Heil Hitler μάθαινε ο υπαρχηγός της χ.α., Χρήστος Παππάς σε μικρά παιδιά, όπως δείχνει βίντεο που βγήκε προ ολίγων ημερών στα ΜΜΕ, Heil Ηλιθιότητα μαθαίνουν σε εμάς από πολύ νεαρή ηλικία. Θα μου πείτε μάλλον ταυτόσημες είναι οι δύο φράσεις, επομένως και εγώ θα τις αντιμετωπίσω σαν μία. Και πάμε να σας μιλήσω για όσα μου ήρθαν στο μυαλό μετά τη συγκεκριμένη είδηση!
Μπορεί όλοι να καταδικάζουμε τις θηριωδίες της χρυσής αυγής, ωστόσο πολλοί από αυτούς που σηκώνουν το δάκτυλο και την κατηγορούν δε βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα. Δυστυχώς ο φασισμός (λέξη που επίσης δυστυχώς έχει γίνει μόδα των ημερών) είναι βαθιά ριζωμένος μέσα μας και δε χρειάζεται να έχει απαραιτήτως όνομα για να είναι εξίσου ειδεχθής και προάγων, ανθρώπινης και μη, δυστυχίας. Δε χρειάζεται όνομα, βρίσκεται εκεί σαν ένας ανώνυμος τρομοκράτης, έτοιμος να ξεριζώσει και το τελευταίο ίχνος ανθρωπιάς. Εντάξει, μπορεί να σου αφήσει λίγο για την οικογένειά σου και τους ομοϊδεάτες/ομόθρησκους/ομοεθνείς, αλλά αν το σκεφτείς αυτό που σου έχει απομείνει δεν είναι ανθρωπιά, παρά μια εγωιστική ανάγκη να προασπίσεις όσα πιστεύεις.
Όχι δεν είμαστε/είναι όλοι έτσι. Ευτυχώς. Δεν ξέρω όμως πόσο παρήγορο είναι αυτό. Είναι εξαιρετικά ανησυχητικό πως κάθε φορά που συζητάς με έναν άνθρωπο, η αγάπη και η ανοχή που δείχνει, κάπου θα σκαλώσει, θα σκοντάψει. Σε κάποια προτίμηση, σε κάποια μειονότητα, στη θρησκεία… η λίστα είναι μεγάλη. Και μένεις να αναρωτιέσαι γιατί δε φτάνει η αγάπη για όλους; Πόσο απόθεμα αγάπης είχατε; Σώθηκαν οι αποθήκες, τι έγινε;
Και φυσικά ούτε σας τελείωσε, ούτε την ξοδιάσατε στην ανθρωπότητα και στον κόσμο. Δε γουστάρετε να αγαπάτε. Μπορώ εδώ να σας κάνω μία ψυχολογική ανάλυση των λόγων που σας οδήγησαν στο “μακρυά η αγάπη από εμάς”-mode , αλλά είναι κρίμα να σας βάλω όλους σε ένα σακί.
Όσοι περιμένετε να μάθετε για ποιο λόγο η αγάπη φαίνεται να είναι πεπερασμένη, και εσάς θα σας στενοχωρήσω. Σύντομη, αλλά και έτοιμη απάντηση δε χωράει. Να σκεφτείτε, ο καθένας μόνος του. Να κάτσετε σε ένα άδειο δωμάτιο, με τέσσερις τοίχους να πλησιάζουν απειλητικά να συνθλίψουν αυτό που καταντήσαμε να αποκαλούμε ύπαρξη, και εκεί κάτω από την πίεση του χρόνου να σκεφτείτε. Και μόλις νομίσετε ότι αρκετά σκεφτήκατε, να σκεφτείτε κι άλλο τόσο. Χωρίς όλα όσα σας αποσυντονίζουν, χωρίς εκείνα που σέρνουν το μυαλό σας σε στημένες φαρσοκωμοδίες. Να μείνετε εσείς, μόνο εσείς, χωρίς τα φτασίδια και τις μάσκες που σας έντυσαν για να μπορέσουν να σας αντέξουν, για να μπορέσετε να ταιριάξετε. Παιδιά να γίνετε. Παιδιά πριν τα πονηρέψουν. Σκέψη. Λόγος. Σιωπή…
-Και είναι αρκετό αυτό; Η σκέψη θα παράγει αγάπη;
-Όχι.
-Τότε γιατί με "αναγκάζεις" να σκεφτώ;
-Για να σκοτώσουμε την ηλιθιότητα.
-Και η αγάπη; Πως θα παράγουμε αγάπη;
-Την αγάπη δεν την παράγουμε ανόητε, μια λέξη είναι. Ένα δημιούργημα. Η λεγόμενη “αγάπη” είσαι εσύ, είναι η ανθρωπιά σου. Η αγάπη είναι συνυφασμένη με την ύπαρξή σου. Μόλις απαλλαγείς από τη μιασματική ηλιθιότητα που σαν μέγγενη συνθλίβει τη δύσμοιρη ύπαρξή σου…
-Θα έρθει η αγάπη;
-Όχι, αλλά δε θα χρειάζεται πια να σε ακούω να ρωτάς. Η αγάπη θα είσαι εσύ μικρέ ανόητε συνάνθρωπέ μου, και ας μη σ’ αρέσει... Και αυτό και αν είναι κάτι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου