Έρως: ένα βαλς για δυο

Γράφει η  Κωνσταντίνα Κιούση

Ο Έρως ήταν ο φτερωτός θεός της αγάπης, κατά την ελληνική μυθολογία. Σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο, χτυπούσε με τα βέλη του δύο ανθρώπους και αυτοί, ξάφνου, ερωτεύονταν παράφορα. Σύμφωνα με την ορφική διδασκαλία, ο Έρως ήταν αποκύημα της νύχτας και του ερέβους.

Ο Ευρυπίδης διαχώρισε την δύναμη του Έρωτα σε δύο μορφές: αυτή που οδηγεί στην αρετή και εκείνη που μπορεί να οδηγήσει στην αθλιότητα. Δύο μορφές στον Έρωτα απέδωσε και ο Πλάτωνας, καθώς τον διέκρινε σε καλό και κακό (Connolly, 1989[1]). Η πρωτόγονη και μυστηριώδης προέλευσή του δεν προσδιορίστηκε, πλήρως. Η σπουδαιότητα και η φωτεινότητα του μοναδικού καρπού του, όμως, δεν έσβησαν ποτέ.

Ο Έρωτας του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, στο γλαφυρό έργο του Σαίξπηρ, ήταν κεραυνοβόλος και πραγματοποιήθη μέσα σε ένα ορκισμένο εχθρικό πλαίσιο μεταξύ των δύο οικογενειών, των Καπουλέτων και των Μοντέγων. Οι αριστοτεχνικές θεατρικές συμπαιγνίες του Σαίξπηρ συνδέουν τις θανατερές εκφάνσεις της ανθρώπινης προσωπικότητας με τον αιώνια αφοσιωμένο στον Έρωτα σκοπό. Αγάπη και Μίσος, Ζωή και Θάνατος συμφιλιώνονται εντέχνως, μέσα από τις ρομαντικές και σκοταδιστικές περιγραφές του Έρωτα των δύο νέων, στην πόλη της Βερόνας. Η τραγική κατάληξη των ηρώων αποτελεί το εφαλτήριο λάκτισμα σηματοδότησης μιας σύνθετης αναζήτησης για το τί είναι ο Έρωτας. Ύμνο προς τον Έρωτα αποτελεί και η «Δωδέκατη Νύχτα» του Σαίξπηρ, η νύχτα, κατά την οποία όλα επιτρέπονται. Μέσα από την γοητευτική κατάδυση στον ψυχικό κόσμο των ηρώων, ο συγγραφέας επεξεργάζεται και επαναπροσδιορίζει τις αρχετυπικές διαστάσεις του Έρωτα, των εξουσιαστικών μηχανισμών και των κοινωνικών συμβάσεων που επηρεάζουν και διαμορφώνουν την ζωή των ανθρώπων. Η μυθoπλαστική κατασκευή, οι πλανευτικές σειρήνες, το όνειρο, οι αντιθέσεις του φαίνεσθαι και του είναι, καθώς και η λυσσαλέα και αιώνια αντίθεση ανάμεσα στον Έρωτα και το Πένθος αποτελούν τα θεατρικά παιχνιδίσματα των ηρώων.

Σύμφωνα με τον Freud (Laplanche, 1970/1980[2]), ο ψυχισμός του ατόμου είναι εξ’ολοκλήρου δομημένος στο ενορμητικό δίπολο Ζωής και Θανάτου. Η Ζωή είναι ο Έρωτας ή η Αρχή της Ηδονής, όπως την χαρακτήρισε ο σπουδαίος ψυχαναλυτής, και σχετίζεται με τα: ευχαρίστηση, ενορμήσεις, οτιδήποτε οδηγεί σε ένωση και συγκρότηση, επιθυμία ηδονής βάσει των βιολογικών ενστίκτων και των ασυνείδητων ψυχικών μηχανισμών, τις μη ανεσταλμένες σεξουαλικές ενορμήσεις, αλλά και αυτές που έχουν μετουσιωθεί σε δημιουργικότητα και ανάπτυξη του πολιτισμού (αποσεξουαλικοποιημένες ενορμήσεις). Με την αναφορά του στον Θάνατο ή Αρχή του Νιρβάνα, ο Freud εννοεί το οτιδήποτε οδηγεί σε αποσύνδεση και καταστροφή, καθώς και την προτεραιότητα του μηδενός έναντι της σταθερότητος. Ο Θάνατος αφορά την επιθυμία επιστροφής στην κατάσταση πριν από την γέννηση, όπου δεν υπάρχουν ανάγκες, άρα ούτε και πόνος/επιστροφή στην ανόργανη ύλη. Ο Θάνατος αντιπροσωπεύει, για τον πληγμένο ψυχισμό, την πλήρη ηρεμία, αταραξία και αποσύνθεση. Χαρακτηρίζεται ως ο τελικός στόχος της ζωής, λόγω της ζωτικά και βιολογικά εσωτερικής και θεμελιακής τάσης της κάθε ψυχής. Η Ζωή και ο Θάνατος, στην ψυχανάλυση, αποτελούν δύο ασυμφιλίωτα αντίπαλες αρχέγονες μελωδίες. Δυνάμεις φιλότητος και νείκους, λοιπόν, κυριαρχούν την ψυχή, η οποία ακροβατεί στην διαρκή πάλη Ζωής και Θανάτου: των δύο βασικών ενστίκτων, των οποίων η μορφή προέρχεται από τα ασυνείδητα μνημονικά κατάλοιπα του ψυχισμού και τις πρωταρχικές οιδιπόδειες ταυτίσεις του. Έρως και Θάνατος πραγματοποιούν ένα αισθαντικό και μυστικιστικό τάνγκο γεμάτο φαντασιακές αναπαραστάσεις και πρωτόγονες μουσικές. Ανείπωτες προκλήσεις λαμβάνουν χώρα και ο ψυχισμός απογυμνώνεται...νιώθει παντοδύναμος, αλλά και ευάλωτος...γίνεται ρομαντικός και συνάμα βίαιος.

Αφήνεσαι στον Έρωτα...μια μαγική έλξη έχει κατακυριεύσει την ύπαρξή σου. Όλα μοιάζουν ιδανικά...το παραμύθι σου έχει γίνει η πραγματικότητά σου και το ερωτικό αντικείμενο ο ήρωάς σου. Η πίστη σας είναι μία και είναι κοινή...να ζωντανέψει το όνειρο. Εσύ και αυτός...εσύ και αυτή...έχετε την ίδια ταυτότητα, απολαμβάνετε τις ίδιες παραισθητικές απολαύσεις, απολαμβάνετε τα πάθη και φτάνετε τόσο κοντά...στην Ζωή και στον Θάνατο. Στο «Μονόγραμμα», ο Οδυσσέας Ελύτης εξυμνεί τόσο τον Έρωτα, όσο και το Πένθος:

«Θα πενθώ πάντα -μ’ακούς- για σένα, μόνος, στον Παράδεισο (...) Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς και τραγουδώ τ’άλλα που πέρασαν (...) Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα (...) Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό και μισή να σε κλαίω μες τον Παράδεισο» (Ελύτης, 2013/1971[3]).

Μέσω του Έρωτα, αισθάνεσαι τον μαγνητισμό μιας εκθαμβωτικής παντοδύναμης έλξης, νιώθεις πως το πλήρωμα του χρόνου ήλθε και ο πρωταρχικός σου σκοπός πραγματοποιείται...η ολοκληρωτική ταύτισις. Η απουσία του Έρωτα, η απομάκρυνση του παραληρηματικού αυτού πάθους, οδηγεί σε ένα ψυχικό κενό...ένα κενό που εξισώνεται με την αιώνια ανολοκλήρωση της ανθρώπινης ύπαρξης...με το κενό του Θανάτου...του πραγματικού Θανάτου. Οι φόβοι αναβιώνονται και τα ένστικτα Θανάτου αναδύονται. Μονάχα η κατάδυση στον επόμενο ερωτικό κόσμο θα σου δώσει ξανά ζωή...θα σε επαναφέρει στον Παράδεισο...στο παντοτινό όνειρο. Άλλωστε, το έχεις τόσο ανάγκη.

Το βραδυνό σιωπητήριο του Έρωτα επιτρέπει κάθε σκέψη, κάθε όνειρο, κάθε άγγιγμα. Η εύγλωττη σιωπή αυτής της νύχτας σπάει κάθε φόρμα, κάθε καλούπι. Δεν υπάρχει κοινωνία...δεν χρειάζεται να υποτασσόμαστε σε κανέναν κομφορμισμό, σε καμία επιταγή...δεν υπάρχουν απαγορεύσεις. Εσύ ορίζεις τον κόσμο...τον πλάθεις, όπως επιθυμείς, δίχως όρια και κανόνες. Τους κανόνες του παιχνιδιού τους καθορίζεις εσύ και αυτός...εσύ και αυτή...εσύ, δηλαδή. Μέσα από ένα αριστουργηματικό τετράστιχο ποίημα, την «Ηδονή», ο Καβάφης μας παρασύρει στον απύθμενο μυστικό βυθό της ερωτικής θάλασσας:

«Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα. Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα, που αποστράφηκα την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας» (Καβάφης, 2011/1917[4]).

Νιώθεις πως τα έχεις όλα και ξάφνου... χάνονται...γίνονται στάχτες...στάχτες που βυθίζονται σε ένα ρομαντικό και νοσταλγικό βαλς...ένα βαλς, στο οποίο επιζητάς την συντροφιά κάποιου άλλου...του ενός...του μοναδικού. Βλέπεις το βαλς...είναι χορός μόνο για δυο. Έχω μια απορία...αν μπορούσες να αναβιώσεις/να επαναφέρεις, στον παρόντα χρόνο, στιγμές του παρελθόντος σου...ποιές θα ήταν, άραγε, αυτές; Μη βιαστείς...σκέψου...συλλογίσου και απάντα στον ίδιο σου τον εαυτό...τον αιώνια σύμμαχο και εχθρό σου...την αιώνια αγάπη σου και την παντοτινή σου καταστροφή.

 Από την αρχαιότητα, μέχρι τον Σαίξπηρ, και από τον Freud και την ψυχανάλυση, μέχρι τους μεγάλους Έλληνες ποιητές. Διαφορετικές οι εποχές, αλλά όλες έχουν ένα κοινό...την προσπάθεια εξιχνίασης του μυστηρίου του Έρωτα, αυτού του παντοτινού αινίγματος.

Ένα ασπρόμαυρο φιλμ για τον Έρωτα.

---

[1] Connolly, David (1989), «Τα φτερά του έρωτα Ή ο έρως ως παρόρμηση για μάθηση» στο: Εισηγήσεις γοητευτική κατάδυση

[2] Laplance, Jean (1988), «Ζωή και Θάνατος στην Ψυχανάλυση», Μετάφραση: Παπαγιαννοπούλου, Ναταλία, Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα (Το πρωτότυπο έργο εκδόθηκε το 1970).

[3] Ελύτης, Οδυσσέας (2013), «Το Μονόγραμμα», Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα (Το πρωτότυπο έργο εκδόθηκε το 1971).

[4] Καβάφης, Κωνσταντίνος, Π. (2011), «Καβάφης: Ποιήματα εν όλω», Εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί, Αθήνα (Το πρωτότυπο έργο εκδόθηκε το 1917).

https://www.o-klooun.com/koinonia/eros-ena-vals-gia-dyo

Ευφυΐα και ψυχικές διαταραχές

Γράφει η  Ζωή Αργύρη

Ευφυΐα και ψυχικές διαταραχές: αυτοκαταστροφικός μονόδρομος ή εποικοδομητική (υπο όρους) αμφίδρομη σχέση;

Πριν από 2.500 χρόνια ο Αριστοτέλης υποστήριξε πως «δεν υπάρχει καμία μεγάλη ιδιοφυΐα χωρίς κάποια δόση παράνοιας». Σήμερα ο ισχυρισμός του αποδεικνύεται επιστημονικά καθώς πολυάριθμες μελέτες αποδεικνύουν πως η ευφυΐα σχετίζεται με ισχυρότερες τάσεις που αφορούν στην κατάθλιψη, στη σχιζοφρένεια και στη διπολική διαταραχή καθώς επίσης και σε εθισμούς όπως τα ναρκωτικά και το αλκοόλ.

Σύμφωνα με μία μελέτη που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Neuron αυτό οφειλεται σε μία πρωτεΐνη που παράγεται στον εγκέφαλο (neuronal calcium sensor-1 protein) και η οποία έχει άμεση σύνδεση με τη μνήμη, τη δημιουργική σκέψη και με σοβαρές ψυχικές διαταραχές όπως οι παραπάνω.

Επιπρόσθετα, σε έρευνες που έλαβαν χώρα στην Αγγλία και σε Σκανδιναβικές χώρες αποδεικνύεται πως υπάρχει άρρηκτος δεσμός ανάμεσα στη διπολική διαταραχή και στις υψηλές επιδόσεις των μαθητών στο σχολείο ειδικότερα σε όσους μελετούσαν μαθηματικά, λογοτεχνία και μουσική.

Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνεται ιστορικά από αναρίθμητα παραδείγματα εξεχόντων προσωπικοτήτων του χώρου της τέχνης και των επιστημών που ταλανίστηκαν από σοβαρές ψυχικές ασθένειες κατα τη διάρκεια του πολύκροτου βίου τους όπως ο Van Gogh, ο Κερτ Κομπέιν,η Σύλβια Πλαθ, ο Έντεκα Άλαν Πόε, η Βιρτζίνια Γουλφ και χιλιάδες άλλοι.

Φαίνεται λοιπόν, πως αναπτύσσεται μία αλληλοσχέση ανάμεσα στην ευφυΐα και το δημιουργικό πνεύμα κάτι ωστόσο που δεν αποτελεί τον κανόνα σύμφωνα με μία γνωστή έρευνα των Getzels και Jackson (1962), που δείχνει ότι δημιουργικοί άνθρωποι δεν ήταν κατ’ ανάγκην και οι έχοντες την πλέον υψηλή νοημοσύνη.

Αυτό το συμπέρασμα χρήζει ιδιαίτερης προσοχής καθώς σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων με έντονη συνύπαρξη ψυχικών ασθενειών και καλλιτεχνικής δραστηριότητας, οι πράξεις αυτοχειρίας κατέχουν υψηλό ποσοστό καθιστώντας τις πράξεις αυτοκαταστροφής ως μία πράξη ηρωισμού σε μία προσπάθεια λύτρωσης μίας βασανισμένης ιδιοφυίας.

Φυσικά αυτός ο τρόπος σκέψης κρίνεται από την επιστημονική κοινότητα ως ανεδαφικός καθώς η γοητεία σε μία πράξη αυτοχειρίας είναι το ίδιο παράλογη με τη δαιμονοποίησή της αφού αναστέλλει την κατανόησή μας για σοβαρές ψυχικές διαταραχές που υποβόσκουν στις εξέχοντες καλλιτεχνικές προσωπικότητες που ενδεχομένως πολλοί από εμας έχουμε θαυμάσει.

Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι πως η κατάθλιψη ή οποιαδήποτε άλλη ψυχική διαταραχή δεν αποτελεί το εισιτήριο μίας ιδιοφυίας και κατ’επεκτάση μίας πράξης αυτοχειρίας. Η αυτοκτονία αποτελεί μία από τις σοβαρότερες εκφάνσεις των ψυχικών ασθενειών και σίγουρα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ως μία φυσιολογική ή ακόμα και ηρωική πράξη ενός ευφυούς και δημιουργικού ανθρώπου.

Ένας άνθρωπος που προβαίνει σε μία τέτοια ενέργεια, κρίνεται ψυχικά διαταραγμένος και στόχος μας θα πρέπει να είναι η πρόληψη και η σωστή ενημέρωση από επιστήμονες του χώρου της Ψυχιατρικής έτσι ώστε να αντιμετωπίσουμε με τον κατάλληλο χειρισμό τέτοιες περιπτώσεις που ενδεχομένως αντιλήφθουμε στο περιβάλλον μας.

Αξίζει να σημειωθεί πως η οπτική γωνία με την οποία βλέπουμε τέτοιες καταστάσεις διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο καθώς οδηγεί πολλούς ανθρώπους στο να χρησιμοποιούν τις ταμπέλες του «άρρωστου», του «καταθλιπτικού», του «προβληματικού» κ.ά τις οποίες μακροπρόθεσμα θα υιοθετήσει και ο ίδιος ο πάσχων οδηγώντας τον συχνά σε προβληματικές εσωτερικεύσεις που λειτουργούν ανασταλτικά στην προσπάθεια ανάρρωσής του.

Η παιδεία, οι αντιλήψεις και το πνευματικό επίπεδο της κοινωνίας καθώς και η η επιστημονική πρόοδος σε θέματα ψυχικής υγείας της κάθε χώρας ασφαλώς διαδραματίζει βαρυσήμαντο ρόλο στην υιοθέτηση τέτοιων απόψεων.

Εν κατακλείδι, η αλληλοσχέση δημιουργικότητας, ευφυίας και ψυχικών διαταραχών είναι επιστημονικά αποδεδειγμένη και δεδομένου οτι η αυτοχειρία ή οποιαδήποτε άλλη πράξη αυτοκαταστροφής αποτελούν τις σοβαρότερες εκφάνσεις αυτών των διαταραχών, δεν θα πρέπει να θεωρούνται σε καμία περίπτωση ως μία δικαιολογημένη ή «φυσιολογική» αντίδραση λύτρωσης υπο το μανδύα της «βασανισμένης ιδιοφυίας».

Κρίνεται αναπόδραστη αναγκαιότητα η συνειδητοποίηση εκ μέρους του πάσχοντος αλλά και του περιβάλλοντός του, πως οποιαδήποτε ψυχική ασθένεια δεν αποτελεί αντικείμενο ντροπής, τύψεων ή κατωτερότητας γι’αυτό και η αποδοχή της διαφορετικότητας του ατόμου καθώς και η ορθολογική αντιμετώπιση της συμπτωματολογίας του, θα αποτελέσουν το εναρκτήριο λάκτισμα στην προσπάθεια απελευθέρωσης από τους δαίμονες που αποδομούν την ψυχική του ισορροπία.

Στόχος καθίσταται η πρόληψη και η σωστή ενημέρωση από επιστήμονες της Ψυχιατρικής σε θέματα ψυχικής υγείας. Η οποιαδήποτε ακραία αντιμετώπιση των ψυχικών ασθενειών αποτελεί τροχοπέδη στην προσπάθεια παροχής βοήθειας σε ανθρώπους που πραγματικά χρειάζονται την στήριξη και την επιστημονική αρωγή μας.

Με αυτή την ασφαλιστική δικλείδα, άνθρωποι με ιδιάιτερη ευφυία που ενδεχομένως αντιμετωπίζουν κάποια διαταραχή θα μπορέσουν να εκφράσουν εποικοδομητικά το μεγαλείο του ταλέντου τους.

Ίσως τελικά αυτή η ανάγκη έκφρασης του ιδιαίτερου ψυχισμού τους και η απόδραση από την επίπονη πραγματικότητα είναι που ωθούν αυτά τα άτομα στην ενασχόλησή τους με τον κόσμο των τεχνών και των επιστημών καθιστώντας τους ιδιαίτερα επιτυχημένους στο αντικείμενο που επιλέγουν.

Αυτό φυσικά αποτελεί προσωπική άποψη και δεν αποδεικνύεται με επιστημονικές μελέτες.

Facebook: Zoe Argiri

Πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ

https://www.o-klooun.com/philosophy/effyia-kai-psyxikes-diataraxes

Ενοχές: Όταν τα “θέλω” υποδουλώνονται στα “πρέπει”

Γράφει η  Ζωή Αργύρη

Πόσες φορές έχεις καταστεί έρμαιο των σκέψεων και της ηθικής σου που δεν κατάφεραν να αγγίξουν τον «ιδανικό εαυτό», όπως εσύ τον έχεις θεσμοθετήσει; Πόσες φορές έχεις νιώσει τις ψυχοσωματικές επιδράσεις (ανησυχία, λύπη, στομαχόπονος, κρίση πανικού, κ.ά) μίας αποτυχίας στην εναρμόνιση της συνείδησης με τις τελικές ενέργειες σου;

Κάποιοι χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς όπως «μαύρο πρόβατο» ή «αποδιοπομπαίος τράγος» – κεντρικό τμήμα άλλοτε της εξιλαστήριας τελετής Γιομ Κιπούρ- για να περιγράψουν την παραπάνω κατάσταση.

Τον άνθρωπο, δηλαδή, που σε συγκινησιακό και αισθητικό επίπεδο θεωρείται μη αποδεκτός από την κοινωνία ή την οικογένεια και ταλανίζεται από ενοχές που συνιστούν παρα-προϊόν των πράξεών του το οποίο συγκρούεται με τον ηθικό κώδικα που έχει επιβληθεί από τους ίδιους ή από εξωτερική πηγή.

Έτσι, αναπτύσσει το συναίσθημα της ενοχής από το υπερεγώ στο μητριαρχικό επίπεδο και τον Εαυτό, καθιστώντας το «είναι» τους ανίκανο να αναπτυχθεί και να συνθέσει μία συνεκτική ατομική ταυτότητα με αποτέλεσμα να προβάλλεται διαρκώς πάνω στο συλλογικό και τις υποχρεώσεις του, παραβλέποντας την ατομική του ακεραιότητα.

Ανασφάλεια, αποξένωση, φόβος της απόρριψης και χαμηλή αυτοεκτίμηση συνθέτουν τον καμβά των ενοχικών σκέψεων, θυμίζοντας το περίφημο γκρίζο πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ..

Φρόιντ, Λακάν, Μελανί Κλάιν,Βίννικοτ, Λούις Ενγκελ, Τομ Φέργιουσον και δεκάδες άλλες σπουδαίες προσωπικότητες της επιστήμης της Ψυχικής Υγείας, ξόδεψαν αμέτρητα μελάνια σε μία προσπάθεια να προσδιορίσουν τις γενεσιουργές αιτίες εκδήλωσης του ενοχικού συνδρόμου, με τις εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, το βιωμένο τραυματικό παρελθόν καθώς και τα μοντέλα διαπροσωπικών σχέσεων που συνέβαλαν στη δημιουργία νευρωσικών λειτουργιών της προσωπικότητας, να πρωτοστατούν.

Δεν θα αναλύσω περαιτέρω την πηγή του συναισθήματος της ενοχής καθώς θεωρώ μείζονος σημασίας τη διττή φύση που αυτή εμπεριέχει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι πέφτουν συχνά στην πλάνη της συσχέτισης ενοχής και ενδιαφέροντος. Παγιδεύονται δηλαδή στην αυταπάτη ότι ένας άνθρωπος που δεν νιώθει ενοχές είναι «κακός» γιατί δεν νοιάζεται. Το τραγελαφικό με αυτό τον τρόπο σκέψης είναι πως για να εναρμονίσεις το «καλό» με το «είναι» σου, πρέπει να νιώσεις ενοχές και να ακολουθείς απαρέγκλιτα όσα το περιβάλλον σου επιθυμεί.

Ασφαλώς, αυτό το σκεπτικό συνθλίβει τις ατομικές ανάγκες και βαθύτερες επιθυμίες και καθιστά το άτομο ανήμπορο να χτίσει το δικό του ηθικό κώδικα να λειτουργήσει βάσει αυτού, έχοντας μία ήρεμη και ευτυχισμένη ζωή.

Η ενοχή μετατρέπεται σε κραυγή απόγνωσης και το άτομο νιώθει ανίκανο να κατορθώσει κάτι, ανήμπορο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αισθανόμενο ανεπαρκές και «λίγο» ανάμεσα στο «πολύ» των ανθρώπινων φωνών γύρω του που αλαλάζουν στα αυτιά του και σαπίζουν κάθε ίχνος της υγιούς αυτοεκτίμησής του.

Έτσι η ψυχή του ατόμου θυσιάζεται στη νοσηρότητα της ενοχής εξαιτίας του φόβου της απώλειας της αγάπης, θαυμασμού ή εκτίμησης των ανθρώπων που είναι σημαντικοί στη ζωή του. Ωστόσο, η ενοχή όταν διατηρείται στα πλαίσια της ισορροπημένης αλληλεπίδρασής μας με τους άλλους ανθρώπους, συνιστά αναγκαίο συναίσθημα.

Στην περίπτωση αυτή αποτελεί ένα πολύ σημαντικό και χρήσιμο συναγερμό που ηχεί δυνατά κάθε φορά που διαπράττουμε ενέργειες που βιάζουν την ηθική μας.

Είναι οι εσωτερικοί μας κανόνες που μας βοηθούν να ελέγξουμε τις άσχημες πτυχές του χαρακτήρα μας, όπως το θυμό, την επιθετικότητα, τον εγωισμό, την απληστία και να τηρούμε τους βασικούς κανόνες «καλής» συμπεριφοράς.

Έτσι, μας δίνεται η δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε και να επανορθώσουμε για το όποιο παράπτωμα, βλάβη ή ατύχημα μπορεί να προξενήσαμε.

Τα λάθη άλλωστε είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και όσο έχουμε τη δύναμη ψυχής να νιώσουμε υγιείς ενοχές και να τα αναγνωρίσουμε, τότε μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μία ασπίδας σοφίας για το μέλλον!

Ας μην θυσιάζουμε, λοιπόν, στο βραχυπρόθεσμο βωμό των ενοχικών συμπτωμάτων, μακροπρόθεσμες αξίες όπως η Ευτυχία! Αυτοαποδοχή, συμπόνια για τον εαυτό και αγάπη για το ιδιαίτερο «είναι» μας είναι το μυστικό μείγμα για να σχηματίσουμε τη χημική ένωση των εσώτερων επιθυμιών μας.

Αγαπώ τον εαυτό μου, σέβομαι τις ανάγκες του, αντιμετωπίζω τα καταπιεσμένα συναισθήματα μου, απελευθερώνομαι από το φόβο απόρριψης και χτίζω μία ζωή απαλλαγμένη από νοσηρές ενοχές, γεμάτη φως και σεβασμό σε όσα το σώμα και η ψυχή μου έχουν ανάγκη!

Facebook: Zoe Argiri

Πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ

https://www.o-klooun.com/philosophy/enoxes-otan-ta-thelo-ypodoulonontai-sta-prepei

Διατροφικές διαταραχές: Όταν η ψυχή «πεινά», το σώμα πονά..

Γράφει η  Ζωή Αργύρη

Σε μία κοινωνία που το πνεύμα ατονεί και η ψυχή χάνεται στο κυκεώνα του «φαίνεσθαι» και της «τέλειας» εικόνας σε μία προσπάθεια να γεμίσει τα τενεκεδένια κονσερβοκούτια άδειων συναισθημάτων που τη ρυπαίνουν, η τελειοθηρία βρίσκει γόνιμο έδαφος για να απλώσει τα πλοκάμια της. Ανθρώπινες ψυχές πνιγμένες σε μία αγχώνη υψηλών προσδοκιών που το «είναι» τους θέτει.

Στην παράσταση των απαιτήσεων πρωταγωνιστούν οι διαταραχές πρόσληψης τροφής (ψυχογενής βουλιμία, νευρική ανορεξία, υπερφαγία) με δραματικές συνέπειες για την ψυχική και σωματική υγεία των νέων ανθρώπων που προσβάλλει κατά κόρον. Ένας φαύλος κύκλος συνεχούς αμφισβήτησης του «εγώ», χαμηλής αυτοεκτίμησης, απογοήτευσης και παραίτησης εκφρασμένης μέσα από μία διαταραγμένη σχέση με το φαγητό.

Απόρροια αυτού είναι το αίσθημα αποξένωσης του ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό, η αδυναμία δημιουργίας ενός βαθύτερου εσωτερικού κόσμου και η φυλάκιση της ευαισθησίας και των αυθόρμητων συναισθημάτων σε μία ανελέητη προσπάθεια για την επίτευξη του «τέλειου». Τότε αδυνατώντας να διαχειριστεί αυτά τα δύσκολα συναισθήματα που προκαλούνται από την ψυχαναγκαστική τελειομανία, την οποία επιβάλλει στον εαυτό του ώστε να νιώσει την αποδοχή, την αγάπη και την εσωτερική γαλήνη που ενδεχομένως νιώθει ότι λείπει, οδηγείται όλο και πιο βαθιά στα σκοτεινά μονοπάτια των διατροφικών διαταραχών.

Ουσιαστικά, η αδηφάγα κατανάλωση του φαγητού ή αντίστοιχα η στέρηση αυτού αποτελεί μια προσπάθεια για αίσθημα πληρότητας απέναντι στη μοναξιά, το κενό και την εφιαλτική πραγματικότητα που ζει κάθε λεπτό της ημέρας, έχοντας το χειρότερο αντίπαλο που θα μπορούσε να έχει: τον ίδιο του τον εαυτό... Η άκρατη ανάγκη του για αποδοχή και συμμόρφωση με τα κοινωνικά πρότυπα τον ωθεί στο να εκδηλώνει αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές ακολουθώντας τη «λογική» ενός ψυχικά διαταραγμένου ατόμου που πονά και υποτάσσεται στον εσωτερικό δαίμονα που τον ταλανίζει.. Ο αγώνας για απελευθέρωση είναι αέναος και πολύ ψυχοφθόρος. Τις περισσότερες φορές μάλιστα είναι κρυφός μέχρις ότου εκδηλωθούν έντονα οι συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς.

Ο συσχετισμός πραγματικότητας και ειδώλου στον καθρέπτη χάνει την ψυχική ισορροπία που η λογική επιβάλλει. Τα άτομα με διατροφικές διαταραχές διαθέτουν πολλά κάτοπτρα διαστρεβλωμένης οπτικής που πέρα από τα προαναφερθέντα σκοτεινά μονοπάτια, εισβάλλει απειλητικά στην ποιότητα της ερωτικής πράξης. Η αιτιολογία αυτού είναι έκδηλη: ο φόβος της συναισθηματικής εγγύτητας που αφορά γενικότερα σε πολλές πτυχές ενός ατόμου με διαταραχή πρόσληψης τροφής, αφορά επίσης στον τρόπο με τον οποίο σχετίζεται με τον εαυτό και το σώμα του. Χτίζοντας τοίχους στα εξωτερικά αισθητηριακά ερεθίσματα, προσπαθεί να προστατέψει το ασταθές βαρόμετρο της ψυχής του. Η σεξουαλική επιθυμία χάνεται και το σώμα αμυντικά αντιστέκεται να συναντήσει κάποιο άλλο υπό τον ήχο των εσωτερικών ερινύων «δεν είμαι αρκετα καλός... δεν έχω όμορφο σώμα... κανείς δεν μπορεί να με αγαπήσει...». Οι αναστολές που προκύπτουν από την εικόνα του σώματος που δεν ικανοποιούν το «τέλειο» όπως εκείνοι το ορίζουν, συρρικνώνουν τη σεξουαλικότητα, αυξάνουν το φόβο της απόρριψης και η επιθυμία για φαγητό αυξάνεται.

Άραγε είναι όμως μόνο παιχνίδι του νου; Μήπως τελικά ο άνθρωπος που πάσχει από ψυχαναγκαστική τελειομανία που συνακόλουθα τον οδηγεί σε κάποια μορφή διατροφικής διαταραχής, φοβάται να δει το πραγματικό του εαυτό και επαναπαύεται στο πλασματικό είδωλο που δημιουργεί ο νους του, σε μία προσπάθεια επιβίωσης από τον ψυχικό πόνο που νιώθει;

Ο Έριχ Φρομ διατύπωσε την άποψη οι ο σύγχρονος άνθρωπος φοβάται να αντικρύσει τον εαυτό του κατάματα. Φοβάται τις εσωτερικές αντιφάσεις και ενδεχομένως την οδύνη που θα μπορούσε να γεννήσει η διαπίστωση ότι από τον εσωτερικό κόσμο δεν απομένουν και πολλά για να υπερασπίσει. Φοβάται την περισυλλογή και την αυτογνωσία όμως δίχως αυτές τις ασφαλιστικές δικλείδες, δεν νοείται η κατάκτηση της εσωτερική ζωής η οποία είναι ταυτότητα και απόδειξη αυθεντικότητάς μας.

Ασφαλώς, η θεσμοθέτηση υψηλών στόχων ανήκει στις λογικές και σεβαστές ανάγκες του ανθρώπου, όμως στόχος θα πρέπει να είναι το «κάλλιστο» σε συμφωνία με τις δυνατότητες και τα ψυχικά αποθέματα του καθενός και όχι το «μέγιστο». Αναπόδραστη αναγκαιότητα κρίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις η εξειδικευμένη επιστημονική αρωγή σε ψυχοθεραπευτικό και διατροφικό επίπεδο για να μπορέσει το άτομο που πάσχει από κάποια διατροφική διαταραχή, να νικήσει τον εσωτερικό δαίμονα που τον ταλανίζει.

Facebook: Zoe Argiri

https://www.o-klooun.com/philosophy/diatrofikes-diataraxes-otan-i-psyxi-peina-to-soma-pona

Άκου την ψυχή σου - Ερωτεύσου τη ζωή - Γίνε Αυθεντικός!

Γράφει η  Ζωή Αργύρη

Η δύναμη που ο καθένας μας έχει μέσα του είναι τόσο μοναδική όσο ένας πολύτιμος λίθος. Είμαστε εμποτισμένοι με τις ιδιαίτερες ικανότητες που ο κάθε ένας από εμάς διαθέτει και διεκδικούμε στη ζωή όσα πιστεύουμε πως θα μας κάνουν να νιώσουμε πλήρεις και ευτυχισμένοι. Πόσο όμορφο και ισορροπημένο ακούγεται όλο αυτό ε; είναι πράγματι έτσι; Και αν ναι, τότε γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας δεν είναι ευτυχισμένοι;

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν αξιοποιούν αυτές τις ιδιαίτερες ικανότητες που διαθέτουν και απλά επιβιώνουν στο αέναο του χρόνου δίχως αυτό το πολυπόθητο νόημα που όλοι ψάχνουμε;

Απαντήσεις δεν έχω, μήτε συμβουλές. Μονάχα αυτό που με έχει διδάξει η ζωή μου μέχρι τώρα μπορώ να σου αποκαλύψω με σιγουριά: Η πηγή αυτής της ανισορροπίας μεταξύ θέλω και ενεργειών μας στη ζωή βρίσκεται κρυμμένη βαθιά στον τρόπο σκέψης που αποκτήσαμε παιδιά.

Δυστυχώς, ζούμε σε μία κοινωνία που τα αληθινά «θέλω» της ψυχής και του πνεύματός μας βυθίζονται στην εκκωφαντική σιωπή των «πρέπει» και των επιταγών που η κοινωνία επιβάλλει. Τα όνειρα, οι βαθύτερες επιθυμίες της καρδιάς, οι πνευματικές ανησυχίες συνθλίβονται στην πρέσσα της μαζοποίησης και του κοινωνικού γίγνεσθαι...

Για να είσαι κοινωνικά αποδεκτός πρέπει να ακολουθείς τις τάσεις της μόδας, να κάνεις ο,τι είναι κοινωνικά αρεστό, να είσαι καλός μαθητής, να μην φέρνεις αντιρρήσεις σε οτιδήποτε σου επιβάλλεται αλλά να υπακούς ακόμη και αν δεν συμφωνείς γιατί μόνο έτσι θα πετύχεις κάτι, να ακολουθείς σαν πρόβατο τις πολιτικές γραμμές που επιβάλλονται και γενικότερα να είσαι πιστός υπάκουος του «φαίνεσθαι» μίας τεράστιας κοινωνικής φούσκας που κάποια μέρα θα καταλάβεις ότι πρέπει να σπάσεις αλλά δυστυχώς μπορεί να είναι πολύ αργά..

Πού πήγε το πάθος; η ψυχή; Η αλήθεια που ο καθένας που κρύβει μέσα του; Οι ρηξικέλευθες ιδέες; Η διαφορετικότητα; Η ανιδιοτελής και αληθινή αγάπη; Η αθωότητα; Η μοναδικότητα; Πού πήγαν όλα αυτά; Μήπως χάθηκαν στη διαδρομή για μία προσπάθεια να δείξεις «νορμαλ» σε μία αλλοπρόσαλλη κοινωνία;

Άραγε αναρωτήθηκες ποτέ πόσο βασανιστικό είναι να προσπαθείς να ομογενοποιηθείς σε ένα μείγμα δίχως σύσταση; Γιατί για μένα μία κοινωνία που δεν επιτρέπει την ελευθερία έκφρασης στα μέλη της, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μείγμα που δεν έχει ισορροπημένη σύσταση και δεν θέλω να ομογενοποιηθώ ούτε καν να προσπαθήσω να το κάνω, σε ένα τέτοιο κάλπικο κόσμο..

Δεν θέλω να ζω υπο το καθεστώς των «πρέπει» και των ορίων που η κοινωνική «λογική» επιβάλλει. Είμαι ελεύθερη και αυτό σημαίνει πως θέτω εγώ τους ηθικούς φραγμούς, τα όριά μου, τις ροπές και τα όνειρά μου και κυρίως υπερασπίζω τη διαφορετικότητα και μοναδικότητά μου χωρίς ενοχές ή φόβο. Κανένας δεν μπορεί να μου πει πώς θα ζήσω για να μαι αποδεκτή κοινωνικά, τί πρέπει να με κάνω να νιώθω ευτυχισμένη, πώς πρέπει να ντύνομαι, τί αξίες πρέπει να υιοθετώ, τί ενδιαφέροντα πρέπει να έχω, τί επάγγελμα θα ακολουθήσω, ποιον και πώς θα αγαπάω..

Η ψυχή μας έχει όλες τις απαντήσεις. Το θέμα είναι να μην της κλείνουμε στο στόμα απλά και μόνο από φόβο ή αδυναμία μην τυχόν και δεν ταιριάξουμε στο κοινωνικό σύνολο. Η μεγαλύτερη ευλογία σε αυτή τη ζωή είναι ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ. Να ακούς την αλήθεια σου και να ζεις όπως εσύ θες. Να ερωτεύεσαι και χορεύεις στη μελωδία της παιδικότητας και αγνότητας που ο αληθινός έρωτας έχει, να αγαπάς τον εαυτό σου,φίλε μου..ναι, ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ...χιλιοειπωμένο αλλά ίσως η πιο σοφή διαπίστωση που έχει κάνει ποτέ ο άνθρωπος για τον εαυτό του..

Δεν χρειαζόμαστε οδηγίες και πλάνα για να ζήσουμε. Χτίσε το δικό σου οικοδόμημα με θεμέλια τις αξίες, τα ιδανικά, τα «θέλω» και τα «αγαπώ» που ΕΣΥ διαθέτεις και ΟΧΙ που σου επιβάλλει το κοινωνικό γίγνεσθαι. Βρες τη δική σου ισορροπία, άφησε πίσω σου οτιδήποτε σε κρατά δέσμιο, απαλλάξου από ενοχές και φόβους, επιστράτευσε τις δυνάμεις σου, πάτησε τα όρια σου, αγάπησε αληθινά, ερωτεύσου τη ζωή σου και γίνε ελεύθερος!!!!

Όλοι κάναμε και κάνουμε λάθη. Όλοι μπορεί να καταπατήσαμε κάποια από τα θέλω μας σε κάποια φάση της ζωής μας ακολουθώντας την πεπατημένη οδό που οι δικοί μας άνθρωποι και η κοινωνία γενικότερα μας πρότειναν ως «σωστή» αλλά αλήθεια, πιστεύεις οτι μπορεί κάποιος να ορίσει τί είναι «σωστό» και τί όχι στη δική σου ζωή;

Χάραξε τη δική σου μοναδική πορεία, εξέφρασε τις ρηξικέλευθες ιδέες σου, δώσε αγάπη εκεί που εσύ νιώθεις ότι αξίζει να δώσεις, ζήσε ελεύθερος από τα δεσμά του «φαίνεσθαι», αποκάλυψε τη ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ σου και είμαι σίγουρη οτι θα νιώσεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

Είναι χρέος δικό μου, δικό σου, όλων μας να υπερασπίσουμε τη διαφορετικότητα μας και να αφήσουμε να λάμψει το ουράνιο τόξο που κρύβουμε μέσα μας...!!!

 

Facebook: Zoe Argiri

CoverPhoto: @Rafal Olbinski

 https://www.o-klooun.com/philosophy/akou-tin-psyxi-sou-eroteysou-ti-zoi-gine-afthentikos

Μια τζούρα Ευτυχίας…

Γράφει η  Ζωή Αργύρη

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με μία ενδόμυχη ανάγκη να γράψω,

καθώς τα δάχτυλά μου αυτόματα βρήκαν τη φωνή τους έξω από το σώμα μου

και άρχισαν να σχηματίζουν τις πρώτες λέξεις..

Στον εικοσιτριάχρονο εαυτό μου

που ανυπομονεί να γνωρίσει τον άνθρωπο της ζωής του.

Σε ένα από τα πολυσύχναστα μπαρ της παραλιακής

με άσχημη μουσική και ακριβά ποτά..

Στην υπέροχη μητέρα μου.

Στους αυτοκαταστροφικούς φίλους μου..

Στην κοπέλα που όλοι θέλουν να βγουν μαζί της

αλλά κανείς δεν τολμάει να της το ζητήσει

γιατί μία εικόνα λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις

και λιγότερο από ένα εκατομμύριο πιθανότητες για απόρριψη..

Στον άγνωστο που πολλοί θεωρούν σνομπ γιατί δεν μπορεί να μοιραστεί όσα νιώθει..

Στον Άνθρωπο που αγάπησα και πότισε τα τείχη της καρδιάς μου

με ανέξαντλητη αγάπη κι ας με πλήγωσε..

Στη μελωδία του Frank Sinatra που άγγιξε την πυρακτωμένη μου ψυχή..

Σε εκείνο τον άγνωστο άντρα που με φλέρταρε με τον πιο αινιγματικό τρόπο..

Στην κοπέλα που είδα να βγαίνει από το απέναντι ανθοπωλείο κρατώντας τουλίπες, κρασί και ελπίδες..

Στους δύο ερωτευμένους που φιλιόντουσαν με πάθος στην πλατφόρμα

του τρένου στο σταθμό Λαρίσης σαν ο χρόνος να είχε σταματήσει για εκείνους..

Στην πρώτη μου ασπρόμαυρη Polaroid φωτογραφία..

Στη γυναίκα που είδα να πουλά τα τελευταία της υπάρχοντα μέσα στο χιόνι

και τη θαύμασα γιατί ήταν ο γενναιότερος άνθρωπος που αντιμέτωπισε την περηφάνια καλύτερα από το κρύο..

Στη φίλη μου που γέννησε το πρώτο της μωράκι

και με έκανε να λυγίσω από τον τρόπο που έλαμπαν τα μάτια της όταν το αντίκρισε..

Στον ταξιτζή στη Σουηδία που μιλούσε τη γλώσσα μου

και μου χάρισε το πιο απρόσμενο χαμόγελο σε μία πραγματικά κουραστική μέρα..

Στους φίλους που αγαπώ και είμαι δίπλα τους σε κάθε τους βήμα..

Σε όλα αυτά που ποθώ

και με δύναμη ψυχής διεκδικώ στη ζωή μου,

σε αυτό το ατέρμονο ταξίδι για αυτό που ονομάζω Ευτυχία…

Facebook: Zoe Argiri

CoverPhoto: @Laura Makabresku

https://www.o-klooun.com/philosophy/mia-tzoyra-eftyxias

Να επενδύεις μόνο σε εκείνους που αγαπούν την αληθινή πλευρά σου

Γράφει η  Ζωή Αργύρη

Στην παιδική μας ηλικία μαθαίνουμε τις πρώτες λέξεις, τους αριθμούς και τα χρώματα. Ένα μάθημα ακόμα πιο σημαντικό νομίζω, θα ήταν να μας γράψουν στο μαυροπίνακα της τάξης μία αλήθεια που με πόνο θα συνειδητοποιήσουμε αργότερα στη ζωή μας.

Στη ζωή υπάρχουν άνθρωποι που θα σε αγαπήσουν χωρίς μέτρο, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αναστολές. Άνθρωποι, που θα αγαπήσουν το «είναι» σου με τα ελαττώματά του και θα αποδεχτούν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία σου.

Μόνο σε αυτούς αξίζει να επενδύσεις γιατί αυτοί, είναι άνθρωποι και όχι απλά άτομα. Και μπορεί να σε τρομάξει η αλήθεια τους όμως έρχεται μια στιγμή που η ζωή απαιτεί να ξεπεράσεις τις όποιες ανασφάλειές σου και να αποφασίσεις την αλλαγή κάνοντας το δικό σου απολογισμό.

Μία αλλαγή που θα την κάνεις μόνος, θα πολεμήσεις, θα πονέσεις, θα ρισκάρεις αλλά καταλαβαίνοντας τί πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο και θα σε ανταμείψει με τη μαγεία της αναγέννησης. Αναγέννηση από τις στάχτες του παρελθόντος γεμάτες αναμνήσεις και σκόρπια πρόσωπα.

Πόσοι άνθρωποι έχουν γύρω τους ανθρώπους που τους αγαπούν αλλά παρόλα αυτά νιώθουν μοναξιά; Μπορεί και εσύ ο ίδιος να το έχεις βιώσει ή να το βιώνεις αυτή τη στιγμή!

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί;

Μην φοβηθείς το χάος, την αβεβαιότητα, την ασυμμετρία συναισθημάτων που θα νιώσεις. Η ανθρώπινη ψυχή σε καλεί να αφεθείς, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί εσύ και μόνο εσύ το επιθυμείς! Ένας αγώνας δρόμου ανάμεσα στα συναισθήματα, τα όνειρα, τις ελπίδες, τις υποσχέσεις και τη λογική!

Αυτή η αέναη μάχη ανάμεσα στην καρδιά και στο μυαλό! Δεν είναι εύκολο να αφήσεις στο παρελθόν κάτι που αγαπάς, όμως θυμήσου πως δεν είναι απώλεια καθετί που χάνεις!

Γιατί οι ζωές μας είναι κύκλοι με δαντελένιους φιόγκους να μας δένουν με ό,τι η ψυχή μας ποθεί. Πάρε μία βαθιά ανάσα και αφέσου. Αφέσου στο ένστικτο της στιγμής.

Στα μαθήματα που οι άνθρωποι που πέρασαν από δίπλα σου και σου δίδαξαν. Χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο στο φιλμ των αναμνήσεων και ψαχούλεψε μέσα σου. Σίγουρα θα βρεις το θάρρος που κρύβεις, κάποιες φορές πολύ βαθιά και τότε ο δικός σου απολογισμός θα ξεκινήσει. Μην φοβηθείς τη νύχτα,το σκοτάδι της απώλειας. Ξέρεις, οι μεγαλύτερες αλλαγές γίνονται ύστερα από βαθιές νύχτες.

Δώσε χώρο, χρόνο και κομμάτια από την ψυχή σου σε αυτούς με τους οποίους μπορείς να εκφραστείς χωρίς να βάζεις τη μάσκα του “δυνατού” γινόμενος ευάλωτος και τρωτός.

Σε αυτούς με τους οποίους μπορείς να είσαι ο αληθινός σου εαυτός. Να είσαι αληθινός. Μόνο τότε θα δεις και την αλήθεια των άλλων και τότε θα επιλέξεις και είμαι σίγουρη πως θα δεις ότι οι πληγές σου μία μία θα εξαφανίζονται, χωρίς να το καταλάβεις. Θα έχεις βρει τον εαυτό σου να αφήνεται σε αυτά που η ψυχή σου ποθεί.

Η σκόνη της αλήθειας κρύβεται στις χαραμάδες της μάσκας που επιλέγεις να φοράς για να προστατευτείς από αυτά που νομίζεις ότι θα σε ισοπεδώσουν στον σκληρό κόσμο που ζούμε.Πως ενδεχομένως σε κάνουν να χάσεις από δίπλα σου ανθρώπους. Πίστεψέ με όμως, . Και οι άνθρωποι που πραγματικά σε αγαπούν, θα μείνουν κοντά σου για αυτή ακριβώς την ευάλωτη μα τόσο αληθινή πλευρά σου!

Facebook: Zoe Argiri

https://www.o-klooun.com/philosophy/aksizei-na-ependyeis-mono-se-ekeinous-pou-agapoyn-tin-evaloti-ma-toso-alithini-plevra-sou

Οι δικοί μου ήρωες

Γράφει η  Ζωή Αργύρη

Στο άκουσμα της λέξης «ήρωας» πιθανόν αυτόματα να θέτετε τη λέξη «σούπερ» μπροστά και ένας τέλειος εμφανισιακά υπερήρωας ντυμένος με μία φανταχτερή μπέρτα να έρχεται στο μυαλό σας.

Οι δικοί μου ήρωες όμως δεν φοράνε στολή, ούτε είναι τέλειοι.

Είναι φτιαγμένοι από τα μονοπάτια που έχουν διαλέξει και όχι από υπερφυσικές δυνάμεις.

Οι δικοί μου ήρωες είναι ανώνυμοι.

Η μεγαλειότητά τους περνά απαρατήρητη γιατί είναι κι αυτό κομμάτι της μοναδικής τους ύπαρξης.

Είναι όλοι εκείνοι οι ονειροπόλοι που παραμένουν για πάντα παιδιά στις ψυχές τους.

Όλοι εκείνοι που έβαλαν το λιθαράκι τους να αναπνεύσουν κάποιοι άνθρωποι γύρω τους που το είχαν πραγματικά ανάγκη.

Είναι ταπεινοί, ευάλωτοι, πληγωμένοι και κάνουν τα πάντα για να απαρνηθούν το γεγονός ότι είναι ήρωες

Οι δικοί μου ήρωες είναι τρελοί, παθιασμένοι, τολμηροί.

Ρισκάρουν για όσα πιστεύουν.. δεν φοβούνται το θάνατο

Όταν χάνουν την ελπίδα τους, δεν ψάχνουν για θεούς και ανώτερες δυνάμεις αλλά αναζητούν την αλήθεια μέσα τους

Έχουν ερωτήματα..αμφισβητούν..αναζητούν.. δεν επαναπαύονται

Δεν κυνηγούν το μέγιστο, δεν ψάχνουν την προσοχή σου αλλά εκείνες τις μικρές, αδιόρατες στιγμές όπου το αδύνατο γίνεται δυνατό και η Αλήθεια των συναισθημάτων γκρεμίζει τα κάλπικα και φανταχτερα περιτυλίγματα της κοινωνίας..

Τριγυρνάνε ανάμεσά μας αθόρυβα και για να τους δεις, πρέπει να εκπαιδεύσεις τα μάτια σου να ακούνε την καρδιά..

Οι δικοί μου ήρωες δεν είναι ηχηροί όπως οι βαρύγδουποι τίτλοι των ειδήσεων μα ξεχωρίζουν με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο μέσα στην ομογενοποίηση του κόσμου

Είναι εκείνοι που έχουν ελαττώματα,αδυναμίες, φόβους και ανησυχίες μα που όταν πέφτουν , σηκώνονται αναγεννημένοι από τις ίδιες τους τις στάχτες

Οι δικοί μου ήρωες δεν νικούν τους «κακούς» του κόσμου αλλά τους δικούς τους δαίμονες.

Κάποιοι από αυτούς είναι αυτοκαταστροφικοί αλλά έμαθαν να αγαπούν τη «σκοτεινή» τους πλευρά και να χρησιμοποιούν τις μαύρες τους περιόδους ως ευκαιρία για ταξίδια αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης.

Για κάθε αθώα παιδική ψυχή που παλεύει με την επάρατη νόσο σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου αλλά δεν χάνει το γλυκό του χαμόγελο,

για κάθε γονιό που στερείται τα πάντα για να μεγαλώσει τα παιδιά του με αξιοπρέπεια,

για κάθε άνθρωπο που χάνει τη δουλειά του και παραπαίει στη λαίλαπα της ανεργίας αλλά συνεχίζει να προσπαθεί,

για κάθε καλλιτέχνη που μέσα από την Τέχνη του δίνει πνοή αισιοδοξίας,

για κάθε απλό, καθημερινό άνθρωπο που βοηθάει αυτούς που έχουν ανάγκη,

για κάθε Άνθρωπο,

για όλους αυτούς τους δικούς μου ήρωες..

Την επομένη φορά που θα αντικρύσεις ένα τέτοιο ήρωα, φαντάσου να είσαι εκείνος για μια στιγμή, νιώσε τη δύναμη ψυχής του, αφουκράσου την θετική αύρα που αποπνέει όχι γιατί όλα είναι καλά στη ζωή του αλλά γιατί ξέρει να αγαπάει και να εκτιμάει

..και μετά συνέχισε το δρόμο σου.

Facebook: Zoe Argiri

https://www.o-klooun.com/philosophy/oi-dikoi-mou-iroes

«το σωφρονίζειν εστί φιλοσοφείν»

Γράφει η  Ζωή Αργύρη

Ένα από τα βασικά στοιχεία που συνιστούν τη δημοκρατικότητα και τον φιλελεύθερο χαρακτήρα του πολιτεύματος είναι ο τρόπος λειτουργίας του σωφρονιστικού συστήματος. Πάγιο αίτημα των πολιτών ήταν η ύπαρξη ενός συστήματος δικαίου σχετικά με την απονομή της δικαιοσύνης και την διατήρηση ειρηνικών σχέσεων μεταξύ των μελών της κοινωνίας. Αυτός ο θεσμός της τιμωρίας του δράστη χρονολογείται αιώνες αλλά πάντα επιζητείται η ανανέωσή του για την καλύτερη λειτουργία του. Σήμερα που παρατηρείται η κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας, το ζήτημα «τιμωρία-ποινή-ανθρωπισμός» επανέρχεται.

Η απονομή της τιμωρίας συνδέεται με την οργάνωση των κοινωνιών. Αρχικά, ο διανομέας της τιμωρίας ήταν ο γεροντότερος της κοινότητας αλλά με τον καιρό και την εξέλιξη των θεσμών, ο παραδειγματιστής έγινε ένας θεσμός, μια λειτουργία, η δικαιοσύνη που όμως ασκείται έμμεσα από πρόσωπα επιφορτισμένα με την ειδική αυτή ευθύνη.

Ο θεσμός του σωφρονισμού εκπροσωπείται με ποινές χρηματικές και φυλακίσεις χωρίς όμως να εκπληρώνει το σκοπό του. Ακούγεται τραγελαφικό σε κάποιους αλλά εκφράζει την πραγματικότητα πολλών χωρών. Σκοπός του ενός συστήματος που θέλει να λέγεται σωφρονιστικό είναι ο έλεγχος των παρανόμων, ο παραδειγματισμός των άλλων φιλόδοξων μιμητών και προσπάθεια διαμόρφωσης προτύπως και κυρίως η επανένταξη του δράστη στο κοινωνικό περιβάλλον καθώς και η δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης.

Δυστυχώς αντί αυτού σε κάποιες περιπτώσεις εφαρμόζονται άδικες πονιές και αταίριαστες με τα εγκλήματα, επικρατούν ευνοϊκότερες συνθήκες για «υψηλά ιστάμενα πρόσωπα», τάση εκδίκησης, στιγματισμός, καταρράκωση της προσωπικότητας και εξοντωτικές διαδικασίες. Όλα αυτά συνηγορούν στην αναπαραγωγή του εγκλήματος και όχι στον περιορισμό των ποσοστών αυτού.

Ασφαλώς, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τα υψηλά ποσοστά νεανικής εγκληματικότητας η οποία είναι απόρροια πολλαπλών αιτιών που αφορούν σε όλους τους φορείς κοινωνικοποίησης και ιδιαίτερα στις προβληματικές οικογενειακές σχέσεις καθώς επίσης στην έλλειψη ουμανιστικής Παιδείας και στο χαραχτήρα της υπερκαταναλωτικής κοινωνίας.

Κρίνεται λοιπόν αναπόδραστη αναγκαιότητα να εστιάσουμε στις απτές, ρεαλιστικές διαδικασίες αλλά και με οδηγό τον Ανθρωπισμό να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε την αναπαραγωγή του εγκλήματος. Ας σταματήσουν οι εξορκισμοί, αφορισμοί και κακίες και ας συνειδητοποιήσουμε πως κανένας εγκληματίας δεν φέρει «φύσει» την άνομη προσωπικότητά του. Ας στοχεύσουμε σε ένα σωφρονιστικό σύστημα που δεν θα κονιορτοποιεί τον εγκληματία αλλά θα συμβάλλει στην υγιή συμμόρφωση και ομαλή επανένταξή του στην κοινωνία.

Facebook: Zoe Argiri

https://www.o-klooun.com/koinonia/to-sofronizein-esti-filosofein

Ακροβασίες Λέξεων – Συναισθηματικός Συμφερτός

Γράφει η  Ζωή Αργύρη

Αφετηρία μου ο απόλυτος έρωτας μια νεράιδας.

Συνδρομήτρια παρελθοντικού φιλμ με κομμένες σκηνές.

Αχόρταγη, ανυπόμονη, αδηφάγα.

Απόψε η πνοή σου ακρωτηρίασε την πραγματικότητά μου.

Αποκωδικοποιημένες κινήσεις, τάχα εκδηλώσεις αγάπης

ή πιο σωστά επιδιώξεις λατρείας

κατα φαντασίαν ζώσες

κατ'ουσίαν γυμνές..

O καθένας πιστεύει πως έχει πληγώσει λιγότερο από όσο έχει πληγωθεί.

Μα ποιο το βαρόμετρο της πληγής;

Ποιος το ορίζει;

Και ποια πατρίδα προσφέρει κατάλυμα στους ξεχασμένες τουλίπες που μου χάρισες;

Απαγγέλω το όνειρο και στέλνω χαιρετίσματα στο γέλιο του.

Κι ύστερα μηδενίζω το κοντέρ και βουτάω στις αρνητικές πιθανότητες.

Μην ψάξεις μήτε το γιατί μήτε δικαιολογίες.

Πνικτήκαμε κι εμείς στα άδεια κονσερβοκούτια θεατρίνων που μας κλέψαν την ελπίδα.

Αείζωη σαλέυει τώρα η ενοχή

Κι όποιος τόλμησε να την αγγίξει

Νικήθηκε από το θάμπος των κενών που μόλυνε η τελευταία σιωπηλή ματιά...

Αλήθεια, ποιος πίστεψε πως οι λέξεις δεν μολύνουν την ψυχή;

Αέναα-ωμά-καταιγιστικά συνθέτουν τη μελλοντική σου απουσία, χρόνου νοσταλγικού, φωνής κομματιασμένης, γένους ατίθασου.

Θεριό η Αγάπη, το καλύτερο χαρμάνι, ψυχεδέλεια.

Αυτή ο Θάνατος, αυτή και η λύτρωση.

Πουλήθηκε ο έρωτας στου «να προσέχεις» το μεσιτικό γραφείο.

Κι αν απόψε αλητεύεις στις ίδιες σκέψεις,

μην με επισκεφτείς.

Οι νεράιδες δεν περιμένουν το τελικό χειροκρότημα,

χάνονται πριν η συνήθεια ξεβάψει τα φτερά τους.

Facebook: Zoe Argiri

CoverPhoto: @Kamil Vojnar-Angel Red Canape

https://www.o-klooun.com/philosophy/akrovasies-lekseon-synaisthimatikos-symfertos

Μια ψυχολογική ματιά στο Σύνδρομο της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων»

Γράφει η  Ζωή Αργύρη

«Σύγχρονος τρόπος ζωής και ψυχοσωματικές ασθένειες»: βαρύγδουπος και αρκετά συνηθισμένος τίτλος επιστημονικών άρθρων στις μέρες μας. Πιθανόν, λοιπόν, να έχετε διαβάσει για στελέχη εταιριών που υποφέρουν από υπνηλία, ζαλάδες και κόπωση, παιδιά από μικρή ηλικία να χάνουν το νόημα της ζωής και να παραπαίουν σε ένα φαύλο κύκλο αυτοκαταστροφής και πολλές ακόμη ρεαλιστικές πτυχές μιας ωμής πραγματικότητας που με αριστοτεχνικό τρόπο θα μπορούσε να αποτελεί σενάριο του Woody Allen σχετικά με την ανθρωπότητα στα πρόθυρα της τρέλας.

Κατανοώ πως ορισμένες ψυχικές ασθένειες ακούγονται εξαιρετικά περίεργες και σοκαριστικές για κάποιες ομάδες ανθρώπων που δεν έχουν καμία ενημέρωση σε θέματα ψυχικής υγείας και προσκολλώνται σε στενόμυαλες θεωρήσεις τις οποίες η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας τροφοδότησε. Ωστόσο, κρίνεται αδήριτη ανάγκη ειδικά στις μέρες μας να αντιληφθούμε πως οι ψυχικές διαταραχές είναι υπαρκτές, έχουν απίστευτη δυναμική και μπορεί ο καθένας από εμάς να γνωριστεί μαζί τους σε κάποια φάση της ζωή τους.

Φυσικά υπάρχουν κάποιες περισσότερο σπάνιες περιπτώσεις ψυχικών συνδρόμων όπως η παρακάτω που επέλεξα να αναλύσω καθώς παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πρόκειται για το σύνδρομο της «Αλίκης στη χώρα των Θαυμάτων» ή σύνδρομο του Todd, μια διαταραχή που πήρε το όνομά της από το κλασικό μυθιστόρημα του L. Carroll.

Η συγκεκριμένη ψυχική διαταραχή δημιουργεί στους ασθενείς εμπειρίες όμοιες με αυτές που είχε η ηρωίδα της ιστορίας όταν έπινε τo μαγικό φίλτρο που την έκανε να συρρικνώνεται, με αποτέλεσμα να βιώνουν έντονο τρόμο τη στιγμή που εκείνη λαμβάνει χώρα καθώς αδυνατούν να εχουν μία φυσιολογική αντίληψη της πραγματικότητας.

Η "επίθεση" του συνδρόμου μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς προειδοποίηση και να κρατήσει έως και είκοσι λεπτά. Σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που το έχουν βιώσει, αναφέρεται ότι νιώθουν σαν να συρρικνώνεται το δωμάτιο και το σώμα τους να μεγαλώνει. Τα πόδια και τα χέρια φαίνονται μακρύτερα. Τα αντικείμενα απομακρύνονται ή δείχνουν μικρότερα. Νιώθουν τα πάντα υπερβολικά και τις κινήσεις πιο γρήγορες και ξαφνικές.

Στον κόσμο της ψυχικής υγείας το σύνδρομο της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων περιγράφει ένα σύνολο συμπτωμάτων με κύριο χαραχτηριστικό την αλλοίωση της εικόνας του σώματος. Ουσιαστικά δηλαδή πραγματοποιείται μεταβολή της οπτικής αντίληψης δίνοντας εσφαλμένη οπτική του μεγέθους του χώρου και συχνά μερών του σώματος. Το άτομο χάνει την αίσθηση του χρόνου.

Γι 'αυτόν, ο χρόνος μοιάζει να περνά είτε με ρυθμούς χελώνας ή τα δευτερόλεπτα διέρχονται πάρα πολύ γρήγορα. Μερικοί άνθρωποι μάλιστα βιώνουν τόσο ισχυρές παραισθήσεις που μπορεί να απεικονίσουν πράγματα που δεν είναι εκεί και μπορεί επίσης να υιοθετήσουν λανθασμένες εντυπώσεις σχετικά με ορισμένες καταστάσεις και γεγονότα.

Οι στρεβλώσεις και παραισθήσεις αναφέρεται ότι λαμβάνουν χώρα αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας και μπορεί το επόμενο διάστημα να υποχωρήσουν. Δικαίως λοιπον, το άτομο που το βιώνει διακατέχεται από έντονο άγχος, πανικό και τρόμο.

Η νευρολογική αυτή διαταραχή που πλήττει την οπτική αντίληψη και οφείλεται στην μη φυσιολογική ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου δεν έχει εξακριβωμένα αίτια. Η ημικρανία (μια αύρα, οπτικές διαταραχές, ημι-κρανιακή κεφαλαλγία, ναυτία και έμετο) είναι μια σημαντική αιτία και φαίνεται να σχετίζεται με το σύνδρομο. Η επιληψία του κροταφικού λοβού είναι ένας άλλος παράγοντας συνάφειας. Επίσης όγκοι του εγκεφάλου μπορεί να προκαλέσουν προσωρινή εμφάνιση του συνδρόμου.

Σε γενικές γραμμές, τα ποσοστά εμφάνισης του συνδρόμου της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων είναι υψηλότερα στην παιδική ηλικία και μέχρι αυτή τη στιγμή μόνο συντηρητική θεραπεία μπορεί να εφαρμοστεί η οποία συνηθως περιλαμβάνει αντισπασμωδικά, αντικαταθλιπτικά, αναστολείς των διαύλων ασβεστίου και β-αναστολείς. Ασφαλώς η παραπάνω αναφορά στον τρόπο θεραπείας είναι ενδεικτική καθώς η αντιμετώπιση του εκάστοτε περιστατικού γίνεται από εξειδικευμένους επιστήμονες.

Πρόκειται πάντως για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σύνδρομο το οποίο συγκαταλέγεται στα πιο σπάνια και αναμένουμε στο μέλλον περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την αιτιολογία αυτού, η μελέτη της οποίας φυσικά θα οδηγήσει στην αποτελεσματική αντιμετώπισή του.

Facebook: Zoe Argiri

https://www.o-klooun.com/philosophy/mia-psyxologiki-matia-sto-syndromo-tis-alikis-sti-xora-ton-thavmaton

Επικοινωνία: Το κλειδί στην κατανόηση της μοναδικής ψυχοσύνθεσης των παιδιών σας

Γράφει η  Ζωή Αργύρη

To να κατανοήσετε το παιδί σας είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να μάθετε σαν γονείς καθώς αυτό αποτελεί βοηθητικό παράγοντα στο να γίνετε πιο αποτελεσματικοί στην καθοδήγηση και ανατροφή τους καθώς μεγαλώνουν και ωριμάζουν. Είναι ζωτικής σημασίας να θυμάστε πάντα πως το παιδί σας έχει μοναδικά χαραχτηριστικά προσωπικότητας τα οποία παραμένουν συνεπή καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Ένας εύκολος, λοιπόν, τρόπος να κατανοήσετε τον απλό μα συγχρόνως πολυδιάστατο τρόπο σκέψης του παιδιού σας είναι παρατηρώντας το καθώς κοιμάται, τρώει ή παίζει.

Ψάξτε εκείνα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που το χαρακτηρίζουν σαν προσωπικότητα. Ποιες δραστηριότητες του αρέσουν;

Προσαρμόζεται εύκολα στις αλλαγές ή χρειάζεται χρόνο για να νιώσει οικεία με νέα πράγματα ή πρωτόγνωρες καταστάσεις; Ασφαλώς σε περίπτωση που παρατηρήσετε κάποια δυσπροσαρμοστικότητα σε περιόδους μεγάλης αλλαγής των δεδομένων της ζωής του παιδιού, αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό και δεν αποτελεί λόγο ανησυχίας.

Επιπρόσθετα, ένας πάρα πολύς σημαντικός παράγοντας που θεωρώ αδήριτη ανάγκη να λάβει κάθε γονιός υπόψιν είναι η επικοινωνία.

Μιλήστε με τα παιδιά σας όσο το δυνατόν περισσότερο.

Κλέψτε χρόνο από την εξαντλητική καθημερινότητα και αφιερώστε τον στο να αποκτήσετε πληροφορίες για τη μέρα του παιδιού σας στο σχολείο, τις φιλίες του, τυχόν ανησυχίες ή φόβους, σκέψεις, όνειρα, επιθυμίες ή οτιδήποτε άλλο θέλει να εξωτερικεύσει και να μοιραστεί μαζί σας.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης μαζί τους μείνετε απερίσπαστοι και επικεντρωθείτε όχι μόνο σε αυτά που μοιράζεται μαζί σας λεκτικά αλλά και στη γλώσσα του σώματός του καθώς μπορεί να αποκαλύψει πολλά περισσότερα από όσα οι λέξεις μπορούν να «πουν».

Για να τα διευκολύνετε στο να ανοίξουν την ψυχούλα τους και να μάθουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, κάντε τους ερωτήσεις απλές αλλά ουσιαστικές αποφεύγοντας οποιοδήποτε επικριτικό ή αυστηρό σχόλιο ακόμη και αν δεν σας βρίσκουν σύμφωνο όσα ακούτε.

Συνεχίζοντας, δεν θα μπορούσα να παραλείψω να αναφερθώ στο δυναμικότερο παράγοντα κατανόησης σε πρώτο επίπεδο και μεταγενέστερα οικοδόμησης μια υγιούς και ισχυρής παιδικής προσωπικότητας: αυτοεκτίμηση! Η αποδοχή και αγάπη, εκ μέρους των παιδιών,της μοναδικής προσωπικότητάς τους είναι το κλειδί για την επιτυχία στη μετέπειτα ζωή τους.

Το χτίσιμο μίας θετικής εικόνας για τον εαυτό τους είναι εξαιρετικά σημαντικό για την ευτυχία και επιτυχία των παιδιών και των εφήβων.

Η δημιουργία μιας γόνιμης σχέσης παιδιού-γονέα τροφοδοτεί το παιδί με ένα ασφαλές υπόβαθρο ικανό να γίνει το έδαφος για να αναπτυχθεί ο υγιής σεβασμός του εαυτού αλλά και των άλλων. Τα παιδιά θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα το χρόνο που θα τους αφιερώσετε και το αίσθημα ικανοποίησης και ασφάλειας που θα τους δημιουργήστε δείχνοντάς τους πως τα αποδέχεστε και τα αντιμετωπίζετε σαν υπέροχες και μοναδικές οντότητες. Αυτό τα κάνει να νιώθουν ήρεμα και ασφαλή.

Τέλος, για κάποιους λόγους που θα αναλύσω σε επόμενο άρθρο, κάποια παιδιά δεν αναπτύσσουν κοινωνικές δεξιότητες τόσο εύκολα όσα κάποια άλλα.

Σίγουρα η αδυναμία του παιδιού να συνάψει φιλικές σχέσεις ή η απόρριψη αυτού από το περιβάλλον του είναι το ίδιο επίπονη και για το γονέα ο οποίος αδυνατεί να αντιμετωπίσει την καταστάση και απελπίζεται καθώς βλέπει το παιδί του μοναχικό ή σε άλλες περιπτώσεις προσκολλημένο σε εκείνον.

Για το λόγο αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό οι γονείς να στρέφονται προς την κοινωνικοποίηση των παιδιών τους από μικρή ηλικία κάτι το οποίο βέβαια προυποθέτει όπως έχουμε αναφέρει παραπάνω την κατανόηση της ψυχοσύνθεσης του παιδιού τους έτσι ώστε να κινηθεί κατάλληλα και να μπορέσει να το απελευθερώσει.

Εν κατακλείδι, να σημειώσουμε πως όλοι οι γονείς θα αντιμετωπίσετε κάποια στιγμή στη ζωή τους λακουβίτσες στο δρόμο προς την κατανόηση του πολύπλοκου και μοναδικού τρόπου σκέψης των παιδιών σας. Αυτό δεν πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να σας αγχώνει ή να σας απελπίζει.

Επικοινωνήστε ουσιαστικά με τα παιδιά σας, ακούστε όσα η καρδιά τους έχει να σας αποκαλύψει και τότε σίγουρα θα βρείτε το κλειδί σε κάθε σεντούκι αμφιβολιών και ανησυχιών που σας ταλανίζουν!

CoverPhoto: @Larry Towell

https://www.o-klooun.com/psychology/epikoinonia-to-kleidi-stin-katanoisi-tis-monadikis-psyxosynthesis-ton-paidion-sas

Όταν ο ανώμαλος είσαι εσύ (;)

Γράφει η  Μία Ντέντα

Λυπάμαι που εν έτη 2014 πρέπει να θίγονται τέτοια ζητήματα, και λυπάμαι που ανήκω σε ένα είδος που μολονότι καυχιέται πως είναι το μόνο έλλογο ον, είναι εκείνο που κάνει τα πιο ειδεχθή και ανατριχιαστικά παράλογα εγκλήματα εις βάρος όλων όσων το περιτριγυρίζουν. Παίρνω το θάρρος λοιπόν να σου μιλήσω για όσους έχεις συνηθίσει να αποκαλείς ή να ακούς να αποκαλούν "ανώμαλους".

Να σου μιλήσω για εσένα, για εμένα, για όλους εμάς. Για το αν αξίζουμε όλοι το ίδιο, αν έχουμε δικαίωμα να ζούμε όπως θέλουμε ή αν θα πέσει φωτιά να μας κάψει έτσι και ικανοποιήσουμε τα δικά μας θέλω. Για το αν πρέπει να θεραπευτούμε από κάποια ψυχική ασθένεια, αν είμαστε κανονικοί ή μη κανονικοί. Εδώ θα σε αναγκάσω να ντραπείς που είσαι ένας άνθρωπος που ποτέ μέχρι τώρα δεν πήρες θέση, που δεν πάλεψες ενάντια στην αδικία, που κρύφτηκες πίσω από ένα γελοίο χαμόγελο κάθε φορά που έγινες μάρτυρας της ανθρωποφαγίας, επειδή πολύ απλά στο στόχαστρο δεν ήσουν εσύ. Επειδή νόμισες πως δε σε αφορούσε και επειδή έγινες συνένοχος σε τόσα εγκλήματα. Όχι άθελά σου. Προτίμησες τη σιγουριά και την καλοπέρασή σου, τους γύρισες την πλάτη γιατί νόμισες πως δε σε αφορά. Θες να μάθεις ποιος είναι ο πραγματικά ανώμαλος λοιπόν; Θες να σου πω ποιος μας αηδιάζει πραγματικά;

Θα ξεκινήσω από τα βασικά και θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω αυτό που εσύ χαρακτηρίζεις ανωμαλία.

Τα φύλα · Από μικρούς μας έμαθαν πως υπάρχουν 2 φύλα · ο άντρας και η γυναίκα, ο Αδάμ και η Εύα (αν γεννηθήκατε σε χριστιανική χώρα), το ισχυρό και το αδύναμο. Τα δύο φύλα γενετικά έχουν ορισμένες διαφορές. Δε θα τις αναλύσω, μιας και λίγο πολύ όλοι τις γνωρίζουμε. Συνήθως λοιπόν οι άντρες έχουν αυξημένη σωματική διάπλαση και τριχοφυΐα συγκριτικά με τις γυναίκες, αλλά και διαφορές στις ορμόνες που συχνά κάνουν τις γυναίκες πιο ευσυγκίνητες.  Τέλος οι άντρες έχουν διαφορετικό αναπαραγωγικό σύστημα από τις γυναίκες και μέσω της σεξουαλικής επαφής αναπαράγονται και μας δίνουν απογόνους. Η τελευταία είναι και η κυριότερη διαφορά μια και όλες οι υπόλοιπες πλέον έχουν εξαφανιστεί. (Δεν είναι κακό που ξυρίζετε τώρα εσείς τα ποδαράκια σας και όλο και περισσότερες γυναίκες σταματούν ν αποτριχώνονται μανιωδώς. Πρόκειται για κοινωνικά στερεότυπα και δεν έχει καμία ουσιαστική σημασία η μεταβολή αυτών.) Σύντομο το μάθημα, μιας και δεν υπάρχει κάτι που δεν ξέρετε. 

Ας περάσουμε τώρα στο τι συνήθως παρουσιάζεται ως ανωμαλία, ως απόκλιση από το κανονικό. Το να αγαπάς ένα άτομο του ίδιου φύλου, το να ελκύεσαι ερωτικά από άντρες αν είσαι άντρας και από γυναίκες αν είσαι γυναίκα ή και τα δυο. Το να θέλεις να προχωρήσεις σε επέμβαση αλλαγής φύλου γιατί νιώθεις εγκλωβισμένος σε ένα σώμα στο οποίο ποτέ δεν ένιωσες άνετα. Το να θες να ζήσεις όπως ο ίδιος νιώθεις πως πρέπει και όχι όπως σου επιβάλλουν να ζήσεις όλοι οι υπόλοιποι. Το να μην ταιριάζεις με την αισθητική ορισμένων, που αυθαίρετα αυτοανακηρύχθηκαν κριτές των πάντων. Ανώμαλους χαρακτηρίζουν οι δήθεν κανονικοί όλους όσους δε φοβήθηκαν να βγάλουν την κοινωνική μάσκα που κάποιοι τους είχαν ετοιμάσει, ακόμα και όταν ήξεραν πως αυτομάτως θα καταλήξουν απόκληροι στο κοινωνικό περιθώριο. Και κάπως έτσι κατέληξαν, απομονωμένοι, μακριά από όλους εσάς τους κανονικούς, κουβαλώντας στις πλάτες τους την ταμπέλα της ανωμαλίας που εσείς τους φορτώσατε και εμείς σας αφήσαμε. Και για ποιο λόγο νομίσατε πως είναι ανώμαλοι; Μα γιατί αποτέλεσαν κομμάτι μιας μειοψηφίας που εσείς αποφασίσατε πως δεν έχει θέση σε αυτό που νομίσατε ως μια πλειοψηφία που σας ανήκει. 

Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική μικρόψυχε "συνάνθρωπε". Η αλήθεια είναι πως εσύ που ξεχωρίζεις τους ανθρώπους ανάλογα με το φύλο τους, τη σεξουαλική τους προτίμηση, το χρώμα, την εθνικότητα, την οικονομική κατάσταση... εσύ και μόνο εσύ αποτελείς τη μειοψηφία των ανθρώπων. Σύμφωνα λοιπόν με το μοναδικό κριτήριο που χρησιμοποιείς στην πραγματικότητα, εσύ είσαι ο ανώμαλος. Και εσύ είσαι ένας ανώμαλος άνθρωπος. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος έτσι όπως κατάντησες εσύ να είσαι. Διαφορετικά θα ήσουν ευτυχισμένος μέσα στη θλιβερότητα της ύπαρξής σου. Το μίσος σου θα έτρεφε τη δημιουργικότητά σου και η ζωή σου θα είχε κάποια αξία. Ανωμαλία είναι να βρίσκεσαι σε μία διαρκή μη ύπαρξη όταν η φύση σου είναι να υπάρχεις. Ανωμαλία είναι να μισείς όταν γεννήθηκες για να αγαπάς. 

Ανώμαλοι είναι όσοι βιάζουν, χτυπούν και κακοποιούν λεκτικά όσους έχουν τη δυνατότητα να αγαπούν έναν άνθρωπο, εκείνους που τολμούν να ζήσουν τη ζωή τους σύμφωνα με τα δικά τους συναισθήματα, τις δικές τους ανάγκες. Ανώμαλοι είστε όλοι εσείς που νομίζεται ότι η φτηνή αισθητική σας μπορεί να χρησιμεύσει στην ανθρωπότητα ως νομοθέτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ανώμαλοι είστε εσείς που δε μπορείτε να αγαπήσετε το διαφορετικό και να ζήσετε μαζί του. Ανώμαλοι είμαστε εμείς που σας αφήνουμε να επιβάλλεται τη δήθεν "κανονικότητά" σας σε όσους φοβούνται να σας εναντιωθούν.

Οι άνθρωποι είναι τόσο διαφορετικοί από το διπλανό τους, που άμα είχανε και είχαμε όλοι το θάρρος να παραδεχτούμε και να εκδηλώσουμε την διαφορετικότητά μας, θα έβλεπες ότι είναι στη φύση μας να αποδεχόμαστε και να αγαπάμε το διαφορετικό. Ανώμαλοι είναι αυτοί που κρύβουν την προσωπικότητά τους, καταπιέζουν  τα θέλω και τις σκέψεις τους για να τους αποδεχτούν οι υπόλοιποι ανώμαλοι υποκριτές αυτής της κοινωνίας. Ανώμαλοι είστε όλοι εσείς που ωθείται ανθρώπους στο περιθώριο μιας δήθεν κοινωνίας και τους καταδικάζετε να ζήσουν εγκλωβισμένοι εκεί, μία ζωή που δεν αξίζει να λέγεται ζωή. Μία ζωή που εσείς από τις καφετέριες, τα σαλόνια  και τις ψευτοκοινωνικές συγκεντρώσεις σας καταδικάζετε, αλλά είστε εσείς οι ίδιοι που προκαλέσατε την ύπαρξή της. Τρέμετε μήπως και σταματήσει να υπάρχει, γιατί τότε θα σταματήσετε να νιώθετε οι πιο φυσιολογικοί, οι πιο “άνθρωποι”. Η ανωμαλία δεν είναι τίποτα περισσότερο από την επιβεβαίωση της ασθενικής, κατά φαντασία κανονικότητάς σας.

Ανώμαλοι είστε όλοι εσείς οι ανθρωποφάγοι που δε μπορείτε να σκεφτείτε λογικά, που δε μπορείτε να νιώσετε αγάπη ούτε για τον ίδιο σας τον εαυτό. Και ξέρεις φίλε μου γιατί ο ανώμαλος είσαι τελικά εσύ, και ας σε αντιμετωπίζει η ψευτοκοινωνία στην οποία έμαθες να ζεις σαν φυσιολογικό; Γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να αγαπάει, να σκέφτεται λογικά και να να προοδεύει. Αλλιώς δε θα ήσουν τόσο δυστυχισμένος. Μόνο ο δυστυχισμένος άνθρωπος θέλει να βάλει σε στενά καλούπια τη ευτυχία των άλλων, από φόβο πως εκείνοι θα τα καταφέρουν να γίνουν όσα ο ίδιος αρνείται να προσπαθήσει. Ανωμαλία είναι να θέλετε να έχετε λόγο στη ζωή των άλλων, να επεμβένετε και να κάνετε υποδείξεις.

Δε φτάνει ένα κείμενο για να σου μιλήσω για τις κτηνωδίες σε βάρος των ανθρώπων που με το ζόρι καταδικάζουμε σε μειονότητες. Δεν φτάνει ο χώρος να αναφέρω τα περιστατικά βίας σε βάρος των συνανθρώπων μας που εσύ νόμισες για διαφορετικούς. Ούτε για τους γονείς που κρίνουν τα παιδιά τους από τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και τα θέλω τους, καταντώντας οι μόνοι ανώμαλοι της δήθεν οικογένειάς τους. Ανώμαλος είναι ο κύριος Αθανασίου που δε διανοείται την ισότητα των ανθρώπων, που νομίζει πως το φύλο καθορίζει τον άνθρωπο. Ανώμαλοι είστε όλοι όσοι νομίζετε πως ο άντρας διαφέρει τόσο πολύ από τη γυναίκα, που η αγάπη πρέπει να μπει σε καλούπια. Και ξέρετε γιατί είστε ανώμαλοι; Γιατί η φύση του ανθρώπου είναι να είναι καλός, να αγαπάει, να δημιουργεί...Διαφορετικά είναι δυστυχισμένος. Εσείς καταδικάζεται την αγάπη και καλλιεργείτε το μίσος στο δήθεν όνομα αυτής, θέλοντας να παγιώσετε τη δική σας δυστυχία ως μία "καθωσπρέπει" ζωή. Αυτό είναι δείγμα ανωμαλίας, αν με ρωτάς. 

Γιατί η κανονικότητα που τόσο αρέσκεσαι να επικαλείσαι δεν προτάσσει να ερωτεύεσαι τα γεννητικά όργανα του αντίθετου φύλου. Εκτός και αν μου πεις πως υπάρχει κανονικό και μη κανονικό σεξ. Ή ότι κάθε φορά που εσύ κάνεις σεξ ή αυνανίζεσαι το κάνεις για την διαιώνιση του είδους σου (μη τυχόν και εκλείψει και δεν έχουμε λόγο να ντρεπόμαστε). Κανονικό είναι οτιδήποτε δύναται να υπάρξει και στο τέλος υπάρχει. Η διαφορετικότητα δε μπορεί να αποτελέσει κριτήριο ανωμαλίας. Δεν είναι λογικό. Αν είχες αναπτύξει την κριτική σου σκέψη, αντί να αναλώνεσαι στο να μισείς, θα ήσουν πλέον σε θέση να καταλάβεις.

Αρκετά λοιπόν... Δε θα ανεχτούμε κανέναν πλέον που προσπαθεί να παραβιάσει τα δικαιώματα όσων ζουν γύρω μας. Το αν παραβιάζει τα δικά μας δικαιώματα ή άλλων, μικρή σημασία έχει. Είμαστε υποχρεωμένοι να νοιαζόμαστε γιατί είμαστε άνθρωποι και ο άνθρωπος είναι έλλογο ον. Γιατί η αδιαφορία είναι η μόνη ανωμαλία που μπορεί να χαρακτηρίσει έναν άνθρωπο.

https://www.o-klooun.com/koinonia/otan-o-anomalos-eisai-esi