Κριτική ταινίας: Η Θεωρία των Πάντων

Κινηματογραφικά μιλώντας, η πραγματοποίηση του πορτρέτου μιας σημαντικής περσόνας που έχει απασχολήσει την εποχή στην οποία έζησε (και επί του προκειμένου εξακολουθεί να ζει), είναι μια διαδικασία απαιτητική.

Ο σκηνοθέτης οφείλει να είναι πολύπλευρος στην εξέταση της προσωπικότητας από τη μια και από την άλλη να υποστηρίξει και το γιατί αυτό το άτομο συζητιέται σε τέτοιο βαθμό, σαν να επιχειρηματολογεί σε σχέση με την επιλογή του. Υπάρχουν και οι άλλες ταινίες, που αφορούν στις μέρες που προηγήθηκαν της αναγνώρισης. Τα Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας και το Όλοι Θέλουν Λίγη Αγάπη που αφορούν στην αθέατη πλευρά των Ernesto «Che» Guevara και John Lennon είναι δύο εξαίρετα παραδείγματα τέτοιων ταινιών.

Η Θεωρία των Πάντων, από την άλλη, προσπαθεί να πλάσει μια πιο ανθρώπινη βιογραφία για το τεράστιο μυαλό του Stephen Hawking, να τον αναδείξει όχι τόσο ως διανοούμενο αλλά ως σύζυγο που μάχεται για να κρατήσει τη σύζυγό του ευτυχισμένη παρά τις δυσκολίες που προκύπτουν και, ενδιάμεσα, να μιλήσει και για τις φανταστικές θεωρίες του και τη συμβολή του στην Επιστήμη.

Η ισορροπία, όμως, δεν τηρείται με σωστό τρόπο και σύντομα ολόκληρη η ταινία οδηγείται σε ένα μη αναγκαίο και σίγουρα ύπουλο μελόδραμα. Ύπουλο με την έννοια ότι απομακρύνει το θεατή από το κεντρικό νόημα (τη ζωή του Hawking) και προσπαθεί απλά να συγκινήσει. Υπάρχουν και στιγμές που αναρωτιέται κανείς αν όλα αυτά που προβάλλονται όντως έγιναν, καθώς το μελόδραμα είναι τόσο τυπικό που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί ένα τυπικό ρομάντζο.

LIAM DANIEL

Πολύ μεγαλύτερο (και συγκινητικό) ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σκηνές που ο καταβεβλημένος Hawking συναναστρέφεται με την παρέα του παρά οι χρονικά τραβηγμένες σεκάνς που αφορούν στη σχέση του με τη γυναίκα του και το ερωτικό τρίγωνο που προκύπτει. Όχι, δεν υμνείς έτσι μια διάνοια, δείχνοντας απλά την υποτιθέμενη μεγαλοκαρδία της στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό πρέπει να είναι μια υποσημείωση στην όλη ιστορία και επ’ ουδενί το νόημά της.

Ωστόσο, ως ρομαντικό μελόδραμα, βρετανικής κοπής, τα πηγαίνει μια χαρά. Διακατέχεται από ένα μόνιμα γλυκόπικρο κλίμα, «στάνταρ» ατάκες που ξέρουν να συγκινούν το κοινό το οποίο αρέσκεται σε ένα τέτοιο βούρκωμα, κάπως αιθέρια κινηματογραφία ενώ η ερμηνεία του Eddie Redmayne είναι το λιγότερο εξαιρετική, καταφέρνει να πιάσει επακριβώς αυτό το απροσδιόριστα τρυφερό «κάτι» που χρειάζεται για να δώσει ψυχή στο ρόλο του και εν τέλει να τιμήσει τον Hawking. Ως βιογραφία, όμως, δε με καλύπτει μα ούτε με κάνει να γιγαντώνω μέσα μου την εικόνα του μεγάλου αυτού Κοσμολόγου.

Δείτε το τρέιλερ, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: James Marsh. Πρωταγωνιστούν: Eddie Redmayne, Felicity Jones, Tom Prior. Στους κινηματογράφους από τη UIP.

Φοίβος Κρομμύδας

Μυστήριο με την προέλευση των Μάγιας

Τι δείχνουν νέα ευρήματα

Η δραματική κατάρρευση του πολιτισμού των Μάγιας πριν από μια χιλιετία είναι ένα από τα πιο διαρκή μυστήρια του κόσμου. Μυστηριώδης είναι, όμως, και η προέλευσή τους…

Πρόσφατες ανασκαφές έδειξαν ότι μερικές πλατφόρμες τελετών και πυραμίδες είναι εκατοντάδες χρόνια παλαιότερες από όσο νομίζαμε αλλά ο λόγος της κατασκευής τους παραμένει άγνωστος.

Οι βαθμιδωτές πυραμίδες και οι ανοικτές πλατφόρμες ήταν χαρακτηριστικές των πόλεων των Μάγιας από περίπου το 800 π.Χ. Εκείνη την εποχή, επικρατούσε επιρροή και κυρίαρχος πολιτισμός στην Κεντρική Αμερική ήταν οι Ολμέκοι. Κι επειδή βαθμιδωτές πυραμίδες του 800 π.Χ. βρέθηκαν και στην Ολμεκική τοποθεσία La Venta, πολλοί αρχαιολόγοι πιστεύουν πως οι Μάγιας έμαθαν από τους Ολμέκους την ανέγερση πυραμίδων. Ωστόσο, τα νέα ευρήματα από την αρχαία τοποθεσία των Μάγιας Ceibal, στην κεντρική Γουατεμάλα, δείχνουν κάτι το διαφορετικό.

Ο ανθρωπολόγος Takeshi Inomata του πανεπιστημίου της Αριζόνα ανακάλυψε με τους συναδέλφους του μια μικρή πυραμίδα καθώς και μερικές μεγάλες πλατφόρμες – με μια να έχει πλάτος 55 μέτρων και ύψος ενός. Τα ευρήματα αυτά είναι αναμφίβολα παρόμοια με εκείνα που συνδέονται με την Ολμεκική La Venta. Η χρονολόγηση των κτισμάτων με τη μέθοδο του άνθρακα έδειξε πως η μικρή πυραμίδα ανάγεται στο 850 π.Χ. (δηλαδή προτού διαδοθούν οι πυραμίδες στη La Venta) ενώ η πλατφόρμα στο περίπου 1000 π.Χ. Αυτό την καθιστά κατά 200 χρόνια προγενέστερη των άλλων μνημείων των Μάγιας και των κτισμάτων στη La Venta. Επομένως, αν και οι πρώτοι Μάγιας ίσως επηρεάστηκαν από τους Ολμέκους σε κάποιους τομείς, είναι μάλλον απίθανο να διδάχτηκαν από αυτούς την ανέγερση μνημείων.

Ποιος έχτισε την πρώτη πυραμίδα
Άραγε, οι Μάγιας ανέπτυξαν ανεξάρτητα τη δική τους τεχνοτροπία; Ίσως, αλλά κάποια ευρήματα στην περιοχή δείχνουν πως μπορεί και να δανείστηκαν εντέλει την ιδέα–απλά όχι από τους Ολμέκους. Υπάρχουν ακόμη αρχαιότερες κατασκευές πλατειών και πυραμίδων στην Κεντρική Αμερική, κοντά στις ακτές του Ειρηνικού. Η τοποθεσία Ojo de Agua, κοντά στα σύνορα Μεξικού-Γουατεμάλας, δεν έχει σχέση με τους Ολμέκους, αλλά έχει εντυπωσιακές κατασκευές που είναι 50 με 100 χρόνια αρχαιότερες από αυτές στη Ceibal.

«Η περιοχή Ojo de Agua μοιάζει να είναι η αρχαιότερη τοποθεσία με πλατφόρμες και πυραμίδες» λέει ο Inomata. «Χρειαζόμαστε ωστόσο περισσότερες ενδείξεις προτού αποφασίσουμε πως η Ojo de Agua είναι το λίκνο των πυραμίδων και των σχετικών τελετουργικών κτισμάτων». Επομένως, οι Μάγιας επηρεάστηκαν από πολιτισμούς αρχαιότερους των Ολμέκων.

Οι περίεργες σκέψεις των γυναικών για τους άντρες

9 περίεργες σκέψεις που κάνουν οι γυναίκες για τους άνδρες

Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας, φίλοι μου! Ειδικά στις σχέσεις τους με τους άντρες τα πράγματα δυσκολεύουν περισσότερο, αφού δεν ικανοποιούνται εύκολα ό,τι κι αν τους κάνεις, ό,τι κι αν τους πεις… Τι σημαίνει αυτό; Πάντα έχουν μια άποψη για όλα! Είτε γίνονται όλα όπως θέλουν είτε όχι, αυτές σκέφτονται τα πιο παράξενα πράγματα για το έτερόν τους ήμισυ! Και έτσι, κι αλλιώς, κι αλλιώτικα πάλι κάτι θα βρουν να πουν και τις περισσότερες φορές δεν τις… πιάνεις πουθενά! Δείτε παρακάτω τι περνάει από το μυαλουδάκι τους σε κάθε περίπτωση, όταν ο «άμοιρος» προσπαθεί να τις ευχαριστήσει για μία έστω φορά…

Εργασία
Αν δουλεύεις πολλές ώρες, την παραμελείς. Αν δουλεύεις λίγες ώρες, είσαι ακαμάτης…

Χρήματα
Αν παίρνει λιγότερα χρήματα από σένα στη δουλειά, της πίνουν το αίμα! Αν παίρνεις λιγότερα χρήματα από εκείνη, είσαι άχρηστος και καλά θα κάνεις να βρεις κάτι καλύτερο, γιατί αρκετά σε ανέχτηκε!

Κοπλιμέντα
Αν της πεις ότι είναι όμορφη, πας να την ρίξεις στο κρεβάτι. Αν δεν της κάνεις κομπλιμέντο, αδιαφορείς για εκείνη και «δεν θα φταίει αν πάει με τον πρώτο τυχόντα που θα της πει ένα γλυκόλογο!».

Κλάμα
Αν κλάψεις, είσαι… μαμούχαλος. Αν δεν κλάψεις, είσαι ένας αναίσθητος!

Γυμναστική
Αν γυμνάζεσαι και προσέχεις τη διατροφή σου είσαι «κόκορας» και το κάνεις για να σε κοιτάνε οι άλλες γυναίκες. Αν πάλι δεν γυμνάζεσαι, είσαι γουρούνι.

Λουλούδια
Αν της αγοράσεις λουλούδια… έχεις «λερωμένη» τη φωλιά σου. Αν δεν της πάρεις ένα μπουκετάκι είσαι άξεστος και αναίσθητος.

Στόχοι
Αν νιώθεις περήφανος για τους στόχους που έχεις καταφέρει, είσαι επιδειξίας. Αν είσαι μετριοπαθής, δεν έχεις φιλοδοξίες.

Πονοκέφαλος
Αν εκείνη έχει πονοκέφαλο, είχε μια πολύ δύσκολη μέρα. Αν εσύ έχεις πονοκέφαλο, είναι μόνο μία πρόφαση γιατί δεν την αγαπάς πια.

Σεξ
Αν εκείνη θέλει να… το κάνετε, είναι γιατί σε θέλει και σε αγαπάει. Αν εσύ θέλεις σεξ είναι γιατί μόνο αυτό έχεις στο βρόμικο μυαλό σου, όπως όλοι οι άντρες!

πηγή:perierga.gr

SKELLING MICHAEL:ΕΝΑ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ

Το Skellig Michael (από το Sceilig Mhichíl που στην ιρλανδική γλώσσα, που σημαίνει βράχος του Μιχαήλ),

επίσης γνωστό ως Μεγάλος Βράχος (Great Skellig), είναι ένα απότομο βραχώδες νησί, στον Ατλαντικό Ωκεανό περίπου 14 χλμ από τις ακτές της Ιρλανδίας.

 

Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για τη δραστηριότητα του μοναστηριού. Εικάζεται ότ δεν διαμένανε περισσότεροι από 12 μοναχοί συν τον ηγούμενο. Υπό το βάρος των επιδρομών των Βίκινκγς το μοναστήρι εγκαταλείφθηκε.

 Ωστόσο η απομονωμένη περιοχή απέτρεψε την ανθρώπινη φθορά και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση.

Η πρόσβαση είναι μερικώς απαγορευμένη στους τουρίστες για να προστατευθει το μνημείο. Κάθε χρόνο δίνονται μόλις 12 άδειες για τουριστικές ξεναγήσεις.

Εξαφανίστηκαν 100 εγκέφαλοι από πανεπιστήμιο

Πιθανόν πίσω από το μυστήριο να κρύβονται φοιτητές

Άναυδοι έμειναν οι καθηγητές στο πανεπιστήμιο του Τέξας όταν ανακάλυψαν ότι έλειπαν από τα εργαστήρια της σχολής 100 ανθρώπινοι εγκέφαλοι που διατηρούνταν σε ειδικά βάζα φορμαλδεΰδης.

Πιθανόν πίσω από το μυστήριο να κρύβονται φοιτητές που θέλησαν να κάνουν φάρσα σε κάποιον γιατί οι εγκέφαλοι πέρα από την επιστημονική τους αξία, δεν μπορούν να έχουν οποιαδήποτε χρήση.

Πρόκειται περίπου για τα μισά από τα δείγματα που είχε στην κατοχή του το Πανεπιστήμιο. Ανάμεσά τους ήταν και ο εγκέφαλος του Τσαρλς Γουίτμαν, του ελεύθερου σκοπευτή που πυροβόλησε 46 ανθρώπους και σκότωσε 16 σε μια διαβόητη σφαγή στην πανεπιστημιούπολη το 1966.

"Πιστεύουμε ότι κάποιος μπορεί να έχει πάρει τα όργανα, αλλά δεν ξέρουμε τίποτα με σιγουριά", δήλωσε ο καθηγητής ψυχολογίας Τιμ  Schallert.

Παιδιά - πειρματόζωα για δοκιμές φαρμάκων

 Νέο σοκαριστικό σκάνδαλο για την κακοποίηση ανηλίκων στην Ιρλανδία είδε το φως της δημοσιότητας, προκαλώντας αποστροφή

Όπως αποκαλύφθηκε από μελέτη ιστορικών ιατρικών αρχείων, περισσότερα από 2.000 παιδιά που ζούσαν σε ιδρύματα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, έγιναν πειραματόζωα από την ιατρική κοινότητα, στο πλαίσιο δοκιμών φαρμάκων.

Σύμφωνα με την Irish Daily Mail, τουλάχιστον 2.051 παιδιά και βρέφη εμβολιάστηκαν μυστικά με εμβόλιο διφθερίτιδας της εταιρείας Burroughs Wellcome (σημερινής GSK), στις αρχές της δεκαετίας του 1930.

Το ακόμα πιο σοκαριστικό στοιχείο είναι ότι οι εμβολιασμοί έγιναν μεταξύ άλλων και στο ίδρυμα, όπου πρόσφατα εντοπίστηκε μαζικός τάφος βρεφών και νηπίων.

Όπως προέκυψε από την έρευνα του Michael Dwyer, από το Τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Cork, οι εμβολιασμοί αυτοί έγιναν λίγο πριν το εμβόλιο διατεθεί στην αγορά στο Ηνωμένο Βασίλειο.

"Αυτό που ανακάλυψα είναι απλώς η κορυφή ενός μεγάλου παγόβουνου" δήλωσε ο Dwyer στην εφημερίδα.

Και πρόσθεσε: "Το γεγονός ότι αναφορές για αυτά τα πειράματα δημοσιεύθηκαν σε έγκυρα ιατρικά περιοδικά σημαίνει ότι αυτού του είδους οι πειραματισμοί ήταν ευρέως αποδεκτοί από την ιατρική κοινότητα και προωθήθηκε από τις αρχές που είχαν υπό τον έλεγχό τους ιδρύματα φιλοξενίας παιδιών".

Ο καθηγητής βρήκε τα στοιχεία αυτά μετά από αναζήτηση σε δεκάδες χιλιάδες αρχεία και παλιές ιατρικές εκδόσεις. Αυτό που δεν βρήκε είναι αν είχε δοθεί οποιαδήποτε συγκατάθεση για τις παράνομες δοκιμές φαρμάκων ή κάποια στοιχεία για σχετικά με τις επιδράσεις του εμβολίου στα παιδιά.

Στα ιδρύματα που εμπλέκονταν, περιλαμβάνονται το Bessborough, στην περιφέρεια του Cork και το Seas Ross Abbey στη Roscrea.

"Τα χέρια σου ήταν γεμάτα με επιδέσμους"

Επιπλέον μία ραδιοφωνική εκπομπή στην Ιρλανδία, αποκάλυψε ότι περίπου 200 παιδιά που ζούσαν σε ιδρύματα τη δεκαετία του 1960 και του 1970 χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα σε δοκιμές φαρμάκων.

Στην εκπομπή μίλησε ένα από τα (τότε) παιδιά που φιλοξενούνταν στο ίδρυμα Bessborough στο Cork, ο Christy.

«Θυμάμαι όταν ρώτησα τη μητέρα που γιατί έχω τόσα σημάδια στο σώμα μου. “Δεν ξέρω” απάντησε, λέγοντας ότι “όταν ήρθες, τα χέρια σου ήταν τραυματισμένα και γεμάτα με επιδέσμους”» είπε.

Είχε οκτώ σημάδια εμβολίων, στα χέρια του και δύο στα πόδια του.

«Οι περισσότεροι άνθρωποι της γενιάς μου έχουν ένα, αν όχι δύο, όχι τόσα όσα τα δικά μου», πρόσθεσε ο Christy.

!!!!!!!

Ψυχολογικό τεστ: 9 ερωτήσεις που θα σε εκπλήξουν!

Απόλυτα έγκυρο!

  

Το παρακάτω τεστ προσωπικότητας αποτελείται από 9 ερωτήσεις

Σε κάθε ερώτηση σας ζητείται να περιγράψετε κάτι.

Προσοχή τα αντικείμενα που πρέπει να περιγράψετε..... δεν συνδέονται μεταξύ τους!

1. Βλέπετε μια σκάλα. πως είναι; Την ανεβαίνετε;

2. Βλέπετε ένα σπίτι περιγράψτε το (π.χ. παλιό/καινούργιο). Θα μπείτε μέσα;

3. Βλέπετε μια αρκούδα πως την αντιμετωπίζετε;

4. Βλέπετε έναν δρόμο. Περιγράψτε τον

5. Βρίσκετε κάπου κλειδιά από τι υλικό είναι φτιαγμένα; Τα παίρνετε μαζί σας;

6. Βλέπετε ένα κηροπήγιο από τι υλικό είναι φτιαγμένο;

7. Βλέπετε ένα άλογο τι κάνετε με αυτό ή τι κάνετε σε αυτό;

8. Έχετε έναν κύβο περιγράψτε υλικό, μέγεθος και ότι άλλο θέλετε

9. Ζωγραφίστε σε ένα χαρτί με όποια σειρά θέλετε και γενικά όπως θέλετε τη σκάλα, το άλογο και το κηροπήγιο. Παρατηρείστε την εικόνα σας.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

1. Η σκάλα δείχνει την επαγγελματική μας πορεία. Η ανάβαση θεωρείται κάτι καλό, η κατάβαση το αντίθετο.

2. Το σπίτι είναι ο θάνατος - όσοι μπήκατε καλό θα ήταν να προσέχετε. Αν μπαίνεις στο σπίτι, σημαίνει ή ότι είσαι συμφιλιωμένος μαζί του ή ότι ένα τέτοιο γεγονός έχει "αγγίξει" την ζωή σου πολύ έντονα ή ότι παραείσαι ριψοκίνδυνος και ψάχνεις περιπετειούλες... π.χ. Ερείπιο, με σιδερένια καγκελόπορτα, ξύλινα παντζούρια,με ιστούς από αράχνες, σκοτεινό και στοιχειωμένο.

3. Ο δρόμος είναι η ζωή μας. π.χ.1 Ανηφορικός, διπλής κατεύθυνσης, με καινούργιο οδόστρωμα και πεντακάθαρα πεζοδρόμια. Στο βάθος βλέπω μια νταλίκα που πλησιάζει με αναμμένα φώτα. Πρέπει να κάνω στην άκρη. = Καλή ζωή με λίγα εμπόδια. π.χ.2 Χωματόδρομος: αριστερά μικρό ξέφωτο και στο βάθος δάσος πυκνό. Δεξιά γκρεμός που καταλήγει στην θάλασσα. = Πολλές επιλογές στη ζωή.

4. Η αρκούδα είναι το σεξ και κατά προέκταση η σεξουαλική συμπεριφορά που έχουμε προς τον σύντροφό μας π.χ.1 με την αρκούδα προχωρήσαμε μαζί και κάναμε παρέα η μία στην άλλη. όμως επειδή είναι ζώο κράταγα συνέχεια κάτι αιχμηρό στο χέρι σφιχτά. = είσαι ανοιχτός, αλλά και πάντα σε εγρήγορση. π.χ.2 Μένω ακίνητος και παρακολουθώ τις κινήσεις της. = περιμένεις να σου δείξει ο σύντροφός σου τι θέλει.

5. Τα κλειδιά είναι οι φίλοι μας. Από το κατά πόσο παλιά ή καινούργια είναι και από το κατά πόσο τα παίρνουμε μαζί μας, φαίνεται το πόσο κοντά μας νιώθουμε τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας, τι θέση έχουν στην ζωή μας.

6. Το κηροπήγιο είναι η αγάπη που λαμβάνουμε από τους άλλους. Το γυαλί είναι κάτι εύθραυστο. το ίδιο και το κρύσταλλο απλά είναι λίγο πιο βαρύ, πιο ακριβό και πιο πολύτιμο. το μέταλλο είναι κάτι στερεό που δεν σπάει. Οξειδώνεται όμως-σκουριάζει. θέλει συχνό καθάρισμα και συντήρηση. (ο κασσίτερος οξειδώνεται πιο δύσκολα. Ακολουθεί ο σίδηρος και τέλος ο χαλκός που οξειδώνεται πιο εύκολα)

7. Το άλογο είναι ο σύντροφός μας. Το πως τον αντιμετωπίζουμε (ή πως αντιμετωπίζουμε την ιδέα του συντρόφου), το πως του συμπεριφερόμαστε π.χ.1 το ποτίζω, το ταΐζω, το χαϊδεύω και μετά κάνω ιππασία = δίνεις κ θέλεις να παίρνεις. π.χ.2 απλώς το παρατηρώ που κινείται μες το ξέφωτο. = ενώ έχεις μία ωραία εικόνα, καθαρή, φωτεινή, δεν πλησιάζεις. κάνεις πολύ προσεχτικές κινήσεις και φοβάσαι. Καμιά φορά όταν μένεις μακριά, ο άλλος δεν αντιλαμβάνεται τα αισθήματα σου και...

8. O κύβος είναι η προσωπικότητα μας. Το πλαστικό δείχνει κάποιον που είναι δυνατός, με σταθερές απόψεις που δεν αλλάζουν εύκολα το γυαλί είναι κάτι εύθραυστο. Όσοι έγραψαν γυαλί, καλό θα ήταν να βρουν τρόπους να οχυρώσουν τον εαυτό τους. Το μαλακό υλικό δείχνει ανθρώπους πολύ ευαίσθητους. Το ξύλο έχει την ιδιότητα ότι μπορεί να είναι και ζεστό και ψυχρό. (αν ακουμπήσεις το χέρι σου στον κορμό ενός δέντρου, θα είναι παγωμένος. Από την άλλη, ένα σπίτι φτιαγμένο από ξύλο είναι πολύ ζεστό...)

9. O πίνακας είναι οι προτεραιότητές μας και η στάση ζωής μας. π.χ. στον πίνακα ζωγράφισα μία σκάλα προφίλ ανοδική, πάνω στην οποία ανεβαίνω τα σκαλιά καβάλα στο άλογο, κρατώντας το κηροπήγιο στο χέρι = πολύ συνειδητοποιημένη και ισορροπημένη. Δεν βάζεις τίποτα πιο πάνω από το άλλο. Είναι αδιανόητο να φανταστείς εκπληρωμένους επαγγελματικούς στόχους χωρίς την συμμετοχή, βοήθεια και παρουσία του συντρόφου σου.

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΟΜΟΡΦΟ "cosmo mas"...

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΩ Η ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ..ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΣΤΕΣ ΤΟΥ BLOG ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ ΤΟ ΑΓΓΑΛΙΑΣΑΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ..ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΕ ΦΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΛΕΙΠΩ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ.. ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΕΙΤΕ !!!ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ..ΣΤΙΣ 15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ o cosmos mas ΕΚΛΕΙΣΕ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΑΥΤΑ ΤΑ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΟΥΝ ΦΤΑΣΕΙ 168.556!!!!!!!!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ!!!!!'ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ!!! :) :) :)

Έλληνας. Ο φαλλοκράτης, σεξιστής ανατολίτης...

Γράφει ο Κλόουν στις 01.09.2014, 20:24

Παρατηρούσα κάτι σχόλια από νέα παιδιά με ότι έχει να κάνει με τις γυναίκες. Φαλλοκρατικά, σεξιστικά, εντελώς ανατολίτικης νοοτροπίας σχόλια, που ουσιαστικά αναδεικνύουν την σεξουαλική στέρηση του μέσου Έλληνα, την έλλειψη εικόνων και εμπειριών και θυμήθηκα όταν πολύ νεαρός, ακόμα είδα πως αντιμετώπιζαν το σεξ και τις γυναίκες άλλοι λαοί, άλλες πιο προηγμένες κοινωνίες από εμάς.

Ήτανε νομίζω το 1984, πριν 30 ολόκληρα χρόνια, ούτε τα δεκαέξι δεν είχα κλείσει, όταν διέσχισα με μια παρέα oδικώς την μισή Ευρώπη. Θυμάμαι τότε στην Αυστρία, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, αλλά και στην Γερμανία πόσο εντύπωση μας είχανε κάνει τα λεγόμενα sex peep show, αλλά και τα  sex shop, που ήτανε κάτι εντελώς φυσιολογικό για αυτούς να τα έχουνε στην πόλη τους. 

Αντιμετώπιζαν γενικότερα πολύ πιο φυσιολογικά και χωρίς τις δικές μας ενοχές, τα δικά μας ταμπού και προκαταλήψεις οτιδήποτε είχε να κάνει γύρω από το σεξ. Αντιμετώπιζαν το σεξ σαν ακριβώς αυτό που είναι, δηλαδή απόλαυση και χαρά. 

Έτσι λοιπόν μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον και όταν δεν είσαι στερημένος ούτε σε εικόνες, ούτε σε πληροφόρηση, ούτε σε εμπειρίες, δεν έχεις και αυτά τα απωθημένα που σε κάνουν συντηρητικό, φαλλοκράτη, σεξιστή, ανατολίτη κάγκουρα, βυθισμένο στην άγνοια και τις προκαταλήψεις.

Την επόμενη χρονιά, το 1985, δεκαεφτά ετών, βρέθηκα το καλοκαίρι για δυο μήνες στο Τορόντο του Καναδά. Εκεί με φιλοξένησε μια φιλική μας οικογένεια και εγώ έκανα παρέα και έβγαινα με τον μεσαίο γιο της οικογένειας και την παρέα του, που ήτανε όλοι ηλικίας μεταξύ 19 και 22 ετών.

Εκεί μου έκανε τεραστια εντύπωση, πως πλησίαζαν και φλέρταραν τα αγόρια τα κορίτσια, γλυκομίλητοι, με χιούμορ, με χαμόγελο, χωρίς καθόλου σεξιστικά προσβλητικά υπονοούμενα και πόσο όμορφα και άνετα τα κορίτσια το εισέπρατταν αλλά και ανταποκρίνονταν. Αλλά όλα αυτά μέσα σε όρια, τα αγόρια δεν γίνονταν πιεστικά και ενοχλητικά, ήξεραν να σεβαστούν, γνώριζαν που έπρεπε να σταματήσουν. Όλα αυτά γιατί είχανε μια άλλη παιδεία, γιατί δεν ήτανε στην συνείδηση τους ούτε  πρόστυχο, ούτε κάτι κακό, ούτε κάτι πονηρό, ούτε κάτι  για το οποίο θα έπρεπε να νιώθουν ενοχές.

Από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια και 30 χρόνια μετά αναρωτιέμαι, σε τι  διαφέρει ο ελληνάρας που πιστεύει ότι η γυναίκα δεν έχει δικαίωμα στην ηδονή, δεν έχει δικαίωμα σε αυτήν την απόλαυση, στο να χαίρεται ελεύθερα την σεξουαλική της ζωή, από κάτι φανατικούς ισλαμιστές που πιστεύουν ακριβώς το ίδιο, απλά αυτοί κάνουν ένα βήμα παραπάνω και τις ακρωτηριάζουν κόβοντάς τους την κλειτορίδα.

Δεν είναι τυχαίο, ούτε ότι είμαστε ρατσιστές, ούτε ότι είμαστε ομοφοβικοί, σεξιστές, φαλλοκράτες, ανατολίτες. Όλα αυτά έχουν την εξήγηση τους. 

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι η παντελής έλλειψη κάθε είδους παιδείας και ορθολογισμού των πολιτών, οι έλληνες ζούμε βουτηγμένοι στην άγνοια, στα στερεότυπα, στα  ταμπού και τις προκαταλήψεις, όποιο θέμα και να ανοίξουμε, διαπιστώνουμε τις τεράστιες αποστάσεις μας, από την προηγμένη δύση του διαφωτισμού.

Για όλους αυτούς που έχουν χάσει τους εαυτούς τους

Γράφει η Νότα Γυδάκου στις 20.09.2014, 00:53

Με αφορμή τις εγγραφές στα πανεπιστήμια και αφού ήρθα αντιμέτωπη με αυτό που έρχονται (φαντάζομαι) όλοι οι φοιτητές, αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το θέμα: κόμματα, οργανώσεις. Ήξερα τι να περιμένω, η αλήθεια είναι, ήξερα ότι θα με προσεγγίσουν και τους περιμένω και στη δική μου εγγραφή. Έχοντας λοιπόν τον γνωστό κάλο στον εγκέφαλο, αυτό το φαινόμενο με έβαλε σε τρελές σκέψεις. Σκέφτηκα πως όλοι κάπου θέλουμε να ανήκουμε, όλοι θέλουμε κάποιου είδους αποδοχή, μία κατεύθυνση, ένα χρώμα, έναν μπούσουλα. Και αυτό τι μας χαρίζει; Μας χαρίζει σίγουρα μια άνεση και μια ασφάλεια. Έχοντας ως δεδομένο όμως ότι στοχεύουμε στην ευτυχία,κατά πόσο γινόμαστε ευτυχισμένοι με άνεση και ασφάλεια;

Είναι άραγε ευτυχισμένος αυτός που κοιμάται και ξέρει ότι έχει σε κουτάκια ένα συγκεκριμένο αριθμό φίλων, κινείται και διαμορφώνει τη ζωή του βάσει ενός συγκεκριμένου προγράμματος ;

Ας αρχίσουμε από το βασικό, η ευτυχία δεν είναι μια κατάσταση. Η ευτυχία δεν είναι μια μόνιμη συνεχής αδιάκοπη κατάσταση. Η ευτυχία είναι στιγμές. Βασικά όλη μας η ζωή είναι στιγμές. Όταν σκεφτόμαστε το παρελθόν μας, δηλαδή τη ζωή που έχει περάσει, οι σκέψεις μας δεν έχουν μορφή συνεχούς ροής, οι σκέψεις μας είναι αποσπασματικές, συνήθως εστιάζουμε από τη δική μας γωνία σε συγκεκριμένα τέλεια σκηνοθετημένα σκηνικά. Επομένως, αυτά τα σκηνικά, που αποτελούν τη ζωή μας, αναλόγως τις χημικές αντιδράσεις που προκαλούν στον εγκέφαλό μας τα χαρακτηρίζουμε χαρούμενα, δυσάρεστα, αδιάφορα, τρομακτικά… και ότι άλλο μπορούμε να φανταστούμε.

Ανατρέχοντας πίσω, λοιπόν, σκεφτείτε ευτυχισμένες στιγμές. Είχαν αυτές άνεση; Ασφάλεια; Ήσασταν ευτυχισμένοι με τις ενέργειες κάποιων άλλων; Επειδή ακούσατε κατά γράμμα, κάποιον άλλον;

Ήσασταν ποτέ ευτυχισμένοι χάνοντας τον ίδιο σας τον εαυτό;

Όλοι εσείς, που μπλέκετε σε οργανώσεις, ακολουθείτε κατά γράμμα το «δόγμα», που ντύνεστε, μιλάτε, κάνετε παρέες, μελετάτε, ακούτε μουσική με βάση τι σας λέει ο ανώτερος, μπορεί να νιώθετε ασφάλεια, αλλά συγγνώμη, έχετε χάσει την μοναδικότητά σας. Έχετε γίνει όλοι ίδιοι. Έχετε βρει κάποιους ομοίους και πλέον ξέρετε ότι ανήκετε κάπου.

Σας διαφεύγει όμως, ότι ο άνθρωπος δεν ανήκει πουθενά. Είναι αερικό, πλανάται πάνω από τους χώρους των ιδεών, των ελεύθερων σκέψεων, μαγεύεται από μερικές, αλλά ποτέ δεν μένει σε μια μόνιμα. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του αλλάζει και μεταμορφώνεται.

Στους σκοτεινούς καιρούς λοιπόν που ζούμε, όλο και περισσότερους ανθρώπους βλέπουμε να στρέφονται σε χώρους που προασπίζουν τη βία, προκειμένου να νιώσουν μια ασφάλεια. Θυσιάζοντας όμως έτσι όλη τους την φύση. Και τώρα έρχομαι και στην επικαιρότητα. Αυτοί που σκότωσαν τον Φύσσα, τέτοιου είδους άνθρωποι ήταν. Και επειδή είχαν χάσει τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου δεν ήταν καν άνθρωποι. Σε αυτό το σημείο διαπιστώνετε λοιπόν που έχουμε φτάσει; Δεν θα απαντήσω, ας απαντήσει ο καθένας μόνος του.

Είναι δύσκολοι οι καιροί, ψάχνουμε όλοι να κρυφτούμε κάπου. Οι περισσότεροι φοβάμαι όμως πως κρυβόμαστε πλέον από το τέρας που παλιότερα έμοιαζε αποκρουστικό σε εμάς. («H μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.» Μάνος Χατζιδάκις»). Πιστεύουμε ότι αυτό θα μας χαρίσει την ασφάλεια που πάντοτε αναζητούσαμε, αυτή που λείπει, αυτή που δεν μπορούμε να βρούμε μόνοι μας.

Η ασφάλεια, η άνεση, η αποδοχή και στο κάτω κάτω η ευτυχία του εαυτού μας είναι μια υπόθεση καθαρά δική μας. Μια υπόθεση καθαρά δικών μας επιλογών. Δεν πρέπει να εξαρτώμαστε από καμία οργάνωση, δεν χρειάζεται να ανήκουμε πουθενά για να βρούμε το μονοπάτι της ζωής μας. Αυτό που θα μας οδηγήσει εκεί που θέλουμε είναι οι αποφάσεις μας, οι πράξεις μας, οι ενέργειες μας, οι σκέψεις μας, η στάση μας και οι άνθρωποι που επιλέγουμε να είναι δίπλα μας.

Πρέπει σιγά σιγά να απομακρυνθούμε από το τέρας, να το αφανίσουμε προτού είναι αργά και να αρχίσουμε να αγωνιζόμαστε ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο. Πολύ καιρό μείναμε ακίνητοι (δείτε σημείωση 1), και παρατηρούσαμε, ήρθε πιστεύω η στιγμή να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.

Σημείωση 1: Σε εσένα αναφέρομαι, αγαπητή συνομήλικη στο τρόλεϊ που γκρίνιαξες επειδή γίνονταν διαδηλώσεις και δεν θα μπορούσες να πας σπίτι σου και θα αναγκαστείς να προχωρήσεις επειδή κάποια «κωλόπαιδα» αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν για μια αδικία και να τιμήσουν κάποιον που έφυγε όντως άδικα. Θα σε στενοχωρήσω αν σου πω πως αυτό το δρόμο έχεις πάρει; Τον βλέπεις; Ταράμ, κάνε μια στροφή 180 μοίρες, τσουπ, έλα τώρα σκέψου σωστά. Συνειδητοποίησες πως η ζωή δεν είναι μόνο αγόρια, παπούτσια, καφέδες και ποτά; Ε, καιρός ήταν.

Σημείωση 2 : Όποιος σκέφτηκε τους μπαχαλάκηδες, ταράμ, συγγνώμη που θα σε απογοητεύσω, υπάρχουν όντως άνθρωποι που πήγαν για να τιμήσουν τον Παύλο και όχι δεν έσπασαν τίποτα, όχι δεν έκαναν πλιάτσικο, όχι δεν ανήκουν πουθενά, έχουν οικογένειες σαν εσένα και εμένα.

Σημείωση 3: Ας είναι ο τελευταίος. Και ας τον θυμόμαστε κάθε χρόνο, πιστεύω του αξίζει.

Η "ηλιθιότητα" βλάπτει σοβαρά την αγάπη

Heil Hitler μάθαινε ο υπαρχηγός της χ.α., Χρήστος Παππάς σε μικρά παιδιά, όπως δείχνει βίντεο που βγήκε προ ολίγων ημερών στα ΜΜΕ, Heil Ηλιθιότητα  μαθαίνουν σε εμάς από πολύ νεαρή ηλικία. Θα μου πείτε μάλλον ταυτόσημες είναι οι δύο φράσεις, επομένως και εγώ θα τις αντιμετωπίσω σαν μία. Και πάμε να σας μιλήσω για όσα μου ήρθαν στο μυαλό μετά τη συγκεκριμένη είδηση!

Μπορεί όλοι να καταδικάζουμε τις θηριωδίες της χρυσής αυγής, ωστόσο πολλοί από αυτούς που σηκώνουν το δάκτυλο και την κατηγορούν δε βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα. Δυστυχώς ο φασισμός (λέξη που επίσης δυστυχώς έχει γίνει μόδα των ημερών) είναι βαθιά ριζωμένος μέσα μας και δε χρειάζεται να έχει απαραιτήτως όνομα για να είναι εξίσου ειδεχθής και προάγων, ανθρώπινης και μη, δυστυχίας. Δε χρειάζεται όνομα, βρίσκεται εκεί σαν ένας ανώνυμος τρομοκράτης, έτοιμος να ξεριζώσει και το τελευταίο ίχνος ανθρωπιάς. Εντάξει, μπορεί να σου αφήσει λίγο για την οικογένειά σου και τους ομοϊδεάτες/ομόθρησκους/ομοεθνείς, αλλά αν το σκεφτείς αυτό που σου έχει απομείνει δεν είναι ανθρωπιά, παρά μια εγωιστική ανάγκη να προασπίσεις όσα πιστεύεις. 

Όχι δεν είμαστε/είναι όλοι έτσι. Ευτυχώς. Δεν ξέρω όμως πόσο παρήγορο είναι αυτό.  Είναι εξαιρετικά ανησυχητικό πως κάθε φορά που συζητάς με έναν άνθρωπο, η αγάπη και η ανοχή που δείχνει, κάπου θα σκαλώσει, θα σκοντάψει. Σε κάποια προτίμηση, σε κάποια μειονότητα, στη θρησκεία… η λίστα είναι μεγάλη. Και μένεις να αναρωτιέσαι γιατί δε φτάνει η αγάπη για όλους; Πόσο απόθεμα αγάπης είχατε; Σώθηκαν οι αποθήκες, τι έγινε;

Και φυσικά ούτε σας τελείωσε, ούτε την ξοδιάσατε στην ανθρωπότητα και στον κόσμο. Δε γουστάρετε να αγαπάτε. Μπορώ εδώ να σας κάνω μία ψυχολογική ανάλυση των λόγων που σας οδήγησαν στο “μακρυά η αγάπη από εμάς”-mode , αλλά είναι κρίμα να σας βάλω όλους σε ένα σακί.

Όσοι περιμένετε να μάθετε για ποιο λόγο η αγάπη φαίνεται να είναι πεπερασμένη, και εσάς θα σας στενοχωρήσω. Σύντομη, αλλά και έτοιμη απάντηση δε χωράει. Να σκεφτείτε, ο καθένας μόνος του. Να κάτσετε σε ένα άδειο δωμάτιο, με τέσσερις τοίχους να πλησιάζουν απειλητικά να συνθλίψουν αυτό που καταντήσαμε να αποκαλούμε ύπαρξη, και εκεί κάτω από την πίεση του χρόνου να σκεφτείτε. Και μόλις νομίσετε ότι αρκετά σκεφτήκατε, να σκεφτείτε κι άλλο τόσο. Χωρίς όλα όσα σας αποσυντονίζουν, χωρίς εκείνα που σέρνουν το μυαλό σας σε στημένες φαρσοκωμοδίες. Να μείνετε εσείς, μόνο εσείς, χωρίς τα φτασίδια και τις μάσκες που σας έντυσαν για να μπορέσουν να σας αντέξουν, για να μπορέσετε να ταιριάξετε. Παιδιά να γίνετε. Παιδιά πριν τα πονηρέψουν. Σκέψη. Λόγος. Σιωπή…

-Και είναι αρκετό αυτό; Η σκέψη θα παράγει αγάπη;

-Όχι.

-Τότε γιατί με "αναγκάζεις" να σκεφτώ;

-Για να σκοτώσουμε την ηλιθιότητα.

-Και η αγάπη; Πως θα παράγουμε αγάπη;

-Την αγάπη δεν την παράγουμε ανόητε, μια λέξη είναι. Ένα δημιούργημα. Η λεγόμενη “αγάπη” είσαι εσύ, είναι η ανθρωπιά σου. Η αγάπη είναι συνυφασμένη με την ύπαρξή σου. Μόλις απαλλαγείς από τη μιασματική ηλιθιότητα που σαν μέγγενη συνθλίβει τη δύσμοιρη ύπαρξή σου…

-Θα έρθει η αγάπη;

-Όχι, αλλά δε θα χρειάζεται πια να σε ακούω να ρωτάς. Η αγάπη θα είσαι εσύ μικρέ ανόητε συνάνθρωπέ μου, και ας μη σ’ αρέσει... Και αυτό και αν είναι κάτι!

Εγκλωβισμένοι στον λαβύρινθο με τα αυτοσχέδια κουτιά δυστυχίας

Γράφει η Μία Ντέντα στις 26.09.2014, 22:02

Το κουτί υπ’αριθμόν 0012 είχε μόλις φτάσει. Οι πόρτες άνοιξαν και άψυχοι αριθμοί στοιβάχτηκαν βιαστικά ο ένας πάνω στον άλλο. Δεν είχε σημασία αν θα τσαλακώνονταν, αν θα άλλαζαν μορφή ή αν θα εξαανίζονταν. Το μόνο που είχε σημασία ήταν να χωρέσουν. Οι πόρτες έκλεισαν βιαστικά και το κουτί με τον αριθμό 0012 ξεκίνησε. Μετά από λίγο οι πόρτες άνοιξαν πάλι και ένας ένας οι παράξενοι επιβάτες ξεχύθηκαν και πάλι στους δρόμους.

Διαφορετικά πρόσωπα δεν υπάρχουν. Οι εκφράσεις έχουν παγώσει, τα χαμόγελα έχουν χαθεί. Θαρρείς πως κάποιος τους έκλεψε τα πρόσωπα, στη συνέχεια σκάλισε σε πέτρα την πιο λυπημένη μάσκα που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί και με το ζόρι την κόλλησε εκεί που κάποτε έβλεπες πρόσωπα ζωντανά, διαφορετικά, γεμάτα περιέργεια για τη ζωή. Τώρα καμία περιέργεια δεν τους έμεινε.Τα έχουν εξηγήσει όλα, τα έχουν συνηθίσει και τους έχουν πλέον κουράσει. Η ζωή από μοναδική δυνατότητα ύπαρξης, μετατράπηκε σε ένα βαρύ φορτίο. Γεννιέσαι μέσα της και αναγκάζεσαι να την κουβαλάς μέχρι το τέλος. Η ζωή έγινε ανυπόφορη και οι απρόσωποι πια αριθμοί έχασαν το λόγο ύπαρξής τους.

Το κουτί 0012 σταματάει και ένα γέρικος πια αριθμός κατεβαίνει με αργά βήματα. Περπατάει σαν υπνωτισμένος για αρκετή ώρα, μία διαδρομή που μπορεί να κάνει, ακόμα και αν στη μάσκα δεν ανοίχτηκαν ποτέ τρύπες εκεί που κάποτε υπήρχαν δυο ξάγρυπνα μάτια. Τώρα πια θα έχουν κοιμηθεί, πάει καιρός άλλωστε. 

Δεν επέλεξα να ακολουθήσω τυχαία τον συγκεκριμένο αριθμό. Δε θα σας τον μαρτυρήσω μα θα σας πω πως κάποτε ζούσε ελεύθερος σε ένα δάσος μαζί με άλλους αριθμούς. Ζούσαν ευτυχισμένοι χωρίς μάσκες, χωρίς να κρύβονται. Οι εκφράσεις τους ήταν ολοζώντανες, έντονες, συνδεδεμένες με τα έγκατα της ψυχής του καθενός. Τα μάτια τους σε διαρκή εγρήγορση δε χόρταιναν να ρουφούν τις παραστάσεις που τόσο γενναιόδωρα η ζωή έπλαθε για χάρη τους. 

Μια μέρα όμως όλα άλλαξαν. Ήρθαν εκείνοι από μακριά και τους είπαν πως δεν είναι ασφαλείς. Πως είναι ανόητο να ζουν έτσι, απροστάτευτοι, έρμαια τόσων κινδύνων. Τρόμαξαν, δεν ήθελαν να πάθουν κακό, ήθελαν να ζήσουν. Οι οδηγίες ήταν σαφείς. Κουτιά. Θα φτιάξετε κουτιά. Κουτιά από πέτρα, χάρτινα, κουτιά με ρόδες… ένα λαβύρινθο από κουτιά. Μέσα σε αυτά θα κλείσετε ότι πολύτιμο νομίζετε πως έχετε και στη συνέχεια  τους ίδιους σας τους εαυτούς. Εμείς θα μετακινήσουμε τα κουτιά σχηματίζοντας ένα λαβύρινθο που ποτέ δε φανταστήκατε πως μπορούσε να υπάρξει. Εκεί θα ζήσετε, καλά προστατευμένοι και θα αφιερώσετε το υπόλοιπο της ζωής σας να προσπαθείτε να βγείτε από αυτόν. Αν τα καταφέρετε σημαίνει πως δεν είστε πια ασφαλείς. Μην ανησυχείτε όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Και κάτι τελευταίο. Τα πρόσωπά σας είναι άχρηστα, κουραστικά, προκαλούν σύγχυση. Θα τα πάρουμε μαζί μας. Μην ανησυχείτε όμως, σας φέραμε αυτά εδώ. Για ασφάλεια. Υποχρεωτική ασφάλεια. Στη συνέχεια έφυγαν.

Και η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι σταμάτησαν να ψάχνουν έξοδο, ξέχασαν ότι ζούνε πια σε κουτιά. Κουτιά δυστυχίας, τοποθετημένα έτσι ώστε να μην υπάρχει διαφυγή. Και αυτοί που κάποτε γνώριζαν, τώρα έχουν ξεχάσει. Η λήθη έσβησε τις αναμνήσεις, και ο χρόνος έφθειρε τις καρδιές. 

Ο γέρικος αριθμός έχει σταματήσει να περπατά εδώ και ώρα. Κοντοστέκεται μπροστά σε μία ξύλινη πόρτα και δεν κάνει βήμα. Δεν προσπαθεί να ανοίξει αλλά ούτε και αποφασίζει να φύγει. Ξαφνικά σηκώνει τα χέρια και τραβάει με όση δύναμη του έχει μείνει την πέτρινη μάσκα που με το ζόρι κάποτε του φόρεσαν. Μια στριγκλιά και αμέσως μετά ο θόρυβος της πέτρας που σπάει, πνίγονται στη φασαρία της απογευματινής κίνησης. Ο γέρικος αριθμός δεν έχει πρόσωπο, του το είχαν κλέψει. Το ξέρει πολύ καλά αυτό. Ξέρει τι θα ακολουθήσει αυτή του την πράξη. Ξέρει πως θα τον περιγελούν. Ξέρει πως θα μείνει μόνος. Θα τον σκοτώσουν…

-Τότε γιατί; Γιατί το έκανε;

- Για την ελπίδα. Τώρα υπάρχει ελπίδα. Και ξέρεις τα πρόσωπα ξαναβγαίνουν, οι καρδιές όμως που πεθαίνουν δε ζωντανεύουν ποτέ πια.

-Και η δική μου καρδιά;

-Εσύ ξέρεις…

Η δυστυχία του να υπάρχεις, αλλά να μην ξέρεις πως

Γράφει η Μία Ντέντα στις 21.10.2014, 18:26

Έτσι είναι οι άνθρωποι των τελευταίων “σήμερα”. Γουστάρουν να διαβάζουν για τα προβλήματα των αδύναμων ανθρώπων και να ταυτίζονται μέχρι το μεδούλι. Αποποίηση πάσας ευθύνης και το μόνο που θέλουν· ένα alter ego, το ίδιο τσακισμένο, το ίδιο κατεστραμμένο, μα να έχει πετύχει κάτι. Έστω και κάτι μικρό.

Να τους δώσει την ελπίδα ότι μέσα στη μιζέρια τους μπορούν να διεκδικήσουν και αυτοί κάτι παραπάνω, από την απλή επιβίωση. Και κάπως έτσι χάνονται, πνιγμένοι ανάμεσα στα πρότυπα των αδικημένων, των καταθλιπτικών, των όσων δηλώνουν ευθαρσώς αυτοκτονικοί. Το παράδοξο είναι πως όλοι αυτοί συσπειρώνονται για τη διεκδίκηση της χαμένης δυνατότητας, της ελπίδας που νομίζουν πως κάποιος τους στέρησε. 

Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Θλιβερά κακέκτυπα, “ψυχασθενικών” προτύπων νομίζουν πως η ζωή είναι το παραμύθι με τους αδικημένους και τους απατεώνες, τους υπηκόους και τους βασιλιάδες, τους πρίγκιπες και τα τέρατα. Βυθισμένοι σε μια παραπλανητική μίζερη αποτίμηση της πραγματικότητας, διαλέγουν το ρόλο του θύματος και αποφασίζουν να αφιερώσουν τη ζωή τους στο κυνήγι ενός φανταστικού θύτη. Αναλώνονται στη διήγηση της ζωής που μάλλον τους άξιζε, και στην παγίωση μιας μη ζωής, απαλλαγμένης από κάθε είδους δυνατότητα, αφού ελλείψει συναίσθησης της κατάστασης, διαφυγή δεν υπάρχει. Γιατί για να μπορέσεις να οδηγηθείς σε μία πράξη, πόσο μάλλον να ξεφύγεις από μία κατάσταση, πρέπει να προϋπάρξει κατανόηση και συνειδητοποίηση των όσων σε καθιστούν δυσαρεστημένο και δη δυστυχισμένο.

Γιατί ο άνθρωπος γουστάρει να φυτοζωεί, να είναι αξιολύπητος, να θρηνεί την ύπαρξή του. Γιατί ο άνθρωπος για να νιώσει δυνατός, πως έχει τη ζωή στα χέρια του, αυτοκτονεί με μια δήθεν ηρωική έξοδο, και χάνεται σε μια στιγμή. Γιατί ο άνθρωπος προτιμά να πεθάνει , από το να τολμήσει να ζήσει. Και ας μην πιστεύσει στη ζωή μετά, σε παράδεισο ή κόλαση. Αρκεί να περάσει στην ανυπαρξία, αρκεί το μυαλό να μη λειτουργεί πια. Η πολυπόθητη νεκρική σιγή φτάνει, ακριβώς όταν εκείνος ήδη νεκρός, αδυνατεί να την απολαύσει. Τραγική ειρωνεία, μα διόλου τραγικό τέλος.

Και να που η ζωή είναι πια βαρύ φορτίο και βιάζεσαι τον κύκλο να κλείσεις. Κοντεύεις, μα η κατάντια δε θα σε αποχωριστεί. Δεν το λέω για να σε μεταπείσω, μα το λέω για αυτούς που ορκισμένοι ακόλουθοι σε κάθε σου βήμα σέρνονται από πίσω. Η ζωή δεν είναι δύσκολη. Η ζωή όμως δεν είναι και παραμύθι, ούτε όμως και ταξίδι. Η ζωή δεν είναι ένας συνεχής μόχθος, μα ούτε και ατελείωτο πάρτυ. Η ζωή δεν είναι τίποτα παρά μία αυστηρά προσωπική δυνατότητα ύπαρξης. Θα σου έλεγα πως η ζωή είσαι εσύ, μα δε θέλω να σε γελάσω. Η ζωή είναι ένα αποκύημα της φαντασίας σου, που κάποτε επέλεξες να πραγματώσεις. Ουδέτερη, άοσμη, άχρωμη μέχρι τη στιγμή που άρχισες ενεργά να υπάρχεις. Το τι είναι η ζωή, το τι θα καταντήσει ή σε τι θα αναδειχθεί, το αν θα τη βαρεθείς ή αν δε θα μπορείς να τη χορτάσεις, δεν το ξέρω… Μα εσύ ίσως κάτι να έχεις καταλάβει. 

Θεωρίες θα πουν, συνεχίζοντας την ενεργή και άκρως "αποδοτική" μίζερη φυτοζωία. Ας είναι... Κάπου παρακάτω θα ξανασυναντηθούμε. 

Όταν η Αξιοπρέπεια νίκησε το Δίκιο

Γράφει η Αθηνά Ταρλά στις 29.12.2014, 19:17

Όταν οι Αθηναίοι ηττήθηκαν στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, οι νικητές Σπαρτιάτες επέβαλαν το καθεστώς των τριάκοντα τυράννων. Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε σήμερα το πόσο εξευτελιστική και οδυνηρή υπήρξε αυτή η εμπειρία για τους ιδρυτές της Δημοκρατίας.

Ευτυχώς, η κυριαρχία των τριάκοντα υπήρξε σύντομη, ήταν όμως καταστροφική. Εκτός από τις ταραχές, τις δολοφονίες και την αυθαιρεσία που επέδειξαν σε όλους τους τομείς, οι τύραννοι είχαν επιφέρει και ένα γερό πλήγμα στην αθηναϊκή οικονομία, που ήταν ήδη καταρρακωμένη από τον πόλεμο. Επιπλέον, έλαβαν ένα μεγάλο δάνειο από τους Σπαρτιάτες, το οποίο βέβαια δεν χρησιμοποίησαν για την ανάπτυξη του τόπου, αλλά για την προσωπική τους ευημερία και την ενίσχυση της πολιτικής τους δύναμης.

Όταν, λοιπόν, ήρθε η ώρα να πάνε στο καλό, οι Αθηναίοι είχαν και ένα δάνειο να ξεπληρώσουν. Δάνειο στο οποίο δεν είχαν συναινέσει και από το οποίο δεν ωφελήθηκαν. Ένα επαχθές δάνειο. Το τι θα έκαναν με αυτό, ήταν δουλειά της Εκκλησίας του Δήμου να αποφασίσει, δηλαδή όλων των πολιτών. Φανταστείτε τον εαυτό σας στη συνέλευση αυτή.

Τι θα ψηφίζατε;

Ενώ η συμφωνία προέβλεπε να επωμιστούν αυτή την υποχρέωση οι δύο παρατάξεις (οι του άστεως και οι εκ του Πειραιώς), οι Αθηναίοι πολίτες αποφάσισαν να αποπληρώσουνόλοι μαζί το δάνειο στο ακέραιο! Σε μία πόλη με τα ταμεία άδεια, με το ηθικό καταρρακωμένο, με τη θλίψη να βασιλεύει, καθώς τα θύματα του πολέμου και της τυραννίας ήταν ακόμα νωπά στη μνήμη αυτών των ανθρώπων, εκείνοι αποφάσισαν να συμμετέχουν με εισφορές στην αποπληρωμή του δανείου. Ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη ακόμα και για την ενέργεια της μισητής ολιγαρχικής εξουσίας και δεν άφησαν τα κόμματα να τους σώσουν, αν και θα ήταν απολύτως νόμιμο να το κάνουν.

Γιατί επωμίστηκαν ένα τέτοιο δυσβάσταχτο και άδικο βάρος; Διότι έτσι τους πρόσταζε η αιδώς.

Εκείνοι οι αρχαίοι δημοκράτες, νοιάζονταν πολύ για την καλή τους φήμη και δεν ανέχονταν την σκέψη πως οι κομματάρχες θα νομιμοποιούνταν κάποτε να τους πουν "εμείς σας ξεχρεώσαμε". Πολύ περισσότερο δεν θα ανέχονταν τους Σπαρτιάτες να καυχώνται πως τους έσωσαν κάποτε από οικονομική κατάρρευση με δανεικά κι αγύριστα. Οι Αθηναίοι πάνω απ' όλα ήταν αξιοπρεπείς και καθόλου δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν τη σύγχρονη προτροπή "μην σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι".

Η αιδώς απευθύνεται σε εξωστρεφείς ανθρώπους, που συνεργάζονται για την κοινή προκοπή.

Σήμερα, που τίποτα δεν μας απασχολεί εκτός από την προσωπική μας ευημερία, η αιδώς δεν λειτουργεί, με αποτέλεσμα να καμαρώνουμε που έχουμε την τόλμη να γράφουμε τους πάντες στα παλιά μας τα παπούτσια και να είμαστε ο εαυτός μας, Αφού, λοιπόν, δεν αναγνωρίζουμε πλέον τη φωνή της αιδούς πριν προβούμε σε κάποια απερισκεψία, κάνουμε ό, τι μας συμφέρει κι ό, τι μας αρέσει και υποφέρουμε από ενοχές κατόπιν εορτής, όταν η ζημιά έχει γίνει. Οι ενοχές, στη συνέχεια, μας βυθίζουν σε μεγαλύτερη μοναξιά. Όταν υπάρχουν κι αυτές. Και παριστάνουμε τους ελεύθερους, μοναχικούς καβαλάρηδες, που μόλις έρθουν τα δύσκολα, ικετεύουν τούς συμπολίτες τους (και όχι μόνο) για λίγη βοήθεια και μιά σταλιά συμπόνια.

Ήταν άραγε λιγότερο ελεύθεροι από εμάς εκείνοι οι αρχαίοι δημοκράτες; Ήταν η αιδώς χαρακτηριστικό δειλών ή δουλικών ανθρώπων; Δεν ήταν. Η αιδώς ήταν και είναι η έκφραση του σεβασμού προς την κοινότητα και συνοδεύει εκείνους που κατανοούν τον εαυτό τους ως αναπόσπαστο κομμάτι της. Ο πολίτης, ως λειτουργικό μέλος του οργανισμού της χώρας, οφείλει να είναι συντονισμένος με τα υπόλοιπα μέλη. Στην αρχαία Αθήνα ο πολίτης προστάτευε την καλή του φήμη, τον ενδιέφερε η γνώμη των συμπολιτών του γι αυτόν και όλοι μαζί ενδιαφέρονταν και εργάζονταν για την καλή φήμη της πόλης τους. Η συλλογική ευθύνη ήταν ένα πολύτιμο εργαλείο που τους κρατούσε ενωμένους και επικεντρωμένους στον στόχο τους και καθόλου δεν εμπόδιζε την προσωπική εξέλιξη κι επιτυχία.

Ο στόχος που εξυπηρετούσε η απόφαση για αποπληρωμή του δανείου από κοινού, ήτανη επίτευξη της ενότητας. Η πράξη αυτή εκτιμήθηκε και σχολιάστηκε θετικά από τους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής, που ήταν άνθρωποι της πόλης και δημοκράτες. Ο Δημοσθένης, ενθυμούμενος το περιστατικό, χρησιμοποιεί την έκφραση «όταν η πόλη ενώθηκε». Ο Αριστοτέλης εντυπωσιάστηκε από αυτή την απόφαση και χαρακτήρισε τη συμπεριφορά των Αθηναίων αξιέπαινη και πολιτική, δηλαδή τέτοια που ταιριάζει σε πολίτες. Ο Ισοκράτης χρησιμοποιεί αυτή την ενέργεια ως απόδειξη της ανωτερότητας της δημοκρατίας έναντι της ολιγαρχίας.

Η ενότητα αυτή επιτυγχάνεται μόνο όταν οι πολίτες μοιράζονται τις ευθύνες, όπως ακριβώς μοιράζονται τα οφέλη του πολιτεύματος. Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, οι υπήκοοι αναγκάζονται να λειτουργούν ως μονάδες κάτω από μία επίπλαστη ομοιομορφία. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία συλλογική ανάληψη ευθύνης, διότι υπό καθεστώς εξαναγκασμού καμία ηθική αξιολόγηση δεν έχει νόημα. Στη δημοκρατία όμως, η συλλογική ευθύνη προστατεύει από τον διχασμό και ενισχύει τον ρόλο του πολίτη στην επίτευξη των στόχων της πολιτείας του, που δεν μπορεί να διαφέρουν από τους προσωπικούς του στόχους.

Είμαστε άραγε πιο ελεύθεροι εμείς από εκείνους ή είμαστε ένας εν δυνάμει όχλος βαρβάρων  που διψά για εκδίκηση; Είμαστε εμείς πιο αξιοπρεπείς από εκείνους ή μήπως είμαστε απλώς νωθροί παρατηρητές της ιστορίας μας, εθισμένοι στην επαιτεία με πρόφαση την αξιοπρέπεια εκείνων; 

Εκείνοι αρνήθηκαν να γίνουν αντικείμενο χλευασμού και πλήρωσαν μέχρι την τελευταία πεντάρα ένα δάνειο από το οποίο δεν είχαν ωφεληθεί τίποτα! Και άφησαν σε εμάς τη σπουδαία κληρονομιά - ηθική, πνευματική και υλική - που ακόμα ξεκοκαλίζουμε.

Εμείς, τι θα κληροδοτήσουμε στους απογόνους μας; Ποια θα είναι η φήμη μας όταν πια θα έχουμε φύγει και τι θα γράφουν για εμάς οι επόμενοι;

Θα είμαστε εκείνοι που προστάτεψαν το καλό όνομα που παρέλαβαν και άφησαν πίσω τους ένα ακόμα καλύτερο ή εκείνοι που για ένα κατοστάρικο σύνταξης παραπάνω πούλησαν την καλή φήμη των προγόνων τους και περιφρόνησαν τη ζωή των απογόνων τους;

Το προσωπικό μου blog