Είναι σωστό να έχουμε απωθημένα;

Υπάρχουν συναισθήματα και καταστάσεις που προσπαθούμε να αποφύγουμε.

«Δεν θέλω να θυμάμαι..», λέμε, «τη στιγμή που ένιωσα…». Αν συμπληρώνατε εσείς αυτή τη φράση τι θα λέγατε; Τι σας έρχεται στο νου; Μήπως δεν θέλετε να σκεφτείτε κάτι τέτοιο; Στο βάθος της ύπαρξης μας, οι περισσότεροι άνθρωποι κρύβουμε ή κυριολεκτικά θάβουμε αυτά που μας πονάνε όταν τα αγγίζουμε. Προσπαθούμε όσο γίνεται να τα βάλουμε βαθιά μέσα στο μπαούλο της ζωής.

Ξέρετε όμως κάτι, όσο καλά κι αν νομίζουμε ότι τα έχουμε κρύψει αυτά έχουν την ικανότητα να βγαίνουν στην επιφάνεια. Γιατί απλά είναι δικά μας κομμάτια. Είναι μέρος της ζωής μας. Τα έχουμε μέσα μας. Δεν γίνεται να απαλλαγούμε τόσο απλά.

Θυμηθείτε όταν καθυστερήσατε σε κάποια σημαντική δουλειά ή ραντεβού, πότε ξεχάσατε κάτι σημαντικό που θέλατε όμως οπωσδήποτε να θυμηθείτε, ένα ξέσπασμα θυμού που βγήκατε εκτός εαυτού ίσως σε ακατάλληλο πρόσωπο ή με τρόπο που ξεπερνούσε τις πραγματικές αιτίες, κάτι που σας ράγισε την καρδιά αλλά δεν καταλαβαίνατε γιατί τόσο πολύ. Τα συναισθήματα που κουκουλώνουμε είναι εκεί κι ας μην τους δίνουμε σημασία και η σταγόνα φτάνει κάποια στιγμή για να ξεχειλίσει το εσωτερικό μας ποτήρι. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα μας αλλά δεν μπορούμε να βρούμε τι ακριβώς μας φταίει. Συνήθως μας φταίνε οι άλλοι ή η πραγματικότητα που ζούμε.

Για τον καθένα από μας είναι ένα διαφορετικό συναίσθημα ή ένα σύμπλεγμα συναισθημάτων πιο σημαντικό, πιο βαρύ που θέλουμε να κρύψουμε από τους άλλους, αν όχι και από τον εαυτό μας. Αποτυχίες, απογοητεύσεις, τραυματικές εμπειρίες και συμπεριφορές των άλλων προς εμάς, ντροπή, ενοχή, θλίψη, φόβους, σημαντικές απώλειες στη ζωή μας. Η λίστα είναι μεγάλη. Δεν έχει σημασία αν τα θεωρούμε σοβαρά ή τα κρίνουμε ως γελοία, ασήμαντα, ή ότι αφορούν στα παλιά. Τα συναισθήματα αυτά είναι καθοριστικά για τη δική μας ύπαρξη, άρα εξαιρετικά σημαντικά για μας.

Ωστόσο, δύσκολα καταλαβαίνουμε τη σημασία τους αφού επιμένουμε να τα κρύβουμε. Μας βοηθά το «κρυφτό» αυτό να σχηματίσουμε μία καλή εικόνα για τον εαυτό μας. Το μοίρασμα των άσχημων ή δύσκολων στιγμών πιστεύουμε ότι μας κάνει πιο ευάλωτους.

Ποιος έχει όρεξη να ακούει το προσωπικό μας δράμα; Ή και να το μοιραστούμε θα μας καταλάβει κανείς; Μήπως ένα τόσο συναισθηματικό άνοιγμα δημιουργήσει ρήξη στις σχέσεις μας; Μήπως η σιωπή είναι η λύση; Ή μήπως όχι;