Τα όρια του καθένα

Έρχεται κάποια στιγμή, που ένα παπουτσάκι σού πατάει το όριο.

Αυτή τη μικρή διαχωριστική γραμμή, που ξεχωρίζει το απεριόριστο όριο της υπομονής σου, από εκείνο το 2% που κρατάς ως άβατο της ψυχής σου.

Εκείνη τη στιγμή που κάποιος πατάει τη διαχωριστική γραμμή και εισέρχεται το παπουτσάκι στη λάθος περιοχή, γίνεται η έκρηξη.

Όχι έκρηξη μόνο. Ηφαίστειο με λάβα που καίει τα πάντα στο πέρασμα της.

Και εσένα σε μεταμορφώνει σε άλλον άνθρωπο.

Σε θηρίο ανήμερο, που μόλις του πήρανε την τελευταία μπουκιά μέσα από το στόμα, του ήπιανε την τελευταία σταγόνα δροσερό νερό.

Όταν η λάβα κατεβαίνει το βουνό, καίει τα πάντα.

Κι αυτούς που πατήσανε, και τους υπόλοιπους που τριγυρνούσαν φλερτάροντας τη γραμμή.

Πόσο λάθος! Αφού σας είχε προειδοποιήσει. Σας το είχε πει: "Ναρκοπέδιο-Mην πατάτε!".

Τόσος χώρος γύρω δεν σας έφτασε;

Τόσες ευκαιρίες, τόσες υποχωρήσεις, τόσα "δεν πειράζει", τόσα "αντέχω".

Τι περιμένατε; Ότι θα 'χει άλλο ένα εκατοστό;

Ε, δεν έχει, και όχι απλώς δεν έχει, αλλά τώρα πλέον δεν έχει τίποτα.

Ούτε τα κεκτημένα, τα πατημένα, τα επιτρεπτά.

Έτσι είναι οι άνθρωποι. Έχουν τις αντοχές τους. Τα όρια τους.

Ο καθένας ανάλογα με το χαρακτήρα του, τα βιώματά του, τις πεποιθήσεις της ζωής του.

Γραμμές παράλληλες η μία στην άλλη, αλλά και γραμμές διαχωριστικές.

Κάποιες φορές ευδιάκριτες, κάποιες φορές όχι.

Και όταν αυτές οι γραμμές κόβονται, σβήνονται, καίγονται, καλύπτονται, τότε έρχεται αυτή η αντοχή και γίνεται χίμαιρα.

Διαφορετική η λογική των ανθρώπων.

Κάποιοι βάζουν τα όρια κοντά, για να μπορούν να έχουν τον έλεγχο.

Ευδιάκριτα, bold, για να τα δει ο καθένας που θα προσπαθήσει να τους πλησιάσει.

Αντοχές μηδενικές σε ανθρώπους, καταστάσεις, συναισθήματα, ζόρια, και κάθε λογής "ζητιάνους".

Με την παλάμη προτεταμένη μπροστά σε σχήμα ταμπέλας και γράμματα που γράφουν «Μέχρι εδώ».

Οι άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι μ' αυτά, αποδέχονται την τόσο ευδιάκριτη ταμπέλα και υποχωρούν χωρίς εντάσεις και από τις δυο πλευρές.

Συνήθως δε, απομακρύνονται χωρίς να ξαναπροσπαθήσουν. Η «γειτονιά» αυτή δεν τους σηκώνει.

Η μηδενική αντοχή και ανοχή του ανθρώπου βεβαίως, συνοδεύεται συνήθως από μετριοπαθή συναισθήματα σε όλα τα επίπεδα: δεν ξεπερνούν τα όριά του, δεν τα ξεπερνάει όμως κι αυτός, για κανέναν και τίποτα.

Και είναι και οι άλλοι. Αυτοί με τα ξεχειλωμένα όρια και τις μεγάλες αντοχές.

Αυτοί που δείχνουν κατανόηση στα λάθη και στις φοβίες των ανθρώπων.

Αυτοί που πιστεύουν σε δεύτερες ευκαιρίες όταν αξίζει ο κόπος, αυτοί που θεωρούν ότι η ζωή δεν είναι φτιαγμένη στις αποχρώσεις του γκρι, αλλά στις αποχρώσεις του γαλάζιου.

Που περιμένουν να δουν, να ακούσουν, γίνονται αυτιά και μάτια προσφέροντας βοήθεια όταν χρειαστεί, μπαίνουν στη θέση του άλλου, αρνούνται να πληγώσουν κάποιον τόσο εύκολα.

Και υπομένουν, περιμένουν, αγωνίζονται και απολαμβάνουν τις περισσότερες φορές τους καρπούς των κόπων τους, ταΐζοντας τη δική τους πείνα, ξεδιψώντας τη δική τους δίψα, χωρίς να περιμένουν τίποτα από κανέναν.

Γιατί έτσι έχουν επιλέξει να ζουν, αγωνιζόμενοι με την καρδιά τους δοτική.

Οι άνθρωποι αυτοί, κρατάνε μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι για την ψυχή τους.

Όμως, αλίμονο αν το διαβείς. Εκεί συμβαίνει το μοιραίο λάθος.

Ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν ακόμα το κουράγιο να δώσουν, μεταμορφώνονται σε κάτι διαφορετικό.

Έχεις τελειώσει πια για αυτούς. Ο θεός ο ίδιος να κατέβει να τους πει να αλλάξουν γνώμη, τζάμπα κόπος, τζάμπα η διαδρομή.

Τόσο δα κράτησαν για τον εαυτό τους, έπρεπε να το σεβαστείς.

Θα πετάξουν όλες τις προσπάθειες, όλες τις αγωνίες, όλο το χρόνο που σπατάλησαν για σένα.

Χωρίς να μετανιώσουν ούτε δευτερόλεπτο. Χωρίς τύψεις και όνειρα τη νύχτα.

Ο σεβασμός στα όρια του άλλου, είναι το δικό τους όριο.

Έτσι, έρχεται κάποια στιγμή ένα παπουτσάκι και σου πατάει το όριο.

Και τότε απλώς το κόβεις, μαζί με τα δάκτυλα

Μόνο εμένα θέλω να φιλάς

Γράφει η Μαρία Λάμπρου. Μόνο εμένα θέλω να φιλάς. Στο μέτωπο, στα χέρια, στα χείλη. Να με φιλάς και να με ηλεκτρίζεις. Να ξεκινά η γλώσσα σου απ’τον καρπό μου, να περνάει τον ώμο, να καταλήγει στο λαιμό. Γλωσσοφιδάκι, θα σου πω για να γελάσεις. Μόνο εμένα θέλω να φιλάς τις ώρες που λείπεις. Τις φωτογραφίες μου, τα βιβλία, την κούπα του καφέ μου. Αποτύπωμα τα χείλη σου, πάνω στο δικό μου.  Και κάθε που θα με φιλάς ο χωροχρόνος θα μας κοροϊδεύει. Μια Αλάσκα, μια Κονγκό, μια Γουαδελούπη. Κάθε ταβάνι που θα βλέπουμε κι άλλο χρώμα. Και κάθε φιλί την αμέσως επόμενη στιγμή, θα ‘ναι παρελθόν και ξέρεις πόσο αγαπώ το παρόν. Δώσ’μου κι άλλο, άλλο ένα. Μόνο εμένα θέλω να φιλάς. Δεν ανέχομαι ούτε τα φιλιά του αέρα, των λόγων, της πλάκας. Τα φιλιά που θα γράψεις στην πρώην συμμαθήτρια στο τσάτ, αυτά με τα οποία θα τελειώσεις την κλήση στην κολλητή. Τα φιλιά σου μου ανήκουν. Και κάθε που σε βλέπω να τα ξοδεύεις αλόγιστα, εντελώς επιπόλαια κι εγωιστικά, θέλω να σε κλειδώσω στο σπίτι να μη σε ξαναδεί ανθρώπου μάτι. Μόνο εμένα θέλω να φιλάς, να μην ξεχνάει το στόμα μου τη γεύση σου λεπτό. Να σε κουβαλάω πάνω μου, να σε μυρίζω, να σουφρώνω και ν’ανασηκώνω τα χείλη μου, να φέρω το άρωμά σου στα ρουθούνια μου, να γεμίσει ο κόσμος ευτυχία. Να με φιλάς και να σε καταριέμαι, που βρέθηκε στο σύμπαν τέτοια δύναμη, ικανή να με κατατρέξει, να με παλιμπαιδίσεί, να της είμαι παντελώς παραδομένη και καθόλου να μη με κόφτει. Σκέτη εξουσία τα φιλιά σου κι αμαρτία ουκ έχω που παρασύρθηκα. Γι’αυτό σου λέω ότι μόνο εμένα θέλω να φιλάς. Δεν τη μοιράζομαι τη μαστούρα μου μωρό μου. Δεν τη δωρίζω, δεν τη σκοτώνω, δεν κάνω τα στραβά μάτια στο ξόδεμά της. Δεν είμαι κουλ κι απελευθερωμένη. Είμαι μια κομπλεξική του κερατά, εξαρτημένη από δυο εκατοστά δέρματος που ευτυχώς, είχα την επιφώτηση ένα βράδυ να αρπάξω και να κολλήσω στον τοίχο. Σπουδαία στιγμή, ίσως η σπουδαιότερη του βιογραφικού μου. Γι’αυτό μην ξεχνάς, να με φιλάς στον ύπνο σου, στο νεροχύτη, στην ουρά της ΔΕΗ. Να με φιλάς και να γελάμε. Να μη σηκωνόμαστε απ’το κρεβάτι. Να είμαστε ασυνεπείς, ασόβαροι, απρογραμμάτιστοι. Αστείοι. Έφηβοι ως τα εβδομήντα μας, χωμένοι σε παπλώματα, έξω να βρέχει κι ένα πράγμα να σου ζητώ ακόμη. Μόνο εμένα να φιλάς.

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/yourstories/item2140/Μόνο_εμένα_θέλω_να_φιλάς
Copyright © pillowfights.gr

Κάτι να καίει - Βασίλης Δεμιρτζόγλου Οι fake γκόμενες δεν πουλάνε πια

Πέμπτη βράδυ. Βρίσκομαι με παρέα σε γνωστό μπαρ της Θεσσαλονίκης. Λίγο το ποτό, λίγο το χαρούμενο κλίμα, λίγο η αγαμία που με βαρούσε εκείνο το διάστημα, γυρνάω το κεφάλι μου και την βλέπω. Σαν από ταινία, Barbie. Μετράω τρία δευτερόλεπτα και όπως μόνο εγώ ξέρω, πάω και της ανοίγω κουβέντα, με στυλ «δεν είν’ του γούστου μου κοπέλες σαν κι εσένα αλλά, κάτι έχω πάθει τελευταία και δεν είμαι καλά», που λέει και ο Μαζώ. Και όντως δεν ήταν του γούστου μου, αλλά ο πούτσος είναι απίστευτα πεισματάρης. Όσο μιλάμε, πέρα από την ψεύτικη βλεφαρίδα και το gel νύχι, μου έχει κάνει εντύπωση το πόσο βλήμα ήταν. Και όταν λέω βλήμα, εννοώ πως πέρα από την εμφάνισή της, δεν την ένοιαζε τίποτε άλλο, μόνο για τον εαυτό της είχε να πει. Ενδιαφέροντα μηδέν. Μην τα πολυλογώ αλλάζουμε τηλέφωνα και την κάνω με ελαφρά προς τους κολλητούς. Την επομένη, τα ρεμάλια φαγώθηκαν, «ρε πάρ'το τηλέφωνο το κορίτσι, ρε σαν ψεύτικη ήταν, ρε δεν χάνονται τέτοια κελεπούρια». Εγώ στο ψεύτικη κολλούσα. Έπειτα από στενό μαρκάρισμα σηκώνω το κινητό μου και της τηλεφωνώ. Ακόμα και η φωνή της ψεύτικη μου έμοιαζε. «Τι κάνεις, Χριστίνα;», «Καλά μωρέ», χλάτς η μαστίχα. «Είχα πολύ κουραστική μέρα, αλλά για εσένα μπορώ το βράδυ.»  Ρώτησα και ‘γώ με απορία τι μπορεί να έκανε που την κούρασε τόσο. «Πήγα λίγο από τα hondos, γιατί τελείωσε η mascara μου και δεν την βρίσκω παντού, μετά πέρασα από τη Σοφία να μου κάνει τα μαλλιά, γιατί με αυτήν την υγρασία φριζάρουν και δεν την παλεύω και τελικά ήπια και ένα καφέ με την Τίνα την νυχού μου, γιατί έπρεπε να κάνω πεντικιούρ, ξέρεις κάνω κάθε τρεις μέρες. Εσύ, τι έκανες σήμερα;» «Τίποτα το σημαντικό, θα τα πούμε από κοντά, στις δέκα, είναι καλά;»  Είμαι στο αμάξι, κάτω από το σπίτι της δέκα παρά πέντε, σωστός κύριος. Δεν παίρνω τηλέφωνο, περιμένω να πάει δέκα και μετά. Παίρνω τηλέφωνο στην ώρα μου και με ενημερώνει πως θα κατέβει σε δύο. Τα δύο έγιναν δέκα, αλλά άξιζαν τον κόπο. Εκθαμβωτική, ξανθό ολόισιο μαλλί, νύχι στην πένα, ντύσιμο και βάψιμο στην τρίχα. Ένιωσα σαν το φτωχό συγγενή. «Έχεις κανονίσει κάτι για μετά;», τη ρωτάω. «Όχι, μου λέει, είμαι όλη δική σου, γιατί ρωτάς;» «Μου φαίνεσαι πολύ ντυμένη βρε Χριστινάκι, γι’ αυτό.» «Ε, όχι και πολύ, σιγά τι έβαλα;» Μόνο την Άρτα, τα Γιάννενα τα κρατάω για το Σάββατο που θα πάω Βέρτη. Γενικά το γκομενάκι ήταν πολύ μπάνικο, ζάχαρη ψιλή, αλλά όσο πιο πολύ την κοιτούσα, τόσο πιο fake μου έμοιαζε. Ένιωθα σαν να με κοροϊδεύει. Κάθε πέντε λεπτά πήγαινε τουαλέτα. Την ρωτούσα άμα την πείραζε κάτι και εν τέλει πήγαινε για να φρεσκάρει το κραγιόν της, γιατί έμενε πάνω στο ποτήρι. Όλα όμως πήγαιναν καλά, γούσταρε την παρέα μου, γελούσε με τα αστεία μου, μου έριχνε και κοπλιμάν, έτοιμο το μωρό. Έλα όμως που ο πεισματάρης είχε άλλη άποψη. Αυτός βλέπεις τις γουστάρει αλλιώς τις γυναίκες. Τις γουστάρει όμορφες, αλλά φυσικές, δε θέλει να τον χαϊδεύεις με τις βλεφαρίδες σου. Θέλει να του χαμογελάς και να βλέπει τα φυσικά σου δοντάκια, όχι την κιμωλία που τα κάλυψε. Θέλω να μπορώ να σου σφίξω το χέρι και να μην ανησυχώ πως θα σπάσει το γαλλικό. Να σου πιάσω τα μπούτια και να το απολαύσεις, όχι να σκέφτεσαι μήπως αφήσει μελανιά. Σε θέλω φυσική, με τις ατέλειές σου. Μη προσπαθείς να κρύψεις τις φακίδες σου με ένα κιλό make up, είναι σκέτη γλύκα οι φακίδες σου μάτια μου. Και αυτή η ενίσχυση στο στήθος σου, φωνάζει από μακριά ανασφάλεια. Κι εμένα ξέρεις μου αρέσουν πολύ τα φυσικά σου μικρά βυζάκια. Κράτα την τέλεια εμφάνιση για την ημέρα του γάμου σου και έλα στο ραντεβού μας φυσική, με τα ψεγάδια σου. Δεν είμαι ο Brad, δεν είσαι η Jolie, χώνεψέ το. Αν θες να στρώσεις κάτι, δώσε λίγο βάση στο μέσα σου μπας και κάνουμε και καμιά κουβέντα της προκοπής. Βαρέθηκα να περιμένω να έρθεις από την τουαλέτα και να μου μιλάς για την νέα τάση με τα smokey eyes. Δεν με καυλώνουν οι πειραγμένες σου φωτογραφίες στο instagram με τα 2000 like, απεχθάνομαι το duck face που προσπαθείς να μου λανσάρεις σαν την φυσική έκφραση του προσώπου σου. Δεν έχεις τόσο μεγάλα χείλη, μάθε να ζεις με αυτό. Πάψε να προσποιείσαι. Αν δεν είσαι ο εαυτός σου, χαρά στα σκέλια σου δε θα δεις ποτέ, στο υπογράφω. Το ραντεβού τελείωσε άδοξα, καθώς την πήγα σπίτι της και ενώ περίμενε να την φιλήσω, κλασικά, εγώ σφύριζα ρυθμικά. «Να το ξανακάνουμε», μου λέει, «πέρασα πολύ όμορφα, λίγοι άντρες ξέρουν να ακούνε.» Δεν την ξαναπήρα ποτέ, δεν απάντησα ποτέ στα μηνύματα της. Είχα ξενερώσει. Πάρ' το χαμπάρι κοπελιά. Ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από το κραγιόν σου και εγώ δεν έχω υπομονή. Ή θα γίνεις φυσιολογική κοπέλα και όχι Βarbie, ή γκόμενο δε θα σταυρώσεις ποτέ. Χαμήλωσε λίγο την μύτη σου και βάλε λιγότερο άρωμα, και τότε τα ξαναλέμε

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/kati_na_kaiei/item2185/Οι_fake_γκόμενες_δεν_πουλάνε_πια
Copyright © pillowfights.gr

απομυθοποίηση το λένε ... όταν φύγουν τα "κουρτινάκια" (έρωτας/θαυμασμός/ενθουσιασμός/καύλα) , τότε έχεις τον άλλον απέναντι σου γυμνό και ατόφιο και τότε ξεκινάει το πανηγύρι της αποδοχής ή της αποσύνδεσης..!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!

Επιλέγω το μαζί σου, τι δεν καταλαβαίνεις; Ό,τι χροιά κι αν έχει, όποια σημασία κι αν θελήσεις να του δώσεις, εγώ επιλέγω το μαζί σου. Από την Έλλη Πράντζου.

Όσο πιο ηφαιστειώδης γίνεται η επιθυμία μου να βγάλω από μέσα μου ό,τι με βασανίζει εδώ και κάμποσο καιρό, τόσο πιο μουδιασμένη αισθάνομαι απέναντι στην ιδέα του να σου εξομολογηθώ επιτέλους τα πάντα. Ναι, λοιπόν, κατάφερα και σε ερωτεύτηκα. Και μη διανοηθείς να με ρωτήσεις πώς μου συνέβη αυτό, δε θα άντεχα να ξαναδώσω μια απάντηση πανομοιότυπη με αυτές που διαβάζουμε ή ακούμε από όσους αποφασίζουν να μιλήσουν κατά καιρούς για τον έρωτα. Άσε που την ξέρεις ήδη κι εσύ ο ίδιος, οπότε δε μας χρειάζονται τα ρητορικά ερωτήματα στην παρούσα φάση. Πάμε παρακάτω. Τι είναι αυτό που με κάνει να φοβάμαι και μόνο στη σκέψη ότι θα σε βάλω απέναντι μου, όπως τόσες φορές τόλμησα να κάνω στη φαντασία μου, και θα σου πω όλα αυτά που σωρεύω μέσα μου μήνες τώρα; Γιατί παραμένω να βασανίζομαι εγκλωβισμένη στην κλειστοφοβία των ανέκφραστων συναισθημάτων μου αντί να τ’ αφήσω ελεύθερα ν’ αναπνεύσουν; Η πρώτη μου σκέψη είναι, πως με αποτρέπει η ιδέα της απόρριψης. Ξέρω, όμως, μέσα μου πως αυτό από μόνο του δεν αποτελεί τον βασικό λόγο για να μη σου μιλήσω. Εκείνο που με τρομάζει πιο πολύ είναι το τι θα έφερνε η απόρριψη και το σοβαρό ενδεχόμενο να σε χάσω μετά από μια τέτοια εξομολόγηση. Και σε αυτό το σημείο έρχεται η αφελής απορία μιας ερωτευμένης που ηχεί παραπονιάρικα στ’ αυτιά μου όταν σε σκέφτομαι να στέκεσαι αμήχανα απέναντί μου μην ξέροντας πώς ν’ αντιμετωπίσεις το ότι εγώ σε θέλω: Γιατί θα πρέπει να με απομακρύνεις μόλις μάθεις πως τα δικά μου συναισθήματα δεν περιορίζονται στο επίπεδο της φιλίας; Δε θα με καλύψεις αν απαντήσεις πως θα το έκανες για να με προστατεύσεις. Αν ποτέ σου ερωτεύτηκες πραγματικά ή τουλάχιστον όπως εγώ έχω στο νου μου ότι νιώθει ένας πραγματικά ερωτευμένος, θα γνωρίζεις πως ο «παθών» επιλέγει να έχει δίπλα του με κάθε τρόπο και κόστος εσένα που τόλμησε να ξεχωρίσει μέσα του από όλους τους άλλους. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταθεί πλάι σου μόνο σα φίλος. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως είναι καταδικασμένος να φτάνει κάθε μέρα στην πηγή και να ξαναφεύγει στο τέλος αφυδατωμένος. Ακόμη κι αν ξέρει ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθεί στην ισοπεδωτική θέση να σε δει να μοιράζεσαι με άλλον, όσα δε θέλησες να δώσεις σ’ εκείνον και δεν τον άφησες να σου δώσει. Προτιμά να είναι εκεί, φίλος για σένα δήμιος για τον εαυτό του, γιατί ξέρει πως η απουσία σου δε συγκρίνεται με τους μικρούς ακαριαίους θανάτους που θα βιώνει κάθε μέρα μαζί σου. Ξέρει πως η απουσία σου θα είναι αιώνιο βασανιστήριο που θ’ αναγκαστεί να αντιμετωπίσει μόνος, χωρίς καν την ανταμοιβή του να σε βλέπει απλά να του χαμογελάς. Γι’ αυτό κι εγώ σου λέω ότι προτιμώ να τρελαίνομαι δίπλα σου παρά να τυραννιέμαι μακριά σου! Δε θα με κάλυπτε, λοιπόν, η καλή σου πρόθεση ως απάντηση γιατί πολύ απλά δεν έχεις το δικαίωμα να αποφασίσεις εσύ το τι θα πονούσε εμένα πιο πολύ. Μήπως είσαι εσύ αυτός που δε θα κατάφερνε τελικά να διαχειριστεί την αλήθεια, γι’ αυτό θα με απομάκρυνες αν αποφάσιζα να σου μιλήσω ανοιχτά; Μήπως είσαι εσύ αυτός που δε θα άντεχε να ξέρει πως όταν είμαι πλάι του δε λιώνω σα φίλη αλλά σαν όλα όσα θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος για έναν άλλον; Μα γιατί σ’ ενοχλεί το παραπάνω μου αν δεν το θέλεις; Άφησέ το απλώς να θεριεύει μόνο μέσα μου, όπως έκανε τόσον καιρό· και πάρε το λιγότερο που μπορώ να σου δώσω. Είμαι ίσως εγωίστρια που θέλω να υπάρχω στη ζωή σου όπως εσύ επιλέξεις και το ξέρω. Εμπεριέχει ένα είδος μαζοχιστικού ανιδιοτελούς εγωισμού το να ζητάς να είσαι έστω φίλος με κάποιον που ερωτεύτηκες, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται… Επιλέγω το μαζί σου, τι δεν καταλαβαίνεις; Ό,τι χροιά κι αν έχει, όποια σημασία κι αν θελήσεις να του δώσεις, εγώ επιλέγω το μαζί σου. Ξέρω ότι θα σου πούνε πως δε γίνεται. Άκου λοιπόν κάτι που μάλλον σου διαφεύγει: Θα το κάνω εγώ να γίνει! Γιατί μάτια μου, έτσι είναι όσα αισθάνομαι για ‘σένα. Γεννημένα έξω από καθετί που θ’ ακούσεις να σου λένε πως δε γίνεται…

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/devil_angel/item2365/Προτιμώ_να_τρελαίνομαι_δίπλα_σου_παρά_να_τυραννιέμαι_μακριά_σου
Copyright © pillowfights.gr

Οι 5 συνήθειες που μας ασχημαίνουν Μικρές καθημερινές συνήθειες που κάνουν κακό στην υγεία αλλά και την ομορφιά μας.

Το τσιγάρο

Αν δεν το έχετε ακόμη συνειδητοποιήσει, το τσιγάρο είναι καταστροφικό όσο και να το μειώσετε. Προκαλεί περισσότερα μακροπρόθεσμα προβλήματα υγείας απ' όσα μπορούμε να φανταστούμε μεταξύ των οποίων καρκίνο του πνεύμονα, καρδιαγγειακές παθήσεις και οστεοπόρωση. Όμως εκτός από τα χημικά, τις τοξίνες και τις καρκινογόνα στοιχεία, ο καπνός του τσιγάρου που πηγαίνει στο πρόσωπο μας φράζει τους πόρους και μπορεί να δημιουργήσει λεκέδες στην επιδερμίδα που την κάνουν να μοιάζει κουρασμένη και γερασμένη. Επίσης το τσιγάρο ξεραίνει το δέρμα μας στερώντας του κάθε ενυδατικό στοιχείο αποχρωματίζοντας το ακόμη περισσότερο.

Ηλιοθεραπεία χωρίς αντηλιακό

Με τόσες έρευνες και μελέτες που έχουν γίνει για τις βλαβερές συνέπειες των UV ακτίνων του ήλιου για το δέρμα μας, κανείς θα πίστευε ότι όλοι θα φορούσαμε αντηλιακό όταν είμαστε εκτεθειμένοι στον ήλιο. Δεν έχει σημασία αν το δέρμα μας δεν καίγεται και μόνο μαυρίζει. Ο ήλιος κάνει μακροπρόθεσμα ζημιά θέτοντας μας σε κίνδυνο για μελάνωμα αλλά και κάνοντας το να γερνά με πιο γρήγορους ρυθμούς.  

Η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ

Το οινόπνευμα έχει και βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες αρνητικές επιδράσεις. Αν και σαν υπερβολική ορίζεται η κατανάλωση πάνω από πέντε ποτά σε ένα βράδυ, αυτό μπορεί να διαφέρει από σωματότυπο σε σωματότυπο. Πέρα από τις σημαντικές αρνητικές επιδράσεις στην υγεία η υπερβολική δόση αλκοόλ επηρεάζει την εμφάνιση μας προσθέτοντας μας κιλά αφού τα οινοπνευματώδη έχουν πολλές θερμίδες.

Η χαλαρή στάση σώματος

Το να καμπουριάζουμε για μεγάλες περιόδους μπορεί να επιβαρρύνει πολύ την σπονδυλική μας στήλη όμως και σε επίπεδο εμφάνισης όσο λιγότερο καμπουριάζουμε τόσο οι μυς σας φαίνονται σφιχτοί και δυνατοί. Επίσης μελέτες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι που καμπουριάζουν δίνουν μια άσχημη εικόνα για τον εαυτό τους και το σώμα τους ενώ ταυτόχρονα  φαίνονται ιδιαίτερα ανασφαλείς.

Το να αγγίζουμε συνεχώς το πρόσωπό μας

Με το να μεταφέρουμε στο πρόσωπο την σκόνη και τα βακτήρια που έχουμε στα χέρια μας κατά την διάρκεια της μέρας γινόμαστε επιρρεπείς σε μολύνσεις που μας κάνουν να μην δείχνουμε φρέσκοι και υγιείς.

Tα 10 σημάδια που δείχνουν ότι έχετε ένα κακομαθημένο παιδί !

Είναι εύκολο να ξεχωρίσεις τα κακομαθημένα παιδιά των φίλων σου, ακόμη και των αγνώστων στην παιδική χαρά ή στο εμπορικό κέντρο, αλλά όταν έρχεται η ώρα να δεις το δικό σου πρόβλημα, πιθανότατα να εθελοτυφλείς.

Όσο όμως και να μη θέλεις να παραδεχτείς ότι κάτι κάνεις λάθος, η άσχημη συμπεριφορά του παιδιού σου προκαλεί προβλήματα τόσο μέσα στο σπίτι όσο κι έξω από αυτό. Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλά κανείς δεν μπορεί να ανεχτεί για πολύ ένα κακομαθημένο παιδί, πόσο μάλλον αν δεν είναι δικό του! Αν βλέπεις ότι κάτι δεν πάει καλά, παρακάτω θα βρεις δέκα σημάδια που δείχνουν ότι μάλλον έχεις κακομάθει το παιδί σου.

1. Έχει συχνές εκρήξεις θυμού

Το κλασικό παράδειγμα του κακομαθημένου παιδιού είναι αυτό που έχει συχνές εκρήξεις θυμού τόσο στο σπίτι όσο κι έξω από αυτό.

2. Δεν ικανοποιείται ποτέ

Τα κακομαθημένα παιδιά συνήθως δεν μένουν ποτέ ευχαριστημένα με αυτό που έχουν και θέλουν πάντα κάτι που βλέπουν σε κάποιον άλλον.

3. Δεν είναι πρόθυμο να βοηθήσει

Σε κανένα παιδί δεν αρέσει να καθαρίζει, αλλά μόλις περάσει η νηπιακή ηλικία, θα πρέπει να είναι πρόθυμο να καθαρίσει τα παιχνίδια του ή να μαζέψει τα παπούτσια του.

4. Προσπαθεί να ελέγξει τους ενήλικες

Τα κακομαθημένα παιδιά συνήθως δεν οριοθετούνται και περιμένουν από τους ενήλικες να ακούσουν στις φωνές και τις απαιτήσεις τους.

5. Σε ντροπιάζει συχνά σε δημόσιους χώρους

Ένα μεμονωμένο γεγονός είναι φυσιολογικό, αλλά όταν το παιδί στενοχωρεί σκόπιμα τους γονείς τους μπροστά σε τρίτους για να τραβήξει την προσοχή, τότε υπάρχει πρόβλημα.

6. Δεν θέλει να μοιράζεται

Τα μικρά παιδιά δεν αποδέχονται εύκολα την ιδέα του μοιράζομαι, αλλά μόλις περάσουν την ηλικία των 4 θα πρέπει να είναι πιο πρόθυμα να μοιραστούν πράγματα, όπως παιχνίδια, σνακ με άλλα παιδιά ή την οικογένειά τους.

7. Πρέπει να τα παρακαλάς

Ο γονέας ή αυτός που προσέχει το παιδί αποτελεί μια φιγούρα εξουσίας και το παιδί θα πρέπει να υπακούει στις εντολές του. Δεν θα πρέπει να παρακαλάς το παιδί σου για να ολοκληρώσει μία δουλειά.

8. Σε αγνοεί

Σε κανένα παιδί δεν αρέσει η λέξη «όχι» αλλά δεν θα πρέπει να σε αγνοεί όταν του μιλάς.

9. Δεν παίζει μόνο του

Όταν φτάσει στην ηλικία των 4 ένα παιδί πρέπει να είναι πρόθυμο κι ικανό να παίξει μόνο του για ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Αν χρειάζεται οπωσδήποτε κάποιον για να παίξει μαζί του, τότε μάλλον αποζητάει την προσοχή των άλλων.

10. Πρέπει να το δωροδοκείς

Οι γονείς δεν θα πρέπει να δωροδοκούν τα μικρά παιδιά τους με χρήματα, παιχνίδια ή λιχουδιές, προκειμένου να κάνουν δουλειές ρουτίνας.

....

Το πολύ μαζί φουντώνει

Μια τιμωρία γραμμένη στο ψυγείο «σειρά σου να πλύνεις πιάτα», μια φρουτοσαλάτα ροδάκινο-φράουλα, δυο παντόφλες γυρισμένες ανάποδα στα αριστερά του κρεβατιού. Τρεις γλάστρες ανθισμένες, μερικά παγωτά στην κατάψυξη, σεντόνια απλωμένα, πετσέτες με κραγιόν, δυο χείλη σαλιώνουν το μαξιλάρι και το μπράτσο σου κι εσύ χαμογελάς. Στη θετική εκδοχή της πιθανότητας ή φυσικής εξέλιξης. Γιατί στην αρνητική, η τιμωρία ίσως είναι κλείδωμα έξω απ'το διαμέρισμα, η φρουτοσαλάτα να 'χει σαπίσει και οι παντόφλες να εκσφενδονίζονται προς πάσα κατεύθυνση.  Στο φάκελο συγκατοίκηση, το μυστικό κρύβεται στη λαχτάρα των πρωινών διασταυρωμένων αγουροξυπνημένων ματιών.  Στο πρόσωπο που θα δεις και για δευτερόλεπτα θ'ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρα, να καθαρίσεις το βλέμμα, για να βεβαιωθείς για την παρουσία του. Και αν αυτό για κάποιους είναι ουτοπικό, υπάρχει και το πιο ρεαλιστικό. Να γουστάρεις τόσο την ανήσυχη ησυχία σας, ώστε να μη σου κάνει κέφι να πάτε για ποτό, για σινεμά ή να απαντήσετε στα τηλέφωνα.  Ώστε να βγαίνετε για ένα κρασί μία στο τόσο και δυο ώρες μετά, να γυρνάτε σπίτι, γιατί σας κούρασαν τα αδιάκριτα βλέμματα και τα ρούχα σας. Στο δυάρι, έχει κάθε μέρα φωνές, μουσική και γέλια.  Οι γείτονες επιδεικνύουν ανοχή και αξιοπρέπεια.  Η βρύση στάζει και σας νανουρίζει γύρω στις τρεις, συνήθως.  Όλο λέει θα την φτιάξει και όλο την αφήνει. Παραδόξως, δεν γκρινιάζεις.  Ακούω ήδη τις προσγειωμένες κουβέντες των γύρω σας. Τις ίδιες και απαράλλαχτες που έχω πει και εγώ, όταν ήθελα κάπου να ρίξω την ευθύνη της αποτυχίας. «Το πολύ μαζί σκοτώνει», αξιοπρεπές και all time classic άλλοθι. Και να σου οι αναλύσεις, οι αναδιατυπώσεις, οι αναθεωρήσεις.  «Δεν ξανασυγκατοικώ εγώ, ο κόσμος να χαλάσει!», λες με στόμφο και κοιτάς δεξιά κι αριστερά, ν'απολαύσεις τους καρπούς του γοητευτικού κυνισμού σου. Πέντε χρόνια σου πήρε να στήσεις την περσόνα, πώς επιτρέπεις να 'ρχεται κάποιος και να στην κάνει στάχτη και μπούρμπερη σε ένα μήνα μέσα; Επιτρέπεις, γιατί το θες αυτό το ολοκαύτωμα περισσότερο απ'τον καθένα. Κι έτσι απλά, πετάς εσύ το οινόπνευμα να 'ρθουν να φουντώσουν οι πάσης φύσεως φλόγες. Με το μισό μισθό σου να φεύγει σε μεταφορικές και επιπλάδικα, μετακομίζεις. Με την αισιοδοξία της πρώτης φοράς, με την εμπειρία των επόμενων. Με τη λογική σε ημερήσια συνιστώμενη δόση, υπό τη μορφή υπενθύμισης των φορών που δεν έτυχε.  Με τον ενθουσιασμό σε κατάχρηση, να επιμένει ότι τώρα θα πετύχει.  Τα ρημάδια τα λάθη, πάντα κάπου μελλοντικά αποδεικνύονται σωτήρια. Όχι για την καραμέλα της μη επανάληψης, απλώς γιατί τα μυρίζεσαι νωρίτερα. Μια ιστορία της οποίας οι δρόμοι κατέληξαν κάθετοι, αντί παράλληλοι, προφανώς ολίσθαιναν εξ'αρχής. Το αν οι τιμονιέρηδες, εκτός από στραβοτιμονιές, έκαναν και τα στραβά μάτια, είναι άλλο θέμα το οποίο και έχουμε ήδη γράψει εδώ. Σήμερα συζητάμε τα της συγκατοίκησης. Και αυτά ευτυχώς, φαίνονται από νωρίς.  Απο τότε που οι τρίχες στο νιπτήρα, είναι αφορμή για πείραγμα αντί για γκρίνια. Σ'εκεινη τη φαντασιακή περίοδο, αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά μπορείς να δεις μπροστά. Να προβλέψεις αν οι νύχτες στο σαλόνι θα 'χουν χάδια και πειράγματα ή εργασία και ανία. Αν οι δουλειές του σπιτιού, θα είναι η αγγαρεία του ενός ή η διασκέδαση και των δύο. Αν το πρωί θα σηκώνεστε απ'το κρεβάτι, χωρίς φιλί και καλημέρα. Και όλα αυτά, συνήθως, φαίνονται απ'τους πρώτους μήνες μιας σχέσης και κυρίως από το πόσο μιλάμε. Ποιοτικά και χρονικά. Πόσο μιλάνε τα στόματα, πόσο τα χέρια, πόσο τα μάτια, σε φλύαρες αναλογίες. Και πόσο δε βαριούνται να ξαναμιλάνε, πολλές φορές λέγοντας τις ίδιες ακριβώς λέξεις. Αυτή η μαγική επαναληπτικότητα των ερωτευμένων. Στιχομυθίες ολόκληρες. Ο έρωτας δε συνοδεύεται πάντα από επικοινωνία. Κι αυτός είναι που λήγει άδοξα, τις περισσότερες φορές. Γιατί ανάμεσα στα πιτσούνια και τα φαντασματάκια, χρειάζεται και μια τέχνη και μια πολιτική και μια άποψη να γεμίσει τις συζητήσεις. Χρειάζονται πρόθυμα αυτιά και όχι αυθάδικα στόματα.  Θέλουν χάδια οι κουβέντες. Χάδια, ποικιλία και ιστορία.  Κι αν δεν είναι τόσο φλύαρες, ας είναι ουσιαστικές.  Κάπως έτσι το πολυ μαζί φουντώνει. Κι ας αφήνουν το πλύσιμο το πιάτων, για τιμωρία στο ψυγείο.

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/editorial/item344/Το_πολύ_μαζί_φουντώνει
Copyright © pillowfights.gr

Μαρία Αγοραστού Αγαπήσου επιτέλους!

Γνωρίζω κάποιον που είναι άδικος με τους άλλους, τους πληγώνει, νιώθει θυμωμένος, γίνεται αιρετικός και ακραίος, απομονώνει και διώχνει από τη ζωή του εκείνους που τον αγαπούν περισσότερο. Κουβαλάει μέσα του ό,τι σπασμένο έχει συμβεί στο παρελθόν του και το βγάζει -συνειδητά και υποσυνείδητα- στις τωρινές του σχέσεις ευνουχίζοντας έτσι το παρόν του και τεμαχίζοντας το μέλλον του. Ο μεγαλύτερος του φόβος είναι μη μείνει μόνος του και γι' αυτό θα γεμίσει το χρόνο με κάθε λογής πατερίτσες και υποκατάστατα -συναισθηματικά και μη- και όταν η χαρά εμφανιστεί μπροστά του θα της κλείσει την πόρτα κατάμουτρα γιατι γι' εκείνον αυτή είναι μια έννοια παραπλανητική και εφήμερη. Γνωρίζω κάποιον που δεν μπορεί να αφεθεί στο παρόν του. Γνωρίζω κάποια η οποία είναι μια περιφερόμενη μικρή Μητέρα -Τερέζα. Δε θέτει όρια με τους άλλους, αφήνει να την ποδοπατούν και εκείνη το δέχεται εις το όνομα της «αγάπης», είναι δοτική πέραν του ζητούμενου, δεν διεκδικεί τα θέλω της, φοβάται πολύ τη μοναξιά και θα κάνει και αυτή οτιδήποτε για να μη μείνει μόνη της. Πίσω από την δοτική και ανιδιοτελή της φύση, κρύβεται ένα θυμωμένο κοριτσάκι που πάντα ένιωθε ότι κανείς δεν την αγαπάει, και πίσω από κάθε πράξη της κρύβεται η ενδόμυχη επιθυμία να γίνει αποδεκτή. Επεξηγεί και δικαιολογεί συμπεριφορές που την ζημιώνουν. Γνωρίζω κάποια που δεν μπορεί να αφεθεί στο παρόν της. Αυτός ο κάποιος και αυτή η κάποια δεν αγαπούν τους εαυτούς τους. Μπορεί να είσαι εσύ, μπορεί να είμαι εγώ. Και όμως υπάρχει μια βαθιά, έμφυτη σοφία στο καθένα από εμάς, αλλά έχουμε την τάση να την καλύπτουμε με το να απορρίπτουμε τους εαυτούς μας. Αυτή η απόρριψη έρχεται με τη μορφή δικαιολογιών, εγωισμού, φόβου, απληστίας, θυμού και ενοχών. Έτσι, χρησιμοποιούμε περιγραφικές λέξεις όπως μαλάκας, παρτάκιας, κωλόπαιδο, παθητική, κακιασμένη, χαλάκι μέσω των οποίων προσπαθούμε ή να καταρρίψουμε ή να επιβεβαιώσουμε τους αντιληπτούς μας αυτοπεριορισμούς. Η έννοια της αγάπης προς τον εαυτό μας και της αυτό-αποδοχής είναι μια παρεξηγημένη αντίληψη που έχει συνδεθεί με πολικότητες και ακραίες συμπεριφορές. Η υπερβολική αυτό-αποδοχή σημαίνει υπέρμετρο εγωισμό και παρτακισμό. Η έλλειψη της σημαίνει θυματοποίηση και το σύνδρομο του «χαλάκι» της πόρτας. Πιστεύω ότι και τα δύο άκρα μας κάνουν να αισθανόμαστε ακόμη περισσότερο κριτικοί, απομονωμένοι και αποξενωμένοι από τους εαυτούς μας και τη ζωή γύρω μας. Η απομάκρυνση από το κέντρο μας εντείνει τις αγωνίες μας, τις ανασφάλειες μας και αυτό είναι το βασικό σημάδι ότι ζούμε μακριά από την αλήθεια μας. Την αυθεντικότητα μας. Η έννοια της υγιούς αγάπης προς τον εαυτό μας και της αυτό-αποδοχής εμπεριέχει την έννοια της ενσυναίσθησης, της κατανόησης δηλαδή ότι όλοι είμαστε ένα και έχουμε ανάγκη αγάπης. Όλοι μας, παντού σε όποιο σημείο του πλανήτη. Ακόμη και εκτός του πλανητικού μας συστήματος είμαι σίγουρη. Το «μαζί» είναι η κινητήριος δύναμη μας και το κίνητρο μας, αλλά αυτό το μαζί οφείλουμε να το ξεκινήσουμε από το εγώ «μαζί» με εμένα πρώτα. Και πόσοι από εμάς άραγε νιώθουμε άνετα να αράξουμε και να κάνουμε παρέα μόνο εμάς χωρίς να έχουμε την επιτακτική ανάγκη από εξωτερικές επιβεβαιώσεις; Χωρίς να αναπολήσουμε το παρελθόν και να χτυπήσουμε τους εαυτούς μας για τα λάθη μας, τις παραλείψεις μας και χωρίς να καταδικάσουμε το παρόν και το μέλλον μας βασιζόμενοι στις τότε εμπειρίες μας; Χωρίς να χρησιμοποιούμε ανθρώπους και καταστάσεις για να νιώσουμε καλύτερα; Εγώ μαζί με εμένα σημαίνει ότι με βλέπω, με κατανοώ, με συγχωρώ, με εντάσσω στο υπόλοιπο ανθρώπινο είδος που κάνει λάθη, γίνεται ευάλωτο, τσαλακώνεται, πέφτει, σηκώνεται, μαθαίνει, αλλάζει, εξελίσσεται. Εγώ μαζί με εμένα σημαίνει ότι νιώθω κομμάτι όλων και καθετ΄ι που θα πληγώσει τον άλλο θα πληγώσει πρώτα εμένα. Εκεί λοιπόν στο μέσο των πολικοτήτων, εκεί ακριβώς βρίσκεται η ισορροπία μας και όταν βρεθούμε εκεί νιώθουμε πραγματικά ελεύθεροι. Και αυτό είναι το μοναδικό μέτρο αγάπης προς τον εαυτό μας. Η αίσθηση ελευθερίας που νιώθουμε εμείς οι ίδιοι όταν είμαστε μόνοι μας. Αυτή η ελευθερία δε δέχεται περιγραφικές λέξεις που χρησιμοποιούνται σαν δικαιολογίες, δεν ανέχεται να καταπιεστεί και να καταπιέσει κανέναν για να νιώσει καλύτερα. Αυτή η ελευθερία ζει στο παρόν. Α-γαπήσου ρε!

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/psixanemismata/item2347/Αγαπήσου_επιτέλους!
Copyright © pillowfights.gr

Editorial - Κατερίνα Κεχαγιά Το μελό είναι ντεκαυλέ

Το μελό είναι νοοτροπία. Είναι αντίληψη, στάση ζωής, μίασμα που το κουβαλάς όπου πας, σε κάθε ξεπέτα, σε κάθε γνωριμία, σε κάθε σύντροφο.  Δε λύνεται με δυο ξενύχτια, δεν παραγράφεται με δυο όρκους στο όνομα της δυναμικής και της αξιοπρέπειας, δεν αρκούν τρία σφηνάκια τεκίλα για να το ξεράσεις. Το φορτώνεις στις πλάτες σου και όταν θες να ξαποστάσεις για λίγο, το φορτώνεις στις πλάτες των άλλων.  Άπαξ και η κλάψα ρέει στις φλέβες σου, δε σε σώζει ούτε ολική αιμοκάθαρση. Κι όλη αυτή την αυτολύπηση, τη μίρλα, τη θυματοποίηση, τη διαιωνίζεις εις τους αιώνας των αιώνων, προκαλώντας σε σένα μοναξιές κι αυτοεκπληρούμενες προφητείες και στους γύρω σου ανυπόφορη ανία. Πάνω απ’όλα όμως το μελό είναι ντεκαυλέ.  Κυκλοφορούν φήμες ότι συναντάται κυρίως σε γυναίκες· και οι φήμες ευσταθούν. Ωστόσο όπως όλα τα προνόμια, έτσι κι αυτό, δεν αποτελεί αποκλειστικότητα. Και όπως οι περισσότερες εξαιρέσεις, όταν τύχει και πετύχεις άντρα που γουστάρει να κλαίγεται, είναι τρισχειρότερος κι απ’τη μεγαλύτερη drama queen.  Το μελό σου θολώνει την αντίληψη για τη ζωή. Σα να εξετάζεις τα πάντα μέσα από ενα καλειδοσκοπικό πρίσμα, με τις σκουρότερες αποχρώσεις. Δε σε ενοχλεί το μαύρο, δεν το ‘χεις απλώς συνηθίσει, έχεις εθιστεί. Δε θες να βγεις απ’τη μιζέρια σου. Αν τύχει και τα πράγματα πάνε καλά, τα χάνεις, δεν μπορείς να το διαχειριστείς. Τρέμεις μη στραβώσουν ξανά. Ηδονίζεσαι μέσα στον πόνο. Ωθείς τις καταστάσεις στα άκρα, επίτηδες, μόνο και μόνο για να θρέψεις κι άλλο το μικρόβιο, να γιγαντωθεί, να σε φάει ολόκληρο.  Στο όνομά του έχουν καταστραφεί σχέσεις, τέχνες, μυαλά ολόκληρα. Το βαφτίζεις ευαισθησία και ρομαντισμό. Έχεις μπερδέψει τα ιδανικά με τη γραφικότητα. Γράφεις για πατώματα, πρίγκιπες, τασάκια και ηλιοβασιλέματα και βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι όντως πρωτοτυπείς. Μερακλώνεις με Χαρούλη και Μάλαμα, εκλιπαρείς για προσοχή με τους λυγμούς σου, τηλεφωνείς σε κολλητούς ξημερώματα επειδή το έτερον ήμισυ δε σου ανταπάντησε «κι εγώ» στο σ’αγαπώ.  Το μελό σε αποδυναμώνει. Μπαίνεις στις πάσης φύσεως μάχες, με προκαθορισμένη την ήττα σου· κι όντως τις περισσότερες φορές αποτυγχάνεις. Αν κατ’εξαίρεση, επιτύχεις, το ερμηνεύεις ως μια ανεξήγητη γουρλίδικη δύναμη ή αλλιώς κοινή «τύχη». Νιώθεις φευγάτα τυχερός μέσα στη γενικότερη ατυχία σου· γιατί, μην ξεχνιόμαστε, σαφώς και θεωρείς πως η ζωή γενικώς σε έχει αδικήσει. Δε φταις ποτέ και για τίποτα. Πιστεύεις σε Θεούς, δαίμονες, μάγισσες ή νεράιδες, απλώς για να κάνεις μια οποιαδήποτε μετάθεση ευθυνών. Θα μπορούσες να πιστεύεις ακόμη και στην μυστήρια κόκκινη μπανάνα, αρκεί να μην μπεις σε διαδικασία αυτοκριτικής. Παραδόξως όμως, αν τύχει και κάποιος σου επισημάνει λάθος χειρισμούς σου, είσαι ικανός να μπεις σε ένα εντυπωσιακό θέατρο παραλόγου, που θα περιλαμβάνει αυτομαστίγωμα, κλάματα κι υποσχέσεις αλλαγής. Τα ξεχνάς το επόμενο λεπτό που θα αλλάξει η κουβέντα. Το case σου, είναι lost case, όχι μόνο γιατί οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα βαριούνται να βρίσκονται γύρω σου, αλλά και γιατί εσύ ο ίδιος βαριέσαι τον εαυτό σου. Γι’αυτό και ψάχνεις το ενδιαφέρον, το διαφορετικό, μέσα από εναλλασόμενους κομπάρσους που έρχονται και παρέρχονται από τη ζωή, το σπίτι ή το κρεβάτι σου. Δεν έχεις τερματικούς σταθμούς, μόνο ανταποκρίσεως. Οι σχέσεις σου έχουν πανομοιότυπη εξέλιξη και φινάλε· κι αυτό δε συμβαίνει μόνο γιατί, όπως θα μας έλεγε κι ένας ψυχολόγος, επιλέγεις συντρόφους με κοινά γνωρίσματα. Συμβαίνει και γιατί εσύ χτίζεις τη συμπεριφορά τους, απέναντί σου. Αν όλοι σε ξεζούμισαν, σε απάτησαν ή σε πλήγωσαν εξαφανιζόμενοι εν μία νυχτί· κι αν όλο αυτό δεν ήταν μέρος ενός σατανικού σχεδίου εναντίον σου, όπως πιθανόν να έχεις υποθέσει, τότε σου έχω νέα. Φταις μόνο εσύ.  Κακά τα ψέματα. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να κλάψουμε, να χτυπηθούμε και να στρέψουμε το μαχαίρι εναντίον μας κάποια στιγμή. Μαζοχιστική ανάγκη μεν, ρεαλιστική δε. Με θυμάμαι σε ολόκληρη την εφηβεία και για μια πενταετία μετά από αυτήν, όποτε ήθελα να κλάψω, να κοτσάρω κι έναν καθρέφτη απέναντι. Και σε κάθε λυγμό, να ρίχνω μια κλεφτή ματιά και ο επόμενος να δυναμώνει. Το έκοψα όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η αντίληψη που ξεκινούσα να αποκτώ για τον εαυτό μου, ήταν εκείνη που έτρεμα μη σχηματίσουν οι άλλοι για μένα. Κι εκεί όντως τρόμαξα. Όσο όμως κι αν αυτή είναι μια καθολική ανάγκη, ανά στιγμές κι ανά περιπτώσεις, απέχει πολύ από τη δεύτερη φύση που την έχουν κάνει ορισμένοι. Και όταν οι άνθρωποι, δεν αντέχουν άλλο κι απομακρύνονται από δίπλα σου, αυτό δεν τους καθιστά ούτε αδιάφορους, ούτε καθάρματα. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να σε νταντέυει από το πρωί ως το βράδυ, να ακούει τις ίδιες ιστορίες ξανά και ξανά, να σου δίνει τον ώμο του να ακουμπήσεις, αν εσύ δε δείχνεις προθυμία για μια ολική επανεκκίνηση.  Το μελό δεν πουλάει πια, γιατί ο πληθωρισμός έχει ρίξει την αξία του.  Γιατί τα άρλεκιν προσπέρασαν τη χρυσή εποχή τους, γιατί οι αναγνώστες είναι πιο σκεπτόμενοι, οι φίλοι πολυάσχολοι και οι εραστές, ευτυχώς, απαιτητικοί. Και γιατί οι κόπιες παντός τύπου, δε συγκινούν πλέον κανέναν.

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/editorial/item2203/Το_μελό_είναι_ντεκαυλέ
Copyright © pillowfights.gr

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ..