«Ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό». Αφενός δεν μπορεί να ζήσει έξω από την ανθρώπινη κοινωνία, αφετέρου δεν έχει για τον ίδιο νόημα να ζήσει έξω από μία ανθρώπινη κοινωνία. Ταυτόχρονα όμως είναι και «ζώο αγελαίο», δηλαδή έχει ανάγκη από την ύπαρξη μιας εξουσιαστικής πυραμίδας. Δεν μπορεί λοιπόν να ζήσει ούτε στην απόλυτη αναρχία, ούτε στην πλήρη ισοπέδωση.
Τα πιο πάνω, από μόνα τους, είναι ικανά για να αποδείξουν την πορεία των διαφόρων κοινωνιών στις χιλιετίες εμφάνισης του ανθρώπου στη γη. Κάθε κοινωνία, βασίζεται λοιπόν στη συνεργασία των μελών της. Και αυτή η συνεργασία έχει δύο όψεις. Μια υλιστική και μία πνευματική.
Η υλιστική της όψη είναι η αδιάκοπη ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών. Η πνευματική της όψη είναι η αδιάκοπη ανταλλαγή γνωμών, γνώσεων, απόψεων, προτάσεων, πληροφοριών, συναισθημάτων και φυσικά ιδεών.
Ταυτόχρονα, το άτομο δεν αντέχει την πλήρη ισοπέδωση. Θέλει να ολοκληρωθεί, δηλαδή θέλει να διακριθεί μέσα στην κοινωνία. Να θεωρηθεί σημαντικό, να προσελκύει τον θαυμασμό και να ασκεί εξουσία επί των άλλων ατόμων. Για να το επιτύχει αυτό ο άνθρωπος χρησιμοποιεί και τις δύο πιο πάνω όψεις της κοινωνίας.
Είτε θα ξεχωρίσει και θα επιβληθεί μέσω των εξουσιαστικών δομών που δημιουργεί η υλιστική όψη, είτε θα διακριθεί και θα επιβληθεί μέσω των εξουσιαστικών δομών που δημιουργεί η πνευματική όψη. Λόγω της ανάγκης του ανθρώπου για επιβίωση, συνήθως η υλιστική όψη επικρατεί και εξουσιάζει την πνευματική όψη. Ο μαρξισμός ήταν μια καθαρά υλιστική θεωρία και απέτυχε γιατί παρέβλεψε εντελώς την πνευματική όψη. Ο καπιταλισμός επίσης, είναι μια υλιστική πραγματικότητα η οποία βασίζεται στην εξουσίαση μέσω της υλικής δύναμης. Μπορεί όμως και αντέχει, γιατί δίνει μια ψευδαίσθηση ελευθερίας ολοκλήρωσης του καθενός.
Σήμερα, επικρατεί παγκοσμίως η υλιστική όψη. Η παγκοσμιοποίηση είναι καθαρά μια υλιστική επιβολή που μετράει την θέση στην κοινωνική κλίμακα, ανάλογα με τις υλικές δυνάμεις. Όμως, οι σύγχρονες δυνάμεις δεν είναι τόσο πραγματικά υλικές, όσο «αεριτζίδικες», δηλαδή στην συντριπτική τους πλειοψηφία «αέρας κοπανιστός». Το λάθος επιπλέον που κάνει η παγκοσμιοποίηση είναι ότι συντρίβει τους λαούς και οι λαοί είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν και πνευματικότητα.
Το απόλυτο λοιπόν όπλο σήμερα κατά της υλιστικής παγκοσμιοποίησης, είναι η τοποθέτηση της πνευματικότητας του ίδιου του ανθρώπου στο επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος. Η πρόταξη της δημοκρατίας των ανθρώπων, απέναντι στις διεθνείς και ντόπιες υλιστικές ελίτ. Αυτό από μόνο του είναι ικανό να πυροδοτήσει την κατάρρευση οποιουδήποτε οικοδομήματος χτίζουν οι υλιστές της παγκοσμιοποίησης. Πριν εμπλακούμε όλοι σε έναν νέο καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου