Το Tείχος της Nτροπής

Γράφει ο Χαράλαμπος Αεράκης

9 Νοεμβρίου 1989 πέφτει επιτέλους το τείχος του Βερολίνου που χώριζε την Ανατολική από τη Δυτική Γερμανία. Ζούσα εκεί τότε. Έφηβος παρακολουθούσα από τις ειδήσεις τους πανηγυρισμούς για την κατάρρευση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Δεν γνωρίζαμε και πάρα πολλά για τους «γείτονες» μας, όμως για εμάς τους ξένους είχε τα επόμενα χρόνια τεράστιες συνέπειες σε όλους τους τομείς τις ζωής μας.

Μέχρι το καλοκαίρι του 1990 δεν είχα γνωρίσει ποτέ μου Ανατολικογερμανό.  Η πρώτη λοιπόν επαφή που θυμάμαι ήταν το καλοκαίρι του 1990. Είχαμε αράξει στην πισίνα της πόλης στις σχολικές διακοπές και κάποια στιγμή ακούμε γέλια από παντού. Είχαν μετακομίσει στην πόλη οι πρώτοι εσωτερικοί «μετανάστες» Ανατολικογερμανοί και αποφάσισαν να επισκεφτούν την τοπική πισίνα. Όταν τους αντίκρισα νόμιζα ότι ο χρόνος είχε σταματήσει στην δεκαετία του ‘60, μαγιό όπως στις παλιές ταινίες, παπούτσια που δεν τα είχαμε ξαναδεί και τα μαλλιά...

foto: pohl-projekt.de

Έφτασαν σιγά - σιγά και στα σχολεία μας παιδιά από όλες τις πόλεις του Ανατολικού μπλοκ και τα εργοστάσια γέμισαν με τους νέους Γερμανούς «μετανάστες» που εγκατέλειψαν κυριολεκτικά τα σπίτια τους και αποφάσισαν να βρουν την τύχη τους στην δυτική πλευρά. Η Δυτική Γερμανία ήταν απροετοίμαστη και πολύ γρήγορα αναβίωσε ο νεοναζισμός σε όλες τις πόλεις με απίστευτους ρυθμούς.

Ήταν η πρώτη φορά που όλοι οι ξένοι είχαμε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά τον φόβο της επίθεσης από νεοναζιστικές ομάδες. Είχαν τόσο καλά οργανωθεί οι οργανώσεις αυτές, που ταξίδευαν από πόλη σε πόλη σε πορείες, πραγματοποιώντας βανδαλισμούς και σε πολλές περιπτώσεις φόνους σε βάρος ξένων.

Αυτό ήταν πια καθημερινότητα. Οι Ανατολικογερμανοί δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν μετά από τόσα χρόνια αποκλεισμού στα νέα δεδομένα. Πέρασαν πολλά χρόνια να αποδεχτούν ακόμα και οι ίδιοι οι δυτικοί Γερμανοί την νέα κατάσταση, αλλά ακόμα και σήμερα υπάρχει μία μικρή αντιπάθεια ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Αν πάει κάποιος σήμερα στην πλευρά της ανατολικής Γερμανίας θα βρει εγκαταλειμμένα χωριά, κλειστά εργοστάσια και μεγάλο ποσοστό ανεργίας. Η Γερμανία της Μέρκελ (ανατολική και αυτή) προσπαθεί να σώσει την Ελλάδα και μας υποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο η δική μας Οικονομία θα πάρει μπρος για να φέρουμε επενδυτές και άλλους σωτήρες.

Τόσα χρόνια έχουν αφήσει να καταρρεύσει η πρώην ανατολική Γερμανία, αν και τα τελευταία 20 εισρέουν δισεκατομμύρια ευρώ από την φορολογία των εργαζόμενων για την ανοικοδόμησή της χωρίς αποτελέσματα. Σήμερα, για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να αγοράσει σπίτι 100τμ με μόνο 15.000 ευρώ σε πολλά χωριά της Αν. Γερμανίας! Αυτή την πραγματικότητα λίγοι την γνωρίζουν.

Σαν σήμερα πριν από 50 χρόνια ξεκίνησε το χτίσιμο του τείχους.

Πρέπει να είναι τραγικό να ξυπνάς και ξαφνικά να βρίσκεσαι φυλακισμένος. Κανένας λαός να μην ξαναζήσει αυτές τις εποχές. 400 εκ γερμανικά μάρκα κόστισε τότε το τερατούργημα. Πάνω από 10.000 μόνιμοι φρουροί και πάνω από 320 πύργοι περιφρουρούσαν την διέλευση στην Δύση με εντολή να πυροβολούν χωρίς προειδοποίηση.

Peter Döbler

123 άτομα έχασαν την ζωή τους στην προσπάθεια να δραπετεύσουν, όμως κάποιοι τα κατάφεραν. Όπως ένας οδοντίατρος ο Peter Döbler που ζούσε τότε στο Ροστόκ και είχε όνειρο να ψαρέψει το ψάρι Blue Marlin στις θάλασσες της Κούβας, αφού είχε διαβάσει το βιβλίο του Έρνεστ Χεμινγουεϊ «Ο γέρος και η θάλασσα».

Ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα να ζήσει το όνειρό του που στις 25 Ιουλίου του 1975 αποφάσισε να κολυμπήσει από την Βαλτική θάλασσα (Ostsee) και να διανύσει 45 χιλ κολυμπώντας μέσα στην νύχτα στα παγωμένα νερά για να φτάσει ως την Βόρεια Θάλασσα (Nordsee), με μόνο ένα μπουκάλι νερό!!!

Τελικά μετά από 36 ώρες τα κατάφερε. Έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και έστειλε φωτογραφίες στους δικούς του μετά από μήνες με τα Blue Marlin που είχε ψαρέψει.

Την απόδρασή του προσπάθησε πέρσι να αναπαραστήσει ένας αθλητής του IRON MAN και να διανύσει με παρόμοιες συνθήκες την ίδια πορεία, αλλά εγκατάλειψε μετά από 21 χιλ αφού είχε, αφυδατωθεί.

Τέλος, θέλω μόνο να κάνω μία μικρή ακόμα αναφορά πώς τότε, τον Νοέμβριο του 1989 που έπεσε το τείχος, φοιτητές είχαν ξεκινήσει πορείες, μέρες πριν, σε όλες τις πόλεις της τότε DDR, πρώτα σε μικρές ομάδες και έπειτα κατά χιλιάδες.

Τότε δεν υπήρχε το facebook και σίγουρα ούτε κανάλια αναμετέδιδαν τα γεγονότα. Κατάφεραν όμως σαν μία γροθιάνα ρίξουν την δική τους χούντα. Το τείχος της ντροπής έπεσε, λόγω της μαζικότητας των κινητοποιήσεων και της αποφασιστικότητας των νέων, χωρίς να πέσει ούτε ένα δακρυγόνο! Τα συμπεράσματα δικά σας.

www.e-fungus.gr

Καθημερινοί Αγγελοι ζουν δίπλα μας…

Η απίστευτη ιστορία της Κινέζας ρακοσυλλέκτριας Lou Xiaoying η οποία κατάφερε μέσα σε 40 χρόνια να σώσει και να αναθρέψει 30 εγκαταλελειμμένα μωρά!

Στην Κίνα, η βρεφοκτονία και η βρεφική εγκατάλειψη είναι σε τρομερή έξαρση λόγω των σκληρών πολιτικών μέτρων που επιτρέπουν μόνο ένα παιδί σε κάθε οικογένεια που ζει σε πόλη.

Έτσι οι Κινέζοι ωθούμενοι από τη φτώχεια και την τεράστια πολιτική πίεση αναγκάζονται να προβούν σε εγκατάλειψη μωρών εφόσον είναι τα δεύτερα της οικογένειας ή ακόμα και σε βρεφοκτονίες αν το πρώτο τους παιδί είναι κορίτσι. Νομίζουν ότι ένα αγόρι θα ανταποκριθεί καλύτερα στις οικονομικές ανάγκες της οικογένειας.

Η Ζωή, στα σκουπίδια

Τρομακτικά περιστατικά νεογέννητων μωρών πεταμένων σε κάδους σκουπιδιών, είναι καθημερινό φαινόμενο. Πρόσφατα στα φώτα της δημοσιότητας ήρθε περιστατικό μικρού κοριτσιού το οποίο έφερε μαχαιριά στο λαιμό. (Ευτυχώς, στο μωρό μετά τη γενική κατακραυγή παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και τώρα βρίσκεται σε άριστη υγεία και στο δρόμο για την υιοθεσία).

Ποιος όμως γονιός έχων σώας τα φρένας μπορεί να προβεί σε τέτοιο έγκλημα; Δύσκολο να απαντηθεί. Γεγονός όμως είναι ότι το ανάλγητο κράτος προβαίνει ακόμα και σε υποχρεωτικές εκτρώσεις, όπως στην περίπτωση νεαρής Κινέζας που την υπέβαλαν σε έκτρωση μια και δεν είχε να πληρώσει το πρόστιμο (ναι, πρόστιμο για την ανθρώπινη ζωή) και ύστερα της έβαλαν για τιμωρία στο κρεβάτι της σακούλα με το εκτρωμένο έμβρυο.

Παγώνει ο νους και μόνο στη σκέψη, γιαυτό και δεν θα αναρτήσουμε τις σχετικές φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και σε κάνουν να νοιώθεις οργή και ντροπή που ανήκεις στο ανθρώπινο γένος.

Και πως μπορεί κανείς να αντισταθεί σε τόσο μεγάλες δυνάμεις;

Στον αντίποδα όλων αυτών, η υπέροχη 88χρονη πια, ρακοσυλλέκτρια Lou Xiaoying η οποία, παρέα με τον άντρα της κατάφεραν να σώσουν και να αναθρέψουν 30 μωρά χωρίς να τους πεθάνει κανένα! Πάμπτωχοι από χρήματα, πάμπλουτοι από αγάπη και ευδαιμονία!

(το άρθρο συνεχίζεται παρακάτω)

Η Λου με τον άντρα της και τα παιδιά τους

Θέλοντας να τους προσφέρουν πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορούσαν, φρόντισαν για την τροφή τους, το ρουχισμό τους, την ανατροφή τους αλλά και το πνεύμα τους, μεγαλώνοντας οι ίδιοι 4 από αυτά και δίνοντας τα υπόλοιπα σε άκληρους φίλους και συγγενείς ώστε να πάνε σχολείο και να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα.

«πήγαινα πάντα αιφνιδιαστικά στα σπίτια των παιδιών να ελέγξω πως περνάνε και πάντα φρόντιζα τις Κυριακές να είναι μαζί μου για να βγαίνουμε βόλτα στα δάση και τη φύση, ώστε να νοιώθουν την φροντίδα, την αγάπη και την προστασία που χρειάζονταν».

Η ιστορία της Λου ξεκίνησε το 1972 στους δρόμους της πόλης Jinhua όταν είχε βγει, κατά την καθημερινή συνήθειά της, να ψάξει για χρήσιμα αντικείμενα από τα σκουπίδια από τους κάδους. Εκεί μέσα, βρήκε πεταμένο ένα μικρό κοριτσάκι. Ο κίνδυνος αν την ανακάλυπταν θα ήταν μεγάλος, λέει η ίδια σε συνέντευξή της, στην κινέζικη εφημερίδα Yanzhao Metro Daily:

«Δεν το σκέφθηκα ούτε στιγμή. Θα είχε πεθάνει αν δεν την είχαμε πάρει να τη φροντίσουμε. Τότε ακριβώς κατάλαβα ότι αγαπάω τα παιδιά και θα ήθελα να τους προσφέρω ό,τι καλύτερο μπορούσα! Το να τη βλέπουμε να μεγαλώνει ήταν για μας μοναδικό! Όλα αυτά τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και φροντίδα.

Είναι μοναδικά κι αξιαγάπητα ανθρώπινα όντα. Δεν το χωράει ο νους μου πως είναι δυνατόν κάποιοι να τα παρατάνε στα σκουπίδια… Η κόρη μου αυτή, είναι σήμερα 40 χρόνων κι έχει δικό της παιδί πια!»

Η καταπληκτική αυτή γιαγιά νοσηλεύεται σήμερα σε νοσοκομείο λόγω νεφρικής ανεπάρκειας, όπου την φροντίζουν και την περιβάλλουν όλα της τα παιδιά και αναπολεί:

«τον πιο μικρό μου γιο, τον Ζανγκ Γκιλιν που

ο Ζανγκ Γκιλίν

 είναι σήμερα μόλις 7 χρονών, τον βρήκα πεταμένο σε έναν κάδο σκουπιδιών. Ήμουν τότε 82 χρονών. Πάρα πολύ μεγάλη για να αναθρέψω ένα ακόμη παιδί.

Όμως δεν μπορούσα με τίποτε να τον αφήσω στο έλεος του Θεού. Τον κοίταζα και μου χαμογελούσε. Ήταν τόσο γλυκός! Ηταν αδύνατο να μην τον φροντίσω!

Τον πήρα λοιπόν στο σπίτι μας στην εξοχή (σ.σ. μια παράγκα που μπάζει από παντού, μέσα σε ένα δάσος) και τον φρόντισα και τον περιέθαλψα. Του έδωσα το όνομα Ζανγκ Γκιλιν που σημαίνει Σπάνιος καιΠολύτιμος!

Με βοήθησαν και τα μεγαλύτερα παιδιά μου στην ανατροφή του. τώρα πια είναι ένας απόλυτα υγιής και χαρούμενος νεαρός!

Ξέρω πως οι μέρες μου ίσως δεν είναι πολλές. Θα ήθελα όμως πριν φύγω να τον δω κι αυτόν να πηγαίνει στο σχολείο.»

Η Λου εκτός των υπολοίπων 30 παιδιών της έχει και μία βιολογική κόρη η οποία έχει εμπνευσθεί από τη μητέρα της και έχει αφιερώσει τη ζωή της στην αναζήτηση και την υποστήριξη εγκαταλελειμμένων παιδιών. Η ιστορία τους έχει ευαισθητοποιήσει ολόκληρη την Κίνα των χιλιάδων εγκαταλελειμμένων παιδιών, και το έργο της έχει βρει παντού επώνυμους και ανώνυμους μιμητές.

(το άρθρο συνεχίζεται παρακάτω)

Η ώρα της αντμοιβής για τη Μητέρα.

Η Λου έχει αποκτήσει δίκαια το προσωνύμιο «Επίγειος Άγγελος» και αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να έχεις τίποτα απολύτως για να δώσεις αγάπη και φροντίδα. Κι ακόμα μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο καθένας μας, από όποια θέση κι αν βρίσκεται μπορεί να γίνει διάβολος ή άγγελος. Δική μας επιλογή.

Αννυ Λιγνού για το e-fungus.gr

φωτογραφίες από το διαδίκτυο.

www.e-fungus.gr

Ο μπαρμπέρης της αγάπης...

Anthony Cymerys

Και οι πράξεις αγάπης συνεχίζουν να κάνουν το κόσμο μας ομορφότερο:
Ο 82χρονος συνταξιούχος κουρέας Anthony Cymerys, γνωστός σε όλους ως ο Joe o Μπαρμπέρης, στήνει κάθε Τετάρτη την καρέκλα του κάτω από μια βελανιδιά στο Bushnell Parkτου Hartford στο 

Η ώρα της πληρωμής!

Connecticut για να κουρέψει και να περιποιηθεί τους... πελάτες του: Του άστεγους, μη ευνοημένους ανθρώπους της περιοχής του!

Η πληρωμή για κάθε περιποίηση είναι πάντα η ίδια: Μια ζεστή αγκαλιά!

Ο ηλικιωμένος κουρέας, ξεκίνησε αυτή την προσφορά αγάπης πριν από 25 χρόνια, όταν βγήκε στη σύνταξη. Αρχικά κούρευε τα μέλη της οικογένειάς του αλλά αποφάσισε να θέσει τα ψαλίδια του στην υπηρεσία των λιγότερο τυχερών συνανθρώπων του, μετά από μια εμπνευσμένη ομιλία που άκουσε στην εκκλησία σχετικά με τους άστεγους.
Ετσι, απ

περιποίηση...

οφάσισε να κάνει ό,τι μπορεί ώστε οι άστεγοι να μην δείχνουν σαν άστεγοι.

Η πελατεία του κάθε Τετάρτη παρατάσσεται στο πάρκο κάνοντας ουρά για να λάβει το κούρεμα περιποίηση του Αντονυ το οποίο συχνά το συνδυάζουν με το δωρεάν γεύμα της τοπικής εκκλησίας.

“Είναι πραγματική αγάπη. Αγαπώ αυτά τα παιδιά”, λέει ο Anthony Cymerys και γυρίζει προς τον πελάτη του που κούρευε: “Το ξέρεις πως σ'αγαπώ έτσι;” Αυτό είναι όλο το νόημα...”

Info:

• Ελεύθερη μετάφραση απο την Αννυ Λιγνού του άρθρου της Jessica Hill στηνΗuffingtonpost.
• Οι φωτογραφίες ανήκουν επίσης στην Jessica Hill.
• Σχόλιο του e-fungus.gr: Πέρα από κάθε αμφιβολία, η φροντίδα και η προσοχή, η αφιέρωση προσωπικού χρόνου για κάποιον άλλον είναι ό,τι καλύτε
  

  Σ αγαπώ, το ξέρεις ε;
  ρο για την πεσμένη ψυχολογία καιαυτού που το δέχεται αυτό το δώρο αλλά και αυτό που το προσφέρει. Ζούμε σε έναν άδικο κόσμο με τις κοινωνικές ανισότητες να μεγαλώνουν όλο και πιο πολύ.
  
  Ο γλυκός αυτός παππούλης μας θυμίζει τη δράση του Narayanan Krishnan για τον οποίο αξίζει να διαβάσετε. Αν ο καθένας μας αντισταθεί και αντιμετωπίσει απλά τον διπλανό του σαν ένα μέλος της οικογένειάς του, προσφέροντας αγάπη και φροντίδα, ο κόσμος θα γίνει καλύτερος σε χρόνο μηδέν. Ας ξεκινήσουμε.

www.e-fungus.gr

Ρε γαμώτο, τι βόλτα!

Τι βόλτα!

Έχετε αντιληφθεί ότι η μόνη περίοδος της ζωής μας που μας αρέσει να μεγαλώνουμε είναι όταν είμαστε παιδιά; Εάν είσαι κάτω των 10 ετών, είσαι τόσο ενθουσιασμένος που μεγαλώνεις που σκέφτεσαι τμηματικά...

«Πόσων ετών είσαι;», «Είμαι τέσσερα και μισό!» Ποτέ δεν είσαι τριάντα έξι και μισό. Είσαι τέσσερα και μισό, και περπατάς στα πέντε! Αυτό είναι το κλειδί.

Μπαίνεις στην εφηβεία, και τώρα κανείς δεν μπορεί να σε συγκρατήσει. Πηδάς στον επόμενο αριθμό, ή ακόμη και μερικούς αριθμούς μπροστά.

«Πόσων ετών είσαι;» «Θα γίνω 16!» Μπορεί να είσαι 13, αλλά έ, θα γίνεις 16!

Και τότε έρχεται η καλύτερη μέρα της ζωής σου! Γίνεσαι 21. Ακόμα και οι λέξεις ακούγονται σαν ιεροτελεστία. ΓΙΝΕΣΑΙ 21! ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ !!!

Αλλά τότε περνάς στα 30. Ωωωω, τί έγινε εδώ; Ακούγεσαι σαν χαλασμένο γάλα! Αυτός ΠΕΡΑΣΕ, έπρεπε να τον πετάξουμε. Δεν έχει πλάκα πια, είσαι απλά ένας ξινισμένος λουκουμάς. Τι πάει στραβά; Τί άλλαξε;

ΓΙΝΕΣΑΙ 21, ΠΕΡΝΑΣ στα 30, και τότε ΠΕΡΠΑΤΑΣ στα 40. Ουάου!

Πάτα φρένο, όλα σου ξεγλιστρούν. Πριν να το καταλάβεις, ΦΘΑΝΕΙΣ τα 50 και τα όνειρά σου χάνονται...

Αλλά! για περίμενε!!! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60. Δεν πίστευες ότι θα τα έφθανες!

Οπότε ΓΙΝΕΣΑΙ 21,

ΠΕΡΝΑΣ στα 30,

ΠΕΡΠΑΤΑΣ στα 40,

ΦΘΑΝΕΙΣ τα 50 και

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60.

Έχεις αναπτύξει τόσο μεγάλη ταχύτητα που ΧΤΥΠΑΣ τα 70! Μετά απ'αυτό, η κατάσταση είναι μέρα με τη μέρα. ΧΤΥΠΑΣ την Τετάρτη! Μπαίνεις στα 80 και κάθε μέρα είναι ένας πλήρης κύκλος. ΧΤΥΠΑΣ το γεύμα. ΠΕΡΝΑΣ στις 4:30. ΦΘΑΝΕΙΣ την ώρα του ύπνου. Και δεν τελειώνει εκεί.

Στα 90 σου, αρχίζεις να οπισθοδρομείς. «Ήμουν ΜΟΛΙΣ 92».

Και τότε κάτι παράξενο συμβαίνει. Εάν καταφέρεις να ξεπεράσεις τα 90, ξαναγίνεσαι μικρό παιδί. «Είμαι 92 και μισό!».

Μακάρι να φθάσετε όλοι στα υγιή 100 και μισό!!!

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΝΕΟΙ:

Πετάξτε τους ασήμαντους αριθμούς.

Αυτό συμπεριλαμβάνει την ηλικία, το βάρος και το ύψος. Αφήστε τους γιατρούς να νοιάζονται γι' αυτά. Γι'αυτό τους πληρώνετε άλλωστε.

Κρατήστε μόνον τους ευχάριστους φίλους.

Οι γκρινιάρηδες σας ρίχνουν.

Να μαθαίνετε συνεχώς!

Μάθετε περισσότερα για τους υπολογιστές, τις τέχνες, την κηπουρική, ο,τιδήποτε, ακόμη και για το ραδιόφωνο. Να μην αφήνετε ποτέ τον εγκέφαλο ανενεργό. «Ένα ανενεργό μυαλό είναι το εργαστήρι του Διαβόλου». Και το επίθετο του διαβόλου είναι Αλτζχάιμερ.

Απολαύστε τα απλά πράγματα.

Γελάτε συχνά, διαρκώς και δυνατά.

Γελάστε μέχρι να σας κοπεί η ανάσα.

Τα δάκρυα συμβαίνουν.

Υπομείνετε, πενθήστε, και προχωρήστε παραπέρα. Το μόνο άτομο, που μένει μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας είναι ο εαυτός μας. Να είστε ΖΩΝΤΑΝΤΟΙ ενόσω είστε εν ζωή.

Περιβάλλετε τον εαυτό σας με ό,τι αγαπάτε, είτε είναι η οικογένεια, τα κατοικίδια, η μουσική, τα φυτά, τα ενδιαφέροντά σας, ο,τιδήποτε. Το σπίτι σας είναι το καταφύγιό σας.

Να τιμάτε την υγεία σας:

Εάν είναι καλή, διατηρήστε την. Εάν είναι ασταθής, βελτιώστε την. Εάν είναι πέραν της βελτιώσεως, ζητήστε βοήθεια.

Μην κάνετε βόλτες στην ενοχή.

Κάντε μια βόλτα στα μαγαζιά, ακόμη και στον διπλανό νομό ή σε μια ξένη χώρα αλλά ΜΗΝ πηγαίνετε εκεί που βρίσκεται η ενοχή.

Πείτε στους ανθρώπους που αγαπάτε ότι τους αγαπάτε, σε κάθε ευκαιρία.

ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ:

Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα.

Κι αν δεν στείλετε το παρόν σε τουλάχιστον 8 άτομα - ποιος νοιάζεται; Αλλά μοιραστείτε το με κάποιον. Όλοι χρειαζόμαστε να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο κάθε μέρα!

Το ταξίδι της ζωής δεν είναι για να φθάσουμε στον τάφο με ασφάλεια σ' ένα καλοδιατηρημένο σώμα, αλλά κυρίως για να ξεγλιστρούμε προς όλες τις πλευρές, πλήρως εξαντλημένοι, φωνάζοντας:

«...ρε γαμώτο! Τι βόλτα!!!»

Info:

Το κείμενο, μας ήρθε με e-mail και αποδίδεται στον George Carlin.

Ο George Carlin (12/5/1937 – 22/6/2008) ήταν Αμερικανός κωμικός, ηθοποιός, κοινωνικός κριτικός και συγγραφέας. Ήταν ευρέως γνωστός για το καυστικό μαύρο χιούμορ του και τις πρωτοποριακές σκέψεις του. Είχε κερδίσει 5 βραβεία Grammy για τα έργα του.

www.e-fungus.gr

Το γέλιο κλείνει τις πληγές

Ένα καλό, από καρδιάς γέλιο μπορεί να επιταχύνει την επούλωση των πληγών, ακόμα και αν αυτές είναι επίμονες και δύσκολα αντιμετωπίσιμες, αναφέρουν επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Ληντς. Αιτία; Βελτιώνει την κυκλοφορία του αίματος…

Το εύρημα προέρχεται από πενταετή μελέτη, κατά την οποία δοκιμάστηκε σε 337 ασθενείς με πληγές στα πόδια η νεώτερη ιατρική τεχνολογία: ένας χαμηλής δόσης υπέρηχος.

Όπως όμως γράφουν στην «Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση» η επικεφαλής ερευνήτρια Άντρεα Νέλσον, καθηγήτρια Επούλωσης των Πληγών στην Ιατρική Σχολή του Ληντς, και οι συνεργάτες της, η τεχνολογία αυτή δεν επιτάχυνε την επούλωση των πληγών.

«Διαπιστώσαμε πως το κλειδί της φροντίδας γι’ αυτούς τους ασθενείς είναι να διεγείρουμε την κυκλοφορία του αίματος από τα πόδια προς την καρδιά», εξήγησε η δρ Νέλσον.

«Ο καλύτερος τρόπος για να το πετύχουμε αυτό ήταν με ελαστικούς επιδέσμους και υποστηρικτές κάλτσες, σε συνδυασμό με προσεγμένη διατροφή και άσκηση. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, το γνήσιο, από καρδιάς γέλιο, επίσης διαπιστώσαμε πως είναι ωφέλιμο. Και αυτό, διότι όταν γελάμε, κινητοποιείται το διάφραγμα (ο μυς που χωρίζει τον θώρακα από την κοιλιά) και η κινητοποίηση αυτή παίζει ζωτικό ρόλο στην κυκλοφορία του αίματος σε όλο το σώμα».

Οι ασθενείς που συμμετείχαν στην μελέτη είχαν επίμονα έλκη (πληγές) στα πόδια, που δεν είχαν επουλωθεί έπειτα από 6 ή περισσότερους μήνες θεραπείας.

Info:

Πηγή: http://paskelarcomei.blogspot.com/2011/03/blog-post_5314.html

www.e-fungus.gr