Δευτέρα 5 Αυγούστου 2019

Διατροφικές διαταραχές: Όταν η ψυχή «πεινά», το σώμα πονά..

Γράφει η  

Διατροφικές διαταραχές: Όταν η ψυχή «πεινά», το σώμα πονά..

Σε μία κοινωνία που το πνεύμα ατονεί και η ψυχή χάνεται στο κυκεώνα του «φαίνεσθαι» και της «τέλειας» εικόνας σε μία προσπάθεια να γεμίσει τα τενεκεδένια κονσερβοκούτια άδειων συναισθημάτων που τη ρυπαίνουν, η τελειοθηρία βρίσκει γόνιμο έδαφος για να απλώσει τα πλοκάμια της. Ανθρώπινες ψυχές πνιγμένες σε μία αγχώνη υψηλών προσδοκιών που το «είναι» τους θέτει.
Στην παράσταση των απαιτήσεων πρωταγωνιστούν οι διαταραχές πρόσληψης τροφής (ψυχογενής βουλιμία, νευρική ανορεξία, υπερφαγία) με δραματικές συνέπειες για την ψυχική και σωματική υγεία των νέων ανθρώπων που προσβάλλει κατά κόρον. Ένας φαύλος κύκλος συνεχούς αμφισβήτησης του «εγώ», χαμηλής αυτοεκτίμησης, απογοήτευσης και παραίτησης εκφρασμένης μέσα από μία διαταραγμένη σχέση με το φαγητό.
Απόρροια αυτού είναι το αίσθημα αποξένωσης του ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό, η αδυναμία δημιουργίας ενός βαθύτερου εσωτερικού κόσμου και η φυλάκιση της ευαισθησίας και των αυθόρμητων συναισθημάτων σε μία ανελέητη προσπάθεια για την επίτευξη του «τέλειου». Τότε αδυνατώντας να διαχειριστεί αυτά τα δύσκολα συναισθήματα που προκαλούνται από την ψυχαναγκαστική τελειομανία, την οποία επιβάλλει στον εαυτό του ώστε να νιώσει την αποδοχή, την αγάπη και την εσωτερική γαλήνη που ενδεχομένως νιώθει ότι λείπει, οδηγείται όλο και πιο βαθιά στα σκοτεινά μονοπάτια των διατροφικών διαταραχών.
Ουσιαστικά, η αδηφάγα κατανάλωση του φαγητού ή αντίστοιχα η στέρηση αυτού αποτελεί μια προσπάθεια για αίσθημα πληρότητας απέναντι στη μοναξιά, το κενό και την εφιαλτική πραγματικότητα που ζει κάθε λεπτό της ημέρας, έχοντας το χειρότερο αντίπαλο που θα μπορούσε να έχει: τον ίδιο του τον εαυτό... Η άκρατη ανάγκη του για αποδοχή και συμμόρφωση με τα κοινωνικά πρότυπα τον ωθεί στο να εκδηλώνει αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές ακολουθώντας τη «λογική» ενός ψυχικά διαταραγμένου ατόμου που πονά και υποτάσσεται στον εσωτερικό δαίμονα που τον ταλανίζει.. Ο αγώνας για απελευθέρωση είναι αέναος και πολύ ψυχοφθόρος. Τις περισσότερες φορές μάλιστα είναι κρυφός μέχρις ότου εκδηλωθούν έντονα οι συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς.
Ο συσχετισμός πραγματικότητας και ειδώλου στον καθρέπτη χάνει την ψυχική ισορροπία που η λογική επιβάλλει. Τα άτομα με διατροφικές διαταραχές διαθέτουν πολλά κάτοπτρα διαστρεβλωμένης οπτικής που πέρα από τα προαναφερθέντα σκοτεινά μονοπάτια, εισβάλλει απειλητικά στην ποιότητα της ερωτικής πράξης. Η αιτιολογία αυτού είναι έκδηλη: ο φόβος της συναισθηματικής εγγύτητας που αφορά γενικότερα σε πολλές πτυχές ενός ατόμου με διαταραχή πρόσληψης τροφής, αφορά επίσης στον τρόπο με τον οποίο σχετίζεται με τον εαυτό και το σώμα του. Χτίζοντας τοίχους στα εξωτερικά αισθητηριακά ερεθίσματα, προσπαθεί να προστατέψει το ασταθές βαρόμετρο της ψυχής του. Η σεξουαλική επιθυμία χάνεται και το σώμα αμυντικά αντιστέκεται να συναντήσει κάποιο άλλο υπό τον ήχο των εσωτερικών ερινύων «δεν είμαι αρκετα καλός... δεν έχω όμορφο σώμα... κανείς δεν μπορεί να με αγαπήσει...». Οι αναστολές που προκύπτουν από την εικόνα του σώματος που δεν ικανοποιούν το «τέλειο» όπως εκείνοι το ορίζουν, συρρικνώνουν τη σεξουαλικότητα, αυξάνουν το φόβο της απόρριψης και η επιθυμία για φαγητό αυξάνεται.
Άραγε είναι όμως μόνο παιχνίδι του νου; Μήπως τελικά ο άνθρωπος που πάσχει από ψυχαναγκαστική τελειομανία που συνακόλουθα τον οδηγεί σε κάποια μορφή διατροφικής διαταραχής, φοβάται να δει το πραγματικό του εαυτό και επαναπαύεται στο πλασματικό είδωλο που δημιουργεί ο νους του, σε μία προσπάθεια επιβίωσης από τον ψυχικό πόνο που νιώθει;
Ο Έριχ Φρομ διατύπωσε την άποψη οι ο σύγχρονος άνθρωπος φοβάται να αντικρύσει τον εαυτό του κατάματα. Φοβάται τις εσωτερικές αντιφάσεις και ενδεχομένως την οδύνη που θα μπορούσε να γεννήσει η διαπίστωση ότι από τον εσωτερικό κόσμο δεν απομένουν και πολλά για να υπερασπίσει. Φοβάται την περισυλλογή και την αυτογνωσία όμως δίχως αυτές τις ασφαλιστικές δικλείδες, δεν νοείται η κατάκτηση της εσωτερική ζωής η οποία είναι ταυτότητα και απόδειξη αυθεντικότητάς μας.
Ασφαλώς, η θεσμοθέτηση υψηλών στόχων ανήκει στις λογικές και σεβαστές ανάγκες του ανθρώπου, όμως στόχος θα πρέπει να είναι το «κάλλιστο» σε συμφωνία με τις δυνατότητες και τα ψυχικά αποθέματα του καθενός και όχι το «μέγιστο». Αναπόδραστη αναγκαιότητα κρίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις η εξειδικευμένη επιστημονική αρωγή σε ψυχοθεραπευτικό και διατροφικό επίπεδο για να μπορέσει το άτομο που πάσχει από κάποια διατροφική διαταραχή, να νικήσει τον εσωτερικό δαίμονα που τον ταλανίζει.

Facebook: Zoe Argiri

Άκου την ψυχή σου - Ερωτεύσου τη ζωή - Γίνε Αυθεντικός!

Γράφει η  

Άκου την ψυχή σου - Ερωτεύσου τη ζωή - Γίνε Αυθεντικός!

Η δύναμη που ο καθένας μας έχει μέσα του είναι τόσο μοναδική όσο ένας πολύτιμος λίθος. Είμαστε εμποτισμένοι με τις ιδιαίτερες ικανότητες που ο κάθε ένας από εμάς διαθέτει και διεκδικούμε στη ζωή όσα πιστεύουμε πως θα μας κάνουν να νιώσουμε πλήρεις και ευτυχισμένοι. Πόσο όμορφο και ισορροπημένο ακούγεται όλο αυτό ε; είναι πράγματι έτσι; Και αν ναι, τότε γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας δεν είναι ευτυχισμένοι;
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν αξιοποιούν αυτές τις ιδιαίτερες ικανότητες που διαθέτουν και απλά επιβιώνουν στο αέναο του χρόνου δίχως αυτό το πολυπόθητο νόημα που όλοι ψάχνουμε;
Απαντήσεις δεν έχω, μήτε συμβουλές. Μονάχα αυτό που με έχει διδάξει η ζωή μου μέχρι τώρα μπορώ να σου αποκαλύψω με σιγουριά: Η πηγή αυτής της ανισορροπίας μεταξύ θέλω και ενεργειών μας στη ζωή βρίσκεται κρυμμένη βαθιά στον τρόπο σκέψης που αποκτήσαμε παιδιά.
Δυστυχώς, ζούμε σε μία κοινωνία που τα αληθινά «θέλω» της ψυχής και του πνεύματός μας βυθίζονται στην εκκωφαντική σιωπή των «πρέπει» και των επιταγών που η κοινωνία επιβάλλει. Τα όνειρα, οι βαθύτερες επιθυμίες της καρδιάς, οι πνευματικές ανησυχίες συνθλίβονται στην πρέσσα της μαζοποίησης και του κοινωνικού γίγνεσθαι...
Για να είσαι κοινωνικά αποδεκτός πρέπει να ακολουθείς τις τάσεις της μόδας, να κάνεις ο,τι είναι κοινωνικά αρεστό, να είσαι καλός μαθητής, να μην φέρνεις αντιρρήσεις σε οτιδήποτε σου επιβάλλεται αλλά να υπακούς ακόμη και αν δεν συμφωνείς γιατί μόνο έτσι θα πετύχεις κάτι, να ακολουθείς σαν πρόβατο τις πολιτικές γραμμές που επιβάλλονται και γενικότερα να είσαι πιστός υπάκουος του «φαίνεσθαι» μίας τεράστιας κοινωνικής φούσκας που κάποια μέρα θα καταλάβεις ότι πρέπει να σπάσεις αλλά δυστυχώς μπορεί να είναι πολύ αργά..
Πού πήγε το πάθος; η ψυχή; Η αλήθεια που ο καθένας που κρύβει μέσα του; Οι ρηξικέλευθες ιδέες; Η διαφορετικότητα; Η ανιδιοτελής και αληθινή αγάπη; Η αθωότητα; Η μοναδικότητα; Πού πήγαν όλα αυτά; Μήπως χάθηκαν στη διαδρομή για μία προσπάθεια να δείξεις «νορμαλ» σε μία αλλοπρόσαλλη κοινωνία;
Άραγε αναρωτήθηκες ποτέ πόσο βασανιστικό είναι να προσπαθείς να ομογενοποιηθείς σε ένα μείγμα δίχως σύσταση; Γιατί για μένα μία κοινωνία που δεν επιτρέπει την ελευθερία έκφρασης στα μέλη της, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μείγμα που δεν έχει ισορροπημένη σύσταση και δεν θέλω να ομογενοποιηθώ ούτε καν να προσπαθήσω να το κάνω, σε ένα τέτοιο κάλπικο κόσμο..
Δεν θέλω να ζω υπο το καθεστώς των «πρέπει» και των ορίων που η κοινωνική «λογική» επιβάλλει. Είμαι ελεύθερη και αυτό σημαίνει πως θέτω εγώ τους ηθικούς φραγμούς, τα όριά μου, τις ροπές και τα όνειρά μου και κυρίως υπερασπίζω τη διαφορετικότητα και μοναδικότητά μου χωρίς ενοχές ή φόβο. Κανένας δεν μπορεί να μου πει πώς θα ζήσω για να μαι αποδεκτή κοινωνικά, τί πρέπει να με κάνω να νιώθω ευτυχισμένη, πώς πρέπει να ντύνομαι, τί αξίες πρέπει να υιοθετώ, τί ενδιαφέροντα πρέπει να έχω, τί επάγγελμα θα ακολουθήσω, ποιον και πώς θα αγαπάω..
Η ψυχή μας έχει όλες τις απαντήσεις. Το θέμα είναι να μην της κλείνουμε στο στόμα απλά και μόνο από φόβο ή αδυναμία μην τυχόν και δεν ταιριάξουμε στο κοινωνικό σύνολο. Η μεγαλύτερη ευλογία σε αυτή τη ζωή είναι ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ. Να ακούς την αλήθεια σου και να ζεις όπως εσύ θες. Να ερωτεύεσαι και χορεύεις στη μελωδία της παιδικότητας και αγνότητας που ο αληθινός έρωτας έχει, να αγαπάς τον εαυτό σου,φίλε μου..ναι, ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ...χιλιοειπωμένο αλλά ίσως η πιο σοφή διαπίστωση που έχει κάνει ποτέ ο άνθρωπος για τον εαυτό του..
Δεν χρειαζόμαστε οδηγίες και πλάνα για να ζήσουμε. Χτίσε το δικό σου οικοδόμημα με θεμέλια τις αξίες, τα ιδανικά, τα «θέλω» και τα «αγαπώ» που ΕΣΥ διαθέτεις και ΟΧΙ που σου επιβάλλει το κοινωνικό γίγνεσθαι. Βρες τη δική σου ισορροπία, άφησε πίσω σου οτιδήποτε σε κρατά δέσμιο, απαλλάξου από ενοχές και φόβους, επιστράτευσε τις δυνάμεις σου, πάτησε τα όρια σου, αγάπησε αληθινά, ερωτεύσου τη ζωή σου και γίνε ελεύθερος!!!!
Όλοι κάναμε και κάνουμε λάθη. Όλοι μπορεί να καταπατήσαμε κάποια από τα θέλω μας σε κάποια φάση της ζωής μας ακολουθώντας την πεπατημένη οδό που οι δικοί μας άνθρωποι και η κοινωνία γενικότερα μας πρότειναν ως «σωστή» αλλά αλήθεια, πιστεύεις οτι μπορεί κάποιος να ορίσει τί είναι «σωστό» και τί όχι στη δική σου ζωή;
Χάραξε τη δική σου μοναδική πορεία, εξέφρασε τις ρηξικέλευθες ιδέες σου, δώσε αγάπη εκεί που εσύ νιώθεις ότι αξίζει να δώσεις, ζήσε ελεύθερος από τα δεσμά του «φαίνεσθαι», αποκάλυψε τη ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ σου και είμαι σίγουρη οτι θα νιώσεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.
Είναι χρέος δικό μου, δικό σου, όλων μας να υπερασπίσουμε τη διαφορετικότητα μας και να αφήσουμε να λάμψει το ουράνιο τόξο που κρύβουμε μέσα μας...!!!
 
Facebook: Zoe Argiri
CoverPhoto: @Rafal Olbinski

Μια τζούρα Ευτυχίας…

Γράφει η  

Μια τζούρα Ευτυχίας…

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με μία ενδόμυχη ανάγκη να γράψω,
καθώς τα δάχτυλά μου αυτόματα βρήκαν τη φωνή τους έξω από το σώμα μου
και άρχισαν να σχηματίζουν τις πρώτες λέξεις..
Στον εικοσιτριάχρονο εαυτό μου
που ανυπομονεί να γνωρίσει τον άνθρωπο της ζωής του.
Σε ένα από τα πολυσύχναστα μπαρ της παραλιακής
με άσχημη μουσική και ακριβά ποτά..
Στην υπέροχη μητέρα μου.
Στους αυτοκαταστροφικούς φίλους μου..
Στην κοπέλα που όλοι θέλουν να βγουν μαζί της
αλλά κανείς δεν τολμάει να της το ζητήσει
γιατί μία εικόνα λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις
και λιγότερο από ένα εκατομμύριο πιθανότητες για απόρριψη..
Στον άγνωστο που πολλοί θεωρούν σνομπ γιατί δεν μπορεί να μοιραστεί όσα νιώθει..
Στον Άνθρωπο που αγάπησα και πότισε τα τείχη της καρδιάς μου
με ανέξαντλητη αγάπη κι ας με πλήγωσε..
Στη μελωδία του Frank Sinatra που άγγιξε την πυρακτωμένη μου ψυχή..
Σε εκείνο τον άγνωστο άντρα που με φλέρταρε με τον πιο αινιγματικό τρόπο..
Στην κοπέλα που είδα να βγαίνει από το απέναντι ανθοπωλείο κρατώντας τουλίπες, κρασί και ελπίδες..
Στους δύο ερωτευμένους που φιλιόντουσαν με πάθος στην πλατφόρμα
του τρένου στο σταθμό Λαρίσης σαν ο χρόνος να είχε σταματήσει για εκείνους..
Στην πρώτη μου ασπρόμαυρη Polaroid φωτογραφία..
Στη γυναίκα που είδα να πουλά τα τελευταία της υπάρχοντα μέσα στο χιόνι
και τη θαύμασα γιατί ήταν ο γενναιότερος άνθρωπος που αντιμέτωπισε την περηφάνια καλύτερα από το κρύο..
Στη φίλη μου που γέννησε το πρώτο της μωράκι
και με έκανε να λυγίσω από τον τρόπο που έλαμπαν τα μάτια της όταν το αντίκρισε..
Στον ταξιτζή στη Σουηδία που μιλούσε τη γλώσσα μου
και μου χάρισε το πιο απρόσμενο χαμόγελο σε μία πραγματικά κουραστική μέρα..
Στους φίλους που αγαπώ και είμαι δίπλα τους σε κάθε τους βήμα..
Σε όλα αυτά που ποθώ
και με δύναμη ψυχής διεκδικώ στη ζωή μου,
σε αυτό το ατέρμονο ταξίδι για αυτό που ονομάζω Ευτυχία…

Facebook: Zoe Argiri
CoverPhoto: @Laura Makabresku

Να επενδύεις μόνο σε εκείνους που αγαπούν την αληθινή πλευρά σου

Γράφει η  

Να επενδύεις μόνο σε εκείνους που αγαπούν την αληθινή πλευρά σου


Στην παιδική μας ηλικία μαθαίνουμε τις πρώτες λέξεις, τους αριθμούς και τα χρώματα. Ένα μάθημα ακόμα πιο σημαντικό νομίζω, θα ήταν να μας γράψουν στο μαυροπίνακα της τάξης μία αλήθεια που με πόνο θα συνειδητοποιήσουμε αργότερα στη ζωή μας.
Στη ζωή υπάρχουν άνθρωποι που θα σε αγαπήσουν χωρίς μέτρο, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αναστολές. Άνθρωποι, που θα αγαπήσουν το «είναι» σου με τα ελαττώματά του και θα αποδεχτούν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία σου.
Μόνο σε αυτούς αξίζει να επενδύσεις γιατί αυτοί, είναι άνθρωποι και όχι απλά άτομα. Και μπορεί να σε τρομάξει η αλήθεια τους όμως έρχεται μια στιγμή που η ζωή απαιτεί να ξεπεράσεις τις όποιες ανασφάλειές σου και να αποφασίσεις την αλλαγή κάνοντας το δικό σου απολογισμό.
Μία αλλαγή που θα την κάνεις μόνος, θα πολεμήσεις, θα πονέσεις, θα ρισκάρεις αλλά καταλαβαίνοντας τί πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο και θα σε ανταμείψει με τη μαγεία της αναγέννησης. Αναγέννηση από τις στάχτες του παρελθόντος γεμάτες αναμνήσεις και σκόρπια πρόσωπα.
Πόσοι άνθρωποι έχουν γύρω τους ανθρώπους που τους αγαπούν αλλά παρόλα αυτά νιώθουν μοναξιά; Μπορεί και εσύ ο ίδιος να το έχεις βιώσει ή να το βιώνεις αυτή τη στιγμή!
Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί;
Μην φοβηθείς το χάος, την αβεβαιότητα, την ασυμμετρία συναισθημάτων που θα νιώσεις. Η ανθρώπινη ψυχή σε καλεί να αφεθείς, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί εσύ και μόνο εσύ το επιθυμείς! Ένας αγώνας δρόμου ανάμεσα στα συναισθήματα, τα όνειρα, τις ελπίδες, τις υποσχέσεις και τη λογική!
Αυτή η αέναη μάχη ανάμεσα στην καρδιά και στο μυαλό! Δεν είναι εύκολο να αφήσεις στο παρελθόν κάτι που αγαπάς, όμως θυμήσου πως δεν είναι απώλεια καθετί που χάνεις!
Γιατί οι ζωές μας είναι κύκλοι με δαντελένιους φιόγκους να μας δένουν με ό,τι η ψυχή μας ποθεί. Πάρε μία βαθιά ανάσα και αφέσου. Αφέσου στο ένστικτο της στιγμής.
Στα μαθήματα που οι άνθρωποι που πέρασαν από δίπλα σου και σου δίδαξαν. Χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο στο φιλμ των αναμνήσεων και ψαχούλεψε μέσα σου. Σίγουρα θα βρεις το θάρρος που κρύβεις, κάποιες φορές πολύ βαθιά και τότε ο δικός σου απολογισμός θα ξεκινήσει. Μην φοβηθείς τη νύχτα,το σκοτάδι της απώλειας. Ξέρεις, οι μεγαλύτερες αλλαγές γίνονται ύστερα από βαθιές νύχτες.
Δώσε χώρο, χρόνο και κομμάτια από την ψυχή σου σε αυτούς με τους οποίους μπορείς να εκφραστείς χωρίς να βάζεις τη μάσκα του “δυνατού” γινόμενος ευάλωτος και τρωτός.
Σε αυτούς με τους οποίους μπορείς να είσαι ο αληθινός σου εαυτός. Να είσαι αληθινός. Μόνο τότε θα δεις και την αλήθεια των άλλων και τότε θα επιλέξεις και είμαι σίγουρη πως θα δεις ότι οι πληγές σου μία μία θα εξαφανίζονται, χωρίς να το καταλάβεις. Θα έχεις βρει τον εαυτό σου να αφήνεται σε αυτά που η ψυχή σου ποθεί.
Η σκόνη της αλήθειας κρύβεται στις χαραμάδες της μάσκας που επιλέγεις να φοράς για να προστατευτείς από αυτά που νομίζεις ότι θα σε ισοπεδώσουν στον σκληρό κόσμο που ζούμε.Πως ενδεχομένως σε κάνουν να χάσεις από δίπλα σου ανθρώπους. Πίστεψέ με όμως, . Και οι άνθρωποι που πραγματικά σε αγαπούν, θα μείνουν κοντά σου για αυτή ακριβώς την ευάλωτη μα τόσο αληθινή πλευρά σου!

Facebook: Zoe Argiri

Οι δικοί μου ήρωες

Γράφει η  

Οι δικοί μου ήρωες

Στο άκουσμα της λέξης «ήρωας» πιθανόν αυτόματα να θέτετε τη λέξη «σούπερ» μπροστά και ένας τέλειος εμφανισιακά υπερήρωας ντυμένος με μία φανταχτερή μπέρτα να έρχεται στο μυαλό σας.
Οι δικοί μου ήρωες όμως δεν φοράνε στολή, ούτε είναι τέλειοι.
Είναι φτιαγμένοι από τα μονοπάτια που έχουν διαλέξει και όχι από υπερφυσικές δυνάμεις.
Οι δικοί μου ήρωες είναι ανώνυμοι.
Η μεγαλειότητά τους περνά απαρατήρητη γιατί είναι κι αυτό κομμάτι της μοναδικής τους ύπαρξης.
Είναι όλοι εκείνοι οι ονειροπόλοι που παραμένουν για πάντα παιδιά στις ψυχές τους.
Όλοι εκείνοι που έβαλαν το λιθαράκι τους να αναπνεύσουν κάποιοι άνθρωποι γύρω τους που το είχαν πραγματικά ανάγκη.
Είναι ταπεινοί, ευάλωτοι, πληγωμένοι και κάνουν τα πάντα για να απαρνηθούν το γεγονός ότι είναι ήρωες
Οι δικοί μου ήρωες είναι τρελοί, παθιασμένοι, τολμηροί.
Ρισκάρουν για όσα πιστεύουν.. δεν φοβούνται το θάνατο
Όταν χάνουν την ελπίδα τους, δεν ψάχνουν για θεούς και ανώτερες δυνάμεις αλλά αναζητούν την αλήθεια μέσα τους
Έχουν ερωτήματα..αμφισβητούν..αναζητούν.. δεν επαναπαύονται
Δεν κυνηγούν το μέγιστο, δεν ψάχνουν την προσοχή σου αλλά εκείνες τις μικρές, αδιόρατες στιγμές όπου το αδύνατο γίνεται δυνατό και η Αλήθεια των συναισθημάτων γκρεμίζει τα κάλπικα και φανταχτερα περιτυλίγματα της κοινωνίας..
Τριγυρνάνε ανάμεσά μας αθόρυβα και για να τους δεις, πρέπει να εκπαιδεύσεις τα μάτια σου να ακούνε την καρδιά..
Οι δικοί μου ήρωες δεν είναι ηχηροί όπως οι βαρύγδουποι τίτλοι των ειδήσεων μα ξεχωρίζουν με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο μέσα στην ομογενοποίηση του κόσμου
Είναι εκείνοι που έχουν ελαττώματα,αδυναμίες, φόβους και ανησυχίες μα που όταν πέφτουν , σηκώνονται αναγεννημένοι από τις ίδιες τους τις στάχτες
Οι δικοί μου ήρωες δεν νικούν τους «κακούς» του κόσμου αλλά τους δικούς τους δαίμονες.
Κάποιοι από αυτούς είναι αυτοκαταστροφικοί αλλά έμαθαν να αγαπούν τη «σκοτεινή» τους πλευρά και να χρησιμοποιούν τις μαύρες τους περιόδους ως ευκαιρία για ταξίδια αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης.
Για κάθε αθώα παιδική ψυχή που παλεύει με την επάρατη νόσο σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου αλλά δεν χάνει το γλυκό του χαμόγελο,
για κάθε γονιό που στερείται τα πάντα για να μεγαλώσει τα παιδιά του με αξιοπρέπεια,
για κάθε άνθρωπο που χάνει τη δουλειά του και παραπαίει στη λαίλαπα της ανεργίας αλλά συνεχίζει να προσπαθεί,
για κάθε καλλιτέχνη που μέσα από την Τέχνη του δίνει πνοή αισιοδοξίας,
για κάθε απλό, καθημερινό άνθρωπο που βοηθάει αυτούς που έχουν ανάγκη,
για κάθε Άνθρωπο,
για όλους αυτούς τους δικούς μου ήρωες..
Την επομένη φορά που θα αντικρύσεις ένα τέτοιο ήρωα, φαντάσου να είσαι εκείνος για μια στιγμή, νιώσε τη δύναμη ψυχής του, αφουκράσου την θετική αύρα που αποπνέει όχι γιατί όλα είναι καλά στη ζωή του αλλά γιατί ξέρει να αγαπάει και να εκτιμάει
..και μετά συνέχισε το δρόμο σου.

Facebook: Zoe Argiri

«το σωφρονίζειν εστί φιλοσοφείν»

Γράφει η  

«το σωφρονίζειν εστί φιλοσοφείν»

Ένα από τα βασικά στοιχεία που συνιστούν τη δημοκρατικότητα και τον φιλελεύθερο χαρακτήρα του πολιτεύματος είναι ο τρόπος λειτουργίας του σωφρονιστικού συστήματος. Πάγιο αίτημα των πολιτών ήταν η ύπαρξη ενός συστήματος δικαίου σχετικά με την απονομή της δικαιοσύνης και την διατήρηση ειρηνικών σχέσεων μεταξύ των μελών της κοινωνίας. Αυτός ο θεσμός της τιμωρίας του δράστη χρονολογείται αιώνες αλλά πάντα επιζητείται η ανανέωσή του για την καλύτερη λειτουργία του. Σήμερα που παρατηρείται η κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας, το ζήτημα «τιμωρία-ποινή-ανθρωπισμός» επανέρχεται.
Η απονομή της τιμωρίας συνδέεται με την οργάνωση των κοινωνιών. Αρχικά, ο διανομέας της τιμωρίας ήταν ο γεροντότερος της κοινότητας αλλά με τον καιρό και την εξέλιξη των θεσμών, ο παραδειγματιστής έγινε ένας θεσμός, μια λειτουργία, η δικαιοσύνη που όμως ασκείται έμμεσα από πρόσωπα επιφορτισμένα με την ειδική αυτή ευθύνη.
Ο θεσμός του σωφρονισμού εκπροσωπείται με ποινές χρηματικές και φυλακίσεις χωρίς όμως να εκπληρώνει το σκοπό του. Ακούγεται τραγελαφικό σε κάποιους αλλά εκφράζει την πραγματικότητα πολλών χωρών. Σκοπός του ενός συστήματος που θέλει να λέγεται σωφρονιστικό είναι ο έλεγχος των παρανόμων, ο παραδειγματισμός των άλλων φιλόδοξων μιμητών και προσπάθεια διαμόρφωσης προτύπως και κυρίως η επανένταξη του δράστη στο κοινωνικό περιβάλλον καθώς και η δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης.
Δυστυχώς αντί αυτού σε κάποιες περιπτώσεις εφαρμόζονται άδικες πονιές και αταίριαστες με τα εγκλήματα, επικρατούν ευνοϊκότερες συνθήκες για «υψηλά ιστάμενα πρόσωπα», τάση εκδίκησης, στιγματισμός, καταρράκωση της προσωπικότητας και εξοντωτικές διαδικασίες. Όλα αυτά συνηγορούν στην αναπαραγωγή του εγκλήματος και όχι στον περιορισμό των ποσοστών αυτού.
Ασφαλώς, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τα υψηλά ποσοστά νεανικής εγκληματικότητας η οποία είναι απόρροια πολλαπλών αιτιών που αφορούν σε όλους τους φορείς κοινωνικοποίησης και ιδιαίτερα στις προβληματικές οικογενειακές σχέσεις καθώς επίσης στην έλλειψη ουμανιστικής Παιδείας και στο χαραχτήρα της υπερκαταναλωτικής κοινωνίας.
Κρίνεται λοιπόν αναπόδραστη αναγκαιότητα να εστιάσουμε στις απτές, ρεαλιστικές διαδικασίες αλλά και με οδηγό τον Ανθρωπισμό να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε την αναπαραγωγή του εγκλήματος. Ας σταματήσουν οι εξορκισμοί, αφορισμοί και κακίες και ας συνειδητοποιήσουμε πως κανένας εγκληματίας δεν φέρει «φύσει» την άνομη προσωπικότητά του. Ας στοχεύσουμε σε ένα σωφρονιστικό σύστημα που δεν θα κονιορτοποιεί τον εγκληματία αλλά θα συμβάλλει στην υγιή συμμόρφωση και ομαλή επανένταξή του στην κοινωνία.

Facebook: Zoe Argiri

Ακροβασίες Λέξεων – Συναισθηματικός Συμφερτός

Γράφει η  

Ακροβασίες Λέξεων – Συναισθηματικός Συμφερτός

Αφετηρία μου ο απόλυτος έρωτας μια νεράιδας.
Συνδρομήτρια παρελθοντικού φιλμ με κομμένες σκηνές.
Αχόρταγη, ανυπόμονη, αδηφάγα.
Απόψε η πνοή σου ακρωτηρίασε την πραγματικότητά μου.
Αποκωδικοποιημένες κινήσεις, τάχα εκδηλώσεις αγάπης
ή πιο σωστά επιδιώξεις λατρείας
κατα φαντασίαν ζώσες
κατ'ουσίαν γυμνές..
O καθένας πιστεύει πως έχει πληγώσει λιγότερο από όσο έχει πληγωθεί.
Μα ποιο το βαρόμετρο της πληγής;
Ποιος το ορίζει;
Και ποια πατρίδα προσφέρει κατάλυμα στους ξεχασμένες τουλίπες που μου χάρισες;
Απαγγέλω το όνειρο και στέλνω χαιρετίσματα στο γέλιο του.
Κι ύστερα μηδενίζω το κοντέρ και βουτάω στις αρνητικές πιθανότητες.
Μην ψάξεις μήτε το γιατί μήτε δικαιολογίες.
Πνικτήκαμε κι εμείς στα άδεια κονσερβοκούτια θεατρίνων που μας κλέψαν την ελπίδα.
Αείζωη σαλέυει τώρα η ενοχή
Κι όποιος τόλμησε να την αγγίξει
Νικήθηκε από το θάμπος των κενών που μόλυνε η τελευταία σιωπηλή ματιά...
Αλήθεια, ποιος πίστεψε πως οι λέξεις δεν μολύνουν την ψυχή;
Αέναα-ωμά-καταιγιστικά συνθέτουν τη μελλοντική σου απουσία, χρόνου νοσταλγικού, φωνής κομματιασμένης, γένους ατίθασου.
Θεριό η Αγάπη, το καλύτερο χαρμάνι, ψυχεδέλεια.
Αυτή ο Θάνατος, αυτή και η λύτρωση.
Πουλήθηκε ο έρωτας στου «να προσέχεις» το μεσιτικό γραφείο.
Κι αν απόψε αλητεύεις στις ίδιες σκέψεις,
μην με επισκεφτείς.
Οι νεράιδες δεν περιμένουν το τελικό χειροκρότημα,
χάνονται πριν η συνήθεια ξεβάψει τα φτερά τους.

Facebook: Zoe Argiri
CoverPhoto: @Kamil Vojnar-Angel Red Canape

Μια ψυχολογική ματιά στο Σύνδρομο της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων»

Γράφει η  

Μια ψυχολογική ματιά στο Σύνδρομο της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων»

«Σύγχρονος τρόπος ζωής και ψυχοσωματικές ασθένειες»: βαρύγδουπος και αρκετά συνηθισμένος τίτλος επιστημονικών άρθρων στις μέρες μας. Πιθανόν, λοιπόν, να έχετε διαβάσει για στελέχη εταιριών που υποφέρουν από υπνηλία, ζαλάδες και κόπωση, παιδιά από μικρή ηλικία να χάνουν το νόημα της ζωής και να παραπαίουν σε ένα φαύλο κύκλο αυτοκαταστροφής και πολλές ακόμη ρεαλιστικές πτυχές μιας ωμής πραγματικότητας που με αριστοτεχνικό τρόπο θα μπορούσε να αποτελεί σενάριο του Woody Allen σχετικά με την ανθρωπότητα στα πρόθυρα της τρέλας.
Κατανοώ πως ορισμένες ψυχικές ασθένειες ακούγονται εξαιρετικά περίεργες και σοκαριστικές για κάποιες ομάδες ανθρώπων που δεν έχουν καμία ενημέρωση σε θέματα ψυχικής υγείας και προσκολλώνται σε στενόμυαλες θεωρήσεις τις οποίες η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας τροφοδότησε. Ωστόσο, κρίνεται αδήριτη ανάγκη ειδικά στις μέρες μας να αντιληφθούμε πως οι ψυχικές διαταραχές είναι υπαρκτές, έχουν απίστευτη δυναμική και μπορεί ο καθένας από εμάς να γνωριστεί μαζί τους σε κάποια φάση της ζωή τους.
Φυσικά υπάρχουν κάποιες περισσότερο σπάνιες περιπτώσεις ψυχικών συνδρόμων όπως η παρακάτω που επέλεξα να αναλύσω καθώς παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πρόκειται για το σύνδρομο της «Αλίκης στη χώρα των Θαυμάτων» ή σύνδρομο του Todd, μια διαταραχή που πήρε το όνομά της από το κλασικό μυθιστόρημα του L. Carroll.
Η συγκεκριμένη ψυχική διαταραχή δημιουργεί στους ασθενείς εμπειρίες όμοιες με αυτές που είχε η ηρωίδα της ιστορίας όταν έπινε τo μαγικό φίλτρο που την έκανε να συρρικνώνεται, με αποτέλεσμα να βιώνουν έντονο τρόμο τη στιγμή που εκείνη λαμβάνει χώρα καθώς αδυνατούν να εχουν μία φυσιολογική αντίληψη της πραγματικότητας.
Η "επίθεση" του συνδρόμου μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς προειδοποίηση και να κρατήσει έως και είκοσι λεπτά. Σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που το έχουν βιώσει, αναφέρεται ότι νιώθουν σαν να συρρικνώνεται το δωμάτιο και το σώμα τους να μεγαλώνει. Τα πόδια και τα χέρια φαίνονται μακρύτερα. Τα αντικείμενα απομακρύνονται ή δείχνουν μικρότερα. Νιώθουν τα πάντα υπερβολικά και τις κινήσεις πιο γρήγορες και ξαφνικές.
Στον κόσμο της ψυχικής υγείας το σύνδρομο της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων περιγράφει ένα σύνολο συμπτωμάτων με κύριο χαραχτηριστικό την αλλοίωση της εικόνας του σώματος. Ουσιαστικά δηλαδή πραγματοποιείται μεταβολή της οπτικής αντίληψης δίνοντας εσφαλμένη οπτική του μεγέθους του χώρου και συχνά μερών του σώματος. Το άτομο χάνει την αίσθηση του χρόνου.
Γι 'αυτόν, ο χρόνος μοιάζει να περνά είτε με ρυθμούς χελώνας ή τα δευτερόλεπτα διέρχονται πάρα πολύ γρήγορα. Μερικοί άνθρωποι μάλιστα βιώνουν τόσο ισχυρές παραισθήσεις που μπορεί να απεικονίσουν πράγματα που δεν είναι εκεί και μπορεί επίσης να υιοθετήσουν λανθασμένες εντυπώσεις σχετικά με ορισμένες καταστάσεις και γεγονότα.
Οι στρεβλώσεις και παραισθήσεις αναφέρεται ότι λαμβάνουν χώρα αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας και μπορεί το επόμενο διάστημα να υποχωρήσουν. Δικαίως λοιπον, το άτομο που το βιώνει διακατέχεται από έντονο άγχος, πανικό και τρόμο.
Η νευρολογική αυτή διαταραχή που πλήττει την οπτική αντίληψη και οφείλεται στην μη φυσιολογική ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου δεν έχει εξακριβωμένα αίτια. Η ημικρανία (μια αύρα, οπτικές διαταραχές, ημι-κρανιακή κεφαλαλγία, ναυτία και έμετο) είναι μια σημαντική αιτία και φαίνεται να σχετίζεται με το σύνδρομο. Η επιληψία του κροταφικού λοβού είναι ένας άλλος παράγοντας συνάφειας. Επίσης όγκοι του εγκεφάλου μπορεί να προκαλέσουν προσωρινή εμφάνιση του συνδρόμου.
Σε γενικές γραμμές, τα ποσοστά εμφάνισης του συνδρόμου της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων είναι υψηλότερα στην παιδική ηλικία και μέχρι αυτή τη στιγμή μόνο συντηρητική θεραπεία μπορεί να εφαρμοστεί η οποία συνηθως περιλαμβάνει αντισπασμωδικά, αντικαταθλιπτικά, αναστολείς των διαύλων ασβεστίου και β-αναστολείς. Ασφαλώς η παραπάνω αναφορά στον τρόπο θεραπείας είναι ενδεικτική καθώς η αντιμετώπιση του εκάστοτε περιστατικού γίνεται από εξειδικευμένους επιστήμονες.
Πρόκειται πάντως για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σύνδρομο το οποίο συγκαταλέγεται στα πιο σπάνια και αναμένουμε στο μέλλον περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την αιτιολογία αυτού, η μελέτη της οποίας φυσικά θα οδηγήσει στην αποτελεσματική αντιμετώπισή του.

Facebook: Zoe Argiri

Επικοινωνία: Το κλειδί στην κατανόηση της μοναδικής ψυχοσύνθεσης των παιδιών σας

Γράφει η  

Επικοινωνία: Το κλειδί στην κατανόηση της μοναδικής ψυχοσύνθεσης των παιδιών σας

To να κατανοήσετε το παιδί σας είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να μάθετε σαν γονείς καθώς αυτό αποτελεί βοηθητικό παράγοντα στο να γίνετε πιο αποτελεσματικοί στην καθοδήγηση και ανατροφή τους καθώς μεγαλώνουν και ωριμάζουν. Είναι ζωτικής σημασίας να θυμάστε πάντα πως το παιδί σας έχει μοναδικά χαραχτηριστικά προσωπικότητας τα οποία παραμένουν συνεπή καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Ένας εύκολος, λοιπόν, τρόπος να κατανοήσετε τον απλό μα συγχρόνως πολυδιάστατο τρόπο σκέψης του παιδιού σας είναι παρατηρώντας το καθώς κοιμάται, τρώει ή παίζει.
Ψάξτε εκείνα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που το χαρακτηρίζουν σαν προσωπικότητα. Ποιες δραστηριότητες του αρέσουν;
Προσαρμόζεται εύκολα στις αλλαγές ή χρειάζεται χρόνο για να νιώσει οικεία με νέα πράγματα ή πρωτόγνωρες καταστάσεις; Ασφαλώς σε περίπτωση που παρατηρήσετε κάποια δυσπροσαρμοστικότητα σε περιόδους μεγάλης αλλαγής των δεδομένων της ζωής του παιδιού, αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό και δεν αποτελεί λόγο ανησυχίας.
Επιπρόσθετα, ένας πάρα πολύς σημαντικός παράγοντας που θεωρώ αδήριτη ανάγκη να λάβει κάθε γονιός υπόψιν είναι η επικοινωνία.
Μιλήστε με τα παιδιά σας όσο το δυνατόν περισσότερο.
Κλέψτε χρόνο από την εξαντλητική καθημερινότητα και αφιερώστε τον στο να αποκτήσετε πληροφορίες για τη μέρα του παιδιού σας στο σχολείο, τις φιλίες του, τυχόν ανησυχίες ή φόβους, σκέψεις, όνειρα, επιθυμίες ή οτιδήποτε άλλο θέλει να εξωτερικεύσει και να μοιραστεί μαζί σας.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης μαζί τους μείνετε απερίσπαστοι και επικεντρωθείτε όχι μόνο σε αυτά που μοιράζεται μαζί σας λεκτικά αλλά και στη γλώσσα του σώματός του καθώς μπορεί να αποκαλύψει πολλά περισσότερα από όσα οι λέξεις μπορούν να «πουν».
Για να τα διευκολύνετε στο να ανοίξουν την ψυχούλα τους και να μάθουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, κάντε τους ερωτήσεις απλές αλλά ουσιαστικές αποφεύγοντας οποιοδήποτε επικριτικό ή αυστηρό σχόλιο ακόμη και αν δεν σας βρίσκουν σύμφωνο όσα ακούτε.
Συνεχίζοντας, δεν θα μπορούσα να παραλείψω να αναφερθώ στο δυναμικότερο παράγοντα κατανόησης σε πρώτο επίπεδο και μεταγενέστερα οικοδόμησης μια υγιούς και ισχυρής παιδικής προσωπικότητας: αυτοεκτίμηση! Η αποδοχή και αγάπη, εκ μέρους των παιδιών,της μοναδικής προσωπικότητάς τους είναι το κλειδί για την επιτυχία στη μετέπειτα ζωή τους.
Το χτίσιμο μίας θετικής εικόνας για τον εαυτό τους είναι εξαιρετικά σημαντικό για την ευτυχία και επιτυχία των παιδιών και των εφήβων.
Η δημιουργία μιας γόνιμης σχέσης παιδιού-γονέα τροφοδοτεί το παιδί με ένα ασφαλές υπόβαθρο ικανό να γίνει το έδαφος για να αναπτυχθεί ο υγιής σεβασμός του εαυτού αλλά και των άλλων. Τα παιδιά θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα το χρόνο που θα τους αφιερώσετε και το αίσθημα ικανοποίησης και ασφάλειας που θα τους δημιουργήστε δείχνοντάς τους πως τα αποδέχεστε και τα αντιμετωπίζετε σαν υπέροχες και μοναδικές οντότητες. Αυτό τα κάνει να νιώθουν ήρεμα και ασφαλή.
Τέλος, για κάποιους λόγους που θα αναλύσω σε επόμενο άρθρο, κάποια παιδιά δεν αναπτύσσουν κοινωνικές δεξιότητες τόσο εύκολα όσα κάποια άλλα.
Σίγουρα η αδυναμία του παιδιού να συνάψει φιλικές σχέσεις ή η απόρριψη αυτού από το περιβάλλον του είναι το ίδιο επίπονη και για το γονέα ο οποίος αδυνατεί να αντιμετωπίσει την καταστάση και απελπίζεται καθώς βλέπει το παιδί του μοναχικό ή σε άλλες περιπτώσεις προσκολλημένο σε εκείνον.
Για το λόγο αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό οι γονείς να στρέφονται προς την κοινωνικοποίηση των παιδιών τους από μικρή ηλικία κάτι το οποίο βέβαια προυποθέτει όπως έχουμε αναφέρει παραπάνω την κατανόηση της ψυχοσύνθεσης του παιδιού τους έτσι ώστε να κινηθεί κατάλληλα και να μπορέσει να το απελευθερώσει.
Εν κατακλείδι, να σημειώσουμε πως όλοι οι γονείς θα αντιμετωπίσετε κάποια στιγμή στη ζωή τους λακουβίτσες στο δρόμο προς την κατανόηση του πολύπλοκου και μοναδικού τρόπου σκέψης των παιδιών σας. Αυτό δεν πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να σας αγχώνει ή να σας απελπίζει.
Επικοινωνήστε ουσιαστικά με τα παιδιά σας, ακούστε όσα η καρδιά τους έχει να σας αποκαλύψει και τότε σίγουρα θα βρείτε το κλειδί σε κάθε σεντούκι αμφιβολιών και ανησυχιών που σας ταλανίζουν!

CoverPhoto: @Larry Towell

Όταν ο ανώμαλος είσαι εσύ (;)

Γράφει η  

Όταν ο ανώμαλος είσαι εσύ (;)

Λυπάμαι που εν έτη 2014 πρέπει να θίγονται τέτοια ζητήματα, και λυπάμαι που ανήκω σε ένα είδος που μολονότι καυχιέται πως είναι το μόνο έλλογο ον, είναι εκείνο που κάνει τα πιο ειδεχθή και ανατριχιαστικά παράλογα εγκλήματα εις βάρος όλων όσων το περιτριγυρίζουν. Παίρνω το θάρρος λοιπόν να σου μιλήσω για όσους έχεις συνηθίσει να αποκαλείς ή να ακούς να αποκαλούν "ανώμαλους".
Να σου μιλήσω για εσένα, για εμένα, για όλους εμάς. Για το αν αξίζουμε όλοι το ίδιο, αν έχουμε δικαίωμα να ζούμε όπως θέλουμε ή αν θα πέσει φωτιά να μας κάψει έτσι και ικανοποιήσουμε τα δικά μας θέλω. Για το αν πρέπει να θεραπευτούμε από κάποια ψυχική ασθένεια, αν είμαστε κανονικοί ή μη κανονικοί. Εδώ θα σε αναγκάσω να ντραπείς που είσαι ένας άνθρωπος που ποτέ μέχρι τώρα δεν πήρες θέση, που δεν πάλεψες ενάντια στην αδικία, που κρύφτηκες πίσω από ένα γελοίο χαμόγελο κάθε φορά που έγινες μάρτυρας της ανθρωποφαγίας, επειδή πολύ απλά στο στόχαστρο δεν ήσουν εσύ. Επειδή νόμισες πως δε σε αφορούσε και επειδή έγινες συνένοχος σε τόσα εγκλήματα. Όχι άθελά σου. Προτίμησες τη σιγουριά και την καλοπέρασή σου, τους γύρισες την πλάτη γιατί νόμισες πως δε σε αφορά. Θες να μάθεις ποιος είναι ο πραγματικά ανώμαλος λοιπόν; Θες να σου πω ποιος μας αηδιάζει πραγματικά;
Θα ξεκινήσω από τα βασικά και θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω αυτό που εσύ χαρακτηρίζεις ανωμαλία.
Τα φύλα · Από μικρούς μας έμαθαν πως υπάρχουν 2 φύλα · ο άντρας και η γυναίκα, ο Αδάμ και η Εύα (αν γεννηθήκατε σε χριστιανική χώρα), το ισχυρό και το αδύναμο. Τα δύο φύλα γενετικά έχουν ορισμένες διαφορές. Δε θα τις αναλύσω, μιας και λίγο πολύ όλοι τις γνωρίζουμε. Συνήθως λοιπόν οι άντρες έχουν αυξημένη σωματική διάπλαση και τριχοφυΐα συγκριτικά με τις γυναίκες, αλλά και διαφορές στις ορμόνες που συχνά κάνουν τις γυναίκες πιο ευσυγκίνητες.  Τέλος οι άντρες έχουν διαφορετικό αναπαραγωγικό σύστημα από τις γυναίκες και μέσω της σεξουαλικής επαφής αναπαράγονται και μας δίνουν απογόνους. Η τελευταία είναι και η κυριότερη διαφορά μια και όλες οι υπόλοιπες πλέον έχουν εξαφανιστεί. (Δεν είναι κακό που ξυρίζετε τώρα εσείς τα ποδαράκια σας και όλο και περισσότερες γυναίκες σταματούν ν αποτριχώνονται μανιωδώς. Πρόκειται για κοινωνικά στερεότυπα και δεν έχει καμία ουσιαστική σημασία η μεταβολή αυτών.) Σύντομο το μάθημα, μιας και δεν υπάρχει κάτι που δεν ξέρετε. 
Ας περάσουμε τώρα στο τι συνήθως παρουσιάζεται ως ανωμαλία, ως απόκλιση από το κανονικό. Το να αγαπάς ένα άτομο του ίδιου φύλου, το να ελκύεσαι ερωτικά από άντρες αν είσαι άντρας και από γυναίκες αν είσαι γυναίκα ή και τα δυο. Το να θέλεις να προχωρήσεις σε επέμβαση αλλαγής φύλου γιατί νιώθεις εγκλωβισμένος σε ένα σώμα στο οποίο ποτέ δεν ένιωσες άνετα. Το να θες να ζήσεις όπως ο ίδιος νιώθεις πως πρέπει και όχι όπως σου επιβάλλουν να ζήσεις όλοι οι υπόλοιποι. Το να μην ταιριάζεις με την αισθητική ορισμένων, που αυθαίρετα αυτοανακηρύχθηκαν κριτές των πάντων. Ανώμαλους χαρακτηρίζουν οι δήθεν κανονικοί όλους όσους δε φοβήθηκαν να βγάλουν την κοινωνική μάσκα που κάποιοι τους είχαν ετοιμάσει, ακόμα και όταν ήξεραν πως αυτομάτως θα καταλήξουν απόκληροι στο κοινωνικό περιθώριο. Και κάπως έτσι κατέληξαν, απομονωμένοι, μακριά από όλους εσάς τους κανονικούς, κουβαλώντας στις πλάτες τους την ταμπέλα της ανωμαλίας που εσείς τους φορτώσατε και εμείς σας αφήσαμε. Και για ποιο λόγο νομίσατε πως είναι ανώμαλοι; Μα γιατί αποτέλεσαν κομμάτι μιας μειοψηφίας που εσείς αποφασίσατε πως δεν έχει θέση σε αυτό που νομίσατε ως μια πλειοψηφία που σας ανήκει. 
Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική μικρόψυχε "συνάνθρωπε". Η αλήθεια είναι πως εσύ που ξεχωρίζεις τους ανθρώπους ανάλογα με το φύλο τους, τη σεξουαλική τους προτίμηση, το χρώμα, την εθνικότητα, την οικονομική κατάσταση... εσύ και μόνο εσύ αποτελείς τη μειοψηφία των ανθρώπων. Σύμφωνα λοιπόν με το μοναδικό κριτήριο που χρησιμοποιείς στην πραγματικότητα, εσύ είσαι ο ανώμαλος. Και εσύ είσαι ένας ανώμαλος άνθρωπος. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος έτσι όπως κατάντησες εσύ να είσαι. Διαφορετικά θα ήσουν ευτυχισμένος μέσα στη θλιβερότητα της ύπαρξής σου. Το μίσος σου θα έτρεφε τη δημιουργικότητά σου και η ζωή σου θα είχε κάποια αξία. Ανωμαλία είναι να βρίσκεσαι σε μία διαρκή μη ύπαρξη όταν η φύση σου είναι να υπάρχεις. Ανωμαλία είναι να μισείς όταν γεννήθηκες για να αγαπάς. 
Ανώμαλοι είναι όσοι βιάζουν, χτυπούν και κακοποιούν λεκτικά όσους έχουν τη δυνατότητα να αγαπούν έναν άνθρωπο, εκείνους που τολμούν να ζήσουν τη ζωή τους σύμφωνα με τα δικά τους συναισθήματα, τις δικές τους ανάγκες. Ανώμαλοι είστε όλοι εσείς που νομίζεται ότι η φτηνή αισθητική σας μπορεί να χρησιμεύσει στην ανθρωπότητα ως νομοθέτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ανώμαλοι είστε εσείς που δε μπορείτε να αγαπήσετε το διαφορετικό και να ζήσετε μαζί του. Ανώμαλοι είμαστε εμείς που σας αφήνουμε να επιβάλλεται τη δήθεν "κανονικότητά" σας σε όσους φοβούνται να σας εναντιωθούν.
Οι άνθρωποι είναι τόσο διαφορετικοί από το διπλανό τους, που άμα είχανε και είχαμε όλοι το θάρρος να παραδεχτούμε και να εκδηλώσουμε την διαφορετικότητά μας, θα έβλεπες ότι είναι στη φύση μας να αποδεχόμαστε και να αγαπάμε το διαφορετικό. Ανώμαλοι είναι αυτοί που κρύβουν την προσωπικότητά τους, καταπιέζουν  τα θέλω και τις σκέψεις τους για να τους αποδεχτούν οι υπόλοιποι ανώμαλοι υποκριτές αυτής της κοινωνίας. Ανώμαλοι είστε όλοι εσείς που ωθείται ανθρώπους στο περιθώριο μιας δήθεν κοινωνίας και τους καταδικάζετε να ζήσουν εγκλωβισμένοι εκεί, μία ζωή που δεν αξίζει να λέγεται ζωή. Μία ζωή που εσείς από τις καφετέριες, τα σαλόνια  και τις ψευτοκοινωνικές συγκεντρώσεις σας καταδικάζετε, αλλά είστε εσείς οι ίδιοι που προκαλέσατε την ύπαρξή της. Τρέμετε μήπως και σταματήσει να υπάρχει, γιατί τότε θα σταματήσετε να νιώθετε οι πιο φυσιολογικοί, οι πιο “άνθρωποι”. Η ανωμαλία δεν είναι τίποτα περισσότερο από την επιβεβαίωση της ασθενικής, κατά φαντασία κανονικότητάς σας.
Ανώμαλοι είστε όλοι εσείς οι ανθρωποφάγοι που δε μπορείτε να σκεφτείτε λογικά, που δε μπορείτε να νιώσετε αγάπη ούτε για τον ίδιο σας τον εαυτό. Και ξέρεις φίλε μου γιατί ο ανώμαλος είσαι τελικά εσύ, και ας σε αντιμετωπίζει η ψευτοκοινωνία στην οποία έμαθες να ζεις σαν φυσιολογικό; Γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να αγαπάει, να σκέφτεται λογικά και να να προοδεύει. Αλλιώς δε θα ήσουν τόσο δυστυχισμένος. Μόνο ο δυστυχισμένος άνθρωπος θέλει να βάλει σε στενά καλούπια τη ευτυχία των άλλων, από φόβο πως εκείνοι θα τα καταφέρουν να γίνουν όσα ο ίδιος αρνείται να προσπαθήσει. Ανωμαλία είναι να θέλετε να έχετε λόγο στη ζωή των άλλων, να επεμβένετε και να κάνετε υποδείξεις.
Δε φτάνει ένα κείμενο για να σου μιλήσω για τις κτηνωδίες σε βάρος των ανθρώπων που με το ζόρι καταδικάζουμε σε μειονότητες. Δεν φτάνει ο χώρος να αναφέρω τα περιστατικά βίας σε βάρος των συνανθρώπων μας που εσύ νόμισες για διαφορετικούς. Ούτε για τους γονείς που κρίνουν τα παιδιά τους από τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και τα θέλω τους, καταντώντας οι μόνοι ανώμαλοι της δήθεν οικογένειάς τους. Ανώμαλος είναι ο κύριος Αθανασίου που δε διανοείται την ισότητα των ανθρώπων, που νομίζει πως το φύλο καθορίζει τον άνθρωπο. Ανώμαλοι είστε όλοι όσοι νομίζετε πως ο άντρας διαφέρει τόσο πολύ από τη γυναίκα, που η αγάπη πρέπει να μπει σε καλούπια. Και ξέρετε γιατί είστε ανώμαλοι; Γιατί η φύση του ανθρώπου είναι να είναι καλός, να αγαπάει, να δημιουργεί...Διαφορετικά είναι δυστυχισμένος. Εσείς καταδικάζεται την αγάπη και καλλιεργείτε το μίσος στο δήθεν όνομα αυτής, θέλοντας να παγιώσετε τη δική σας δυστυχία ως μία "καθωσπρέπει" ζωή. Αυτό είναι δείγμα ανωμαλίας, αν με ρωτάς. 
Γιατί η κανονικότητα που τόσο αρέσκεσαι να επικαλείσαι δεν προτάσσει να ερωτεύεσαι τα γεννητικά όργανα του αντίθετου φύλου. Εκτός και αν μου πεις πως υπάρχει κανονικό και μη κανονικό σεξ. Ή ότι κάθε φορά που εσύ κάνεις σεξ ή αυνανίζεσαι το κάνεις για την διαιώνιση του είδους σου (μη τυχόν και εκλείψει και δεν έχουμε λόγο να ντρεπόμαστε). Κανονικό είναι οτιδήποτε δύναται να υπάρξει και στο τέλος υπάρχει. Η διαφορετικότητα δε μπορεί να αποτελέσει κριτήριο ανωμαλίας. Δεν είναι λογικό. Αν είχες αναπτύξει την κριτική σου σκέψη, αντί να αναλώνεσαι στο να μισείς, θα ήσουν πλέον σε θέση να καταλάβεις.
Αρκετά λοιπόν... Δε θα ανεχτούμε κανέναν πλέον που προσπαθεί να παραβιάσει τα δικαιώματα όσων ζουν γύρω μας. Το αν παραβιάζει τα δικά μας δικαιώματα ή άλλων, μικρή σημασία έχει. Είμαστε υποχρεωμένοι να νοιαζόμαστε γιατί είμαστε άνθρωποι και ο άνθρωπος είναι έλλογο ον. Γιατί η αδιαφορία είναι η μόνη ανωμαλία που μπορεί να χαρακτηρίσει έναν άνθρωπο.

Matt Ridley - Ένα καλύτερο σήμερα: το πρωτοφανές παρόν

Επιμελείται η 

Matt Ridley - Ένα καλύτερο σήμερα: το πρωτοφανές παρόν

Βάσει ποιας λογικής, ενώ κοιτάζοντας όσα έχουμε αφήσει πίσω μας δεν βλέπουμε τίποτε άλλο παρά βελτίωση, θα πρέπει να αναμένουμε μόνο επιδείνωση μπροστά μας;
Τόμας Μπαμπινγκτον Μακωλεϋ -  Κριτική για το έργο του Σάουδυ «Διάλογοι για την κοινωνία»
Μέχρι τα μέσα του αιώνα που διανύουμε το ανθρώπινο είδος θα έχει αυξήσει τον πληθυσμό του από δέκα εκατομμύρια σε δέκα δισεκατομμύρια μέσα σε διάστημα 10.000 ετών. Ένα τμήμα του σημερινού πληθυσμού εξακολουθεί να ζει σε συνθήκες αθλιότητας και ανέχειας χειρότερες και από τις πιο άσχημε: συνθήκες που βίωναν οι άνθρωποι της Εποχής του Λίθου. Ορισμένοι ζουν χειρότερα απ’ ό,τι πριν από λίγους μόλις μήνες ή λίγα χρόνια. Αλλά η τεράστια πλειονότητα απολαμβάνει πολύ καλύτερη διατροφή, στέγαση, ψυχαγωγία και ιατρική περίθαλψη, και έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα σε σύγκριση με όλες τις προηγούμενες γενιές.
Η διαθεσιμότητα σχεδόν όλων όσα μπορεί να επιθυμεί ή να χρειάζεται ένας άνθρωπος -όπως τα έτη ζωής, οι γουλιές καθαρού νερού, οι ανάσες καθαρού αέρα, οι ώρες ιδιωτικού χρόνου, τα μέσα για να ταξιδεύει ταχύτερα απ’ όσο μπορεί να τρέξει, οι τρόποι επικοινωνίας με περιοχές πέρα από την εμβέλεια της φωνής του- έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία 200 χρόνια και αυξανόταν με ακανόνιστο τρόπο τα προηγούμενα 10.000 χρόνια. Ακόμη κι αν συνυπολογίσουμε τους εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν ακόμη μέσα στη μιζέρια, τις αρρώστιες και τις στερήσεις, η σημερινή γενιά των ανθρώπινων όντων έχει μεγαλύτερη πρόσβαση από όλες τις προηγούμενες σε θερμίδες, βατ, ώρες λούμεν, τετραγωνικά μέτρα, γκιγκαμπάιτ, μεγαχέρτζ, έτη φωτός, νανόμετρα, κιλά ανά στρέμμα, χιλιόμετρα ανά λίτρο, τροφοχιλιόμετρα,αεροπορικά μίλια και, φυσικά, δολάρια. Διαθέτει περισσότερα προϊόντα βέλκρο, εμβόλια, βιταμίνες, παπούτσια, τραγουδιστές, σαπουνόπερες, κόφτες για μάνγκο, ερωτικούς συντρόφους, ρακέτες του τένις, τηλεκατευθυνόμενους πυραύλους και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Σύμφωνα με μια εκτίμηση, ο αριθμός των διαφορετικών προϊόντων που μπορεί να αγοράσει κανείς στη Νέα Υόρκη ή στο Λονδίνο ξεπερνά τα δέκα δισεκατομμύρια.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις θα έπρεπε να είναι αυτονόητες, αλλά δεν είναι. Υπάρχουν άνθρωποι στις μέρες μας που πιστεύουν πως η ζωή ήταν καλύτερη παλιότερα. Όπως ισχυρίζονται, δεν έχουμε χάσει μόνο την απλότητα, την ηρεμία, την κοινωνικότητα και την πνευματικότητα που χαρακτήριζε τη ζωή στο απώτερο παρελθόν, αλλά και το ήθος. Ας σημειωθεί, βέβαια, ότι αυτή η ρόδινη νοσταλγικότητα περιορίζεται συνήθως στους εύπορους. Είναι πιο εύκολο να θρηνούμε με στόμφο για τον χαμένο αγροτικό βίο όταν δεν είμαστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιούμε αυτοσχέδιες υπαίθριες τουαλέτες.
Ας φανταστούμε λοιπόν ότι βρισκόμαστε στα 1800, σε κάποια περιοχή της Δυτικής Ευρώπης ή της ανατολικής Βόρειας Αμερικής. Μια οικογένεια μαζεύεται γύρω από το τζάκι στο λιτό ξύλινο σπίτι της. Ο πατέρας διαβάζει δυνατά τη Βίβλο και η μητέρα ετοιμάζεται να σερβίρει βραστό βοδινό με κρεμμύδια. Μία από τις κόρες τους νταντεύει το μωρό αδελφάκι της, ενώ το μεγαλύτερο αγόρι γεμίζει με νερό από μια κανάτα τις πήλινες κούπες πάνω στο τραπέζι. Η μεγαλύτερη αδελφή του ταΐζει το άλογο στον στάβλο. Έξω από το σπίτι δεν ακούγονται θόρυβοι αυτοκινήτων ούτε τριγυρνούν έμποροι ναρκωτικών, και στο γάλα της αγελάδας δεν έχουν βρεθεί διοξίνες ή ραδιενεργά κατάλοιπα. Όλα είναι γαλήνια κι ένα πουλί τραγουδάει έξω από το παραθύρι.
Ε, όχι δα! Αν και πρόκειται για μια από τις πιο ευκατάστατες οικογένειες του χωριού, η ανάγνωση της Βίβλου από τον πατέρα διακόπτεται από έναν επίμονο βήχα, προάγγελο της πνευμονίας που θα τον σκοτώσει στα 53 του χρόνια - με τη βοήθεια και του καπνού από το τζάκι. (Ανήκει στους τυχερούς, αφού το προσδόκιμο ζωής ακόμη και στην Αγγλία του 1800 ήταν μικρότερο από τα 40 χρόνια.) Το μωρό θα πεθάνει από την ευλογιά που το κάνει τώρα να κλαίει, ενώ η αδελφή του θα περάσει σύντομα στην ιδιοκτησία κάποιου μεθύστακα συζύγου. Το νερό που σερβίρει ο γιος έχει τη γεύση των αγελάδων του πίνουν από το ίδιο ρυάκι. Η μητέρα βασανίζεται από πονόδοντο.
Εν τω μεταξύ, στην αποθήκη με τον σανό ο νοικάρης του γείτονα αφήνει αυτή τη στιγμή έγκυο την άλλη της κόρη- το παιδί που θα γεννηθεί θα το στείλουν σε ορφανοτροφείο. Το βραστό κρέας είναι γκριζωπό και γεμάτο χόνδρους, αν και αποτελεί ένα σπάνιο διάλειμμα από τον συνηθισμένο χυλό αυτή την εποχή του χρόνου δεν υπάρχουν καθόλου φρούτα ή σαλάτα. Όλοι τρώνε το φαγητό με ξύλινο κουτάλι μέσα από μια ξύλινη γαβάθα. Επειδή τα κεριά είναι πολύ ακριβά, το μοναδικό τους φως προέρχεται από το αναμμένο τζάκι. Κανένα μέλος της οικογένειας δεν έχει δει θεατρικό έργο, δεν έχει ζωγραφίσει και δεν έχει ακούσει ποτέ πιάνο. Οι σχολικές σπουδές είναι απλώς λίγα χρόνια βαρετών λατινικών που διδάσκονται από κάποιο δογματικό τύραννο στο πρεσβύτερο-.
Ο πατέρας πήγε μια φορά στην πόλη, αλλά το ταξίδι τού κόστισε ένα βδομαδιάτικο, και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας δεν έχουν απομακρυνθεί ποτέ από το σπίτι τους σε απόσταση μεγαλύτερη από 25 χιλιόμετρα. Καθεμία από τις κόρες έχει δύο μάλλινα φορέματα, δύο λινά πουκάμισα κι ένα ζευγάρι παπούτσια. Το πανωφόρι του πατέρα στοίχισε ένα μηνιάτικο, αλλά τώρα είναι γεμάτο ψείρες. Τα παιδιά κοιμούνται ανά δύο σε αχυρένια στρώματα πάνω στο πάτωμα. Κι όσο για το πουλί έξω από το παράθυρο, αύριο θα πιαστεί στην παγίδα του αγοριού και θα καταλήξει στο στομάχι του.
Αν η φανταστική μου οικογένεια δεν είναι της αρεσκείας σας, ίσως να προτιμάται τα στατιστικά στοιχεία. Αν και από το 1800 ο πληθυσμός του πλανήτη  έχει εξαπλασιαστεί, το μέσο προσδόκιμο ζωής έχει υπερδιπλασιαστεί και το  πραγματικό εισόδημα έχει αυξηθεί πάνω από το εννιαπλάσιο. Σε πιο περιοριορισμενη κλίμακα, σε σύγκριση με το 1955, το 2005 το μέσο ανθρώπινο ον στον πλανήτη Γη κέρδιζε σχεδόν τα τριπλάσια χρήματα (αφού αφαιρεθεί ο πληθωρισμός), έτρωγε ένα τρίτο περισσότερες θερμίδες, ενώ η θνησιμότητα των παιδιών του είχε μειωθεί στο ένα τρίτο και το προσδόκιμο ζωής του ίδιου είχε αυξηθεί κατά ένα τρίτο.
Είχε λιγότερες πιθανότητες να πεθάνει από αιτίες όπως ο πόλεμος, ο φόνος, ο τοκετός, τα ατυχήματα, οι ανεμοστρόβιλοι, οι πλημμύρες, οι λιμοί, ο κοκίτης, η φυματίωση, η ελονοσία, η διφθερίτιδα, ο τύφος ο τυφοειδής πυρετός, η ιλαρά, η ευλογιά, το σκορβούτο και η πολιομυελίτιδα. Και είχε λιγότερες πιθανότητες να νοσήσει, σε οποιαδήποτε ηλικία, από καρκίνο ή καρδιοπάθεια, ή να πάθει εγκεφαλικό.
Είχε περισσότερες πιθανότητες να γνωρίζει γραφή και ανάγνωση και να έχει τελειώσει το σχολείο, όπως και να διαθέτει τηλέφωνο, σύγχρονη τουαλέτα, ψυγείο και ποδήλατο. Και όλα αυτά σε μία πεντηκονταετία στην οποία ο παγκόσμιος πληθυσμός έχει υπερδιπλασιαστεί, και εντούτοις τα αγαθά και οι υπηρεσίες που είναι διαθέσιμα στους ανθρώπους της υφηλίου αντί να περιοριστούν από την πληθυσμιακή πίεση έχουν αυξηθεί. Με οποιοδήποτε κριτήριο κι αν το εξετάσουμε, πρόκειται για ένα αξιοθαύμαστο ανθρώπινο επίτευγμα.
Οι μέσοι όροι αποκρύπτουν πολλά. Αλλά ακόμη κι αν διαιρέσουμε τον κόσμο σε πολύ μικρά κομμάτια, είναι δύσκολο να εντοπίσουμε κάποια περιοχή που η κατάστασή της να ήταν χειρότερη το 2005 απ’ ό,τι το 1955. Στο τέλος αυτής της πεντηκονταετίας είχε σημειωθεί μικρή πτώση του πραγματικού κατά κεφαλήν εισοδήματος μόνο σε έξι χώρες (Αφγανιστάν, Αϊτή, Κονγκό, Λιβερία, Σιέρρα Λεόνε και Σομαλία), του προσδόκιμου ζωής σε τρεις (Ρωσία, Σουαζιλάνδη και Ζιμπάμπουε) και της βρεφικής επιβίωσης σε καμία. Στις υπόλοιπες χώρες οι αντίστοιχοι δείκτες έχουν εκτοξευτεί. Στην Αφρική οι ρυθμοί βελτίωσης των δεικτών είναι βασανιστικά αργοί και άνισοι σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο, και πολλές νοτιοαφρικανικές χώρες είδαν το προσδόκιμο ζωής να βυθίζεται τη δεκαετία του 1990 με την εξάπλωση της επιδημίας του AIDS (πριν να ανακάμψει τα τελευταία χρόνια). Στη διάρκεια αυτής της πεντηκονταετίας υπήρξαν επίσης περίοδοι δραματικής επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου ή του προσδόκιμου ζωής σε κάποιες συγκεκριμένες χώρες - στην Κίνα τη δεκαετία του 1960, στην Καμπότζη τη δεκαετία του 1970, στην Αιθιοπία τη δεκαετία του 1980, στη Ρουάντα τη δεκαετία του 1990, στο Κονγκό τη δεκαετία του 2000 και στη Βόρεια Κορέα σε όλες τις δεκαετίες.
Στην Αργεντινή ο 20ός αιώνας χαρακτηρίστηκε από απογοητευτική στασιμότητα. Συνολικά, όμως, ο απολογισμός των πενήντα αυτών ετών είναι αξιοθαύμαστα, αναπάντεχα και εντυπωσιακά θετικός για τον πλανήτη. Σε σύγκριση με το 1955 ο μέσος Νοτιοκορεάτης ζει 26 χρόνια περισσότερο και έχει 15πλάσιο ετήσιο εισόδημα (και 15πλάσιο ετήσιο εισόδημα από τον αντίστοιχο Βορειοκορεάτη). Ο μέσος Μεξικανός ζει σήμερα περισσότερο απ’ όσο ζούσε ο μέσος Βρετανός το 1955. Ο μέσος κάτοικος της Μποτσουάνα έχει μεγαλύτερο εισόδημα από αυτό που είχε ο μέσος Φιλανδός το 1955. Η βρεφική θνησιμότητα είναι σήμερα χαμηλότερη στο Νεπάλ από αυτή που ήταν στην Ιταλία το 1951. Και το ποσοστό των Βιετναμέζων που ζουν με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα έχει πέσει από το 90% στο 30% μέσα σε είκοσι χρόνια.
Οι πλούσιοι έχουν γίνει πλουσιότεροι, αλλά οι φτωχοί τα έχουν πάει ακόμα καλύτερα. Από το 1980 μέχρι το 2000 οι φτωχοί στον αναπτυσσόμενο κόσμο αύξησαν την κατανάλωσή τους με διπλάσιο ρυθμό απ’ ό,τι όλος ο κόσμος συνολικά. Οι Κινέζοι είναι δέκα φορές πιο πλούσιοι, κατά δύο τρίτα λιγότερο γόνιμοι, και ζουν 28 χρόνια περισσότερο απ’ ό,τι πριν από πενήντα χρόνια. Ακόμη και οι Νιγηριανοί είναι δύο φορές πλουσιότεροι, 25% λιγότερο γόνιμοι και ζουν εννέα χρόνια περισσότερο απ’ ό,τι το 1955. Παρά τον διπλασιασμό του παγκόσμιου πληθυσμού, ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας (δηλαδή, βάσει του ορισμού της, με ημερήσιο εισόδημα χαμηλότερο από ένα δολάριο του 1985) έχει μειωθεί σε σχέση με τη δεκαετία του 1950, ενώ το ποσοστό τους είναι λιγότερο από το μισό, κάτω από το 18%. Το νούμερο παραμένει, βεβαίως, οικτρά υψηλό, αλλά η σχετική τάση δεν είναι καθόλου απογοητευτική: με τους τωρινούς ρυθμούς υποχώρησης το ποσοστό θα μηδενιζόταν γύρω στο 2035 - αν και αυτό μάλλον δεν θα συμβεί. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ, η φτώχεια μειώθηκε περισσότερο τα τελευταία πενήντα χρόνια απ’ ό,τι τα προηγούμενα πεντακόσια.

Matt Ridley -Ορθολογική αισιοδοξία. Πώς αναδύεται εξελικτικά η ευημερία.
Μετάφραση: Έλσα Βιδάλη. Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης

Βελτίωσε κι εσύ τον κόσμο!

Γράφει η  

Βελτίωσε κι εσύ τον κόσμο!

Ο Τζον Κέννεντι έλεγε λακωνικά: Μη ρωτάτε τι κάνει η χώρα για σας. Αναρωτηθείτε τι κάνετε εσείς για τη χώρα σας.’’
Είναι γεγονός πως δεν πρέπει να περιμένουμε μόνο από έναν πολιτικό ή ένα δήμο να λύσει όλα τα κοινωνικά προβλήματα ή να μας διδάξει σεβασμό και τρόπους. Πρέπει και εμείς οι ίδιοι να καλλιεργήσουμε την εσωτερική συνείδηση και να σεβαστούμε την περιοχή που μένουμε και τον πλανήτη ευρύτερα, αν θέλουμε να θεωρηθούμε σωστοί πολίτες του κόσμου.
Ας σταματήσουμε να μη σεβόμαστε τον άλλο και τον εαυτό μας. Ας σταματήσουμε να παρκάρουμε το αυτοκίνητο επάνω σε ράμπες για ανάπηρους και να μη δείχνουμε σεβασμό στο περιβάλλον και τα δέντρα. Κανένας δεν μπορεί να μας διδάξει και να μας εξαναγκάσει να σεβαστούμε με φόβο, αλλά πρέπει να διδασκόμαστε από νωρίς το σεβασμό στη διαφορετικότητα, τους άλλους και κάθε πλάσμα που υπάρχει γύρω μας.
Μην περιμένεις αποκλειστικά από το δήμο να ταΐσει τα αδέσποτα, μπορείς και εσύ να βάλεις λίγο νεράκι για τα ζωάκια της περιοχής σου υποφέρουν εκείνες τις τόσο ζεστές ημέρες.
Μην περιμένεις αποκλειστικά από το δήμο να φροντίσει το πράσινο και να σέβεται το περιβάλλον, σταμάτησε και εσύ από σήμερα να πετάς τσιγάρα και τροφές στο πάτωμα, να ρίχνεις τα σκουπίδια σου από την πολυκατοικία και να πετάς σακούλες μέσα στη θάλασσα.
Μην περιμένεις από την κοινωνία να σου μάθει τους κανόνες της οδικής συμπεριφοράς, πρέπει και εσύ να μάθεις να σέβεσαι περισσότερο τους επιβάτες και τον εαυτό σου. Ξεκίνησε από σήμερα να φοράς ζώνη και να μην τρέχεις υπερβολικά και ενώ έχεις καταναλώσει αλκοόλ. Σταμάτα να μιλάς στο κινητό και άφησε το κινητό σου για λίγο; είναι καλύτερο να απαντήσεις στο μήνυμα έστω και καθυστερημένα παρά να μην απαντήσεις ποτέ.
Η οικογένεια και το σχολείο πρέπει αυτά να τα διδάσκουν στα νέα μέλη από νωρίς. Μην περιμένεις από την πολιτική να στα διδάξει αυτά, πρέπει να αγωνιστείς και εσύ για τη βελτίωση του κόσμου αυτού.

Νίκος Τσιφόρος – O Κέκροπας κι οι σοφοί

Επιμελείται η 

Νίκος Τσιφόρος –  O Κέκροπας κι οι σοφοί

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένας Κέκροπας. Τούτος δω ο Κέκροπας ήτανε βασιλιάς.
Είχε το λοιπόν μια πολιτεία, μικρή σα μανιτάρι, είχε και το παλάτι του, τους ανθρώπους του, έβαζε φόρους, έκοβε και κάνα αυτί άμα τσακώνανε τίποτα λωποδύτες, γενικά καλός άνθρωπος ήτανε.
Φαγάς κι όλας, καραμπουζουκλής και λεβέντης, το ’τσούζε κομματάκι, έτρωγε φακή, σκόρδα κι ελιές, στις γιορτές που ψήνανε τα σφαχτά έστελνε την κνίσα να τη γευτούνε οι θεοί, του λόγου του τρελαινόταν για τα γλυκάδια και τ’ αμελέτητα, ζωή χαρισάμενη περνούσε ο Κεκροπας.
Έναν καημό είχε. Την πολιτεία του. Τι όνομα να της δώσει;
Βλέπεις, τον καιρό εκείνο, δεν ήτανε τα ονόματα εύκολα, σαν και σήμερα, που κάνεις έναν δρόμο και τον λες Γιαν Σματς να πούμε, για να μπερδεύεις τον κόσμο.
Τότες ήτανε δύσκολα τα ονόματα κι ακριβά. Να φέρεις από την Αμερική; Ούτε κουβέντα. Πρώτα, δεν υπήρχανε τα παπόρια και, το χειρότερο, ούτε υπήρχε Αμερική.
Σήμερον, ό,τι θέλεις το φέρνεις. Και τανκς Σέρμαν, που λέει ο λόγος και κάλτσες νάυλον και ρολόι της Ελβετίας. Κι άμα είσαι ξύπνος, βρίσκεις μια μηχανή, τα βάζεις μέσα σ’ ένα διπλωματικό δέμα και σκαπουλάρεις και το τελωνείο.
Τότε πώς να το γελάσεις το τελωνείο, που δεν υπήρχανε τελωνεία; Και τανκς ποιος σου ’δίνε τότε; Οι άνθρωποι δεν πολυξοδιαζόντουσαν να σε βάλουνε να φαγωθείς . με τον διπλανό σου, γιατί δεν είχαν ακόμα ανακαλύψει τη μηχανή, που λέγεται «ελευθερίες της ανθρωπότητος».
Κι ούτε «παραπετάσματα» υπήρχανε να αναταράζουνε τον κοσμάκη. Άμα είχανε τίποτις παραπετάσματα, τα βάζανε στο παράθυρο να τα κουνήσει ο αέρας. Γενικά, φριχτά ζούσανε οι άνθρωποι κείνη την εποχή Φριχτά και τεμπέλικα. Ο Κέκροπας λιαζότανε, χασμουριόταν) λιγούρευε καμιά πιτσιρίκα και την έννοια του είχε.
Ώσπου να σου ένα πρωί, έρχουνται μπροστά του ο θεός ο Ποσειδώνας κι η θεά η Αθηνά.
-Γεια σου, ρε Κέκροπα, λέει ο Ποσειδώνας.
-Γεια χαρά.
-Με ξέρεις;
Τον ήξερε ο Κέκροπας. Γιατί ο Ποσειδώνας θεός της θάλασσας ήτανε. Κοχύλια και κοράλλια τον στολίζανε, κι είχε και μια πιρούνα, άμα πείναγε, ανακάτευε τα ψάρια κι έκανε τη θάλασσα κακκαβιά,
-Γιατί δεν δίνεις, ρε, στην πολιτεία σου τ’ όνομά μου; λέει ο Ποσειδώνας. Να η θάλασσα. Μπροστά σου απλώνεται. Κι εγώ να δεις πώς θα τη στολίσω.
-Θα το σκεφτώ, είπ’ ο Κέκροπας.
Όπου μπαίνει στη μέση η Αθηνά.
-Τρίχες, του λέει. Τι να το κάνεις το λουλάκι. Να ξεβγάζεις χαώδες; Με τι νερό θα το ξεβγάζεις; Και την κόκκινη μπογιά να γράφεις συνθήματα στον τοίχο; Ζήτω το ΕΑΜ. Αμ’ στον Άι-Στράτη θα καταλήξεις, καημένε μου. Και τα σφουγγάρια τι τα θες; Να σου πιουνε τον Μαραθώνα; Όοοχι! Αθήνα να την πεις την πολιτεία. Και πού ’σαι; Όλα που σου λέει ο Ποσειδώνας, μπούρδες είναι. Εγώ θα σου δώσω ένα μεγάλο δώρο. Τη σοφία θα σου δώσω. Εδώ μέσα θ’ ανθίσουνε ούλοι οι σοφοί.
Την άκουσ’ ο Κέκροπας, σάμπως καλύτερα από τον Ποσειδώνα να τ’ άρεσε. Αθήνα την είπε την πολιτεία.
Ζοχάδα ο Ποσειδώνας. Δεν είναι να τα βάζεις με τους θεούς. Εδώ  μ 'έναν εφοριακό τα βάζεις και σε τυλίγει σε μια κόλλα χαρτί και σε χάνει δέμα. Όχι να τα βάλεις με κοτζάμ Ποσειδώνα! Καταριέται λοιπόν κατάρες μεγάλες.
Πρώτον, σαν θεός των νερών που ήτανε, τραβάει τα νερά και τα πεταει αλλού. Κατάρα μεγάλη δίνει, μια εταιρία «Ούλεν» να ’ρθει, λες να μας κορακιάσει στη δίψα και να της πληρώνουμε τον αέρα χρυσάφι και το νερό διαμάντι, λέει. Και γίνηκε.
Δεύτερον, με τα βαπόρια μας τα ’βάλε. Βαπόρι να ’χουμε και βατηρι να μη σταυρώνουμε, λέει. Έτσι κι αποχτήσαμε πλεούμενο, ξένη σημαία να το χαίρεται, λέει, Παναμάς και Οντούρα στους παπαφίγκους να κυματίζουνε, κι οι εφοπλιστές το φράγκο τους να μη δούμε. Και γίνηκε.
Ύστερα τον «ΟΛΠ» καταράστηκε. Καλά παιδιά κει μέσα να μπουνε και να τα φάνε μέχρι σιλόβιδα. Τα φράγκα μας σαμπάνια να  γινουνε, να πίνουνε οι ξένες κοκότες να σουρώνουνε, τα έμπορέυμαατα, τα σκυλόψαρα να τα χαίρουνται, τ’ αλευριά μας μαύραγοριτες να τα διαφεντεύουνε. Και γίνηκε.
ΚΙ άλλες κατάρες ο Ποσειδώνας έδωσε. Ένα σωρό. Μα η Αθηνά  λεβέντρα, περδικόστηθη και αστρογαλανομάτα, γέλασε.
-Τι σε νοιάζει; του λέει του Κέκροπα. Εσύ τους σοφούς σου δε θα ’χεις; Όλες του οι κατάρες στάχτη και μπούρμπερη.
Τρομάρα να της έρθει της Αθηνάς. Ω, ρε και να το ’ξερες κατά-καημένε Κέκροπα! Γιατί τη μεγάλη κατάρα δεν την έδωσε ο Ποσειδώνας. Η Αθηνά την έδωσε. Τους σοφούς. Μας κάψανε. Ασε τη φαγωμάρα τους, άσε τη στραβομάρα τους, άσε την κουταμάρα τους... Το άλλο, αδέρφια μου... το άλλο... Τη στομαχάρα τους.
Δεν πιστεύετε δηλαδή; Ε, άμα δεν πιστεύετε, ανοίξτε το ραδιόφωνο κι ακούστε τις προεκλογικές τους δηλώσεις.
Όχι, τι;
***
Νίκος Τσιφόρος – Ο κόσμος κι ο κοσμάκης

Νονοι και δωρα (ιδεες)

  Ένα από τα πιο σημαντικά  δώρα  που πρέπει να κάνετε στα βαφτιστήρια σας είναι η πασχαλινή λαμπάδα. Συμβολίζει την Ανάσταση του Κυρίου, τη...