Οι κρίσεις πανικού στο πένθος και στο διαζύγιο

Η απώλεια του άλλου, καθώς και της μέχρι τώρα ζωής δε διαφέρει πολύ από την πραγματική απώλεια κάποιου προσώπου που έφυγε από τη ζωή. Έτσι και στο διαζύγιο όπως και στο θάνατο, ακολουθεί μια μορφή πένθους.

Παίρνοντας κάποιος διαζύγιο ή χάνοντας τον/ την σύντροφο του έχει να αντιμετωπίσει πλήθος ζητημάτων όπως το να αντιμετωπίσει τα συναισθήματα των παιδιών, να αναλάβει αποκλειστικά πλέον την ανατροφή τους, να ενημερώσει τον περίγυρο (όπως γονείς όπου έχει να αντιμετωπίσει τα συναισθήματα τους), να αλλάξει πιθανά σπίτι, να χειριστεί περιουσιακά στοιχεία (είτε μοίρασμα σε περίπτωση διαζυγίου είτε διαδικαστικά ζητήματα σε περίπτωση θανάτου) και να καταφέρει να συνεχίσει τη δουλειά του χωρίς προβλήματα.

Όλα αυτά μπορεί να οδηγήσουν σε πλήθος φυσικών και σωματικών προβλημάτων. Και ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα συνιστά η κρίση πανικού. Η κρίση πανικού δεν «απευθύνεται» μόνο στο/στη σύζυγο που αναλαμβάνει το μεγάλο ρόλο της ανατροφής αλλά και στα παιδιά. Έτσι λοιπόν και κάποιο παιδί μπορεί να βιώσει μια μορφή κρίσεων πανικού μετά την απώλεια. Αν και οι πραγματικές κρίσεις δεν αφορούν συνήθως παιδιά, συναισθηματική φόρτιση σε μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά, τα οδηγεί σε πλήθος προβλημάτων.

Μια κρίση πανικού ορίζεται από τουλάχιστον τέσσερα από τα ακόλουθα συμπτώματα:

• Αίσθημα παλμών, ή ταχυκαρδία
• Εφίδρωση
• Τρόμος
• Αναπνευστικά προβλήματα, όπως δύσπνοια
• Αίσθημα πνιγμού
• Πόνος ή δυσφορία στο στήθος
• Κοιλιακή δυσφορία, στομαχική διαταραχή ή ναυτία
• Αίσθημα λιποθυμίας, ζάλη, ή αστάθεια
• Αίσθημα εξωπραγματικό ή αποσπάται από τον εαυτό σας
• Φόβος απώλειας του ελέγχου
• Φόβος θανάτου
• Μούδιασμα ή μυρμήγκιασμα στα χέρια, τα πόδια ή άλλα μέρη του σώματος
• Ρίγη ή εξάψεις

Που οφείλεται η κρίση πανικού;

Η απώλεια κάποιου οδηγεί στη θλίψη η οποία περνάει από 5 στάδια (Elisabeth Kübler-Ross, 1969),

• άρνηση
• θυμός
• διαπραγμάτευση
• κατάθλιψη
• αποδοχή

Δεν περνάει κάθε άτομο αυτά τα στάδια, ούτε με την ίδια σειρά ούτε με την ίδια ένταση και διάρκεια. Για το καθένα τα στάδια που ακολουθούν την απώλεια διαφέρουν. Ωστόσο πολλές φορές, δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να περάσει κανένα από τα παραπάνω στάδια με αποτέλεσμα την εμφάνιση σε μερικούς των κρίσεων πανικού. Όταν αποφεύγουμε να ζήσουμε το πένθος και τη θλίψη μιας απώλειας, δημιουργούμε κάποιου είδους συναισθηματική αναταραχή. Το μυαλό μας δεν είναι σίγουρο πως πρέπει πλέον να αντιδράσει κι έτσι αντιδρά με φόβο. Για αυτούς που θα ζήσουν τις κρίσεις πανικού, δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος ούτε διάρκεια. Για τον καθένα διαφέρει.

Επιπλέον, δεν είναι όλοι επιρρεπείς στο να ζήσουν κρίσεις πανικού. Η επιστήμη δεν έχει ανακαλύψει ακόμη πως πυροδοτούνται οι κρίσεις, αλλά υπάρχουν αρκετά στοιχεία που δείχνουν ότι το στρες που εμφανίζεται νωρίς στη ζωή κάποιου, τον κάνει πιο επιρρεπή.

Οφείλουμε λοιπόν να ζήσουμε τον πόνο και τη θλίψη που ακολουθεί μια απώλεια για να μπορέσουμε να οδηγηθούμε στο επόμενο στάδιο που είναι η αρχή μίας νέας διαφορετικής ζωής. Οφείλουμε να δεχτούμε τη νέα κατάσταση, να την επεξεργαστούμε, να ζήσουμε και να διαχειριστούμε τα συναισθήματα μας, να δεχτούμε βοήθεια (είτε φίλων και συγγενών είτε επαγγελματική αν θεωρηθεί απαραίτητο), να βάλουμε στη σειρά πρακτικά ζητήματα (όπως οικονομικά) και κυρίως να θέσουμε στόχους για το μέλλον.

Η απώλεια είναι σίγουρα μία επώδυνη κατάσταση και ως τέτοια οφείλουμε να τη ζήσουμε. Ζώντας τον πόνο και τη θλίψη και αντιμετωπίζοντας όλα τα ζητήματα που προκύπτουν, οφείλουμε να πούμε στον εαυτό μας ότι σήμερα είναι η πρώτη μέρα του υπολοίπου της ζωής μας, μιας ζωής που εμείς θα καθορίσουμε!

Γιούλη Μπαλίκου
Υποψήφια Διδάκτωρ Ψυχολογίας ΕΚΠΑ
Email: psychologiapaidiou@gmail.com
Web: http://psychologiapaidiou.blogspot.gr/

Τί χρειάζεται ένα μοναχοπαίδι;

Τι το ιδιαίτερο παρουσιάζει ένα μοναχοπαίδι; Πώς πρέπει να είναι η ανατροφή του ώστε ούτε να το κακομάθετε αλλά ούτε και να στερηθεί την παρέα συνομήλικων παιδιών ελλείψει αδελφών; Η ψυχολόγος-σχολική σύμβουλος Αναστασία Γκοτσοπούλου συμβουλεύει.

Η οικογένεια είναι ένας δυναμικός σχηματισμός αλληλεπιδράσεων. Οι αλληλεπιδράσεις αυτές είναι συνάρτηση παραγόντων όπως το μέγεθος και η σύνθεση της οικογένειας, το φύλο των παιδιών, το μορφωτικοοικονομικό επίπεδο της οικογένειας, η σειρά γέννησης των παιδιών, η απουσία ενός γονέα κ.α.

Έχει υποστηριχθεί ότι η σειρά γέννησης καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την ψυχολογική θέση του παιδιού στην οικογένεια. Πλείστες ψυχολογικές παράμετροι της ζωής του παιδιού, όπως πχ. κατά πόσο το παιδί νιώθει ότι είναι αποδεκτό, η συναισθηματική του σχέση με τους γονείς, οι περιορισμοί που του επιβάλλονται ή οι ελευθερίες που του παρέχονται, καθορίζονται από τη σειρά γέννησης, τη διαφορά ηλικίας μεταξύ των αδελφών, το φύλο των αδελφών κ.α.

Ο πρωτότοκος για παράδειγμα είναι προσανατολισμένος προς τους ενηλίκους, είναι πειθαρχημένος και συντηρητικός. Είναι ο μόνος από τα αδέλφια του που θα υποστεί το «οδυνηρό πλήγμα» να εκθρονιστεί από τη θέση του μονάκριβου. Ο δευτερότοκος μεγαλώνει με τη συνεχή παρουσία του μεγαλύτερου αδελφού που είναι δυνατότερος και ικανότερος. Προσπαθεί να τον ξεπεράσει, αναπτύσσοντας άλλοτε εργατικότητα και προθυμία και άλλοτε επιθετικότητα και επαναστατική διάθεση. Ο τρίτος διαπιστώνει, από το μάταιο αγώνα του δευτερότοκου, ότι ο ανταγωνισμός δεν ωφελεί. Αποδέχεται την επιρροή των άλλων και δημιουργεί μια εύθυμη διάθεση έναντι της ζωής.

Ειδική περίπτωση αποτελεί το μοναχοπαίδι. Απολαμβάνει όλα τα πλεονεκτήματα και συγχρόνως υφίσταται τα μειονεκτήματα του πρωτότοκου αλλά στην ακραία τους μορφή. Παρουσιάζει υπεροχή στη γλωσσική ανάπτυξη και στην επίδοση, τη σχολική και την επαγγελματική (όπως συνήθως συμβαίνει με τον πρωτότοκο). Κινδυνεύει όμως, και κυρίως η μοναχοκόρη, να βρεθεί κάτω από την αποπνικτική σχέση της υπερπροστασίας (κυρίως συναισθηματικής) των γονέων.

Γι’αυτό :

-Αν κάνετε εσείς αυτό που θα μπορούσε να κάνει το παιδί σας μόνο του ή με λίγη βοήθεια, δεν το βοηθάτε να αυτονομηθεί. Αναθέστε του ευθύνες και υποχρεώσεις που μπορεί να φέρει εις πέρας.

-Μη βιάζεστε να καλύψετε αμέσως κάθε του επιθυμία πριν καν τη διατυπώσει. Δώστε του χώρο να εκφραστεί και να αναλάβει πρωτοβουλίες. Ρωτήστε το και μάθετε τα πράγματα που του αρέσουν. Έτσι του διδάσκετε έμπρακτα το σεβασμό στις επιθυμίες και κατ’επέκταση στην προσωπικότητα του άλλου.

-Στην ωρίμανση συμβάλλει και η πλήρωση και η έλλειψη. Γι’αυτό μην σπεύσετε να ικανοποιήσετε κάθε του χατίρι και γίνετε έτσι υπόδουλοι στις επιθυμίες του παιδιού σας. Δεχτείτε την απογοήτευσή του και μάθετέ του να τη διαχειρίζεται. Συχνά μάλιστα, η προσμονή μεγαλώνει την ευχαρίστηση και την ευγνωμοσύνη.

-Δεδομένου της απουσίας αδελφών, το μοναχοπαίδι συναναστρέφεται κυρίως ενήλικες. Ένα σπίτι ανοιχτό σε φίλους του παιδιού είναι ό,τι καλύτερο για την κοινωνικοποίησή του. Να θυμάστε ότι το παιδί δεν είναι μικρογραφία του ενήλικα και έχει ανάγκες που πρέπει να ικανοποιούνται (πχ, το παιχνίδι με παιδιά της ηλικίας του).

-Η πλήρης αφοσίωση της οικογένειας προς το μοναχοπαίδι του δίνει ασφαλώς ένα αίσθημα ασφάλειας, αλλά μαζί και μια αίσθηση παντοδυναμίας. Το παιδί διστάζει να δοκιμαστεί έξω από τον προστατευτικό οικογενειακό περίγυρο από φόβο μήπως αμφισβητηθεί ή απορριφθεί. Αν οι γονείς τώρα έχουν αυξημένες απαιτήσεις/προσδοκίες από αυτό, «βαραίνουν» το παιδί τους με τις μεγαλομανείς φαντασιώσεις τους, με αποτέλεσμα το παιδί να απογοητεύεται εύκολα όταν δεν τα καταφέρνει σε όλα τέλεια.

-Μην μπερδεύετε τα συναισθήματά σας με αυτά του παιδιού σας, προβάλλοντας σε αυτό τις αγωνίες, τις απογοητεύσεις σας και ταυτόχρονα του τις επιβάλλετε. Συχνά οι γονείς δεν μπορούν να αντέξουν τη λύπη, το παράπονο, την αδικία που νιώθει το παιδί τους και κάνουν τα πάντα για να το προστατέψουν από αυτά τα συναισθήματα. Έτσι, όμως του στερούν σημαντικές εμπειρίες ζωής.

Το να είναι κανείς η μοναδική αγάπη των γονιών του δεν είναι ποτέ ανώδυνο.

Αναστασία Γκοτσοπούλου - all4mama.gr

Συμβουλές προς τους γονείς: Πώς να μην αναθρέψετε ένα μικρό Νάρκισσο

Οι γονείς αναλαμβάνουν το βαρύ καθήκον να διδάξουν στα παιδιά τους τι σημαίνει αυτοεκτίμηση, μερικές φορές όμως φαίνεται ότι ξεφεύγουν, καταλήγοντας να «παραφουσκώνουν» την αυτοπεποίθηση του παιδιού τους από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του.

Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αυτοπεποίθηση και το ναρκισσισμό και τι πρέπει να κάνουν οι γονείς ώστε το παιδί τους να αναπτύξει υγιή αυτοεκτίμηση;

Στα ερωτήματα αυτά θέλησε να απαντήσει ο ερευνητής Eddie Brummelman από το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ στη νέα μελέτη που δημοσιεύει στην επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences.

Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του παιδιού φαίνεται να ευθύνεται εν μέρει για την εκδήλωση ναρκισσιστικών χαρακτηριστικών. Από την άλλη, η έλλειψη στοργής και επιβράβευσης μπορεί να αποτελέσει πλήγμα για την αυτοεκτίμηση του παιδιού, δεν φαίνεται όμως να επηρεάζει τις ναρκισσιστικές του τάσεις.

Ο Brummelman θέλησε να εξετάσει δύο αντικρουόμενες θεωρίες που αφορούν στην προέλευση του ναρκισσισμού. Η μία θεωρία υποδεικνύει ότι τα παιδιά εκδηλώνουν ναρκισσιστικά γνωρίσματα όταν οι γονείς δεν είναι στοργικοί και τρυφεροί απέναντί τους. Βάζοντας λοιπόν αυτόκλητα τον εαυτό τους σε ένα θρόνο, τα παιδιά καταφέρνουν να απολαύσουν την αποδοχή που ποτέ δεν είχαν από τους γονείς. Η δεύτερη θεωρία υποδεικνύει ότι οι γονείς καλλιεργούν τον ναρκισσισμό στα παιδιά τους όταν ακολουθούν την ακριβώς αντίθετη τακτική, όταν δηλαδή υπερεκτιμούν το παιδί τους και του εμφυσούν την ιδέα ανωτερότητας και υπεροχής που οι ίδιοι έχουν για τον εαυτό τους.

Σε διάστημα 1,5 έτους, ο Brummelman και οι συνάδελφοί του πήραν προσωπικές συνεντεύξεις από 565 παιδιά ηλικίας 7-12 ετών, ηλικιακή ομάδα στην οποία εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια ναρκισσισμού. Οι ερευνητές εστίασαν στη συμπεριφορά των γονέων προς τα παιδιά, συγκεκριμένα πόση στοργή και προσοχή απολάμβαναν τα παιδιά από τους γονείς τους. Οι ερευνητές πήραν συνεντεύξεις και από τους ίδιους τους γονείς, ρωτώντας τους σε ποιο βαθμό πιστεύουν ότι το παιδί τους είναι ξεχωριστό και υπερέχει των άλλων παιδιών.

Τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξαν οι ερευνητές ήταν αρκετά ξεκάθαρα. Όταν οι γονείς υπερεκτιμούν τις ικανότητες των παιδιών τους, τα παιδιά είναι πιο πιθανό να εκδηλώσουν ναρκισσιστικές συμπεριφορές.

Από την άλλη, τα παιδιά φάνηκε να αποκτούν υγιή αυτοεκτίμηση όταν οι γονείς τους επιδεικνύουν τρυφερότητα και δείχνουν πως τα εκτιμούν. Η συμπεριφορά αυτή καλλιεργεί στο παιδί την ιδέα ότι έχει αξία ως άνθρωπος, χωρίς όμως να ξεπερνά τα όρια και να εκδηλώνει υπερβολική αυτοπεποίθηση.

Η στέρηση της στοργής προς το παιδί δεν φάνηκε να επηρεάζει τις πιθανότητες να εκδηλώσει το παιδί ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά.

Πηγή:onmed.gr

Σταματήστε να λέτε στα παιδιά σας ότι είναι μοναδικά!

Κάθε γονιός νομίζει πως το παιδί του είναι το καλύτερο, το ομορφότερο και το πιο έξυπνο.

Όμως το να μοιραστείτε αυτή την άποψη με το παιδί σας ίσως να του  κάνει κακό παρά καλό.

Μια νέα έρευνα που διεξάχθηκε στο πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ αποκάλυψε πως το παιδιά που αναπτύσσουν ναρκισιστικά γνωρίσματα είναι γιατί οι γονείς τους μοιράζονται μαζί τους αυτές τις απόψεις.

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε 565 σε ηλικίες 7 και 11 ετών και στους γονείς τους.

Τα παιδιά στα οποία οι γονείς τους έλεγαν πως είναι τα καλύτερα, τα πιο έξυπνα συμπεριφέρονταν με τρόπο εγωιστικό και ναρκισιστικό. Τα παιδιά αυτά συμπεριφέρονταν με αυτό τον τρόπο στους φίλους τους, στο σχολείο και σε πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις.

Μπορεί το παιδί σας να είναι όλος ο κόσμος για εσάς αλλά την επόμενη φορά  που θα σχολιάσετε τις επιδόσεις τους στο σχολείο σκεφτείτε το καλύτερα. 

Δεν χρειάζεται να δημιουργείτε και να ενθαρρύνετε μια εγωιστική προσωπικότητα που το παιδί σας μπορεί να μην χρειάζεται τελικά.

babyradio.gr- Γκαλίτσιου Μαριάννα

Κανένα παιδί δεν γεννιέται απαιτητικό…απαιτητικό γίνεται!

Κανένα παιδί δεν γεννιέται απαιτητικό! Αν από την αρχή ξεκαθαρίσουμε τη διαφορά μεταξύ επιθυμίας και ανάγκης, εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε πως ένα μωρό κάτω των 6 μηνών δεν κλαίει επειδή είναι κακομαθημένο και θέλει να βρίσκεστε συνεχώς κοντά του, αλλά επειδή σας εκφράζει μια «αυθεντική» ανάγκη (πείνα, ανάγκη για ξεκούραση, για καθαριότητα κ.λπ.). Ένα βρέφος έχει απαιτήσεις μόνο αναφορικά με τις ανάγκες του και επομένως ο χαρακτηρισμός «κακομαθημένο μωρό» δεν υφίσταται.

Αντίθετα, όταν λέμε πως ένα παιδί είναι κακομαθημένο εννοούμε πως επιδιώκει αδιάκοπα το ενδιαφέρον των γύρω του, εμφανίζει εγωιστικές τάσεις (π.χ. δεν αφήνει άλλο παιδάκι να παίζει με τα παιχνίδια του), ζηλεύει αυτά που ανήκουν στους άλλους και θέλει συνεχώς να περνά «το δικό του».

Όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι δυνατόν ξαφνικά ένα παιδί να αρχίσει να εμφανίζει τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Οι έντονες απαιτήσεις είναι αποτέλεσμα της λανθασμένης συμπεριφοράς των γονιών. Σκεφτείτε το… Αν το μικρό σας έχει συνηθίσει να μην υφίσταται καμιά λογική συνέπεια σε σταθερή βάση όταν συμπεριφέρεται άσχημα, θα είναι δύσκολο ξαφνικά μια μέρα να του βάλετε όρια και ακόμα πιο δύσκολο να τα σεβαστεί, γιατί πολύ απλά δεν έχει μάθει να περιορίζεται. Αν οι κανόνες δεν τεθούν και δεν εφαρμοστούν από μικρή ηλικία, τα παιδιά αποκτούν σταδιακά την αίσθηση πως έχουν εξουσία, πως κάνουν ό,τι θέλουν και πως πάντα θα ικανοποιούνται οι επιθυμίες τους.

Εκτός από την υπερβολική «ελαστικότητα», ένα παιδί μπορεί να κακομάθει και στην περίπτωση που οι γονείς του είναι υπερπροστατευτικοί, αφού δεν το αφήνουν να παίρνει πρωτοβουλίες και να ψάχνει να βρίσκει τρόπους ώστε να λύνει μόνο του τα «προβλήματά» του (συναρμολόγηση ενός παιχνιδιού, λύση μιας άσκησης κ.λπ.).

«Ιδιαίτερη» συμπεριφορά

Η συμπεριφορά ενός κακομαθημένου παιδιού πολλές φορές παραξενεύει τους γονείς του. Είναι πολύ πιθανό στην προσπάθεια του μικρού σας να επιβάλει την γνώμη του να παρατηρήσετε πως προσποιείται ότι κλαίει, αρνείται να φάει, υψώνει τον τόνο της φωνής του, ενώ δεν αποκλείεται να σας απειλεί με φράσεις όπως «αν δεν πάμε βόλτα, θα φύγω από το σπίτι». Ίσως γίνει επιθετικό προς εσάς επειδή του φέρνετε αντίρρηση τη δεδομένη στιγμή, ενώ μπορεί να σας «εκδικηθεί» πετώντας, σπάζοντας ή σκίζοντας αγαπημένα σας αντικείμενα (π.χ. cd, βιβλία). Επίσης, δεν είναι λίγα τα παιδιά που αντιδρούν πολύ έντονα στην (ασυνήθιστη) άρνηση των γονιών τους με το να πέφτουν στο πάτωμα και να χτυπιούνται. Δείγματα συμπεριφοράς σαν κι αυτά αποκαλύπτουν πως το παιδί δεν μπορεί να δεχτεί τη γνώμη των άλλων, διότι δεν έχει μάθει να του φέρνουν αντίρρηση.

12 Χρυσοί κανόνες πειθαρχίας:

Μελέτες υποστηρίζουν πως όταν οι γονείς θέτουν σταθερά όρια, τα παιδιά μεγαλώνουν έχοντας μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από τα παιδιά των οποίων οι γονείς τους επιτρέπουν να συμπεριφέρονται όπως τους αρέσει. Έχοντας κατά νουν πως πειθαρχία σημαίνει διδασκαλία ενός αποδεκτού τρόπου συμπεριφοράς (και όχι τιμωρία), πειθαρχήστε το παιδί ακολουθώντας τις παρακάτω κατευθυντήριες γραμμές:

1.Δώστε στο παιδί μια λίστα με 10-12 σταθερούς και κατανοητούς κανόνες, όπως «καθόμαστε στο ειδικό καρεκλάκι στο αυτοκίνητο, δεν δαγκώνουμε, πηγαίνουμε για ύπνο μόλις το λέει ο μπαμπάς ή η μαμά κ.λπ». Προσοχή: Δεν πρέπει να διαπραγματεύεστε για τέτοιους κανόνες!

2.Ενημερώστε το παιδί πως για θέματα όπως ποια βιβλία μπορεί να διαβάσει, ποια παιχνίδια μπορεί να πάρει στο αυτοκίνητο κ.λπ. θα επιλέγει το ίδιο. Βοηθήστε το να καταλάβει ποιες είναι οι δικές του επιλογές και ποιες όχi

3.Κατανοήστε τη διαφορά μεταξύ επιθυμιών και αναγκών. Σε καταστάσεις όπως η πείνα, ο πόνος, ο φόβος υπάρχει ανάγκη να αντιδράσετε άμεσα. Αν όμως το παιδί κλαίει για άλλους λόγους, πιθανότατα εξαιτίας μιας απογοήτευσης ή για μια επιθυμία που δεν πραγματοποιήθηκε, δεν χρειάζεται να το μαλώνετε ή να του φωνάζετε. Πείτε του απλώς πως καταλαβαίνετε πώς νιώθει.

4.Μην αρκείστε σε μια απαγόρευση. Το παιδί πρέπει να ξέρει το λόγο για τον οποίο του απαγορεύετε να κάνει κάτι, διότι μόνο έτσι δεν θα το επαναλάβει. Αντί να πείτε «μην παίζεις με το μαχαίρι», εξηγήστε το γιατί: «μην παίζεις με το μαχαίρι, γιατί μπορεί να κοπείς και μετά θα πονάς».

5.Ζητήστε με ήρεμο τόνο φωνής να σας εξηγήσει το λόγο που αναποδογύρισε το πιάτο του ή πέταξε με δύναμη το τηλεκοντρόλ στο πάτωμα. Αφήστε το να σας πει τι είναι αυτό που το ώθησε να κάνει αυτήν την πράξη και στη συνέχεια ρωτήστε το αν πραγματικά πιστεύει πως είναι σωστή. Με τον τρόπο αυτό το βοηθάτε να συνειδητοποιήσει το λάθος του.

6.Μην υποχωρήσετε σε πείσματα, θυμούς ή επιθετικές συμπεριφορές. Αν το παιδί είναι σε μέρος που δεν μπορεί να βλάψει τον εαυτό του, αγνοήστε το.
Δώστε έμφαση στο «όχι». Πείτε το σταθερά και με νόημα.

7.Διατηρήστε πάντα τη δύναμη του ρόλου σας ως γονιός. Μην ξεχνάτε πως δεν χρειάζεται πάντα να αιτιολογείτε τους κανόνες που θέτετε.

8.Μην απειλείτε ή υπόσχεστε πράγματα στο παιδί, αν δεν είστε σίγουροι πως θα τα τηρήσετε. Έτσι μειώνετε την εμπιστοσύνη του σ εσάς.

Πηγή:paidimag.gr

Παιδικός καταναλωτισμός! Πως να βάλετε «φρένο»!

Πολύ συχνά επειδή οι γονείς δε διαθέτουν αρκετό χρόνο για να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, προσπαθούν να αναπληρώσουν αυτό το κενό αγοράζοντάς τους υλικά αγαθά. Έτσι όμως κινδυνεύουν να περάσουν στο άλλο άκρο. Μάλιστα μερικές φορές υπερβάλλουν, προσφέροντας αντικείμενα προτού καν το ίδιο τα επιθυμήσει, με αποτέλεσμα να του ασκούν πίεση.

Πώς μπορεί ν” αντιμετωπιστεί ο παιδικός καταναλωτισμός;

• Χρειάζονται σταδιακά βήματα και σταθερότητα. Μπορείτε να του πείτε: «Νομίζω ότι όσα έχεις τώρα είναι αρκετά. Αργότερα θα πάρουμε άλλα».

• Μιλήστε του ειλικρινά, χωρίς να το παραπλανείτε, γιατί έτσι δε θα το προστατεύετε από τον καταναλωτισμό.

• Στόχος πρέπει να είναι η απόκτηση κριτικής στάσης απέναντι στα διαφημιζόμενα προϊόντα.

• Βάλτε το να σημειώνει σε ένα χαρτί τα παιχνίδια που θα ήθελε να αγοράσει, ώστε όταν φτάσει εκείνη η στιγμή, και αφού τα συγκρίνει, να μπορεί να επιλέξει αυτό που του αρέσει περισσότερο.

• Μπορείτε να επισκεφθείτε ένα κατάστημα με παιχνίδια, να το προτρέψετε να πάρει στα χέρια του το παιχνίδι που θα ήθελε να αγοράσει, να το επεξεργαστεί και να συζητήσετε τις εντυπώσεις του. Τις περισσότερες φορές, η πραγματικότητα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτό που έχει στη φαντασία του.

• Καλό είναι να του εξηγήσετε ότι δεν έχετε αρκετά χρήματα για να αγοράζετε ό,τι βλέπει. Μην ανησυχείτε ότι θα νιώσει μειονεκτικά. Μπορεί όμως να θυμώσει με την άρνησή σας, αν δεν έχει συνηθίσει στο μέτρο.

• Φροντίστε να του προσφέρετε παιχνίδια που βοηθούν στην ανάπτυξη της φαντασίας και των δημιουργικών του ικανοτήτων.

• Έχετε υπόψη ότι στον κόσμο της διαφήμισης επικρατεί η εικόνα τη τελειότητας. Επειδή λοιπόν τα παιδιά έχουν την τάση να μιμούνται αυτά που βλέπουν, μερικές φορές αυτό εγκυμονεί κινδύνους στην ψυχολογικής τους εξέλιξη.

• Τελειώνοντας να θυμάστε ότι κανένα αντικείμενο δεν είναι ικανό να υποκαταστήσει την σχέση σας με το παιδί. Τα παιδιά διασκεδάζουν πολύ με παιχνίδια που προσφέρονται δωρεάν, όπως το κρυφτό και το κυνηγητό.

Γράφει η Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος-συγγραφέας -4yourfamily.gr

Από τι προκαλούνται στο παιδί οι νυχτερινοί φόβοι! Της Μαρίας Κωνσταντινοπούλου

Οι νυχτερινοί φόβοι και οι εφιάλτες είναι πολύ συχνοί ιδιαίτερα σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, αλλά και σε μεγαλύτερα ακόμη παιδιά έως και έφηβους. 

Είναι μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξής τους, καθώς η φαντασία των παιδιών αναπτύσσεται και αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι υπάρχουν πράγματα ή πλάσματα γύρω τους που μπορούν να τα βλάψουν.

Ασφαλώς υπάρχουν φορές που οι φόβοι και οι εφιάλτες προέρχονται από μια τρομακτική εμπειρία, μικρή ή μεγάλη. Όπως για πχ από κάτι που είδαν ή άκουσαν στο σχολείο, σε ένα παραμύθι, σε ένα κινούμενο σχέδιο, στις ειδήσεις, από το έντονο γάβγισμα ενός σκυλιού, από τους καβγάδες των γονιών του ή τις φωνές της δασκάλας τους, από αλλαγές που πιθανόν να συμβαίνουν μέσα στην οικογένεια (συμπεριλαμβανομένων και των θετικών αλλαγών). Τα παιδιά, έχουν συνήθως διαφορετικές φόβους στα διαφορετικά στάδια ανάπτυξης.

Τα μικρά παιδιά είναι πιο ευάλωτα στη σκέψη τερατόμορφων και άλλων φανταστικών όντων, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά είναι πιο πιθανό να φοβούνται το ενδεχόμενο της απώλειας του εαυτού τους, των προσώπων της οικογένειάς τους ή ακόμα και ενός κολλητού φίλου.

Πολύ σημαντικοί παράγοντες που επηρεάζουν τον ύπνο τους είναι αν το παιδί έχει εκτεθεί σε κάποιο πραγματικό κίνδυνο, όπως μια φυσική καταστροφή, αρρώστια, διαζύγιο, πένθος, διάρρηξη κλπ.

Πάντα θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να παρατηρούμε τη διάρκεια αυτών των ανησυχιών και την έντασή τους, ώστε να είμαστε σε θέση να ζητήσουμε την κατάλληλη βοήθεια ενός ειδικού, και να μην μπερδέψουμε την απλή ανησυχία-φόβο, με μία πιθανή αγχώδη διαταραχή η οποία κάνει τα παιδιά να είναι ανήσυχα και ταραγμένα όχι μόνο κατά τη διάρκεια του ύπνου τους αλλά και σχεδόν καθόλη τη διάρκεια της ημέρας.

Μαρία Κωνσταντινοπούλου
Ψυχοπαιδαγωγός-Συντονίστρια Σχολών Γονέων
Ψυχολογία (BA), Ειδική αγωγή (BTEC), Παιδοψυχολογία (MSc)
6971935747- 2114014768 – Ιδιωτικό γραφείο στην Ηλιούπολη

babyradio.gr

Παιδί και ταυτότητες που διαμορφώνονται ανάλογα με το φύλο

Η ταυτότητα του φύλου επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά του παιδιού σας γι’ αυτό μην αφήσετε τα στερεότυπα να σταθούν εμπόδιο στην ευτυχία του.

Η επιστήμη έρχεται να επιβεβαιώσει, με σχετικές έρευνες που έχουν γίνει, αυτό που οι γονείς έχουν υποψιαστεί εδώ και καιρό: ότι υπάρχουν βασικές διαφορές ανάμεσα στη συμπεριφορά των αγοριών και των κοριτσιών Έρευνες, σχετικά με την ανάπτυξη του ανθρώπινου εγκέφαλου, δείχνουν ότι τα βρέφη από την ηλικία των 2 μηνών εμφανίζουν διαφορετική συμπεριφορά ανάλογα με το φύλο τους.

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν, ότι αυτό συμβαίνει επειδή τα κορίτσια επικεντρώνονται περισσότερα σε συναισθήματα, ενώ τα αγόρια, από την άλλη, ενδιαφέρονται μόνο για τα πράγματα που υπάρχουν γύρω τους. Όμως, αυτό δε φαίνεται ότι ισχύει πάντα, μιας και υπάρχουν κορίτσια που θα τα χαρακτηρίζαμε «αγοροκόριτσα» αλλά και αγόρια που είναι περισσότερο συναισθηματικά από άλλα συνομήλικα τους.

Η συμπεριφορές των παιδιών ανάλογα με το φύλο φαίνεται ότι επηρεάζονται τόσο από τα βιολογικά τους χαρακτηριστικά όσο και από τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Συνεπώς, υπάρχουν συμπεριφορές που μπορούν να υιοθετήσουν οι γονείς προκειμένου τα παιδιά τους να αναπτύξουν μια ισορροπία ανάμεσα σε δεξιότητες που θεωρούνται «ανδρικές» και σε άλλες που θεωρούνται «γυναικείες».

Αν, για παράδειγμα, η κόρη σας, δυσκολεύεται σε δραστηριότητες εκτίμησης χώρου και απόστασης, μπορείτε να παίξετε μαζί της παιχνίδια που έχουν σχέση με κατασκευή τρισδιάστατων αντικειμένων, πχ με τουβλάκια. Επίσης, ζητήστε της να σχεδιάσει ένα χάρτη από το δωμάτιό της και να το χρωματίσει με τους μαρκαδόρους της. Είναι σημαντικό, επιπλέον, καθώς πηγαίνετε την κόρη σας στο σχολείο, να της πείτε να σας θυμίσει τη διαδρομή που κάνετε κάθε μέρα ή να σας υποδείξει από πού θα πρέπει να στρίψετε.

Από την άλλη πλευρά, τα αγόρια συνήθως, δυσκολεύονται να αναπτύξουν δεξιότητες λεπτής κινητικότητας όπως να κόψουν με το ψαλίδι ή να γράψουν.

Μπορείτε, να τα ενθαρρύνετε να περάσουν μερικές χάντρες σε μια κλωστή ή να τους ζητήσετε να χρωματίσουν ένα σχέδιο που τους αρέσει προσπαθώντας να μην ξεφύγουν από το περίγραμμα του σχεδίου. Προκειμένου, να βοηθήσετε τα αγόρια να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, δείξτε τους εικόνες με πρόσωπα ανθρώπων και συζητήστε μαζί τους για εκφράσεις ή γκριμάτσες που κάνουν και τι συναισθήματα μπορεί να εκφράζει η κάθε μια.

babyradio.gr – Αθανασία Ρ.

Ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή στα παιδιά.

Της Μαρίας Κωνσταντινοπούλου

Η Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή περιλαμβάνεται στην ομάδα των αγχώδων διαταραχών και συχνά ξεκινά στην παιδική ηλικία. 

Χαρακτηρίζεται είτε από ιδεοληψίες (obsessions) είτε από ψυχαναγκασμούς (compulsions) είτε και από τα δύο. Πολλά από τα άτομα με τη διαταραχή περνάνε αρκετά χρόνια πριν απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό για διάγνωση και βοήθεια. Η διαταραχή χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενες σκέψεις, εικόνες, ενέργειες, παρορμήσεις, που είναι ιδιαίτερα χρονοβόρες και οδυνηρές και που συνήθως επηρεάζουν τη λειτουργικότητα του ατόμου.

Συμπτώματα όπως εμμονές, ενοχλητικές σκέψεις, θρησκευτικές σκέψεις, ανησυχία σχετικά με τη συμμετρία των πραγμάτων, με ένα μέρος του σώματος, παθολογική αμφιβολία, σκέψεις μόλυνσης, σεξουαλικές-επιθετικές εμμονές κλπ. 

Το άτομο βιώνει άγχος συνδεόμενο με τους ψυχαναγκασμούς, καθώς και με την αντίσταση σε αυτούς, και ηρεμεί αμέσως μόλις ενδώσει στον καταναγκασμό. Οι ιδεοληψίες ποικίλουν. Περιλαμβάνουν το πλύσιμο, την καταμέτρηση, τον έλεγχο, την οργάνωση, το άγγιγμα αντικειμένων, τη λεκτική ή νοητική επανάληψη συγκεκριμένων λέξεων ή φράσεων κλπ. Οι περισσότεροι πάσχοντες γνωρίζουν την υπερβολή των ιεροτελεστιών τους καθώς και την παθολογία τους, αλλά αισθάνονται ανήμποροι να μην προβούν σε αυτές. 

Στα παιδιά η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή έχει συσχετισθεί με υψηλότερα ποσοστά καταναγκασμών, χωρίς όμως εμμονές. Όταν ξεκινά στην παιδική ηλικία, συνήθως συνυπάρχουν και άλλες διαταραχές όπως διαταραχή ελλείμματος προσοχής-υπερκινητικότητας, αγχώδεις διαταραχές, συμπεριφορικές συνήθειες (τικ), κλπ. Επίσης, οι γενετικοί παράγοντες φαίνεται να παίζουν μεγαλύτερο ρόλο για τα αίτια της διαταραχής.

 

Για να αξιολογηθεί ένα παιδί ή ένας  έφηβος για ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, θα χρειαστεί συστηματική προσέγγιση που θα επιτρέπει τόσο στο παιδί ή τον έφηβο όσο και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να μιλήσουν για αυτό καθώς και το πώς το βιώνει ο καθένας ξεχωριστά. Συνήθως τα μέλη της οικογένειας αισθάνονται ντροπή για τα συμπτώματα αυτά και κατά συνέπεια τα αποκρύπτουν. Επίσης τα παιδιά ή οι έφηβοι συχνά υποτιμούν τη σοβαρότητα της κατάστασης και τις επιπτώσεις της διαταραχής στη ζωή τους, είτε ντρέπονται ή φοβούνται ότι θα τρελαθούν. 

Κάποια σημεία που μπορούν να προσέξουν οι γονείς στα παιδιά τους είναι:

-Υπερβολικός χρόνος προετοιμασίας για ύπνο το βράδυ ή για το σχολείο το πρωί

-Υπερβολή στη συμμετρία των ρούχων ή/και των αντικειμένων τους

-Συχνές και επίμονες ερωτήσεις σχετικά με την υγεία των μελών της οικογένειας

-Επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις πάνω σε ένα θέμα που έχει ήδη απαντηθεί

-Πολύωρη μελέτη χωρίς αποτέλεσμα, με έντονο σβήσιμο-γράψιμο

-Ιδιαίτερα μεγάλης διάρκειας λούσιμο, βούρτσισμα δοντιών κλπ

Μαρία Κωνσταντινοπούλου
Ψυχοπαιδαγωγός-Συντονίστρια Σχολών Γονέων
Ψυχολογία (BA), Ειδική αγωγή (BTEC), Παιδοψυχολογία (MSc)
6971935747- 2114014768 – Ιδιωτικό γραφείο στην Ηλιούπολη

babyradio.gr

Πως η τηλεόραση και άλλες συσκευές επηρεάζουν τον ύπνο του παιδιού σας.

Πρόσφατες έρευνες έδειξαν πως το μπλε φως που εκπέμπει η οθόνη της τηλεόρασης και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές μειώνουν την μελατονινη μια σημαντική ορμόνη που ελέγχει τον ύπνο,τον κύκλο της αφύπνισης και επιφέρει τον ύπνο.

Τα Tablet, τα smart phone και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές επηρεάζουν και διακόπτουν τον ύπνο με αποτέλεσμα να έχει έλλειψη ύπνου.

Πως επηρεάζεται το σώμα από την έλλειψη ύπνου;

Η έλλειψη ύπνου προκαλεί πολλά προβλήματα υγείας και μπορεί να οδηγήσει σε καρκίνο.

Ακόμη προκαλεί βλάβη στο ανοσοποιητικό σύστημα και μπορεί να προκαλέσει ακόμη και διαβήτη τύπου 2,μεταβολικό σύνδρομο, παχυσαρκία και καρδιολογικά προβλήματα. Σύμφωνα με το πανεπιστήμιο του τμήματος υγείας του Harvard η έλλειψη ύπνου επηρεάζει τους καρδιακούς ρυθμούς πολύ περισσότερο από ένα ναρκωτικό.

Για να βοηθήσετε το παιδί σας να κοιμηθεί καλό θα ήταν να προσαρμόσετε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα ύπνου και να προσπαθήσετε να το διατηρήσετε.Ορίστε μια συγκεκριμένη ώρα και έτσι τα παιδιά κοιμούνται πιο εύκολα και γρήγορα.

Μην βάζετε μικροσυσκευές στο υπνοδωμάτιο.Μην έχετε την λανθασμένη άποψη πως μια ταινία ή ένα βίντεο θα κάνει το παιδί σας να κοιμηθεί πιο εύκολα. Το ίδιο ισχύει και για εσάς αν θέλετε να βλέπετε τα ηλεκτρονικά μηνύματά σας γιατί έτσι θα έχετε άστατο ύπνο.

Ακόμη αν χρησιμοποιείτε φωτάκια ύπνου προσέξτε τι χρώμα θα επιλέξετε καθώς πάλι επηρεάζονται τα επίπεδα μελατονινης. Για αυτό διαλέξτε πορτοκαλί χρώμα που βοηθάει στον ύπνο και δεν διαταράσσει τον ύπνο.

Επίσης μην βάζετε τηλεόραση στο δωμάτιο του παιδιού σας και αν βλέπει τηλεόραση φροντίστε να παρακολουθήσετε ένα πρόγραμμα που δεν του προκαλεί ταραχή και αναστάτωση.

Παρόλα αυτά είναι απαραίτητο να διδάξετε στα παιδιά σας να μην βλέπουν πολλές ώρες τηλεόραση ειδικά αν λείπετε πολλές ώρες από το σπίτι.Εξηγήστε στα παιδιά σας πόσο βλάπτει η τηλεόραση την υγεία μας και φυσικά φροντίστε να περνάτε ποιοτικό χρόνο μαζί τους και κάντε διαφορετικά πράγματα αντί να βλέπετε τηλεόραση.

babyradio.gr- Άννα Κ.

Αυτές είναι οι 6 αλήθειες για τα μοναχοπαίδια!

Η συμπεριφορά που υιοθετούν τα μοναχοπαίδια ποικίλλει ανάλογα με τον τρόπο ανατροφής τους. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες σταθερές που ισχύουν σε κάθε σπίτι στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί χωρίς αδέλφια.

Τα μοναχοπαίδια έχουν την αμέριστη αγάπη και προσοχή των γονιών τους. Επιπλέον, είναι σε θέση να απολαμβάνουν περισσότερα αγαθά από υλική άποψη. Πάντα θα έχουν περισσότερα παιχνίδια, τα οποία δεν θα χρειαστεί ποτέ να μοιραστούν. Ωστόσο, οι γονείς θα πρέπει να προσέχουν να μην το παρακάνουν, μεγαλώνοντας ένα παιδί που δίνει μεγαλύτερη αξία στα υλικά πράγματα παρά στα συναισθήματα.

Σε ένα σπίτι με ένα μόνο παιδάκι συνήθως δεν υπάρχουν τσακωμοί και αντιζηλίες. Το μοναχοπαίδι δεν θα νιώσει ποτέ ότι «απειλείται» από άλλα παιδιά μέσα στην οικογένεια ή ότι παραμελείται από τους γονείς του.

Καθώς μεγαλώνει ένα μοναχοπαίδι, γίνεται πιο ανεξάρτητο και ικανό να τα βγάλει πέρα μόνο του καλύτερα. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει μεγαλύτερα αδέλφια για να το βοηθήσουν σε κάθε βήμα, γεγονός που θα το ωφελήσει ιδιαίτερα στο να φροντίζει τον εαυτό του αργότερα στη ζωή του.

Όταν έρθει η στιγμή να βγουν στον πραγματικό κόσμο και να αντιμετωπίσουν πραγματικά προβλήματα, τα μοναχοπαίδια μπορεί να μην είναι σε θέση να τα διαχειριστούν. Είναι πιθανό να τους λείπει η αυτοπεποίθηση ή μπορεί να αισθάνονται ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν έξω από το «κουκούλι» που οι γονείς τους δημιούργησαν για εκείνους.

Ένα βασικό μειονέκτημα του να είναι κανείς μοναχοπαίδι είναι ότι θα βιώσει το συναίσθημα της μοναξιάς, όταν δεν θα έχει αδέλφια για να παίξει ή να μοιραστεί τις σκέψεις και τις αναμνήσεις του. Επιπλέον, καθώς οι γονείς γερνούν θα πρέπει να επωμιστεί την ευθύνη της φροντίδας τους, το οποίο πολλές φορές μπορεί να είναι εξουθενωτικό.

Τα μοναχοπαίδια συχνά αντιμετωπίζουν τεράστια πίεση από τους γονείς τους. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί αρκετά αποπνικτικό και αγχωτικό. Σε αυτές τις περιπτώσεις η ύπαρξη αδελφών βοηθάει στην εξισορρόπηση του ελέγχου που ασκείται από τους γονείς.

Πώς να γίνει το παιδί σας συναισθηματικά ανεξάρτητο!

Πολλοί γονείς δυσκολεύονται να αποτραβηχτούν συναισθηματικά από τα παιδιά τους. Άγχος, κούραση, κακές συζυγικές σχέσεις, διαζύγιο, προσωπικά προβλήματα είναι συχνά οι αιτίες. Χωρίς να το καταλαβαίνουν δεν αφήνουν χώρο στα παιδιά τους για αυτενέργεια, πρωτοβουλία. Πόσο κακό είναι αυτό για την ψυχική υγεία των παιδιών τους; Η Αναστασία Γκοτσοπούλου, ψυχολόγος-σχολική σύμβουλος εξηγεί στο tlife.gr!
Πολλοί γονείς ταΐζουν το παιδί που μπορεί να φάει μόνο του, το κάνουν μπάνιο, εμπλέκονται στο παιχνίδι του, τακτοποιούν το δωμάτιο και τα παιχνίδια του, κάνουν τα καθήκοντα για το σχολείο του, ετοιμάζουν τη σχολική του τσάντα, υπερεμπλέκονται στις φιλίες και τη σχολική του ζωή, επεμβαίνουν στους τσακωμούς και το χωρίζουν κ.ο.κ.

Κάθε φορά όμως, που ο γονιός κάνει για το παιδί του πράγματα που μπορεί να κάνει από μόνο του, του μεταφέρει το μήνυμα ότι ξέρει περισσότερα ή καλύτερα. Έτσι, το παιδί πιστεύει πως είναι ανήμπορο, δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και συνεχώς θα αναζητά «δεκανίκια» στην εφηβική και ενήλικη ζωή του.

Αλλάξτε συμπεριφορά!

Τι πρέπει να κάνετε ως γονείς για να έχετε ανεξάρτητα και ψυχικά υγιή παιδιά:

-Να μην παίρνετε τις ευθύνες του παιδιού σας (πχ. ετοιμασία σχολικής τσάντας), να μην το λυπάστε και να μην προσπαθείτε διαρκώς να το διευκολύνετε όταν έχει να ασχοληθεί με τα καθήκοντά του.

-Αν έσπασε το παιχνίδι του δεν είναι απαραίτητο να το αντικαταστήσετε, αν του παίρνουν τα πράγματα στο νηπιαγωγείο ή στο δημοτικό θα πρέπει να τα διεκδικήσει μόνο του, αν έχει διαγώνισμα στο σχολείο δε θα ξενυχτήσετε εσείς διαβάζοντας.

-Να το βοηθάτε σε κάτι, μόνο όταν δεν μπορεί και μετά να το αφήνετε να συνεχίσει μόνο του. Χρειάζεται τις συμβουλές σας και την ενθάρρυνσή σας για το πώς θα χειριστεί τα προβλήματα που του προκύπτουν, αλλά δε χρειάζεται εσάς να του τα λύνετε.

-Το ενοχλούν ή το κοροϊδεύουν στο σχολείο; Περάστε του το μήνυμα ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνο του. Δώστε του κάποιες οδηγίες πχ. να πηγαίνει να το λέει στη δασκάλα του. Ακόμα και στα διαλείμματα να ενημερώνει τους εφημερεύοντες εκπαιδευτικούς και τη δασκάλα του. Μην εμπλακείτε περισσότερο. Πολλές φορές μάλιστα, τα παιδιά υπερβάλλουν, απλά και μόνο για να προσελκύσουν την προσοχή σας, οπότε μην δίνετε περισσότερη σημασία από όσο χρειάζεται.

-Δείξτε εμπιστοσύνη στους εκπαιδευτικούς του σχολείου. Αν έχετε να τους κάνετε κάποια επισήμανση, προτιμήστε αυτό να γίνει τηλεφωνικά ή προσωπικά, χωρίς την παρουσία του παιδιού. Στηρίξτε το έργο τους για να έχει εμπιστοσύνη και το παιδί σ΄αυτούς, να τους ακούει και να εκμεταλλεύεται έτσι την προσπάθεια που γίνεται από το σχολείο για βελτίωση σε όλους τους τομείς.

-Ενθαρρύνετέ το να παίρνει πρωτοβουλίες σε θέματα που το αφορούν όπως τις εξωσχολικές δραστηριότητες που θα επιλέξει, το πώς θα διαχειριστεί το χαρτζιλίκι του (πχ. 2 ευρώ την εβδομάδα).

-Να ελέγχετε την πρόοδο και την συμπεριφορά του παιδιού σας χωρίς υπερβολές και χωρίς να ασχολείστε συνέχεια μαζί του. Βρείτε χρόνο για τον εαυτό σας. Θυμηθείτε τι σας άρεσε να κάνετε παλιότερα ή ανακαλύψτε νέα ενδιαφέροντα. Έτσι αποδεσμεύετε και το παιδί που πιθανά αισθάνεται ότι σας είναι απαραίτητο και δεν τολμά να απομακρυνθεί από εσάς.

Ποιο άθλημα να διαλέξεις για το παιδί (ανάλογα με την ηλικία)

Από την Ελένη Γαρυφαλάκη
Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί αυξημένη εμφάνιση της παι δικής παχυσαρκίας στα παιδιά και στους εφήβους. Φαίνεται, μάλλον, πως η ανάγκη για κίνηση που έχουν όλα τα παιδιά έχει χαθεί κάπου ανάμεσα στα βιντεοπαιχνίδια, το διαδίκτυο και τις ατελείωτες ώρες καθιστικής ζωής οι οποίες ευνοούν την αύξηση βάρους και τη σωματική χαλάρωση.

Όταν η σωματική αδράνεια συνδυάζεται με την παχυσαρκία, και αυτή η κατάσταση συνεχίζεται κατά την ενηλικίωση, εμφανίζονται επιπροσθέτως και σοβαρά προβλήματα υγείας όπως είναι οι παθήσεις του καρδιοκυκλοφορικού, ο διαβήτης κτλ. Είναι ευνόητο, λοιπόν, ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη να παρακινηθούν τα παιδιά να παραμείνουν σωματικά δραςττήρια. Εξάλλου, η σωματική δραστηριότητα είναι μέσα στη φύση των παιδιών.

Δεν υπάρχει, γενικά, «σωστός χρόνος» για να αρχίσει το παιδί ένα άθλημα ή μια φυσική δραστηριότητα. Αυτό εξαρτάται από την ψυχοσωματική του ανάπτυξη και την εξέλιξη συγκεκριμένων ψυχοκινητικών δεξιοτήτων. Οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν ότι ο» δραστηριότητες και οι ασκήσεις πρέπει να είναι εξατομικευμένες και να βασίζονται κυρίως στο βαθμό ωρίμανσης τις δεξιότητες και τις προηγούμενες εμπειρίες κάθε παιδιού.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σωματική δραστηριότητα είναι χρήσιμη για τα παιδιά, οπότε, σε γενικές γραμμές όσο νωρίτερα αρχίζουν τόσο το καλύτερο. Κάποιες δραστηριότητες είναι κατάλληλες για παιδιά και κάποιες άλλες όχι. Κάποιες είναι κατάλληλες για συγκεκριμένας ηλικίες και άλλες πάλι, όχι. Ας δούμε, λοιπόν, ποια φυσική δραστηριότητα ή άθλημα ταιριάζει σε κάθε ηλικία:

Αθλήματα για παιδιά τριών έως έξι ετών:

Στην ηλικία αυτή τα παιδιά μαθαίνουν αρκετές από τις βασικές δεξιό-τητες, όπως:

πετώ

πιάνω

τρέχω

πηδώ

περπατώ με το ένα πόδι

χοροπηδώ

Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο ώστε να μάθουν αυτές τις δεξιότητες σωστά

Ειδικά σε αυτή την ηλικία, αξίζει να δώσουμε έμφαση στην ανάπτυξη της δύναμης της ισορροπίας της ελαστικότητας και του συντονισμού. Οι παραπάνω δεξιότητες συνεισφέρουν στην άρτια ανάπτυξη του μυϊκού και νευρικού συστήματος πράγμα το οποίο διευκολύνει σημαντικά και κάνει πιο ευχάριστη τη μελλοντική συμμετοχή σε πιο πολύπλοκες δραστηριότητες.

Επειδή τα περισσότερα παιδιά της ομάδας αυτής είναι ακόμα στα πρώτα αναπτυξιακά στάδια, δεν συνίσταται ένα συστηματικό πρόγραμμα άσκησης Αντιθέτως τα παιδιά πρέπει να ασχοληθούν με δραςπηριότητες και παιχνίδια με έμφαση στην ανάπτυξη και την εξάσκηση των βασικών δεξιοτήτων. Είναι σημαντικό να δοκιμάσουν τα παιδιά νέες δραστηριότητες και παιχνίδια μακριά από τη μαμά και τον μπαμπά, ώστε να αρχίσουν σταδιακά να ανεξαρτητοποιούνται, με την προϋπόθεση βέβαια ότι νιώθουν άνετα και ωραία, χωρίς ανασφάλεια και γκρίνια.

Επίσης τα παιχνίδια πρέπει να τονίζουν τη συμμετοχή και όχι τον ανταγωνισμό, καθώς η επιπρόσθετη πίεση θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή από την ανάπτυξη των δεξιοτήτων. Έτσι, η επιλογή αθλημάτων γι” αυτή την ηλικία θα πρέπει να εστιάζει στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης και του ομαδικού πνεύματος, καθώς και στην αίσθηση του ενθουσιασμού για τη μάθηση.

Είδη αθλημάτων και φυσικών δραστηριοτήτων που προτείνονται, είναι:

• κρυφτό

• κυνηγητό

• σχοινάκι

• κουτσό

• περπάτημα

• ποδήλατο
• άλλα παιχνίδια γειτονιάς

Αθλήματα για παιδιά επτά έως δέκα ετών

Τα παιδιά αυτής της ηλικίας κατέχουν, σε γενικές γραμμές τις βασικές δεξιότητες που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Η επιλογή αθλήματος ή φυσικής δραστηριότητας σ’αυτή την ηλικία καλό είναι να ενθαρρύνει τα παιδιά να αναπτύξουν ακόμα περισσότερο αυτές τις δεξιότητες.

Τα περισσότερα παιδιά έχουν αναπτύξει, επίσης, καλύτερη μνήμη και δεξιότητες σχετικά με τη λήψη αποφάσεων, με αποτέλεσμα να είναι ικανά να κατανοήσουν τις στρατηγικές κάποιων απλών μορφών ομαδικών παιχνιδιών. Επομένως τα ομαδικά παιχνίδια και αθλήματα είναι ιδανικά γι” αυτή την ηλικία, καθώς αναπτύσσουν την ομαδικότη-τα και την αίσθηση του αρχηγού, αλλά και βελτιώνουν την αυτοπεποίθηση και τις εκφραστικές ικανότητες σε ένα κοινωνικό περιβάλλον .

Υπάρχει, βέβαια, και η περίπτωση αρκετά από τα παιδιά αυτής της ηλικίας να μην μπορούν να χειριστούν πολύπλοκα κινητικά πρότυπα και δεξιότητες ούτε και τις υψηλές απαιτήσεις σε ψυχική αντοχή των οργανωμένων ανταγωνιστικών αθλημάτων. Για τα περισσότερα παιδιά, η έμφαση πρέπει να δίνεται στο συνδυασμό των βασικών δεξιοτήτων που ήδη κατέχουν και στην εξέλιξή τους με βάση κάποιους εύκολους στόχους (π.χ. κλοτσώ την μπάλα με στόχο να καλύψω κάποια απόσταση, πετώ για να πετύχω κάποιο στόχο).

Σε αυτή την ηλικία τα αθλήματα θα πρέπει επίσης να καλύπτουν στόχους όπως είναι η περαιτέρω βελτίωση της φυσικής δύναμης της ελαστικότητας και του συντονισμού, αλλά και ψυχοκοινωνικές και συναισθηματικές δεξιότητες όπως η βελτίωση της προσοχής και της συγκέντρωσης καθώς και η αντιμετώπιση της αποτυχίας και της απογοήτευσης

Αθλήματα και φυσικές δραστηριότητες που προτείνονται:

ποδήλατο

ομαδικά αθλήματα με μπάλα (π.χ. ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, τένις κ.ά.)

πιγκ πογκ

χορός (ιδανική άσκηση για τα πιο ντροπαλά παιδιά)

ενόργανη γυμναστική

κολύμβηση

Αθλήματα για παιδιά δέκα έως δεκατριών ετών

Στις μεγαλύτερες ηλικίες τα παιδιά έχουν αναπτύξει επαρκώς τις ψυχοκινητικές τους δεξιότητες με αποτέλεσμα να θέτουν μεγαλύτερες προκλήσεις στον εαυτό τους. Δεν πρέπει, λοιπόν, να αμελούμε να ενημερώνουμε επαρκώς τα παιδιά ηλικίας άνω των δέκα ετών για την αποφυγή αλλά και για την αντιμετώπιση των τραυματισμών. Αντίστοιχη ενημέρωση θα πρέπει να έχουν και οι γονείς καθώς η ασφάλεια σε αυτή την ηλικία είναι εξαιρετικά σημαντική.

Η επιλογή αθλήματος σε αυτή την ηλικία θα πρέπει να ευνοεί την ανάπτυξη δεξιοτήτων συναισθηματικής φύσεως όπως την ευχαρίστηση από την απλή συμμετοχή, την αποδοχή της ήττας τη χαρά της συνεργασίας τη χαρά για τη νίκη του φίλου και την αξία της δικαιοσύνης.

Σύμφωνα με την πλειονότητα των ειδικών, από αυτή την ηλικία και έπειτα το παιδί μπορεί να αρχίσει ένα πρόγραμμα άσκησης μεγαλύτερων απαιτήσεων. Ωστόσο, το τρέξιμο απόστασης μεγαλύτερης του χιλιομέτρου δεν συνίσταται παρά μόνο μετά την αρχή της εφηβείας. Θεωρείται ασφαλές για τους προέφηβους και εφήβους να αρχίσουν ένα μέτριο ή έντονο αερόβιο πρόγραμμα με συχνότητα μέχρι τρεις φορές την εβδομάδα και μια μέρα ανάπαυσης ενδιάμεσα. Είναι σημαντικό να συμμετέχουν σε ποικίλες δραστηριότητες με σκοπό την ολοκληρωμένη μυοσκελετική τους ανάπτυξη, ενώ, ταυτόχρονα, παραμένει ως ζητούμενο να είναι η άσκηση ευχάριστη για το παιδί.

Προτάσεις φυσικής δραστηριότητες γι” αυτή την ηλικία είναι οι παρακάτω:

-περπάτημα

-τρέξιμο

– ποδήλατο

– σχοινάκι

– αεροβική άσκηση (π.χ. σε γυμναστήριο)

– χορός (πιο απαιτητικός π.χ. ζωηροί παραδοσιακοί, μπαλέτο ή αθλητικός χορός)

– κολύμβηση

– κωπηλασία

– skating

Η σωματική άσκηση πρέπει να γίνει συνήθεια, τρόπος ζωής γι” αυτό και χρειάζεται να ενθαρρύνεται από τους γονείς ήδη από την ηλικία των τριών ετών. Η άσκηση και η κίνηση είναι τόσο αναγκαία όσο το φαγητό, ο ύπνος και η μόρφωση. Η αμυντική στάση των γονιών συνοψίζεται στη φράση «με ενδιαφέρει να είναι καλό παιδί και καλός μαθητής», βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις ανάγκες κίνησης και σωματικής έκφρασης του παιδιού. Ακόμα και αν είναι ο καλύτερος μαθητής αν μαθαίνει πολλές γλώσσες αν παίζει μουσικά όργανα και έχει διαβάσει αμέτρητα βιβλία, τίποτα δεν αντισταθμίζει τα οφέλη ενός σωματικά υγιούς παιδιού και τα μειονεκτήματα ενός πλαδαρού σώματος για τη μετέπειτα ζωή του.

Ελένη Γαρυφαλάκη-boro.gr