Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Όνειρα: τι μας λένε;

Όνειρα: τι μας λένε;


«Το όνειρο μοιάζει με ένα παλιό χειρόγραφο ή ένα γράμμα από το οποίο λείπει η αρχή και το τέλος και το οποίο ένας ιστορικός καλείται να αποκωδικοποιήσει», είχε πει ο άγγλος ανθρωπολόγος Gregory Bateson. Στην ψυχοθεραπεία, τη θέση του ιστορικού έχει ο θεραπευτής. Μπορεί, λοιπόν, τα ψάρια στο όνειρό μας να μην υποδηλώνουν λαχτάρα, όπως διατείνεται ο ονειροκρίτης, αλλά χωρίς αμφιβολία τα όνειρά μας κρύβουν φόβους, επιθυμίες και επιδιώξεις που έχουμε βαθιά καταχωνιασμένες μέσα μας. Γι' αυτό και η ψυχοθεραπεία χρησιμοποιεί τα όνειρα ως εργαλείο, έτσι ώστε να φτάσει στα άδυτα του ψυχισμού μας και να μας βοηθήσει να εκφράσουμε ανείπωτα συναισθήματα και σκέψεις.

Τα στάδια του ύπνου
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο ύπνος μας περιλαμβάνει 2 βασικά στάδια. Μόλις κοιμόμαστε μπαίνουμε στη φάση των «βραδέων κυμάτων» (NREM: Non Rapid Eye Movement), που αποτελεί ουσιαστικά τον βαθύ ύπνο. Ο ύπνος NREM διακόπτεται από τη φάση REM (Rapid Eye Movement), όπου έχουμε ταχείες οφθαλμικές κινήσεις (ενώ τα μάτια μας είναι κλειστά) και είναι η στιγμή που ονειρευόμαστε. Στην πραγματικότητα το σώμα μας εκείνη τη στιγμή είναι σαν παράλυτο, ακριβώς για να μην μπορούμε να ακολουθήσουμε όσα βλέπουμε στο όνειρό μας. Οι δύο αυτές φάσεις εναλλάσσονται μεταξύ τους και κατά τη διάρκεια μιας νύχτας έχουμε συνήθως 4-6 τέτοιους κύκλους εναλλαγής της φάσης NREM και REM.

Γιατί ονειρευόμαστε;
Το ερώτημα αυτό απασχολεί την ανθρωπότητα εδώ και αιώνες. Σε αρχαίες κοινωνίες, από στους Σουμερίους και τους Βαβυλωνίους μέχρι τους Έλληνες και τους Αιγυπτίους, τα όνειρα θεωρούνταν προφητικά μηνύματα από τους θεούς ή από τον Κάτω Κόσμο. Από τότε μέχρι σήμερα, πλήθος επιστημόνων έχει προσπαθήσει να ρίξει φως στην αιτία που μας κάνει να ονειρευόμαστε. Οι επικρατέστερες εξηγήσεις είναι οι παρακάτω:

*Ακριβώς επειδή ο εγκέφαλος συνεχίζει να λειτουργεί και κατά τη διάρκεια του ύπνου, δραστηριοποιούνται διάφοροι νευρώνες, οι οποίοι ενεργοποιούν συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα να παράγονται τυχαίες εικόνες σε διάφορες φάσεις του ύπνου, τις οποίες όταν ξυπνήσουμε τις συνδυάζουμε σαν μία ενιαία ιστορία.

*Μια άλλη εξήγηση είναι ότι εισπράττουμε ορισμένα εξωτερικά ερεθίσματα (π.χ. φως, ήχο), τα οποία ενσωματώνουμε στα όνειρά μας. Για παράδειγμα, μπορεί να χτυπήσει το τηλέφωνο και εμείς να το δούμε να συμβαίνει στον ύπνο μας.

*Ορισμένοι επιστήμονες θεωρούν ότι τα όνειρα είναι ουσιαστικά η επεξεργασία των πληροφοριών που λαμβάνουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, ο εγκέφαλός μας πιθανόν να μην πρόλαβε να επεξεργαστεί όλο τον όγκο των πληροφοριών στον οποίο υποβλήθηκε μέσα στην ημέρα και αποφασίζει να το κάνει κατά τη διάρκεια του ύπνου.

*Αρκετοί επίσης υποστηρίζουν ότι στον ύπνο μας βλέπουμε ανθρώπους, πράγματα ή καταστάσεις που μας προκαλούν έντονο ενδιαφέρον μέσα στην ημέρα ή όσα μας πιέζουν ψυχολογικά.

*Φυσικά, τα όνειρα είναι άμεσα συνδεδεμένα με τον πασίγνωστο ψυχαναλυτή Σίγκμουντ Φρόιντ και την κλασική φροΐδική ερμηνεία, την οποία αναλύει στο βιβλίο του «Η ερμηνεία των ονείρων». Σύμφωνα με αυτήν, όσο βρισκόμαστε σε κατάσταση εγρήγορσης το Συνειδητό μας δεν μας αφήνει να αντλήσουμε πληροφορίες από το Ασυνείδητο, όπου βρίσκονται όλα όσα έχουμε κατατάξει ως απαγορευμένες πληροφορίες ή συγκινήσεις. Κατά τη διάρκεια του ύπνου, λοιπόν, που δεν υπάρχει λογοκρισία, αναδύονται όλες οι ασυνείδητες επιθυμίες, οι φόβοι και οι επιδιώξεις μας. Με άλλα λόγια, αυτό που δεν τολμάμε να εκφράσουμε συνειδητά, έρχεται στα όνειρά μας, συνήθως καλυμμένο πίσω από κάποια άλλη πληροφορία, την οποία καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε αν θέλουμε να πλησιάσουμε το Ασυνείδητό μας.

Έχουν σημασία τα όνειρα;
Όποια εξήγηση από τις παραπάνω και αν επιλέξουμε, τα όνειρα έχουν σημασία, αφού μπορούν να μας φανούν χρήσιμα με διάφορους τρόπους, από το να μας υποδείξουν τι είναι σημαντικό για εμάς, μέχρι το να αποτελέσουν το μέσο για να ανακαλύψουμε τις καταπιεσμένες μας επιθυμίες. Το κατά πόσον, βέβαια, μπορούν να προβλέψουν το μέλλον -όπως αρκετοί πιστεύουν-, αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν υπάρχει καμία επιστημονική τεκμηρίωση.

Ψάχνοντας για νόημα
Η ψυχοθεραπεία προτείνει και αυτή ενός είδους ερμηνεία ή καλύτερα μετάφραση του ονείρου, πολύ διαφορετική βέβαια από αυτήν του ονειροκρίτη. Στόχος της είναι να χρησιμοποιήσουμε τα όνειρά μας ως εργαλεία που θα μας βοηθήσουν να φτάσουμε στα άδυτα του ψυχισμού μας και να ανοίξουμε κλειδαμπαρωμένες πόρτες της προσωπικότητάς μας. Το να αξιοποιήσει ο καθένας μόνος τα όνειρά του είναι δύσκολο, γι’ αυτό χρειάζεται τη βοήθεια ενός ειδικού. Η μετάφραση των ονείρων χρησιμοποιείται ουσιαστικά στο πλαίσιο της ψυχοθεραπείας ως ένας τρόπος να ξεκλειδώσει το Ασυνείδητο του θεραπευόμενου και μάλιστα είναι χαρακτηριστικό της θεραπευτικής του πορείας. Άνθρωποι που κάνουν ψυχοθεραπεία για σύντομο χρονικό διάστημα μπορούν να επιλύσουν μέσω των ονείρων τους δυσκολίες που επηρεάζουν την καθημερινότητά τους, ενώ στην περίπτωση μακροχρόνιας ψυχοθεραπείας, σε πρώιμο στάδιο τα όνειρα μπορούν να βοηθήσουν τον θεραπευόμενο στη «διατύπωση του αιτήματος» (τι θέλω να πετύχω με την ψυχοθεραπεία), σε επόμενα επίπεδα δίνουν την ευκαιρία να συζητηθούν με τον ψυχοθεραπευτή θέματα που αποφεύγονται και προς το τέλος της θεραπείας συμβάλλουν στην αξιολόγηση της προόδου της θεραπείας. Μάλιστα, συνήθως αλλάζουν και τα ίδια μας τα όνειρα ανάλογα με το στάδιο της ψυχοθεραπείας στο οποίο βρισκόμαστε. Προς το τέλος της ψυχοθεραπείας, μπορούμε να λειτουργήσουμε ως θεραπευτής του εαυτού μας. Χαρακτηριστικό είναι το όνειρο ενός θεραπευόμενου σε τελικό στάδιο της θεραπείας, ο οποίος είδε ότι το γραφείο του ψυχοθεραπευτή του βρισκόταν μέσα στο δικό του σπίτι και πως μπορούσε να ανοίγει την πόρτα και να τον συμβουλεύεται κάθε φορά που το επιθυμούσε.

Μεταφράζοντας το Ασυνείδητο
Ορισμένα σημεία-«κλειδιά» της ερμηνείας των ονείρων είναι τα παρακάτω:

*Η καταγραφή του ονείρου είναι πολύ σημαντική προκειμένου να μπορούμε στη συνέχεια να το συζητήσουμε με τον θεραπευτή. Γι’ αυτό, καλό είναι να έχουμε στο κομοδίνο μας ένα σημειωματάριο και ένα μολύβι, για να το σημειώσουμε όσο ακόμα το θυμόμαστε.

*Με τη βοήθεια του ψυχοθεραπευτή, ουσιαστικά αξιοποιούμε το συναίσθημα που μας βγάζει το όνειρο και μάλιστα αυτό που μας αφήνει στο τέλος του.

*Η γλώσσα των ονείρων είναι κυρίως εικονογραφική και σε συνδυασμό με τη συνειρμική ικανότητα, που είναι ανεξάντλητη, δημιουργούνται εξαιρετικά ευφάνταστες και φαινομενικά ασυνάρτητες ιστορίες στα όνειρά μας, τις οποίες ο θεραπευτής μπορεί να μας βοηθήσει να αποκωδικοποιήσουμε.

*Οι λύσεις που δίνονται στο όνειρο έχουν σημασία, όπως και το συναίσθημα που έχουμε κατά τη διάρκεια του ονείρου και κυρίως στο τέλος του, προκειμένου να αξιολογήσει ο θεραπευτής πόσο ικανοποιητική ήταν η λύση που δόθηκε.

*Το ζητούμενο είναι η διαδικασία ερμηνείας ή καλύτερα μετάφρασης του ονείρου να γίνεται από τον ίδιο τον ονειρευόμενο. Ωστόσο, μπορεί και ο θεραπευτής να κάνει υποθέσεις για τον τρόπο ερμηνείας, γιατί οι γλωσσικοί κώδικες που χρησιμοποιούνται στα όνειρα πέρα από προσωπικοί είναι και συλλογικοί.

*Η μετάφραση ενός ονείρου μπορεί να οδηγήσει συνειδητά ή ασυνείδητα σε κάποια μορφή δράσης. Μία από αυτές είναι το να αλλάξουμε τη ροή του ονείρου, δίνοντας λύση σε κάτι που μας απασχολεί. Αν τα καταφέρουμε, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να δράσουμε και στον ξύπνιο μας.

5 + 1 απορίες για τα όνειρα
Πόσο διαρκούν;
Συνήθως κάποια δευτερόλεπτα ή λίγα λεπτά. Κατά κανόνα βλέπουμε διακεκομμένα όνειρα κάθε φορά που μπαίνουμε στη φάση REM του ύπνου, τα οποία στη συνέχεια συνδυάζουμε μεταξύ τους δημιουργώντας μια ενιαία ιστορία.

Δεν θυμάμαι κανένα όνειρο.
 Μήπως δεν ονειρεύομαι;Όλοι ονειρευόμαστε. Απλώς ορισμένες φορές πέφτουμε σε πραγματικά βαρύ ύπνο, οπότε δεν θυμόμαστε τα όνειρά μας.

Υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται λιγότερο από τους υπόλοιπους;
Οι ηλικιωμένοι ονειρεύονται λιγότερο, γιατί συνήθως κοιμούνται λιγότερες ώρες, επομένως πέφτουν λιγότερο σε REM ύπνο (γιατί απαιτείται χρόνος για να φτάσει κανείς σε αυτή τη φάση).

Ονειρεύονται τα ζώα;
Υποθέτουμε ότι βλέπουν όνειρα, επειδή, σύμφωνα με έρευνες, φαίνεται να έχουν ταχείες οφθαλμικές κινήσεις, επομένως μπαίνουν στη φάση REM του ύπνου.

Τι συμβαίνει με τα μωρά και τα παιδιά;
Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι τα νεογέννητα βλέπουν όνειρα, ενώ υπάρχουν έρευνες που αποδεικνύουν ότι ονειρευόμαστε ήδη από την εμβρυϊκή μας ζωή. Τα παιδιά φαίνεται να ονειρεύονται περισσότερο - ίσως επειδή κοιμούνται περισσότερες ώρες από τους ενηλίκους και κάνουν επομένως περισσότερους κύκλους REM. Συχνά μάλιστα τα όνειρά τους είναι πιο έντονα και γι’ αυτό μπορεί να έχουν ταραγμένο ύπνο.

Τι είναι οι εφιάλτες;
Πρόκειται ουσιαστικά για ταραγμένα όνειρα, τα οποία συνήθως διακόπτουν τον ύπνο μας (πεταγόμαστε τρομαγμένοι). Οι ψυχολόγοι τους θεωρούν χρήσιμους, αφού υποδηλώνουν την ένταση που βιώνει το άτομο και αποκαλύπτουν τους φόβους του. Οι άνθρωποι που βλέπουν συστηματικά εφιάλτες θα πρέπει να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό, γιατί μπορεί να υποκρύπτεται κάποια αγχώδης διαταραχή ή φοβία. Συχνά ταυτίζουμε τον εφιάλτη με τον λεγόμενο «νυχτερινό τρόμο», όπου το άτομο όταν ξυπνά τρομαγμένο δεν μπορεί να ανακαλέσει το όνειρο που του δημιούργησε αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα και επομένως δυσκολεύεται να ηρεμήσει. Ο νυχτερινός τρόμος παρουσιάζεται συνήθως στα παιδιά.


ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ, MSc, ψυχολόγο υγείας, με εκπαίδευση στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία και τη Συμβουλευτική, διευθύντρια στο Κέντρο Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής.

Ενοχές: πώς να απαλλαγούμε από το φορτίο τους


Οι ενοχές δεν είναι κατ’ ανάγκην αρνητικές. Το αντίθετο μάλιστα. Από τη στιγμή που είμαστε μέλη μιας κοινωνίας, είναι εξαιρετικά σημαντικό να διαθέτουμε έναν κώδικα ηθικής, ο οποίος θα μας προειδοποιεί σε περίπτωση που σκοπεύουμε να παραβιάσουμε τα όρια των άλλων. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι ενοχές είναι χρήσιμες. Τι γίνεται, όμως, όταν αποκλειστικό κριτήριο της συμπεριφοράς μας γίνονται η αποδοχή και οι προσδοκίες των γύρω μας, όταν οι ενοχές που νιώθουμε κατακλύζουν το μυαλό μας και δυσκολεύουν την καθημερινότητά μας;

ΤΡΕΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΕΝΟΧΩΝ

Υγιής ενοχή: Νιώθουμε μετανιωμένοι για κάτι που κάναμε ή που αποτύχαμε να υλοποιήσουμε. Λειτουργεί σαν ένα είδος εσωτερικού συναγερμού που μας βοηθά να αναγνωρίζουμε και να αλλάζουμε εγκαίρως κάποια συμπεριφορά που έρχεται σε αντίθεση με τις ηθικές μας αξίες. Αυτό το είδος ενοχής θα μας οδηγήσει, για παράδειγμα, στο να επιστρέψουμε στον κάτοχό του το πορτοφόλι που βρήκαμε στο πεζοδρόμιο.

Τοξική ενοχή: Πρόκειται για την αρνητική μορφή των ενοχών, οι οποίες έχουν τις ρίζες τους στην παιδική μας ηλικία. Ουσιαστικά, έχουμε μάθει από νωρίς να συνδέουμε αυτό που κάνουμε ή δεν κάνουμε με αυτό που είμαστε, με αποτέλεσμα να κατηγορούμε τον εαυτό μας ως κακό ή ανεπαρκή ακόμα και για ασήμαντα γεγονότα. Για παράδειγμα, το να ξεχάσουμε να πάρουμε έναν φίλο μας τηλέφωνο στη γιορτή του μας γεμίζει ενοχές, ενώ θα μπορούσαμε, λόγου χάρη, να τον καλέσουμε την επόμενη μέρα.

Υπαρξιακή ενοχή: Βασίζεται στη σκέψη ότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και στην επίγνωση ότι είναι αδύνατο να ζήσει κανείς πάνω στη Γη χωρίς να ασκήσει καμία αρνητική επιρροή στους άλλους ή στο περιβάλλον. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν, λόγου χάρη, οι ενοχές για το ότι οι πόροι της Γης εξαντλούνται, για το ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε κ.λπ.

Μεγαλώνοντας παιδιά χωρίς ενοχές
Η ενοχή είναι ένα συναίσθημα που είμαστε «κατασκευασμένοι» να το βιώνουμε, επειδή ως ένα βαθμό έχει προστατευτική δράση. Παράλληλα, όμως, εκπαιδευόμαστε και από το περιβάλλον μας να νιώθουμε ενοχικά. «Φανταστείτε ότι οι ενοχές μας είναι ένα κουμπί, το οποίο όσο πιο συχνά πατάνε οι γύρω μας (π.χ. οι γονείς ή οι δάσκαλοι) όταν είμαστε παιδιά, τόσο πιο ευάλωτοι γινόμαστε σε αυτές ως ενήλικοι», εξηγεί η κλινική ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια κ. Ελένη Κατσάμπα. Στην πραγματικότητα, χτίζεται από την παιδική ηλικία ένας ενοχικός τρόπος σκέψης, που μπορεί να συμπυκνωθεί στην παρακάτω φράση: «Αν καταφέρω να ικανοποιήσω τους άλλους, π.χ. τη μαμά ή τον μπαμπά μου, θα είμαι καλός, θα έχω την αποδοχή και την αγάπη τους». Έτσι, το παιδί μαθαίνει να αξιολογεί τον εαυτό του με εξωτερικά κριτήρια και να μην έχει εμπιστοσύνη στην αξία και τις δυνάμεις του. Το λάθος των γονιών είναι ότι δυσκολεύονται να διαχωρίσουν αυτό που κάνει το παιδί από αυτό που είναι, δίνοντάς του ένα λανθασμένο μήνυμα, όπως: «Δεν έκανες τα μαθήματά σου, άρα είσαι κακό παιδί». «Είναι προτιμότερο να λέμε στο παιδί μας "αυτό που έκανες ήταν κακό", όχι "είσαι κακό παιδί"», εξηγούν οι ψυχολόγοι.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΠΙΟ ΣΥΧΝΕΣ ΕΝΟΧΕΣ

Ενοχή Νο 1:
 «Ξοδεύω περισσότερα χρήματα από όσα πρέπει»Πολλές από τις πεποιθήσεις μας σχετικά με τα χρήματα που δαπανάμε έχουν τις ρίζες τους στην παιδική μας ηλικία, όταν μας έλεγαν ότι είναι απληστία να ζητάμε πολλά πράγματα. Αυτή η σκέψη είναι πιθανό να γεμίζει ορισμένους από εμάς με ενοχές -οι οποίες φυσικά διογκώνονται και λόγω της παρούσας οικονομικής κατάστασης-, ακόμα και αν στην πραγματικότητα κάνουμε πολύ λογική διαχείριση των χρημάτων μας.

Τι να κάνουμε
Λέμε: «Το αξίζω» Αναγνωρίζουμε ότι κάποιες φορές έχουμε την ανάγκη να αγοράσουμε κάτι για τον εαυτό μας. Άλλωστε, δουλεύουμε σκληρά και χρειάζεται να ανταμείβουμε πού και πού τον εαυτό μας γι’ αυτό.
Φτιάχνουμε πλάνο Επιλέγουμε αυτό που πραγματικά επιθυμούμε (π.χ. «Να κάνω ένα ταξίδι») και μαζεύουμε χρήματα για να το αποκτήσουμε, αφήνοντας κατά μέρος άλλες αγορές (π.χ. ένα καινούργιο φόρεμα).
Φροντίζουμε τον εαυτό μας Οι γυναίκες είναι συνήθως επιφορτισμένες με τον ρόλο του «φροντιστή» στην οικογένεια. Για να μπορούν, όμως, να φροντίζουν τους άλλους, θα πρέπει πρώτα από όλα να φροντίζουν -ίσως και να κακομαθαίνουν πού και πού- τον εαυτό τους.

Ενοχή Νο 2:
 «Είμαι κακός γονιός»Είτε αφορούν το ότι δεν αφιερώνουμε αρκετό χρόνο στα παιδιά μας είτε ότι χάνουμε εύκολα την υπομονή μας μαζί τους, οι ενοχές παραμένουν πάντα ένας συνεχής «θόρυβος» μέσα στο κεφάλι μας. «Μια συνείδηση που μας τσιγκλάει σημαίνει ότι νοιαζόμαστε», μας καθησυχάζουν οι ψυχολόγοι. «Ωστόσο, οι υπερβολικά ενοχικοί γονείς δεν είναι παραγωγικοί», προειδοποιούν.

Τι να κάνουμε
Πετάμε την μπέρτα της «σούπερ μαμάς» Αντί να εστιάζουμε σε πιθανές αποτυχίες, μπορούμε να αναρωτηθούμε «Τι κάνω σωστά;» ή ακόμα καλύτερα να θέσουμε στα παιδιά μας το ίδιο ερώτημα. Οι απαντήσεις τους μάλλον θα μας ξαφνιάσουν! Τα περισσότερα παιδιά πάντως θεωρούν ότι η αγάπη είναι η μοναδική απαίτηση για να δώσουν τον τίτλο της «υπέροχης μαμάς».
Αποφεύγουμε τις συγκρίσεις Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι συμβαίνει σε άλλες οικογένειες, γι’ αυτό και οι συγκρίσεις με άλλες μαμάδες ή μπαμπάδες που «τα προλαβαίνουν όλα» δεν έχουν νόημα. Το σημαντικό είναι να εντοπίσει ο καθένας όσα είναι σημαντικά για τον ίδιο και την οικογένειά του.
Δεν απογοητευόμαστε Όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θα θέλαμε (π.χ. «Ο γιος μου δεν έγραψε καλά στις εξετάσεις»), πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως το γεγονός ότι αγχωνόμαστε σημαίνει ότι νοιαζόμαστε. Στη συνέχεια πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι φόβοι μας και τα γεγονότα που μας προκαλούν απογοήτευση διαφέρουν από εκείνα του παιδιού μας (εκείνο, λόγου χάρη, μπορεί να μην είναι και τόσο απογοητευμένο από το πώς έγραψε στις εξετάσεις, επειδή ήξερε ότι δεν είχε προετοιμαστεί σωστά). Αυτό που έχει σημασία είναι ένα παιδί να νιώθει αγάπη και ασφάλεια από τους γονείς του, ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής, αλλά και να κατανοεί τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του.

Ενοχή Νο 3:
 «Δεν καταφέρνω να αδυνατίσω»Ένα αδύνατο γυμνασμένο σώμα είναι γεγονός ότι αρέσει. Αυτός είναι και ο λόγος που τα βάζουμε με τον εαυτό μας επειδή δεν μπορούμε να τηρήσουμε τη δίαιτα ή επειδή για μία ακόμα φορά βαρεθήκαμε να πάμε στο γυμναστήριο.

Τι να κάνουμε
Συνεχίζουμε ακάθεκτοι Συνεχίζουμε κανονικά τη δίαιτά μας, ακόμα και μετά από μερικές παρασπονδίες. Άλλωστε, οι διαιτολόγοι -ακόμα και αν δεν μας το λένε- πάντα υπολογίζουν ότι κατά τη διάρκεια του διατροφικού προγράμματος θα υποκύψουμε άθελά μας σε κάποια λιχουδιά.
Διαχειριζόμαστε σωστά τον χρόνο Αντί να αναβάλουμε την επίσκεψή μας στο γυμναστήριο επειδή δεν διαθέτουμε αρκετό χρόνο, μπορούμε να αξιοποιήσουμε ακόμα και τα 10΄ του ελεύθερου χρόνου μας για να κάνουμε ορισμένες ασκήσεις ενδυνάμωσης (στο γυμναστήριο ή στο σπίτι) ή για να τρέξουμε (στον διάδρομο του γυμναστηρίου ή στον δρόμο).
Προτιμάμε τις εναλλαγές Προσθέτουμε καινούργιες τροφές στη δίαιτά μας και διαφορετικά είδη άσκησης στο πρόγραμμα γυμναστικής μας (π.χ. γιόγκα, τρέξιμο, βάρη). Οι εναλλαγές σε όλους τους τομείς μάς βοηθούν να διατηρήσουμε το ενδιαφέρον μας και να μην παραιτηθούμε.

Ενοχή Νο 4:
 «Είμαι ανεπαρκής για τους φίλους μου»Πρόκειται για ενοχή που νιώθουν περισσότερο οι γυναίκες παρά οι άνδρες. Το να ξεχάσουμε τα γενέθλια της κολλητής μας, να της στείλουμε mail επειδή δεν βρήκαμε χρόνο να της τηλεφωνήσουμε ή να ακυρώσουμε την έξοδο με τους φίλους μας γιατί νιώθαμε κούραση είναι πράγματα που συχνά τριβελίζουν το μυαλό μας για μέρες.

Τι να κάνουμε
Ταξιδεύουμε νοερά στον χρόνο Ας υποθέσουμε ότι ακυρώσαμε μια έξοδο με την παρέα μας γιατί νιώθαμε εξάντληση. Πιστεύουμε ότι φερθήκαμε άσχημα στους φίλους μας; Ας φανταστούμε τώρα ότι βρισκόμαστε 5 χρόνια μετά και θυμόμαστε αυτό το γεγονός. Μας φαίνεται το ίδιο κακό; Δοκιμάζουμε να φέρουμε στο μυαλό μας την ίδια σκηνή 10 χρόνια μετά. Ποιο είναι το αποτέλεσμα τώρα; Αυτή είναι η δύναμη της προοπτικής!
Διεκδικούμε τα δικαιώματά μας Φιλία δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε πάντα διάθεση, να είμαστε μονίμως τυπικοί και πρόθυμοι. Όλοι μας έχουμε το δικαίωμα κάποιες φορές να είμαστε κουρασμένοι, να βαριόμαστε, να ξεχνάμε, και οι αληθινοί φίλοι μπορούν να μας καταλάβουν.
Αναζητούμε κρυμμένα μηνύματα Ορισμένες φορές οι ενοχές μπορεί να κρύβουν κάποια άλλα συναισθήματα. Πίσω από την άρνησή μας, για παράδειγμα, να σηκώσουμε το τηλέφωνο ίσως να κρύβεται η κουραστική μας φίλη, η οποία απαιτεί συνεχώς την προσοχή μας. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: «Αν δεν αισθανόμουνα ενοχές, τι θα ένιωθα;». Αυτό θα μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα και στη συνέχεια να τα αντιμετωπίσουμε.


ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΕΛΕΝΗ ΚΑΤΣΑΜΠΑ, MSc, κλινική ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια (www.katsampa.gr).

Ψυχοθεραπεία ζεύγους


Η Σταχτοπούτα παντρεύτηκε εν μέσω τυμπανοκρουσιών τον πρίγκιπα και η Χιονάτη βρήκε τον έρωτα στα μάτια του δικού της αγαπημένου. Στην πραγματικότητα, όμως, δυστυχώς οι σχέσεις δεν τελειώνουν με το «... και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Άλλωστε, αν ρωτούσαμε τη Σταχτοπούτα μετά από 10 χρόνια γάμου πώς βλέπει τον πρίγκιπα και τη Χιονάτη αν είναι ακόμα ερωτευμένη με τον άνδρα των ονείρων της, οι απαντήσεις τους μάλλον θα μας εντυπωσίαζαν. Πριν τα βάψουμε, λοιπόν, μαύρα που η κρίση χτύπησε τη δική μας πόρτα, καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι οι σχέσεις δεν μένουν ποτέ στάσιμες. Είναι ζωντανά συστήματα που εξελίσσονται. Μπορούμε, λοιπόν, να δούμε την κρίση από τη θετική της πλευρά, ως κίνητρο για εσωτερική αναζήτηση και εξέλιξη της σχέσης μας. Σε αυτό μπορεί να μας βοηθήσει η ψυχοθεραπεία ζεύγους.

Τι φταίει; Τι είναι αυτό που οδηγεί τα ζευγάρια στην κρίση; Η Άννα και ο Πέτρος ένιωθαν από την πρώτη στιγμή που γνωρίστηκαν ότι ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, μέχρι που γεννήθηκε ο γιος τους. Τότε, ξεκίνησαν οι καβγάδες. Η σχέση της Αλίκης και του Γιάννη χάλασε από τη στιγμή που παντρεύτηκαν και η μητέρα του Γιάννη άρχισε να μπερδεύεται στη ζωή τους. Οι αφορμές που οδηγούν δύο συντρόφους σε συγκρούσεις είναι πολλές, από τις αυξημένες ανάγκες ενός μωρού και την επέμβαση του οικογενειακού περιβάλλοντος, μέχρι την έλλειψη επικοινωνίας ή μια δύσκολη οικονομική και κοινωνική συγκυρία.

Η αρχή του νήματος Ποια είναι, όμως, τα βαθύτερα αίτια που προκαλούν τις συγκρούσεις και την ένταση; Τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας επηρεάζουν καθοριστικά το πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, το σύντροφό μας και το τι περιμένουμε από τη σχέση, εξηγούν οι ειδικοί. Σε ένα ζευγάρι, ο κάθε σύντροφος αναζητά από τον άλλον πολλά από τα στοιχεία που θα ήθελε (αλλά δεν είχε) ως παιδί. Μια γυναίκα, για παράδειγμα, με πατέρα απόντα, επιλέγει ένα σύντροφο προστατευτικό, συχνά και με μεγάλη διαφορά ηλικίας, που λειτουργεί ως πατρική φιγούρα. Όταν η ανάγκη της για προστασία καλυφθεί (γιατί οι ανάγκες της με το χρόνο εξελίχθηκαν), αρχίζουν να φαίνονται τα αρνητικά χαρακτηριστικά του μοντέλου που επέλεξε (π.χ. ότι ο σύντροφός της είναι υπερβολικά καθοδηγητικός και περιοριστικός) και εκεί αρχίζει η σύγκρουση. Αυτό ισχύει για όλους μας σε ένα βαθμό. Όλοι έχουμε κενά από την παιδική μας ηλικία που θέλουμε να καλύψουμε και ασυνείδητα προσδοκούμε να τα αναπληρώσει ο σύντροφός μας. Όμως, όσο πιο στερημένη συναισθηματικά παιδική ζωή έχει κανείς, τόσο πιο «δύσκολες» είναι οι επιλογές που κάνει στην ενήλικη ζωή του, ενώ όσο πιο ομαλή και με λιγότερα ψυχικά τραύματα είναι η παιδική ηλικία, τόσο πιο ευέλικτος είναι κανείς στο να χειριστεί δύσκολες καταστάσεις με το σύντροφό του.

Οι καμπές της σχέσης Υπάρχουν ορισμένες κρίσιμες περίοδοι στη ζωή ενός ζευγαριού, όπου αυξάνονται οι πιθανότητες να δημιουργηθούν προβλήματα στη σχέση. Αυτές είναι οι εξής:
Μετά τα δύο πρώτα χρόνια Η περίοδος του ενθουσιασμού και της έντονης σεξουαλικής διέγερσης συνήθως έχει παρέλθει. Ο εγκέφαλός μας έχει εξοικειωθεί με την εικόνα του συντρόφου μας, επομένως δεν είναι τόσο άμεση η σεξουαλική διέγερση και το ερωτικό πάθος έχει ξεθυμάνει. Σε αυτή τη φάση, λοιπόν, ελλοχεύει ο κίνδυνος να παραιτηθούμε από τη διαδικασία του σεξ. Το ζητούμενο, όμως, είναι να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι το πάθος μπορεί να μειωθεί, χωρίς αυτό να συνεπάγεται την καταδίκη της ερωτικής μας ζωής. Σύμφωνα με τους ειδικούς, δεν πρέπει να μειωθεί η συχνότητα των ερωτικών μας επαφών, αφού ακόμα και αν δεν υπάρχει έντονη ερωτική διέγερση από την αρχή, η ίδια η πράξη μπορεί να μας ευχαριστεί πολύ και να συντηρεί τη σωματική και συναισθηματική οικειότητα.
Η συγκατοίκηση Η τριβή της καθημερινότητας μειώνει το σεξουαλικό πάθος, ενώ πλέον έχουμε να διαχειριστούμε ως ζευγάρι διάφορα διαδικαστικά θέματα (πληρωμή λογαριασμών, ενοίκιο κλπ.). Χρειάζεται, λοιπόν, χρόνος για να μπορέσουμε να συντονιστούμε ως ζευγάρι, ώστε να αισθανθούμε άνετα στο χώρο, την καθημερινότητα και τις υποχρεώσεις μας.
Η απόκτηση παιδιών Πρόκειται για περίοδο έντονων εσωτερικών ανακατατάξεων, τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες. Ουσιαστικά, είναι σαν να ενηλικιωνόμαστε, να ωριμάζουμε. Δεν έχουμε πλέον απόλυτη ελευθερία στο πρόγραμμά μας, πρέπει να επωμιστούμε επιπλέον υποχρεώσεις, δεν είμαστε πια το επίκεντρο ο ένας για τον άλλον, ίσως μάλιστα ο ένας σύντροφος να εκτοπιστεί (π.χ. η έντονη σχέση μητέρας-νεογέννητου παιδιού ίσως κάνει τον άνδρα να νιώθει παραμελημένος).
Αναπτυξιακές κρίσεις Πρόκειται για περιόδους όπου το περιβάλλον είναι αυτό το οποίο δημιουργεί έντονη κρίση στο ζευγάρι (π.χ. οικονομικά προβλήματα, ανεργία ενός εκ των δύο συντρόφων, ασθένειες στο οικογενειακό περιβάλλον).

Ψυχοθεραπεία για δύο Πολλά ζευγάρια με προβλήματα, αντί να ζητήσουν βοήθεια από ειδικό για να δουν τι σημαίνει αυτή η κρίση για τον καθένα ξεχωριστά, αλλά και για τη σχέση τους, βάζουν συγγενείς και φίλους στο παιχνίδι ή διαχειρίζονται την κατάσταση μόνοι τους, συχνά με οδυνηρά αποτελέσματα (όχι μόνο οδηγούνται σε χωρισμό, αλλά επαναλαμβάνουν και πολλά τραύματα του παρελθόντος μέσα από τη σχέση τους). Συνήθως, τα ζευγάρια που οδηγούνται τελικά στο γραφείο του ψυχοθεραπευτή, είναι αυτά που ο ένας από τους δύο (κυρίως η γυναίκα) αποφασίζει να κάνει μια ύστατη προσπάθεια προκειμένου να δει κατά πόσον αυτή η σχέση μπορεί να εξελιχθεί και να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της ή πρέπει να οδηγηθεί στη διάλυση. Οι άνδρες συχνά αντιμετωπίζουν την ψυχοθεραπεία ζεύγους με προκατάληψη και δυσκολεύονται να συμφωνήσουν. Άλλοι πάλι που δεν έχουν την ωριμότητα, δεν την παίρνουν καθόλου στα σοβαρά. Θεωρούν ότι αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες. Σύμφωνα με τους ειδικούς, το ιδανικό σενάριο είναι η θεραπεία να αποτελεί κοινή απόφαση των δύο συντρόφων, καθώς αυτό αποτελεί ένδειξη της δέσμευσής τους στη σχέση.

Ο φόβος του χωρισμού Αρκετοί αρνούνται να ζητήσουν τη βοήθεια ειδικού, από φόβο μήπως μέσω της θεραπείας οδηγηθούν τελικά στο χωρισμό. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Όπως συμβαίνει γενικά στην ψυχοθεραπεία, έτσι και στην ψυχοθεραπεία ζεύγους, ο καθένας μας τη χρησιμοποιεί για να κάνει αυτό που έχει προγραμματίσει να κάνει και που βαθύτερα επιθυμεί. Αν κάποιος θα ήθελε, για παράδειγμα, να χωρίσει, αλλά δεν το αντέχει, μέσα από την ψυχοθεραπεία θα βρει τη δύναμη να το κάνει. Αντίθετα, στην περίπτωση που ένα ζευγάρι θέλει να μείνει μαζί, θα αξιοποιήσει τη θεραπεία για να τα καταφέρει. Την απόφαση δεν την παίρνει ο ψυχοθεραπευτής, αυτός διευκολύνει απλώς το ζευγάρι να πετύχει στο στόχο του.

Στα άδυτα μιας συνεδρίας Οι άνθρωποι, όταν απευθύνονται σε έναν ειδικό για να λύσουν τα προβλήματα στη σχέση τους, συνήθως έχουν φτάσει στο σημείο να αδυνατούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, αφού ο ένας δεν ακούει τον άλλον. Ο θεραπευτής, λοιπόν, δρα αρχικά σαν συντονιστής, ώστε ο καθένας να καταφέρει να μιλήσει ουσιαστικά, χωρίς να κατηγορεί το σύντροφό του. Να πει τι σκέφτεται, πώς αισθάνεται και τι χρειάζεται. Σκοπός του ψυχοθεραπευτή είναι να τους δείξει έναν τρόπο να επικοινωνούν, αφήνοντας κατά μέρος τις κατηγορίες και προχωρώντας στις προσωπικές δηλώσεις. Στόχος είναι να ευαισθητοποιηθεί ο καθένας ξεχωριστά σε σχέση με το δικό του δυναμικό (με ό,τι κουβαλάει ο ίδιος), αλλά και με τα ευαίσθητα σημεία του άλλου. Έτσι, θα καταφέρει να μην εκτίθεται επανειλημμένως σε τραύματα του παρελθόντος μέσα από τη σχέση (π.χ. να βιώνει την απόρριψη), αλλά και να μην πληγώνει το σύντροφό του. Ως συνέπεια, οι δύο σύντροφοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα τον εαυτό τους και τον άλλον και μαθαίνουν να αλληλοφροντίζονται.

Zoom στην ψυχοθεραπεία Συνήθως, οι συνεδρίες ζεύγους διαρκούν 50-60΄ και γίνονται ανά 15 ημέρες, εκτός και αν το ζευγάρι περνάει έντονη κρίση, οπότε μπορεί να είναι εβδομαδιαίες. Ένας πρώτος κύκλος θεραπείας ολοκληρώνεται συνήθως μέσα σε 10-12 συνεδρίες, αν και κάποιοι ενδεχομένως να πάρουν βοήθεια και συντομότερα. Πάντως, το διάστημα της ψυχοθεραπείας εξαρτάται από τα θέματα του ζευγαριού και τη διάθεση των συντρόφων να εμβαθύνουν σε αυτά. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο ψυχοθεραπευτής κρίνει ότι κάποιος από τους δύο συντρόφους χρειάζεται να ασχοληθεί διεξοδικότερα με ορισμένα προσωπικά του ζητήματα, οπότε ίσως να του συστήσει ενδιαμέσως και κάποιες ατομικές συνεδρίες. Ορισμένες φορές, προτείνεται η θεραπεία με ομάδες ζευγαριών, θεωρώντας σημαντικό για κάποια ζευγάρια να έρθουν σε επαφή και με άλλα ζευγάρια που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα, για να δουν πώς τα διαχειρίζονται. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο αριθμός των ζευγαριών και των συνεδριών είναι συγκεκριμένος, ενώ τα θέματα που συζητιούνται είναι προαποφασισμένα.

Η δύναμη της σύγκρουσης «Συχνά δαιμονοποιούμε τους καβγάδες. Τη ρήξη, όμως, στα ζευγάρια δεν την προκαλεί η σύγκρουση, αλλά η συναισθηματική απομόνωση», εξηγούν οι ειδικοί. Τα ζευγάρια που δεν τσακώνονται, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Η σιωπή μπορεί να κρύβει πολλά συναισθήματα και σκέψεις που δεν τολμούν να μοιραστούν μεταξύ τους. Έτσι, καταλήγουν να ασφυκτιούν στη σχέση, να απομακρύνονται μεταξύ τους και τελικά να διακόπτουν τη σχέση ή να βρίσκουν άλλους συντρόφους. Αν δύο άνθρωποι συζητούν έντονα για θέματα που τους απασχολούν, καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον και λαμβάνουν υπόψη τους αυτά που λέει ο σύντροφός τους, τότε οι συγκρούσεις είναι σημαντικές, γιατί τους βοηθούν να γνωριστούν ουσιαστικότερα και να εξελίξουν τη σχέση τους. Άλλωστε, όλοι μας έχουμε αισθήματα θυμού, τα οποία είναι σημαντικό να μπορούμε να εκδηλώνουμε στο σύντροφό μας, χωρίς βέβαια να τον πληγώνουμε. Το επικίνδυνο είναι όταν ένας καβγάς περιορίζεται σε δύο μονολόγους. Ο ένας δεν ακούει τον άλλον, επαναλαμβάνονται τα ίδια λόγια, χωρίς καμία εξέλιξη ή επεξεργασία των όσων λέγονται. Τότε, το ζευγάρι νιώθει αδιέξοδο, απογοητεύεται και στο τέλος περνάει στην παραίτηση και στην αδιαφορία.

Η συνταγή της επιτυχίας Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα ζευγάρια που έχουν περισσότερες πιθανότητες να αντέξουν στο χρόνο -ακόμα και αν περνάνε κρίσεις-, είναι αυτά που η σχέση τους διαθέτει τα εξής 3 στοιχεία:
Σεξουαλικό πάθος Το να επιθυμούν σεξουαλικά ο ένας τον άλλον και να έχουν μάθει να το συντηρούν αυτό με την πάροδο του χρόνου.
Επικοινωνία
Το να μπορούν να εκφράζουν τις ανάγκες τους και να μην «κατεβάζουν ρολά». Ο κάθε σύντροφος να είναι ανοιχτός να ακούσει την πλευρά του άλλου και να μην οχυρώνεται στη δική του οπτική.
Δέσµευση
Ο ένας νιώθει για τον άλλον ότι του είναι σημαντικός και δεσμεύεται δίπλα του, θέλει δηλαδή να είναι μαζί του.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΤΣΑΜΠΙΚΑ ΜΠΑΦΙΤΗ, MSc., PhD., ECP, κλινική ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια, οικογενειακή θεραπεύτρια.

Δεν μεγαλώνω! Δεν μεγαλώνω!

Δεν μεγαλώνω!


Το σύνδρομο του Πίτερ Παν
Ζει και κινείται ανάμεσά μας και ας μη φοράει πράσινα ρούχα. Είναι ο τύπος ανθρώπου που ζει μία παρατεταμένη εφηβεία, αρνείται να μεγαλώσει, έχει σώμα ενηλίκου, αλλά συναισθηματικά είναι ανώριμος και δεν θέλει ή δεν ξέρει πώς να είναι ενήλικος. Αν και το συγκεκριμένο σύνδρομο δεν έχει αναγνωριστεί ως επίσημη ψυχική διαταραχή, ωστόσο ο όρος χρησιμοποιείται στην πράξη από πολλούς ψυχολόγους. Επίσης, αφορά και τα δύο φύλα, αλλά εμφανίζεται συχνότερα στους άνδρες.

Όλα ξεκινούν από την οικογένεια
Και στην περίπτωση αυτή, τη μεγαλύτερη ευθύνη έχει η οικογένεια, που αποτρέπει το παιδί από το να μεγαλώσει. Από τη μία, υπάρχουν οι γονείς, που για να μη νιώθουν τύψεις για τις ώρες που περνούν μακριά από το σπίτι κάνουν στο παιδί τους όλα τα χατίρια, χαρίζοντάς του τα πάντα. Έτσι, όμως, δεν το βοηθούν να διαμορφώσει χαρακτήρα. Από την άλλη, υπάρχουν οι υπερπροστατευτικοί γονείς, που στην προσπάθειά τους να κρατήσουν το παιδί τους μακριά από τις δυσκολίες της ζωής τού στερούν τη δυνατότητα να μάθει και να ωριμάσει μέσα από τις εμπειρίες που προσφέρουν τα λάθη του. Η ασφυκτική αυτή προστασία έχει ως συνέπεια το παιδί να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και να μην εμπιστεύεται τις ικανότητές του, αδυνατώντας έτσι να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις και τις προκλήσεις της ενήλικης ζωής. Όσον αφορά τον άνδρα, η κοινωνική πίεση και ο φόβος μη επίτευξης των στόχων που καλείται να εκπληρώσει (π.χ. να παρέχει οικονομική ασφάλεια στην οικογένειά του) μπορεί να τον οδηγήσουν στην υιοθέτηση παιδικής συμπεριφοράς. Αλλά και στην περίπτωση της γυναίκας, το παραδοσιακό πρότυπο ρόλου, που τη θέλει υπεύθυνη, λογική και υπομονετική, μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ, οδηγώντας τη στο άλλο άκρο.

Τι κρύβεται στο βάθος 
Τι κρύβεται όμως κάτω από τη ναρκισσιστική συμπεριφορά που χαρακτηρίζει τον ενήλικο Πίτερ Παν; Στην πραγματικότητα κρύβεται θλίψη και θυμός, συναισθήματα που απουσίαζαν κατά την παιδική ηλικία (στην οποία εμφανίστηκε η καθήλωση) και γι’ αυτό δεν μπορεί να τα αναγνωρίσει, να τα επεξεργαστεί και να τα αντιμετωπίσει. Έτσι, αντιδρά με τον μόνο τρόπο που μπορεί: υιοθετώντας ναρκισσιστικές συμπεριφορές.

Πως επηρεάζεται η ζωή του 
Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ένας ενήλικος Πίτερ Παν είναι ότι δεν μπορεί να αναπτύξει ισχυρές διαπροσωπικές σχέσεις, να δεσμευτεί, να αντιμετωπίσει τον φόβο της ευθύνης. Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά επιλέγει φίλους και συντρόφους μικρότερης ηλικίας, οι οποίοι δεν έχουν ανησυχίες, μελλοντικά σχέδια και τις απαιτήσεις μιας ισότιμης σχέσης. Στην περίπτωση δε που η σχέση προχωρήσει, είναι πολύ πιθανό ο ευθυνόφοβος Πίτερ να αποχωρήσει.

Τι γίνεται με τη Γουέντι;
Όπως υπάρχει το σύνδρομο του Πίτερ Παν, υπάρχει και η περίπτωση των ανθρώπων που αναλαμβάνουν περισσότερες ευθύνες από όσες πρέπει και πιστεύουν ότι είναι υπεύθυνοι για τους άλλους. Αυτή η συμπεριφορά είναι γνωστή ως «σύνδρομο της Γουέντι». Εμφανίζεται και στα δύο φύλα, αν και είναι συνηθέστερο στις γυναίκες. Συχνά τα δύο αυτά σύνδρομα συμπληρώνουν το ένα το άλλο, αφού ο πρώτος ψάχνει μια Γουέντι να αναλάβει τις ευθύνες του και η Γουέντι ψάχνει κάποιον να φροντίζει. Τα άτομα με σύνδρομο Γουέντι αισθάνονται ότι πρέπει να έχουν πάντα τον έλεγχο και καταρρέουν σε περίπτωση απώλειάς του. Ουσιαστικά, όμως, οι πράξεις τους οδηγούνται από τον φόβο της απόρριψης και της εγκατάλειψης.

Ο Πίτερ Παν μεγάλωσε
Αν και δεν είναι αναγνωρισμένη ψυχολογική διαταραχή, ωστόσο απαιτεί ψυχοθεραπευτική υποστήριξη, προκειμένου ο... Πίτερ Παν να μεγαλώσει. Οι συναισθηματικά ανώριμοι άνθρωποι μπορούν να επωφεληθούν από τις υπηρεσίες του ψυχοθεραπευτή, ο οποίος είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει τεχνικές που θα δυναμώσουν τον άνθρωπο και θα τον εκπαιδεύσουν στο πώς να αντιμετωπίζει τις φοβίες του και να αναλαμβάνει ευθύνες. Η θεραπεία είναι πιο αποτελεσματική όταν ο ίδιος ο άνθρωπος αναγνωρίζει την προβληματική συμπεριφορά και είναι διατεθειμένος να την αλλάξει.

Πώς να τον ξεχωρίσω;
*  Συμπεριφέρεται σαν παιδί, αλλά χωρίς την ευαισθησία ενός παιδιού.
* Ζητά συνέχεια την προσοχή και την αγάπη των άλλων και φοβάται τη μοναξιά.
* Δεν εκφράζει τα συναισθήματά του.
* Ασχολείται μόνο με τις δικές του ανάγκες, θέλει οι άλλοι να ικανοποιούν τα θέλω του, αλλά ο ίδιος δεν είναι διατεθειμένος να προσφέρει.
* Χάνει τον έλεγχο των συναισθημάτων του, εκδηλώνοντάς τα με υπερβολή.
* Δεν αναλαμβάνει ευθύνες, δεν μπορεί να δεσμευτεί, ούτε να τηρήσει υποσχέσεις.
* Διακρίνεται από έλλειψη αυτοπεποίθησης, ακόμα και αν δεν φαίνεται.
* Δεν ανέχεται την κριτική.
* Χαρακτηρίζεται από έλλειψη αυτοπειθαρχίας, τεμπελιά και ανευθυνότητα.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΔΗΜΗΤΡΑ ΘΕΟΦΙΛΗ, κοινωνική λειτουργό-ψυχοθεραπεύτρια.

Τα μυστικά όσων δεν ανησυχούν ποτέ


Η ανησυχία είναι ωφέλιμη όταν μας κινητοποιεί να δράσουμε και να βρούμε λύσεις. Όταν όμως στο μυαλό μας κυριαρχούν τα χειρότερα σενάρια, τότε ξεκινούν τα προβλήματα. «Και αν με απολύσουν και καταλήξω στο δρόμο;», «Και αν δεν πληρώσω το πρόστιμο και βρεθώ χρεωμένος και μπω στη φυλακή;», «Τι θα συμβεί αν…;». Η υπερβολική ανησυχία, που συνδυάζεται με μπόλικα στοιχεία αβεβαιότητας και καταστροφολογίας, σπανίως ωφελεί. Οι άνθρωποι που ανησυχούν υπερβολικά συνήθως φοβούνται μια απροσδιόριστη απειλή - ένα αόριστο κακό ενδεχόμενο στο μέλλον. Η συνεχής ανησυχία είναι δυνατόν να επηρεάσει τη ζωή μας και να μας παραλύσει συναισθηματικά. Μπορούμε, όμως, να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο των παράλογων φόβων παίρνοντας πρώτα απ’ όλα μαθήματα από εκείνους που δεν χάνουν τον ύπνο τους, ούτε τρώνε τα νύχια τους ανησυχώντας για το «τι θα συμβεί αν...». Ας δούμε, λοιπόν, πώς σκέφτονται.

Εστιάζουν στο παρόν
Μία από τις μεγαλύτερες διαφορές ανάμεσα σε εκείνους που ανησυχούν υπερβολικά και σε όσους δεν αφήνουν την ανησυχία να επηρεάζει τη ζωή τους είναι ότι οι δεύτεροι δεν αναλώνονται σκεπτόμενοι διαρκώς τι θα φέρει το μέλλον.
Το μυστικό Μια τεχνική που μπορεί να μας βοηθήσει είναι να σημειώσουμε σε ένα χαρτί ποιο ακριβώς είναι το θέμα που μας ανησυχεί, έτσι ώστε να μην αφήσουμε το μυαλό μας να παρασυρθεί από παράλογες φοβίες που μας απομακρύνουν από το αληθινό πρόβλημα.

Αποστασιοποιούνται 

Οι άνθρωποι που δεν ανησυχούν υπερβολικά όταν έρχονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα παίρνουν τις αποστάσεις τους, γεγονός που τους επιτρέπει να δουν την κατάσταση πιο αντικειμενικά και με τη συναισθηματική αποστασιοποίηση που είναι απαραίτητη για να βρουν λύσεις.
Το μυστικό Ακόμη και αν αυτό φαίνεται δύσκολο για τους… ανήσυχους τύπους, οι ειδικοί τούς προτείνουν να καταγράφουν τα «χειρότερα σενάρια» που περνούν από το μυαλό τους και να βλέπουν κατά πόσον είναι πιθανά. Να αντιμετωπίζουν, δηλαδή, τις ανησυχίες τους όχι ως γεγονότα, αλλά ως υποθέσεις, τις οποίες ελέγχουν για να δουν αν ευσταθούν. Ο τρόπος αυτός αποδυναμώνει τα εφιαλτικά σενάρια και βοηθά να εστιάσουμε στο τρέχον πρόβλημα.

Ανησυχούν, αλλά… αργότερα
Όλοι οι άνθρωποι ανησυχούν - μάλιστα οι γυναίκες φαίνεται να είναι πιο επιρρεπείς από τους άνδρες, ίσως επειδή εξελικτικά ο ρόλος τους είναι να προστατεύουν τα παιδιά από τους πιθανούς κινδύνους. Ωστόσο, η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε εκείνους που γίνονται έρμαια των φόβων τους και σε όσους διαχειρίζονται αποτελεσματικά τις ανησυχίες τους είναι ότι οι δεύτεροι δεν αναλώνονται στην καταστροφολογία.
Το μυστικό Μια καλή στρατηγική για την αντιμετώπιση της υπερβολικής ανησυχίας είναι να ασχοληθούμε με αυτήν… αργότερα. Την ώρα που η ενοχλητική σκέψη εισβάλλει στο μυαλό μας ας συνεχίσουμε με τις δραστηριότητές μας, λέγοντας στον εαυτό μας ότι θα σκεφτούμε τι θα κάνουμε με αυτή μια συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας αργότερα. Συχνά, το αποτέλεσμα είναι να την ξεχάσουμε εντελώς.

Δεν παρασύρονται
Η συνεχής ανησυχία εμπλέκει τα θύματά της σε έναν φαύλο κύκλο αρνητικών σκέψεων, με αποτέλεσμα ένα πρόβλημα που μπορεί να είναι αντιμετωπίσιμο να φαίνεται ανυπέρβλητο, αφού στο μυαλό τους όλα έχουν ήδη πάει στραβά.
Το μυστικό Καταγράφουμε το πραγματικό πρόβλημα με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι στο παρόν, προσπαθώντας να εντοπίσουμε πιθανές λύσεις, τις οποίες και τολμάμε να δοκιμάσουμε ακόμη και αν δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων την αποτελεσματικότητά τους.

Αποδέχονται την αβεβαιότητα
Η αδυναμία να αποδεχθούμε την αβεβαιότητα βρίσκεται στη ρίζα των παράλογων φόβων. Όσοι ανησυχούν υπερβολικά έχουν μια έντονη ανάγκη να γνωρίσουν και να ελέγξουν ό,τι θα τους συμβεί στο μέλλον. Ανησυχώντας για κάθε πιθανό καταστροφικό σενάριο, πιστεύουν ότι μπορούν να προβλέψουν και να αντιμετωπίσουν ό,τι τους επιφυλάσσει το μέλλον και να αποφύγουν τα δυσάρεστα. Το πρόβλημα είναι, όπως εξηγούν οι ειδικοί, ότι αυτή η τακτική δεν είναι αποτελεσματική.
 Το μυστικό Ανησυχώντας για ό,τι μπορεί να πάει στραβά, δεν ξορκίζουμε το κακό. Ενδεχομένως να νιώθουμε πιο ασφαλείς, αλλά αυτό είναι μια πλάνη. Εστιάζοντας σε επικείμενες απειλές, όχι μόνο δεν τις αποτρέπουμε, αλλά στερούμαστε και την απόλαυση της ζωής μας στο παρόν. Ενίοτε, μάλιστα, είναι δυνατόν με αυτόν τον τρόπο και να τις προκαλέσουμε. Για παράδειγμα, αν πηγαίνοντας σε μια συνέντευξη για δουλειά κάνουμε αρνητικές σκέψεις απαξίωσης και γελοιοποίησης του εαυτού μας, γινόμαστε περισσότερο νευρικοί, γεγονός που μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες όσον αφορά την εντύπωση που θα αποκομίσει για εμάς ο πιθανός εργοδότης μας. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, αν είναι δυνατόν να είμαστε σίγουροι για οτιδήποτε στη ζωή. Ας σκεφτούμε αν περιμένουμε «τα χειρότερα» μόνο και μόνο επειδή είναι απρόβλεπτα. Ας προκαλέσουμε τον ίδιο τον φόβο της αβεβαιότητας και θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα προόδου.

Σε αρμονία με τα συναισθήματά τους
Η συνεχής ανησυχία κρατά το μυαλό απασχολημένο και μας αποσπά από τα ίδια μας τα συναισθήματα. Δεν είναι όμως δυνατόν να «σωπάσουμε» τα συναισθήματά μας με αυτόν τον τρόπο. Περιστασιακά τα καταστέλλουμε, αλλά μόλις σταματήσουμε τις καταστροφικές σκέψεις αυτά βρίσκουν ξανά διέξοδο και μας ζητούν να τα διαχειριστούμε.
Το μυστικό Όσοι δεν καταστροφολογούν είναι σε αρμονία με τα συναισθήματά τους - θετικά και αρνητικά. Αποδέχονται ότι δεν μπορούν να έχουν διαρκώς τον έλεγχο και ότι τα συναισθήματα που βιώνουν δεν είναι πάντα ξεκάθαρα. Η αλήθεια είναι ότι τα συναισθήματα, όπως και η ίδια η ζωή, είναι μπερδεμένα. Μπορούμε, όμως, να δούμε τα αρνητικά συναισθήματα ως ένα σημάδι ότι η κατάσταση που τα προκαλεί -π.χ. σχέσεις, δουλειά, λογαριασμοί- απαιτεί την προσοχή μας και να λάβουμε τα μέτρα μας.

Οι σωστές ερωτήσεις
Όταν το μυαλό αρχίζει να κατρακυλά στο μονοπάτι των παράλογων σκέψεων, ας θέσουμε στον εαυτό μας μια σειρά ερωτήσεων που μπορούν να μας επαναφέρουν στον ορθό δρόμο της λογικής:
1 «Είναι δικό μου πρόβλημα;».
2 «Έχω κάποιο βαθμό ελέγχου της κατάστασης;».
3 «Έχω ήδη κάνει ό,τι μπορώ γι’ αυτό;».
4 «Είναι κάτι που πρόκειται να συμβεί σύντομα; Εάν δεν είναι επικείμενο, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχήσω γι’ αυτό τώρα».
5 «Υπάρχουν αποδείξεις για αυτήν μου τη σκέψη;».

Η εναλλακτική σκέψη
Οι έρευνες αποκαλύπτουν ότι όσο προσπαθούμε να διώξουμε μια δυσάρεστη σκέψη από το μυαλό μας τόσο αυτή κυριαρχεί στον νου μας. Αντί, λοιπόν, να προσπαθούμε να μη σκεφτούμε αρνητικά, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε έναν εσωτερικό διάλογο, θέτοντας ερωτήσεις που οδηγούν σε εναλλακτικές σκέψεις. Ας αναρωτηθούμε για παράδειγμα: «Πώς θα σκεφτόταν κάποιος άλλος στη θέση μου;», «Τι θα έλεγα σε κάποιον άλλο για να τον βοηθήσω με αυτές τις σκέψεις;», «Πώς θα σκέφτομαι για το ίδιο πράγμα σε μερικά χρόνια;».

Oι κατάλληλες παρέες
Εάν υπάρχει κάποιο πρόσωπο στη ζωή μας που μας αυξάνει τα επίπεδα του στρες και πυροδοτεί τον φαύλο κύκλο της ανησυχίας, καλό είναι να θέσουμε κάποια όρια όσον αφορά τα θέματα που επιτρέπεται να συζητάμε μαζί του.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΕΝΕΔΙΑΤΟΥ, ψυχολόγο, Μ.Α. Κλινικής Ψυχολογίας, πρόεδρο του Δ.Σ. και επιστημονική υπεύθυνη της Ελληνικής Εταιρείας Διαταραχών Διάθεσης «ΜΑΖΙ».

Πλάνο για καλύτερο σεξ

Πλάνο για καλύτερο σεξ



Υπάρχει τρόπος η ερωτική μας διάθεσης να τονωθεί; Ναι, απαντούν οι ειδικοί, αρκεί να προσέξουμε τι βάζουμε στο πιάτο και το φλιτζάνι μας, πώς φροντίζουμε το σώμα μας, αλλά και πώς επικοινωνούμε με τον σύντροφό μας - που είναι και το σημαντικότερο!

8 βήματα που ξυπνούν τη λίμπιντο


1  Δίνουμε χώρο στις φαντασιώσεις 
Το ζήτημα των φαντασιώσεων είναι αμφιλεγόμενο και πολυσυζητημένο. Οι σεξουαλικές φαντασιώσεις έχουν σημαντική θέση στη ζωή μας, αποτελώντας μια αναπαράσταση ερωτικής σκηνής, μια νοητική κατασκευή δηλαδή που μας βοηθά και μας επιτρέπει να επιθυμήσουμε και να λειτουργήσουμε ερωτικά. Αν και επικρατεί η άποψη ότι καλό είναι να μοιραζόμαστε τις φαντασιώσεις μας, η αλήθεια είναι ότι η φαντασίωση είναι κάτι πολύ προσωπικό και δεν είναι απαραίτητο ή υποχρεωτικό να τη μοιραζόμαστε με τον σύντροφό μας. Μάλιστα, η αποκάλυψή της, ανεξάρτητα της αντίδρασης του συντρόφου μας, ενδέχεται σε κάποιες περιπτώσεις να την αποδυναμώσει. Επομένως, μπορεί να μείνει κρυφή, να είναι το μυστικό μας και να λειτουργεί διεγερτικά, ακριβώς επειδή είναι αποκλειστικά μέσα στο δικό μας μυαλό.

2 «Ναι» στα... Selfies

Η αυτοϊκανοποίηση δεν είναι μια ξεχασμένη πρακτική της εφηβείας. Αντιθέτως, είναι μια φυσιολογική λειτουργία, η οποία, από τη στιγμή που δεν αποτελεί τον μοναδικό τρόπο ερωτικής ικανοποίησης, δεν υποκαθιστά την ερωτική συνεύρεση και δεν γίνεται καταναγκαστικά, δεν αποτελεί πρόβλημα. Μας επιτρέπει, μάλιστα, να γνωρίσουμε το σώμα μας και ό,τι το ικανοποιεί, γεγονός που μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στη σεξουαλική ικανοποίηση.

3 Λιγότερη οικειότητα
Η εγγύτητα είναι απαραίτητη στο ζευγάρι, αλλά η υπερβολική εξοικείωση μπορεί να σκοτώσει το σεξ. Ας μην ξεχνάμε ότι οι σύντροφοι, εκτός από εραστές, μπορεί να είναι σύμμαχοι, ενίοτε και «φίλοι». Όταν όμως άλλοι ρόλοι σε μια σχέση υποσκελίζουν τον ερωτικό, σύντομα το σεξ δεν «χωράει». Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να θυμηθούμε ότι ο σύντροφός μας θα είναι πάντα ένα οικείο μας πρόσωπο, για το οποίο όμως έχουμε όλο και κάτι καινούργιο και ενδιαφέρον να ανακαλύψουμε. Αν πάψουμε να βλέπουμε τη σχέση σαν ταξίδι, τότε πράγματι κινδυνεύουμε από την υπερβολική οικειότητα.

4 Λίγη βοήθεια
Τα ερωτικά αξεσουάρ και βοηθήματα δεν υπόκεινται σε κανόνες όσον αφορά τη χρήση τους. Από τη στιγμή που και οι δύο σύντροφοι συμφωνούν να τα χρησιμοποιήσουν ή έστω να πειραματιστούν, τότε μπορούν να αποτελέσουν μια πινελιά ανανέωσης στην ερωτική πράξη, ένα διεγερτικό συμπλήρωμα ή μια κίνηση που θα προκαλέσει γέλιο και θα μας φέρει πιο κοντά - αρκεί να μη χρησιμοποιούνται καταναγκαστικά ή να υποκαθιστούν τα σώματα και τις αισθήσεις.

5 Φτιάχνουμε ατμόσφαιρα
Η ατμόσφαιρα δεν εξαντλείται σε αναμμένα κεριά και απαλή μουσική. Πολλές φορές απαιτείται να φτιάξουμε «εγκεφαλική» ατμόσφαιρα, δηλαδή να στρέψουμε τη σκέψη μας προς πιο ερωτικές κατευθύνσεις - κάτι που μπορεί να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο σε ζευγάρια που είναι σε μακροχρόνιες σχέσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι η ερωτική πράξη απαιτεί όχι μόνο σωματική προετοιμασία, αλλά και νοητική. Το να σκεφτόμαστε το σεξ σημαίνει ότι αφήνουμε χώρο στη σκέψη μας γι’ αυτό, ότι δεν το αφήνουμε εκτός πλάνου και έτσι αυξάνουμε τις πιθανότητες να προκύψει.

6 Εμπλουτίζουμε το ερωτικό ρεπερτόριο
Πολλά ζευγάρια δεν βγαίνουν εκτός κρεβατοκάμαρας. Και όμως, με λίγη φαντασία και πολλή διάθεση, όλος ο χώρος του σπιτιού θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως χώρος ερωτικής συνεύρεσης. Το ίδιο ισχύει και για τις ερωτικές στάσεις που με το πέρασμα των χρόνων υπόκεινται στη δύναμη της συνήθειας. Το γεγονός ότι γνωρίζει ο ένας σύντροφος τι ευχαριστεί τον άλλο δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να εμπλουτίσουμε το  ερωτικό μας ρεπερτόριο. Άλλωστε, το ζητούμενο δεν είναι μόνο να φτάσουμε στην κορύφωση, αλλά να ευχαριστηθούμε όλη τη διαδρομή - όλο το ερωτικό παιχνίδι, που όπως κάθε παιχνίδι μάς «κρατάει» μόνο αν είναι δημιουργικό.

7 Sex ΤV
Οι ερωτικές ταινίες μπορεί να είναι διασκεδαστικές και να ανεβάζουν τη λίμπιντο, ανανεώνοντας τη σεξουαλική μας ζωή. Αρκεί η θέασή τους να γίνεται κοινή συναινέσει και όχι να αποτελεί αιτία σύγκρουσης ή απαραίτητη συνθήκη για τη σεξουαλική πράξη.

Sex fitness
Η βελτίωση της αντοχής, της ευλυγισίας και της δύναμης βοηθά και στην τόνωση της σεξουαλικής μας ζωής. Ας δούμε μερικούς απλούς τρόπους για να το πετύχουμε.
* Partner yoga   
Η γιόγκα για ζευγάρια διώχνει την ένταση, καλλιεργεί την εμπιστοσύνη και την υπομονή και τονώνει τη σεξουαλικότητα. Συνιστάται ιδιαίτερα σε όσους δεν έχουν την ευκαιρία να περνούν πολύ χρόνο μαζί.  Για να δούμε αποτελέσματα, απαιτούνται 2-3 φορές την εβδομάδα για 1 ώρα τη φορά.
* Ασκήσεις Kegel για όλους  
Ουσιαστικά γυμνάζουμε τον μυ που βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια, στην περιοχή του περινέου (δεν είναι ορατός). Τον πιέζουμε όπως όταν ουρούμε και τον κρατάμε σε σύσπαση για 3΄΄. Στη συνέχεια, χαλαρώνουμε για 3΄΄ και επαναλαμβάνουμε. Κάνουμε 15 επαναλήψεις τη φορά. Βοηθά στον έλεγχο της εκσπερμάτισης στους άνδρες και στην καλύτερη αίσθηση του οργασμού στις γυναίκες.
* Χορός για δύο   
Ο χορός, ιδιαίτερα όταν το στυλ που επιλέγουμε επιτρέπει το παιχνίδι ανάμεσα στην ντάμα και τον καβαλιέρο (π.χ. ρούμπα, λάτιν, cha cha cha), μπορεί να αποδειχθεί, πέρα από ιδανική μορφή εκγύμνασης, και τονωτικό της σχέσης.

Για τις γυναίκες 
Πόδια σαν γλυπτά 
Όσο πιο όμορφα νιώθουμε με το σώμα μας, τόσο λιγότερες αναστολές έχουμε στην ερωτική μας ζωή. Η παρακάτω άσκηση δυναμώνει τους προσαγωγούς και τους γλουτούς: Στεκόμαστε όρθιοι με τα πόδια σε διάσταση. Χαμηλώνουμε τη λεκάνη προς τα πίσω, μέχρι τα γόνατα να σχηματίσουν ορθή γωνία. Με τα χέρια στη μέση και όλο το σώμα σταθερό, κινούμε μόνο τη λεκάνη μπρος πίσω ενεργοποιώντας τους γλουτούς και τους κοιλιακούς. Κάνουμε 20 επαναλήψεις.
Σανίδωσέ το! 
Ακουμπάμε τις παλάμες και τα γόνατα στο πάτωμα, δημιουργώντας ένα «τραπεζάκι» με το σώμα μας. Στη συνέχεια, τεντώνουμε τα πόδια προς τα πίσω, έτσι ώστε να
πατάνε στο πάτωμα μόνο τα δάχτυλα των ποδιών. Κρατάμε τον κορμό σε μία ευθεία (σαν σανίδα), παράλληλα με το πάτωμα, ενεργοποιώντας τους κοιλιακούς. Μένουμε σταθεροί για 10-15΄΄ (εάν δυσκολευόμαστε, στηριζόμαστε στους αγκώνες). Κάνουμε 3 επαναλήψεις. Η άσκηση αυτή δυναμώνει όλο το μυϊκό σύστημα.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΕΛΕΑΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ, ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεύτρια και κλινική θεραπεύτρια σεξουαλικών διαταραχών, την κ. ΜΑΤΙΝΑ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ, φυσικοπαθητικό, την κ. ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗ, διαιτολόγο, και την κ. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΙΟΥΚΑ, πιστοποιημένη δασκάλα Pilates Yoga, Pilates Swing και Prenatal Fitness.

Αντίο τελειότητα

Αντίο τελειότητα


Σύμφωνα με τους ειδικούς, όλο και περισσότεροι -κυρίως γυναίκες- παθαίνουμε εμμονή με την τελειότητα. Παίζει ρόλο η απαιτητική και ανταγωνιστική αγορά εργασίας, αλλά και ο βομβαρδισμός -από τα μέσα, τη διαφήμιση, το Διαδίκτυο- σχετικά με το πώς θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να τα έχουμε και να τα κάνουμε όλα, στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας, στη δουλειά μας, στην προσωπική και την κοινωνική μας ζωή. Παράλληλα, οι σύγχρονοι άνθρωποι, και κυρίως οι γυναίκες, καλούμαστε να είμαστε καλοί σε περισσότερους από έναν ρόλους, οπότε και τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα και απαιτητικά.

Η κατάρα της τελειότητας
Υπάρχει συχνά η εντύπωση ότι ο καλύτερος τρόπος και το δυνατότερο χαρακτηριστικό για να πετύχουμε κάτι είναι η τελειομανία. Αυτή συχνά είναι μία πεποίθηση που έχουμε από παιδιά, που μας την έχουν εμφυσήσει οι γονείς μας. Η προσπάθεια να τα κάνουμε όλα τέλεια είναι πράγματι ο δρόμος για την επιτυχία; Όχι, βέβαια. Μάλιστα, συχνά, σύμφωνα με τους ειδικούς, η τελειομανία είναι ένα δεκανίκι στο οποίο καταφεύγουμε κάθε φορά που προσπαθούμε να φέρουμε σε πέρας κάτι στο οποίο φανταζόμαστε ή θεωρούμε ότι δεν είμαστε τόσο καλοί. Είναι μία αντισταθμιστική τεχνική, όπως την ονομάζουν οι ψυχολόγοι. Όταν, δηλαδή, έχουμε μία βαθιά πεποίθηση ότι δεν είμαστε ικανοί, αλλά ο κανόνας μας είναι ότι πρέπει να τα καταφέρουμε πάση θυσία, χρησιμοποιούμε ως αντισταθμιστική τεχνική την υπερπροσπάθεια και την τελειομανία για να αποδείξουμε -κυρίως στον εαυτό μας, αλλά και στους άλλους- ότι τελικά αξίζουμε. Σκεφτόμαστε: «Αν φαίνομαι τέλεια, ζω την τέλεια ζωή, έχω την τέλεια δουλειά και την τέλεια οικογένεια, μπορώ να αποφύγω την αρνητική κριτική, να συνεχίσω να είμαι αγαπητή από τους άλλους και να καταφέρω να μην πληγωθώ». Προσπαθούμε δηλαδή έτσι, μέσω της τελειομανίας, να ανακτήσουμε τον έλεγχο σε πράγματα όπου δεν τον έχουμε πραγματικά. Φυσικά, χρειάζεται να θυσιάζουμε πολλά γι’ αυτό. Το αποτέλεσμα είναι να νιώθουμε συνέχεια πιεσμένοι, γεγονός που έχει ψυχολογικές και σωματικές συνέπειες πάνω μας.

Γιατί να αλλάξω;
Ο πιο σημαντικός λόγος είναι η σχέση μας με τους άλλους, οι οποίοι δυσκολεύονται πολύ να μας ευχαριστήσουν, αλλά και να μας ανεχτούν, και βέβαια το γεγονός ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε και να ευχαριστηθούμε τη ζωή μας, αφού ποτέ τίποτε δεν ολοκληρώνουμε, καθώς όσο και αν προσπαθήσουμε τίποτε δεν είναι αρκετά καλό. Ο τελειομανής είναι ανταγωνιστικός, δύσκαμπτος, επικριτικός, δύσκολος συνεργάτης, έχει εμμονή με τις λεπτομέρειες και τους κανόνες του, βρίσκει όλους τους άλλους ανεπαρκείς, ενώ ο ίδιος είναι αρνητικός σε κάθε είδος κριτικής. Και αντί να γίνεται καλύτερος γονιός, φίλος, σύντροφος, παιδί, συνεργάτης, υπάλληλος ή αφεντικό, τελικά είναι ένας άνθρωπος που οι άλλοι δυσκολεύονται να σχετίζονται μαζί του, που δεν βλέπει τα καλά που έχει στη ζωή του, εστιάζοντας στο 1% που πιθανώς είναι λάθος αντί για το 99% που είναι σωστό. Εκτός όμως από τις σχέσεις μας με τους άλλους, που είναι προβληματικές, όταν είμαστε τελειομανείς, δυσκολεύουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Ζοριζόμαστε να φέρουμε σε πέρας τα όσα αναλαμβάνουμε, γιατί το αποτέλεσμα δεν είναι ποτέ αρκετά ικανοποιητικό.

Μαθαίνουμε να αγαπάμε το αρκετά καλό
Πώς μπορούμε να ελευθερωθούμε από αυτήν την κατάρα; Το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε τη διαφορά ανάμεσα στην προσπάθεια και την τελειοθηρία. Όταν προσπαθούμε, σκεφτόμαστε: Πώς θα βελτιωθώ; Όταν είμαστε τελειομανείς, λέμε: Τι θα σκεφτούν οι άλλοι; Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται να κάνουμε μεγάλη προσπάθεια για να ξεφύγουμε από την τελειοθηρία. Αξίζει όμως να προσπαθήσουμε.

Έτσι, είναι απαραίτητο:
* Να εκτεθούμε σε αυτό που φοβόμαστε, ώστε να μπορέσουμε να δούμε κατά πόσον είναι πράγματι τόσο τρομερό όσο νομίζουμε. Με αυτόν τον τρόπο, σιγά-σιγά αυτό που μας φοβίζει γίνεται πιο οικείο και μετά το ερέθισμα γίνεται λιγότερο κακό, ακόμα και θετικό. Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με πράγματα στα οποία ξέρουμε εξ ορισμού ότι δεν είμαστε καλοί, ότι θα αποτύχουμε δηλαδή, και να εξασκηθούμε σε αυτό, να συμφιλιωθούμε με τον φόβο και να τον αντέξουμε.
* Να μάθουμε να αντέχουμε την ιδέα της εποικοδομητικής κριτικής, να πάψουμε να θεωρούμε ότι όταν μας κρίνουν μας επιτίθενται και να ψάξουμε να βρούμε αν υπάρχει αλήθεια στα όσα μας λένε.
* Να κατανοήσουμε τη διαβάθμιση της απόδοσης, ότι δεν υπάρχει μόνο το 0% και το 100%, αλλά και τα ενδιάμεσα ποσοστά, που και αυτά δείχνουν ότι κάτι καταφέραμε. Είναι σημαντικό να κοιτάμε τα πόσα έχουμε καταφέρει και να λέμε: «Μέχρι τώρα καλά τα πήγα…» ή «Λαμβάνοντας υπόψη το πόσο κουρασμένη είμαι, η απόδοσή μου είναι εξαιρετική». Μην ξεχνάμε αυτό που είπε κάποτε ο Γούντι Άλεν: «Το 85% της επιτυχίας είναι απλώς και μόνο το να εμφανιστούμε κάπου».
* Να ζητάμε βοήθεια. Καλό είναι πού και πού να δείχνουμε στους άλλους ότι είμαστε ευάλωτοι και σε δύσκολη κατάσταση. Μπορεί να εκπλαγούμε όταν δούμε ότι θα μας δείξουν συμπαράσταση αντί να μας ειρωνευτούν, όπως πιθανώς πιστεύουμε.
* Να αποδεχόμαστε και να μελετάμε προσεκτικά την αποτυχία. Κάθε αποτυχία μάς μαθαίνει κάτι.
* Να αναλογιστούμε τι μας ωθεί να θέλουμε να είμαστε τέλειοι: Τι πιστεύουμε ότι θα μας καλύψει η τελειότητα; Ποιο είναι το πρόβλημά μας; Είμαστε συγκεντρωτικοί; Θέλουμε να γίνονται όλα τέλεια; Επιζητούμε τον πλήρη έλεγχο; Έχουμε αρνητικά βιώματα από όταν αφήσαμε πρωτοβουλίες σε άλλους; Θέλουμε να αποδείξουμε ότι τα καταφέρνουμε όλα;
* Να βάζουμε ρεαλιστικούς στόχους και να κατεβάσουμε λίγο τον πήχη. Σε αυτό θα μας βοηθήσει επίσης η σύγκριση με το τι κάνουν οι υπόλοιποι, ώστε να δούμε μήπως εμείς υπερβάλλουμε. Έτσι, θα φέρουμε τα πράγματα σε πιο ρεαλιστικές διαστάσεις.
* Να εξασκηθούμε στα λάθη. Να επιτρέψουμε, δηλαδή, στον εαυτό μας να κάνει λάθη επίτηδες, ώστε να δούμε ότι δεν είναι τραγικό κάτι τέτοιο και ότι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτε το καταστροφικό αν αποτύχουμε.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ, MSc, ψυχολόγο υγείας, με εκπαίδευση στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία και τη Συμβουλευτική, διευθύντρια στο Κέντρο Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής.

Πώς να νικήσουμε τη μελαγχολία

Πώς να νικήσουμε τη μελαγχολία


Οι εναλλακτικές θεραπείες προσφέρονται για τέτοιες περιπτώσεις και υπόσχονται να ανεβάσουν το ηθικό μας. Με τη βοήθεια των ειδικών, σας παρουσιάζουμε όλους τους τρόπους.

Όταν έχουμε τις μαύρες μας…

Βαλσαμόχορτο  Ή υπερικό: 
Είναι γνωστό εδώ και αιώνες για την ευεργετική δράση που έχει στη διάθεση και τον ψυχισμό μας.
Χρήση: Σε ένα ποτήρι βραστό νερό, ρίχνουμε 1 κουταλάκι αποξηραμένο βότανο, το αφήνουμε για 5-7΄, σουρώνουμε και πίνουμε.
Επειδή είναι πολύ δραστικό, δεν πρέπει να λαμβάνεται σε συνδυασμό με αντικαταθλιπτικά ή άλλα φάρμακα.

Τζίνσενγκ: Βοηθά τον οργανισμό να αντεπεξέλθει καλύτερα στο επαναλαμβανόμενο, μακροχρόνιο στρες, ενώ παράλληλα δρα και ως αντικαταθλιπτικό.
Χρήση: Μπορούμε να μασήσουμε κομματάκια ρίζας ή να τα σιγοβράσουμε (περίπου 3 γρ.) σε 2 ποτήρια νερό για 30΄.
Δεν συστήνεται σε όσους έχουν υψηλή αρτηριακή πίεση.

Γλυκύρριζα: 
Θεωρείται ότι συμβάλλει στην ορμονική και νευρική εξισορρόπηση του οργανισμού.
Χρήση: Παρασκευάζουμε αφέψημα βράζοντας 1/2 κουταλάκι αποξηραμένο βότανο σε 1 κούπα νερό για περίπου 10΄.
 ! Έχει την ιδιότητα να ανεβάζει την πίεση, συνεπώς απαγορεύεται η χρήση της από υπερτασικούς.

Σαφράν (κρόκος Κοζάνης): Παραδοσιακά χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση της θλίψης και γι’ αυτό αποκαλείται «φυτό της χαράς».
Χρήση: Προσθέτουμε μικρές ποσότητες στα φαγητά μας. Εναλλακτικά, ρίχνουμε 5-6 σταγόνες βάμμα σαφράν σε ένα ποτήρι νερό και πίνουμε 3 φορές την ημέρα, πριν από κάθε γεύμα.

Μελισσόχορτο: Η δράση του είναι κατασταλτική.
Χρήση: Σε μια κούπα νερό βράζουμε 1 κουταλάκι αποξηραμένα φύλλα μελισσόχορτου για 10΄ και σουρώνουμε.

Πασιφλόρα: Έχει την ιδιότητα να χαλαρώνει το νευρικό σύστημα σε περιπτώσεις ανησυχίας, μελαγχολίας και αϋπνίας.
Χρήση: Σε μια κούπα βραστό νερό, προσθέτουμε 1/2 κουταλιά πασιφλόρα, αφήνουμε για 5-7΄ και σουρώνουμε.
Tip: Πίνουμε 1-2 φλιτζάνια την ημέρα για 3 εβδομάδες. Στη συνέχεια, κάνουμε διάλειμμα μίας εβδομάδας  και αν χρειαστεί συνεχίζουμε για άλλες 3 εβδομάδες.

Αγαπάμε τον εαυτό μας
Τρώμε υγιεινά. Και επιπλέον αποφεύγουμε την υπερβολική κατανάλωση καφεΐνης και αλκοόλ.
Κάνουμε γυμναστική. Έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά ότι η σωματική άσκηση, και ειδικότερα το τζόγκινγκ, η γιόγκα και οι τεχνικές κίνησης, όπως το τάι τσι, προωθούν την έκκριση ορμονών που μας χαρίζουν ευεξία, όπως η σεροτονίνη και οι ενδορφίνες.
Αγαπάμε τον ήλιο. Η ολιγόλεπτη έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία αυξάνει τα επίπεδα της σεροτονίνης στον εγκέφαλο.
Αναζητάμε διεξόδους. Στην κοινωνική προσφορά, που θα μας βοηθήσει να κερδίσουμε ξανά την αυτοεκτίμησή μας.
Δεν απομονωνόμαστε και εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Επιπλέον, αφιερώνουμε καθημερινά χρόνο στα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Τα αρώματα κατά της θλίψης

Τα αιθέρια έλαια του γιασεμιού, της λεβάντας, καθώς και αυτά που ανήκουν στην οικογένεια των κιτροειδών (περγαμόντο, λεμόνι, πορτοκάλι, μανταρίνι, λάιμ, γκρέιπφρουτ), είναι ιδανικά όταν νιώθουμε μελαγχολία, νευρικότητα, στρες, ακόμη και φόβο. Όλα έχουν αντικαταθλιπτικές ιδιότητες, ενώ ειδικά η λεβάντα και το γιασεμί έχουν ηρεμιστική δράση.

!Τα κιτροειδή αιθέρια έλαια δεν πρέπει να τα χρησιμοποιούμε κατά τη διάρκεια της ημέρας, διότι είναι φωτοτοξικά και μπορεί να προκαλέσουν φωτοευαισθησία (λεκέδες στο δέρμα), αν αμέσως μετά τη χρήση τους εκτεθούμε στον ήλιο. Εξαίρεση αποτελεί το περγαμόντο, το οποίο κυκλοφορεί στα φαρμακεία και χωρίς το συστατικό που δημιουργεί ευαισθησία.

 Χρήση Νο 1  Στον αρωματικό λύχνο ή σε ένα δοχείο με αχνιστό νερό ρίχνουμε συνολικά 6 σταγόνες από τα αγαπημένα μας αιθέρια έλαια και αφήνουμε να διαχυθούν στον χώρο τα αρώματά τους.
 Χρήση Νο 2  Γεμίζουμε την μπανιέρα μέχρι τη μέση με χλιαρό νερό, προσθέτουμε συνολικά 10 σταγόνες αιθέριων ελαίων, αφού προηγουμένως τις έχουμε διαλύσει σε ένα κουταλάκι αμυγδαλέλαιο ή αλκοόλη (π.χ. κονιάκ), και κάνουμε αφρόλουτρο για 15-20΄. Εναλλακτικά, μπορούμε να γεμίσουμε μια λεκάνη με χλιαρό νερό και να κάνουμε μόνο ποδόλουτρο.
 Χρήση Νο 3  Στην άκρη του μαξιλαριού ρίχνουμε
1-2 σταγόνες από το αιθέριο έλαιο της αρεσκείας μας. Συνήθως συστήνεται η λεβάντα, ωστόσο αν δεν μας αρέσει η μυρωδιά της μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το νερολί, το γιασεμί ή το σάνδαλο.
 Χρήση Νο 4  Σε 100 ml λαδιού βάσης (π.χ. αμυγδαλέλαιο, σταφυλοκουκουτσέλαιο) ρίχνουμε 30 σταγόνες από τα αιθέρια έλαια της αρεσκείας μας. Ανακατεύουμε καλά και έπειτα κάνουμε μασάζ με απαλές κυκλικές και ανοδικές κινήσεις.

Tip: Καλό είναι να μη συνδυάζουμε περισσότερα από 3 αιθέρια έλαια κάθε φορά, ώστε να μην μπερδεύονται οι οσμές τους.

Τροφές που νικούν τη μελαγχολία
* Λιναρόσπορος, λιπαρά ψάρια: Η ευεργετική τους δράση στη διάθεση οφείλεται στην περιεκτικότητά τους σε ω-3 λιπαρά οξέα, στα οποία αποδίδονται αντικαταθλιπτικές ιδιότητες.
* Ολικής άλεσης δημητριακά, ζυμαρικά, ψωμί: Περιέχουν σύνθετους υδατάνθρακες, που αυξάνουν τα επίπεδα της σεροτονίνης (ορμόνη που ρυθμίζει τη διάθεση) στον εγκέφαλο.
* Θαλασσινά, κόκκινο κρέας, συκώτι, πράσινα λαχανικά, καρύδια: Είναι πλούσια σε βιταμίνες του συμπλέγματος Β, οι οποίες επιταχύνουν τη δράση των νευροδιαβιβαστών του εγκεφάλου, γεγονός που δρα κατά της μελαγχολίας.
* Γαλακτοκομικά, πουλερικά, ξηροί καρποί: Περιέχουν τρυπτοφάνη, αμινοξύ που συμβάλλει στην παραγωγή σεροτονίνης.
* Τροπικά φρούτα (μπανάνες, παπάγια, ακτινίδια, μάνγκο): Είναι πλούσια σε βιταμίνες, ένζυμα και ιχνοστοιχεία και η κατανάλωσή τους θεωρείται ότι έχει θετική επίδραση στις εγκεφαλικές λειτουργίες.
* Μαύρη σοκολάτα: Η κατανάλωσή της σε λογικές ποσότητες προσφέρει άμεση ευφορία. Περιέχει σημαντικές ποσότητες σεληνίου και μαγνησίου,
ενώ είναι πλούσια σε τρυπτοφάνη.

Προσοχή Πριν προχωρήσουμε στην εφαρμογή κάποιας από τις προτεινόμενες θεραπείες, καλό είναι να συμβουλευτούμε έναν ειδικό θεραπευτή. Οι έγκυες και θηλάζουσες γυναίκες και τα παιδιά συστήνεται να αποφεύγουν τις θεραπείες αυτές, ενώ όσοι αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας και ακολουθούν φαρμακευτική αγωγή θα πρέπει οπωσδήποτε να συμβουλευτούν τον γιατρό τους.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΓΙΑΝΝΑ ΠΕΡΓΑΝΤΑ, φαρμακοποιό (www.perganda.gr), την κ. ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΚΑΝΑ, καθηγήτρια Αρωματοθεραπείας στη σχολή «Natural Health Sciences», και την κ. ΛΕΝΙΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ, διατροφολόγο-διαιτολόγο με εξειδίκευση στις διατροφικές διαταραχές και την παχυσαρκία.

Καπνιστές: αδύναμοι μπροστά σε πειρασμούς

Καπνιστές: αδύναμοι μπροστά σε πειρασμούς


Εάν μάλιστα οι άνδρες είναι καπνιστές και επιχειρούν να κόψουν το κάπνισμα, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Evolution & Human Behavior.
 Οι Ταιβανοί ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Kaohsiung υποστηρίζουν ότι στη θέα μιας ωραίας γυναίκας οι άνδρες σκέφτονται το… ζευγάρωμα «εδώ και τώρα», παρά τα οποιαδήποτε οφέλη για την υγεία τους  π.χ. από τη διακοπή του καπνίσματος. Δίνουν δηλαδή μεγαλύτερη αξία στην άμεση ανταμοιβή από την νικοτίνη, παρά από το μελλοντικό όφελος για την υγεία τους από τη διακοπή του καπνίσματος.
 Τα συμπεράσματα των ερευνητών προήλθαν από τη μελέτη της συμπεριφοράς 76 καπνιστών που δήλωσαν ότι ήθελαν να κόψουν το τσιγάρο. Σε όλους τους άνδρες οι ερευνητές έδειξαν φωτογραφίες γυναικών με τη διαφορά ότι στους μισούς οι φωτογραφίες ήταν πραγματικών καλλονών.
Στη συνέχεια, οι άνδρες υποβλήθηκαν σε τεστ συγκέντρωσης. Εκείνοι που είχαν δει τις φωτογραφίες των πιο ελκυστικών γυναικών ήταν και λιγότερο συγκεντρωμένοι.
Το πείραμα ολοκληρώθηκε με τους ερευνητές να οδηγούν τους άνδρες στο καπνιστήριο όπου τους ζητήθηκε να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο και τους δόθηκε η οδηγία ότι μπορούν να καπνίσουν ελεύθερα. Οι άνδρες που είχαν δει τις φωτογραφίες όμορφων γυναικών όχι μόνο ήταν πιο πιθανό να ανάψουν τσιγάρο, αλλά κάπνισαν και τα διπλάσια τσιγάρα συγκριτικά με τους υπόλοιπους.
 Το ωραίο σύμφωνα με τους ερευνητές δεν μας κάνει πάντοτε καλό!

Ο κακός γάμος βλάπτει

Ο κακός γάμος βλάπτει


Είναι πιθανό να θεωρούμε ότι τα πολλά χρόνια τσακωμών σε έναν γάμο θα οδηγήσουν σε ένα κακό διαζύγιο οι ειδικοί όμως έρχονται να μας τονίσουν ότι τα ζευγάρια που τσακώνονται για δεκαετίες κινδυνεύουν όχι μόνο να χωρίσουν, αλλά και να αρρωστήσουν καθώς είναι πιο πιθανό να έχουν προβλήματα υγείας από όσους βιώνουν έναν καλό γάμο. Στα προβλήματα υγείας που προκαλεί ένας κακός γάμος συγκαταλέγονται η παχυσαρκία, η κατάθλιψη, η υπέρταση και τα καρδιαγγειακά. Μάλιστα τα πράγματα είναι ακόμα πιο ανησυχητικά για τις γυναίκες που εσωτερικεύουν και δεν εκφράζουν τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθουν. Έτσι οι ειδικοί συστήνουν ακόμα και το ενδεχόμενο να αναζητήσουν βοήθεια από κάποιον σύμβουλο γάμου, όσοι βρίσκονται σε «τοξικούς» γάμους.

Όπως ένας καλός γάμος μας βοηθάει να διατηρούμε σε καλύτερη κατάσταση την υγεία μας, καθώς τρεφόμαστε καλύτερα, έχουμε λιγότερο στρες και φροντίζουμε περισσότερο για την πρόληψη, έτσι και ένας κακός την βλάπτει πολύ σοβαρά. Άλλωστε δεν είναι απίθανο οι άνθρωποι που βρίσκονται σε έναν κακό γάμο να ξεκινήσουν κακές συνήθειες όπως είναι για παράδειγμα το κάπνισμα ή η κατανάλωση αλκοόλ και βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι θα έχουν πολύ στρες, που είναι επίσης επιβαρυντικό για την υγεία.

Παλαιότερη μελέτη είχε βρει ότι άνθρωποι που είχαν πολλούς συζυγικούς καυγάδες στην καθημερινότητά τους, και είχαν επίσης ιστορικό κατάθλιψης, ήταν πιο πιθανό να είναι παχύσαρκοι, καθώς αυτοί οι δύο παράγοντες (οι καυγάδες και η κατάθλιψη) ήταν πιθανό να επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο το σώμα μεταβολίζει το λίπος.

Η τωρινή μελέτη, με επικεφαλής τον κοινωνιολόγο Hui Lui, από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, ανέλυσε δεδομένα 5 χρόνων περίπου 1200 παντρεμένων ανδρών και γυναικών, που στην αρχή της μελέτης ήταν ανάμεσα στα 57 και τα 85. Τα αποτελέσματα έδειξαν πόσο επιβαρυντικοί ήταν για την υγεία οι κακοί γάμοι σε αντίθεση με τους καλούς και υποστηρικτικούς. Μάλιστα φάνηκε ότι όσο περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωναν οι σύζυγοι τόσο πιο πολύ αυξανόταν το κακό που τους έκαναν οι καυγάδες και τα προβλήματα στον γάμο τους.

Τζόκινγκ: Το μυστικό της νεότητας

Τζόκινγκ: Το μυστικό της νεότητας

Ερευνητές από το Humboldt State University και το Πανεπιστήμιο του Colorado εξέτασαν ενήλικες μεγαλύτερους από 65 χρονών, ορισμένοι εκ των οποίων για να γυμνάζονται περπατούσαν (30 λεπτά τη φορά 3 φορές την εβδομάδα), ενώ οι υπόλοιποι έτρεχαν (30 λεπτά τη φορά 3 φορές την εβδομάδα).
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι εκείνοι που έτρεχαν τουλάχιστον 30 λεπτά τη φορά, 3 φορές την εβδομάδα ήταν λιγότερο πιθανό να εμφανίσουν πρόβλημα στην ικανότητά τους να περπατάνε μεγαλώνοντας, από ότι εκείνοι που είχαν επιλέξει το περπάτημα ως άσκηση. Μάλιστα φάνηκε από εξετάσεις που τους έκαναν την ώρα που περπατούσαν (σχετικά με το πόσο οξυγόνο κατανάλωναν και πόσο διοξείδιο του άνθρακα παρήγαγαν) ότι όσοι γυμνάζονταν κάνοντας τζόκινγκ ήταν 7-10% πιο ικανοί στο περπάτημα από όσους γυμνάζονταν κάνοντας περπάτημα. Επιπλέον, η ικανότητα των ηλικιωμένων δρομέων στο περπάτημα ήταν αντίστοιχη με εκείνη ανθρώπων που ήταν 20 ετών.
Αυτό που ουσιαστικά παρατήρησαν οι επιστήμονες ήταν ότι όσοι ηλικιωμένοι έτρεχαν ή έκαναν άλλες έντονα αεροβικές δραστηριότητες είχαν χαμηλότερο μεταβολικό κόστος όσον αφορά στο περπάτημα από ότι άλλοι ηλικιωμένοι. Το μεταβολικό κόστος είναι το ποσό της ενέργειας που χρειαζόμαστε για να κινηθούμε και αυξάνεται καθώς μεγαλώνουμε. Το υψηλό μεταβολικό κόστος κάνει το περπάτημα δύσκολο και κουραστικό. Το να αρνείται ένας ηλικιωμένος μάλιστα να περπατάει είναι δείκτης αυξημένης πιθανότητας θνησιμότητας.

Πειθαρχία χωρίς τιμωρία & ανταμοιβή


Αποδεχόμαστε τα δύσκολα συναισθήματα του παιδιού, όπως το κλάμα και τις εκρήξεις οργής, μέσα από την πειθαρχία χωρίς τιμωρία, τη δημιουργική οριοθέτηση και την επαφή γονιού-παιδιού μέσω του παιχνιδιού. Αυτή είναι η φιλοσοφία του Aware Parenting. Ζητήσαμε από τη σύμβουλο Aware Parenting, Βένια Δεληκατερίνη, και τον ψυχοθεραπευτή Gestalt, Κωνσταντίνο Κώστα, να μας μιλήσουν γι’ αυτό.
Τι είναι το Aware Parenting;
Το Aware Parenting βασίζεται στην φιλοσοφία γονεϊκότητας και ανατροφής των παιδιών που αναπτύχθηκε από την δρ. Aletha Solter, ελβετο-αμερικανίδα αναπτυξιακή ψυχολόγο, η οποία ειδικεύεται στον δεσμό γονιού-παιδιού (attachement), στο τραύμα και στην χωρίς τιμωρία και ανταμοιβή πειθαρχία. Εν συντομία, η φιλοσοφία του αφορά στα εξής:
*Το να δέχεται ο γονιός το κλάμα και τις εκρήξεις θυμού του παιδιού με αμέριστη υπομονή και αγάπη ως έναν απόλυτα φυσικό τρόπο εκτόνωσης του στρες και των καταπιεσμένων συναισθημάτων του και όχι ως χειρισμό.
*Το να βοηθά ο γονιός το παιδί να ανθίσει ως προσωπικότητα ακολουθώντας το ρυθμό ανάπτυξης και τα ενδιαφέροντά του.
*Την ενίσχυση του συναισθηματικού δεσμού παιδιού-γονιού μέσα από το παιχνίδι κατά τη διάρκεια της βρεφικής και της παιδικής ηλικίας.
*Το να θέτει σταθερά όρια με αγάπη.
*Το να μην χρησιμοποιεί την τιμωρία και την ανταμοιβή ως μέθοδο πειθαρχίας.
*Το να είναι δημοκρατικός με το παιδί αντί για αυταρχικός ή υπερβολικά ανεκτικός.
*Το να βοηθά το παιδί να αναρρώσει από τα τραύματά του μέσα από το κλάμα, τηνοργή και το γέλιο.
*Το να ψάχνει να βρίσκει λύσεις, οι οποίες να καλύπτουν τις ανάγκες τόσο του παιδιού όσο και του ίδιου του γονιού.
*Το να φροντίζει τον εαυτό του και τις προσωπικές του ανάγκες ως άτομο.
Χρειάζονται όρια τα παιδιά;
Τα όρια είναι απαραίτητα στα παιδιά και υπάρχουν πάρα πολλές συνθήκες και καταστάσεις, στις οποίες οι γονείς καλούνται να θέτουν όρια (π.χ. θέματα ασφάλειας, υγείας, διατροφής, τήρησης κοινωνικών κανόνων, οικονομικοί περιορισμοί, καταναλωτικές συνήθειες). Τα όρια προσφέρουν στα παιδιά ασφάλεια και τα κάνουν να αισθάνονται εμπιστοσύνη προς τους γονείς, γιατί νιώθουν ότι ο γονιός έχει την ικανότητα να τα προστατέψει. Επιπλέον, προσφέρουν καθοδήγηση και παράλληλα σαφήνεια, σταθερότητα και συνοχή στον κόσμο τους. Τέλος, τα βοηθάει να γίνουν ανεξάρτητα, να αναπτύξουν θετικές συνήθειες και κοινωνικές δεξιότητες.
Όρια σημαίνει απαγορεύσεις;  
To θέμα με τα όρια είναι να μην λειτουργούν σαν απαγορεύσεις που περιορίζουν την ελευθερία και φυσική ανάγκη του παιδιού για εξερεύνηση και γνωριμία με τον κόσμο. Δηλαδή, ο γονιός χρειάζεται να εξασφαλίζει στο παιδί ένα περιβάλλον που του επιτρέπει τον πειραματισμό. Γι’ αυτό, χρειάζεται να διαμορφώνεται ο χώρος του σπιτιού κατάλληλα, ώστε το παιδί να είναι ελεύθερο να εξερευνήσει χωρίς να κινδυνεύει, και ο γονιός να μην χρειάζεται να λέει συνέχεια «ΜΗ και ΟΧΙ». Δεν είναι παράξενο ότι το «ΟΧΙ» είναι μία από τις πρώτες λέξεις που λέει ένα παιδάκι όταν πρωτομιλάει!
Με ποιον τρόπο πρέπει να μπαίνουν τα όρια;
Κάθε φορά που ο γονιός βάζει ένα όριο χρειάζεται να το κάνει με ηρεμία και να εξηγεί στο παιδί το όριο, δηλαδή να του λέει γιατί ακριβώς δεν επιτρέπεται αυτό που κάνει ή θα ήθελε να κάνει. Έτσι, το όριο μπαίνει σε ένα κλίμα αγάπης και αποδοχής. Δηλαδή, το «όχι» μπαίνει ταυτόχρονα με ένα «ναι» στην ύπαρξη του παιδιού και αυτό κάνει το παιδί να είναι πιο δεκτικό στην συνεργασία. Επειδή το όριο, ακόμα και όταν τεθεί με αγάπη και υπομονή από τον γονιό, μπορεί να προκαλέσει αντίδραση στο παιδί, ο γονιός χρειάζεται να δεχτεί το κλάμα και την έκρηξη οργής του με υπομονή και κατανόηση.
Πότε τα παιδιά συμπεριφέρονται άσχημα;
Το παιδί από τη φύση του είναι συνεργάσιμο. Πολλές φορές η δυσκολία του γονιού να ανταποκριθεί στην ανάγκη του παιδιού, η τιμωρητική αντιμετώπισή του ή η αυταρχική παρέμβαση του γονιού, οδηγεί το παιδί στο να γίνεται επιθετικό και μη συνεργάσιμο.
Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι που οδηγούν το παιδί στο να εκδηλώνει μη κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά:
*Βιώνει μία ανάγκη.  Ανάγκες που δεν αναγνωρίζονται και δεν ικανοποιούνται μπορεί να οδηγήσουν τα παιδιά να ενεργούν με τρόπους οι οποίοι είναι μη αποδεκτοί στους άλλους (π.χ. βασικές ανάγκες: πείνα, ύπνος, κούραση, ανάγκη για προσοχή, ανάγκη της έμφυτης περιέργειας και της επιθυμίας για εξερεύνηση, άγγιγμα και χειρισμό του περιβάλλοντος).
*Έχει ανεπαρκή πληροφορία. Το παιδί δεν έχει ενημερωθεί για τις συνέπειες που μπορεί να έχει μία πράξη ή συμπεριφορά του. Π.χ. είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιεί μπογιές και το αφήνουμε να εξερευνήσει χωρίς να του έχουμε εξηγήσει πού επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει τα χρώματα. Το παιδί ενθουσιάζεται με το υλικό  και όταν η μαμά φεύγει για ένα λεπτό, επιστρέφοντας βλέπει ότι το παιδί έχει ζωγραφίσει τον καναπέ. Η μαμά θυμώνει με την αταξία του παιδιού.
*Έχει συσσωρεύσει επώδυνα, καταπιεσμένα συναισθήματα. Παιδιά τα οποία πράττουν με τρόπους που χαρακτηρίζονται από μη συνεργατικότητα, επιθετικότητα, καταστροφικότητα, κακία (δηλαδή που εσκεμμένα επιδιώκουν να προκαλέσουν πόνο στους άλλους) είναι παιδιά που έχουν καταπιεσμένα συναισθήματα θυμού, φόβου, θλίψης που προέρχονται από προηγούμενες επώδυνες εμπειρίες.
Γιατί δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε την τιμωρία και την ανταμοιβή;
Τόσο η τιμωρία, όσο και η ανταμοιβή είναι ένας άμεσος τρόπος για να ανταποκριθεί το παιδί μας σε αυτό που του ζητάμε. Είναι ένας εύκολος τρόπος, ακριβώς γιατί έχει συνήθως άμεσο αποτέλεσμα. Όμως, η χρήση ανταμοιβής και τιμωρίας έχει πολλές αρνητικές επιπτώσεις στο παιδί και στην σχέση του παιδιού με τον γονιό. Το παιδί πειθαρχεί στην τιμωρία επειδή φοβάται τις συνέπειες. Ακόμα και όταν οι συνέπειες δεν είναι τόσο δραστικές (π.χ. σωματική ή λεκτική βία), αλλά πιο ήπιες (π.χ. time-out) το παιδί αισθάνεται ότι δεν το αγαπάμε και δεν το αποδεχόμαστε. Αυτό το συναίσθημα καταγράφεται μέσα του και το ίδιο προσπαθεί να γίνει υπάκουο, ώστε να μην αισθάνεται άγχος ότι θα χάσει την αγάπη και την αποδοχή των γονιών του. Παράλληλα, εσωτερικεύει αίσθημα ντροπής, το οποίο πλήττει την αυτοπεποίθησή του. Τέλος, το παιδί «εκπαιδεύεται» να γίνει ένας υπάκουος ενήλικας που στερείται πρωτοβουλίας, διεκδικητικότητας, κριτικού πνεύματος και ικανότητας να επηρεάζει θετικά το περιβάλλον. Στην περίπτωση της ανταμοιβής, το παιδί πειθαρχεί γιατί ξέρει ότι έχει κάτι να κερδίσει. Επομένως, εκπαιδεύεται να σκέφτεται με ιδιοτέλεια και να κάνει κάτι μόνο όταν είναι προς το συμφέρον του. Ο στόχος είναι το παιδί να μάθει να επιλέγει το αγαθό επειδή το αξιολογεί ως τέτοιο και όχι από τον φόβο των ποινών ή από την προσδοκία του κέρδους.
Τι είναι η μη τιμωρητική πειθαρχία;
Ο γονιός να μπορεί να αναγνωρίζει την ανάγκη του παιδιού, να βρίσκει γιατί το παιδί του έχει αυτή τη συμπεριφορά κάθε φορά, να αναγνωρίζει τη δική του ανάγκη στην συγκεκριμένη περίσταση και να προσπαθεί να βρίσκει λύσεις που να συμπεριλαμβάνουν τις ανάγκες και των δύο. Αυτό είναι πολλές φορές δύσκολο, αλλά είναι ένας τρόπος που βοηθά τα παιδιά να εμπεδώσουν δημοκρατικό πνεύμα και αξίες και σεβασμό στις δικές τους ανάγκες και στις ανάγκες των άλλων.
Πώς μαθαίνουμε την πειθαρχία σε ένα μικρό παιδί;
Καταρχήν, επιδιώκουμε να προλάβουμε την άρνηση συνεργασίας ή την έλλειψη πειθαρχίας. Με τα μικρά παιδιά (έως τριών ετών περίπου) κάνουμε τη δραστηριότητα να είναι διασκεδαστική σαν παιχνίδι και προσφέρουμε επιλογές, ώστε το παιδί να αισθάνεται ότι έχει τον έλεγχο και δεν του επιβαλλόμαστε. Παράλληλα, εξηγούμε τους λόγους για τους οποίους θέλουμε το παιδί να κάνει κάτι ή γιατί δεν του επιτρέπουμε να κάνει κάτι, χωρίς να υποτιμούμε την ικανότητά του να κατανοήσει ακόμα και αν είναι πολύ μικρό.
Με τα μεγαλύτερα παιδιά, τι κάνουμε;
Συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε το παιχνίδι και την προσφορά επιλογών. Προσφέρουμε ποιοτικό χρόνο στο παιδί μας και συνδεόμαστε μαζί του μέσα από το παιχνίδι. Όταν είμαστε σε σύγκρουση αναγκών δεν χρησιμοποιούμε ανταμοιβές και τιμωρίες, αλλά εμπλέκουμε το παιδί στην εύρεση λύσεων που να μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες όλων. Έτσι, η διαδικασία είναι καρποφόρα και από την άποψη ότι το παιδί από μικρό μαθαίνει να επιχειρηματολογεί, να υποστηρίζει τη θέση του και να βρίσκει λύσεις που να εμπεριέχουν και τις ανάγκες των άλλων, δηλαδή το παιδί εκπαιδεύεται να έχει ενσυναίσθηση. Η αποδοχή του κλάματος και των εκρήξεων οργής προλαμβάνει προβλήματα πειθαρχίας. Επίσης, τα παιδιά ακολουθούν ευκολότερα και με μεγαλύτερη προθυμία κανόνες, στη δημιουργία των οποίων έχουν συμμετάσχει και τα ίδια. Π.χ. μέσα από οικογενειακές συναντήσεις και συμβούλια.
Η Βένια Δεληκατερίνη είναι εμψυχώτρια Θεατρικής Έκφρασης, Καθηγήτρια Αγγλικών μέσω Παιχνιδιού, Σύμβουλος Aware Parenting. Συνδημιουργός του Χώρου Προσωπικής Ανάπτυξης και Δημιουργικής Έκφρασης Follow Your Tree (www.followyourtree.gr). Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο πανεπιστήμιο La-Verne (BA English Literature). Στη συνέχεια εκπαιδεύτηκε στο Θεατρικό Παιχνίδι στο κέντρο ΠΛΕΥΣΙΣ και ειδικεύτηκε στο Εκπαιδευτικό Δράμα με μεταπτυχιακές σπουδές στο Trinity College University of Dublin (PgD Drama in Education). Παράλληλα, ειδικεύτηκε στη μέθοδο Συμβουλευτικής Aware Parenting. Τέλος εκπαιδεύεται στο Playback Theatre.Έχει εργαστεί ως Καθηγήτρια Αγγλικών και Εμψυχώτρια Θεατρικής Έκφρασης σε ομάδες παιδιών, εφήβων, νέων και ενηλίκων καθώς και σε ομάδες ατόμων με αναπηρίες. Παρέχει συμβουλευτική υποστήριξη σε γονείς και συντονίζει βιωματικά σεμινάρια Aware Parenting.
Ο Κωνσταντίνος  Κώστας είναι Ψυχοθεραπευτής Gestalt, ψυχολόγος και κοινωνικός λειτουργός. Μέλος της European Association for Gestalt Therapy και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας για την Ψυχοθεραπεία Gestalt. Έχει μακροχρόνια εμπειρία στην συνεργασία με γονείς, παιδαγωγούς και εκπαιδευτές. Έχει εργαστεί με παιδιά, εφήβους, νέους και τις οικογένειές τους στους τομείς της κοινωνικής πρόνοιας, παιδικής προστασίας, ψυχικής υγείας, ειδικής αγωγής και αποκατάστασης. Εργάζεται ιδιωτικά ως ψυχοθεραπευτής. Συνδημιουργός του Xώρου Προσωπικής Ανάπτυξης και Δημιουργικής Έκφρασης Follow Your Tree (www.gestalt-followyourtree.gr). 

Δείτε ποια πλαστικά είναι ασφαλή για παιδιά και ενήλικες; Προϊόντα και κίνδυνοι!

petbottle-02
Ποια πλαστικά είναι ασφαλή για παιδιά και ενήλικες; Προϊόντα και κίνδυνοι για καρκίνους ή ορμονικές διαταραχές!!!
Τα πλαστικά αντικείμενα δεν αποτελούν μόνο αιτία περιβαλλοντικής υποβάθμισης, αλλά συχνά κατηγορούνται για αρνητικές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία και ιδίως σε εκείνη των παιδιών.
Εάν ανησυχείτε για το είδος και την ποιότητα των πλαστικών που χρησιμοποιείτε ακολουθεί ένας συνοπτικός πίνακας των πλαστικών που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή προϊόντων ευρείας χρήσης. Οι κωδικοποιημένες ονομασίες των πλαστικών αναγράφονται σε όλα τα πλαστικά προϊόντα που χρησιμοποιείτε
1. Τερεφθαλικό Πολυαιθυλένιο (PET ή PETE)
Οι συσκευασίες PET χρησιμοποιούνται για αναψυκτικά, εμφιαλωμένα νερά, ισοτονικά ποτά, κέτσαπ, σάλτσες για σαλάτες και μαρμελάδες.
Ασφαλές: δεν κατηγορούνται για διαρροή χημικών ουσιών που ενοχοποιούνται για καρκίνους ή ορμονικές διαταραχές.
2. Πολυαιθυλένιο υψηλής πυκνότητας (HDPE)
Γάλα, νερό, χυμοί, γιαούρτια, μαργαρίνες, δημητριακά, λαχανικά, σακούλες σκουπιδιών, πλαστικές σακούλες ευρείες χρήσης.
Ασφαλές: δεν κατηγορούνται για διαρροή χημικών ουσιών που ενοχοποιούνται για καρκίνους ή ορμονικές διαταραχές.
3. Πολυβινυλοχλωρίδιο (V ή PVC)
Μεμβράνες συσκευασίας κρεατικών, τυριών και άλλων τροφίμων.
Μη ασφαλές: για να αποκτήσουν την εύκαμπτη μορφή τους, οι κατασκευαστές προσθέτουν “πλαστικοποιητές” κατά την παραγωγική διαδικασία. Ίχνη αυτών των χημικών ουσιών μπορεί να διαρρεύσουν από το PVC όταν η μεμβράνη έρθει σε επαφή με τα τρόφιμα. Σύμφωνα με αμερικανικές υγειονομικές Αρχές ο Φθαλικός δι-(2-αιθυλoεξυλo) εστέρας (DEHP) που βρίσκεται συχνά στο PVC, ενοχοποιείται για καρκίνους.
4. Πολυαιθυλένιο χαμηλής πυκνότητας (LDPE)
Ψωμί, κατεψυγμένα τρόφιμα και “συμπιεζόμενες” φιάλες.
Ασφαλές: δεν κατηγορούνται για διαρροή χημικών ουσιών που ενοχοποιούνται για καρκίνους ή ορμονικές διαταραχές, αλλά δεν ανακυκλώνονται ευρέως όσο τα πλαστικά #1 και #2.
5. Πολυπροπυλένιο (PP)
Ορισμένα μπουκάλια κέτσαπ, γιαούρτι, σωληνάρια μαργαρίνης, παγοθήκες.
Ασφαλές: Επικίνδυνο κατά την παραγωγική διαδικασία, αλλά δεν κατηγορείται για διαρροή χημικών ουσιών που ενοχοποιούνται για καρκίνους ή ορμονικές διαταραχές. Δεν ανακυκλώνεται ευρέως όσο τα πλαστικά #1 και #2.
6. Πολυστυρένιο (PS)
Αφροί μόνωσης, αλλά και “σκληρές” κατασκευές (κούπες, ορισμένα παιχνίδια κ.ά).
Μη ασφαλές: το βενζόλιο (υλικό που χρησιμοποιείται στην παραγωγή του PS) είναι γνωστό καρκινογόνο. Το βουταδιένιο και το στυρόλιο (το βασικό δομικό στοιχείο του PS) ενοχοποιούνται για καρκίνους. Πέραν αυτών πρόκειται για ενεργοβόρο πλαστικό που δεν ανακυκλώνεται εύκολα.
7. Άλλα (συνήθως πολυκαρβονικά)
Μπιμπερόν, συσκευασίες κατάλληλες για φούρνους μικροκυμάτων, μαχαιροπίρουνα, πλαστικά καλύμματα για μεταλλικά κουτιά.
Μη ασφαλές: είναι κατασκευασμένο με αλφα-διφαινυλο, ένα χημικό που εφευρέθηκε τη δεκαετία του 1930 στο πλαίσιο των εργασιών ανάπτυξης συνθετικών οιστρογόνων.
Προκαλεί διαταραχή ορμονών. Μιμείται τη “συμπεριφορά” των οιστρογόνων στο πλαίσιο μελετών για τον καρκίνο του μαστού. Μπορεί να διαρρεύσει στα τρόφιμα, ειδικά όταν παλιώνουν οι συσκευασίες.

Νονοι και δωρα (ιδεες)

  Ένα από τα πιο σημαντικά  δώρα  που πρέπει να κάνετε στα βαφτιστήρια σας είναι η πασχαλινή λαμπάδα. Συμβολίζει την Ανάσταση του Κυρίου, τη...