Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

Βαρουφάκης: Το Δημοτικό Συμβούλιο της Δρέσδης έχει περισσότερη εξουσία από τον Τσίπρα

Βαρουφάκης: Το Δημοτικό Συμβούλιο της Δρέσδης έχει περισσότερη εξουσία από τον Τσίπρα - Media


Αιχμηρές και κατά του πρωθυπουργού οι νέες δηλώσεις του πρώην υπουργού Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη στο Spiegel Online. Ο Γιάνης Βαρουφάκης, ερωτώμενος για το ενδεχόμενο αυτήν την φορά ο ΣΥΡΙΖΑ, να ολοκληρώσει ως κυβέρνηση την τετραετία απάντησε:
«Ίσως, αλλά αυτό δεν είναι σημαντικό. Οι συμφωνίες με τους δανειστές δεν αφήνουν καμία ελευθερία στον Αλέξη. Ακόμα και το δημοτικό συμβούλιο της Δρέσδης έχει περισσότερη εξουσία. Το δικό της τόνο βάζει η κυβέρνηση μόνο στον αγώνα κατά των ολιγαρχιών - και αυτούς τους προστατεύει η Τρόικα».
«Γιατί ο ίδιος δεν φορολόγησε τους εφοπλιστές;», τον ρωτά ο Γερμανός δημοσιογράφος, με τον πρώην υπουργό Οικονομικών να σημειώνει «Οι περισσότεροι είναι Βρετανοί πολίτες και τα σπίτια τους στην Αθήνα ανήκουν σε εταιρείες offshore. Οι πραγματικοί ολιγάρχες είναι όμως άλλοι: εργολάβοι, οι οποίοι με υπερκοστολογημένους δρόμους έγιναν πλούσιοι. Τραπεζίτες, οι οποίοι διοικούν ακόμα, παρόλο που οι τράπεζες τους έπρεπε να σωθούν από το κράτος. Ακόμα, ιδιοκτήτες σούπερ-μάρκετ, οι οποίοι με τη βοήθεια των καρτέλ επιβάλλουν υψηλές τιμές. Σε όλα αυτά θέλαμε να βάλουμε ένα τέλος. Όμως η Τρόικα ενδιαφέρεται μόνο για την αύξηση της φορολογίας και τις περικοπές των συντάξεων».
Πηγή: Deutshe Welle

Πώς να μειώσετε την πρησμένη κοιλιά σε 60 δευτερόλεπτα, με αυτήν την απλή συνταγή

Πώς να μειώσετε την πρησμένη κοιλιά σε 60 δευτερόλεπτα, με αυτήν την απλή συνταγή
Υπάρχει ένας εύκολος τρόπος για να μειώσετε το μεγάλο μέγεθος της κοιλιάς σας, κι αυτό είναι το Sassy Water.
Ονομάστηκε έτσι από την εφευρέτη της Cynthia Sass, αυτή η συνταγή μετατρέπει το συνηθισμένο νερό σε ένα θαυματουργό ρόφημα που μπορεί να κάνει θαύματα για την υγεία σας. Περιέχει σχεδόν καθόλου θερμίδες και μπορεί ακόμη και να βοηθήσει να βελτιώσετε την πέψη σας.
Το Sassy Water είναι ένα βασικό στοιχείο για το πρόγραμμα διατροφής <<Επίπεδη κοιλιά>> . Και υπάρχει ένας καλός λόγος για αυτό. Βλέπετε, ενώ πίνοντας οκτώ ποτήρια νερό μπορεί να ικανοποιείται την απαίτηση του σώματός σας για ενυδάτωση, υπάρχουν μερικά πράγματα ομως που θα πρέπει να σας ανησυχούν, όπως: η ισορροπία των υγρών του σώματός σας (ηλεκτρολύτες) και η κατακράτηση των υγρών.
Πίνοντας Sassy Water διευκολύνετε την καλή πέψη και τα συστατικά του βρίσκονται παντού. Τζίντζερ, αγγούρι, λεμόνι και δυόσμος μπορούν να βελτιώσουν την υγεία σας με περισσότερους τρόπους από ό, τι μπορείτε να φανταστείτε.
Συστατικά
2 λίτρα νερό (περίπου 8½ π.)
1 κουταλάκι του γλυκού τριμμένο τζίντζερ
1 αγγούρι, ξεφλουδισμένο και κομμένο σε λεπτές φέτες
1 λεμόνι, κομμένο σε λεπτές φέτες
12 φύλλα δυόσμου
Οδηγίες
Μην ξεφλουδίσετε τα λεμόνια
Αναμίξτε όλα τα συστατικά
Αφήστε το μείγμα στο ψυγείο για όλη τη νύχτα
Πιείτε Sassy Water κατά τη διάρκεια της επόμενης ημέρας, ξεκινώντας από το πρωί.
press-news.gr
- See more at: http://www.redder.gr/redder-web/40917/pos-na-meiosete-tin-prismeni-koilia-se-60-defterolepta-me-aftin-tin-apli-syntagi#sthash.kcKed8Zv.dpuf

Φοβόμουν τόσο πολύ να κάνω δεύτερο παιδί…

Cute_Baby_Girl_Kiss_a_Boy_Best_Photos
Καθόμαστε όλοι μαζί στο σαλόνι και βλέπουμε τηλεόραση.
Εγώ ο άντρας μου και ο γιος μας. Ξαφνικά κοιτάω την κόρη μου και συνειδητοποιώ πόσο μεγάλωσε. Βλέπω τα χέρια της, τα πόδια της που πλέον δεν είναι μικροσκοπικά  όπως όταν ήταν μωρό.Μου άρεσε να είμαστε μια οικογένεια με 3 άτομα.Είχαμε ένα παιδί οι δύο μας για να αγαπάμε και να λατρεύουμε.
Βγαίναμε οι τρεις μας βόλτες, παίζαμε, μαγειρεύαμε και κάναμε πάρα πολλά διασκεδαστικά πράγματα.
Μετά από κουραστικές μέρες ξαπλώναμε στο κρεβάτι και του κάναμε τις πιο σφιχτές αγκαλιές. Μόλις το έπαιρνε ο ύπνος καθόμασταν και το κοιτούσαμε και χαμογελούσαμε που δημιουργήσαμε κάτι μαζί.Με τρομοκρατούσε και μόνο η ιδέα του να αλλάξει αυτή η κατάσταση που ζούσαμε.
Ένα κομμάτι του εαυτού μου ήθελε να κάνει ένα ακόμη παιδί ενώ το άλλο κομμάτι του εαυτού μου φοβόταν απίστευτα.
Για αυτό περίμενα λίγο. Περίμενα να κοιμάται κανονικά η κόρη μου τα βράδια. Περίμενα να σταματήσει να φοράει πάνες. Περίμενα να κοιμάται μόνη της στο δικό της κρεβάτι.Περίμενα να πάει στον παιδικό σταθμό.
Τώρα πλέον είναι 5 χρονών και συνειδητοποίησα πως αν περίμενα λίγο ακόμη ίσως να μην το έκανα ποτέ. 
Ξάπλωσα στο κρεβάτι και ονειρεύτηκα το επόμενό μας παιδί. Ήξερα πως θα είναι αγόρι και ήξερα και ακριβώς τι όνομα θα του δίναμε. Φαντάστηκα τα μικροσκοπικά του χεράκια, τα ματάκια του και εμάς σαν οικογένεια με 4 μέλη.
Όμως μόλις ανακάλυψα ότι είμαι έγκυος τρομοκρατήθηκα. Ένιωθα πως ξέχασα να φροντίζω ένα μωρό, πως δυσκολεύομαι να κάνω μπάνιο ένα νεογέννητο και με έπιασε πανικός. Την πρώτη φορά που ήμουν έγκυος δεν είχα συνειδητοποιήσει τι μπορεί να συμβεί αν κάτι πάει στραβά.Δεν είχα την αίσθηση του φόβου.
Όμως έπρεπε να το ξεπεράσω και να αποβάλλω τους φόβους μου.  Και το έκανα.
Γιατί να φοβάμαι άλλωστε να αποκτήσω ένα θείο δώρο που μου δινόταν απλόχερα;Έπρεπε να το έχω κάνει νωρίτερα. Η οικογένειά μας έγινε ακόμη πιο όμορφη.
Πλέον δεν φοβάμαι να πω όχι σε ένα ακόμη παιδί…
babyradio.gr-Κατερίνα Π.

...

Τι διαφορά έχουν τα παιδιά που γεννιούνται καλοκαίρι από τα υπόλοιπα

New born baby
από την Ιωάννα Μίχαλου-dearmom.gr
Ενώ αυτή η ερώτηση μπορεί να γεννάει αστρολογικές εικασίες και να νομίζει κανείς πως αναφερόμαστε στη διαφορά μεταξύ μικρών Ιχθύων με μικρούς Λέοντες, στην πραγματικότητα δεν εννοούμε τίποτα τέτοιο. Το ερώτημα αφορά στις σωματικές διαφορές που μπορεί να προκύπτουν ανάλογα με το μήνα που γεννιέται ένα παιδί, κυρίως λόγω των διαφορών που αντιμετωπίζει η εγκυμονούσα την εποχή που είναι έγκυος.
Πιο συγκεκριμένα, Βρετανοί ερευνητές διαπίστωσαν ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε παιδιά που γεννιούνται Ιούνιο και σε εκείνα που γεννιούνται Οκτώβριο, καθώς όπως φαίνεται έχει μεγάλη σημασία η έκθεση της εγκύου στον ήλιο και την παραγωγή της βιταμίνης D.
Έτσι, φάνηκε αρκετή διαφορά μεταξύ των βρεφών του Ιουνίου και του Οκτωβρίου, περισσότερο στα κομμάτια που επιδρά η βιταμίνη D, όπως είναι η οστική ανάπτυξη. Τα παιδιά, λοιπόν, που γεννήθηκαν Οκτώβρη και βρίσκονταν στην κοιλιά της μαμάς τους καθ” όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, της πιο ηλιόλουστης περιόδου του χρόνου, φάνηκε ότι έχουν πιο γερά και πυκνά κόκαλα και είναι κατά 0,5 εκατοστά πιο ψηλά από εκείνα που η μαμά τους δεν είχε αρκετή έκθεση στον ήλιο και συνεπώς μεγάλη παραγωγή βιταμίνης D.
Αυτή η έρευνα αποδεικνύει περίτρανα το σημαντικό ρόλο της βιταμίνης D για τη γυναίκα και το μωρό της και μας δίνει την ευκαιρία να υπενθυμίσουμε πως λίγη, μετρημένη και με προστασία έκθεση στις ακτίνες του ήλιου έχει και τα καλά της!

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

Βαρουφάκης: Το δημοψήφισμα δεν έγινε για να κερδηθεί αλλά για να χαθεί



O πρώην υπουργός Οικονομικών Γ.Βαρουφάκης Φωτογραφία: Reuters
- See more at: http://mobile.in.gr/Article.aspx?Id=1500031227#sthash.757fa4ED.dpuf


«Το δημοψήφισμα δεν έγινε για να κερδηθεί αλλά για να χαθεί, για να βρεθεί μία δικαιολογία για την επικείμενη υποταγή. Το πιστεύω πραγματικά» δήλωσε στο γαλλικό περιοδικό «L’Obs» ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης.

Αναφερόμενος στη νύχτα της 5ης Ιουλίου, ο πρώην υπουργός είπε ότι το αποτέλεσμα υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα δεν ήταν αυτό που ήλπιζε ο Αλέξης Τσίπρας και ότι του είπε πως «είναι ώρα να παραδοθούμε».

«Τη νύχτα του δημοψηφίσματος, όταν το μεγαλειώδες 62% υπέρ του "όχι" έφτασε, ήμουν στον έβδομο ουρανό. Αλλά δεν ήταν το αποτέλεσμα που ευχόταν ο Τσίπρας. Ήταν ξεκάθαρα γραμμένο στο πρόσωπό του. Έτσι, εκείνο το βράδυ μου είπε: Είναι ώρα να παραδοθούμε. Και του απάντησα: Όχι εγώ. Ήταν πολύ φιλικό, πολύ λυπηρό, με μεγάλη τρυφερότητα, ακόμα και αγάπη. Πίστευε ότι η Ελλάδα θα καταστρεφόταν αν συνεχίζαμε. Δεν συμφώνησα μαζί του. Έφυγα» δήλωσε.

Παράλληλα, αναφερόμενος στους Podemos, o κ. Βαρουφάκης εκτίμησε ότι «τους κάναμε μεγάλη ζημιά»:

«Οι Podemos έχουν υποστεί μεγάλη ζημιά εξαιτίας μας. Αλλά τα πάντα είναι συνδεδεμένα: Ένας από τους λόγους για τους οποίους η επίσημη Ευρώπη ήταν απολύτως αποφασισμένη να μας συντρίψει, ήταν η άνοδος των Podemos. Οι Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία, και αλλού, φοβόταν την επιτυχία μας. Αν είχαμε καταφέρει να επανεκκινήσουμε την ελληνική οικονομία, θα είχαν τελειώσει, όπως το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, στο 4%. Έτσι, έπρεπε να μας καταστρέψουν, και το έκαναν».
Newsroom ΔΟΛ- See more at: http://mobile.in.gr/Article.aspx?Id=1500031227#sthash.757fa4ED.dpuf

«Παιδί μου ξέρω πως είναι δύσκολο να είσαι το πρώτο παιδί της οικογένειας…»

27Shane-Matilda-2
Παιδί μου είσαι το πρώτο μου παιδάκι.
Μετά από εσένα και μετά από κάποια χρόνια απέκτησα το αδερφάκι σου.
Σήμερα το πρωί έριξες τα φαγητό κάτω. Δεν το ήθελες και μου ζήτησες αμέσως συγνώμη. Μου ζήτησες συγνώμη τρομαγμένο σαν να έκανες το λάθος της ζωής σου.Τότε άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί αντέδρασες έτσι.Εγώ σε ανάγκασα να συμπεριφερθείς έτσι; Μήπως εγώ περιμένω πολλά από εσένα επειδή είσαι πλέον μεγάλος αδερφός;
Όταν ετοιμάζεσαι για το σχολείο σε πιέζω να κάνεις γρήγορα.
Όταν παίζεις με τα παιχνίδια σου και έρχεται ο μικρός σου αδερφός να παίξετε σε πιέζω να του δώσεις τα παιχνίδια σου.
Μήπως εγώ πιέζω τα πράγματα; Δεν είναι δίκαιο να έχω τόσο υψηλές απαιτήσεις από εσένα.
Από τον μικρό σου αδερφό δεν περιμένω τόσα πολλά.Είναι μικρότερος και τον αφήνω περισσότερο ελεύθερο.Το ίδιο ισχύει και για το τελευταίο σας αδερφάκι.
Αν κάνεις κάτι λάθος απογοητεύομαι ενώ στα άλλα σου αδέρφια δείχνω περισσότερη υπομονή.
Πάντα σε έβλεπα σαν μεγάλο και υπεύθυνο παιδί. Ξεχνάω ότι είσαι παιδί ακόμη. Είσαι υπεύθυνο παιδί που μαζεύει τα πιάτα του μετά το φαγητό και τα παιχνίδια του στο δωμάτιό του. Όμως είσαι ακόμη ένα παιδί που έχει δικαίωμα να παίξει κυνηγητό  με τα αδέρφια του στο σαλόνι.
Δεν πρόκειται να χαμηλώσω τις προσδοκίες μου επειδή μπορείς να καταφέρεις πολλά.
Πρέπει να θυμάμαι ότι είσαι παιδί και είσαι τέλειο όπως είσαι.Πρέπει να θυμάμαι να σε αγκαλιάσω ακόμη πιο πολύ και να σου λέω ότι σ’αγαπώ πολύ. Συγνώμη παιδί μου.
babyradio.gr- Άννα Κ.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

....

Σε σουπερ φάρμακο ανακηρύχτηκε η μαστίχα Χίου

Ως το καλύτερο φάρμακο του κόσμου ή αλλιώς ως super food ανακηρύχτηκε διεθνώς η ελληνική μαστίχα και ανήκει πλέον στην κατηγορία των παραδοσιακών φαρμάκων φυτικής προέλευσης (HPMC) του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΜΑ).
Τα καλά αυτά νέα ανακοίνωσε η Ένωση Μαστιχοπαραγωγών Χίου σε εκδήλωση για την μονογραφία της μαστίχας που πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Τρίτης στο ξενοδοχείο «ElectraPalace» στην Πλάκα.
Την εκδήλωση «άνοιξε» με τοποθέτησή του ο Υπουργός Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού, Γιώργος Σταθάκης, ο οποίος τόνισε πως «παρακολουθώ τα δρώμενα, τις διακρίσεις καθώς και την ανάπτυξη της δυναμικής της ένωσης. Από την πλευρά της κυβέρνησης, στοχεύουμε σε μια αναπτυξιακή πορεία με κεντρική ιδέα το γεγονός ότι η Ελλάδα διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα στον αγροτικό τομέα ενώ και οι τιμές πρέπει να είναι οι ανάλογες».
Ο Πρόεδρος της ΕΜΧ, Ευθύμης Μονίαρος, στάθηκε στην παλαιότερη δέσμευση μεγάλων ποσών από την ΕΜΧ που τώρα πιάνει τόπο καθώς παρουσιάζονται κλινικές μελέτες και γίνεται διαπραγμάτευση από θέση ισχύος για τον ρόλο της μαστίχας. Για την αναγκαστικότητα της επιχείρησης υποστήριξε πως η ΕΜΧ πιστεύει ρητά σε αυτή αλλά δεν φοβάται την άρση της ενώ ως αντίβαρο για την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά κρίνει την αύξηση του 23% της παραγωγής που δεν εξάγεται.
Καταλυτική ήταν η συμβολή της καθηγήτριας ΦΜΣ Αθηνών και πρόεδρος της Ευρωπαικής Ομάδας εργασίας, Φυτικών Μονογραφιών Φαρμάκων, Ιωάννα Χήνου, για τη μονογραφία της μαστίχας. Όπως τόνισε η κα Χήνου « Μέσω κοινής ντιρεκτίβας ξεκίνησε στην Ευρώπη το 2004 η εισαγωγή στο χώρο των φαρμάκων σκευασμάτων από φυτικά συστατικά. Ενώ αρκετά ελληνικά φυτά εισέρχονται σε αυτή την ομάδα ως φάρμακα, η μαστίχα εισήλθε μόλις πέρσυ λόγω της έλλειψης 30χρονης βιβλιογραφίας. Πλέον, η ρυτίνη της μαστίχας λογίζεται ως φάρμακο προβλημάτων δυσπεψίας ενώ για το δέρμα ως επουλωτικό και αντιφλεγμονώδες ενώ η μονογραφία προβλέπεται για τα επόμενα 4 χρόνια, με το μέλλον της να είναι λαμπρό.
Ο διευθυντής έρευνας και ανάπτυξης της ΕΜΧ, Ηλίας Σμυρνιούδης, στάθηκε στην πολυθεραπευτική δράση της μαστίχας, αποδεδειγμένης από κλινικές μελέτες σε Χίο και Αγγλία ενώ ο δρ. Αλέξιος Λέανδρος, καθηγητής ΦΜΣ Αθηνών τόνισε πως η μαστίχα είναι ο καλύτερος χημικός μιας και στη ρυτίνη της διακρίνονται πάνω από 70 στοιχεία.
Μάλιστα, ο πρόεδρος της Mediterra, Κώστας Παχής, προανήγγειλε τη δημιουργία μέχρι το τέλος του έτους, ενός ανεξάρτητου φορέα που αφορά την έρευνα για τη μαστίχα και υφιστάμενες εφαρμογές που θα αποτελέσουν τη γέφυρα ανάμεσα σε επιχειρήσεις που θέλουν να εκπαιδεύσουν και στην εκπαίδευση. Στόχος είναι από την εξαγωγή πρωτογενών να εξάγονται δευτερογενή και τριτογενή προιόντα πάντα προς όφελος των μαστιχοπαραγωγών.
Τέλος η Ένωση Μαστιχοπαραγωγών Χίου στην δύσκολη αυτή εποχή όπου η ανεργία φουντώνει  καλεί τους νέους να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο προϊόν μιας και η ενασχόληση αυτή  μπορεί να τους αποφέρει σταθερό εισόδημα.   Οι 2.000 έλληνες παραγωγοί εξοικονομούν από την διάθεση της μαστίχας 10 εκ. ευρώ προ φόρων.  Ειδικότερα σύμφωνα με τους ισολογισμούς της Ένωσης,  η  μέση παραγωγή μαστίχας υπολογίζεται ότι είναι περί τους 150 τόνους το χρόνο με τους 110 να εξάγονται στο εξωτερικό ενώ οι υπόλοιποι 40 τόνοι να προωθούνται για την παραγωγή προϊόντων όπως η γνωστή Μαστίχα Χίου, το λικέρ μαστίχας, τα  προϊόντα διατροφής, ομορφιάς κ.λ.π .

Κατερίνα Γώγου : Η αναρχική ποιήτρια με τη δακρυσμένη ψυχή

 «Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος. Το νου σου,ε;»
«Μοιάζει τέσσερις παρά είκοσι συννεφόκαμμα και νύχτα, λέγεται πως σαν σήμερα πρώτη Ιουνίου Βασιλεύς Παύλος εγέννησεν Βασιλέα Κωσταντίνον εκ της Φρειδερίκης. Εμένα η μητέρα μου, μου είπε, πως οι κανονιές πέσανε για μένα. Όσο για τη Μονρόε, εκτός από την ίδια ημερομηνία γεννήσεως, είναι στη μέση και οι ασφυκτικά πυκνές πλερέζες του θανάτου της.»
gogou2
Η Κατερίνα Γώγου είναι «παιδί θαύμα». Δουλεύει από 5 χρονών σε παιδικούς θιάσους. Αργότερα πείθει τον πατέρα της να την γράψει στη Σχολή Μουζανίδου και ξεκινά καριέρα στον κινηματογράφο. Μπορεί να παίξει από αρχαία τραγωδία μέχρι κωμωδία και τιμάται με βραβείο ερμηνείας Α γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Συμμετείχε σε κινηματογραφικές επιτυχίες που άφησαν εποχή, όπως «Το ξύλο βγήκε απ΄τον παράδεισο», «Μια τρελή, τρελή οικογένεια», «Νόμος 4000», «Δεσποινίς διευθυντής», «Η δε γυνή να φοβάται τον άνδρα», «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση» και φυσικά στην «Παραγγελιά». Oδιάλογός της με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ που άφησε εποχή ήταν ο ακόλουθος: «-Ούτε εσύ πρόσεξες Λαζάρου;» «-Ούτε κι εγώ κύριε καθηγητά. Εγώ πρόσεχα την Πολυχρονοπούλου, που πρόσεχε την Ξανθοπούλου, που μίλαγε με τη Γιαδικιάρογλου». 
gogou3
Η ίδια όμως, πάντα πίστευε πως γεννήθηκε για να είναι ποιήτρια. «Ήταν ταλέντο και στην ηθοποιία και στο γράψιμο. Αυτό που δε μπόρεσε ποτέ, ήταν να βρει το δρόμο της» είπε για κείνη ο Αλέκος Τζανετάκος. Η ποιητική συλλογή της «Τρία κλικ αριστερά» πούλησε πάνω από 40 χιλιάδες αντίτυπα, όσο δηλαδή αυτές του Ελύτη. Τα βιβλία της είχαν τεράστια ζήτηση σε πόλεις όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και η Πάτρα, διότι και στις τρεις υπήρχαν Πανεπιστήμια και νέοι που αμφισβητούσαν το κατεστημένο, ενώ ξεπούλησαν και στην Αμερική. «Η Γώγου είχε αναλάβει μόνη της να ηλεκτροδοτήσει τα πιο σκοτεινά υπόγεια της ζωής. Πολλά vaultξοδεύτηκαν σε αυτήν την προσπάθεια και γι αυτό η Κατερίνα κάηκε νωρίς» έχει δηλώσει η Αφροδίτη Μάνου.
3712087547 4bf99176a5
Η λέξη που αγαπούσε, ήταν το «Γαμώτο», αλλά το έλεγε με αγάπη. Η μοναξιά ήταν η καλύτερή της φίλη. Η οικογένειά της, την αποκαλούσε χαϊδευτικά«μπέμπα».Καθόλου τυχαίο. Ήταν ένα παιδί. Και μάλλον γι αυτό δεν άντεχε τον σκληρό κόσμο των μεγάλων… Η Αφροδίτη Μάνου είπε για κείνη: «Δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να επιβιώσεις στις μέρες μας όντας τόσο αθώος».  Λίγο πριν πεθάνει, σύμφωνα με μια μαρτυρία έλεγε συνέχεια «Δε βγαίνει»…γι αυτό το λόγο και στην κηδεία της, επικρατούσε το κλίμα πως η Κατερίνα ήταν ένας ήδη χαμένος άνθρωπος. . Ο Γιώργος Χρονάς θυμάται: « Ένα πρωί ήρθε στο βιβλιοπωλείο στη Διδότου, στις 7 15 το πρωί. Ήταν λίγο πριν ταξιδέψει για τ’ άστρα και μου είπε: ‘Δε σου έχω ζητήσει ποτέ τίποτα. Βάλε μου να πιω’. Της έβαλα και ήπιε ουίσκι. Φεύγοντας, μου είπε“ Φεύγω, πάω για κει”».
gwgou 514x276
Το 1991 η Κατερίνα έλεγε : « Έχω ένα παράπονο, άκου το: Ελεύθερος σκοπευτής ήταν ο Νικόλας Άσιμος. Τον δολοφόνησαν. Τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το ίδιο. Η μόνη επιζήσασα, εγώ.» Η Κατερίνα σύχναζε στα Εξάρχεια και της άρεσε να κάνει παρέα με νέα παιδιά ενώ υποστήριζε πάντα τις κοινωνικές μειονότητες. Η τραβεστί Πάολα Ρεβενιώτη, έχει δηλώσει πως η Γώγου πήγαινε μάρτυρας στα δικαστήρια που είχε, επειδή εξέδιδε εκείνα τα χρόνια το περιοδικό «Κράξιμο». Την αγάπησαν όμως και οι αναρχικοί. «Τις ποιητικές συλλογές της, τις εικονογραφούσε πάντοτε από πορείες και συναυλίες αλληλεγγύης σε αναρχικούς και ποινικούς κρατούμενους. Φρόντιζε πάντοτε να δένει την ποίηση της με τους αγώνες εκείνης της περιόδου. Οργάνωνε συναυλίες , έβρισκε λεφτά μέσα από τα καλλιτεχνικά κυκλώματα, ήταν δίπλα σε κάθε κρατούμενο, πολιτικό ή ποινικό και ενίσχυε τον αγώνα για την απελευθέρωση τους» έχει πει πρόσωπο του χώρου.
tumblr ncbf2rPgtB1t3cjh9o1 500
Όταν η Κατερίνα ένιωσε πως πλέον είχε κλείσει ο κύκλος της, γύρισε στο σπίτι που μεγάλωσε, ένα παλιό σπίτι στο Μεταξουργείο και απομονώθηκε. Ύστερα από τρεις ημέρες και χωρίς να έχει δώσει σημεία ζωής βρέθηκε αναίσθητη και μεταφέρθηκε στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός της. Η κόρη της, Μυρτώ Τάσιου, θεωρούσε πως όλα αυτά είχαν στηθεί από την ίδια. Η Γώγου πέθανε όπως και η Μονρόε, πίνοντας αλκοόλ και χάπια στις 3 Οκτωβρίου 1993. Η Μάρθα Καραγιάννη σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση είπε πως στην κηδεία της σκεφτόταν ότι αν η Γώγου μπορούσε να μιλήσει θα της έλεγε: « Τι κλαις βρε μικροαστούλα;» «Έπρεπε, αν ήθελα ακόμα να σωθώ, αν ήθελα ακόμα να ζήσω, να βρω έναν τρόπο να μοιάζω μ΄αυτούς ή κάτι τελοσπάντων να τους εξευμενίσω»… κάπως έτσι, μάλλον η ίδια η Κατερίνα εξηγεί το θάνατό της…

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος, η Κατερίνα Γώγου και οι βαθμοφόροι Αστυνομικοί
«Θυμάμαι μια φορά μπήκαμε σ ένα αυτοκίνητο που είχα τότε, σκέτο σαράβαλο, η Κατερίνα κι εγώ. Είχαν απεργία τα ταξί και μας έκαναν ωτοστόπ δυο αστυνομικοί με πολλά γαλόνια. Αρχίσαμε να γελάμε με την Κατερίνα, τους πήραμε φυσικά, τους βάλαμε στο πίσω κάθισμα και τους κοιτούσαμε από τον καθρέφτη έτσι που ήταν βλοσυροί και γυριζει η Κατερίνα και μου λέει: «Μαλάκα, πρόσεχε μην τρακάρουμε πουθενά, γιατί έτσι και βρουν αυτά τα τέσσερα πτώματα ανακατεμένα μετά, δε μας ξεπλένει ούτε ο Νιαγάρας».
Έλενα Φάκου

Συμφωνούμε απόλυτα...

Καλημέρα σας!!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

5 Πράγματα που πρέπει να θυμάστε αν έχετε μόνο ένα παιδί!

B-9
Το να είσαι μοναχοπαίδι είναι δύσκολο και ταυτόχρονα υπέροχο.
Πρέπει  λοιπόν να θυμάστε τα παρακάτω αν έχετε μόνο ένα παιδί:
Πρέπει να ξέρετε πως τα μοναχοπαίδια  θέλουν να νιώθουν πως τα λατρεύετε και τα εκτιμάτε.  Τα μοναχοπαίδια θέλουν να είναι το κέντρο της προσοχής και πως εκτιμάτε ότι κάνουν  αλλά να τους θυμίζετε πως ο κόσμος δεν περιστρέφεται μόνο γύρω  από εκείνα.
Είστε οι γονείς τους αλλά και οι καλύτεροι φίλοι τους.Δεν έχουν αδέρφια για να μοιράζονται τα μυστικά τους για αυτό εσείς θα είστε οι καλύτεροι φίλοι τους.Βοηθήστε τους να σας εμπιστευτούν και να συζητάνε μαζί σας ότι τους απασχολούν.
Δεν τους αρέσει να τα αποκαλείτε κακομαθημένα. Είναι το κέντρο της προσοχής σας και έχουν ιδιαίτερη μεταχείρηση αλλά αν είναι κακομαθημένα, αυτό οφείλεται σε εσάς. Προσπαθήστε να αλλάξετε την συμπεριφορά τους με πράξεις και όχι δίνοντάς τους μόνο έναν τίτλο.
Θέλουν χρόνο για τον εαυτό τους. Μπορεί ένα μοναχοπαίδι να μην έχει αδέφια αλλά δεν χρειάζεται να είστε συνεχώς από πάνω του για να μην νιώθει μόνο του. Ειδικά αυτά τα παιδιά θέλουν να μείνουν λίγο μόνα τους για να σκεφτούν. Αφήστε τα λοιπόν ελεύθερα και μην ανησυχείτε.
Θέλουν περισσότερες αγκαλιές. Όλα τα παιδιά εννοείται πως χρειάζονται την αγκαλιά από τον γονιό. Όμως τα παιδιά που έχουν αδέρφια αγκαλιάζονται και  μεταξύ τους ενώ εκείνα έχουν μόνο εσάς.
babyradio.gr- Γεωργία Τ.

Ποιος πρέπει να είναι ο δάσκαλος; – Ε.Παπανούτσος

jan-steen-the-severe-teacherΗ φυσιογνωμία του δασκάλου
Δάσκαλος δεν είναι εκείνος πού μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά "γράμματα", καλούς τρόπους ή μουσική, κολύμπι, ξιφασκία και άλλα αθλητικά ή ψυχαγωγικά παιγνίδια. Αυτά τα "μαθήματα" είναι εξωτερικά, μένουν στην επιφάνεια, σαν τα ρούχα πού φορούμε (και τ’ αλλάζουμε ή τα πετούμε).
Δεν εισχωρούν παραμέσα, στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό πού ονομάζουμε προσωπικότητά μας: το πνεύμα, το ήθος, το χαρακτήρα μας. (Πόσο εύκολα λέγονται άλλα δύσκολα εννοούνται αυτές οι κομψές λέξεις...).
Εκτός εάν εκείνοι πού τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση εξωτερικών, επιδερμικών γνώσεων, άλλα αποβλέπουν σ’ αυτό το σκοπό και μεταχειρίζονται τα μαθήματα πού διδάσκουν ως μέσα για να τον επιτύχουν. Τότε πραγματικά ό φιλόλογος ή ό μαθηματικός, ό μουσικός ή ό γυμναστής είναι δάσκαλος και το έργο του αξίζει να λέγεται παιδευτικό. Διαφορετικά μοιάζουν με τούς ανύποπτους «βοηθούς» πού τούς παίρνει μαζί του ό «τεχνίτης», για να τού κουβαλούν τα υλικά, να τού δίνουν στο χέρι τα εργαλεία, ή και να εκτελούν μικροδουλειές, χωρίς πρωτοβουλία και ευθύνη, αφού άλλωστε δεν έχουν σαφή και πλήρη γνώση ούτε τού τελικού σκοπού ούτε της μεθόδου πού οδηγεί στην πραγμάτωσή του.
Τέτοια έργα, δευτερεύοντα και χωρίς βαθύτερη σημασία για την αγωγή των νέων ανθρώπων, οι αρχαίοι ’Αθηναίοι τα ανάθεταν σε δούλους — όπως και τα οικιακά, τα έργα του νοικοκυριού... Από το «δάσκαλο» περιμένουμε κάτι άλλο: ώριμος αυτός, γεμάτος από την πείρα της ζωής πού αποκτάται με κόπο και με πόνο, να σταθεί κοντά στον νέο, τον άπλερο άνθρωπο και να τον βοηθήσει να ωριμάσει, να ενηλικιωθεί πνευματικά, να γίνει ένας αυθύπαρκτος άνθρωπος.
'
O δάσκαλος - Gerrit Dou - 1645
O δάσκαλος - Gerrit Dou - 1645
Υπάρχει όμως και μια άλλη, πολύ σημαντική διαφορά πού χωρίζει το Δάσκαλο από τούς άλλους Επαγγελματίες, και τον πλησιάζει προς όσους ασκούν μέσα στην κοινωνία ευγενή, σοβαρά και για τούτο ευαίσθητα λειτουργήματα, όπως π.χ. είναι ό ιερέας, ό δικαστής, ό πολιτικός. "Όταν καλούμε ένα αρχιτέκτονα να μας σχεδιάσει το σπίτι πού θα χτίσουμε, ή πηγαίνουμε σ’ ένα γιατρό να μας χειρουργήσει ή διαπραγματευόμαστε ένα ζωγραφικό πίνακα πού μας αρέσει, δεν ρωτούμε (θα ήταν ανόητο να ρωτήσουμε) για το ήθος του αρχιτέκτονα, του γιατρού, του ζωγράφου, τί είδος άνθρωπος είναι, τι χαρακτήρα έχει, αν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στην ευσυνειδησία, στην ευγένεια των αισθημάτων, στην αρετή του. Όλα αυτά — πιστεύουμε — αφορούν την ιδιωτική ζωή, είναι άσχετα με το έργο πού του ζητούμε, και επομένως δεν μας ενδιαφέρουν. Κι ένας ακόλαστος αρχιτέκτων, κι ένας υποκριτής ή αναξιόπιστος χειρουργός, κι ένας άτακτος στη ζωή του καλλιτέχνης μπορεί να κάνει άριστα τη δουλειά του.
Στο δάσκαλο όμως πού έχει αμφίβολο ήθος, εμπαθή και διαστρεμμένο χαρακτήρα, πως να παραδώσουμε το παιδί μας να το μορφώσει; Σ’ αυτόν (καθώς λέγει ό Πλάτων στο περίφημο προοίμιο του "Πρωταγόρα" με το στόμα του Σωκράτη) πάμε και δίνουμε όχι το σώμα, αλλά την ψυχή μας· είναι λοιπόν δυνατόν να αδιαφορήσουμε για τον ψυχικό του κόσμο, για το ποιόν της προσωπικότητάς του; —Μα είναι λαμπρός μαθηματικός, εξαίρετος φιλόλογος, θαυμάσιος γυμναστής... — Παρ’ όλες όμως αυτές τις ιδιότητες του μπορεί να μην είναι «άνθρωπος» στις ηθικές διαστάσεις του, οπότε κάνει για ερευνητής, για συγγραφέας, για συνδικαλιστής, άλλα δεν κάνει για δάσκαλος. Κάτι περισσότερο, κάτι πιο πέρα από τα προσόντα αυτά χρειάζεται ό δάσκαλος· μέταλλο ψυχής γνήσιο και υψηλής ποιότητας. (Ό αναγνώστης θα έχει, πιστεύω, καταλάβει άτι στη σειρά τούτων των σκέψεων η "αρετή" δεν εννοείται με στενή έννοια, ούτε προσδιορίζεται με τα κοινά μέτρα).
teach-aristotles-ethics-800X800Ποια ακριβώς είναι, μέσα στον χαρακτηρολογικό πίνακα, η ιδιομορφία του δασκάλου; Πολλάγνωρίσματά της έχουν επισημάνει όσοι έχουν συστηματικά μελετήσει το θέμα. Θα περιοριστώ σε τρία, τα κατά τη γνώμη μου σπουδαιότερα.
Στόφα δασκάλου έχει εκείνος πού παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί — και κάθε χρόνο, με τα νέα παιδιά πού έρχονται στα χέρια του, να γίνεται ένα νέο παιδί. Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς: o αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή άνθρωπος δηλαδή αγνός, δροσερός, εύπλαστος.
Αδύνατο να φαντασθεί κανείς πόσο δύσκολο, υπεράνθρωπο σχεδόν, είναι αυτό πού του ζητούμε: να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή, για να μπορεί να έχει εύκολη την πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου πού θα διαπαιδαγωγήσει, να τον «καταλαβαίνει», να χαίρεται και να διασκεδάζει μαζί του, να σκέπτεται τις σκέψεις του, να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του. Να κατορθώνει δηλαδή εκείνο πού δεν μπορούν να επιτύχουν οι γονιοί (πιο πολύ ό πατέρας παρά ή μητέρα) όταν ή ηλικία έχει υπέρμετρα μεγαλώσει την απόσταση πού τούς χωρίζει από τα παιδιά τους. «Μιλούν» παραπονούνται «μιαν άλλη γλώσσα, ακατανόητη για μας».
Ο δάσκαλος λοιπόν πρέπει ακριβώς να καταλαβαίνει, να μιλεί αυτή τη γλώσσα, για να συνεννοείται με τούς νέους, για να μπορεί να έρχεται πολύ κοντά τους και να τούς παραστέκεται στις δυσκολίες πού θα βρουν πορευόμενοι την (ανώμαλη και επικίνδυνη) οδό της ζωής.
Όσοι βλέπουν με σκεπτικισμό τούτο το «πλησίασμα» και κάποτε ανησυχούν για τις συνέπειές του, θα αναθεωρήσουν τη στάση τους άμα σκεφτούν ότι, εάν δεν πάμε κοντά στο παιδί, δεν θα το φέρουμε ποτέ κοντά μας, και όσο μακριά του στεκόμαστε, τόσο κι εκείνο θα σταθεί ακόμα πιο μακριά από μας. Με αυτό το πρίσμα θεωρούμενο το έργο του δασκάλου είναι σήμερα πολύ πιο δύσκολο από όσο ήταν στις άλλες εποχές. Γιατί με τον ιλιγγιώδη ρυθμό πού εξελίσσονται σήμερα οι κοινωνίες μας,  η απόσταση (όχι χρόνου, αλλά αντιλήψεων και διαθέσεων, «νοοτροπίας») πού χωρίζει τη μια γενεά από την άλλη έχει γίνει εκπληκτικά μεγάλη. Ό κόσμος μας δεν είναι πια ό δικός τους και για να μετατεθεί κανείς στη δική τους «πραγματικότητα», όπως μόνο ό αληθινός δάσκαλος μπορεί να το κάνει, είναι σωστός άθλος. Ποτέ δεν ήταν το παιδευτικό λειτούργημα τόσο δύσκολο όσο σήμερα.
Το δεύτερο πού ζητούμε από το δάσκαλο είναι: στις σχέσεις του με το μαθητή σ’ ένα στόχο να βλέπει πάντοτε σταθερά — πώς να αχρηστέψει τον εαυτό του. Ξέρετε άλλο επάγγελμα πού αποκλειστική επιδίωξή του έχει να αχρηστεύει τις υπηρεσίες του; Ό νους μας πηγαίνει στο ιατρικό' όταν μας θεραπεύσει, ό γιατρός παύει να μας είναι χρήσιμος. "Αν όμως καλοεξετάσουμε τα πράγματα, δεν θα εξαιρέσουμε ούτε το γιατρό, γιατί και το σώμα πού υπερνίκησε μια νόσο, φθείρεται διαρκώς με την ηλικία και έχει πάντοτε την ανάγκη του γιατρού. Με το δάσκαλο συμβαίνει το αντίθετο. Επιτυχημένος είναι εκείνος ο δάσκαλος πού έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του, ώστε εκείνος να μη τον χρειάζεται πια. Αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα, ο θρίαμβος του δασκάλου: να κάνει τον νέο άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο — στον τρόπο πού μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του, πού κάνει τις εκτιμήσεις του, πού καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, πού βλέπει και σημασιολογεί τον κόσμο και τη ζωή — ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από τη χειραγώγηση κανενός άλλου, ούτε φυσικά τού δασκάλου του.
daskalos_papanoutsos
Πώς γίνεται όμως αυτός ο διανοητικός και ηθικός απογαλακτισμός;
Πρώτα πρέπει να τον θελήσει και να τον επιδιώξει ό δάσκαλος, πράγμα πολύ σπάνιο, άμα συλλογιστεί κανείς πόσο εγωιστής και ματαιόδοξος, δεσποτικός και αδιάλλακτος γίνεται ό άνθρωπος όταν συμπεριφέρεται προς τούς άλλους από «θέσιν ισχύος».
Και έπειτα πρέπει να μπορεί να τον επιτύχει, γιατί πολύ λίγοι είναι ικανοί για ένα τέτοιο λεπτό και δύσκολο έργο.
Κλασικό και απαράμιλλο υπόδειγμα δασκάλου απ’ αυτή την άποψη θα παραμείνει ό αρχαίος Σωκράτης (όπως μας τον παρουσιάζουν τα κείμενα των μαθητών του, του Πλάτωνα και του Ξενοφώντα). Αυτός — έλεγε στους νέους πού ζητούσαν τα φώτα του — δεν ξέρει τίποτα και όπως ή μητέρα του, ή Φαιναρέτη ή μαμή, ξεγεννούσε τις επίτοκες μητέρες, δεν γεννούσε τα παιδιά πού έφερνε στον κόσμο, το μόνο πού μπορούσε κι εκείνος να τούς προσφέρει, είναι να τούς παρασταθεί στον πνευματικό τοκετό, για να γεννήσουν υγιείς Ιδέες, όχι ανάπηρα πλάσματα. Η «μαιευτική» είναι λοιπόν ή μέθοδος και ή τέχνη του αληθινού δασκάλου· με αυτήν ότι μαθαίνει ο νέος είναι δική του κατάκτηση, όχι ξένη εισφορά. Κάτι περισσότερο: με αυτήν μαθαίνει το «πώς να μαθαίνει», μόνος και αυτοδύναμος. Το πώς επομένως θα πάψει να χρειάζεται το δάσκαλο.
Άφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα (ορθότερα: την πρώτη αρετή) του δασκάλου: την Αγάπη του στο παιδί. Στο παιδί πού δεν είναι δικό του, άλλα γίνεται δικό του όταν συνδεθεί μαζί του με την παιδευτική σχέση. Στο παιδί ως παιδί, ως ένα δηλαδή νέο και τρυφερό βλαστάρι, πού δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του, άλλα κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς — νοημοσύνης, ευαισθησίας, δραστηριότητας — και περιμένει τη δική του στοργή και φροντίδα για ν’ ανθοβολήσει, ν’ αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί. Είναι απίστευτο με πόση αγάπη (ανιδιοτελή, θερμή, αφειδώλευτη) αφοσιώνεται ό αληθινός δάσκαλος στους μαθητές του. Το παιδί πού τού εμπιστεύτηκαν να διδάξει, γίνεται ό άξονας της ζωής του, αυτό της δίνει το περιεχόμενο και το νόημά της.
Έχουμε και στο κεφάλαιο τούτο της ψυχολογίας τού δασκάλου ένα κλασικό και απαράμιλλο υπόδειγμα: την άγια μορφή τού Pestalozzi. Σ’ ένα ατελείωτο έργο του («ο άρρωστος Pestalozzi προς το υγιές Κοινόν», 1812) εξομολογείται: «'Όταν μέσα στη συναίσθηση της μεγάλης καταστροφής, μέσα στην πιο μεγάλη 'αγανάκτησή μου για όσα με περιτριγύριζαν, έβρισκα ένα παιδί στο δρόμο και τόβαζα κοντά στο στήθος μου και το μάτι τού εσωτερικού του ουρανού μόλις έστω άγγιζε το σκληρό μου βλέμμα, τότε χαμογελούσε αμέσως το μάτι μου όπως το μάτι τού παιδιού και ξεχνούσα ουρανό και γη, ξεχνούσα ακόμη — θάλεγα — και τού Θεού και των ανθρώπων τη δικαιοσύνη και ζούσα μέσα στη μακαριότητα της ανθρώπινης φύσης και της άγιας αθωότητας της, έτσι καθώς χανόμουν κυριολεκτικά, ή μάλλον ξανάβρισκα τον εαυτό μου μέσα στο παιδί πού κρατούσα πάνω στο στήθος μου, ξαναχαιρόμουν τότε πάλι με βαθιά συγκίνηση για την ύπαρξή μου με την άγια χαρά πού έβαζε μέσα στην ερημωμένη μου ψυχή ή ύπαρξη του παιδιού πού καθόταν απάνω μου». ’Άς προσέξουμε σ’ αυτή τη θαυμάσια σελίδα τη φράση του μεγάλου Ελβετού: «Ξανάβρισκα τον εαυτό μου μέσα στο παιδί». Με την αγάπη πού διεγείρει ανεξάντλητα την παιδαγωγική ακτινοβολία, o αληθινός δάσκαλος ξαναβρίσκει τον εαυτό του μέσα στο παιδί.
Ευαγ. Παπανούτσος - Οι δρόμοι της ζωής
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ποιος πρέπει να είναι ο δάσκαλος; – Ε.Παπανούτσος

jan-steen-the-severe-teacherΗ φυσιογνωμία του δασκάλου
Δάσκαλος δεν είναι εκείνος πού μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά "γράμματα", καλούς τρόπους ή μουσική, κολύμπι, ξιφασκία και άλλα αθλητικά ή ψυχαγωγικά παιγνίδια. Αυτά τα "μαθήματα" είναι εξωτερικά, μένουν στην επιφάνεια, σαν τα ρούχα πού φορούμε (και τ’ αλλάζουμε ή τα πετούμε).
Δεν εισχωρούν παραμέσα, στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό πού ονομάζουμε προσωπικότητά μας: το πνεύμα, το ήθος, το χαρακτήρα μας. (Πόσο εύκολα λέγονται άλλα δύσκολα εννοούνται αυτές οι κομψές λέξεις...).
Εκτός εάν εκείνοι πού τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση εξωτερικών, επιδερμικών γνώσεων, άλλα αποβλέπουν σ’ αυτό το σκοπό και μεταχειρίζονται τα μαθήματα πού διδάσκουν ως μέσα για να τον επιτύχουν. Τότε πραγματικά ό φιλόλογος ή ό μαθηματικός, ό μουσικός ή ό γυμναστής είναι δάσκαλος και το έργο του αξίζει να λέγεται παιδευτικό. Διαφορετικά μοιάζουν με τούς ανύποπτους «βοηθούς» πού τούς παίρνει μαζί του ό «τεχνίτης», για να τού κουβαλούν τα υλικά, να τού δίνουν στο χέρι τα εργαλεία, ή και να εκτελούν μικροδουλειές, χωρίς πρωτοβουλία και ευθύνη, αφού άλλωστε δεν έχουν σαφή και πλήρη γνώση ούτε τού τελικού σκοπού ούτε της μεθόδου πού οδηγεί στην πραγμάτωσή του.
Τέτοια έργα, δευτερεύοντα και χωρίς βαθύτερη σημασία για την αγωγή των νέων ανθρώπων, οι αρχαίοι ’Αθηναίοι τα ανάθεταν σε δούλους — όπως και τα οικιακά, τα έργα του νοικοκυριού... Από το «δάσκαλο» περιμένουμε κάτι άλλο: ώριμος αυτός, γεμάτος από την πείρα της ζωής πού αποκτάται με κόπο και με πόνο, να σταθεί κοντά στον νέο, τον άπλερο άνθρωπο και να τον βοηθήσει να ωριμάσει, να ενηλικιωθεί πνευματικά, να γίνει ένας αυθύπαρκτος άνθρωπος.
'
O δάσκαλος - Gerrit Dou - 1645
O δάσκαλος - Gerrit Dou - 1645
Υπάρχει όμως και μια άλλη, πολύ σημαντική διαφορά πού χωρίζει το Δάσκαλο από τούς άλλους Επαγγελματίες, και τον πλησιάζει προς όσους ασκούν μέσα στην κοινωνία ευγενή, σοβαρά και για τούτο ευαίσθητα λειτουργήματα, όπως π.χ. είναι ό ιερέας, ό δικαστής, ό πολιτικός. "Όταν καλούμε ένα αρχιτέκτονα να μας σχεδιάσει το σπίτι πού θα χτίσουμε, ή πηγαίνουμε σ’ ένα γιατρό να μας χειρουργήσει ή διαπραγματευόμαστε ένα ζωγραφικό πίνακα πού μας αρέσει, δεν ρωτούμε (θα ήταν ανόητο να ρωτήσουμε) για το ήθος του αρχιτέκτονα, του γιατρού, του ζωγράφου, τί είδος άνθρωπος είναι, τι χαρακτήρα έχει, αν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στην ευσυνειδησία, στην ευγένεια των αισθημάτων, στην αρετή του. Όλα αυτά — πιστεύουμε — αφορούν την ιδιωτική ζωή, είναι άσχετα με το έργο πού του ζητούμε, και επομένως δεν μας ενδιαφέρουν. Κι ένας ακόλαστος αρχιτέκτων, κι ένας υποκριτής ή αναξιόπιστος χειρουργός, κι ένας άτακτος στη ζωή του καλλιτέχνης μπορεί να κάνει άριστα τη δουλειά του.
Στο δάσκαλο όμως πού έχει αμφίβολο ήθος, εμπαθή και διαστρεμμένο χαρακτήρα, πως να παραδώσουμε το παιδί μας να το μορφώσει; Σ’ αυτόν (καθώς λέγει ό Πλάτων στο περίφημο προοίμιο του "Πρωταγόρα" με το στόμα του Σωκράτη) πάμε και δίνουμε όχι το σώμα, αλλά την ψυχή μας· είναι λοιπόν δυνατόν να αδιαφορήσουμε για τον ψυχικό του κόσμο, για το ποιόν της προσωπικότητάς του; —Μα είναι λαμπρός μαθηματικός, εξαίρετος φιλόλογος, θαυμάσιος γυμναστής... — Παρ’ όλες όμως αυτές τις ιδιότητες του μπορεί να μην είναι «άνθρωπος» στις ηθικές διαστάσεις του, οπότε κάνει για ερευνητής, για συγγραφέας, για συνδικαλιστής, άλλα δεν κάνει για δάσκαλος. Κάτι περισσότερο, κάτι πιο πέρα από τα προσόντα αυτά χρειάζεται ό δάσκαλος· μέταλλο ψυχής γνήσιο και υψηλής ποιότητας. (Ό αναγνώστης θα έχει, πιστεύω, καταλάβει άτι στη σειρά τούτων των σκέψεων η "αρετή" δεν εννοείται με στενή έννοια, ούτε προσδιορίζεται με τα κοινά μέτρα).
teach-aristotles-ethics-800X800Ποια ακριβώς είναι, μέσα στον χαρακτηρολογικό πίνακα, η ιδιομορφία του δασκάλου; Πολλάγνωρίσματά της έχουν επισημάνει όσοι έχουν συστηματικά μελετήσει το θέμα. Θα περιοριστώ σε τρία, τα κατά τη γνώμη μου σπουδαιότερα.
Στόφα δασκάλου έχει εκείνος πού παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί — και κάθε χρόνο, με τα νέα παιδιά πού έρχονται στα χέρια του, να γίνεται ένα νέο παιδί. Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς: o αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή άνθρωπος δηλαδή αγνός, δροσερός, εύπλαστος.
Αδύνατο να φαντασθεί κανείς πόσο δύσκολο, υπεράνθρωπο σχεδόν, είναι αυτό πού του ζητούμε: να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή, για να μπορεί να έχει εύκολη την πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου πού θα διαπαιδαγωγήσει, να τον «καταλαβαίνει», να χαίρεται και να διασκεδάζει μαζί του, να σκέπτεται τις σκέψεις του, να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του. Να κατορθώνει δηλαδή εκείνο πού δεν μπορούν να επιτύχουν οι γονιοί (πιο πολύ ό πατέρας παρά ή μητέρα) όταν ή ηλικία έχει υπέρμετρα μεγαλώσει την απόσταση πού τούς χωρίζει από τα παιδιά τους. «Μιλούν» παραπονούνται «μιαν άλλη γλώσσα, ακατανόητη για μας».
Ο δάσκαλος λοιπόν πρέπει ακριβώς να καταλαβαίνει, να μιλεί αυτή τη γλώσσα, για να συνεννοείται με τούς νέους, για να μπορεί να έρχεται πολύ κοντά τους και να τούς παραστέκεται στις δυσκολίες πού θα βρουν πορευόμενοι την (ανώμαλη και επικίνδυνη) οδό της ζωής.
Όσοι βλέπουν με σκεπτικισμό τούτο το «πλησίασμα» και κάποτε ανησυχούν για τις συνέπειές του, θα αναθεωρήσουν τη στάση τους άμα σκεφτούν ότι, εάν δεν πάμε κοντά στο παιδί, δεν θα το φέρουμε ποτέ κοντά μας, και όσο μακριά του στεκόμαστε, τόσο κι εκείνο θα σταθεί ακόμα πιο μακριά από μας. Με αυτό το πρίσμα θεωρούμενο το έργο του δασκάλου είναι σήμερα πολύ πιο δύσκολο από όσο ήταν στις άλλες εποχές. Γιατί με τον ιλιγγιώδη ρυθμό πού εξελίσσονται σήμερα οι κοινωνίες μας,  η απόσταση (όχι χρόνου, αλλά αντιλήψεων και διαθέσεων, «νοοτροπίας») πού χωρίζει τη μια γενεά από την άλλη έχει γίνει εκπληκτικά μεγάλη. Ό κόσμος μας δεν είναι πια ό δικός τους και για να μετατεθεί κανείς στη δική τους «πραγματικότητα», όπως μόνο ό αληθινός δάσκαλος μπορεί να το κάνει, είναι σωστός άθλος. Ποτέ δεν ήταν το παιδευτικό λειτούργημα τόσο δύσκολο όσο σήμερα.
Το δεύτερο πού ζητούμε από το δάσκαλο είναι: στις σχέσεις του με το μαθητή σ’ ένα στόχο να βλέπει πάντοτε σταθερά — πώς να αχρηστέψει τον εαυτό του. Ξέρετε άλλο επάγγελμα πού αποκλειστική επιδίωξή του έχει να αχρηστεύει τις υπηρεσίες του; Ό νους μας πηγαίνει στο ιατρικό' όταν μας θεραπεύσει, ό γιατρός παύει να μας είναι χρήσιμος. "Αν όμως καλοεξετάσουμε τα πράγματα, δεν θα εξαιρέσουμε ούτε το γιατρό, γιατί και το σώμα πού υπερνίκησε μια νόσο, φθείρεται διαρκώς με την ηλικία και έχει πάντοτε την ανάγκη του γιατρού. Με το δάσκαλο συμβαίνει το αντίθετο. Επιτυχημένος είναι εκείνος ο δάσκαλος πού έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του, ώστε εκείνος να μη τον χρειάζεται πια. Αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα, ο θρίαμβος του δασκάλου: να κάνει τον νέο άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο — στον τρόπο πού μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του, πού κάνει τις εκτιμήσεις του, πού καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, πού βλέπει και σημασιολογεί τον κόσμο και τη ζωή — ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από τη χειραγώγηση κανενός άλλου, ούτε φυσικά τού δασκάλου του.
daskalos_papanoutsos
Πώς γίνεται όμως αυτός ο διανοητικός και ηθικός απογαλακτισμός;
Πρώτα πρέπει να τον θελήσει και να τον επιδιώξει ό δάσκαλος, πράγμα πολύ σπάνιο, άμα συλλογιστεί κανείς πόσο εγωιστής και ματαιόδοξος, δεσποτικός και αδιάλλακτος γίνεται ό άνθρωπος όταν συμπεριφέρεται προς τούς άλλους από «θέσιν ισχύος».
Και έπειτα πρέπει να μπορεί να τον επιτύχει, γιατί πολύ λίγοι είναι ικανοί για ένα τέτοιο λεπτό και δύσκολο έργο.
Κλασικό και απαράμιλλο υπόδειγμα δασκάλου απ’ αυτή την άποψη θα παραμείνει ό αρχαίος Σωκράτης (όπως μας τον παρουσιάζουν τα κείμενα των μαθητών του, του Πλάτωνα και του Ξενοφώντα). Αυτός — έλεγε στους νέους πού ζητούσαν τα φώτα του — δεν ξέρει τίποτα και όπως ή μητέρα του, ή Φαιναρέτη ή μαμή, ξεγεννούσε τις επίτοκες μητέρες, δεν γεννούσε τα παιδιά πού έφερνε στον κόσμο, το μόνο πού μπορούσε κι εκείνος να τούς προσφέρει, είναι να τούς παρασταθεί στον πνευματικό τοκετό, για να γεννήσουν υγιείς Ιδέες, όχι ανάπηρα πλάσματα. Η «μαιευτική» είναι λοιπόν ή μέθοδος και ή τέχνη του αληθινού δασκάλου· με αυτήν ότι μαθαίνει ο νέος είναι δική του κατάκτηση, όχι ξένη εισφορά. Κάτι περισσότερο: με αυτήν μαθαίνει το «πώς να μαθαίνει», μόνος και αυτοδύναμος. Το πώς επομένως θα πάψει να χρειάζεται το δάσκαλο.
Άφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα (ορθότερα: την πρώτη αρετή) του δασκάλου: την Αγάπη του στο παιδί. Στο παιδί πού δεν είναι δικό του, άλλα γίνεται δικό του όταν συνδεθεί μαζί του με την παιδευτική σχέση. Στο παιδί ως παιδί, ως ένα δηλαδή νέο και τρυφερό βλαστάρι, πού δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του, άλλα κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς — νοημοσύνης, ευαισθησίας, δραστηριότητας — και περιμένει τη δική του στοργή και φροντίδα για ν’ ανθοβολήσει, ν’ αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί. Είναι απίστευτο με πόση αγάπη (ανιδιοτελή, θερμή, αφειδώλευτη) αφοσιώνεται ό αληθινός δάσκαλος στους μαθητές του. Το παιδί πού τού εμπιστεύτηκαν να διδάξει, γίνεται ό άξονας της ζωής του, αυτό της δίνει το περιεχόμενο και το νόημά της.
Έχουμε και στο κεφάλαιο τούτο της ψυχολογίας τού δασκάλου ένα κλασικό και απαράμιλλο υπόδειγμα: την άγια μορφή τού Pestalozzi. Σ’ ένα ατελείωτο έργο του («ο άρρωστος Pestalozzi προς το υγιές Κοινόν», 1812) εξομολογείται: «'Όταν μέσα στη συναίσθηση της μεγάλης καταστροφής, μέσα στην πιο μεγάλη 'αγανάκτησή μου για όσα με περιτριγύριζαν, έβρισκα ένα παιδί στο δρόμο και τόβαζα κοντά στο στήθος μου και το μάτι τού εσωτερικού του ουρανού μόλις έστω άγγιζε το σκληρό μου βλέμμα, τότε χαμογελούσε αμέσως το μάτι μου όπως το μάτι τού παιδιού και ξεχνούσα ουρανό και γη, ξεχνούσα ακόμη — θάλεγα — και τού Θεού και των ανθρώπων τη δικαιοσύνη και ζούσα μέσα στη μακαριότητα της ανθρώπινης φύσης και της άγιας αθωότητας της, έτσι καθώς χανόμουν κυριολεκτικά, ή μάλλον ξανάβρισκα τον εαυτό μου μέσα στο παιδί πού κρατούσα πάνω στο στήθος μου, ξαναχαιρόμουν τότε πάλι με βαθιά συγκίνηση για την ύπαρξή μου με την άγια χαρά πού έβαζε μέσα στην ερημωμένη μου ψυχή ή ύπαρξη του παιδιού πού καθόταν απάνω μου». ’Άς προσέξουμε σ’ αυτή τη θαυμάσια σελίδα τη φράση του μεγάλου Ελβετού: «Ξανάβρισκα τον εαυτό μου μέσα στο παιδί». Με την αγάπη πού διεγείρει ανεξάντλητα την παιδαγωγική ακτινοβολία, o αληθινός δάσκαλος ξαναβρίσκει τον εαυτό του μέσα στο παιδί.
Ευαγ. Παπανούτσος - Οι δρόμοι της ζωής
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Mαλβίνα - "Αν θέλεις να χάσεις τους ανεπιθύμητους θεατές, ζήσε δημόσια"

Mαλβίνα - &quot;Αν θέλεις να χάσεις τους ανεπιθύμητους θεατές, ζήσε δημόσια&quot;
Προσπαθώντας αυτόν τον αιώνα να ορίσουν τι ειναι ιδιωτική ζωή, οξυδερκέστατοι άνθρωποι κατέληξαν στο συμπέρασμα: ιδιωτική ζωή είναι μάλλον το δικαίωμα να κλειδώνουμε τις πόρτες μας.
Έλα όμως που η προδοσία έρχεται σχεδόν πάντα από μέσα.
Από εκείνους που βρέθηκαν μαζί σου για λίγο.
Από ανάξιους που εμπιστεύτηκες.
Από ανθρωπάρια που σε φακέλωσαν πάνω στις πιο εξομολογητικές σου ώρες.
[...]
Κάποτε ταραζόμουν με αυτά που έλεγε ο Μπρετον. Για το γυάλινο σπίτι όπου έπρεπε όλοι να ζούμε. Και οι απέξω να χαζεύουν.
Νόμιζα πως αυτός ο εφιάλτης της διαφάνειας είχε να κάνει μόνο με το επιλήψιμο της ζωής μας.
Δεν μπορούσα ακόμα να καταλάβω πως το σκάνδαλο το τροφοδοτεί η περιφρούρηση της ιδιωτικότητας.
Αν δεν τραβήξεις την κουρτίνα του άλλου, αν την εχει ανοίξει μόνος του, δεν εχει γούστο.
Η αποκάλυψη σου αξίζει στο βαθμό που έβαλες το μάτι σου στη ξένη κλειδαρότρυπα.
[...]
Εδω και καιρό προσπαθώ.
Για γυάλινα σπίτια και πόρτες ξεκλείδωτες.
Έτσι ώστε να μη χρειαστεί να τις παραβιάσει κανείς.
Έτσι ώστε να προστατεύσεις ακόμα και τους ανάξιους από τον απόλυτο διασυρμό: του να διαδίδουν ξένα μυστικά.
Εδώ και καιρό συντάσσομαι απολύτως με την Σούζαν Μπρέγκερ που λέει: "Όσοι λιγότερη αυθεντικότητα έχουν οι ζωές των ανθρώπων, τόσο πιο ιδιωτικές είναι καταδικασμένες να παραμείνουν. Όσο πιο συμβατικές και άδειες είναι οι ζωές τόσο πιο καταδικασμένες να παραμένουν μυστικές. Αδιάφορες. Χωρίς καν να αξιωθούν το πρώτο στοιχείο του μύθου: την παραμόρφωση."
Από τη στιγμή που προφυλλάσουμε τόσο την ιδιωτική μας ζωή, συναινούμε στο να στηθεί το προσωπείο του σκανδάλου.
Για να το πω αλλιώς, διάσημε φίλε μου: Αν σκοπεύεις να πάρεις στα σοβαρά την ιδιωτική σου ζωή, πάψε να την καλύπτεις με μυστήριο. Αν θέλεις να χάσεις τους ανεπιθύμητους θεατές, ζήσε δημόσια.
Άλλον τρόπο πιο κρυπτικό να ζει κανείς δεν ξέρω.

Μαλβίνα Κάραλη, Σαββατογεννημένη
Εκδοσεις Τσαγκαρουσιάνος

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων: Μην ξεχνάς να τους λες «Σ' αγαπώ»



Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων: Μην ξεχνάς να τους λες «Σ&#039; αγαπώ»



Ένα μεγάλο «Σε αγαπώ» στην ηρωίδα της ζωής μου

Ποτέ δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία σε αυτή τη μέρα. Ίσως γιατί ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα αισθανθεί τη ζωή μου χωρίς αυτή τη γυναίκα. Ξέρετε, μερικές φορές κάποιους ανθρώπους τους θεωρείς πολύ δεδομένους στη ζωή σου και είσαι πεπεισμένη πως θα είναι πάντα δίπλα σου. Ξεχνάς την ηλικία τους ή μάλλον καλύτερα θες να την ξεχάσεις. Η γιαγιά και ο παππούς είναι οι άνθρωποι που μας έχουν μεγαλώσει. Είναι τα πρόσωπα που κρύβονται πίσω από κάθε ελληνική οικογένεια και ευελπιστούμε να φτάσουν τα... χίλια.
Μέχρι, λοιπόν, να μάθω πως «χτυπήθηκε» από την επάρατο νόσο, δεν είχε ποτέ περάσει από το μυαλό μου πως η γιαγιά μου δε θα είναι για πάντα εδώ. Εκεί άρχισα να σκέφτομαι και βασικά να αισθάνομαι τύψεις. Την είχα πάντα τόσο δεδομένη στη ζωή μου που ξεχνούσα να κάνω τα απαραίτητα. Ανέβαλα διαρκώς τις επισκέψεις μου, της μιλούσα με εκνευρισμό όταν δε με άκουγε καλά και ποτέ δε φανταζόμουν πόσο ανάγκη είχε μία αγκαλιά. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο, να μπω στο σπίτι, να την αγκαλιάσω και να της υπενθυμίσω πόσο πολύ την αγαπώ. Δυστυχώς, δεν ξέρω αν την τελευταία φορά που της το είπα με άκουσε. Έδωσε μεγάλη «μάχη», φάνηκε πολύ δυνατή μέχρι το τέλος και μέχρι το τελευταίο λεπτό σιγοψιθύριζε πως είναι καλά. Ξέρεις, στην πραγματικότητα δεν ήταν, πονούσε, αλλά ακόμη και τότε ήθελε να μας διδάξει πως στη ζωή πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι και δυνατοί.
Αν δεν ήταν η γιαγιά Ευθαλία, τίποτα δε θα ήταν τώρα ίδιο. Μεγαλώνοντας μέσα σε μία κλασσική ελληνική οικογένεια, ήμουν από τα παιδιά που περνούσαν τις περισσότερες ώρες της ημέρας με τον παππού και τη γιαγιά. Εκείνη με φρόντιζε, εκείνη με πήγαινε βόλτα στην παιδική χαρά και σε εκείνης την αγκαλιά έτρεχα, όποτε με μάλωναν οι γονείς μου. Μη μου πεις πως και εσύ δεν έχεις ξεστομίσει χιλιάδες φορές τη φράση: «Εγώ θα πάω να μείνω με τη γιαγιά και τον παππού, που με αγαπούν πιο πολύ». Και πόσες ακόμη φορές δεν την έχεις ακούσεις να σου λέει: «Δεν τρως παιδί μου, αδυνάτισες πάλι». Εσύ από την άλλη μπορεί να είχες πάρει και μερικά κιλάκια παραπάνω. Η γιαγιά όμως σε έβλεπε και συνεχίζει να σε βλέπει πάντα... αδυνατισμένη.
Είναι η γυναίκα που κάθε φορά που θα σε δει θα ρωτήσει αν έχεις λεφτά ή αν χρειάζεσαι κάτι. Θα σου βάλει κρυφά κάποια χρήματα μέσα στην τσέπη και θα σου ζητήσει να μην το πεις σε κανέναν. Είναι το δικό σας μυστικό. Ξέρεις, έχει περάσει πολλά στην ηλικία σου και τώρα θέλει να κάνεις ό,τι δεν κατάφερε να κάνει εκείνη στα νιάτα της. Θέλει να σε δει φοιτήτρια, επιτυχημένη επαγγελματία και μετά από χρόνια να φτιάχνεις τη δική σου οικογένεια. Μη τη συμμερίζεσαι, λοιπόν, όταν σε ρωτάει διαρκώς γιατί δεν έχεις παντρευτεί ακόμη. Αυτή είναι η χαρά της.
Να της λες, λοιπόν, συχνά «σε αγαπώ» γιατί αυτή σε αγαπά αληθινά. Δε έχει ζητήσει ποτέ αντάλλαγμα για όλα όσα σου έχει προσφέρει τόσα χρόνια, ίσα ίσα πιστεύει ότι δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα.
Να της λες «σε αγαπώ» γιατί αισθάνεται ήδη κουρασμένη από τα χρόνια και το μόνο που χρειάζεται είναι... ασφάλεια. Να την αγκαλιάζεις, γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο για εκείνη.
Να της λες «σε αγαπώ» γιατί είναι ο άνθρωπος που δε σε μάλωσε ποτέ. Δε σου χάλασε ποτέ χατίρι και σε υπερασπιζόταν πάντα.
Να της λες «σε αγαπώ» γιατί σε γέμιζε και σε γεμίζει με αυτοπεποίθηση. Στις αποτυχίες σου λέει δεν πειράζει, στους χωρισμούς σου υπενθυμίζει πως θα βρεθεί κάποιος καλύτερος για εσένα και γενικώς βρίσκει πάντα μία καλή δικαιολογία για να χαμογελάσεις.
Μη τα θεωρείς, λοιπόν, όλα δεδομένα! Να της λες σε αγαπώ, όπου και να είναι. Μην ανησυχείς, σε ακούει!
Σε αγαπώ και μας λείπεις!

Ψητές πατάτες με αλλαντικά και τυριά

Ψητές πατάτες με αλλαντικά και τυριά

Υλικά

  • 8-10 μέτριες πατάτες
  • 100 γρ. βούτυρο
  • 180 γρ. προσούτο Ευρυτανίας ή ζαμπόν κομμένο σε λεπτές λωρίδες
  • 200 γρ. κασέρι τριμμένο σε χοντρό τρίφτη
  • 100 γρ. κεφαλογραβιέρα τριμμένη σε χοντρό τρίφτη
  • ½ κουταλιά της σούπας μουστάρδα σε σκόνη
  • 4 κουταλιές της σούπας κρέμα γάλακτος
  • αλάτι χοντρό
  • πιπέρι φρεσκοτριμμένο
  • ροδέλες από αρωματικό βούτυρο για το γαρνίρισμα

Εκτέλεση

  1. Ανοίγετε κατόπιν με ένα μαχαίρι τις πατάτες στο μέρος που τις χαράξατε και αφαιρείτε μια ποσότητα από τη σάρκα τους. Σε ένα μπολ ανακατεύετε τα 2/3 από τα τυριά με τη μουστάρδα, το μισό προσούτο, λίγο πιπέρι και την κρέμα γάλακτος.
  2. Μεταφέρετε τις πατάτες σε ένα ταψάκι. Τις γεμίζετε με το μείγμα των τυριών. Ψήνετε τις πατάτες στο φούρνο 3΄-4΄ στους 220ο C, μέχρι να λιώσουν τα τυριά. Σκορπίζετε από πάνω το υπόλοιπο προσούτο και τα υπόλοιπα τυριά (ωμά), γαρνίρετε με αρωματικό βούτυρο και σερβίρετε.
  3. Μεταφέρετε τις πατάτες σε ένα ταψάκι. Τις γεμίζετε με το μείγμα των τυριών. Ψήνετε τις πατάτες στο φούρνο 3΄-4΄στους 220° C, μέχρι να λιώσουν τα τυριά. Σκορπίζετε από πάνω το υπόλοιπο προσούτο και τα υπόλοιπα τυριά (ωμά), γαρνίρετε με αρωματικό βούτυρο και σερβίρετε.

Συμβουλή

Για να φτιάξετε το αρωματικό βούτυρο, βάζετε 150 γρ. βούτυρο, 1 κουταλιά της σούπας μαϊντανό ψιλοκομμένο, λίγο αλάτι και λίγο ροζ και πράσινο πιπέρι σε ένα μπολ. Χτυπάτε καλά με το μίξερ όλα τα υλικά μέχρι να ομογενοποιηθούν. Κατόπιν πλάθετε το μείγμα σε κυλινδρικό σχήμα και το αφήνετε στο ψυγείο μέχρι να σφίξει. Όταν γίνει συμπαγές, το κόβετε σε ροδέλες.

Νονοι και δωρα (ιδεες)

  Ένα από τα πιο σημαντικά  δώρα  που πρέπει να κάνετε στα βαφτιστήρια σας είναι η πασχαλινή λαμπάδα. Συμβολίζει την Ανάσταση του Κυρίου, τη...