Τα φαινόμενα απατούν

Έχοντας μια αρκετά βαριά διάθεση τον τελευταίο καιρό -δεν συμβαίνουν και λίγα γύρω μας- και με λίγο βεβαρημένη υγεία, βολτάροντας στο facebook βλέπω τις κλασικές καλοκαιρινές ποσταριές από διάφορες παραλίες με ωραία ή και όχι κορμιά, από παραδεισένιες παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά. Κάποιες φορές ομολογώ ζήλευα, δεν χορταίνει ο άνθρωπος, όσα αλησμόνητα καλοκαίρια κι αν περάσει στη ζωή του.

Η ευτυχία ή η χαρά της στιγμής αποτυπώνεται σε μια φωτογραφία, τις περισσότερες φορές επεξεργασμένη με το γνωστό application instagram και μένεις λίγο μαλάκας με τη σκέψη, ποιους ανθρώπους έχει αγγίξει πραγματικά η δημοφιλής κρίση; Είναι απλά θέμα προτεραιοτήτων ή κόψαμε τα πολλά περιττά; Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Αυτή είναι η πρώτη σκέψη.

Η δεύτερη σκέψη είναι πιο πονηρή ή μάλλον με λίγο αμφισβήτηση.

Είναι πραγματικά ευτυχισμένοι αυτοί οι άνθρωποι εκείνη τη στιγμή; Και γιατί, άραγε, θέλουμε να μοιραστούμε τη χαρά μας την προσωπική, αν μη τι άλλο, με ενα σωρό άγνωστο κόσμο; Αλλά πάλι ξέφυγα.

Τις τελευταίες μέρες με ταλαιπωρεί μετά από ένα μικρό ατύχημα μια φλεγμονή με αποτέλεσμα να έχω αρκετές φορές την ημέρα πυρετό, με ό,τι αυτό σημαίνει. Συν την προηγούμενη κατάσταση υγείας που προανέφερα, οπότε ήρθε και έδεσε το γλυκό. Εν ολίγοις, ερείπιο.

Μετά από ισχυρή πίεση του γαμπρού μου αποφάσισα να τους ακολουθήσω ένα τριήμερο στο εξοχικό του. Δεν πάει στο διάολο, σκέφτηκα! Κι εδώ άρρωστη κατά ώρες και στην Πελοπόννησο, το ίδιο. Τουλάχιστον θα είχα και την αδερφή μου να με φροντίζει. Και τις στιγμές που θα είμαι καλά θα απολαμβάνω τη θάλασσα.
Οπερ και εγένετο.

Ο καθημερινός μου πλέον "φίλος" με επισκέφτηκε την ώρα που απολάμβανα τον ήλιο και την πεντακάθαρη θάλασσα που τόσο ζήλευα. Επειδή είμαι και ένα πνεύμα αντιλογίας ακόμη και προς τον εαυτό μου την ώρα που είχα τουλάχιστον 38 πυρετό, έβγαλα μια αρκετά σέξι φωτογραφία και την πόσταρα στον γνωστό ιστότοπο. Πάραυτα με πήρε ο λήθαργος αγκαλιά παρέα με τον καυτό ήλιο. Το απόγευμα που πήρε τη στροφή ο οργανισμός μου προς το δρόμο της υγείας -αυτό δε, το πήγαινε-έλα με έχει σαλτάρει ακόμη πιο πολύ- μπήκα στο facebook. Και διάβασα κάποια σχόλια που εγώ δεν τόλμησα απλά να γράψω σε παρόμοιες φωτογραφίες.

Προσπέρασα τα κομπλιμέντα και έμεινα στο ζουμί τους. Τι τυχερή, ζηλεύω, περνάς τέλεια και φαίνεται κοκ. Δεν περνούσα, όμως, τέλεια. Απλά περνούσα πιο καλά απ' το να καθόμουν σε μια Αθήνα που βράζει όχι μόνον από τη ζέστη και που βρομάει όχι απ' τα σκουπίδια απαραίτητα.

Απάτησα λοιπόν κάποιους ανθρώπους, ίσως τους έκανα να αισθανθούν και άσχημα λόγω της ανέχειας κάποιων. Και φυσικά το διεστραμμένο μυαλό γέμισε με παρόμοιες σκέψεις, εικόνες και συναισθήματα που αφήνουν όλα αυτά όταν απλά τα παρατηρείς.

Έφερα στο μυαλό μου έναν πανέμορφο φίλο του ανιψιού μου, τόσο γελαστό παιδί, όλος ο κόσμος δικός του. Το πακέτο αριστοτεχνικά δεμένο. Δεν μου διέφυγε η μελαγχολία που πολύ επιμελώς προσπαθούσε να κρύψει στα μάτια του. Το θαύμαζα αυτό το αγόρι. Ωσπου κάποιο βράδυ, στην Κατερίνη που τον φιλοξενούσαμε, ξύπνησα να πιω νερό μέσα στη νύχτα και τον βλέπω μπροστά στο ψυγείο να κάνει μόνος του ενέσεις ινσουλίνης στην κοιλιά του. Αυτόματα μετά το αίσθημα λύπης που με κατέκλυσε έφυγε ένα κομμάτι από τον πίνακα που τόσο άψογα παρουσίαζε, γιατί απλά αισθανόταν μειονεκτικά απέναντι σε άλλα παιδιά της ηλικίας του.

Το ένιωσα ως μεγάλη αδικία, ένα τόσο χαρισματικό παιδί και ταυτόχρονα πανέξυπνο, να μην έχει το θάρρος να πει το πρόβλημά του, ακόμη και στον κολλητό του, μην τυχόν και πέσει στα μάτια του ως μονίμως εξαρτημένος από ένα φάρμακο για όλη του τη ζωή. Στην ουσία απατούσε τον ίδιο του τον εαυτό με μεγάλο ελαφρυντικό βέβαια το νεαρό της ηλικίας. Ήθελα να του μιλήσω, αλλά η θωράκισή του δεν άφησε κανένα περιθώριο την επόμενη μέρα. Φωτογραφίες με τον φίλο του, παιχνίδια, αλλά εκείνο το σύννεφο στα υπέροχα μάτια του ακόμη το σκέφτομαι και με ταλανίζει.

Να μην αναφερθώ στα chek in πάλι στο facedook που τριβόλιζαν το μυαλό μου, «τι στο διάολο, κάθε δυο μέρες οι περισσότεροι αλλάζουν πόλη στην Ευρώπη; Για καφέ πηγαίνουν και γυρίζουν ή για ψώνια;».

Ωσπου μου είπε ένας φίλος, είναι μια απλή εφαρμογή που μπορείς να τσεκάρεις σε όποιο σημείο του κόσμου θέλεις κι ας είσαι στο δυαράκι της Κυψέλης. Μπήκα στον πειρασμό να αλλάζω χώρα κάθε ώρα αλλά με συγκράτησε η λογική και το ανούσιο του πράγματος.

Εννοείται πως θα κάνω μια μικρή αναφορά όσον αφορά στον τίτλο του κειμένου, στις δεκάδες φωτογραφίες ευτυχισμένων οικογενειών και δη γυναικών αγκαλιά με τον σύζυγο, γκόμενο, σύντροφο, με ένα χαμόγελο υπεροχής, ηλίθιο αρκετές φορές, γιατί είναι και στημένα τα περισσότερα και την επομένη ή κάποια άλλη μέρα να βρίσκω μήνυμα στο inbox μου από τον σύζυγο, γκόμενο, σύντροφο και αδαή ταυτόχρονα με την κλασική ερώτηση «Πόσους πόντους τον έχεις; Θέλω να βρεθούμε, έχεις δικό σου χώρο;».

Ίσως φαντάζουν λίγο ξινά στ’ αυτιά σας τέτοια μηνύματα, αλλά όπως λέει και το άσμα, μια ζωή μέσα στους δρόμους και τις νύχτες, αυτό που καταφέρνουν είναι να με κάνουν να χαμογελώ με μια δόση μελαγχολίας. Για τη γυναίκα, όχι γι' αυτόν. Αυτός μια χαρά ξέρει να ζει. Αυτή ίσως πρέπει να τσεκάρει ξανά το χαμόγελό της. Ισως και όχι. Η πλάνη βολεύει. Γνωστό και ευκολοφόρετο.

Συγχωρήστε τον αχταρμά των σκέψεών μου, αλλά το 38άρι έγινε σταθερό φιλαράκι και μόλις άρχισε να με πιάνει το πρώτο ρίγος. Μια δεύτερη σκέψη λοιπόν ίσως καταλαγιάσει την όποια μιζέρια κουβαλάμε, όσοι την κουβαλάμε αν την κουβαλάμε, για το πόσο ευτυχισμένος είναι ο κόσμος γύρω μας όταν κάποιοι πασχίζουν να σκεφτούν τρόπους πώς θα πληρώσουν τη ΔΕΗ και πώς θα γίνουμε καλά, πάνω απ' όλα. Περαστικά μας...