Με αφορμή τις εγγραφές στα πανεπιστήμια και αφού ήρθα αντιμέτωπη με αυτό που έρχονται (φαντάζομαι) όλοι οι φοιτητές, αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το θέμα: κόμματα, οργανώσεις. Ήξερα τι να περιμένω, η αλήθεια είναι, ήξερα ότι θα με προσεγγίσουν και τους περιμένω και στη δική μου εγγραφή. Έχοντας λοιπόν τον γνωστό κάλο στον εγκέφαλο, αυτό το φαινόμενο με έβαλε σε τρελές σκέψεις. Σκέφτηκα πως όλοι κάπου θέλουμε να ανήκουμε, όλοι θέλουμε κάποιου είδους αποδοχή, μία κατεύθυνση, ένα χρώμα, έναν μπούσουλα. Και αυτό τι μας χαρίζει; Μας χαρίζει σίγουρα μια άνεση και μια ασφάλεια. Έχοντας ως δεδομένο όμως ότι στοχεύουμε στην ευτυχία,κατά πόσο γινόμαστε ευτυχισμένοι με άνεση και ασφάλεια;
Είναι άραγε ευτυχισμένος αυτός που κοιμάται και ξέρει ότι έχει σε κουτάκια ένα συγκεκριμένο αριθμό φίλων, κινείται και διαμορφώνει τη ζωή του βάσει ενός συγκεκριμένου προγράμματος ;
Ας αρχίσουμε από το βασικό, η ευτυχία δεν είναι μια κατάσταση. Η ευτυχία δεν είναι μια μόνιμη συνεχής αδιάκοπη κατάσταση. Η ευτυχία είναι στιγμές. Βασικά όλη μας η ζωή είναι στιγμές. Όταν σκεφτόμαστε το παρελθόν μας, δηλαδή τη ζωή που έχει περάσει, οι σκέψεις μας δεν έχουν μορφή συνεχούς ροής, οι σκέψεις μας είναι αποσπασματικές, συνήθως εστιάζουμε από τη δική μας γωνία σε συγκεκριμένα τέλεια σκηνοθετημένα σκηνικά. Επομένως, αυτά τα σκηνικά, που αποτελούν τη ζωή μας, αναλόγως τις χημικές αντιδράσεις που προκαλούν στον εγκέφαλό μας τα χαρακτηρίζουμε χαρούμενα, δυσάρεστα, αδιάφορα, τρομακτικά… και ότι άλλο μπορούμε να φανταστούμε.
Ανατρέχοντας πίσω, λοιπόν, σκεφτείτε ευτυχισμένες στιγμές. Είχαν αυτές άνεση; Ασφάλεια; Ήσασταν ευτυχισμένοι με τις ενέργειες κάποιων άλλων; Επειδή ακούσατε κατά γράμμα, κάποιον άλλον;
Ήσασταν ποτέ ευτυχισμένοι χάνοντας τον ίδιο σας τον εαυτό;
Όλοι εσείς, που μπλέκετε σε οργανώσεις, ακολουθείτε κατά γράμμα το «δόγμα», που ντύνεστε, μιλάτε, κάνετε παρέες, μελετάτε, ακούτε μουσική με βάση τι σας λέει ο ανώτερος, μπορεί να νιώθετε ασφάλεια, αλλά συγγνώμη, έχετε χάσει την μοναδικότητά σας. Έχετε γίνει όλοι ίδιοι. Έχετε βρει κάποιους ομοίους και πλέον ξέρετε ότι ανήκετε κάπου.
Σας διαφεύγει όμως, ότι ο άνθρωπος δεν ανήκει πουθενά. Είναι αερικό, πλανάται πάνω από τους χώρους των ιδεών, των ελεύθερων σκέψεων, μαγεύεται από μερικές, αλλά ποτέ δεν μένει σε μια μόνιμα. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του αλλάζει και μεταμορφώνεται.
Στους σκοτεινούς καιρούς λοιπόν που ζούμε, όλο και περισσότερους ανθρώπους βλέπουμε να στρέφονται σε χώρους που προασπίζουν τη βία, προκειμένου να νιώσουν μια ασφάλεια. Θυσιάζοντας όμως έτσι όλη τους την φύση. Και τώρα έρχομαι και στην επικαιρότητα. Αυτοί που σκότωσαν τον Φύσσα, τέτοιου είδους άνθρωποι ήταν. Και επειδή είχαν χάσει τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου δεν ήταν καν άνθρωποι. Σε αυτό το σημείο διαπιστώνετε λοιπόν που έχουμε φτάσει; Δεν θα απαντήσω, ας απαντήσει ο καθένας μόνος του.
Είναι δύσκολοι οι καιροί, ψάχνουμε όλοι να κρυφτούμε κάπου. Οι περισσότεροι φοβάμαι όμως πως κρυβόμαστε πλέον από το τέρας που παλιότερα έμοιαζε αποκρουστικό σε εμάς. («H μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.» Μάνος Χατζιδάκις»). Πιστεύουμε ότι αυτό θα μας χαρίσει την ασφάλεια που πάντοτε αναζητούσαμε, αυτή που λείπει, αυτή που δεν μπορούμε να βρούμε μόνοι μας.
Η ασφάλεια, η άνεση, η αποδοχή και στο κάτω κάτω η ευτυχία του εαυτού μας είναι μια υπόθεση καθαρά δική μας. Μια υπόθεση καθαρά δικών μας επιλογών. Δεν πρέπει να εξαρτώμαστε από καμία οργάνωση, δεν χρειάζεται να ανήκουμε πουθενά για να βρούμε το μονοπάτι της ζωής μας. Αυτό που θα μας οδηγήσει εκεί που θέλουμε είναι οι αποφάσεις μας, οι πράξεις μας, οι ενέργειες μας, οι σκέψεις μας, η στάση μας και οι άνθρωποι που επιλέγουμε να είναι δίπλα μας.
Πρέπει σιγά σιγά να απομακρυνθούμε από το τέρας, να το αφανίσουμε προτού είναι αργά και να αρχίσουμε να αγωνιζόμαστε ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο. Πολύ καιρό μείναμε ακίνητοι (δείτε σημείωση 1), και παρατηρούσαμε, ήρθε πιστεύω η στιγμή να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.
Σημείωση 1: Σε εσένα αναφέρομαι, αγαπητή συνομήλικη στο τρόλεϊ που γκρίνιαξες επειδή γίνονταν διαδηλώσεις και δεν θα μπορούσες να πας σπίτι σου και θα αναγκαστείς να προχωρήσεις επειδή κάποια «κωλόπαιδα» αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν για μια αδικία και να τιμήσουν κάποιον που έφυγε όντως άδικα. Θα σε στενοχωρήσω αν σου πω πως αυτό το δρόμο έχεις πάρει; Τον βλέπεις; Ταράμ, κάνε μια στροφή 180 μοίρες, τσουπ, έλα τώρα σκέψου σωστά. Συνειδητοποίησες πως η ζωή δεν είναι μόνο αγόρια, παπούτσια, καφέδες και ποτά; Ε, καιρός ήταν.
Σημείωση 2 : Όποιος σκέφτηκε τους μπαχαλάκηδες, ταράμ, συγγνώμη που θα σε απογοητεύσω, υπάρχουν όντως άνθρωποι που πήγαν για να τιμήσουν τον Παύλο και όχι δεν έσπασαν τίποτα, όχι δεν έκαναν πλιάτσικο, όχι δεν ανήκουν πουθενά, έχουν οικογένειες σαν εσένα και εμένα.
Σημείωση 3: Ας είναι ο τελευταίος. Και ας τον θυμόμαστε κάθε χρόνο, πιστεύω του αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου