Αυτό ακριβώς!

Όλη η ουσία σε λίγες μόνο γραμμές...

Τι κάνουν οι γονείς που μεγαλώνουν «καλά» παιδιά σύμφωνα με ψυχολόγους του Harvard

Οι επιστήμονες του Harvard μας παρέχουν τις πληροφορίες και τις γνώσεις που χρειαζόμαστε για να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα παιδιά.

THE MAMAGERS TEAM

Οι επιστήμονες του Harvard μας παρέχουν τις πληροφορίες και τις γνώσεις που χρειαζόμαστε για να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα παιδιά.

Παρακάτω δίνεται ένας οδηγός των 5 βασικών στόχων μας ως γονείς.

1. Ποιοτικός χρόνος

Όταν μιλάμε για ποιοτικό χρόνο, δεν αναφερόμαστε σε δραστηριότητες όπως τα ψώνια, η τηλεόραση ή τα βιντεοπαιχνίδια. Αντιθέτως, χρειάζεται να περνάμε το χρόνο μας μαζί τους με τρόπο που θα μας δέσει περισσότερο συναισθηματικά, θα εγκαθιδρύσει μια πιο ανοιχτή επικοινωνία και θα γεννήσει λύσεις για προβλήματα ή απαντήσεις σε ερωτήματα.

2. Ηθικό πρότυπο μίμησης

Τα παιδιά μας λειτουργούν σαν σφουγγάρια και μιμούνται- ταυτίζονται εύκολα- γι’ αυτό να επιλέγετε τις λέξεις και τις πράξεις σας σοφά. Ρίξτε το βάρος στους τρόπους, στη μετριοφροσύνη, τη δικαιοσύνη, την ειλικρίνεια και τη θετικότητα. Αν κερδίσετε την εμπιστοσύνη και το σεβασμό των παιδιών σας, τότε το πιο πιθανό είναι και εκείνα να σέβονται τον εαυτό τους, αλλά να γίνουν και έμπιστοι ενήλικες.

3. Ενσυναίσθηση και ηθικές αξίες

Βεβαιωθείτε ότι παρέχετε στα παιδιά σας το περιβάλλον που χρειάζονται για να κοινωνικοποιηθούν και να δεθούν σωστά με τους συνομηλίκους τους. Επιπλέον, δείξτε ότι δεν είστε εγωιστές και τα παιδιά θα δείτε πως θα υιοθετήσουν την ίδια στάση στη ζωή τους. Σύμφωνα με τις έρευνες του Harvard, «είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να ακούνε από τους γονείς και φροντιστές τους ότι το ενδιαφέρον και η φροντίδα προς τους άλλους είναι μια από τις κύριες προτεραιότητες στη ζωή και είναι τόσο σημαντικό για τους άλλους, όσο και για τη δική τους ευτυχία. Παρόλο που οι περισσότεροι γονείς λένε ότι είναι δική τους προτεραιότητα, τα παιδιά συχνά δεν παίρνουν το μήνυμα, επειδή δεν βλέπουν πράξεις».

4. Εκτίμηση και ευγνωμοσύνη

Χρειάζεται να αποφύγετε να κακομαθαίνετε τα παιδιά σας, ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια να αναγνωρίσουν τους ρόλους των άλλων με υγιείς τρόπους· πρέπει να εκτιμήσουν τα άτομα που συνεισφέρουν στην ευτυχία τους και αυτό δεν θα το καταφέρουν, αν είναι υπερβολικά κακομαθημένα.

Πιο συγκεκριμένα, τα παιδιά πιθανότατα να καταλήξουν να είναι πιο υγιή, πιο χαρούμενα και πιο φροντιστικά, αν μάθουν να εκτιμούν τους άλλους και την ίδια την ύπαρξη της ευτυχίας.

Σύμφωνα με την έρευνα του Harvard, «τα παιδιά είναι καλό να βοηθούν τακτικά, για παράδειγμα, στις δουλειές του σπιτιού και να επαινούνται για μη συνηθισμένες πράξεις καλοσύνης. Όταν αυτές οι πράξεις της καθημερινότητας απλά αναμένονται και δεν επιβραβεύονται συνεχώς σαν κάτι περίεργο, είναι πιο πιθανό να ενσωματωθούν και στην υπόλοιπη ζωή των παιδιών.

5. Ευρύτερη οπτική

Για να το θέσουμε αλλιώς, χρειάζεται να διδάξετε τα παιδιά σας πώς να βλέπουν την ευρύτερη εικόνα- και πώς να αξιολογούν τη σημασία της. Πιο συγκεκριμένα, τα περισσότερα παιδιά χρειάζονται βοήθεια στο να επεκτείνουν τον κύκλο των φίλων και γνωριμιών τους, ώστε να αναπτύξουν πλήρως την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα τους.

Οι ερευνητές του Harvard υποστηρίζουν ότι είναι σημαντικό τα παιδιά να μάθουν να εστιάζουν, να ακούνε προσεκτικά και να διατηρούν τον άμεσο κύκλο τους, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να βλέπουν και την μεγάλη εικόνα, να υπολογίζουν και τα άτομα με τα οποία αλληλεπιδρούν κάθε μέρα».

enallaktikidrasi.com

Μαμά, εγώ γιατί δεν πήρα τα μάτια σου;

Μαμά, εγώ γιατί δεν πήρα τα μάτια σου;

ΚΛΑΙΡΗ ΤΖΩΡΤΖΑΚη

– Μαμά, εγώ γιατί δεν πήρα τα μάτια σου;

Καθόμουν στον καναπέ και η κόρη μου, γύρω στα εννέα, είχε γονατίσει μπροστά μου και με κοίταζε κατευθείαν στα μάτια.

– Γιατί εγώ να έχω τόσο συνηθισμένα μάτια;

Ποτέ δεν κατάλαβα αυτό που έλεγαν διάφοροι για τον ανταγωνισμό μεταξύ μητέρας και κόρης και έλεγα, μα πώς είναι δυνατόν μια μητέρα να φτάνει στο σημείο να ανταγωνίζεται την κόρη της; Την ομορφιά της; Την εξυπνάδα; Τα νιάτα της;

Ευτυχώς, στη ζωή μου συνάντησα πολύ λίγες γυναίκες (μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού) που προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να παρατείνουν τη νεότητά τους σε βάρος των ανυποψίαστων θυγατέρων τους. Γυναίκες όμορφες, γυναίκες μορφωμένες, γυναίκες βυθισμένες, χωρίς προφανείς λόγους, σε βαθύτατα κόμπλεξ που μάλλον άθελά τους έβγαζαν στις κόρες τους ή ακόμα πιο έξω. Έβλεπα, στο σχολείο κυρίως ή σε πάρτι παιδικά, μητέρες αυστηρές, ντυμένες με την τελευταία λέξη της μόδας (της μόδας για δεκαοκτάχρονα όμως) να συνοδεύουν δεκατετράχρονες κόρες χωμένες σε ρούχα μεσοπολέμου (!) και να κοιτάνε με μισό μάτι τα κολάν και τα κοντά μπλουζάκια που φορούσαν οι συμμαθήτριες.

Και μου έκανε τρομερή εντύπωση.

Για ποιο λόγο μια μάνα να θέλει να ζει, η ίδια και όχι η κόρη της, στην εποχή της άλλης γενιάς; Είναι ζήλια; Ανασφάλεια; Ο χρόνος που περνάει; Ο χρόνος που δεν πέρασε τόσο καλά στην αντίστοιχη ηλικία;

Είναι υπέρμετρος εγωισμός;

Πάντως δυστυχία είναι σίγουρα. Και φυλακή. Φυλακή για μικρές και μεγάλες γιατί οι μικρές δε μεγαλώνουν ποτέ και οι μεγάλες θέλουν να μείνουν για πάντα μικρές.

Δε σου τέλειωσα, όμως, την ιστορία.

– Γιατί, μαμά, εγώ δεν πήρα τα μάτια σου;

– Θα σου πω αγάπη μου. Κοίτα με ξανά. Εγώ έχω αυτά τα ξεπλυμένα, σχεδόν κίτρινα μάτια. Η αδελφή μου έχει γαλαζοπράσινα. Ο αδελφός μου πράσινα και η μαμά μου λαδί. Ο πατέρας μου μπλε και του παππού μου ήταν, σχεδόν, γαλάζια. Τα είχα βαρεθεί όλα αυτά τα χρώματα και έτσι μόλις έμεινα έγκυος, προσευχήθηκα με όλη μου τη δύναμη να γεννηθεί το παιδί μου με φωτεινά, λαμπερά, υπέροχα καστανά μάτια! Όπως τα δικά σου. Κατάλαβες τώρα;

– Αλήθεια, μαμά; Εσύ ζήτησες να γεννηθώ έτσι;

– Εγώ, αγάπη μου. Και βλέποντάς σε σήμερα, ξέρω ότι είχα απόλυτο δίκιο.

Ένα κείμενο γροθιά, για όλους εκείνους τους γονείς που υποτίμησαν τη νοημοσύνη και την αντίληψη των παιδιών τους…

Ένα κείμενο γροθιά, για όλους εκείνους τους γονείς που υποτίμησαν τη νοημοσύνη και την αντίληψη των παιδιών τους…

Πρόλογος…

Ένα κείμενο γροθιά, για όλους εκείνους τους γονείς που υποτιμώντας τη νοημοσύνη και την  αντίληψη των παιδιών τους, συγχωρούν όλα εκείνα τα λάθη που χαράσσονται με ανεξίτηλα σκούρα χρώματα στις παιδικές ψυχές τους, στον βωμό του «τα παιδιά είναι μικρά» και «δεν ακούν ή δεν καταλαβαίνουν»…

Όταν νόμιζες πως δεν καταλαβαίνω…

Γιατί ήμουν μικρή.. Και σύντομα θα ξεχνούσα όλα εκείνα που ήσουν σίγουρη πως δεν άκουγα, γιατί έπαιζα σε έναν δικό μου κόσμο…
Γιατί ήμουν μικρή… και σύντομα θα ξεχνούσα όλους εκείνους τους τσακωμούς και τις φωνές που μετά σε έκαναν πάντα να κλαις..
Γιατί ήμουν μικρή.. Και σύντομα θα έσβηνε με κάποιον μαγικό τρόπο η δακρυσμένη σου εικόνα από τη μνήμη μου…
Γιατί ήμουν μικρή… Και δεν ήξερα ακόμη τη σημασία της λέξης «πονάω»,  «ματώνω» και «άδειασα»…

Μαμά… Όταν νόμιζες πως δεν καταλαβαίνω όλη μου η προσοχή ήταν επάνω σου στραμμένη, γιατί σε είχα έγνοια που δεν χαμογελούσες… Ήθελα βλέπεις πάντα να σε βλέπω να γελάς μαμά…

Όταν νόμιζες πως δεν καταλαβαίνω, έκανα τον κλόουν ώστε να σου αποσπάσω την προσοχή και να τραβήξω λίγο τη σκέψη σου από όλα εκείνα που σε βασάνιζαν… Και ίσως αν ήμουν τυχερή, να μου χάριζες ένα σου χαμόγελο…

Όταν νόμιζες πως δεν καταλαβαίνω, εγώ προσπαθούσα να σε καταλάβω μαμά… Το μυαλουδάκι μου όμως ήταν πολύ πολύ μικρό, και νόμιζα πως έφταιγα εγώ για όλο αυτό…

Θυμάμαι μαμά… Θυμάμαι να τραβάω το πρόσωπο σου ώστε για λίγο να με κοιτάξεις και να σε δεις μέσα από τα δικά μου μάτια, μαμά… Πόσο όμορφη και πόσο μοναδικά τέλεια ήσουν… Πόσο ήθελα να μπορούσες να σε δεις μέσα από εμένα μαμά…

Θυμάμαι μαμά… Θυμάμαι… Δυστυχώς…
Θυμάμαι όλες εκείνες τις φωνές, το άδειασμα, το μηδένισμα… 
Θυμάμαι όλη εκείνη την ανασφάλεια, την απορία, την ενοχή.. Την άρνηση, το «γιατί»… Θυμάμαι όλα εκείνα τα «εγώ ποτέ» που ορκίστηκα στον εαυτό μου…
Θυμάμαι μαμά… Θυμάμαι… Δυστυχώς…
Θυμάμαι τα πάντα… Και πιο πολύ εκείνα που ήσουν σίγουρη πως δεν καταλαβαίνω… 

Για το babyradio: AVRA FOUKOU

Τι θέλω να θυμάσαι από μένα όταν μεγαλώσεις

ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Τι θέλω να θυμάσαι από μένα όταν μεγαλώσεις

Η μυρωδιά, λένε, είναι μνήμη, το ίδιο και η γεύση, το ίδιο και ένα τραγούδι, ένας ήχος. Και έτσι είναι. Κάπως έτσι θέλω να με θυμάσαι όταν μεγαλώσεις. Δεν με νοιάζει να αναμασάς τσιτάτα και συμβουλές που σου έδωσα κάποτε. Θα βρεις δικούς σου κανόνες, θα δοκιμάσεις στο χρόνο όλα όσα σου έχω πει. Άλλα θα τα πετάξεις, και άλλα θα τα κρατήσεις. Αλλά αυτό δεν θα είμαι εγώ. Θα είσαι εσύ, που απλά τα χρησιμοποίησες με τον δικό σου τρόπο.

Εγώ θέλω να είμαι εικόνες, και μυρωδιές και φαγητά και κακαρίσματα κάτω από τα σκεπάσματα.

Θέλω να είμαι γαργαλητά μέχρι να σου κοπεί η αναπνοή και να φωνάξεις «έλεος» για να σταματήσω, να είμαι «κούκου τσα» πίσω από τοίχους και έπιπλα, η υδατική που βάζω πριν πάω για ύπνο και κάθε φορά που την μυρίζεις κάνεις «αχ αυτό μυρίζει μαμά». Θέλω να είμαι καμένα κουλουράκια στο φούρνο, πετυχημένα τυροπιτάκια, αυτοσχέδιες τούρτες γενεθλίων με μπόλικα «σκουληκάκια» σοκολάτας από πάνω. Να είμαι  η μοναδική τόσο παράφωνη και μπάσα φωνή στα γενέθλιά σου και όλες εκείνες, οι αστείες, οι βροντερές, οι ψηλές που έκανα όταν σου διάβαζα παραμύθια.

Αυτά που θέλω να θυμάσαι είναι μια οικογένεια σαν ανοιχτό όστρακο, τη δική μας, ένα σπίτι ζωντανό, με μια γόνιμη ακαταστασία, αυτή των ανθρώπων που δημιουργούν, ζωγραφίζουν, παίζουν, αράζουν και δεν κάνουν εκπτώσεις στις στιγμές τους, στην ίδια τη ζωή για να παραμείνει το πάτωμα γυαλιστερό και οι ξύλινες επιφάνειες λείες. Με πεταμένα βιβλία στο πάτωμα, ανακατεμένα με παιχνίδια, μια κάλτσα που έχασε το ταίρι της για πάντα και άπλυτα μπολ από κορνφλεικς στο νεροχύτη.

Δεν θέλω να λες η μάνα μου «θυσιάστηκε» για μένα, γιατί δεν το έκανα ποτέ.

Κάθε στιγμή που ήμουν μαζί σου δεν έκλεβε τίποτε από την ανεξαρτησία μου, ήταν επιλογή μου. Κρατούσα χώρο για τον εαυτό μου όταν κοιμόσουν, έλειπες στο σχολείο ή για διακοπές στους παππούδες, αλλά και όταν ήμασταν μαζί, στον ίδιο χώρο, κάνοντας διαφορετικά πράγματα.

Θέλω να με θυμάσαι δίπλα σου όποτε με χρειάστηκες, όπως εκείνο το βράδυ που χώρισες και οδήγησα σαν τρελή μέσα στη νύχτα Αθήνα Κομοτηνή (που σπούδαζες) δεν ξέρω κι εγώ πόσες ώρες για να βρεθώ δίπλα σου, να σου κάνω μια αγκαλιά μόνο και να σιωπήσω στον πόνο σου. Γιατί ήξερα πως οι πρώτοι έρωτες καταλήγουν στο παράδεισο, αφού πρώτα περάσουν από την κόλαση.

Δεν θέλω να ξεχάσεις τους καυγάδες μας, τα «όχι» μου, τις μέρες που μου φώναξες ότι με μισείς γιατί δεν σε καταλαβαίνω, γιατί όλες αυτές οι στιγμές τελικά μας πήγαν πιο μπροστά. Γιατί κι εσύ σήμερα κατάλαβες ότι τα όρια ήταν ένδειξη αγάπης, αλλά κι εγώ νιώθω ήρεμη που δεν σου χαρίστηκα σε πολλά, όσο κι αν μέσα μου το μόνο που ήθελα ήταν να σου λέω μόνο «ναι σε όλα».

Κι αν δεν θυμάσαι τίποτα από όλα αυτά που εγώ θέλω, ας θυμάσαι αυτό:

Πως το μόνο όνειρο που έκανα για σένα ήταν να είσαι ευτυχισμένη και γελαστή. Τα υπόλοιπα όνειρα, για το τι θα γίνεις και τι θα κάνεις στη ζωή σου τα άφησα σε σένα, γιατί εσύ και μόνο εσύ ξέρεις καλύτερα απ’ όλους τι σου γεμίζει την ψυχή.

Γράφει η Αποστολία Καζάζη

Τα «ευχαριστώ» που θέλω να πω στο πρώτο μου παιδί

Mια συνάδελφος είχε πει ότι «τα μεγαλύτερα παιδιά είναι οι αφανείς ήρωες των γονιών» και κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με αυτή την κουβέντα. Έρχονται στη ζωή μας, δέχονται την απειρία μας και μας μαθαίνουν να είμαστε γονείς από το μηδέν. Όσα «ευχαριστώ» και να τους πούμε ποτέ δεν θα είναι αρκετά για να εκφράσουμε την εκτίμηση, την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας. Παρόλα’ αυτά αξίζει μια προσπάθεια… Στο μεγάλο μας παιδί λοιπόν...

Σ' ευχαριστώ γιατί:

Μου έμαθες ότι η λέξη ανιδιοτέλεια δεν υπάρχει μόνο στα βιβλία: η αγάπη μιας μάνας δεν έχει όρια, είναι απέραντη, συγκλονιστική και πηγάζει από ένα αρχέγονο ένστικτό.

Με αγάπησες όχι για το είδος μαμάς που είμαι, αλλά μόνο και μόνο επειδή είμαι η μαμά σου.

Μου έμαθες να είμαι μαμά: όσο μεγάλωνες εσύ, άλλο τόσο μεγάλωνα και εγώ μαζί σου. Μου έμαθες να είμαι μαμά και μαζί χτίσαμε καθημερινότητά μας, έτσι ώστε όταν ήρθε το αδερφάκι σου, μου φάνηκαν όλα πιο εύκολα. Και αυτό το χρωστάω σε σένα.

Μου έμαθες να ζω στο τώρα: Είναι πολύ εύκολο να κοιτάς το παρελθόν και άλλοτε να το αναπολείς και άλλοτε να μετανιώνεις. Είναι ακόμη πιο εύκολο να κοιτάζεις το μέλλον, να κάνεις σχέδια και υπολογισμούς, να φαντάζεσαι πώς θα είναι ο μελλοντικός σου εαυτός. Είναι δύσκολο, όμως, να ζεις στο τώρα! Και με τον ερχομό σου με έκανες να απολαμβάνω την κάθε στιγμή σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί τόσο πολύ γεμίζεις τη ζωή μου.

Έκανα τα πρώτα μου βήματα σαν μητέρα μαζί σου: Η πρώτη φορά που φόρεσα τα ρούχα εγκυμοσύνης, η πρώτη φορά που είδα τόσες συγκλονιστικές αλλαγές στο σώμα μου, η πρώτη φορά που έζησα τον γλυκό πόνο της γέννας, η πρώτη φορά που τάισα ένα μωρό, η πρώτη φορά που οργάνωσα ένα παιδικό πάρτι. Όλες οι «πρωτιές» μου ανήκουν σε εσένα.

Μου έδωσες την ευκαιρία να κάνω λάθη και να μάθω από αυτά: Λάθη μικρά, όπως να σου βάλω λάθος την πάνα και μεγάλα, όπως να σου φωνάξω λίγο παραπάνω… και να έχω τύψεις μετά.

Μου δίδαξες τι θα πει να συγχωρείς: μέχρι να έρθεις στη ζωή μου, η ανοχή μου στα σφάλματα των ανθρώπων ήταν μικρή. Στο παιδί σου, όμως, συγχωρείς τα πάντα, οπότε έμαθα να δίνω δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες… Να μπαίνω στην θέση κάποιου άλλου και να συμπονώ.

Ποτέ δεν ένιωσα μεγαλύτερη περηφάνια για τον εαυτό μου, μέχρι που σε κράτησα πρώτη φορά στην αγκαλιά μου. Ήσουν το μεγαλύτερο και το πιο όμορφο επίτευγμά μου.

Φροντίζεις το μικρό σου αδερφάκι με τέτοια στοργή που με συγκινεί και με κάνει να νιώθω πως έχω τον μεγαλύτερο σύμμαχο στη ζωή μου.

Ξύπνησες τη «μαχήτρια» που έκρυβα μέσα μου: με έκανες να πιστέψω στον εαυτό μου και στις δυνατότητές μου, γιατί πολύ απλά για εσένα και την οικογένειά μας θα έκανα τα πάντα.

Χάρη σε σένα έμαθα να κάνω δεύτερες και τρίτες σκέψεις: ο παρορμητισμός δεν έχει πλέον θέση στη ζωή μου και έτσι μπορώ να κάνω καλύτερες επιλογές για εμάς.

Είσαι η μεγαλύτερη φαν μου: και με κάνεις να νιώθω όμορφη, ακόμη και όταν είμαι κουρασμένη και έχω τα…χάλια μου.

Μου μοιάζεις: και στον μπαμπά σου, αλλά κυρίως σε εμένα. Στις εκφράσεις, στο γέλιο και όταν φοράς τα ψηλοτάκουνά μου και τα φουλάρια μου σε καμαρώνω και σε λατρεύω ακόμη πιο πολύ.

Με κάνεις να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη: γιατί είμαι το πρότυπό σου και δεν θέλω ποτέ να το μετανιώσεις.

Μου φτιάχνεις την διάθεση: όταν νομίζω ότι τα κάνω όλα λάθος ή ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει, μια αγκαλιά σου αλλάζει όλη μου την πραγματικότητα.

Μπορώ να συνεχίσω να μακρηγορώ και να σου λέω «ευχαριστώ», όμως, ποτέ δεν θα είναι αρκετά. Και αυτό ισχύει για όλες τις μαμάδες που ξέρουν τι θα πει «η πρώτη αγάπη και παντοτινή». Εσείς, για ποιους λόγους θέλετε να ευχαριστήσετε το πρώτο σας παιδί;

https://www.mama365.gr/35018/ta-eyharisto-poy-thelo-na-po-sto-proto-moy-paidi-.html