια από τον Ελλήσποντο και τον Εύξεινο Πόντο και φυσικά κάθε τι που ‘φτανε από την κοντινή λίμνη της Κωπαΐδας. Μια σκηνή στους «Αχαρνής», όπου ο Αριστοφάνης παρουσιάζει τον Δικαιόπολι ν’ αγοράζει ψάρια από Βοιωτό ψαρά, είναι αρκετά εύγλωττη:
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛ1Σ: Μμ! αν φέρνεις τέτοια νοστιμάδα,
την πιο γλυκιά που υπάρχει, δός μου
τα χέλια να καλωσορίσω αμέσως.
ΘΗΒΑΙΟΣ: Νιράιδα ζηλεμέν’ της Κουπαΐδας
βγε και καλοχιραίτισι τουν ξένον.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ: Ω! Πολυπόθητε και πολυαγαπημένε
λαχταριστέ μεζέ της κωμωδίας,
μας ήρθες πια, μεράκι των φαγάδων.
Το φυσερό, τη σκάρα φέρτε, δούλοι.
Και τα χέλια, όμως, ήταν πανάκριβα, αφού, γύρω στο τέλος του 5ου π.Χ. αιώνα, στοίχιζαν τρεις δραχμές το ένα, όσο κόστιζε κι ένα μικρό γουρουνόπουλο, ποσό μεγάλο για την εποχή. Για το λαό, όμως, οι σαρδέλες του Φαλήρου ήταν το πιο συνηθισμένο θαλασσινό, μαζί με κριθαρένιο -ψωμί. Κάθε αύξηση της φαληρικής σαρδέλας έβαζε σ’ ανησυχία το φτωχόκοσμο.
«Και συμβούλεψα να υποσχεθούμε στην Αρτέμιδα την Αγρότιδα χίλια κατσίκια, αν οι σαρδέλες έκαναν, την επομένη, εκατό στον οβολό», λέει («Ιππής») ο αλλαντοπώλης Αγοράκριτος, εκφράζοντας έτσι και την αγωνία του λαού για την ακρίβεια.
Οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν συχνότερα ψάρι από κρέας, παρά την αποστροφή του Ομήρου. Ο Φλασελιέρ σημειώνει ότι η λέξη όψον αρχικά σήμαινε ό,τι τρώμε μαζί με το ψωμί, αλλά σιγά σιγά πήρε μια άλλη σημασία και κατέληξε να σημαίνει ψάρι. Το πιο διαδεδομένο πρωινό ρόφημα, αφού βέβαια αγνοούσαν τον καφέ, ήταν ο κυκεώνας, που προαναφέραμε, το γάλα, κυρίως το κατσικίσιο, κι ένα ανακάτεμα από χλιαρό νερό και μέλι, που προκαλούσε ιδιαίτερη ευχαρίστηση.
Στις κωμωδίες του Αριστοφάνη αναφέρονται εδέσματα που μας ξενίζουν. Στους «Ιππής» μιλάει για «ξίγκι βοδινό ψημένο μέσα σε συκόφυλλα». Αναφέρει επίσης τον «κάνδυλο», ένα ανακάτεμα από μέλι, γάλα, τυρί και λάδι, τον «μυττωτό», ένα είδος σκορδαλιάς με πράσα, σκόρδα, τυρί και μέλι.
Ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Λυόμενο», μια τραγωδία που δεν σώθηκαν παρά λίγοι στίχοι της, ξαφνιάζει τους Αθηναίους:
Μα οι Σκύθες οι φιλόνομοι που τρώνε τυρί αλογίσιο ανάκατο με γάλα.
Μια σπέσιαλ συνταγή σάλτσας, με την οποία γαρνίρανε τα φαγητά μας δίνει ο Αθήναιος:
Χύσε από πάνω σίλφιο, χύσε ξύδι,
χύσε ακόμη λάδι, τρίψε τυρί
ρίξε από πάνω λίπη και σάλτσες ζεστές.
Τα «θυλήματα» που αναφέρονται απ’ τον Αριστοφάνη στην «Ειρήνη», ήταν χοντροαλεσμένο αλεύρι από στάρι ή κριθάρι, βρεγμένο με κρασί και λάδι. Μ’ αυτό ραντίζανε το σφαχτάρι ενώ ψηνόταν. Ο κάθε χυλός ήταν από τα προσφιλή φαγητά για το φτωχόκοσμο. Που διαφημίζονταν κατάλληλα, ακόμη και από ένα στωικό φιλόσοφο, όπως ο Χρύσιππος, στην «Περί καλού» πραγματεία του (Αθήναιος, Δ 47):
Χυλός από βολβούς – φακές
είναι σαν αμβροσία
στης παγωνιάς το κρύο.
Στις θυσίες ετοίμαζαν κι ένα είδος πλακούντος, κάτι δηλαδή σαν πίτα, που το ‘λεγαν «πελανό». Ήταν ένα παχύρρευστο κράμα από αλεύρι, μέλι και λάδι. Άλλα εδέσματα: «Έκχυτος», που αναφέρεται σ’ ένα επίγραμμα της Παλατινής Ανθολογίας2 (βιβλ. 9), ήταν ένα μείγμα από αλεύρι και ψημένο τυρί, που το ‘ριχναν σε ειδικά καλούπια και τα γέμιζαν με κρασί μελωμένο.
«Κάνδαυλος», ένα είδος φαγητού της Μικράς Ασίας,κυρίως στη περιοχή της Αυδίας, με ό,τι ερεθιστικό καρύκευμα κυκλοφορούσε. «Μυττωτός», πίτα με τυρί, ανακατεμένο με μέλι και σκόρδα.Βέβαια, οι πιο περίφημες πίτες ήταν της Αθήνας, καύχημα της πόλης, και γίνονταν με μέλι, τυρί και λάδι, αλλά έβαζαν μέσα και διάφορα καρυκεύματα. Οι Αθηναίοι απέφευγαν ν’ αρχίσουν το γεύμα τους ή το δείπνο με σούπα.
Σχετικά με την ετοιμασία ενός δείπνου, να τι μας άφησε ο Φερεπράτης (Αθηναίος ηθοποιός και ποιητής, του 4ου π.Χ. αιώνα), στο «Δουλοδιδάσκαλο»:
Πώς ετοιμάζεται το δείπνο; πέστε μας;
Λοιπόν σας λέω, έχετε ένα κομμάτι χέλι,
καλαμαράκια και αρνί, ολίγο λουκάνικο
βραστά πόδια και συκώτι, παϊδάκια
και πουλιά, κοτόπουλα και τυρί που ‘ναι
μέσα στο μέλι, κι από κρέατα ένα μέρος.
(Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί Γ 49)
Ένα καλό τραπέζωμα μας παρουσιάζει και ο Αριστοφάνης («Εκκλησιάζουσαι» 838-845).
Τα τραπέζια είναι έτοιμα και γεμάτα με όλα
τ’ αγαθά και τα κρεβάτια στρωμένα
με χαλιά και προβιές. Μες στις κανάτες
ανακατεύουν το κρασί, οι μυροπώλισσες
περιμένουν στην αράδα • τα ψάρια κομμένα
φέτες ψήνονται, οι λαγοί στις σούβλες,
ξεφουρνίζουν τις πίτες, πλέκονται στεφάνια,
καβουρντίζουν ξερούς καρπούς κι οι πιο νέες
βράζουν στις χύτρες τη φάβα.
Το σπαρτιατικό μενού δεν συγκινούσε βέβαια τους άλλους Ελληνες. Ακόμη και τις γιορτινές μέρες δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο. Έφτανε ένα βραστό χοιρινό, λίγο κρασί και καμιά πίτα γλυκιά για να ενθουσιάσει τουςΣπαρτιάτες, που το καθημερινό τους ήταν μια κούπα από «μέλανα ζωμό» κι ένα κομμάτι από ψωμί. Αλλά ελάχιστοι μπορούσαν ν’ αντέξουν στη σπαρτιατική λιτότητα.
«Το πρώτο πιάτο», λέει ο γιος του Αριστοφάνη Νικόστρατός (ποιητής κι αυτός), «από τα μεγάλα, θα προηγηθεί με σκαντζόχοιρο (εχίνον) λακέρδα ως και κάππαριν, μια θρυμματίδα, φέτα, παστό ψάρι ως κι ένα βολβό μέσα σε μια σάλτσα πολύ πικάντικη» (Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί Δ 10).

Ποια ροφήματα έχουν την περισσότερη καφεΐνη;






Η καφεΐνη υπάρχει στον καφέ, στην σοκολάτα, στο τσάι, στα αναψυκτικά αλλά και σε ορισμένα φάρμακα π.χ για τους πονοκεφάλους και το κρυολόγημα…





Ας δούμε όμως ποια είναι τα ροφήματα με την μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε καφεΐνη (σε χιλιοστόγραμμα καφεΐνης):



Καφές 150 γραμμάρια



Ψημένος καφές espresso: 105 mg

Ψημένος καφές espresso (μονός): 50 mg

Ψημένος καφές φίλτρου: 75mg

Καπουτσίνο (μονός): 50 mg

Στιγμιαίος: 60mg

Στιγμιαίος ντεκαφεινέ: 3mg



Τσάι 150 γραμμάρια



Στιγμιαίο: 30mg

Ψημένο: 60 mg

Παγωμένο (330 γραμμάρια): 70mg



Αναψυκτικό 330 γραμμάρια



Κόκα κόλα: 45mg

Κόκα κόλα διαίτης: 45mg



Ακόμη:



Κακάο (150 γραμμάρια): 5mg

Σοκολατούχο γάλα (250 γραμμάρια): 10mg

Σοκολάτα ημίγλυκη (30 γραμμάρια): 15mg

1 φλιτζάνι ρόφημα σοκολάτας: 10mg

Οι 10 πιο έξυπνοι άνθρωποι στον κόσμο. Ανάμεσά τους κι ένας Έλληνας



Η εξυπνάδα μπορεί να μετρηθεί με πολλούς τρόπους. Ωστόσο, το είδος εξυπνάδας στο οποίο η πλειοψηφία των ανθρώπων εμπιστεύεται ως βαρόμετρο της συνολικής εγκεφαλικής δύναμης είναι το ΙQ, η ικανότητα να σκεφτείς λογικά και να λύσεις ένα πρόβλημα. Οι άνθρωποι με υψηλό δείκτη IQ αντικειμενικά δείχνουν να γνωρίζουν σχεδόν τα πάντα. Όταν δε, δε γνωρίζουν κάτι, έχουν την ικανότητα να το επιλύσουν σχετικά γρήγορα και εύκολα.

Η λίστα του celebritynetworth δεν είναι αντικειμενική, αφού η έννοια της εξυπνάδας είναι κάτι υποκειμενικό κι υπάρχουν αρκετοί διαφορετικοί παράγοντες πέρα από το IQ που δείχνουν πόσο έξυπνος είναι κάποιος.

Σύμφωνα με αυτή, ωστόσο, η δεκάδα των εξυπνότερων ανθρώπων του κόσμου, βασισμένη στο IQ, είναι η εξής:



1. Τέρενς Τάο, μαθηματικός, IQ 230

O Τέρενς Τάο ξεκίνησε να παίζει με τα μαθηματικά όταν ήταν νήπιο. Στην ηλικία των δύο ετών αποφοίτησε λύνοντας σύνθετα προβλήματα. Ολοκλήρωσε στα 9 του χρόνια τα μαθήματα πανεπιστημιακού επιπέδου στα μαθηματικά και κέρδισε χρυσό μετάλλιο στην Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα σε ηλικία 13 ετών. Στα 20 χρόνια πια έλαβε Ph.D από το Πρίνστον. Έγινε καθηγητής στο UCLA μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα, και έγινε πρόεδρος του τμήματος Μαθηματικών το 2006. Έχει δημοσιεύσει πάνω από 200 έρευνες πάνω σε θέματα όπως η αναλυτική θεωρία των αριθμών, οι διαφορικές εξισώσεις και η αρμονική ανάλυση.



2. Κρίστοφερ Χιράτα, αστροφυσικός IQ 225

Η Διεθνής Ολυμπιάδα στη Φυσική είναι μέρος της Διεθνούς Επιστημονικής Ολυμπιάδας. Ο διαγωνισμός, που αποτελείται από 3 ερωτήσεις και διαρκεί 5 ώρες, λαμβάνει χώρα ετησίως με μαθητές λυκείου σε όλο τον κόσμο. Ο Κρίστοφερ Χιράτα κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στην Ολυμπιάδα Φυσικής όταν ήταν 13 ετών. Σε ηλικία 14 ετών εγγράφηκε στο CalTech. Έλαβε το Ph.D από το Πρίνστον στα 22 του χρόνια. Τώρα είναι μέλος της ομάδας επιστημόνων της NASA που αναπτύσσουν μεθόδους αποίκησης στον πλανήτη Άρη.



3. Κιμ Ανγκ Γιονγκ, φυσικός, IQ 210

Αν ξεκινήσεις να μιλάς από 6 μηνών, δείχνει πολλές πιθανότητες ότι μεγαλώνοντας θα γίνεις πολύ έξυπνος. Ο Κιμ Ανγκ Γιονγκ ξεχωρίζει για τις απεριόριστες ικανότητες του στα μαθηματικά και τις γλώσσες. Δεν ήταν ευχαριστημένος με την απίστευτη ικανότητα ομιλίας στους 6 μήνες ζωής, έτσι σε ηλικία 3 ετών διάβαζε και μπορούσε να επικοινωνήσει στα Κορεάτικα, Ιαπωνικά, Γερμανικά και Αγγλικά καθώς και να λύνει περίπλοκα υπολογιστικά προβλήματα. Ένα αληθινό παιδί θαύμα που προσκλήθηκε να μελετάει με επιστήμονες της NASA σε ηλικία 8 ετών, δεν έπαψε να είναι και ως ενήλικας. Ξεκίνησε να δουλεύει για τη NASA όταν ήταν έφηβος και έχει εκδώσει πολλά βιβλία και ευρήματα, συμπεριλαμβανομένων 90 έγγραφων μόνο για την υδραυλική.



4. Ευάγγελος Κατσιούλης, ψυχίατρος, IQ 198

Ψυχίατρος και γιατρός, ο Δρ. Ευάγγελος Κατσιούλης κέρδισε ανώτατα πτυχία σε πολλούς τομείς, όπως φιλοσοφία, ιατρική τεχνολογική έρευνα και ψυχοφαρμακολογία.



5. Ρικ Ρόσνερ, σεναριογράφος, IQ 192

Είναι ευρέως γνωστός από τις εμφανίσεις του στο τηλεπαιχνίδι «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος». Όταν δεν καταπλήσσει το τηλεοπτικό κοινό με τα έξυπνα αστεία του, κάνει τεστ IQ.



6. Μίσλα Πρένταβετς, μαθηματικός, IQ 192

Ο Μίσλα Πρένταβετς δεν είναι ένας απλός καθηγητής μαθηματικών. Είναι ιδρυτής και πρόεδρος της GenerIQSociety, μία από τις πιο διακεκριμένες IQ κοινότητες του πλανήτη. Επιπλέον διδάσκει στο Ζάγκρεμπ, διοικεί τη δική του επιχείρηση εμπορίου.



7. Γκάρι Κασπάροφ, σκασκιστής, IQ 190

Το 190 φαίνεται να είναι ένας καλός αριθμός. Ο Γκάρι Κασπάροφ είναι ευρέως γνωστός όταν σε ηλικία 22 ετών έγινε ο νεότερος παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι που υπήρξε ποτέ. Ο ρώσος κυρίαρχος κράτησε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από κάθε άλλον, αλλά χωρίς να λείπει κάποια αμφισβήτηση. Ίδρυσε το δικό του σύνδεσμο σκακιού, «The Professional Chess Association» στα μέσα της δεκαετίας των 90s.



8. Κένεθ Φέρελ, γιατρός, IQ 190

Ένας χομπίστας των τεστ IQ, o Δρ. Κένεθ Φέρελ κάνει συχνά τεστ IQ για πλάκα. Με βάση τη βόρεια Καρολίνα, ανήκει σε αρκετές IQ κοινότητες όπως στη GenerIQ και την Epimethious Society. Δημιουργεί επίσης τεστ IQ. Μερικά από τα πιο γνωστά τεστ που έχει κάνει είναι το «12354» και το «QUINTIQ».



9. Μέριλιν Βος Σάβαντ, συγγραφέας, IQ 190

Η συγγραφέας του «Ask Marilyn» δείχνει ικανή να απαντήσει σχεδόν σε όλα. Είναι επειδή είναι εξυπνότερη από τον καθένα. Οι αναγνώστες του περιοδικού Parade της έχουν στείλει ατελείωτα αινίγματα και γρίφους για χρόνια, και σπάνια παραπαίει. Το «Guinness Book Οf World Records» συνήθιζε να περιλαμβάνει τα υψηλότερα IQ σε κάθε έκδοση. Σταμάτησαν όμως το 1990. Ήταν η τελευταία που αναγνωρίστηκε από τον πίνακα Γκίνες.



10. Τζέιμς Γουντς, ηθοποιός, IQ 180

Ναι λοιπόν, αυτός είναι ο Τζέιμς Γουντς. Τρεις φορές βραβευμένος με Emmy και υποψήφιος για Όσκαρ έκανε μαθήματα γραμμικής άλγεβρας στο UCLA πριν τελειώσει το λύκειο. Του δόθηκαν πλήρεις υποτροφίες στο Tufts και στο Johns Hopkins University για προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές αλλά ο ίδιος επέλεξε να φοιτήσει στο MIT. Τελικά παράτησε το σχολείο για να κυνηγήσει μια καριέρα ως ηθοποιός.

Φυσικό λιποδιαλυτικό: Φτιάξτε το μόνοι σας σε λίγα λεπτά και ξεχάστε τα περιττά κιλά




Αποτοξίνωση τώρα με το πιο εύκολο και γευστικό ρόφημα…
Στο εμπόριο κυκλοφορούν πολλά λιποδιαλυτικά προϊόντα που υπόσχονται απώλεια λίπους και κιλών. Εάν θέλετε να αδυνατίσετε με πιο φυσικό και οικονομικό τρόπο, δοκιμάστε το γευστικό ρόφημα από μέλι, κανέλα και λεμόνι, που αποτελείται από 3 ισχυρά αντιοξειδωτικά συστατικά της φύσης.
Το μέλι περιέχει βιταμίνες, μέταλλα, βελτιώνει τη λειτουργία του πεπτικού συστήματος και βοηθά στη διάλυση και αποβολή του περιττού λίπους από τον οργανισμό. Η κανέλα ενεργοποιεί τον μεταβολισμό, την καύση περισσότερων θερμίδων και μειώνει το πρήξιμο της κοιλιάς. Τέλος, το λεμόνι έχει ισχυρή αντιοξειδωτική και λιποδιαλυτική δράση.
Για την παρασκευή του ροφήματος θα χρειαστείτε:
1 κουταλάκι του γλυκού μέλι ( βιολογικό κατά προτίμηση),
λίγο χυμό φρέσκου λεμονιού,
κανέλα σε σκόνη στη μύτη του κουταλιού
1 ποτήρι βραστό νερό.
Εκτέλεση:
Διαλύστε την κανέλα στο ζεστό νερό και περιμένετε λίγο μέχρι να κρυώσει. Στη συνέχεια προσθέστε το μέλι και το λεμόνι και ανακατέψτε καλά. Για καλύτερα αποτελέσματα, πίνετε ένα ποτήρι πριν το πρωινό σας γεύμα για να αυξήσετε τις καύσεις του οργανισμού κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Τρεις τύποι γυναικών που κινδυνεύουν να μη βρουν ποτέ σύντροφο



Πολλές γυναίκες ψάχνουν να βρουν τον τέλειο σύντροφο χωρίς επιτυχία. Φταίει το πεπρωμένο, οι αναποδιές της ζωής, οι δυσκολίες των ερωτικών σχέσεων, οι μεγάλες τους προσδοκίες ή μήπως ο περίεργος χαρακτήρας τους; Αν ισχύει μόνο το τελευταίο, τότε σίγουρα υπάρχουν τρεις χαρακτηριστικοί τύποι γυναικών που μάλλον θα αργήσουν πολύ να δουν φως στον ερωτικό τους ορίζοντα. Σύμφωνα με τον έμπειρο ιστότοπο ερωτικών γνωριμιών YourTango, οι γυναίκες που πρέπει να κάνουν κάποιες… μικροδιορθώσεις (για να μην πούμε ολική μετάλλαξη) στον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα πράγματα – αν θέλουν να βρουν ταίρι – είναι οι εξής:

Η αρνητική

Είναι ο τύπος της γυναίκας που βλέπει το ποτήρι μισοάδειο, ακόμα και όταν είναι γεμάτο. Στην πρώτη συνάντηση με έναν άντρα θα κατακρίνει τον τρόπο που μασάει το φαγητό του, το χρώμα που έχουν οι κάλτσες του, τον τρόπο που κόβει τις λέξεις με επαρχιώτικη προφορά, θα παρατηρήσει σχολαστικά όλες τις ιδιομορφίες του. Η συμπεριφορά της απέναντι στους άλλους είναι απαράμιλλη. Συνήθως έχει τον τρόπο της να σε…ανεβάσει: όταν της πεις ότι πονάς κάπου, σου αναλύει αμέσως όλους τους τύπους καρκίνου που ξέρει. Το κυριότερο: όταν της προτείνεις σχέση, θα σου αναφέρει αμέσως έναν κατάλογο από 10 φίλες της που μόλις χώρισαν, μαζί με όλες τις απογοητευτικές στατιστικές διαζυγίων που έχει ακούσει.

Η συγκεκριμένη γυναίκα είναι βέβαιο πως θα επικεντρωθεί μόνο στις ατέλειες και θα παραβλέψει τα χαρίσματα του άντρα που θα γνωρίσει. Είπαμε, να μη συμβιβαζόμαστε στις ερωτικές επιλογές, όμως η αρνητικότητα γεννά αρνητικότητα. Επιπλέον, όταν τα βλέπεις όλα χάλια, δεν μπορείς ποτέ να είσαι ευχαριστημένη.

Η σούπερ θετική

Στο άλλο άκρο βρίσκεται η υπερβολικά θετική γυναίκα. Το χάρισμα που έχει να αντιστρέφει τις καταστάσεις και να τα βλέπει όλα όμορφα, σημαίνει ότι φοράει μονίμως ένα ζευγάρι ροζ γυαλιά που δεν της επιτρέπουν να είναι ρεαλίστρια. Και ενώ μοιάζει να είναι ευεργετική για τους άλλους, να μπορεί να τους βοηθάει να λύνουν προβλήματα και να τους δίνει ελπίδα σε δύσκολες καταστάσεις, η παρατραβηγμένη αισιοδοξία της μπορεί στον ερωτικό τομέα να της προκαλέσει περισσότερα προβλήματα από όσα φαντάζεται. Έτσι παραβλέπει το γεγονός ότι δεν μπορούν όλοι οι άντρες να ταιριάξουν με όλες τις γυναίκες, απλώς και μόνο επειδή έχουν λίγη καλή θέληση.

Αυτός ο τύπος της γυναίκας αρνείται να δει τα σημάδια της ασυμβατότητας και βρίσκεται πολλές φορές εκτός πραγματικότητας. Ευχάριστη αλλά υπερβολική, στην καλύτερη περίπτωση κοροϊδεύει τον εαυτό της. Στην χειρότερη, αποδεικνύεται έως και ηλίθια. Ενδέχεται μάλιστα να μετατραπεί σε ένα ιδανικό θύμα προς εκμετάλλευση από διάφορους τύπους επικίνδυνων ανδρών.

Η μοιρολάτρισσα

Αυτή η γυναίκα βλέπει παντού αόρατα σημάδια και οιωνούς. Ακολουθεί πιστά ό,τι της υπαγορεύει το ωροσκόπιό της και οι αστρολογικές ενδείξεις. Ο τρόπος που ερμηνεύει τα λάθη της είναι πως…«ήταν γραφτό να γίνει έτσι». Εξάλλου το είπε και το μέντιουμ, στο οποίο συνήθως καταφεύγει. Το χειρότερο είναι ότι περιμένει υπομονετικά να ανοίξει μια ουράνια πόρτα για να συγχωνευθεί η αύρα της με την αύρα κάποιου άντρα, χωρίς στο μεταξύ να κάνει κάποια προσπάθεια, ενώ είναι αδιάφορη για τις ερωτικές της αποτυχίες. Πιστεύει ότι η πορεία της είναι προκαταβολικά χαραγμένη, επομένως ο κατάλληλος άντρας απλώς δεν έχει έρθει ακόμα στον δρόμο της.

Αυτή η στάση ζωής, δηλαδή να μην κυνηγάς τίποτα, μπορεί να είναι εξαιρετική για όσες γυναίκες δεν ψάχνουν με αγωνία τον σύντροφο της ζωής τους. Όμως για τη γυναίκα αυτή που ψάχνει τι φταίει και απογοητεύεται, το αποτέλεσμα είναι να κάθεται και να περιμένει να της φέρει η ζωή ό, τι θέλει, χωρίς να κάνει η ίδια κάποιες κινήσεις. Το κυριότερο, δεν στρέφεται στην αυτογνωσία και την ενδοσκόπηση – αυτή ίσως θα ήταν η καλύτερη κίνηση για να βελτιώσει τα ερωτικά της θέματα.

Οι 7 δεξιότητες των έξυπνων ανθρώπων!

diaforetiko.gr : 5344662997 41f078e241 b Οι 7 δεξιότητες των έξυπνων ανθρώπων!
Δώστε σημασία σε 7 δεξιότητες του μυαλού σας και… γίνετε πιο έξυπνοι!
Πολλοί θεωρούν ότι η ευφυΐα συνδυάζεται απόλυτα με το IQ ενός ανθρώπου. Λάθος! Μπορεί τα γονίδια μας να παίζουν σημαντικό ρόλο, αλλά κανείς δεν μπορεί να μετατραπεί σε έξυπνος χωρίς να καλλιεργεί διαρκώς το μυαλό του. Άλλωστε, όπως είχε δηλώσει και ο  Αλμπερτ Αϊνστάιν: «Δεν είναι ότι είμαι και τόσο έξυπνος. Είναι που μένω με τα προβλήματα περισσότερο»… Οι παρακάτω συμβουλές μπορούν να σας οδηγήσουν πιο κοντά στην σκληρή «εργασία» του μυαλού, πιο κοντά στην ευφυΐα!
Μνήμη
Η μνήμη αποτελεί την αρχή των πάντων! Η δύναμη της μνήμης έρχεται στο μυαλό τη στιγμή που καταλαβαίνετε ότι προσπαθείτε να μάθετε και ουσιαστικά οργανώνει αποτελεσματικά το μυαλό σας. Μια πολύτιμη πηγή που κρατά σε καλή κατάσταση τις “αρχειοθήκες” του μυαλού σας αποτελούν οι τεχνικές που καταφέρνουν να αναπτύξουν την υπερδύναμη της μνήμης. Σύμφωνα με τον συγγραφέα Kevin Trudeau, το «κλειδί» για μια καλή μνήμη είναι να επικεντρώνεστε σε ψυχικά κόλπα και τεχνάσματα, ώστε να απομνημονεύσετε ασήμαντα πράγματα που περνάνε απαρατήρητα μπροστά σας. Άλλωστε, πιστεύετε ότι στους αρχαίους χρόνους, χωρίς τη βοήθεια των παρουσιάσεων PowerPoint, οι ομιλητές χρειάζονταν να αποστηθίσουν όλο το υλικό τους; Η απάντηση είναι «όχι». Η μνήμη μπορεί να βελτιωθεί με κόλπα αρκεί να το προσπαθήσουμε.
Ανάγνωση
Οι καλοί μελετητές είναι πάντα και καλοί αναγνώστες. Συχνά, όμως, όταν σκεφτόμαστε τη φράση «καλοί αναγνώστες», έρχεται στο μυαλό μας η ταχύτητα της ανάγνωσης ενός υλικού. Οι ψυχολόγοι έχουν διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι που βελτιώνουν την ταχύτητα ανάγνωσής τους, σε μικρό διάστημα επιστρέφουν στο σημείο από όπου ξεκίνησαν. Μερικοί, βέβαια, φαίνεται να έχουν το φυσικό ταλέντο της γρήγορης ανάγνωσης, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να κατανοήσουν ολόκληρες παραγράφους σε χρόνο ρεκόρ! Όμως το ζήτημα της ανάγνωσης δεν αποτελεί η ταχύτητα, αλλά η κατανόηση. Αργά και σταθερά μπορείτε να διαβάσετε μια τεράστια ποσότητα βιβλίων…
Γραφή
Μερικοί ερευνητές θεωρούνται τρομεροί συγγραφείς, με στυλ γραφής και δυναμικές ιδέες. Αυτές όμως είναι οι εξαιρέσεις. Η σημασία της γραφής βρίσκεται στη σαφήνεια και την ακρίβεια μιας φράσης! Η γραφή δεν είναι μόνο το κείμενο που θα γεμίσει μερικές σελίδες, αλλά σχετίζεται και με την πειθώ. Ένας έξυπνος άνθρωπος δεν πρέπει να διακατέχεται μόνο από ιδιαίτερες ιδέες αλλά πρέπει να τις «προωθεί» και έξυπνα! Για αυτό το λόγο, η κριτική σκέψη και οι ρητορικές δεξιότητες είναι απαραίτητες. Βέβαια, αυτές οι αρετές, όσο ανεπτυγμένο IQ και να έχετε, δεν εμφανίζονται μόνες τους στο μυαλό του ανθρώπου, αλλά απαιτούν διάβασμα φιλοσοφικών βιβλίων και κειμένων επιχειρηματολογίας…
Ομιλία
Ένας από τους πιο συνήθεις φόβους των ανθρώπων είναι η δημόσια ομιλία. Όμως αυτή αποτελεί κομμάτι του δημόσιου βίου. Διάφοροι σύλλογοι δίνουν την ευκαιρία σε ανθρώπους να προβάλλουν τις ιδέες τους και να βιώσουν την εμπειρία της τέχνης που σχετίζεται με την ακρόαση και την ομιλία. Όμως ο τρόπος της ομιλίας  μπορεί να σας οδηγήσει στο να κρίνετε την ευφυΐα ενός ανθρώπου. Οι ιδέες του, οι φράσεις που χρησιμοποιεί και ο τρόπος που διαχειρίζεται τις λέξεις μας επηρεάζει. Αν επιθυμείτε να αναπτύξετε τις ικανότητες του μυαλού σας, σίγουρα πρέπει να εξασκηθείτε πάνω στην ομιλία…
Μαθηματικές Γνώσεις
Άλλοι ερευνητές παρουσιάζουν υψηλές επιδόσεις στα μαθηματικά, ενώ μερικοί προτιμούν να μην έχουν σχέσεις με αυτά. Όμως, οι αριθμοί είναι ένα μέρος της ζωής, γι ‘αυτό καλύτερα να μάθουμε να ζούμε μαζί τους. Είναι χρήσιμο να «ακονίσετε» τις ικανότητές σας στην αριθμητική. Όλοι έρχονται αντιμέτωποι με κάποιο υποτιθέμενο υπολογισμό στην καθημερινότητα τους. Μπορεί να φαίνεται ανούσιο, όμως στην πραγματικότητα τα μαθηματικά αποτελούν έναν από τους τρόπους για να διατηρήσετε τη λογική στη ζωή σας! Πρόκειται για μια τεχνική που αναπτύσσει μια πλευρά του εγκεφάλου, ένα κομμάτι δηλαδή της ευφυΐας σας. Για αυτό άλλωστε, υπάρχουν τόσα παιχνίδια, όπως το Sudoku…
Ενσυναίσθηση
Πρόκειται για την κατανόηση και παρακολούθηση των συναισθημάτων των άλλων ανθρώπων. Ο Αριστοτέλης είχε τονίσει την επιθυμία των ανθρώπων να μαθαίνουν. Αλλά εκτός από τη γνώση υπάρχει και το συναίσθημα. Με άλλα λόγια τα συναισθήματα οδηγούν τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις των ανθρωπων. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί ερευνητές χαρακτηρίζονται ως «σπασίκλες», αφού ξεχνούν το στοιχείο της αίσθησης των άλλων ανθρώπων. Σήμερα, η συναισθηματική νοημοσύνη παίζει κυρίαρχο ρόλο! Το ζήτημα δεν είναι να αναπτύξετε τις ικανότητες του μυαλού σας και να λειτουργείτε μόνο με βάση τη λογική, αφού το συναίσθημα είναι γεμάτο ανατροπές. Άλλωστε, η ευφυΐα ενός ανθρώπου κρίνεται και από τις πράξεις και τις επιλογές του στη ζωή… γεγονός που οδηγείται από την ενσυναίσθηση!
Διαχείριση Χρόνου
Ο χρόνος είναι το πιο πολύτιμο «περιουσιακό» στοιχείο σας και πρέπει να το διαχειριστείτε με παραγωγικότητα. Στην Αμερική, ο περισσότερος χρόνος χάνεται μπροστά από την τηλεόραση. Πως γίνεται όμως να αναζητάμε μια πιο προχωρημένη σκέψη αν δεν διαβάζουμε ένα λογοτεχνικό βιβλίο; Η διαχείριση του χρόνου διαθέτει δυο κανόνες: α) κάντε μια σκληρή δουλειά και β) προχωρήστε σε μια συνήθεια που γεμίζει μικρά κενά της ημέρας σας με παραγωγικό τρόπο. Τα δύσκολα πράγματα τείνουν να είναι τα πιο σημαντικά, ενώ τα εύκολα θεωρούνται ως μια ανταμοιβή. Μειώστε τις ώρες που βλέπετε τηλεόραση ή ακούτε ραδιόφωνο και αυξήστε τις ώρες ανάγνωσης και γραφής. Ακόμα και αν οδηγείτε μπορείτε να προμηθευτείτε ένα ακουστικό βιβλίο!

Η τέχνη της συμβίωσης -Ένας Ινδιάνικος μύθος!!

diaforetiko.gr : 9126100 1.jpg hq 600x400 Η τέχνη της συμβίωσης  Ένας Ινδιάνικος μύθος!!

Χαμός με το χαράτσι της ΔΕΗ – Ξαναπληρώνουν όσοι πλήρωσαν εκπρόθεσμα

Τραγέλαφος επικρατεί και πάλι με το χαράτσι μέσω ΔΕΗ και οι πολίτες για ακόμη μια φορά αναγκάζονται να τρέξουν για να προλάβουν πρόστιμα και προσαυξήσεις.

Χιλιάδες ήταν οι φορολογούμενοι που είδαν τις προηγούμενες ημέρες να καταφτάνει στο σπίτι τους ειδοποιητήριο από το υπουργείο Οικονομικών που τους καλούσε να πληρώσουν ανεξόφλητο μέρος του χαρατσιού μέσω ΔΕΗ για το ακίνητό τους.
Στην πλειοψηφία τους οι πολίτες είχαν εξοφλήσει το χαράτσι και είδαν με έκπληξη ότι έπρεπε να πάνε τώρα στην εφορία για να πληρώσουν.

Κι αυτό γιατί έστω για μια μέρα καθυστέρησης η ΔΕΗ δεν αποστέλλει στο υπουργείο τα χρήματα με αποτέλεσμα το χρέος να κηρύσσεται ληξιπρόθεσμο αυτόματα.

Η ΔΕΗ βέβαια δεν κρατάει τα επιπλέον χρήματα, τα αφαιρεί από τον επόμενο λογαριασμό ρεύματος, ωστόσο όπως αποδείχθηκε κανείς δεν το αντιλαμβάνεται, με αποτέλεσμα μήνες μετά να έρχεται η ειδοποίηση και ο πολίτης να αναγκάζεται να τρέχει στην εφορία και να ξαναπληρώνει.

..

ΕΤΣΙ...

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Ψάχνετε θεραπεία για τη μέση;;; Ορίστε η λύση...


Ψάχνετε θεραπεία για τη μέση;;; Ορίστε η λύση...
Όπως έχουμε πει επανειλημμένως, είναι ισχυρή μας πεποίθηση ότι όλες ανεξαιρέτως οι ασθένειες προέρχονται από την ψυχολογική κατάσταση του ατόμου. Παρόλο που η θεώρηση αυτή γίνεται ολοένα και πιο αποδεκτή στη σύγχρονη Ελληνική Κοινωνία, η συντριπτική πλειοψηφία σπεύδει στην καταπολέμηση του συμπτώματος στον πρώτο πόνο που θα συναντήσει. Αυτό σημαίνει ότι η αποδοχή αυτή έχει γίνει μόνο σε ένα νοητικό επίπεδο. Το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε, πιστεύουμε ότι όλες, μα όλες οι ασθένειες έχουν την ρίζα τους στην ψυχολογία μας και έπεται ο βασικότατος επίσης ρόλος της διατροφής και της άσκησης.

Ήδη, ακόμα και η συμβατική ιατρική εχει στραφεί και παίρνει πλέον πολύ σοβαρά τον συναισθηματικό ή νοητικό παράγοντα του ασθενή. Ωστόσο, όταν προτείνονται σχετικές λύσεις, η Παγκόσμια Φαρμακοβιομηχανία φροντίζει για τον αποκεφαλισμό και την εξόντωση όλων όσων υπερασπίζονται τέτοιες λύσεις, ακόμα κι αν αυτοί που τα υπερασπίζονται είναι οι ίδιοι γιατροί. (Φαντάζομαι οι λόγοι είναι αυτονόητοι)

Ένα τρανό παράδειγμα είναι ο Δρ Χάμερ που απέδειξε ότι ο καρκίνος έχει μοναδική αιτία τη συναισθηματική και νοητική κατάσταση του ασθενούς. (Διαβάστε για τον Χάμερ εδώ)και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται: Χωρίς φάρμακα, χωρίς χημειοθεραπείες, μόνο με ψυχολογική υποστήριξη! (Σύμφωνα πάντα με τον Δρ Χάμερ)
Το αποτέλεσμα ήταν να τον διώξουν με κάθε μέσο, μέχρι που τον φυλάκισαν σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, σαν να ήταν ο χειρότερος εγκληματίας. Το αποτέλεσμα; Μετά από δεκάδες δικαστήρια, αθωώθηκε γιατί απέδειξε ότι είχε θεραπεύσει το 95% των καρκινοπαθών ασθενών του σε αντίθεση με την συμβατική τότε ιατρική που σκότωνε το 95% των ασθενών της.
Ωστόσο, σε αυτό το άρθρο παρουσιάζουμε άλλον έναν καταξιωμένο γιατρό, τον Δρ Τζον Σαρνο ο οποίος σπούδασε ορθοπεδικός και η κλινική του εμπειρία τον οδήγησε να προσεγγίσει τα σύνδρομα πόνου της σπονδυλικής στήλης τελείως διαφορετικά. Τα αποτελέσματα της μεθόδου που ανέπτυξε είναι εξαιρετικά και έχει θεραπεύσει χιλιάδες ασθενείς, αποκαθιστώντας την ποιότητα ζωής τους.
Όλα τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από το βιβλίο του "Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ" - "Κατανόηση των αιτιών και θεραπεία" Εκδ. ΡΕΩ (Μπορείτε να το βρείτε και στο Ιντερνετ και στα βιβλιοπωλεία). Σας συνιστούμε να το προμηθευτείτε γιατί είναι ένας θησαυρός γνώσης και οι πληροφορίες του είναι ανεκτίμητες. Εξάλλου περιέχονται και άλλες ζωτικές πληροφορίες για την μεθοδολογία του.
Ο ίδιος ο Δρ Σάρνο μας πληροφορεί ότι σε πολλές περιπτώσεις η ίδια η ανάγνωση του βιβλίου ήταν αρκετή για να απαλλάξει τον ασθενή από το πρόβλημα...

"Το βιβλίο αυτό διαδέχεται το προηγούμενο βιβλίο μου, με τίτλο "Η κυριαρχία της σκέψης στον πόνο της μέσης", που εκδόθηκε το 1984 και περιγράφει μια διαταραχή, γνωστή με την ονομασία Σύνδρομο εξ Εντάσεως προκαλούμενης Μυοσίτιδας* (ΣΕΜ), το οποίο πιστεύω ότι αποτελεί την κύρια αι­τία της συνήθους επώδυνης προσβολής που εντοπίζεται στη μέση, τον αυχένα, τους ώμους, τους γλουτούς και τα άκρα. Στα χρόνια που μεσολάβησαν από την έκδοση του πρώτου βιβλίου, ανέπτυξα περαιτέρω και αποσαφήνισα τις απόψεις μου όσον αφορά στον τρόπο διάγνωσης και θεραπείας του ΣΕΜ. Τα νέα δεδομένα και τα συμπεράσματα βρίσκονται στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας.

Με την πάροδο των χρόνων, η συχνότητα εμφάνισης του συνδρόμου αυξήθηκε τόσο πολύ, ώστε το σύνδρομο είναι πλέον πρόβλημα δημόσιας υγείας μεγάλων διαστάσεων. Σύμφωνα με τις στατιστικές, περίπου το 8ο% του πληθυσμού έχει προσβληθεί του­λάχιστον μία φορά από αυτή την επώδυνη κατάσταση.

Δεν γνωρίζω κανέναν ασθενή με πόνο στον αυχένα, τους ώμους, τη μέση ή τους γλουτούς που να μην πιστεύει ότι ο πόνος του οφείλεται σε τραυματισμό, δηλαδή σε κάποιο «χτύπη­μα» που προκλήθηκε κατά τη διάρκεια σωματικής δραστηριότη­τας. «Χτύπησα την ώρα που έτρεχα (ή που έπαιζα μπάσκετ, τένις, μπόουλινγκ κτλ.)», ή «ο πόνος εμφανίστηκε μόλις σήκωσα την κορούλα μου» ή «όταν προσπάθησα να ανοίξω το παράθυρο που είχε φρακάρει», ή «πριν από δέκα χρόνια είχα ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο και από τότε έχω επαναλαμβανόμενες κρίσεις πόνου στη μέση μου».

Η σύνδεση του πόνου με κάποιο τραυματισμό είναι βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση μας. Φυσικά, αν ο πόνος εμφανισθεί τη στιγμή που κάποιος καταπιάνεται με μια σωματική δραστηριότη­τα, είναι αναμενόμενο να τον αποδώσει σε αυτή. (Όμως, όπως θα δούμε στη συνέχεια, η λογική αυτή σύνδεση είναι συχνά απατη­λή). Αυτή η διαδεδομένη άποψη, σύμφωνα με την οποία η μέση είναι ευπαθής και μπορεί να τραυματιστεί εύκολα, είναι άκρως επι­κίνδυνη για τον κόσμο, θα λέγαμε, καταστροφική.

Αυτή η νοοτροπία καλλιεργείται από τους γιατρούς και τους άλλους θεραπευτές εδώ και χρόνια. Υποτίθεται ότι ο πόνος της μέ­σης, του αυχένα, του ώμου και των γλουτών οφείλεται σε τραυματι­σμό ή σε ασθένεια της σπονδυλικής στήλης και άλλων οστών ή σε αδυναμία των μυών και των συνδέσμων που τα περιβάλλουν -χω­ρίς να υπάρχει επιστημονική επικύρωση των απόψεων αυτών.

Από την άλλη μεριά υπάρχει η δική μου άποψη, την οποία εφαρμόζω επί δεκαεπτά χρόνια, με πολύ ικανοποιητικά αποτε­λέσματα. Παρατήρησα ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ο πόνος είναι απόρροια μιας κατάστασης των μυών, των νεύρων, των τενόντων και των συνδέσμων, που οφείλεται σε ένταση. Τα υψηλότατα ποσοστά επιτυχίας που δίνει το απλό, γρήγορο και ολοκληρωμένο θεραπευτικό πρόγραμμα που προτείνω είναι η κα­λύτερη απόδειξη.

Η εμμονή της ιατρικής με τη σπονδυλική στήλη οφείλεται στην ίδια τη θεμελιώδη θεώρηση της ιατρικής φιλοσοφίας και εκπαίδευσης. Ο προσανατολισμός της σύγχρονης ιατρικής είναι, ως επί το πλείστον, μηχανικός και δομικός. Το σώμα αντιμετωπί­ζεται ως εξαιρετικά περίπλοκη μηχανή και η ασθένεια ως δυσλει­τουργία της, που προκαλείται από μόλυνση, τραυματισμό, κληρο­νομικές ανωμαλίες, εκφυλισμό ή καρκίνο. Ταυτοχρόνως, η ιατρική κοινότητα είναι «ερωτευμένη» με τα εργαστήρια, πιστεύοντας ότι τίποτα δεν είναι έγκυρο αν δεν είναι δυνατό να δοκιμαστεί και να επιβεβαιωθεί εργαστηριακά. Η συμβολή του εργαστηρίου στην ιατρική πρόοδο είναι φυσικά αναμφισβήτητη (ας θυμηθούμε την πενικιλίνη και την ινσουλίνη), δυστυχώς όμως υπάρχουν και πράγ­ματα που δύσκολα διερευνώνται στο εργαστήριο. Ένα από αυτά είναι η νόηση και ο εγκέφαλος. Επίσης και τα συναισθήματα δεν προσφέρονται για πειραματισμούς με δοκιμαστικούς σωλήνες και μετρήσεις. Έτσι, η σύγχρονη ιατρική επιλέγει να τα αγνοεί, πεπει­σμένη ότι, ούτως ή άλλως, έχουν ελάχιστη σχέση με την υγεία ή την αρρώστια. Ως εκ τούτου, η πλειονότητα των γιατρών θεωρεί ό­τι τα συναισθήματα δεν συνεισφέρουν στην πρόκληση οργανικών διαταραχών, αν και υπάρχουν πολλοί που θα αναγνώριζαν ότι ενδεχομένως επιδεινώνουν μία ασθένεια που έχει ήδη εμφανιστεί και οφείλεται σε «οργανικά» αίτια. Γενικά, οι γιατροί αισθάνονται αμηχανία όταν αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα που συνδέεται με συγκινήσεις. Έχουν την τάση να διαχωρίζουν αυστηρά τα «πράγ­ματα του μυαλού» από τα «πράγματα του σώματος» και αισθάνο­νται άνετα μόνο όταν εμπλέκονται με τα τελευταία.

ΠΟΙΟΙ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΕΜ;

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το ΣΕΜ μας ακολουθεί από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, μιας και εμφανίζεται ακόμα και σε παιδιά, αν και όχι πριν από τα πέντε ή τα έξι τους χρόνια. Ακόμα και οι λεγόμενοι «πόνοι ανάπτυξης» των παιδιών είναι στην πραγματικότητα σύνδρομο ΣΕΜ.

ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΣΕΜ

  • ΟΙ ΜΥΕΣ
Ο ιστός που σχετίζεται κυρίως με το ΣΕΜ είναι ο μυικός εξού και η ονομασία Σύνδρομο εξ Εντάσεως προκαλούμενης Μυοσίτιδας. Οι μόνοι μύες που είναι ευάλωτοι στο ΣΕΜ είναι του αυχένα και όλοι οι μυς της πλάτης και των γλουτών οι οποίοι συνολικά αναφέρονται ως μύες στάσης.
  • ΤΑ ΝΕΥΡΑ
Ο δεύτερος ιστός που εμπλέκεται στο Σύνδρομο είναι ο νευρικός ιστός, που συνήθως αναφέρεται ως περιφερειακά νεύρα. Όπως είναι αναμενόμενο, τα νεύρα που επηρεάζονται περισσότερο είναι εκείνα που βρίσκονται στους ευπαθείς μυς.
  • ΤΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ


Στο Σύνδρομο περιλαμβάνονται και διάφορα είδη τενοντίτιδας, περιλαμβανομένου και του αγκώνα του τενίστα. Σύμφωνα με την εμπειρία μου όμως, το πιο συνηθισμένο σημείο που προσβάλλεται από τενοντίτιδα δεν είναι ο αγκώνας, αλλά το γόνατο.

Άλλες συνηθισμένα σημεία είναι το πόδι, ο αστράγαλος, ο Αχίλειος τένοντας και ο ώμος.

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΝΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΣΕΜ
  • Η ΞΑΦΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ


Ίσως ο πλέον συνηθισμένος και σίουρα τρομακτικότερος τρόπος εκδήλωσης του Συνδρόμου είναι η ξαφνική προσβολή. Εμφανίζεται χωρίς προειδοποίηση και ο πόνος είναι συνήθως εξουθενωτικός. Προσβάλλεται συνήθως η μέση, συμπεριλαμβανομένου των οσφυικών ή των γλουτιαίων μυών, ή και των δύο. Πολλές φορές οι ασθενείς αναφέρουν ότι τη στιγμή που εμφανίστηκε ο πόνος, άκουσαν κάποιου είδους θόρυβο σαν σπάσιμο , κροτάλισμα, ή σκάσιμο. Είναι σίγουροι ότι κάτι έχει σπάσει. Στην πραγματικότητα τίποτα τέτοιο δεν έχει συμβεί, αλλά ο ασθενής θα μπορούσε να ορκιστεί ότι έγινε κάποιου είδους ζημιά στον σκελετό του.

Άλλα μέρη ξαφνικών επεισοδίων που μπορούν να εμφανιστούν είναι στον αυχένα, τους ώμους και το πάνω τμήμα της πλάτης.
  • Η ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ
Στις περισσότερες από τις μισές περιπτώσεις ΣΕΜ, ο πόνος εμφανίζεται και εξελίσσεται σταδιακά, χωρίς κάποιο δραματικό ξέσπασμα. Σε μερικές περιπτώσεις δεν υπάρχει κανένα επεισόδιο στο οποίο θα μπορούσε να αποδοθεί. Σε άλλες, προηγείται ένα συμβάν και ο πόνος ακολουθεί, είτε ώρες, είτε μέρες είτε εβδομάδες αργότερα.
  • Η ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ
    Είτε πρόκειται για ξαφνική είτε για σταδιακή εισβολή, πρέπει να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο εμφανίζεται ο πόνος, τη στιγμή που εμφανίζεται. Μην ξεχνάτε ότι το πραγματικό συμβάν, ακόμα κι αν ήταν συνταρακτικό, δεν είναι παρά το έναυσμα. Η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα, πρέπει φυσικά να αναζητηθεί στην ψυχολογική κατάσταση του καθενός. Μερικές φορές η αιτία είναι προφανής: κάποιο οικονομικό πρόβλημα, μία ασθένεια, ακόμα και ένα γεγονός που κανονικά θεωρείται ευχάριστο, όπως ο γάμος ή η γέννηση ενός παιδιού. Είχα αρκετούς ασθενείς με ιδιαίτερα αντα­γωνιστικό χαρακτήρα των οποίων ο πόνος εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια μιας αθλητικής αναμέτρησης, για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα τένις. Φυσικά, συμπέραναν ότι «χτύπησαν» κατά τον αγώνα. Όταν συνειδητοποίησαν ότι είχαν ΣΕΜ, παραδέ­χτηκαν ότι είχαν μεγάλο άγχος για την αναμέτρηση.

    Δεν είναι οι περιστάσεις αυτές καθαυτές που καθορίζουν την πιθανή εκδήλωση μιας σωματικής αντίδρασης, αλλά ο βαθμός του άγχους και του θυμού που γεννιέται με αφορμή τις περιστάσεις. Σημασία έχει το συναίσθημα που προκύπτει και καταστέλλεται, καθώς έχουμε την τάση να καταπνίγουμε τα συναισθήματα τα

    οποία προκαλούν δυσαρέσκεια, πόνο ή ντροπή. Αυτά τα κατα­πιεσμένα συναισθήματα είναι ο παράγοντας που προκαλεί το ΣΕΜ και άλλες ανάλογες διαταραχές. Άγχος και θυμός είναι δύο από αυτά τα συναισθήματα που θα προτιμούσαμε να μην βιώνουμε, και έτσι το μυαλό προσπαθεί να τα κρατά, όταν μπορεί, στην πε­ριοχή του υποσυνείδητου. Όλα αυτά αναλύονται περισσότερο στο κεφάλαιο «Η ψυχολογία του ΣΕΜ». (Σημείωση Ο θυμός είναι φυσιολογικό και υγιές συναίσθημα το οποίο πρέπει να εκδη­λώνεται και να εκτονώνεται, όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν (μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής συμβίωσης και ανεκτικότητας). Σε αντίθετη περίπτωση κατα­πιέζεται, απωθείται στο ασυνείδητο και προκαλεί είτε μόνιμη οργή και ευερεθι­στότητα είτε κατάθλιψη. Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται και αποφεύγουν να εκφράσουν ανοικτά τον θυμό τους με αποτέλεσμα να τον καταστέλλουν. Η στάση αυτή εδραιώνεται στη νηπιακή και πρώτη παιδική ηλικία, δηλαδή στην κρίσιμη περίοδο διαμόρφωσης του χαρακτήρα, και οφείλεται αφενός στην ανα­τροφή τους, η οποία απαγόρευε κάθε εκδήλωση επιθετικότητας, και αφετέρου στον φόβο τους ότι οποιαδήποτε έκφραση οργής προς τους γονείς θα είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν για πάντα την αγάπη τους.)

    Φυσικά, υπάρχουν και ασθενείς που ισχυρίζονται ότι: «Δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα στη ζωή μου, τη στιγμή που εμφανίστηκε το πρόβλημα». Όταν, όμως, υπεισέλθουμε στις λεπτομέρειες και στα προβλήματα της καθημερινότητας, γίνε­ται φανερό ότι το συγκεκριμένο άτομο βιώνει διαρκώς άγχος. Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι συσσωρεύουν συνεχώς άγχος το οποίο όταν ξεπεράσει κάποιο όριο πυροδοτείται η έναρξη των συ­μπτωμάτων τους. Αν κάποιος τους επισημάνει αυτή την κατάστα­ση, δεν δυσκολεύονται ιδιαίτερα να αναγνωρίσουν ότι ανήκουν στο είδος των τελειομανών και υπεύθυνων ανθρώπων, που υποσυ­νείδητα αναπτύσσουν έντονο άγχος και θυμό εξαιτίας της πίεσης που υφίστανται στην καθημερινή τους ζωή.
    Η ΒΡΑΔΥΦΛΕΓΗΣ ΕΚΡΗΞΗ
Υπάρχει άλλη μία ενδιαφέρουσα μορφή εκδήλωσης του συνδρό­μου που παρατηρείται εξίσου συχνά. Στην περίπτωση αυτή, οι ασθενείς, αφού περάσουν μια ιδιαίτερα πιεστική περίοδο που διαρκεί εβδομάδες ή και μήνες, όπως μια αρρώστια στην οικογέ­νεια ή μια οικονομική κρίση, χωρίς να παρουσιάσουν οργανικό πρόβλημα, μία ή δύο εβδομάδες αργότερα προσβάλλονται από πόνο στη μέση, είτε απότομα είτε σταδιακά. Δηλαδή, ενώ στάθη­καν στο ύψος των περιστάσεων αντιμετωπίζοντας επιτυχώς τη δυσκολία, μόλις η τελευταία παρέρχεται, εμφανίζεται ο πόνος, ενδεχομένως ως αντίδραση στο συσσωρευμένο άγχος που απειλεί να τους κατακλύσει.

Αν δούμε το θέμα από μια άλλη οπτική γωνία, ίσως κατά τη διάρκεια της κρίσης δεν αρρώστησαν διότι όλη η συναισθηματική τους ενέργεια αναλώθηκε στην προσπάθεια να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.

Μια τρίτη πιθανότητα είναι να προκαλεί η κατάσταση αρκετό συναισθηματικό πόνο και να αποσπά την προσοχή του ασθενούς σε τέτοιο σημείο, ώστε να μη χρειάζεται ο σωματικός πόνος για να στρέφει την προσοχή του μακριά από τα καταπιεσμένα και ανεπι­θύμητα συναισθήματα, όπως το άγχος και ο θυμός. Αν η δυστυχία που αισθάνεται είναι αρκετή, δεν έχει ανάγκη άλλων μηχανισμών για τον περισπασμό της προσοχής του.

Όποια κι αν είναι η ψυχολογική της εξήγηση, η αντίδραση που περιγράψαμε είναι συνηθισμένη κι είναι σημαντικό να την αναγνωρίζουμε, ώστε να μην αποδίδουμε τον πόνο της μέσης σε σωματικά αίτια.
  • ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ
Η δημιουργία άγχους εξαρτάται κυρίως από τα επιμέρους στοι­χεία της δομής της προσωπικότητας μας. Οι ασθενείς συχνά ανα­φέρουν ότι προσβάλλονται σχεδόν πάντα από επώδυνα επεισόδια όταν βρίσκονται σε διακοπές ή ότι, αν ο πόνος έχει ήδη εκδηλωθεί, επιδεινώνεται κατά τη διάρκεια του Σαβ βατοκύ ριακου. Για ο­ρισμένους, η αιτία είναι προφανής: η απομάκρυνση από την εργα­σία ή την επιχείρηση που έχουν τους δημιουργεί τεράστιο άγχος. Η εικόνα αυτών των ασθενών μοιάζει κάπως με τη βραδυφλεγή αντίδραση που περιγράψαμε προηγουμένως. Όσο βρίσκονται στην απασχόληση τους, «εκτονώνουν» το άγχος τους. Όταν όμως απομακρύνονται, ενώ υποτίθεται ότι θα ξεκουραστούν, το άγχος συσσωρεύεται και εμφανίζονται συμπτώματα.
  • ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΓΙΟΡΤΩΝ
Ακούμε ή διαβάζουμε συχνά ότι οι γιορτές δημιουργούν στρες. Μια περίοδος που θα έπρεπε να ισοδυναμεί με χαλάρωση και διασκέδαση αποδεικνύεται συνήθως δυσάρεστη για ορισμένους ανθρώπους. Ο αριθμός των ασθενών που αναφέρουν ότι το ΣΕΜ εμφανίστηκε λίγο πριν, κατά τη διάρκεια ή λίγο μετά τις εορταστι­κές περιόδους είναι πολύ μεγάλος.

Ο λόγος είναι προφανής: αυτές οι γιορτές συνοδεύονται από πολλή δουλειά, ειδικά για τις γυναίκες, οι οποίες, σύμφωνα με τις συνήθειες της χώρας μας, αναλαμβάνουν την ευθύνη να οργανώ­σουν και να προετοιμάσουν τις γιορτινές δραστηριότητες. Επιπλέ­ον, όλα αυτά είναι κοινωνικά απαραίτητο να γίνονται με χαμόγελο και ευχάριστη διάθεση. Δυστυχώς, οι περισσότερες γυναίκες συνή­θως αγνοούν εντελώς ότι αυτή η συμπεριφορά, που κατά κάποιο τρόπο τους επιβάλλεται, τους δημιουργεί τεράστια πίεση και γι' αυτό εκπλήσσονται όταν ξαφνικά εμφανίζεται ο πόνος.

Ανακεφαλαιώνοντας, θα πούμε ότι το Σύνδρομο εξ Εντάσεως προ­καλούμενης Μυοσιτίδας προσβάλλει τους μυς στάσης, τα νεύρα που βρίσκονται μέσα και γύρω τους και διάφορους τένοντες και συνδέσμους των άνω και κάτω άκρων. Οι πληγείσες περιοχές πο­νούν και ενίοτε προκαλούν αίσθημα μυρμηγκιάσματος και/ή αδυ­ναμίας. Οι μορφές και τα σημεία όπου εμφανίζονται τα συμπτώμα­τα είναι πολλά. Σημαντική επίσης διαφοροποίηση παρουσιάζεται ως προς την ένταση του πόνου, που ποικίλλει από ήπια ενόχληση έως ολική σχεδόν ανικανότητα.

Ο ασθενής με ΣΕΜ υποφέρει από επεισόδια που επαναλαμ­βάνονται, φοβάται διαρκώς την ενδεχόμενη επανεμφάνιση τους, αναστέλλει ή περιορίζει τη σωματική του δραστηριότητα, οι δε συμβατικές θεραπείες στις οποίες υποβάλλεται αποτυγχάνουν.

Τα συμπτώματα του πόνου, του μουδιάσματος, του μυρμη­γκιάσματος και της αδυναμίας προκαλούνται από τον εγκέφαλο, προκειμένου το άτομο να αυθυποβάλλεται πιστεύοντας ότι υπο­φέρει από κάποιο οργανικό πρόβλημα. Για τους περισσότερους ανθρώπους, γιατρούς και μη, «οργανικό πρόβλημα» σημαίνει τραυματισμό, αδυναμία, ανικανότητα, εκφυλισμό, ή συνδυασμό των προηγουμένων. Ο πόνος συχνά ξεκινά ταυτόχρονα και αποδί­δεται σε κάποια σωματική δραστηριότητα, όσο πιο έντονη, τόσο πιο εύκολα πιστευτή. Ο ασθενής δεν μπορεί παρά να συμπεράνει ότι συνέβη κάποιος τραυματισμός ή μετατόπιση σπονδύλου. Εξού και η συνηθισμένη περιγραφή του γεγονότος με την πρόταση «Μου βγήκε η μέση».

Σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση της άποψης περί της δομικής βλάβης παίζει η πανίσχυρη τάση των ανθρώπων να αυτοπρογραμματίζονται να φοβούνται διάφορα απλά και συνηθισμένα πράγ­ματα, όπως να κάθονται, να στέκονται όρθιοι, να σκύβουν ή να σηκώνουν βάρος.

Η τελική συνέπεια των συμπτωμάτων, των φόβων και των αλ­λαγών στον τρόπο ζωής και τις καθημερινές δραστηριότητες είναι η δημιουργία ενός ατόμου, που όλη του η προσοχή είναι στραμμέ­νη στο σώμα του. Όπως θα φανεί στη συνέχεια, αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός του Συνδρόμου: να δημιουργήσει δηλαδή έναν αντι­περισπασμό, ώστε ο ασθενής να αποφύγει να βιώσει ανεπιθύμητα συναισθήματα. Το αντίτιμο φαίνεται βαρύ, ωστόσο οι βαθύτερες διεργασίες του νου δεν είναι ακόμα πλήρως κατανοητές και μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε για τον βαθμό στον οποίο απο­στρέφεται αυτά τα τρομακτικά και επώδυνα συναισθήματα.
Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΕΜ

ΕΝΤΑΣΗ

Ο όρος ένταση αναφέρεται σε συναισθήματα που γεννιούνται στο ασυνείδητο και σε μεγάλο βαθμό παραμένουν εκεί. Αυτά τα συναισθήματα είναι αποτέλεσμα μιας σύνθετης αλληλεπίδρασης μεταξύ διαφορετικών περιοχών του νου και ανάμεσα στο νου και τον εξωτερικό κόσμο.

Πολλά από αυτά είναι δυσάρεστα και οδυνηρά, είτε προκαλούν στενοχώρια και αίσθημα ντροπής, επομένως κατά κάποιο τρόπο απορριπτέα από εμάς και/ή από την κοινωνία κι έτσι τα απωθούμε (καταπιέζουμε). Πρόκειται για άγχος, θυμό και αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης (αισθήματα κατωτερότητας). Καταπιέζονται διότι το μυαλό μας δεν θέλει να τα βιώσουμε, ούτε να γίνουν αντιληπτά από τους άλλους. Είναι πιθανόν ότι, αν μας δινόταν η ευκαιρία μιας συνει­δητής επιλογής, οι περισσότεροι θα αποφασίζαμε να τα αντιμε­τωπίσουμε. Όμως, λόγω της ιδιοσυστασίας του ανθρώπινου νου, τέτοιου είδους συναισθήματα απωθούνται αμέσως και αυτομάτως. Δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής.

Συμπερασματικά λοιπόν, θα λέγαμε ότι η όρος ένταση χρησι­μοποιείται εδώ, αναφερόμενος σε καταπιεσμένα και μη αποδεκτά συναισθήματα.

ΣΤΡΕΣ

Ο όρος στρες συγχέεται συνήθως με την ένταση και συνήθως συμπεριλαμβάνει οτιδήποτε συναισθηματικά αρνητικό. Εγώ τον χρησιμοποιώ όταν θέλω να αναφερθώ σε οποιοδήποτε παράγο­ντα, επιρροή ή κατάσταση θέτει σε δοκιμασία, καταπονεί ή, με ο­ποιοδήποτε τρόπο, πιέζει το άτομο. Μπορούμε να καταπονηθούμε (στρεσαριστούμε) σωματικά ή συναισθηματικά. Η υπερβολική ζέ­στη ή το υπερβολικό κρύο είναι φυσικοί στρεσογόνοι παράγοντες, ενώ μια απαιτητική δουλειά ή τα διάφορα οικογενειακά προβλήματα, συναισθηματικοί. Το στρες που συνδέεται με το ΣΕΜ προκαλεί συναισθηματικές αντιδράσεις που πρέπει να καταπιεστούν.

Η εργασία του δρ. Χανς Σέλιε είναι η πρώτη που επισήμανε την επίδραση του στρες στο σώμα. Η έρευνα και το συγγραφικό του έργο υπήρξαν γόνιμα και συγκαταλέγονται στα μεγάλα ιατρι­κά επιτεύγματα του 20ού αιώνα. Ο ορισμός του δρ. Σέλιε για το βιολογικό στρες είναι ο εξής: «η μη συγκεκριμένη αντίδραση του σώματος σε οτιδήποτε απαιτείται από αυτό».

Το στρες μπορεί να οφείλεται είτε σε εξωτερικούς είτε σε ε­σωτερικούς παράγοντες. Στην πρώτη κατηγορία περιλαμβάνονται η εργασία, τα οικονομικά προβλήματα, μια ασθένεια, η αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος, η μετακόμιση, οι απαιτήσεις που δημιουργούνται από τη φροντίδα παιδιών ή γονέων. Ωστόσο, οι εσωτερικοί παράγοντες φαίνεται ότι παίζουν σημαντικότερο ρόλο στη δημιουργία έντασης. Είναι τα χαρακτηριστικά της προσωπικό­τητας του καθενός, για παράδειγμα, η ευσυνειδησία, η τελειομα­νία, η ανάγκη διάκρισης κ.ο.κ. Οι άνθρωποι θεωρούν συχνά ότι η πολύ πιεστική εργασία που κάνουν τους προκαλεί ένταση. Αν όμως, δεν ήταν τόσο ευσυνείδητοι, προσπαθώντας να ανταποκρι­θούν όσο καλύτερα γίνεται, αν δεν προσπαθούσαν να πετύχουν, να τα καταφέρουν και να διαπρέψουν, δεν θα εμφανιζόταν έντα­ση. Συχνά, αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα ανταγωνι­στικοί και αποφασισμένοι να επιτύχουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι επικρίνουν τον εαυτό τους περισσότερο από ό,τι τους επικρίνουν οι άλλοι.

Το τμήμα της προσωπικότητας μας, το οποίο γνωρίζουμε, εδρεύ­ει στο συνειδητό. Περιλαμβάνει τα συναισθήματα που μπορούμε να νιώσουμε, όπως τη θλίψη, τη χαρά, την αγαλλίαση ή την κα­τάθλιψη. Γνωρίζουμε επίσης κατά πόσον είμαστε ευσυνείδητοι, εργατικοί, καταναγκαστικοί, τελειομανείς ή ευσυγκίνητοι. Ίσως πάλι διαπιστώνουμε ότι είμαστε συχνά ευερέθιστοι ή ότι χρειάζε­ται να δείξουμε παρρησία. Κάποιος μπορεί να αισθάνεται έντονα και συνειδητά την υπεροχή της αρρενωπότητάς του και να είναι υπερήφανος γι' αυτήν. Όλα αυτά συναποτελούν τη σφαίρα του συ­νειδητού και φαίνεται να καθορίζουν τι κάνουμε στη ζωή μας και πώς χειριζόμαστε τον εαυτό μας. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Συ-χνά, αυτά τα εξωτερικά χαρακτηριστικά αποτελούν αντανάκλαση εσωτερικών ωθήσεων, τις οποίες ενδεχομένως αγνοούμε εντελώς. Είναι λοιπόν απαραίτητο να εξετάσουμε και το υποσυνείδητο, κά­τι που θα κάνουμε αμέσως μετά.

ΤΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ

Η λέξη ασυνείδητο στην αγγλική γλώσσα ερμηνεύεται και με ένα δεύτερο μάλλον ατυχή ορισμό, ως η κατάσταση ελλείψεως επαφής με το περιβάλλον, όπως κατά τη διάρκεια του ύπνου ή σε περίπτω­ση εγκεφαλικής βλάβης. Ωστόσο, στα πλαίσια της βιβλιογραφίας της Ψυχολογίας, ο όρος ασυνείδητο έχει καθιερωθεί να αναφέρε­ται σε εκείνο το τμήμα της συναισθηματικής δραστηριότητας, το οποίο συνήθως αγνοούμε. Επομένως, αυτόν θα πρέπει να χρησιμο­ποιούμε όταν αναφερόμαστε σε συναισθήματα. Ο όρος υποσυνεί­δητο είναι πιθανώς σαφέστερος και θα τον χρησιμοποιούμε όταν αναφερόμαστε σε πράγματα που βρίσκονται πέρα από το επίπεδο της συνειδητότητας, αλλά δεν είναι συναισθήματα.

Το ασυνείδητο είναι υπόγειο, είναι το βασίλειο του κρυφού και του μυστηριώδους, το μέρος όπου βρίσκονται συναισθήματα κάθε είδους, χωρίς να είναι απαραίτητα λογικά ή αγαθά όλα τους, και μερικά από αυτά μάλιστα είναι πράγματι τρομακτικά. Κά­ποιους υπαινιγμούς για τη φύση των πραγμάτων που κατοικούν στο ασυνείδητο βρίσκουμε στα όνειρα μας. Όπως είπε κάποιος, όταν πηγαίνουμε για ύπνο το βράδυ, γινόμαστε όλοι, ήσυχα και εκ του ασφαλούς, παράφρονες. Τότε μπορούν να εμφανιστούν, απαλ­λαγμένα από τον έλεγχο του συνειδητού, τα κατάλοιπα της παιδι­κής, πρωτόγονης, άγριας συμπεριφοράς, που αποτελούν μέρος του συναισθηματικού μας κόσμου. Το ασυνείδητο είναι η αποθήκη όλων των συναισθημάτων μας, ασχέτως αν οι ίδιοι ή η κοινωνία τα αποδέχεται. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να γνωρίζουμε για το ασυνείδητο, διότι οτιδήποτε συμβαίνει εκεί ίσως ευθύνεται για τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας μας, που μας οδηγούν στις όποιες καθημερινές συμπεριφορές. Το ΣΕΜ και άλλες παρόμοιες διαταραχές προέρχονται από το ασυνείδητο.

Η συντριπτική πλειοψηφία της συναισθηματικής και πνευμα­τικής δραστηριότητας λαμβάνει χώρα πέρα από το επίπεδο του συνειδητού κι αυτό είναι ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον γεγονός. Ο

ανθρώπινος νους μοιάζει με το παγόβουνο: το τμήμα το οποίο γνω­ρίζουμε, δηλαδή το συνειδητό, αντιπροσωπεύει ένα πολύ μικρό μέ­ρος του συνόλου. Στο χώρο του υποσυνείδητου συμβαίνουν όλες οι περίπλοκες διαδικασίες που μας επιτρέπουν, για παράδειγμα, να παράγουμε γραπτό και προφορικό λόγο, να σκεπτόμαστε, να αναπτύσσουμε λογικά επιχειρήματα ή να θυμόμαστε. Δηλαδή, με λίγα λόγια, τα περισσότερα από τα πράγματα τα οποία μας προσ­διορίζουν ως ανθρώπινα όντα. Η ικανότητα μας να κατανοούμε τα πράγματα που βλέπουμε, να αναγνωρίζουμε πρόσωπα και δε­κάδες άλλες πνευματικές δραστηριότητες, τις οποίες θεωρούμε δε­δομένες, είναι αποτέλεσμα εγκεφαλικών διαδικασιών, τις οποίες δεν γνωρίζουμε.

Είναι πολύ πιθανόν ότι η πλειοψηφία των συναισθηματικών αντιδράσεων συμβαίνει στο ασυνείδητο. Τα συναισθήματα που υπάρχουν εκεί παραμένουν επειδή καταπιέζονται. Αυτά ακριβώς ευθύνονται για την αλληλουχία των γεγονότων που προκαλεί ΣΕΜ. Πρόκειται για μία διεργασία που ξεκινά και ολοκληρώνεται στο ασυνείδητο.

ΧΑΜΗΛΗ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ
Πιθανόν, για τους περισσότερους από εμάς, η επιτακτική ανάγκη να τα καταφέρουμε , να επιτύχουμε και να διαπρέψουμε είναι η αντανάκλαση βαθιά ριζωμένων αισθημάτων κατωτερότητας. Αυτή η ανάγκη να εκπληρώσουμε ιδανικά κάποιον ρόλο, όπως του τέλειου γονιού, μαθητή ή εργαζόμενου, απ' όπου κι αν προέρχεται, είναι πολύ κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων που υποφέρουν από ΣΕΜ.

ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΘΥΜΟΣ

Από την αρχή της ενασχόλησής μου με το ΣΕΜ, ήταν προφανές ότι αυτά τα χαρακτηριστικά είναι κοινά στις περισσότερες προσωπικότητες των ασθενών. Ακόμα και εκείνοι που αρνούνταν πεισματικά ότι είχαν οποιοδήποτε από τα χαρακτηριστικά αυτά τελικά παραδέχονταν ότι βασανίζονται από πολλές ανησυχίες, αλλά προτιμούσαν να το αρνούνται και να τις «διώχνουν από το μυαλό τους».

ΝΑΡΚΙΣΙΣΜΟΣ

Περιγράψαμε παραπάνω τον ρόλο της χαμηλής αυτοεκτίμησης σε σχέση με το ΣΕΜ. Ένα άλλο βαθιά θαμμένο συναίσθημα, που εμ­φανίζει κάποιες αναλογίες και είναι εξίσου σημαντικό, είναι ο ναρ­κισσισμός. Πρόκειται για την τάση του ανθρώπου να ερωτεύεται τον εαυτό του και να γίνεται σε υπερβολικό βαθμό εγωκεντρικός.

ΘΥΜΟΣ

Κάποιος βαθμός ναρκισσισμού υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους, αλλά μόνο όταν είναι υπερβολικός μπορεί να δημιουργήσει προ­βλήματα, καθώς κάνει το άτομο να είναι ιδιαίτερα οξύθυμο και να απογοητεύεται από την επαφή του με τους υπόλοιπους, που δεν εκπληρώνουν τις επιθυμίες του ή δεν τις εκπληρώνουν όπως θα ήθελε. Το αποτέλεσμα είναι θυμός και μάλιστα, αν το άτομο έχει έντονο ναρκισσισμό, μπορεί να είναι διαρκώς θυμωμένο, αλλά να μην το γνωρίζει. Αυτό που συμβαίνει με το άγχος, συμβαίνει και στην περίπτωση του θυμού: το άτομο τον απωθεί και τον καταπιέ­ζει στο ασυνείδητο.

Εδώ συναντάμε κάτι που φαινομενικά είναι παράδοξο. Αφε­νός υποφέρουμε από χαμηλή αυτοεκτίμηση και αφετέρου εξαιτίας του ναρκισσισμού συμπεριφερόμαστε συναισθηματικά ως απόλυ­τοι μονάρχες. Η κατάσταση θυμίζει την ιστορία με τον πρίγκηπα και τον φτωχό, που τελικά είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Αυτά τα διαμετρικά αντίθετα συναισθήματα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, όσο και αν μας φαίνεται παράξενο να υφίστανται ταυτοχρόνως.

Είναι ένα φαινόμενο τυπικό στον ανθρώπινο νου, που μοιάζει να είναι μια αποθήκη συχνά συγκρουόμενων συναισθημάτων και τάσεων, τα περισσότερα απ' τα οποία αγνοούμε εντελώς.
ΑΠΩΘΗΣΗ

Θυμάμαι μια μητέρα που μου αφηγήθηκε με περηφάνια πώς σταμάτησε τις κρίσεις οργής του δεκαπέντε μηνών παιδιού της. Ο «σοφός» οικογενειακός γιατρός πρότεινε να ρίχνει παγωμένο νερό στο πρόσωπο του παιδιού, όποτε το έπιανε κρίση. Η μέθοδος απέδωσε απόλυτα: το παιδί έπαψε να παθαίνει κρίσεις οργής. Σε ηλικία δεκαπέντε μηνών είχε ήδη μάθει την τεχνική της απώθη­σης. Προγραμματίστηκε να καταπιέζει τον θυμό του, φοβούμενο τις πολύ δυσάρεστες συνέπειες και έτσι αυτό το αμφιβόλου αξίας ταλέντο θα το συνόδευε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Τώρα, όπο­τε αντιμετωπίζει απογοητεύσεις, ενοχλήσεις, ίσως και εξοργιστικές καταστάσεις, όλο αυτό το πλήθος πραγμάτων που συμβαίνουν στους ανθρώπους κάθε μέρα, αυτομάτως εσωτερικεύει τον φυσικό του θυμό. Ο θυμός αυτός συσσωρεύεται, με αποτέλεσμα να παθαί­νει ΣΕΜ ή κάποια παρόμοια σωματική αντίδραση εξαιτίας του.

Η ιστορία αυτή υποδεικνύει μία από τις αιτίες της ανάγκης μας να απωθούμε συναισθήματα: την αθώα, γονική επιρροή. Ίσως πρόκειται για τον πιο συνηθισμένο λόγο, για τον οποίο μαθαίνει κανείς να καταπιέζεται. Στην προσπάθεια τους να κάνουν τα παι­διά τους καλούς ανθρώπους, οι γονείς, χωρίς πρόθεση βέβαια, διαμορφώνουν τις συνθήκες για την δημιουργία ψυχολογικών προ­βλημάτων που θα εμφανισθούν αργότερα.

Αν το σκεφτεί κανείς, υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποί­ους απωθούμε τον θυμό μας, όλοι λογικοί και, κυρίως, ασυνείδη­τοι. Κάθε άνθρωπος επιθυμεί να αρέσει και να τον αγαπούν. Κανέ­νας δεν θέλει να τον αποδοκιμάζουν κι έτσι απωθεί τα συναισθή­ματα που οδηγούν σε δυσάρεστη συμπεριφορά. Δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, αλλά ασυνείδητα φοβόμαστε την αντεκδίκηση. Οι οικογενειακές και οι κοινωνικές επιταγές μας δίνουν ισχυρά κίνητρα να μην εκφράζουμε θυμό. Πρόκειται για κάτι που εμπε­δώνουμε από την παιδική ακόμα ηλικία. Διαπιστώνουμε, πάντα ασυνείδητα, ότι ο θυμός είναι συνήθως ανάρμοστος, ότι οφείλεται σε ερεθίσματα που δεν θα έπρεπε να μας κάνουν να θυμώνουμε κι έτσι τον καταπιέζουμε (τον απωθούμε). Ενστικτωδώς αισθανό­μαστε ότι ο θυμός είναι εξευτελιστικός αλλά και -κάτι ίσως πιο ισχυρό- ότι μας κάνει να χάνουμε τον έλεγχο. Αυτό το τελευταίο είναι που δεν μπορεί να αντέξει το άτομο με προσωπικότητα τύ­που ΣΕΜ. Όλα αυτά συμβαίνουν ασυνείδητα κι έτσι αγνοούμε την ανάγκη να απωθήσουμε τον θυμό μας. Αντ' αυτού, παρουσιάζουμε ένα σωματικό σύμπτωμα, για παράδειγμα, ΣΕΜ ή κάποια γαστρεντερική διαταραχή.

Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΜΥΝΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ

Οι άμυνες εναντίον των απωθημένων συναισθημάτων λειτουρ­γούν αποσπώντας την προσοχή κάποιου από τα συναισθήματα που κρατούνται κρυμμένα στο ασυνείδητο. Οι ασθενείς περιγρά­φουν τη διαδικασία χρησιμοποιώντας διάφορες μεταφορές όπως: ότι η άμυνα λειτουργεί ως καμουφλάζ, ως παραπλάνηση, ως αντι­περισπασμός. Για να επιτύχει τον στόχο της, πρέπει να αποσπάσει την προσοχή του ασθενούς και λειτουργεί ακόμα καλύτερα, αν μο­νοπωλήσει το ενδιαφέρον του απόλυτα, δηλαδή αν γίνει εμμονή. Αυτός είναι ο λόγος που οι σωματικές άμυνες είναι τόσο αποτελε­σματικές: έχουν τη δυνατότητα να τραβούν πλήρως την προσοχή κάποιου, ιδιαίτερα αν είναι επώδυνες, τρομακτικές και τον καθι­στούν ανίκανο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το ΣΕΜ.

Ο συνήθης πόνος της μέσης, του αυχένα και των ώμων έλα­βε διαστάσεις επιδημίας στις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία τριάντα χρόνια, επειδή έγινε η προτιμητέα άμυνα των ανθρώπων έναντι των απωθημένων (καταπιεσμένων) συναισθημάτων τους. Το χαρακτηριστικό του αποτελεσματικού καλού καμουφλάζ είναι ότι κανείς δεν το αναγνωρίζει ως τέτοιο, κανείς δεν καταλαβαίνει ότι κρύβει κάτι. Το ίδιο συμβαίνει και με όσους υποφέρουν από αυτά τα επώδυνα σύνδρομα, αφού σχεδόν κανείς δεν μπορεί καν να φαντασθεί ότι συνδέονται με συναισθηματικούς παράγοντες. Αντιθέτως, όλοι σχεδόν νομίζουν ότι οφείλονται είτε σε τραυμα-τισμό, είτε σε εκ γενετής ή εκφυλιστικά προβλήματα της σπονδυ­λικής στήλης. Αφετέρου υπάρχει μια δεύτερη ομάδα διαταραχών που περιλαμβάνονται στο ΣΕΜ και θεωρείται ότι οφείλονται σε προβλήματα των μαλακών ιστών (μεταξύ άλλων ινομυαλγία,* ινοσίτιδα, μυοπεριτονίτιδα), αλλά αποδίδονται επίσης σε τραυμα­τισμό, μυϊκή ανεπάρκεια και τα συναφή - δηλαδή πρόκειται για ένα τέλειο καμουφλάζ. Όσο η προσοχή του ανθρώπου παραμένει εστιασμένη στον πόνο, δεν υπάρχει κίνδυνος να αποκαλυφθεί κα­νένα συναίσθημα.

Έχω επανειλημμένως παρατηρήσει, ότι, όσο πιο επώδυνο εί­ναι το απωθημένο συναίσθημα, τόσο πιο έντονος είναι ο πόνος του ΣΕΜ. Για παράδειγμα, ο ασθενής που ανακαλύπτουμε ότι έχει συσσωρεύσει τεράστια ποσότητα οργής, ως αποτέλεσμα παιδικής κακοποίησης, συνήθως πάσχει από οξύ, εξουθενωτικό πόνο, από τον οποίο απαλλάσσεται μόνον όταν του δοθεί η ευκαιρία να εκ­φράσει την τρομερή, συσσωρευμένη του οργή, που έχει επί χρόνια καταλάβει το ασυνείδητο του - άλλη μία απόδειξη ότι ο θυμός μπορεί να προκαλέσει ΣΕΜ.
awakengr

ΔΕΙΤΕ τα επαγγέλματα που είναι τίγκα στους... ψυχοπαθείς!!! Αν είναι δυνατόν!!!

ΔΕΙΤΕ τα επαγγέλματα που είναι τίγκα στους... ψυχοπαθείς!!! Αν είναι δυνατόν!!!
Σύμφωνα με μια ιδιάζουσα και πρωτότυπη έρευνα, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά, καθώς ένα κάρο επαγγέλματα με τα οποία έχουμε καθημερινή επαφή, έστω κι αν δεν τα ασκούμε, είναι τίγκα στους ψυχοπαθείς. Ο ψυχολόγος Kevin Dutton έκανε την έρευνά του και μας παρουσιάζει τα 10 επαγγέλματα με τους περισσότερους ψυχοπαθείς: 
1. Διευθύνων Σύμβουλος
2. Δικηγόρος,
3. Εργαζόμενος στα Media (TV / Radio)
4. Πωλητής
5. Χειρουργός
6. Δημοσιογράφος
7. Αστυνομικός
8. Κληρικός
9. Σεφ
10. Δημόσιος υπάλληλος

Παρά το γεγονός ότι τείνουμε να σκεφτόμαστε τους ψυχοπαθείς ως δολοφόνους ή κάτι ακραίο, στην πραγματικότητα δεν είναι. Μόλις το 15-25% των ανθρώπων που βρίσκονται στις φυλακές είναι ψυχοπαθείς, ενώ πολλοί άνθρωποι με τέτοιες τάσεις δεν είναι καθόλου μα καθόλου εγκληματίες ή επικίνδυνοι. 

Μερικά από τα χαρακτηριστικά των ψυχοπαθών, είναι τα εξής: 
1. Αυτοπεποίθηση
2. Σκληρότητα
3. Χειραγώγηση
4. Έλλειψη φόβου
5. Εγωκεντρισμός
6. Υπέρμετρη ψυχραιμία κάτω από συνθήκες πίεσης

Μάλιστα, αν κοιτάξουμε μέσα στη λίστα των επαγγελμάτων, μπορούμε να δούμε πως μερικά από αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμα. Φυσικά αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι π.χ. κάθε διευθύνων σύμβουλος ή δικηγόρος είναι ψυχοπαθής ή έχει την τάση. 

Πολλοί ψυχολόγοι, όμως, έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση το αν πραγματικά υπάρχει άνθρωπος που να ονομάζεται «επιτυχημένος ψυχοπαθής». Αυτό συμβαίνει επειδή έρευνες όπως αυτή διαπιστώνουν ότι οι ψυχοπαθείς γενικά κάνουν χειρότερα τα πράγματα που συνδέονται συχνά με την επιτυχία: οι σχέσεις τους είναι χειρότερες, κερδίζουν λιγότερα χρήματα και δεν επιτυγχάνουν γενικά υψηλές θέσεις. 

Στη λίστα του Dutton, υπάρχει και ο αντίποδας, δηλαδή τα επαγγέλματα με τους λιγότερους ψυχοπαθείς: 
1. Βοηθός φροντίδας
2.Νοσοκόμα
3. Θεραπευτής
4. Μάστορας
5. Εργαζόμενος για φιλανθρωπικούς σκοπούς
6. Δάσκαλος
7. Αισθητικός
8. Creative Artist
9. Γιατρός
10. Λογιστής

Ο Dutton έχει δημιουργήσει και στη σελίδα του ένα ανάλογο τεστ για να μετρήσουμε κι εμείς την τάση μας προς την ψυχοπάθεια, ανώνυμα και μέσα σε 26 ερωτήσεις.

Πολλοί υποστηρίζουν πως το πρότυπο των «επιτυχημένων ψυχοπαθών» πρέπει να αλλάξει. Και ίσως το ποσοστό να είναι πολύ μικρότερο, αφού ο καθένας μας μέσα από τις καθημερινές αντιξοότητες και δυσκολίες, αλλάζει. Ίσως απλώς θα έπρεπε να μας προκαλείται έκπληξη, ακόμα και θαυμασμός, όταν συναντάμε ανθρώπους με μικρή αντίδραση φόβου ή σούπερ-ψυχραιμία, ενώ γίνεται χαμός. Όσο για τα στοιχεία της λίστας που μοιάζουν εντελώς σαν κουσούρια, όπως η χειραγώγηση και ο εγωκεντρισμός, ίσως να προκύπτουν από υπέρμετρη ανάγκη για επιβίωση και ανασφάλεια. Οπότε ας έχουμε κατανόηση. Αγαπάτε αλλήλους.
πηγή:doctv.gr

Νονοι και δωρα (ιδεες)

  Ένα από τα πιο σημαντικά  δώρα  που πρέπει να κάνετε στα βαφτιστήρια σας είναι η πασχαλινή λαμπάδα. Συμβολίζει την Ανάσταση του Κυρίου, τη...